30-04-2011 om 15:13 geschreven door Fredje

Wil er iemand een kater? Een prachtexemplaar. Gratis en voor niks. Meer dan voldoende gevoed met aperitieven, lekkere wijn, schuimende bieren en nog een afzakkertje op de koop toe. Kandidaat overnemers zijn meer dan welkom. Haast jullie want straks is het beest weg. Uitgezweet. En morgen is het verleden tijd. Al kan ik natuurlijk een mooi nieuw exemplaar kweken. Naar het schijnt is het beste medicijn tegen katers een lading alcohol. Maar nu even niet. Ik kan geen katervoeding meer zien of rieken. Op dit eigenste moment moet ik al dat lekkers even laten rusten. Tot mijn maag geen kuren meer heeft en het orkest in mijn hoofd stopt met spelen. Nu wil ik enkel rust en kalmte. Vooral veel kalmte. Oorverdovende, allesomvattende kalmte. Maar morgen.... Morgen is een nieuwe dag. Een schitterende, prachtige, fantastische dag. De eerste dag van de rest van mijn leven. Een reden om te feesten en om het gouden nectar door mijn keel te gieten. Morgen zullen de loftrompetten door mijn hoofd schallen. Mijn dorst zal onverzadigbaar zijn. Een groot feest wacht me. Tot...overmorgen.

25-04-2011 om 00:00 geschreven door Fredje

Er kwam geen warm water uit de kraan. Blijkbaar was er iets mis met de verwarmingsketel. Geen probleem. Zoonlief is technieker met als specialiteit het herstellen van ketels. Een telefoontje zou dus de oplossing brengen. Maar wacht eens. Wat als het euvel een futiliteit was dat simpel op te lossen was? Pa zou zich belachelijk maken in de ogen van zoonlief. Pa had toch ook een technische opleiding gehad. Lang geleden, dat wel. Toen was er van computergestuurde toestellen nog geen sprake. Maar dank zij voortdurende bijstudie kon den ouwe toch nog een beetje volgen wat betreft technische zaken. Even naar de ketel gaan kijken dus. Dat zou eenvoudig op te lossen zijn. Dergelijke gesofistikeerde ketels geven immers zelf aan waar de fout zit. Simpel dus, ware het niet dat de fouten in codetaal aangegeven stonden. Het schermpje toonde plichtsgetrouw de fout: A1. Wat A1 mocht betekenen was mij een raadsel. Maar dan schoten me de woorden te binnen van een jong ding dat ik ooit gekend heb. Dat jong ding werkte bij een help-desk van een computerbedrijf. De mensen die daar werkten hadden een soort inside-joke om aan te geven hoe dom de vragenstellers wel waren. De oplossing van computerproblemen ligt immers altijd in R.T.F.M. Simpel dus. Al moet je weten wat de code R.T.F.M. precies inhoud. Dat is ook simpel, als je het weet natuurlijk. R.T.F.M. is gewoon de afkorting van “Read the fucking manual” De gebruiksaanwijzing erbij genomen dus. Dan bleek echter dat A1 aangaf dat het gasblok naar de filistijnen was. Iets waar ik met mijn beperkte middelen niets kon aan verhelpen. Maar ik zou ten minste niet afgaan als een gieter in de ogen van zoonlief. Tot mijn oog viel op de eerste vetgedrukte regel van de gebruiksaanwijzing. Daar stond duidelijk aangegeven dat bij eventuele defecten eerst en vooral de knop “reset” ingedrukt moest worden. Simpel, als je het weet. En kijk, het wonder was geschied. De ketel werkte zoals tevoren. Alles opgelost en ik zo fier als een pauw. Ten gepaste tijde zou ik wel eens, terloops, tegen de zoon vertellen dat ik een panne verholpen had. Alsof het voor mij een fluitje van een cent was. Uiteraard zou ik er niet bijvertellen dat het me een halfuur denkwerk gekost had. Maar ik heb weer een lesje geleerd. Bij schijnbaar onoplosbare problemen altijd eerst R.T.F.M. Wie een vrouw wil versieren kan ik dus een goede raad geven: R.T.F.M.

