Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
03-03-2012
Relativeren
Is gelukkig zijn dan zo moeilijk dat veel mensen er niet in slagen om de optimist uit te hangen? Soms twijfel ik toch. Er zijn nogal wat mensen die alles hebben om gelukkig te zijn en toch klagen ze de stenen uit de grond. Al is het best mogelijk dat ze problemen hebben waar de buitenwereld geen weet heeft. Maar toch. Heel slecht is het in ons landje niet om te leven. Er zijn slechtere plaatsen op de wereld om geboren te worden. En dan vraag ik mij af of die mensen kunnen relativeren. Al heb ik natuurlijk gemakkelijk praten. Als je een paar keer de dood in de ogen gekeken hebt kan een mens al meer aan. En ja, het is waar, met de dood voor ogen speelt zich in de laatste microseconde de film van je leven af. Maar na dergelijke ervaringen weet je wel wat relativeren is. Dan beseft een mens dat het leven van het ene moment op het andere gedaan kan zijn. Elke seconde kan de laatste zijn. Genieten is dus de boodschap. En relativeren. En dat kan je leren, las ik laatst in een artikeltje. Al vraag ik mij af wie de auteur was want ik heb zo mijn twijfels over sommige zaken. De eerste tip om te leren relativeren was tot tien tellen voordat je razend wordt. Dat is wel heel gemakkelijk gezegd. Maar doen is een hele andere zaak. Mensen met een kort lontje hebben daar geen boodschap aan. Die worden na tien tellen alleen nog kwader. Humor zou ook helpen. Daar geloof ik dus ook niks van. Ooit heb ik dat eens uitgetest. Op een baas. Toen de man op ontploffen stond dacht ik het ook met humor op te lossen met de woorden ach, het zal wel de laatste keer niet zijn dat het gebeurt. Gelukkig kon ik in die jaren nog hard lopen. Humor werkt dus niet. Een nachtje slapen zou moeten lukken. Volgens dat artikeltje toch. Al heb ik daar ook twijfels over. Als iemand een hele nacht ligt te piekeren over een probleem is die 's morgens niet aan te spreken. Een douche dan maar. Dat zou een probaat middel zijn om zaken te relativeren. Lukt niet. Giet een emmer koud water over een razende persoon en je zal zien dat het niet werkt. Gegarandeerd. Nee, ik denk dat het eerder in de aard van het beestje zit. Sommigen zijn nu éénmaal licht geraakt. Anderen gaan goedlachser door het leven. Niks aan te doen. Alhoewel. Zelf weet ik een heel doeltreffend middel om alles te relativeren. Lukt altijd. Als ik een slechte tijding krijg of het zit echt tegen drink ik twee duvels. Daarna kan niks mij dan nog deren.
Kleine oorzaken kunnen grote gevolgen hebben. Of misschien is het beter in dit geval te spreken van grote oorzaken die onverwachte kleine gevolgen hebben. De internationale gemeenschap heeft sancties opgelegd aan Iran. Vanwege de ontwikkeling van kernwapens. Dat heeft zo zijn gevolgen. Vooral voor de benzineprijs. Maar verrassend genoeg ook voor de Duitse bratwurst. De Neurenbergse bratwurst om precies te zijn. Die wordt duurder door die sancties. Al zijn de Duitse slagers ook niet vies van een beetje overdrijven. Ze beweren dat de grondstoffen duurder geworden zijn. Ergens hebben ze wel gelijk, maar zo veel duurder zijn die grondstoffen ook niet. De grondstoffen waar ze het over hebben zijn de schapendarmen waarmee die worsten gemaakt worden. Die komen uit Iran en zijn door de sancties duurder geworden. Van 6,30 euro naar 17,20 euro. Voor 90 meter darm. Nu zou een normaal mens die darmen elders gaan kopen. Maar dat gaat zo maar niet. Want de 'originele Neurenbergse bratwurst' heeft van de Europese unie een beschermde status gekregen. Een origineel streekproduct zeg maar. En dergelijke producten zijn aan uiterst strenge eisen gebonden. Zo moet de originele Neurenbergse bratwurst tussen 7 en 9 cm lang zijn met een maximum gewicht van 25 gram. En uit welbepaalde ingrediënten bestaan. Eén van die ingrediënten zijn toch wel schapendarmen uit Iran zeker. Andere darmen zijn niet toegelaten. Zelf zou ik niet weten wat het verschil is tussen schapen van Iran of van elders. Maar het heeft misschien te maken met het feit dat mannen in Iran nogal graag met hun achterste omhoog zitten en dat die schapen dan.... Ik wijk af. Het ging over de prijs. Want volgens de slagers kunnen van 90 meter darm 1000 worsten gemaakt worden. En als ik goed kan tellen betekent dat dus dat een bratwurst 0,01 euro duurder wordt. 1 miezerige cent per worst. Als ze daarom de prijs moeten opslaan moet de winstmarge wel heel klein zijn. Al weet je natuurlijk nooit met zelfstandigen. Dat hebben we in ons land ook al meegemaakt. Toen de aardappelen duurder werden ging de prijs van de frieten van de frituur ook de hoogte in. Maar als het jaar nadien de aardappelprijs instortte hoorde je de frituristen niet meer. Zo gaat dat. Iedereen zorgt natuurlijk voor zijn eigen portemonnee. Maar de internationale gemeenschap moet toch gaan oppassen met die sancties. Er is nog ambras in sommige landen en als die allemaal sancties opgelegd krijgen zou het wel eens kunnen dat de duvel opslaat. Kleine oorzaken, grote gevolgen weet je wel.
