Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
09-10-2011
Soilent
Op de markt viel het me op. Er is nogal wat fleece kleding te koop. Dat is een relatief nieuw soort textiel. Lekker warm. En gemaakt van gerecycleerd materiaal. Voornamelijk van pet-flessen. Waarom weet ik niet, maar het deed me denken aan een film die ik lang geleden eens zag. Soilent green. Het ging over recycleren, vandaar waarschijnlijk. De film kwam in roulatie in het jaar 1973 en speelde zich af in het jaar 2022. In het kort kwam het erop neer dat in het jaar 2022 een nieuw soort voeding op de markt kwam. En U raadt het al, het was soilent green. Er bestond reeds soilent red en yellow. Een soort van chips. Het nieuwe green had gewoon een andere kleur. Maar er was een klein verschil. Het green werd gemaakt van dode mensen. En wegens de ongelofelijke overbevolking was er aan grondstoffen geen gebrek. De lijken werden elke morgen met een soort vuilniswagen langs de kant van de weg opgepikt en naar de verwerkingsfabriek gebracht. Het was een controversieel onderwerp. Vooral in die jaren. Want per slot van rekening was het gewoon kannibalisme. De makers van de film wisten nog niet dat er jaren later een vliegtuig zou neerstorten in het Andes gebergte waarbij een aantal overlevenden zouden zijn. En die konden zich enkel in leven houden door de lijken te verorberen. Luguber, maar ze hebben het overleeft. Nood breekt nu éénmaal wet. En overleven is het enige dat telt bij elk levend wezen. De film Soilent green was eigenlijk niet meer dan een denkoefening. Wat als er overbevolking is en de mensheid moet overleven. Dan zullen er altijd wel enkele, op geld beluste, slimmeriken zijn die de bevolking van voedsel voorzien. Ten koste van alles. Dat gebeurt nu al. Als je ziet wat er tegenwoordig in onze voeding terechtkomt aan afval. Vooral dan in de bereide voedingswaren. Maar waar gaat de mensheid voeding blijven halen als er binnen enkele jaren miljarden hongerigen bijkomen. Dan is het kiezen. Een frisse oorlog, met eventueel massale volkerenmoorden, of elkaar opvreten. Al komt het op hetzelfde neer. De wet van de sterkste, weet je wel. Maar toch heb ik zo mijn bedenkingen. Als natuurlijke voeding schaars en onbetaalbaar wordt zodat alles van de industrie moet komen. En er, bij gebrek aan beter, menselijk vlees in verwerkt moet worden, kan er toch een beetje meer verschil ingebouwd worden. Naar analogie van de kippenboutjes die nu al verkocht worden in de frituur om de hoek. Die hebben alleen maar de vorm van kippenboutjes maar zitten voor de rest vol afval, smaakversterkers en chemisch spul. Dan zijn er andere mogelijkheden dan alleen maar voeding aan te bieden in de vorm van chips. Als er dan toch mensenvlees in voeding verwerkt moet worden kan dat wel een beetje een smakelijker naam en vorm hebben. Zoiets als; vrouwenbil aan 't spit, geroosterde penis, vrouwenborst in witte wijnsaus,...
Er was eens een boer die 27 koeien had. Op een dag werd één koe ernstig ziek. De veearts kwam erbij. Het beest kon enkel nog een tijdje in leven gehouden worden door meer voedsel te geven. Zoveel voedsel dat de andere koeien het met minder zouden moeten stellen. En dus zouden die anderen ook verzwakken. De boer liet de zieke koe afmaken. En in de wetenschap dat hij zijn andere beesten, en zijn inkomen, van de ondergang gered had incasseerde hij het verlies en ploegde voort. Het was de enige verstandige oplossing. Maar dat gaat er zo niet aan toe in Europa. Europa blijft Griekenland maar geld toestoppen. Al weten ze met zekerheid dat het verloren geld is. Want vroeg of laat gaat Griekenland failliet. En daar gaat heel de Europese gemeenschap voor opdraaien. Dat er in Griekenland onhoudbare situaties zijn, en geweest zijn, weet iedereen. De Griekse staat heeft het nu éénmaal uit de hand laten lopen. Daar is niks meer aan te doen. Dat er bijna niemand belastingen betaalde, alle overheidsdiensten met verlies werken en de pensioenen 95% van het laatste jaarinkomen bedraagt is onhoudbaar. En de Griekse zelfstandigen speelden handig in op de mogelijkheden die geboden werden. Heel hun leven werden minimum aangiften gedaan zodat geen of bijna geen belastingen moest betaald worden. Om dan het laatste jaar voor hun pensioen een reusachtige winst te maken. Daarop werd hun pensioen dan berekend. Ook de Griekse ambtenaren hadden de hoogste lonen. En dito pensioenen. Dat ging zo gedurende jaren. Iedereen leefde er lustig op los. Komt daar nog de Griekse mentaliteit bij. Als een Griek honderd euro heeft, geeft hij er driehonderd uit. En de overheid keek ernaar en deed niks. Europa zou wel bijspringen. De begroting liep totaal uit de hand. Schulden stapelden zich op. De zieke koe kreeg voedsel in overvloed. Ten koste van de anderen. Maar zoiets kan niet blijven duren. En nu staat Griekenland voor een faillissement. Want dat is een zekerheid. En het zou best zijn voor iedereen dat het failliet zo snel mogelijk komt. Griekenland moet daarvoor niet uit de euro stappen. Maar wat nu gebeurt kan niet. De hele Europese gemeenschap kan meegesleurd worden in de afgrond. Bovendien is het een heel slecht voorbeeld dat Europa stelt. Er zouden wel eens meer landen kunnen zijn die het voorbeeld van Griekenland willen volgen. En hun begroting niet in evenwicht houden met de zekerheid dat Europa wel zal bijspringen. De zuurverdiende centen van landen met een begrotingsoverschot zullen dan opgeslorpt worden door verteerders en verkwisters. Het kan niet dat verantwoordelijke landen moeten opdraaien voor verspillers die niet kunnen of willen rekenen. De rekening is al hoog genoeg opgelopen. En elke dag loopt ze nog op. Griekenland kan zijn schulden nooit meer afbetalen. Griekenland moet zo snel mogelijk bankroet gaan. Dan pas kan er verbetering komen. Voor iedereen in de Europese gemeenschap. En de rekening gaat naar de banken die onverantwoorde leningen toegestaan hebben. In eerste instantie naar de aandeelhouders. In laatste instantie naar de gewone man. Zoals gewoonlijk. Het zal de Grieken zweet en tranen kosten. De andere landen zal het veel geld kosten. Maar het moet maar eens zo snel mogelijk gedaan zijn met de verkwisting. De enige oplossing is een faillissement van Griekenland. Ben ik een egoïst als ik zoiets beweer? Ben ik een econoom? Heb ik de pretentie om het beter te weten dan de hooggeleerde heren met hun ronkende titels? Neen, driemaal neen. Maar ik heb wel de pretentie om te beweren dat ik beschik over een klein beetje gezond boerenverstand.
