De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
16-03-2014
Allochtone Mama's
In de concentratiescholen van de jaren 80 en 90 oefende niet één moeder van allochtone leerlingen een beroep uit. De meesten gaven als beroep op: "huisvrouw', en slechts enkelen hadden het over 'doppen'. Allemaal stopten ze met hun studies na de lagere school.
Een job buiten de deur? Hoe is dat nu mogelijk met een hele sliert kinderen, gemiddeld 7,2 per gezin?
Sociale achterstelling? Kansarmoede?... Naïeve projectbedenkers volgden die piste, en toen kwam er een campagne op gang om moslimmeisjes te stimuleren om hogere opleidingen te volgen. De campagne verwaterde opvallend snel, loste ongemerkt op in het niets, en van de projectbedenkers heb ik niets meer gehoord. Met rode oortjes verstopten ze zich misschien ergens achter een muurtje, of in het groene struikgewas... eender waar. Je kan niet ongestraft knutselen en prutsen aan geïmporteerde cultuur en tradities.
Ik zal eens gauw opheldering brengen in die zogezegde sociale achterstelling van moslimdames. Uit gesprekjes met allochtone moeders bleek dat ze allemaal tevreden waren met hun lot, met de situatie waarin ze verkeerden, en met de riante levensomstandigheden in dit smoutebollenland. Zó wilden ze het, het was allemaal vanzelfsprekend, en waarom dan iets veranderen? Ooit zijn ze zonder ambities, in het kielzog van hun man-de-goudzoeker, onuitgenodigd naar ons land gekomen. En als je dan alles hebt wat je zoekt, waaron dan nog studeren en moeilijk doen? Zij waren allen fier op hun nakomelingetjes en op hun 'kweekvermogen'.
De berustende houding van allochtone mama's... Een meer voor de hand liggende verklaring voor de bliksemsnelle verdwijning van de moslimmeisjescampagne was een protest vanuit het moslimmilieu, een protest tegen het promoten van onderwijs aan moslimmeisjes. Scholen waren niet bestand tegen het indoctrinerende moslimprotest, en daarom verdween de campagne zo vlug, een campagne om moslima's aan te sporen om hogere opleidingen te volgen.
In het holst van de nacht, wanneer niemand mij in de gaten heeft, heb ik zin in mannen. Neen, om te fantaseren over mannen, over verboden vruchten waaraan ik niet mag raken. Ik herhaal die waarschuwing steeds tegen mezelf, maar het haalt niet veel uit.
Mijn fantasieën zijn gebaseerd op ware observaties van jongetjes in de klas. Enerzijds was er de wakkere blik van Polleke, zijn alerte reacties, schrandere opmerkingen en verzorgd voorkomen. Anderzijds was er de vale afwezige blik met neerhangende wal-ogen van Charelke.
Je haalt ze d'r zo uit: zij die laat tv mogen kijken met een zak snoep op hun schoot, en zij die thuis vaste leiding krijgen en consequent opgevoed worden. Later worden die jongetjes ofwel briljante wetenschappers, ofwel politici die als ineengezakte vetbollen met een schraperig slaapgezicht op tv verschijnen om onzin te verkopen... Tussen deze 2 uitersten waaiert er nog een hele gamma van andere soorten mannen die vroeger op de schoolbanken al hun volwassen bestaan aan het voorbereiden waren.
In mijn droomwereld bedacht ik dat er zo van die mannen zijn waar je alleen maar naar hoeft te kijken, of naar hun diepe stem te luisteren, om de zwijmelende toer op te gaan, of op z'n minst even weg te duizelen, om dan het volgende half uur gewichtloos en gehypnotiseerd voort te strompelen.
Deze wulpse gedachten kwamen spontaan in me op, geen sprake dus van losbandige lichtzinnigheid of zo. Alles wat zich in mijn hersentjes afspeelt domineert mijn gedachten en bevelen mij waaraan ik moet denken, wat ik moet zeggen, en wat ik moet doen... Meegaand en volgzaam als ik ben, volg ik gedwee hun bevelen op.