Maricopa is een gemeente in het Amerikaanse Arizona. En daar zorgt sheriff Joe Arpaio voor de veiligheid. Zoals gebruikelijk in Amerika worden er regelmatig verkiezingen gehouden voor de job van sheriff. Sheriff Joe Arpaio wordt telkens herkozen met een merkwaardige meerderheid van stemmen. Telkens weer met meer dan 90% van de stemmen. Dat heeft zo zijn redenen. Want sheriff Joe Arpaio is een man die zijn verstand gebruikt. Zo moest er in 1993 een gevangenis bijkomen wegens plaatsgebrek in de bestaande gevangenis. Den Joe vond een originele oplossing. Hij kon voor een prikje oude legertenten op de kop tikken. Hij liet een tentengevangenis bouwen. Hoge stevige afsluitingen en een hoop prikkeldraad rond een tentenkamp. Dat spaarde een hele som geld uit voor de gemeenschap. Bovendien is de man van mening dat gevangenen van nut moeten zijn voor de gemeenschap. En heeft hij de dwangarbeid heruitgevonden. Gevangenen moeten gemeenschapdiensten verrichten. Dat scheelt ook een hoop geld aan de belastingbetaler. Maar dat is niet alles. Zo is hij er in geslaagd om de kosten per gevangene tot 20 cent per dag te reduceren. En dat moeten de gevangenen dan nog zelf betalen. Alle vormen van pornografie en alle sigaretten zijn strikt verboden. En alle fitness apparatuur is in beslag genomen. De sheriff is immers van mening dat gevangenen daar zitten om een schuld aan de gemeenschap te betalen en niet om spieren bij te kweken om dan te gebruiken tegen mensen als ze terug vrij zijn. Kabel TV was onbestaand, maar daar moest sheriff Arpaio een toegeving doen. Er bestaat in Arizona blijkbaar een wet die de gevangenis verplicht om Kabel TV aan te bieden. En dus kwam er kabel TV. Alleen heeft den Joe een paar aanpassingen gedaan. Op de kabel zijn enkel het Disney chanel en weerkundige diensten te bekijken. Op de vraag waarom weervoorspellingen was zijn antwoord simpel. Dan kunnen die onnozelaars zien welk weer het gaat worden als ze morgen buiten moeten werken Koffie is afgeschaft in de gevangenis omdat de sheriff ontdekte dat koffie geen enkele voedingswaarde heeft. En dat hij daarmee ook geld kon uitsparen. Er kwam wel protest van de gevangenen. Het antwoord van de sheriff was duidelijk. Je bent hier niet op hotel en als het je niet aanstaat zorg er dan voor dat je hier nooit meer terugkomt. In Maricopa kan het ook heel heet worden. Temperaturen van boven de veertig graden zijn er geen uitzondering. Er kwamen dan ook klachten van de gevangenen over onhoudbare hitte in de tenten. Maar volgens Joe Arpaio kan het erger. In Irak zitten onze soldaten ook in tenten bij temperaturen van bij de vijftig graden. En die moeten dan nog een zware wapenuitrusting dragen. Bovendien worden ze nog beschoten. En, het ergste, die hebben geen mensen vermoord. Dus...shut up Maar hij vond wel een oplossing. Hij bestelde voor elke gevangene een roze boxershort. Daarin moeten ze bij warm weer leven en werken. Volgens den Joe zijn het immers moordenaars en die hebben geen enkel recht op enige vorm van luxe. Sheriff Joe Arpaio als je ooit naar België komt en je stelt je verkiesbaar heb je mijn stem.
Toeval speelt ook een rol in het leven. In het vorige stukje ging het over het kinderdorp in ons dorpje. Wat begon als een goed initiatief draaide uit op een mislukking. Spijtig maar helaas. Maar wat kom ik vandaag te weten. Een nieuw initiatief van het kinderdorp. De roulot. Dat is een woonwagen die in de tuin van één van de ruime huizen geplaatst werd. En waarin de pamperpolitiek zijn vernietigende werk kan verderzetten. De bedoeling van de roulot is dat er jongeren in terecht komen die de school moe zijn. Jongeren die het even niet zien zitten kunnen drie weken in de roulot verblijven. Er wordt zelfs reclame voor gemaakt. Tik maar eens roulot in op google en je krijgt een hoop info. De jongeren krijgen in de roulot begeleiding van professionele opvoeders voor een alternatievedagbesteding. Het is een plek voor jongeren, met kippen en een tuin, waar gewerkt en gerust wordt, waar lerende relaties mogelijk zijn, waar de wind waait en het zonnetje schijnt, waar inspirerende contacten groeien,waar respect voor elkaar en de omgeving centraal staan, waar gezocht wordt naar waar je zin in hebt,verbinding mee voelt...een plek die beweegt. Een hele boterham en ik hoor je al denken: wablieft?? Maar zo is het nochtans. Kijk.. ik weet één ding. Als ik tijdens mijn schoolperiode tegen mijn vader moest gezegd hebben dat ik het even niet zag zitten en dat ik drie weken kippen eten ging geven en worteltjes kweken dan weet ik zo wat er ging gebeuren. De stenen pot tegen mijn kop en een stamp onder mijn achterste. En binnen de kortste keren zat ik terug op de schoolbanken. Gegarandeerd. Zonder waaiende wind, alternatieve dagbesteding en inspirerende contacten. Met een buil op mijn hoofd en een pijnlijk gat ja, dat wel. Het leven was simpel in die dagen. Maar misschien is die roulot nog niet zo een slecht idee voor jongeren die te lui zijn en niks willen doen. Met een paar kleine wijzigingen. Tralies voor de ramen en de deur. En een groot slot op de deur.