Met dank aan Deloddere Yvan, die een reactie had op mijn stukje penis en zo voor inspiratie zorgde, ga ik als oversekst oudje nog eens de sekstoer op. Zolang het nog kan tenminste, want ik zal straks het einde voelen naderen. Maar dat doet er niet toe. Het einde van de wereld is toch nabij. En gelukkig zijn er nog mensen die mij daar attent op maken. Anders zou ik lustig doorgaan met plezier maken en pinten drinken in een vergane wereld. Al vind ik zelf dat al dat geschrijf over seks niet veel om het lijf heeft. Maar voor simpele zielen zal het wel pervers en verwerpelijk zijn. Het gaat over dansen met een seksueel tintje. Er is namelijk een nieuwe dansrage opgedoken in Jamaica. Daggering. De dans bestaat eruit dat mannen doen alsof ze vrouwen op zijn hondjes nemen. En voor alle duidelijkheid; niemand gaat uit de kleren. Het is meer een beetje droogneuken. Mannen lopen in een danstent rond met een erectie in de broek en benaderen vrouwen langs achter. Op de maat van de opzwepende muziek duwen ze dan hun mannelijkheid tegen de achterbumper van de vrouwen. De vrouwen spelen het spel graag mee en gaan gewillig vooroverbuigen. Er zijn al varianten opgedoken waarbij de hele kama-sutra doorlopen wordt. Een mooi schouwspel. Alle soorten standjes. Volledig gekleed. Voor sommigen is dat misschien vulgair, schadelijk is het voor niemand. Er is alleen een klein nadeel. Volgens artsen in Jamaica dan. Want er komen sporadisch gevallen voor van zwellingen. Gezwollen penissen ten gevolge van een breuk. Dat zou dan het gevolg zijn van het feit dat koppeltjes in de intimiteit van de slaapkamer hun danspasjes ook naakt gaan uitvoeren. En dat loopt wel eens verkeerd. Met een penisbreuk als gevolg. Er zou eerst een knak te horen zijn gevolgd door extreme pijn en een pracht van een zwelling. En als er niet snel een dokter ingrijpt is het gevolg een misvormde penis. Eentje voor achter het hoekje te neuken dus. Al kan dat ook wel eens verrassend goede gevoelens veroorzaken. Maar goed. Het gaat er dus om dat dokters waarschuwen om een beetje op te letten met welk soort muziek men dergelijke hoogstandjes doet. Als dat met wilde opzwepende muziek is dan kan dat voor problemen zorgen. Maar met een slow als begeleiding is er al veel minder gevaar. En dat zou ik dan ook wel eens willen aanleren. Als de lessen gegeven worden met naakte mensen en op de tonen van een slow ga ik danslessen volgen.
Als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is het wel aan mijn auto wassen. Het kan mij niet schelen dat er geen kleur meer te herkennen valt aan dat stuk ijzer. Gelukkig leven we in een gezegend land waar het veel regent en krijgt men auto een regelmatige douche. Zodat ik nog door de ruiten kan zien. En binnenin is het al niet beter. Maar daar kan helaas het hemelwater zijn natuurlijk werk niet doen. Al heb ik er al aan gedacht om dat ding eens op zijn zij te zetten en de regen het werk te laten doen. Helaas is dat niet simpel. Een auto is voor mij een gebruiksvoorwerp. Een auto moet rijden. Wanneer ik dat wil. Niks meer en vooral niks minder. Voor de rest trek ik mij er niet veel van aan. Al groeien er champignons in de kofferbak. Maar het is natuurlijk niet te vermijden dat moeder de vrouw dat zo niet ziet. Dus rijd ik om de zoveel jaar eens door een carwash. De buitenkant is dan wel toonbaar maar de binnenkant blijft gewoonlijk zoals het was. Tot er een hand carwash zijn deuren opende in onze gemeente. Op een strategische plek. Slechts een kleine vijfhonderd meter van men deur. En nog belangrijker, op honderd meter van een café. Daar moest ik zijn. Op het reklamepaneel stond te lezen dat die mensen een auto binnen- en buitenkant wassen voor een schappelijk prijsje. Op de openingsdag kwam ik er binnen. Ik werd onthaald op een bonjour monsieur. Mijn reactie was er één van; wablieft?? Van arrogantie gesproken!! In een ééntalig Vlaamse gemeente de klanten in het Frans aanspreken. Je moet maar durven. Met de vier woorden geen Vlaams, geen centen draaide ik me om en wou vertrekken. Maar dan schoten er twee andere medewerkers hun collega te hulp. En die spraken wel Vlaams. Na veel excuses en beloften begon ik te twijfelen. En op voorwaarde dat die Franstalige niet meer onder mijn ogen kwam liet ik mij toch nog overhalen. Er werd daar ter plaatse zelfs een andere planning gemaakt. Hun Franstalige collega zou nooit meer in contact komen met klanten. En zo hoort het. Alles bij elkaar is het dus nog goed gekomen. Ik liet mijn wagen achter. Ging een duvel drinken en na een half uurtje kwam ik hem terug ophalen. Mijn auto stond te blinken als nieuw. Tot in de kleinste hoekjes was alles netjes proper. Binnen- en buitenkant. Tot mijn verrassing kreeg ik zelfs een korting. Voor de openingsdag. Hopelijk houden ze zich aan hun nieuwe planning. En dan wens ik hen veel succes. Zoniet zien ze me nooit meer terug. Dan was ik mijn auto nog liever zelf. Al moet ik daarvoor een duvel minder drinken.