Goed nieuws voor het onderwijs! Vanaf maandag en de komende 2 weken zullen 250 ondernemers gastlessen geven aan hogeschoolstudenten en middelbare scholieren. Het Vlajo-project (Vlaamse Jonge Ondernemingem), is het grootste onderwijsproject tussen scholen en bedrijven in Vlaanderen.
Hilde Essers, van logistiek bedrijf Essers uit Genk, zal het eerste gastcollege geven. Zij zal vertellen wat ondernemerschap inhoudt, hoe je kan starten met een eigen zaak, en waar je op moet letten als je de schoolbanken omruilt voor een job in het bedrijfsleven.
Ook nog andere bedrijfsleiders en managers zullen de komende 2 weken voor de klas gaan staan, waaronder grote namen als Johnny Thijs (ex-bpost), Fons Leroy (VDAB), Geert Schotte (Standaard Boekhandel) en Rik De Nolf (Roularta).
Vlajo, dat het project organiseert, zegt: "Jongeren zitten met belangrijke vragen, ze willen weten wat bedrijven verwachten van afgestudeerden, welke vaardigheden noodzakelijk zijn om in een bedrijf succesvol mee te draaien, of wat ondernemerschap nu precies betekent. Het is dan ook spannend voor hen als ze al deze vragen rechtstreeks aan ondernemers en bedrijfsleiders kunnen stellen."
Interessant project. Jonge mensen, bijna afgestudeerd, worden wegwijs gemaakt in de ondernemerswereld. Ondernemerstalent wordt gestimuleerd, ondernemersgeest wordt aangewakkerd. Ik ben benieuwd naar de evaluatie van het project.
Er was eens een leraar, vers gescheiden, kwetsbaar, met nog niet geheelde wonden na een pijnlijke echtscheiding. Hij gaf het vak Spaans aan de laatstejaars van het atheneum.
Nog midden in de emotionele draaimolen spartelend, stortte hij zich alweer in een nieuw liefdesavontuur. Hij werd verliefd op een leuk vrouwtje, en in een euforische roes nam hij haar 3 dochtertjes er ook nog bij. Liefde groot genoeg, huis groot genoeg, alles groot genoeg, iedereen welkom. Er werden impulsieve beslissingen genomen, onder invloed, in een roes waarbij verstand en rede uitgeschakeld waren.
In de leraarskamer liet de leraar zijn collega's meegenieten van zijn prille geluk. Dartele engeltjes, fluitende vogeltjes en zo... Maar na een jaartje brokkelde het nieuwsamengestelde gezin af, verloor zijn glans, en de eerste barsten werden zichtbaar. De leraar vertelde over zijn vrouwtje dat als een kloek waakte over haar 3 dochters, inmiddels bijna volwassen en elk in het bezit van een vriend. De 6 pubers kregen een loft toegewezen in het grote huis van de leraar, en als leeghangers voelden ze zich daar allemaal lekker thuis. Alle comfort, luxe en verwennerijen kwamen zomaar aanwaaien. Daarom vonden ze het niet nodig om voor hun eigen onderhoud te zorgen. En hun mama moedigde ook nog hun levensstijl aan.
Klagen, kreunen en zuchten deed de leraar in de leraarskamer. Hij kwam in geldnood, wist niet meer hoe hij het hele clubje onderhouden moest. Het werd hem allemaal teveel. Hij was ook niet het type dat thuis met zijn vuist op tafel kon slaan, hij was een sloef en een slaaf, kropte zijn ergernissen op, was onbekwaam om een ernstig gesprek in zijn gezin op gang te brengen, onbekwaam om 'neen' te zeggen, om 'stop' te zeggen. In een hoek gedrongen, met de rug tegen de muur, kon hij niet meer ontsnappen. Hij zag de uitzichtloosheid van zijn bestaan, glashelder zag hij dat, want op een dag vernamen we op school dat hij zichzelf van het leven beroofde... Verdwijnen! Wegwezen! Dat was zijn enige en eenzame uitweg!