In het jaar 1959 is er in ons dorpje een nobel initiatief genomen. Met de hulp van vrijwilligers is er toen een kinderdorp opgericht. Geen kinderboerderij maar een heus opvangcentrum voor verwaarloosde kinderen. Het ging dan voornamelijk om kinderen van ouders die door het gerecht ontzet waren uit de ouderlijke macht. Kinderen die al een hele lijdensweg achter de rug hadden en waarvoor geen andere opvang gevonden kon worden. De kinderen kwamen er terecht bij een echt gezin. Een koppel woonde in het grote huis met tuin en zorgde er voor de kinderen. Een normale gezinssituatie dus. Het was wel een groot gezin. Twaalf tot vijftien kinderen woonden en leefden er. Gingen naar school, waren lid van verenigingen, hadden vrienden en maakten deel uit van het dorpsleven. Het was een succes want zowat al die kinderen werden volwassen, gingen aan het werk, trouwden en kregen zelf kinderen. De meesten zijn trouwens in de streek blijven wonen en leiden een gewoon leven zoals u en ik. In de loop der jaren zijn er zo nog twee wooneenheden bijgekomen. Drie grote gezinnen die in ruime huizen woonden zodat elk kind kon opgroeien in een normale omgeving. Allemaal dank zij de vele vrijwilligers die graag meehielpen om de hele zaak, vooral financieel, draaiende te houden. Die vrijwilligers waren van uiteenlopende aard. Zowel particulieren als verenigingen allerhande. Van de Rotary club tot jeugdverenigingen die de opbrengst van feestjes aan het kinderdorp schonken. Dat ging goed tot enkele officiële instanties er zich gingen mee bemoeien. Het kinderdorp kreeg subsidies. Maar aan die subsidies hing een prijskaartje. In ruil voor de officiële steun kwamen er ook regeltjes en reglementjes waar de gezinnen zich dienden aan te houden. Het was gedaan met discipline, plichtsbesef, normen en waarden. In de plaats kwam een pamperbeleid. De zachte aanpak. Onbelemmerde en vrije opvoeding moest het worden. En tegelijk kwamen er steeds meer kinderen van vreemde origine. Het leek wel alsof er plots geen Vlaamse kinderen meer waren die hulp nodig hadden. Ook de koppels die vroeger instonden voor de opvoeding van de kinderen werden vervangen door opvoeders. Professionele opvoeders die het blijkbaar allemaal zoveel beter schijnen te weten. De zachte aanpak weet je wel. Tegenwoordig is er van discipline geen sprake meer. De aanwezige kinderen worden schijnbaar gewoon in leven gehouden en voor de rest doen ze zowat hun zin. En op de dag van hun achttiende verjaardag worden ze gewoon de straat op geschopt. Onvoorbereid. Ongedisciplineerd. Zonder enig besef van normen en waarden. En dan zijn ze verwonderd dat de meesten in het criminele milieu terechtkomen. Misschien moeten ze nog wat meer regeltjes maken. Nog meer geld uittrekken. Nog meer in de watten leggen. En nog meer vakkundig naar de kloten helpen.
Dat alcohol een straf goedje is weten we allemaal. Maar wat ik nu gelezen heb is zowat het vreemdste verhaal dat ik ooit ben tegengekomen. Of het waar is kan ik niet verzekeren, ik vertel het maar voor wat het waard is. Het komt uit Zweden. In het dorpje Särö in de buurt van Göteborg kon een man zijn ogen niet geloven toen hij 's morgens zijn tuin in kwam. Daar zat een dronken eland in een boom. En het beest kon er niet meer uit. Nu zijn dronken elanden een jaarlijks fenomeen in Zweden zo blijkt uit een plaatselijke krant. Maar een dronken eland in een appelboom hadden ze daar ook nog niet meegemaakt. Hoe het beest in die boom terecht gekomen was wisten ze ook niet precies. Het was gissen. Maar omdat elanden elk jaar van de afgevallen appels komen eten konden ze wel één en ander veronderstellen. Want die afgevallen appels beginnen te fermenteren en bevatten dus een hoeveelheid alcohol. De elanden zijn er verzot op. En elk jaar maken de elanden er een feestje van. Maar als de afgevallen appels op zijn proberen die beesten ook te eten van de appels die nog aan de boom hangen. Een stom eland weet natuurlijk niet dat de appels die nog aan de boom hangen geen alcohol bevatten. Een appel is een appel denken ze en ze proberen dan maar van de appels te eten die nog aan de boom hangen. Dat lukt gewoonlijk aardig omdat een eland een redelijk groot beest is. Tot ook die appels op zijn. Dan moeten ze het hogerop gaan zoeken. En dus veronderstellen de Zweden dat dat beest met zijn zatte kop in de boom is gesukkeld. De politie werd er bij gehaald. Maar ook die konden niks doen. Dan werd maar beslist om er een jager bij te halen. Omdat die meer verstand had van elanden. Helaas stond ook die jager met zijn handen in zijn haar. De brandweer dan maar. Die mannen vonden er niet beter op dan de boom zodanig scheef te trekken dat het beest er uit donderde. Het was echter nog niet helemaal nuchter en van de val een tikkeltje groggy. De eland kon niet meer op zijn poten staan en bleef liggen waar het lag. De Zweden besloten dan maar om af te wachten en het beest zijn roes te laten uitslapen. Het lukte want 's anderendaags was de eland verdwenen. Waarschijnlijk met koppijn maar dat zou wel overgaan. Zo zie je maar wat een dosis alcohol kan teweegbrengen. Het onmogelijke wordt kinderspel met alcohol. Als je ooit een olifant in een boom wil krijgen, maak dan gebruik van het wondermiddel alcohol.