22-04-2011 om 11:46 geschreven door Fredje

Senioren kunnen niet met twee zaken tegelijk bezig zijn. Dat blijkt uit een studie in een Californische universiteit. Ze hebben daar 20 personen van 69 jaar een testje laten doen. Een studie met 20 mensen lijkt mij niet echt relevant. Dat is meer een rondvraag in de kennissenkring. Als er daar dan een tiental tussen zitten met beginnende symptomen van Alzeimer krijg je natuurlijk dergelijk resultaat. Maar misschien is het wel omdat senioren geen interesse hebben om in dergelijke spelletjes mee te spelen. De gemiddelde senior heeft wel een beetje meer ervaring met studies allerhande. Het interesseert hun geen fluit. Hun gedachten zijn elders. Waar het plezanter is. Hoe ze nog van het leven gaan genieten zo gouw dat stomme studiegedoe achter de rug is. De hersenen van de senioren hebben het al druk genoeg gehad. Denk maar aan alle veranderingen die een 69 jarige in zijn leven al meegemaakt heeft. Al de ervaring die opgeslagen ligt in het brein van een 69 jarige is voldoende om de harde schijf van een mega PC te vullen. Daar kan een jongere een puntje aan zuigen. Maar het zijn jongere professors die dergelijke studies verzinnen. Die kennen zelf nog niks van het leven. Die jongeren denken niet aan het geld dat ze verspillen aan onnozele studies waar geen mens iets aan heeft. Senioren weten al lang dat hersencellen afsterven. Vooral dan na het nuttigen van alcohol. Telkens een mens dronken is geweest sterven er zo'n honderdduizend hersencellen af. Bij mij zal dat ondertussen wel oplopen tot enkele miljarden cellen die definitief weg zijn. Doet er niet toe. Er blijven er nog meer dan genoeg over. In een menselijk brein zitten immers tientallen miljarden cellen. Wat ben je trouwens met al die overtollige hersencellen die in een mensenleven onbenut blijven. Als je dood bent heb je er toch niks meer aan. Het is dus beter om daar zelf af en toe eens een grote kuis in te houden. Zo blijft de rest actief. En ze moeten mij niet komen wijsmaken dat ik niet meer zou kunnen multitasken. Laatst heb ik nog bewezen dat ik best twee zaken tegelijk kon. Een duvel drinken en tegelijk naar de vrouwen kijken.

20-04-2011 om 05:45 geschreven door Fredje

16-04-2011 om 04:49 geschreven door Fredje

Weet er nog iemand wat ironie wil zeggen? Of de draak steken met iets of iemand. De spot drijven met... Ik heb nogal dikwijls de indruk dat zoiets niet meer bestaat. Het moet allemaal heel ernstig zijn. Er mag niet meer gelachen worden. Woordspelingen zijn niet meer van deze tijd. We moeten elkaar met respect behandelen. Nu heb ik niks tegen respect hebben voor iets of iemand. Zeker niet. Maar toch denk ik nog dikwijls aan de tijd, heel lang geleden, dat we onder collega's nogal wat afgelachen hebben. Elkaars kleine onhebbelijkheden met een goed bedoelde woordspeling uitvergroten. Kleine foutjes, die iedereen wel eens maakt, met een lach onder de neus wrijven. Grote fouten konden we ons niet permitteren, er stonden mensenlevens op het spel. Maar van die kleine schoonheidsfoutjes waarvan enkel insiders wisten dat het niet perfect was. Verder had daar niemand last van. Maar dat mag dus niet meer. We moeten heel ernstig door het leven gaan. Zo ernstig dat het op verzuren lijkt. Hoe is het zover kunnen komen vraag ik mij dan af. Waar is het misgelopen? Waarom kan er niet meer gelachen worden? Is iedereen dan enkel en alleen met zijn eigen leefwereldje bezig dat er niemand het grappige van sommige situaties inziet. Moet je dan echt jaloers zijn op je buurman omdat die twee minnaressen heeft en jij slechts één? Ik wil maar zeggen; iedereen wil het beste van het beste, de grootste, het duurste, het meeste aanzien. En als er dan iemand een mop over verzint is het weer niet goed. Zelfspot, jezelf relativeren is er ook niet meer bij. Iedereen wil belangrijk zijn. Of toch tenminste doen alsof. Iedereen wil een belangrijke positie in het leven. Jezelf relativeren door met je eigen stommiteiten te lachen mag niet. Dat zou afbreuk doen aan de belangrijkheid van je bestaan. De meesten denken echt dat ze onmisbaar zijn. Zo onmisbaar dat de wereld stopt met draaien als ze het eventjes laten afweten. Iedereen schijnt te vergeten dat het leven kort is. Ze zijn druk bezig met alles en nog wat. Ze vergeten te leven. Een pauze inlassen is er niet meer bij. Een pint gaan drinken en moppen tappen zonder op het uur te letten is niet meer van deze tijd. Ach ze doen maar die belangrijke, onmisbare en drukke mensen. Het kerkhof ligt er vol van.