De Portugezen zijn geschokt. Niet allemaal. Maar vooral de Aveiro'ezen. Dat zijn inwoners van de Portugese stad Aveiro. Aan de toegang van de vismarkt van Aveiro staat een spiksplinternieuw standbeeld. In de vorm van een penis. Een penis in erectie nog wel. Met een hoogte van tweeënhalve meter. Dat is een ietsiepitsie groter dan de werkelijkheid. Maar kom. Het Brusselse atomium is ook niet op ware grootte afgebeeld. Er mag al eens een beetje overdreven worden. Vooral in naam van de kunst. Nu heb ik het niet zo voor zogenaamde kunst. Maar als ik moet gaan jammeren voor al wat volgens mij niet thuishoort op openbare plaatsen dan ben ik wel een tijdje bezig. Je zal mij zeker niet horen klagen. Als er zoiets staat dan is dat maar zo. Maar het is blijkbaar niet naar de zin van de vele visvrouwen die er vis staan te verkopen. Ik weet niet wat er zo erg is aan een fallussymbool maar volgens die vrouwen is dat niet gepast. Die hebben nog niks gezien zeker? Je zou nochtans denken dat viswijven iets meer gewoon zijn. Maar het gaat er om dat ze minder vis verkopen sinds die reuzepiemel daar staat. De klanten worden afgeschrikt door dat geval. De meeste ouders met kinderen komen niet meer in de buurt. Al zijn er ouders met kinderen die wel nog komen. Maar die hebben hun kinderen dan wijsgemaakt dat het een afbeelding is van een boom. Geen treurwilg. Eerder een uitheemse snelgroeiende soort. Maar de piemel moet weg volgens een aantal preutse inwoners. Ze zijn gaan klagen bij het gemeentebestuur. En als er enkele lullers komen zagen dan laten politiekers zich wel eens beïnvloeden. Ook in Portugal zo blijkt. Want de penis zal verwijderd worden. Wie de reuzepenis nog wil gaan bekijken moet dus snel zijn. Al moet je niet naar Portugal om een grote lul te bewonderen. Hier ten huize kan dat ook. Want volgens mijn vrouw ben ik een lul van 1,70 meter. Al heb ik de indruk dat ze dat niet als compliment bedoeld. Maar het is wel duidelijk dat de penis bij de Portugezen in het verkeerde keelgat is geschoten.
Driewerf hoera. Een Belg heeft een Nobelprijs gewonnen. De Leuvense professor Luk Warlop heeft hem gewonnen in het domein geneeskunde. Meer precies de Ig Nobel prijs. En als je niet weet wat de Ig Nobel prijs is dan is dat een gat in uw cultuur. Een hilarisch gat. De Ig Nobelprijzen worden elk jaar aan de universiteit van Harvard uitgereikt in een tiental domeinen. Voor de meest absurde onderzoeken. En eentje daarvan is dus gewonnen door onze Leuvense professor. De man heeft er niet beter op gevonden dan een onderzoek te doen naar de invloed van hoognodig moeten plassen op het beslissingsvermogen. Hoe gek kun je het verzinnen. Maar misschien wil hij pisoloog worden. En een nieuwe richting starten. Pisologie. Al zijn er blijkbaar nog onnozelheden waar onderzoek naar gedaan werd. Zo is er een prijs voor een niet nader genoemde prof die onderzoek deed naar het feit waarom bepaalde kevers met bepaalde blikjes bier willen paren. Of een prijs naar onderzoek waarom mensen zuchten. Tja, je zou van minder beginnen zuchten dacht ik zo. Wie verzint dat allemaal vraag ik mij dan af. Al moet ik toegeven dat er wel eens verrassende resultaten uit dergelijke onderzoeken kunnen komen. Zo is er een onderzoek geweest naar het feit waarom mensen dronken worden. En dat heb ik met interesse gevolgd. Blijkt niet simpel te zijn. Het zou te maken hebben met de invloed van alcohol op welbepaalde hersencellen. En ze hebben er zelfs een medicijn tegen uitgevonden. Een pil waardoor je niet zat kan worden. Bij muizen uitgetest met uitstekende resultaten. En wat bij muizenhersenen helpt is ook goed voor mensen is de redenering. Op het eerste zicht zou een normale mens zich afvragen waarom zo een pil nodig is. Want waarom drinken mensen alcohol? Om zat te worden dacht ik. Om eens uit de bol te gaan. Om zich eens af te reageren. Of om het met hedendaagse woorden te zeggen; om eens te brainstormen. Want waar wordt er meer gebrainstormd dan aan een cafétoog? Daar worden de meest onzinnige ideeën soms omgezet in briljante verwezenlijkingen. Het zou mij niet verwonderen moest het wiel uitgevonden zijn in één of andere bruine kroeg. Tussen pot en pint. En sigarettenrook. Zeg dus niet te gouw dat dergelijke onderzoeken absurd zijn. Want een pil tegen zat worden kan ook gebruikt worden voor andere doelen. Na een feestje bijvoorbeeld. Even een pil slikken en met de wagen naar huis. Eigenlijk zou dat in elk café moeten verkocht worden. Al kan de cafébaas dat ook wel gebruiken voor degene die er een beetje te veel op los lullen. Want er zijn grenzen aan dronkenmanspraat en brainstormen. Zo ken ik wel een paar mensen die na een paar pinten echt niet meer te volgen zijn. En dan denk ik aan eentje in het bijzonder. Ik zie hem regelmatig. Elke keer ik in de spiegel kijk.
Volgens een studie van enkele Gentse criminologen sterft één Vlaming op zes aan tabak of alcohol. Dat valt mee vind ik. Al zijn er blijkbaar kosten aan verbonden. Want volgens hetzelfde onderzoek kost dat zo'n zes miljard per jaar. In België. Het zou dan gaan om kosten voor ontwenningskuren voor alcoholici. Evenals de kosten voor gerecht en politie. Ook de kosten voor behandeling van longkankerpatiënten zijn daarin begrepen. Volgens dat onderzoek tenminste. Tja, sterven is duur in ons Vlaanderenland. Je zal maar geboren worden in een land waar het duurder is om te sterven dan om in leven te blijven. Want zou het dan niks kosten moesten die allemaal in leven blijven? Zouden we dan met zijn allen zes miljard per jaar kunnen besparen denk ik dan. Dat lijkt me lichtjes overdreven. Maar ik kan mis zijn. Of is dat misschien een hint voor onze regering. Om een nieuwe wet te stemmen in het parlement. Voor wie het waagt om te sterven een fikse boete. Zou kunnen. Want met politici weet je nooit. Dat zou alvast één en ander compenseren. Zo blijft de begroting in evenwicht. Maar waar die onderzoekers geen rekening mee houden zijn de taksen op tabak en alcohol. Dat zijn ook enkele miljarden per jaar die de staat binnenrijft. Dank zij rokers en drinkers. Maar goed. Ik ga hier niet in herhaling vallen met argumenten als, genieten van het leven, consumeren, werkgelegenheid scheppen, enzoverder. Maar als ik dan de aanbevelingen lees die de onderzoekers er aan toe voegen wordt me toch iets duidelijk. Want op hun studiedag werd er veel kritiek geuit op het feit dat slechts 0,07 procent van alle budgetten naar preventie tegen alcoholgebruik gaat. Hoor je ze komen? Ineens is er enkel sprake van alcohol. De strijd tegen koning alcohol is begonnen. Binnenkort een wet. Geen alcohol meer op openbare plaatsen. Volledige drooglegging. Het leven als één grote saaie boel. Precies of dat zal helpen om één op zes Vlamingen te redden van een gewisse dood. Want dat is blijkbaar hun nobel doel. Het redden van één op zes mensenlevens. Alsof die andere vijf niet doodgaan. Maar die zullen wel gezond sterven zeker.