Soms loopt het echt uit de hand. Dan stapelen de, al of niet officiële, papieren zich zodanig op dat ik verplicht ben er aan te beginnen. Met tegenzin weliswaar, maar wat moet, dat moet nu éénmaal. Anders komen er aanmaningen en dat betekent dan nog meer papier. En nog meer tegenzin. Maar als ik er niet aan begin vallen de paperassen op de vloer. En na een tijdje verdwijnen ze dan in de papiermand zonder gezien te zijn. Wat ook niet het ideaal is. Gelukkig leven we in een elektronisch tijdperk zodat zowat alles van achter de PC kan weggewerkt worden. Naar de bank lopen is er dus niet meer bij. Een groot voordeel vind ik. Alhoewel ik mij soms afvraag of ze mij nog gaan kennen als ik de bank binnenga. Maar dat doet er niet toe. Elke keer dat ik met mijn neus tussen die papierrommel zit vraag ik mij af van waar het blijft komen. In deze elektronische tijd kan alles toch zonder papier. Zelf probeer ik zo veel mogelijk te regelen met domiciliëring. Dat is gemakkelijk en ik hoef mij geen zorgen te maken over achterstallige betalingen. Maar er zijn blijkbaar instanties die het nodig vinden om nog wat bomen af te zagen en mij een stukje papier te sturen. Met postzegel en envelop. Om dan hier ten huize een tijdje op een hoopje te liggen en daarna in de papiermand te belanden. Van verspilling gesproken. Maar de meeste instanties vinden het nodig om een rekening op papier te zetten. Als het dan nog gaat over facturen die slechts sporadisch verzonden worden kan ik dat nog enigszins begrijpen. Voor ik iets kan betalen moet ik natuurlijk op de hoogte gebracht worden. Anders zien ze hun centen niet. Toch vind ik het overdreven. Bijna al die instanties hebben mijn mail adres en toch blijven ze papiertjes versturen. Zou het niet beter zijn om facturen en andere papieren te versturen via mail? Dan kan ik die toch ook netjes in mapjes rangschikken en zit ik op het einde van de maand niet met vijf kilo overbodig papier. Waarvan het meeste dan toch gewoon met het oud papier meegegeven wordt. En de zeldzame keren dat ik één van die papieren nodig heb kan ik ze evengoed afdrukken. Er zijn trouwens firma's die het nog erger maken. Zoals electrabel en belgacom. Die presteren het om het geld via een domiciliëring van mijn rekening te halen en toch nog een factuur op papier te versturen. In een envelop met postzegel. Het zou toch een enorme besparing zijn om die facturen via mail te versturen. Want die facturen komen hier toe en verdwijnen regelrecht de papiermand in. En de kosten van papier, envelop en postzegel worden doorgerekend aan de klant. Alsof de energierekening nog niet hoog genoeg is. Dan kan het beter zoals mobistar. Die hebben ook een domiciliëring op mijn rekening en zetten de gedetailleerde factuur op hun website. Die kan ik raadplegen en desnoods afdrukken wanneer het mij past. Ach, het zal nog een tijdje duren zeker alvorens sommigen beseffen dat we in de eenentwintigste eeuw leven.
Het is prijsuitreiking bij de regering. Grote smurf Elio Di Rupo gaat er zich persoonlijk mee bemoeien. Hij gaat alle voorzitters van de meerderheidspartijen samenroepen om 46 topjobs bij overheidbedrijven en -diensten te verdelen. Verraders van Vlaanderen belonen voor bewezen diensten is een betere uitdrukking volgens mijn bescheiden mening. Want daar draait het om. Maar volgens Di Rupo is het om het evenwicht te vinden tussen de verschillende politieke partijen. En de drie criteria waarmee rekening gehouden zal worden zijn -hou u vast aan uw bretellen en val niet van uw stoel- Het politieke gewicht van elke partij, een balans tussen Nederlandstaligen en Franstaligen en een evenwicht tussen vrouwen en mannen. Wie dacht dat bekwaamheid het voornaamste criterium is van mensen die aan het hoofd van die overheidsdiensten komen te staan is helemaal verkeerd. Dit is België. Hier zijn we andere dingen gewend. Hier komen totaal onbekwame, onbenullige meelopers en ja-knikkers met de juiste partijkaart aan de top van belangrijke bedrijven staan. Om hun onbekwaamheid ten toon te spreiden. Om zoveel mogelijk belastinggeld te verkwisten. Want dat is belangrijk. Wie het meeste geld uitgeeft krijgt het meeste ontzag. Het gaat gewoon om de eer. De eer om met zoveel mogelijk zuur verdient belastinggeld een zo groot mogelijke knoeiboel te creëren. Dat hebben we nog gezien bij overheidsbedrijven. En er zijn wel heel interessante jobkes te verdelen. Het gaat om de grote bazen van Bpost, NMBS, Belgocontrol, Nationale loterij enzo. Niet niks. Daar kun je als grote baas wel meer dan één receptie laten organiseren. En navenant stommiteiten uithalen. Maar er zijn ook andere postjes waar grote bazen hun hartje kunnen ophalen wat betreft debiliteit. Denk maar aan het Riziv, de RSZ of de rijksdienst voor pensioenen. Allemaal dikbetaalde postjes die vacant zijn dezer dagen. Al zijn er postjes waarvan een normaal denkend persoon wel enige vorm van bekwaamheid zou verwachten. Wat dacht je van grote baas van het SCK, het studiecentrum voor kernenergie. Of het NIRAS, het nationaal instituut voor radioactief afval en verrijkte splijtstoffen. Of het FANC, het federaal agentschap voor nucleaire controle. Die federale dienst waakt over de doeltreffende bescherming van de bevolking tegen ioniserende straling. Als mens voel ik mij niet echt veilig als ik weet dat een dergelijke dienst geleid wordt door een totale onbenul die toevallig het vriendje van het vriendje van is. En wat dacht je van belgoprosecc. Dat is een dienst die gespecialiseerd is in de verantwoorde verwerking en opslag van radioactieve stoffen en ontmanteling van nucleaire installaties. Of die ooit al een nucleaire installatie ontmanteld heeft durf ik te betwijfelen. Maar dat doet er allemaal niet toe. Een onbekwame baas past bij een onervaren dienst. Dit is België weet je wel. En dan is er natuurlijk nog Belgacom. De natte droom van elke politieke slippendrager. Ook dat postje is beschikbaar. Al zullen al deze droomjobkes wel geen andere big boss krijgen. Er zal wel heel hard gelobbyd worden door postjespakkers. Dat staat vast. Want iedereen met de juiste connecties heeft een kans om aan de vetpotten te zitten. Bekwaamheid heeft geen belang. Dat is duidelijk. Anders zouden ze mij wel komen vragen.