13-04-2011 om 11:37 geschreven door Fredje

Uit het niets stond ze plots voor me. Met een zonnebril. Eigenlijk zou ik ze niet herkend hebben. Ik ben nu éénmaal niet zo goed in het onthouden van gezichten. Ik kende haar immers alleen van een foto. Zonder zonnebril. Gelukkig was zij blijkbaar beter in het herkennen van mensen. We hadden plaats en uur afgesproken en hier stonden we dan. Het leek een beetje gek. Normaal zijn het jongeren die afspreken via het net. Onze generatie is niet zo vertrouwd met dat medium. Vroeger zou ik dat zeker ook gedaan hebben maar toen bestond dat nog niet. We hadden dus contact gemaakt op een hedendaagse manier. Via berichtjes. En er was iets ondefinieerbaars in haar berichtjes dat me aantrok. We hadden dus afgesproken om een grote pot te gaan drinken. In een klein cafeetje. Gewoon om elkaar eens in levende lijve te ontmoeten. Een kennismaking. Niks meer. Dat het een intelligente vrouw met een mening was, wist ik al. Maar er was meer. Het was een lieve dame. Vroeger zou ik me niet laten inpakken hebben door een lieve vrouw. Maar dit was anders. Het gesprek vlotte heel goed. De kennismaking verliep rimpelloos. We spraken over onze gemeenschappelijke hobby. En vermits je op één been niet kan staan bestelden we nog een grote pot. Keuze genoeg in een café waar ze meer dan vijfhonderd verschillende bieren verkochten. We bleven praten over alles en nog wat. Het leek of we elkaar al jaren kenden. Tot we onderbroken werden door de tijd. Het is een vast gegeven dat de tijd vliegt als het plezant is. Het kon niet blijven duren natuurlijk. Maar we spraken af om nog eens samen te komen. Waar en wanneer ga ik hier niet aan jullie neus hangen. Al wat ik nog wil zeggen is dat ik er een vriendin bij heb. Voor de rest hebben jullie er geen zaken mee.

11-04-2011 om 08:34 geschreven door Fredje

Het leven kan soms vreemde wendingen krijgen. Zo zag ik het leven heel rooskleurig. De zon schitterde aan de hemel. Alle bomen en planten hadden een prachtige variatie van groen. De bloemen hadden alle kleuren van de regenboog. De regen was helder en doorzichtig. De wind speelde met frisbruine bladeren. De vrouwen waren prachtig om naar te kijken. Korte en bontgekleurde rokjes deinden mee op het ritme van de ronde billen. Luchtige shirts met mooie rondingen waren een lust voor het oog. De hemel was helder en klaar. Maar langzamerhand begon alles te vervagen. Was het de gewone dagelijkse sleur? De verveling? Of was het omdat ik alles maar gewoontjes begon te vinden. Heel de wereld begon grijs te worden. Het leven leek helemaal niet rooskleurig. De zon verstopte zich achter grauwe stippels. De bomen en planten werden flets van kleur. De bloemen werden wazig. De regendruppels werden dof. De vrouwen werden langzaam maar zeker moeilijk herkenbare silhouetten. De eens zo luchtige shirts leken wel vormeloze gedrochten waarin geen ronding meer te herkennen was. Mijn moraal bleef elke volgende dag naar een nieuw dieptepunt zakken. Steeds meer veranderde de hele wereld in een grijze, grauwe en vormeloze massa. Ik begon mij vragen te stellen over de zin van het bestaan. Sombere gedachten spookten door mijn hoofd. Had het leven niks meer te bieden dan doffe kleurloze ellende? Het onverbiddelijke einde leek in zicht. Tot op een dag alles ineens weer werd zoals voorheen. Een schitterende zon bescheen de prachtigste bloemen en planten. Vrouwen trippelden wellustig en goedlachs voorbij. Het leven werd weer fantastisch. En dat allemaal zomaar van het ene moment op het andere. Gewoon omdat ik mijn brilglazen gekuist had.