Hoe dikwijls hoor ik senioren niet zeggen In onzen tijd!! en die goede oude tijd. Maar is dat wel zo? Sta me toe er aan te twijfelen. Het leven was dan misschien wel simpeler toen. We konden vrijuit ravotten in velden en bossen. We maakten boomhutten en onderaardse gangen. We leerden rijden met aftandse en bovenmaatse fietsen. En tegelijk ook vallen. Maar de generatie voor ons had het ook altijd over de goede oude tijd. Dat was dan een tijdperk waar nog minder luxe was. En nog harder gewerkt moest worden. Ook die generatie was van mening dat de jeugd van tegenwoordig het o zo gemakkelijk had. En die jeugd van tegenwoordig dat was onze generatie. Een generatie die nu schande spreekt over de huidige jeugd. Of hoe makkelijk het leven heden ten dage wel is. Hoeveel luxe de jeugd van tegenwoordig wel niet heeft. Hoe die verwende jeugd ooit tot een ordentelijke samenleving zou kunnen komen is ons een raadsel. Wij waren immers de generatie die gewerkt en gezwoegd hebben. Maar de generatie voor de voorgaande was ook al die mening toegedaan. Die kloegen ook over de jeugd van tegenwoordig. En die jeugd, dat waren onze ouders en grootouders. Als ik zie dat zelfs Socrates al kloeg over de jeugd van tegenwoordig. En die man leefde enkele honderden jaren voor Christus. Het zal wel altijd zo blijven zeker. Zou het niet kunnen dat elke generatie klaagt over de jeugd van tegenwoordig. Maar is het niet zo dat elke generatie van mening is dat het tijdens hun jeugd de beste tijd was. Pure nostalgie is dat. Gewoon omdat de beste jaren in een mensenleven altijd de jeugdjaren zijn. Want tijdens de jonge jaren van zowat iedereen ligt de wereld open. Want laat ons eerlijk blijven. De jeugd van tegenwoordig zal ook ooit senior worden. Die zullen dan ook wel spreken van die goede oude tijd. En dan zal het gaan over de huidige tijd.
Er was eens.... het waar gebeurde verhaal van een Amerikaan die naar Europa kwam. Naar België dan nog wel. Het zal zo ongeveer halfweg de jaren tachtig geweest zijn. Het was zo'n typische Amerikaan. Met veel overgewicht. Al wou hij zich wel een beetje aanpassen aan onze levensstijl. Niet helemaal natuurlijk anders zou het geen Amerikaan zijn. Hij kwam in Zaventem toe met het vliegtuig. Om te beginnen moest hij een auto hebben. Want een Amerikaan zonder auto voelt zich als een gehandicapte zonder rolstoel. Een huurauto dus. En hij wou een nice european car Het verhuurbedrijf stopte hem toch wel een volkswagen golf GTI in handen zeker. Indertijd was dat een populair autootje. Met enige moeite raakte de dikke Amerikaan achter het stuur. Hij voelde zich als een sardientje in een conservenblik. Nu moet je weten dat de man gewoon was aan uiterst luxueuze grote en brede wagens in zijn thuisland. Echte salons op wielen. Om dan tegen 55 miles/ hour,zo'n 90km/uur, over autostrades van vijf tot zes rijbanen te snorren. En met zijn sardineblikje had hij bij het vertrek al bijna een ongeluk. Toen hij met zijn voet aan het gaspedaal kwam schoot het autootje als een peil uit een boog de weg op. Hij kon maar nipt een geparkeerde wagen vermijden. En dan de Brusselse ring op. Tegen 90 km/uur. Dat was hij immers gewoon. In Amerika lachen ze niet met overdreven snelheid. Maar op de Brusselse ring was hij een obstakel. Alle wagens schoten hem voorbij tegen 140 of meer. En maanden hem met knipperende lichten en hevig getoeter aan om sneller te rijden. De man kreeg de schrik van zijn leven. Hij heeft precies 4 km gereden. 2Km op de ring en 2 km terug. Het wagentje afgezet en een taxi genomen. Toen hij bij ons toe kwam was hij zeeziek en kreeg bijna een hartaanval. Zeeziek van de vele bochten en bleek van de schrik over de, volgens hem, roekeloze rijstijl van de taxichauffeur. Hij moest eventjes bijkomen. En bleef zich maar afvragen waarom er hier zoveel bochten in de straten waren. Zijn eerste kennismaking met België was niet echt positief te noemen. Maar dat veranderde toen we hem 's anderendaags meenamen op restaurant. Mosselen met friet kreeg hij op zijn bord. Dat vond de man zo lekker dat hij ter plaatse het hele restaurant wou opkopen. En met kok en al naar Amerika overbrengen. Al bleek dat nog maar het begin van de lovende kritieken over de Belgische keuken. Want toen hij zijn eerste duvel op had was hij niet meer in te tomen. Hij wou onmiddellijk een tweede glas van die godendrank. En dat hadden we hem beter afgeraden. Want er waren drie mannen nodig om de dikke zatte Amerikaan in bed te krijgen. Later zijn we met hem nog andere gerechten gaan eten. Stuk voor stuk pareltjes volgens hem. Wat hij in Amerika gaan vertellen is over België weet ik niet. Maar één ding is zeker. Nooit heb ik iemand zoveel mosselen zien eten. En van de duvel is hij wijselijk afgebleven.