Het is een tijdje geleden dat ik een documentaire zag over natuurrampen. Van overstromingen en aardbevingen tot droogten en hongersnood. De film was van Amerikaanse makelij en daardoor kwamen er uiteraard veel tornado's in beeld. Voor Amerikanen eindigt de wereld nu eenmaal aan hun grenzen. Maar toch hadden de makers ook oog voor rampen in andere werelddelen. Wat me vooral opviel was de flexibiliteit van mensen. Na een ramp waren de camera's in de kortste tijd ter plaatse om beelden te schieten. En op die beelden was steevast te zien hoe reddingswerkers druk in de weer waren om te redden wat er te redden viel. In eerste instantie mensenlevens natuurlijk. Beelden van een dag na de ramp lieten dan weer zien hoe er in alle haast hulpposten opgericht waren. En dringende hulp op een georganiseerde schaal geboden werd. Op nog latere beelden was dan weer te zien hoe het puin geruimd werd. En daar waar de camera's tevoren enkel in weg leken te lopen was er dan ook tijd voor een interview met enkele reddingswerkers. Terwijl op de achtergrond met man en macht en met groot materiaal gewerkt werd om plaats te maken voor de wederopbouw. En telkens weer viel het me op hoe mensen als een kolonie mieren de plaats van het onheil overspoelden en alles in het werk stelden om alles zo snel mogelijk te herstellen. Tenminste. Blanke mensen. Want er waren ook beelden te zien van rampen die zich afgespeeld hadden in streken waar zwarte en bruine mensen de scepter zwaaien. Als daar, na een ramp, camera's neerstrijken zitten vrouwen in donkere gewaden, met hun armen in de lucht, tranen met tuiten te wenen terwijl de mannen zich in dichte drommen voor de camera's verdringen. Om hulp te eisen. Terwijl ze er zelfs niet aan denken om ook maar één vinger uit te steken. Nee, er moet hulp komen van elders. Hulp in al zijn vormen. Er moet geld ingezameld worden. Veel geld. Om hulpgoederen aan te kopen en ter plaatse te brengen. Alles moet zo snel mogelijk ter plaatse gebracht worden vanuit blanke werelddelen. Om dan schaamteloos gestolen te worden en op de zwarte markt duur verkocht te worden. En de zakken van rijke machthebbers en andere despoten nog meer te vullen. Het is toch raar dat er steeds weer geld gevraagd wordt om een bende leeggangers en zakkenvullers te helpen. Als er in het door blanken bewoonde gedeelte van de wereld hulp nodig is moeten wij ook niks van anderen verwachten. Dat ze dan ook maar hun plan trekken. Solidariteit kan niet altijd van dezelfde kant komen. Niet meer met mij. Ik word nog liever marsmannetje.
Studio 100 riskeert een boete. Het productiehuis maakte reclame voor een nieuwe musical. Door grote spandoeken aan bruggen boven enkele snelwegen te hangen. Toeval of niet, maar er gebeurde een ongeval pal onder één van die spandoeken. Het agentschap wegen en verkeer liet de spandoeken verwijderen en overweegt een klacht. De spandoeken zouden wel eens oorzaak kunnen zijn van het ongeval. De bestuurders zouden erdoor afgeleid zijn. Toen ik dat las kreeg ik echt de kriebels. Wat is dat nu weeral. Gaan we Amerikaanse toestanden beleven? Waar onnozelaars die tegen een paal lopen de overheid een proces aandoen omdat die paal niet voldoende beveiligd was? Als je tegen een paal loopt is dat nog altijd je eigen schuld. Je moet maar zien waar je loopt. Als je als autobestuurder niet uit je ogen kijkt kunnen er ongevallen gebeuren. Dat heeft niks te maken met afgeleid zijn. Een autobestuurder die zich laat afleiden door een reclamepaneel hoort niet thuis op de openbare weg. Zo simpel is dat. Het was ooit één van de eerste lessen in autorijden die ik kreeg. Bij het Belgische leger nota bene. Toen ik als soldaat milicien mijn legerdienst moest vervullen kwam ik in Heverlee terecht. Een opleiding als chauffeur was mijn deel. Ik kon immers al rijden. Dacht ik. En dat ging ook vlot. Zo vlot dat ik binnen de kortste keren bij het zware vervoer ingedeeld werd. En daar hing een interessant kastje aan de muur. Met een tekst op. Bestuurder, als je wil weten wie verantwoordelijk is voor een ongeval, open dan deze deur. Natuurlijk opende ik de deur. Er hing een spiegel in. Het is mij altijd bijgebleven. Ook later in Duitsland had ik het voordeel om onder de vleugels van een gepassioneerd rijinstructeur terecht te komen. Daar kreeg ik een speciale opleiding tot rijinstructeur. En wat ik daar geleerd heb grenst aan het ongelofelijke. Al is dat weeral een ander verhaal. Maar die man was met niks minder tevreden dan met perfectie en het voornaamste dat mij daarvan bijgebleven is is het feit dat iedere chauffeur voor 90% zelf verantwoordelijk is voor ongevallen. Door een defensieve rijstijl, door anticiperen, vooruitkijken en, vooral, niet laten afleiden door wat dan ook worden de meeste ongevallen voorkomen. Maar tegenwoordig is het blijkbaar normaal om de schuld altijd op anderen door te schuiven. Het lijkt wel alsof Vlamingen dezelfde ziekte krijgen als allochtonen. Het is altijd de schuld van iemand anders. Als het zo zit dan kan ik ook een eventueel ongeval wijten aan het juffrouwtje dat met een mini rokje rondloopt.