09-04-2011 om 00:00 geschreven door Fredje

Onze Nederlandse taal is rijk aan woorden. Nu ga ik niet beweren dat ik ze allemaal ken. Er zijn nu éénmaal woorden die aan bepaalde specialisaties gelinkt zijn. Als buitenstaander snap je daar geen jota van. Dat is te begrijpen. Maar de laatste tijd overkomt het me soms dat ik op zoek moet naar het juiste woord. Een woord of een naam die ik nochtans regelmatig gebruikt heb. Een woord dat me op de lippen ligt en waar ik maar niet op kom. Dan gaan mijn hersencellen verwoed op zoek naar dat bepaalde woord. Gewoonlijk zonder resultaat. Tot het me een tijdje later zomaar te binnen schiet. Zou dat het begin zijn van de totale aftakeling? Is het Alzheimer? Of is het normaal dat een mens soms woorden vergeet. Al is “vergeten” niet het juiste woord. Het is meer een tijdelijke onbeschikbaarheid. Ook herinneringen vervagen. Maar dat heeft ook zijn voordelen. Zo kan ik mij soms mijn eigen stommiteiten niet meer herinneren. Of is dat omdat ik zoveel stommiteiten begaan heb dat mijn hersenen te vol zitten van die dingen. Een overbelaste harde schijf, om het met computertermen te zeggen. Al weet ik nog wel de voornaam van die Dr Alzheimer. Dat is belangrijk om uitstel van executie te krijgen. Als een dokter je ooit vraagt wat de voornaam van Alzheimer is en je weet het niet is dat voldoende om de diagnose te stellen: Begin van Alzheimer. Om dat te vermijden vergeet je best nooit dat de man Aloïs heette. Nog een geluk dat Aloïs Alzheimer de ziekte een naam kunnen geven heeft. Stel je voor dat het nog geen naam had. Iemand die last heeft van Alzheimer zou dan niet weten wat het precies is. En begin maar uit te leggen wat er scheelt als je de woorden niet vindt om het te vertellen. Nochtans heb ik hard mijn best gedaan om geen Alzheimer te krijgen. Preventief dan. Heel lang geleden heb ik eens gelezen dat alcohol je hersenen wapenen tegen de ziekte. Dat weet ik nog wel. Of zou die informatie niet meer van tel zijn? Gedateerd. Het kan zijn dat de wetenschappers tegenwoordig een andere mening hebben. Maar dat ben ik vergeten. Ach, het zal allemaal wel normaal zijn zeker. Per slot van rekening zijn dat allemaal details. Wat ik hier eigenlijk wou schrijven is... dju, vergeten.