Volgens de Amerikaanse relatie-expert, Dan Savage, zouden mensen er beter aan doen om hun relaties eens te herbekijken. De man vindt dat de mens niet gemaakt is om monogaam te blijven. Want altijd seks met één en dezelfde vrouw is de doodsteek voor een gelukkig huwelijk. Koppels zouden er beter aan doen om elkaar te respecteren. En als de man eens ergens anders een pleziertje gaat zoeken is dat geen ontrouw. Dat is de normaalste zaak ter wereld. Dat ligt immers in de aard van het beestje. Dat moet gerespecteerd worden. Het was eeuwen heel gewoon dat een man er verschillende minnaressen op na hield. Het zit dus al eeuwenlang in onze genen. Als we naar de natuur kijken is het duidelijk dat een mannetje zijn zaad een beetje overal uitzaait. Bij alle dieren is dat zo. En wat is een mens meer dan een soort veredelde aap. Kijk, dat is nu eens een man naar mijn hart. Daar zou ik uren grote potten kunnen mee drinken. En mekaar gelijk geven. Want laat ons eerlijk zijn, een man verdient het om regelmatig zijn bloeiende selder in een ander hofje te gaan plaatsen. Maar het zijn de vrouwen die daarover moeilijk doen. Als een gehuwde vrouw zoiets te weten komt is het gegarandeerd ambras. En moet er cash betaald worden. Dan wordt die man gepluimd tot en met. Maar wat vrouwen niet begrijpen is dat als een man ergens anders een zaadje gaat leggen dat heel positief is voor het huwelijksleven. Die man komt dan welgezind en voldaan terug thuis. Dat is toch het belangrijkste dacht ik zo. Maar op één of andere manier zien vrouwen dat zo niet. Ze worden dan jaloers. En hebberig. Dan komt de ware aard van de vrouw naar boven. Dan maken ze gretig misbruik van de huidige moraal. Een moraal waar geen mens iets aan heeft. Uitgevonden door religieuze praatjesmakers. Vooral katholieken hebben die naargeestige ingesteldheid. Ik verdenk die religieuze lullers ervan om vrouwen te brainwashen om mannen te onderdrukken. En de reden is duidelijk. Omdat ze zelf geen plezier in het leven zouden mogen hebben prediken ze dan maar monogamie. Al zouden ze waarschijnlijk liever hebben dat iedereen leeft zoals zij. Maar dat is natuurlijk een brug te ver. Volledige onthouding zou betekenen geen kindertjes. En dan wordt aan hun pleziertjes geraakt. Maar ik wijk af. Het gaat erom dat vrouwen hun man niks gunnen. Dat is de ware aard van vrouwen. Ze willen zelf alles en nog wel onmiddellijk. Vrouwen beschouwen hun man als hun bezit. Hun slaafje dat netjes een pootje geeft wanneer en hoe zij het willen. Vrouwen zijn simpelweg egoïstische wezens geworden die beter gemeden zouden worden. Waar zijn de echte mannen eigenlijk gebleven? Mannen uit één stuk, die op hun strepen staan. Mannen die eeuwenlang de heersers van de wereld waren. Die vrouwen gebruikten voor hun pleziertje. En voor de rest het zwijgen opleggen. Mannen die een vrouw zien als een tram. Met als levensvisie, als je er eentje mist, volgt er altijd een andere. Maar tegenwoordig zijn het blijkbaar allemaal watjes. Al zijn er oplossingen volgens mij. Twee zelfs. Ofwel gaan we die watjes heropvoeden, ofwel verbieden we alle vrouwen. Al is dat laatste misschien niet zo ideaal.
Volgens sommige mensen ben ik een kunstbarbaar. Dat zou ook kunnen blijken uit vorige stukjes waar ik kunst nogal eens in het belachelijke trek. Maar het hangt er wel van af welke kunst. Als ik een onherkenbaar geval zie dan vind ik er niks aan. Dat zijn dan van die onnozele kunstwerken die ook gemaakt kunnen worden door mijn kleinzoon van 10 jaar. Vormeloze gedrochten die bij elkaar gehaspeld worden door zogezegde kunstenaars om in de rapte een centje te verdienen. Zoals aangespoelde stukken wrakhout of zoals ik ook al gezien heb, op een hoopje gegooid ijzerafval dat uitermate geschikt is om te recycleren. Meer niet. Maar ik kan nu wel zeggen dat ik helemaal geen kunstbarbaar ben. Gisteren ben ik een tentoonstelling gaan bekijken. Volledig vrijwillig. Zomaar. Het waren schilderijen. Portretten en vooral landschappen. Van een zekere Antoine van Zeebroek. Misschien een onbekende voor de meesten maar toch een kunstschilder. De man is intussen wel overleden maar dat is dikwijls een reden te meer om een goed prijsje te bedwingen. Want het lijkt wel alsof een goed kunstschilder een dode kunstschilder moet zijn. Erkenning komt gewoonlijk pas na de dood. Denk maar aan een Van Gogh of een Rembrandt. Nu ga ik niet beweren dat Antoine van Zeebroek te vergelijken is met die oude meesters. Maar toch. Van Zeebroek is volgens mij een verdienstelijk kunstenaar. Hij schilderde waarheidsgetrouwe landschappen. Van bloemetjes en bijtjes. Bomen, struiken en veel onkruid. Herkenbaar dus. Als je goed keek kon je zelfs vliegen en ander ongedierte herkennen. Dat noem ik een kunstenaar. Iemand die ziet wat ik zie. Ik was eerder toevallig voorbij de galerij gekomen. En iets deed me binnengaan. Ik heb er wel twintig minuten staan kijken. De ene schilderij na de andere. En terug, van begin tot einde. Driemaal heb ik de hele collectie bekeken. En toen was het tijd om te vertrekken. Het was immers gestopt met regenen.