Een echtpaar Roma-zigeuners riskeert een werkstraf en een geldboete omdat hun kinderen te vaak afwezig waren op school. De ouders verzonnen allerlei uitvluchten, maar volgens het openbaar ministerie gaan de kinderen gewoon te laat slapen en kunnen ze de volgende ochtend niet op tijd uit hun bed geraken. De Roma-beklaagden kregen eerder al waarschuwingen, maar sloegen die telkens in de wind. De spijbelende tieners staan al meer dan 2 jaar onder toezicht van de jeugdrechter.
De spijbelproblematiek zal in de toekomst escaleren en gigantische vormen aannemen wanneer er nóg meer zineugers van het Roma-achtige type en andere Oost-Europeanen naar onze contreien afgezakt komen. Zij zullen de oude Turkse en Marokkaanse spijbelrecords vlot breken.
Excessen bij onze nieuwe medemensen zijn er niet alleen op gebied van spijbelen, hun hele leefpatroon is doordrenkt van afwijkende gewoonten en rariteiten waarvan wij vinden dat ze niet passen bij ons en onze cultuur. Dat volk komt hier ook zomaar binnenwaaien met heel andere opvattingen over 'samenleven', met een gebrekkig norm- en plichtsbesef, zonder respect voor onze voorschriften.
Waarom ik dit verhaal over de spijbelende Roma's in het zonnetje zet? Wel, als Vlaamse ouders hun kinderen een paar dagen van school houden om vroeger op vakantie te kunnen vertrekken, haalt dat krantenkoppen en uitvoerige nieuwsitems, plus een interview met de onderwijsminister. In geuren en kleuren herhaalt zich het verslag over 'de spijbelende Vlaming'. 'Eigen volk eerst' in de nieuwsberichten, maar dan alleen om het in een negatief daglicht te stellen. Het chronisch spijbelen van onze vreemde maatschappijgenoten blijft echter onopvallend en wordt het liefst ver weggestopt achter 'aanpassingsmoeilijkheden' of 'mislukte integratiepogingen', en nog zowat van die flauwe excuusjes om vreemdelingen te verdedigen en hun fout gedrag goed te praten. En liefst ook nog om ons te wijzen op ons gebrek aan verdraagzaamheid.
Ik heb vroeger geen enkel spijbelactieplan weten werken, simpel omdat de klemtoon lag op 'begeleiding', en niet op 'straffen'. Alle begeleidingsmaatregelen waren veel te vriendelijk, veel te voorzichtig, veel te braaf. Nu zal Lieve eens uit de doeken doen wat de bedoeling was van 'begeleiding'. Om te beginnen wijst het woord zelf al op een zachte aanpak van de overtreders die alleen maar naar school komen als ze zin hebben, of als er op straat niets te beleven valt. Hoe komt het toch dat dit nonchalante en gewetenloze plichtsbesef eigen is aan allochtonen? Hoort het bij hun cultuur of bij hun verwrongen denkpatroon, of worden ze zo geboren, als potentiële delinquenten met afwijkend gedrag? Het is een werkelijkheid waar niet naast gekeken kan worden: met de komst van migrantenleerlingen nam de spijbelproblematiek reusachtige vormen aan. 'Zomaar niet naar school komen', een fenomeen dat ongekend was toen onze Vlaamse scholen nog egaal roomblank gekleurd waren.
Dus ik zou gaan verklappen welke de bedoelingen waren van spijbelbegeleiding. Vriendelijke gesprekjes met hardnekkige spijbelaars en hun ouders, zeuren over onwettige afwezigheden... het diende allemaal als dekmantel om spijbelaars te beschermen tegen gerechtelijke stappen, tegen inhouding van kindergeld, tegen ontzegging van studietoelagen, tegen het verdacht maken van ouders. Spijbelaars die zich lieten 'begeleiden' waren beschermd tegen eventuele harde sancties van buitenaf, ze waren onschendbaar, men kon hen niks maken. En ondertussen bleven hun afwezigheden zich opstapelen...