Als ik onderweg ben met de wagen staat de radio altijd aan. Dat is zo een gewoonte. Misschien omdat ik mij dan minder alleen voel. Maar zo hoor ik nog eens iets. En gisteren hoorde ik een vrouw haar beklag maken. Madam woonde in een appartementsgebouw met een veertigtal appartementen. Er was iets aan de hand. Het gebouw was relatief nieuw beweerde ze en er was een ernstig probleem. Door de vorst van de afgelopen weken waren de afvoerbuizen bevroren. Een ramp volgens haar. Toiletbezoek kon niet meer. Het toilet liep gewoon over. Zij en haar man moesten dan maar noodgedwongen andere oorden opzoeken om hun behoefte te doen. Bij familie of vrienden. En op hun werk. Niet evident omdat hun dagelijkse gewoonten gewijzigd werden. Volgens de reporter van dienst moest de oorzaak bij de architect of de aannemer liggen. Kon niet anders of één van de twee had een fout gemaakt. Dat was stof voor een onderzoek en een gerechtelijke procedure. Zoiets zou jaren in beslag nemen want iedere partij stak natuurlijk de fout op de andere partij. Dat gaat zo in dat wereldje. Maar ondertussen zaten de bewoners toch met een probleem. Volgens de madam waren er zelfs bewoners die een emmer gebruikten als toilet. Om die emmer daarna in de riool leeg te gieten. De vrouw sprak van middeleeuwse toestanden. Want stel je voor; ze had de vaat met de hand moeten doen. De afloop van de vaatwasmachine was ook verstopt door bevriezing. En dat was wel het ergste dat haar ooit was overkomen. De vaat doen in een grote kom en daarna het water in een rioolputje weggieten. Niet leefbaar vond ze. Het deed me denken aan vijftig jaar geleden. Toen waren de middeleeuwen nochtans lang voorbij. En toen was er ook nog geen sprake van vaatwasmachines. Moeder de vrouw deed alle dagen de afwas met de hand. Van een toilet met waterspoeling was er ook al geen sprake. Het toilet bevond zich in die dagen in een apart gebouwtje. Weg van het huis. Zonder verwarming. Gewoon een plank met een gat in en daaronder een frisse beerput. In de zomer had je het gezelschap van een zwerm vliegen. Maar het ding had ook voordelen. In de winter kon het niet bevriezen. Er was niks te bevriezen. Behalve dan misschien het mannelijk geslacht. Dat kleine uitsteeksel kon wel een heel kleintjes worden als het te lang duurde. En als verstandige man liet je het natuurlijk niet te ver komen. Snelschijten was dagelijkse kost in die lang vervlogen wintermaanden. En toch hebben de huidige senioren het allemaal overleefd. Zonder warm toilet met waterspoeling. Zonder vaatwasser. En zonder al de hedendaagse luxe. Als de moderne mens spreekt van middeleeuwse toestanden als er iets fout loopt vraag ik mij af hoe die het zouden gedaan hebben vijftig jaar geleden.
Het leven kan soms rare wendingen nemen. Dikwijls door puur toeval. Maar ook wel door verkeerd ingeschatte zaken. Een simpele 'ja' of 'neen'. En de man die bekend staat als degene die de grootste inschattingsfout ooit gemaakt heeft heet Dick Rowe. Een Brit die begin jaren zestig bij één van de grootste muziekuitgeverijen van Groot Brittannië werkte. Dick's werk bestond er uit om nieuwe talenten te ontdekken. Zo kreeg hij zowat dagelijks kandidaten te beoordelen. En Dick moest beslissen of ze al of niet een contract kregen. Op een mooie januaridag kreeg hij beroepshalve een groepje muzikanten over de vloer die hun talenten kwamen voorstellen. Dick vond het maar niks. En stuurde ze wandelen. Het groepje moest elders zijn kansen wagen. En dat deden ze met succes. Een andere uitgeverij nam ze wel onder contract. En zes maand later was Dick kaal. Hij had al zijn haren uit zijn hoofd getrokken uit pure frustratie. De naam van het groepje was, the beatles. Het was zowat de grootste blunder uit zijn carrière. Dacht hij. Maar Dick slaagde er in om nog een kemel van formaat te schieten. Enkele maanden later stuurde hij weer een groepje de laan uit. De naam van die groep was the rolling stones. Dick had geen haren meer om uit te trekken en sloeg zichzelf dan maar voor de kop. Al moet gezegd worden dat de bazen van de uitgeverij mild waren voor Dick. Hij stond niet op straat. Maar kreeg nog een kans. Hij mocht blijven op voorwaarde dat die twee groepen binnen de kortste tijd bij hen onder contract lagen. Toen is de uitdrukking hemel en aarde bewegen uitgevonden. Dick leefde nog lang en gelukkig. Hij kreeg wel de titel van grootste stommekloot van het westelijk halfrond. De hele toestand heeft wel geen schade berokkend aan de twee groepjes. Talent komt altijd tot uiting. Maar zo zie je maar hoe beslissingen soms kunnen uitdraaien. Het leven bestaat uit toeval. Het toevallig op het juiste moment op de juiste plaats te zijn. Of net niet. Een ontmoeting met de juiste persoon. Of niet. Het kan allemaal een wereld van verschil maken. Kleine beslissingen en puur toeval speelt een enorme rol. Soms vraag ik mij af of we hier allemaal niet rondlopen uit puur toeval. Wat als mijn ouders elkaar gemist hadden? Ik zou nooit geboren zijn. Wat als ik zelf mijn partner gemist had? Of wat als mijn schoonouders geen kinderen zouden gehad hebben? Misschien was ik dan wel een vrolijke vrijgezel gebleven. Of gehuwd met een bitch. Misschien heb ik als twintigjarige wel een schatrijke tachtigjarige weduwe gemist. Dat zou pas een gemiste kans zijn.