Omdat we toch in Blankenberge zitten maak ik nogal eens gebruik van de kusttram. Die rijdt daar al sinds mensenheugenis. Tenminste, zover mijn geheugen reikt. Want als kleine snotter maakten ik al gebruik van die tram met mijn ouders. Het ging toen wel niet zo vlot als tegenwoordig maar we hoefden het traject Oostende Bredene niet te voet af te leggen. De trams waren toen nog echt rudimentair. De sporen trouwens ook. Met schokken en hobbelen raakten we ter bestemming. In een tram waarvan het achterste gedeelte gewoonlijk zelfs geen glas in de ruiten hadden. Zelfs deuren ontbraken soms. Zo ging dat toen. Al viel het wel mee. Het was altijd in de zomermaanden dat we naar de kust trokken. Erg koud, sneeuw en ijs hebben we dus nooit gekend aan onze kust. Al was het soms frisjes. Maar dat is nu éénmaal zo in een land waar het acht maanden per jaar winter is, en vier maanden geen zomer. Maar dat was allemaal geen probleem. We gebruikten de tram enkel om de noodzakelijke verplaatsingen te doen. Niet meer, niet minder. Dat het tegenwoordig wel iets anders is heb ik al mogen ondervinden. Het materiaal is stukken beter. En veiliger. Ik maak dan ook wel eens gebruik van de kusttram als ik een verre wandeling gemaakt heb. En de moed niet meer kan opbrengen om nog te voet terug te keren. Vooral dan na het nuttigen van enkele gezonde duvels. Maar toen we verleden week een beleefdheidsbezoek gingen brengen aan vrienden in Nieuwpoort waren we getuigen van een fenomeen dat ik nog niet kende. Sightseeing met de kusttram. De tram bleek overvol te zijn met 65 plussers. Alle zitplaatsen waren bezet. Uit een gesprek met enkele mensen bleek dat een soort van hobby te zijn van sommige gepensioneerden. Alle 65 plussers krijgen immers een gratis vrijkaart voor het hele net van de lijn. Daar mogen ze naar hartelust gebruik van maken. Of misbruik. Want ze gebruiken hun kaart om zomaar rond te toeren. Het is toch gratis. Ondertussen bezetten ze wel zowat de volledige tram. Zodat andere reizigers zich als sardientjes in een doosje moeten wringen om mee te kunnen. Nu heb ik er niks tegen dat gepensioneerden over een vrijkaart van de lijn kunnen beschikken. Zeker niet. Die mensen hebben dat verdient. Dat mag allemaal voor mij. Maar als ze dan zomaar rondrijden voor hun plezier en plaatsen bezet houden is toch een beetje misbruik maken van hun voordelen. Want zo werkt het. Ze stappen ergens op, doen een toertje en de tram komt na enkele uren terug op hun opstapplaats. Sommigen doen zelfs meer dan één toertje. Gewoon om de tijd te doden. Ondertussen moeten er wel andere mensen tijdens de rit blijven rechtstaan. Als dat een paar haltes ver is dan valt het nog mee. Maar als je anderhalf uur moet rechtstaan omdat er enkele vrijetijdsrijders alle plaatsen bezet houden is dat er wel een beetje over. Vooral als ik zelf het slachtoffer ben van dergelijke praktijken. Want zelf ben ik ook al een ouwe zeur aan het worden. En klagen is soms wel eens eigen aan gepensioneerden. Al hoorde ik die hobbyrijders ook wel klagen. Volgens hen zou er koffie en taart verkrijgbaar moeten zijn op de kusttram. Zo heeft iedereen wel een reden om te klagen. Dat is zo met verwende mensen. Al ken ik een middel om wel plaats te hebben. Volgende keer neem ik, duidelijk zichtbaar, een bom mee.
Ik kreeg een interessant artikeltje onder ogen. Geschreven door ene Mark Pollentier. Verstandige man blijkbaar. Hij kan een ingewikkeld geval vrij simpel uitleggen. Speciaal voor degene die niet precies weten waar Brussel-Halle-Vilvoorde eigenlijk over gaat. Ik laat jullie genieten van de integrale tekst. Alle verdere commentaar is overbodig dacht ik.
waar gaat BHV over ? Simpel uitgelegd met pintjes... ;-)
Elke avond komt je nieuwe buurman langs om een fris pintje te drinken: hij heeft immers nog geen koelkast.
Op sommige dagen is dat wel wat lastig, maar je begrijpt het wel aangezien hij nog geen koelkast heeft.
Dus gun je hem het pintje uit jouw koelkast (faciliteiten).
Maar dagen worden weken, weken worden maanden en maanden worden jaren en de buurman voelt zich ondertussen zodanig bij jou thuis dat hij bepaalt wanneer en wat er gedronken mag worden (balorige burgemeesters die weigeren Nederlands te spreken).
Wanneer je hem daar op aanspreekt, reageert hij furieus en zoekt steun bij zijn familie die een straat verder woont (Brusselse Franstaligen).
Deze steunen het gedrag van je buurman en eisen dat je je huis open stelt voor heel de familie (verdere verfransing) , waarbij de koelkast eigendom wordt van de familie (aanhechting faciliteiten gemeenten bij Brussel), maar waarbij jij die wel dagelijks dient te vullen (financiële transfers).
Wanneer uiteindelijk de vrederechter stelt dat jij gelijk hebt én dat de buurman dan maar bij zijn familie moet gaan drinken (uitspraak grondwettelijk hof), eist de buurman en zijn familie dat jij een koelkast voor hen koopt (compensaties voor Franstaligen) en hem dagelijks komt vullen (blijvende financiële transfers).
Er staat weer kunst op de zeedijk. Onder de algemene noemer beeldige wandeling. Rare dingen als je het mij vraagt. Elk jaar staan hier weer andere gedrochten waar geen mens het nut van inziet. Maar kunst mag geen nut hebben. Dat mag alleen maar nutteloos zijn. En het is de bedoeling dat het mooi is. Dat de modale mens er met bewondering naar kijkt. Niks voor mij. Ik zie alleen maar stompzinnige misbaksels die niks toevoegen aan het leven. Er staat hier bijvoorbeeld een aangespoeld stuk wrakhout voor de deur. Met als bijgaande titel openbaring. Over welke bekendmaking of getuigenis het precies gaat blijft een raadsel. Iets verder staat een verroest ijzeren geval met als titel open acht. Als de titel dikke nul zou zijn dan kon ik het nog begrijpen want met de beste wil van de wereld kan ik er geen acht in terugvinden. Maar ik zal wel te dom zijn om het te begrijpen zeker. Nog verder staat Black orgasm. Een veelbelovende titel. Maar dat is dan ook alles. Het geval bestaat uit opgerolde ijzerdraad met daarin iets ondefinieerbaars zwart. Wat dat met een orgasme te maken heeft weet ik ook niet. Ik heb nochtans jarenlange ervaring met orgasmen. Maar ik kan er niks in terugvinden dat er ook maar op lijkt. En toch deed dat alles me nadenken. Wie zou zich kunnen bezighouden met die zogezegde kunstwerken te maken. En waarom eigenlijk. Het antwoord vond ik op mijn vertrouwde zoekmachine google. Het blijkt dat die kunstenaars zo een beetje mogen profiteren van de samenleving. Er bestaat zoiets als een kunstenaarsstatuut. En als je jezelf tot kunstenaar weet te verheffen zit je goed voor de rest van je leven. Als zelfverklaard kunstenaar mag je namelijk kiezen uit een werknemersstatuut of het statuut van zelfstandige. Als beginnend kunstenaar kiest een normale mens natuurlijk voor het werknemersstatuut. Dan kan je leven van een werkloosheidsuitkering. En als er een opdracht binnenkomt is het kassa. Mooi meegenomen natuurlijk. Bovendien is je pensioen ook verzekerd. Een kunstenaar kan gewoon doen waar hij zin in heeft. Op kosten van de maatschappij. Maar af en toe slagen ze er toch in om iets herkenbaars te creëren. Zo zag ik op de zeedijk ook een klassiek geval. Vrouw met kind. Dat die vrouw en dat kind uit een tot nog toe onbekende planeet kwam nam ik er maar bij. En dan kwam ik een wel heel herkenbaar geval tegen. Nuttig bovendien. De naam van de kunstenaar ontbrak weliswaar maar de titel van het stuk was duidelijk. Er stond een duidelijk plaatje op. Geen huisvuil, op straffe van boete.