07-04-2011 om 12:13 geschreven door Fredje

In Australië heeft een man zijn paard gered van een gewisse dood. Het zesjarige dier had hevige kolieken en de dierenarts had de moed al opgegeven. Toen herinnerde de man zich een oud verhaal van de aboriginals. De oorspronkelijke bewoners van Australië genazen hun zieke dieren met zelfgemaakt bier. Hij gaf zijn paard dan maar enkele flessen bier. Het hielp. De knol was gered. Mooi verhaal met een happy end. Of het waar is weet ik niet. Wat ik wel weet is dat er in de stallen van mijn grootouders steeds een fles elixir stond. Om zieke dieren te genezen. Als een paard kolieken kreeg werd de hele fles elixir naar binnen gegoten. Dat hielp altijd. Behalve één keer. Toen bleek de fles elixir zo goed als leeg te zijn. Er moest in alle haast een nieuwe fles gehaald worden en het kwam in extremis nog goed met dat paard. Eind goed, al goed. Hoe het kwam dat die fles bijna leeg was, vroeg mijn grootmoeder aan opa. Bleek dat opa ook wel eens last had van kolieken. Sindsdien stonden er twee flessen in de stal. Iedereen tevreden. En ik ook. Als kleine snotneus kreeg ik mijn eerste levensles van opa. Zorg ervoor dat er altijd alcohol in je buurt is. Een medicijn dat een paard kan genezen zal zeker niet slecht zijn voor een mens. Sindsdien weet ik ook de betekenis van het woord paardenmiddel. En het belang van een juiste uitleg had ik ook begrepen. Als beloning voor mijn kinderlijk begrip voor opa wees hij me de plaats waar de flessen stonden. Een hint waarvan ik dankbaar gebruik maakte. Onder het goedkeurend oog van opa. Alle daaropvolgende bezoeken aan opa werden ook veel plezanter. Mijn ouders waren er zeker van dat ik later boer zou worden. Zoveel interesse had ik voor een bezoek aan de boerderij. Maar goed. Het punt is dus dat ik al van op jonge leeftijd wist dat je een paard kan genezen met alcohol. Bij kippen lukt dat trouwens ook. Proefondervindelijk weet ik dat een scheut whisky in het drinkwater veel ziekten geneest. Maar de eerste levenslessen van opa ben ik nooit vergeten. Alcohol is een universeel geneesmiddel. Zorg er dus voor dat je altijd het wondermiddel bij de hand hebt. Liefst preventief te gebruiken.

04-04-2011 om 10:42 geschreven door Fredje

Hoe snel de wereld kan veranderen bleek uit een artikeltje in de krant. Nadat een leraar in het Duitse Ratekau voor de ogen van kinderen van 10 een konijn de keel had overgesneden kwam er een storm van protest. Ouders waren geschokt. Kinderen hielden er een trauma aan over. Er waren zelfs kinderen die er regelrechte slaapstoornissen aan overgehouden hebben. Uit reacties van lezers op het artikel bleek ook een enorm mentaliteitsverschil. Sommigen wilden die leerkracht ter plaatse villen. Anderen vonden het normaal. Nu ben ik zelf geen pedagoog, psycholoog of iets in die aard. Maar ik weet één ding met zekerheid. Ik heb geen trauma overgehouden over het slachten van dieren. Mijn kinderen trouwens ook niet. Zelf stond ik er als 8 jarige op te kijken als het varken geslacht werd op de boerderij van mijn grootouders. Het beest was als biggetje in een hok gestoken en werd gewoon vetgemest. De eerste keer dat het buiten kwam was meteen ook de laatste keer. In de school hadden we als 10 jarigen het voordeel dat er een kind was wiens ouders een slachterij uitbaatten. Wij daar naartoe, met de hele klas. Een koe werd geslacht. Voor onze leergierige blikken werd het dier door de kop geschoten. De keel overgesneden en in stukken gesneden. En we kregen de staart mee. Trauma? Niks trauma. Het gewone leven zoals het is. Ook een bezoek aan de boerderij stond toen nog in het vaste lessenpakket. Om te kijken hoe een kalfje gemaakt werd. En dat was niet door kunstmatige inseminatie. Dat was nog puur natuur. Zo hadden we al een idee hoe er dat bij mensen aan toe ging. We waren dan wel een tikkeltje jaloers op het gereedschap van de stier maar we hebben er geen trauma aan overgehouden. Ook mijn kinderen waren al vroeg in het leven gewend aan slachtingen. Ooit was ik nog een vrijetijdboer en in die hoedanigheid heb ik nogal wat dieren gekweekt. Dat waren kippen, konijnen, kalkoenen, duiven en al wat eetbaar kleinvee is. Die dieren eindigden allemaal op ons bord. Mijn kinderen hebben er geen slapeloze nachten aan overgehouden. Ik begrijp niet wat er zo erg is aan het slachten van dieren. Dat gaat zo in het leven. Vleeseters eten andere dieren, al dan niet levend. En vermits een mens een omnivoor is steken we zowat alles naar binnen. Bovendien staat de mens aan de top van de voedselketen. En de top beslist wie opgegeten wordt. Daar kan ik best mee leven. Tenminste, zolang mensen aan de top van de keten staan.

03-04-2011 om 09:53 geschreven door Fredje