Onze koning is een menslievend man zo blijkt. Hij draagt zijn steentje bij om asielaanvragers een dak boven hun hoofd te geven. Hij stelt een appartement ter beschikking van dakloze gelukzoekers. Gratis en voor niks. Geen huur te betalen. Alleen een 'kleine' vergoeding voor gebruik van elektriciteit, verwarming, water en zo van die dingen. Een vergoeding van 40 euro per persoon en per dag. Er zitten momenteel vier personen in dat appartement. Totaalprijs 4800 euro per maand. Peanuts zo blijkt. Want het OCMW betaalt graag een peulschilletje voor opvang van zakkenvullers. En in dit geval vult iedereen zijn zakken. De asielzoekers krijgen een koninklijk geschenk en de koning heeft er een aardig zakcentje bij. Allemaal op kosten van de gemeenschap. Dat kan blijkbaar in dit land. Maar misschien is het appartement die prijs wel waard. Het is tenslotte toch een koninklijk appartement. Dat zal wel geen kruipkot zijn van 40m². Al moet het wel een appartement zijn ter grootte van een gemiddelde marktplaats, inclusief verwarmd en overdekt zwembad, om dergelijke vaste kosten te rechtvaardigen. En misschien zijn die sukkels die er wonen wel andere temperaturen gewend dan in het kille België. Misschien komen die uit een land waar de dagelijkse temperaturen zo'n 30° zijn. Dan moet die verwarming uiteraard navenant zijn. Zodat die mensen zich thuis voelen. Lekker warm. En comfortabel. Geef toe, die mensen komen uit een lemen hut, die zijn al die luxe gewend natuurlijk. Onder een afdak uit golfplaten staat uiteraard standaard airco en een badkamer met gouden kraantjes. Met minder kunnen die sukkels niet leven. Komt er nog bij dat er wekelijks onderhoud moet gebeuren in dat appartement. Een kuisvrouw moet wekelijks langs gaan want je kan toch niet verwachten dat asielzoekers hun handen vuilmaken. Mag niet. Ook eten en drinken moeten voorzien zijn. Allemaal op kosten van het OCMW. Of met andere woorden; de brave Belg betaalt. Ik heb zo eens rond gevraagd bij enkele buren en vrienden. Iedereen klaagt over dure prijzen van verwarming en elektriciteit. Maar vaste kosten ter waarde 4800 euro per maand? Dat kan niemand zich permitteren. Al krijg ik bij deze wel een paar ideetjes. Ik heb ook nog een appartementje ter beschikking. Ik ga eens poolshoogte nemen bij het OCMW of ze geen interesse hebben om dat te huren. Voor een humaan prijsje uiteraard. 4800 euro per maand. Alles inbegrepen. Dan kan ik me ook een kuisvrouw permitteren. En als dat niet lukt word ik zelf asielzoeker. Dan krijg ik er gratis en voor niks een kuisvrouw bij.
Niet dat ik iets heb tegen wetenschappers en dergelijke. Maar toch stel ik mij soms vragen bij hun bezigheden. Want wat hebben ze nu weer uitgespookt. Ze zijn erin geslaagd om van zeewier ethanol te maken. En dat willen ze gebruiken als brandstof voor auto's. Wie haalt het in zijn bovenkamer om alcohol als autobrandstof te gebruiken vraag ik mij dan af. Alcohol is om te drinken. Ik ga geen fles whisky in mijn auto gooien om rond te toeren. Ik zal die fles wel zelf uitdrinken. Dan krijg ik vleugels en heb geen auto nodig. Maar het idee erachter is om een alternatief te bieden aan de dure brandstofprijzen. Of de ethanol uit zeewier dan voor goedkope brandstof zal zorgen durf ik te betwijfelen. Want de procedure om alcohol uit zeewier te halen is nogal omslachtig. En vooral duur. Er zijn trouwens al procedures om ethanol uit landbouwgewassen te halen. Het is geen succes geworden want het directe gevolg was dat de landbouwgewassen duurder werden. En die gewassen werden normaal gezien gebruikt voor menselijke consumptie. Maar omdat ze dan schaarser werden was er minder beschikbaar voor gewone voeding. Er kwam protest. Maar nu gaan ze het dus eens proberen met zeewier. Dat groeit toch maar in het wild. En er blijkt meer dan genoeg zeewier te groeien in de wereldzeeën. Al hebben ze ooit beweerd dat er meer dan voldoende vis in zee zat. En toch kwamen er beperkingen. Maar goed. Wat ik maar wil bedoelen is het feit dat die wetenschappers hun onderzoeken eens op andere zaken zouden moeten concentreren. Zo zag ik in de jaren zeventig enkele mensen uit mijn eigen omgeving die zich bezig hielden met het ontwikkelen van een waterstofmotor. Het principe was om waterstof in een gesloten ruimte te sluiten en er een gelijkstroom door te sturen. Er volgt een knal en wat overblijft is gewoon water. Niks vervuiling dus en water is erg goedkoop. Simpel. In theorie althans want de praktijk was iets ingewikkelder zo bleek. Het experiment werd stopgezet wegens een gebrek aan middelen. En ook wel door de beperkte kennis van de nochtans technisch geschoolden die er zich mee bezig hielden. Maar dat het moet mogelijk zijn bleek wel uit hun primitieve proeven. Wat echter nog beter is is de magneetmotor. En het strafste van al. De magneetmotor bestaat. En draait. Zonder enige vorm van brandstof. Ook dat principe is eenvoudig. Magneten hebben twee polen. Een positieve en een negatieve. Zet twee positieve polen tegen elkaar en ze stoten elkaar af. Plaats een reeks magneten op een vliegwiel. Een andere reeks op een vaste constructie er rond en het wiel begint spontaan te draaien. En stopt niet meer. Elektriciteit tot in de eeuwigheid. Gratis en voor niks. Al is er een probleem met zwerfstromen. Magnetisme laat zich niet zomaar inperken. Als onze slimme wetenschappers nu eens onderzoek zouden doen naar het uitschakelen van die nadelen waren we op goede weg dacht ik zo. Helaas wordt er zo goed als geen onderzoek gedaan naar de mogelijkheden van magnetisme. Zou het kunnen dat er andere belangen in het spel zijn? Want een motor die geen brandstof nodig heeft brengt ook niks op voor de multinationale leveranciers van brandstof. Daarom die wereldwijde boycot vanwege multinationals tegen de magneetmotor. Misschien is het nog te vroeg om iets op de markt te brengen dat niks verbruikt. En moeten we wachten tot alle brandstof wereldwijd uitgeput is en de multinationals hun zakken gevuld zijn. Al gaan we blijkbaar moeten wachten tot alle zeewier ook uitgeput is.