Als de wind uit een goed gat komt en als die wind het zeewater opstuwd tot hogere golven heb ik een goede draadloze internetverbinding. Of zou het zijn omdat ik mij een signaalversterker aangeschaft heb? Zeker ben ik niet want dat ding doet niks. Op het eerste zicht toch. Dat staat daar maar te staan. Dat versterkt het internet signaal heeft men mij wijsgemaakt. Maar toch heb ik zo mijn twijfels. Dat spul maakt geen lawaai. Dat beweegt niet. En toch zou het zorgen voor een betere ontvangst en verzending. Ik ben dus terug online. Al ga ik niet beweren dat ik elke dag een stukje ga schrijven. Het is per slot van rekening vakantie. Welverdiende vakantie dacht ik zo. Want een jaar lang als gepensioneerde door het leven gaan is geen lachertje. Daar wordt een mens moe van. En dorstig. Al moet ik toegeven dat er ergere dingen zijn. Maar goed. Al bij al ben ik tevreden. Terug in contact met de buitenwereld. Maar toch blijf ik denken dat het de gunstige wind van gisteren was die ervoor zorgde dat ik een uitstekende ontvangst heb. Want wind was er gisteren. Zoveel wind dat de namiddag wandeling bijna weggevlogen was. We deden een strandwandeling. Een kleintje wel te verstaan. Met forse tegenwind. Tot aan een gezellig brasserietje. Op het oosterstaketsel van Blankenberge. Daar was gelukkig wat drank te verkrijgen zodat ik mijn mond kon spoelen. Want het zand was tot achter mijn wijsheidstanden gevlogen. Wijsheidstanden die ik weliswaar niet meer heb, maar dat doet er niet toe. Op het overdekte terras konden we genieten van een fris glas. Half en half uit de wind. De wind bleef maar doorgaan. Zodanig zelfs dat tafels en stoelen van het terras wegvlogen. En dan kwam er een prachtig spektakel bij. Een flinke regenbui. Kortom een heerlijk weertje aan onze kust. Niet te warm, niet te koud en toch veel wind en regen. Geweldig. Toen we terug naar ons appartementje gingen hadden we wind in de rug. Fantastisch. Zo fantastisch dat we binnen de kortste tijd in Zeebrugge waren. En dan terug. Wind op kop. Al viel het best mee. Met de tram.
Wegens een technisch probleem met de internetaansluiting in ons vakantieverblijf in Blankenberge zal ik voorlopig niks meer kunnen posten. Hoelang het zal duren weet ik niet. Zelf kan ik er helaas niks aan veranderen. In ieder geval zal het niet langer duren dan einde september. Vermits ik dan terug thuis ben. En daar werkt alles normaal. E-mail kan ik ook niet ontvangen. Wie mij wil bereiken kan dat enkel via de goede oude telefoon. Of de tam-tam. Hoe ik dan dit berichtje geplaatst heb vraagt u zich af. Dat is via een noodprocedure en dat kan helaas niet elke dag. De NASA moet daarvoor tussenkomen. En die zijn niet altijd om te kopen met een duvel.
Er zijn weer enkele snuggere onderzoekers die een interessant onderzoek gedaan hebben. Een onderzoek naar buikvet. En buikvet is een grote boosdoener tegenwoordig. Het onderzoek is weliswaar bij muizen gedaan. Maar volgens die wetenschappers zullen de resultaten hetzelfde zijn bij mensen. En dat wil ik nu best geloven. Vooral als ik de resultaten van dat onderzoek bekijk. Want uit de resultaten blijkt dat muizen die in een stimulerende sociale omgeving vertoeven tot de helft van hun buikvet verliezen in vier weken tijd. Zelfs al aten ze meer. En dat is veel meer gewicht dan dat je in vier weken zou verliezen met je het zweet in je schoenen te laten druppelen door te gaan joggen. Het zou te maken hebben met wit en bruin vet. Slecht wit vet omzetten in gezond bruin vet blijkt heel moeilijk te zijn. En dat omzetten gebeurd in ons lichaam door bepaalde zenuwen te stimuleren. En laat die zenuwen nu net gestimuleerd worden door op café te gaan. Grote pinten te drinken. En lachen en zeveren met vrienden. Als dat geen goed nieuws is. Maar eigenlijk is dat nog alles niet. Als ik zie welke verrassende resultaten diverse onderzoeken opleveren dan ben ik al jaren een gezondheidsfreak. Want buikspieroefeningen zijn minder goed dan joggen. En naar een staminee gaan is beter dan joggen. Lachen is ook al stukken beter voor de gezondheid dan fietsen. Een biefstuk friet of mosselen zijn beter dan fast-food. Wijn is fruitsap, en fruitsap is gezond. Bier is een natuurlijke afslanker. Wandelen is gezond. Werken is slecht, daar kun je van doodvallen. Dat zijn allemaal wetenschappelijk bewezen feiten. Het zal dus geen toeval zijn dat ik 300 jaar word. Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik mijn lichaam bijzonder goed verzorg. Want al wat niet goed is doe ik niet of eet ik niet. Integendeel. Al wat volgens de modernste onderzoeken gezond is gaat met smaak naar binnen. En er is geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om te werken. Wandelen en pinten drinken is zowat mijn drukste bezigheid. Elke dag. Misschien moet ik er eens aan denken om een boek te schrijven over mijn persoonlijk dieet. Dan word ik de nieuwe gezondheidsgoeroe. Of toch beter niet. Een boek schrijven is werken. En dat is heel slecht voor de mijn gezondheid.
In het Australische Sydney gaat de meubelgigant Ikea een experimentje doen. Gedurende een weekend pakken ze daar uit met een mannencrèche. Een crèche waar vrouwen hun man kunnen achterlaten terwijl ze zelf gaan winkelen. In de crèche staan televisieschermen waarop ononderbroken sport te zien is. Ook enkele elektronische spelletjes, flipperkasten en kickertafels. En de mannen krijgen er een gratis hotdog. Bovendien krijgen de vrouwen een kleine buzzer mee. Dat ding maakt geluid bij het verlaten van de winkel. Kwestie van de vrouw eraan te herinneren dat ze haar man niet mag vergeten. Want ikea wil blijkbaar niet blijven zitten met enkele achtergelaten mannen. Misschien een interessant idee. Al verdenk ik ikea er van dat het achterliggende idee is om meer te verkopen. Want laat ons eerlijk zijn. Een loslopende vrouw in een winkelcentrum is dan wel goed voor de kassa van het bedrijf. Maar ook een reëel gevaar voor de financiële situatie van haar gezin. De totaal overbodige aankopen zouden wel eens astronomische hoogten kunnen bereiken. Inclusief vrachtkosten om de halve winkel thuis te krijgen. En verbouwingskosten aan het huis om het hele zooitje te plaatsen. Maar los van dat feit gaan ze mij toch niet kunnen verleiden met videospelletjes, noch met sport op TV. En al zeker niet met een hotdog. Al denken ze bij ikea misschien al iets verder. Het aangebodene een beetje laten verschillen naar aard en gewoonten van de streek waar hun respectievelijke winkels staan. Want een Australiër kunnen ze waarschijnlijk verleiden met een hotdog maar dat zie ik hier nog niet gebeuren. Dat zou dan kunnen betekenen dat er in ons land een toog zou komen in hun mannencrèche. Met gratis bier. En enkele rondborstige vrouwen als extra attractie. Dan zou ik er wel eens over denken om mee te gaan en mij in de crèche te laten dumpen. Alhoewel, als ikea hun stijl doortrekt naar de mannencrèche kan dat voor problemen zorgen. Stel je voor dat je een pint krijgt als zelfbouwpakket. En een rondborstige deerne die je met bijgeleverde schroeven zelf in elkaar moet prutsen. Als je dan bedenkt dat er bij hun pakketten wel eens één of ander onderdeel ontbreekt kan dat voor ongemak zorgen. Wat ben je met een pint waarvan de bodem ontbreekt. En dan wil ik het nog niet hebben over welke cruciale onderdelen kunnen mankeren aan die rondborstigen. Al moet ik toegeven dat het idee op zich niet slecht is. Maar één ding zou ik alvast op voorhand regelen. Een beperkt krediet op de betaalkaart van mijn vrouw.
Theresa was gehandicapt. Ze zat in een rolstoel en keek hele dagen uit het raam van haar appartementje. Naar vertrekkende en binnenkomende treinen, vlakbij het station van Brugge. En al wat Theresa deed was wuiven naar de treinen. Haar enige bezigheid. Zowat elke treinbestuurder wist waar Theresa woonde en gaf graag een wuifhandje terug. Meestal zelfs samen met een korte claxontoon. Dat die claxontoon op de zenuwen van de buren werkte bleek toen er in het orderboek van treinbestuurders een nota verscheen. Met het verzoek om de claxon tot het strikt noodzakelijke te beperken. Vooral in Brugge. Theresa stelde zich tevreden met een wuifhandje. Maar ze kreeg wel het bezoek van enkele treinbestuurders. En een artikeltje in het ledenblad. Theresa was in de wolken om zoveel aandacht. En iedere treinbestuurder kende meteen ook het verhaal van Theresa. Dat ze geen familie of vrienden had en enkel een dagelijks bezoek kreeg van een dame van het OCMW. Voor de noodzakelijke dagelijkse beslommeringen. Meteen had ze er een paar duizend vrienden bij. En een regelmatig bezoekje van een afvaardiging. Zo kwamen we via een artikeltje in het ledenblad ook te weten dat Theresa opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Er gingen een kleine duizend beterschapskaartjes richting ziekenhuis. Theresa heeft ze allemaal bijgehouden. En na haar operatie was Theresa weer op post. Wuivend. Ze schreef ook een hartverwarmend woordje van dank in het ledenblad. Het contact bleef nog jaren duren. En Theresa was gelukkig met haar bende onbekende vrienden. En toen er bomen begonnen te groeien naast het spoor werd haar zicht op de treinen beperkt. Dat was geen probleem. Daar zijn vrienden voor. De bomen werden vakkundig verwijderd. Tegen de zin van de buren, maar dat was bijzaak. Het belang van onze Theresa had voorrang. Het verhaal van Theresa kent helaas geen happy end. Op een dag verscheen Theresa niet meer voor haar raam. Er gingen een paar mensen bellen maar er kwam geen antwoord. Er werd contact opgenomen met het OCMW. Bleek dat de verpleegster Theresa dood aangetroffen had. In bed. De begrafenis van Theresa werd door het OCMW afgehandeld. Vermits Theresa geen familie had was het OCMW van mening dat er niemand zou aanwezig zijn. Een misvatting. Er waren een honderdtal aanwezigen. Allemaal treinbestuurders.
Raar maar waar. We zijn er in geslaagd om op enkele uren aan te spoelen op onze vakantie bestemming. Bovendien heb ik al kunnen genieten van een frisse duvel. En van een portie mosselen met friet. En zijn we al terug naar af geweest. Terug naar huis dus. Op en af. Twee keren 150 kilometers. Geen probleem. Vrijdag installeren op onze vakantiebestemming en zaterdag met de trein terug naar huis voor een verjaardagsfeestje. Van de kleinkinderen. Dat hoort zo. Als grootouders heb je nu éénmaal sociale verplichtingen. Zat geweest op het feestje en dus maar thuis blijven slapen. Maar het is nu zondag en we zijn weer aan de kust. Waarschijnlijk kan de vakantie beginnen. Tot donderdag. Dan gaan we nog eens naar huis. Vrijdag de kleinkinderen ophalen en naar onze vakantiebestemming brengen. Zo blijven we bezig. Maar volgende zondagavond is het feest. De kleinkinderen terug naar huis en dan begint het pas echt. Drie weken rust en ontspanning. Hopelijk zal het dan sea, sun, seks en fun worden. Al zal de seks iets minder zijn dan twintig jaar geleden, maar kom. En volgens de weervoorspellingen gaat de zon het ook voor gezien houden. Maar dat is geen probleem. Dat nemen we er maar bij. Misschien zal de fun ook niet meer zijn wat het ooit geweest is. Dan blijft alleen de zee nog over. Hopelijk zal die niet forfait geven. Al heb ik al gezien dat die zee zich tweemaal per dag terugtrekt. Zou ze mij herkennen? Tussendoor ook nog alles in orde gebracht om online te raken. En blogjes te volgen. Dat viel mee. De technologie is tegenwoordig fantastisch. De laptop vindt zelf zijn aanknopingspunt. En eindelijk tijd voor een stukje. Niks bijzonders vandaag. Alleen maar melden dat ik terug ben van weggeweest. Maar dat doet er allemaal niet toe. Toch raar dat ik ergens verslaafd ben geraakt aan stukjes schrijven. Gewoon om iets te schrijven waar geen mens iets aan heeft. En de rest, ach. De zon doet er niet toe. Achter de wolken zal ze altijd wel blijven schijnen. Voor de seks en de fun zullen we zelf moeten zorgen. En de zee, die komt toch altijd terug. Dat is zoals het leven. Ups en downs. Zolang we maar plezier hebben in het leven. Of zal ik het beter uitdrukken. Zolang we leven. En zolang er duvel is.
Ik ben Fredje