Het artikel trok mijn aandacht. Het waren de huidige twintig- dertigjarigen die aan het woord waren. De generatie Y zoals ze zichzelf graag noemen. Ze hebben nogal wat klachten. Vooral over de babyboomers. Die babyboomers hebben zowat de hele wereld naar hun hand gezet en dat is niet naar hun zin. Want de generatie Y zal moeten inleveren is hun mening. Ze zullen minder comfort hebben dan die rijke babyboomers. Want de babyboomers waren met een groot aantal en de 'sky was de limit' waardoor de wereld er met reuzensprongen op vooruit gegaan is. Ten koste van hen die aan alles nog moesten beginnen. Het leek me een bedenkelijke redenering. Maar ze haalden praktische voorbeelden aan. De huizen bijvoorbeeld zijn veel te duur geworden. De generatie Y kan zich geen eigen woning meer veroorloven. Dat lijkt me overdreven als ik vaststel dat er tegenwoordig hypothecaire leningen te krijgen zijn van zo'n vijf procent of minder. Terwijl er indertijd geen hypothecaire lening te vinden was onder de twaalf procent. Maar de aap kwam uit de mouw toen er iets verder te lezen was dat die jongeren er niet aan dachten om het met iets minder te doen. Elke vier jaar moet er een nieuwe wagen komen. En elk jaar minstens twee verre reizen. Om de wereld te zien. Dat het dan moeilijk wordt om nog een huis af te betalen lijkt me logisch. Wij deden het met veel minder. Het was het één of het ander. Ook het pensioen kwam ter sprake. De generatie Y zal veel langer moeten werken beweren ze. Terwijl de babyboomers de kortste loopbaan ooit gehad hebben en nu de sociale kassen leegzuigen door langer te leven dan welke generatie ervoor ook. Ze spraken nog net niet van vernietigingskampen voor oudjes. Maar wat mij het meest verwonderde was het feit dat die snotters met hun pensioen bezig waren. Zelf kan ik mij niet herinneren dat wij als dertigers met ons pensioen bezig waren. Dat was iets voor de toekomst. Hoe hard en hoe lang we zouden moeten werken was geen punt van aandacht. Zelfs niet toen we veertig en vijftig jaar werden. Geen haar op ons hoofd dat dacht aan stoppen. Pensioen en pensioenrechten kwamen pas ter sprake toen we ervoor stonden. Toen we zowat verplicht werden om af te haken. Want dat is ook zoiets. De algemene tendens van babyboomers was, en is nog steeds, om blijven te werken tot ze erbij neervallen. Helaas worden ze steeds meer met zachte dwang verplicht om een stap opzij te zetten. Persoonlijk ken ik geen enkele leeftijdgenoot die zelf pensioen gevraagd heeft. Stuk voor stuk werden we door anderen verplicht om af te haken. Veertigers die staan te dringen om onze plaatsen in te nemen. Een andere klacht gaat over het milieu. De babyboomers hadden geen oog voor het milieu. Daar kan iets van zijn. De natuur werd inderdaad verwaarloosd. Door de snelle opgang van technologie is dat wel degelijk aan de aandacht ontsnapt. Maar wat mij het meest van al deed opkijken was dat die kritiek kwam van een generatie jongeren die in de meest luxueuze omstandigheden opgegroeid zijn. De generatie die het meest gepamperd en in de watten gelegd is door hun ouders komen nu de vorige generatie veroordelen. Generatie Y kreeg alles waar ze maar konden van dromen zomaar in de schoot geworpen. En nog zijn ze niet tevreden. Laat ik het zo stellen. De babyboomers erfden een wereld met enkele vrijheden en rechten. Vrijheden en rechten die door onze ouders duur betaald werden. Maar waar we dankbaar gebruik van maakten om een betere wereld te maken. Door hard te werken. Door een vooruitgang te bewerkstelligen die nooit gezien was in de hele menselijke geschiedenis. De wereld kende de laatste vijftig jaar een explosie van technologie, vindingrijkheid en creativiteit die geen generatie ervoor ooit heeft kunnen bereiken op dergelijke korte tijdspanne. Een ongekende vooruitgang waar latere generaties nog lang gaan kunnen van genieten. In eerste instantie de generatie Y. En laat het nu net die generatie Y zijn die met kritiek komt. Ik kan die jongeren slechts één raad geven. Doe zoals de babyboomers. Maak gebruik van de fantastische erfenis die jullie kregen. Stop met zagen en klagen. En als er al iets is dat in jullie ogen niet perfect is, zoals het milieu, doe er dan iets aan in plaats van op jullie gat te blijven zitten.
Het was vrijdagnamiddag begonnen. Een paar niesbuien en krampen in de buik. Niet slecht voor een beginnende verkoudheid dacht ik nog. De beestjes deden hun best om te laten merken dat ze actief waren. Maar dit was niet het gebruikelijke lieftallig verkoudheidsvirus. Deze variant bleek kwade bedoelingen te hebben. En liet zich ook niet afschrikken door warme wijn. Deze kwaadaardige microgedrochten zochten hun weg door heel mijn lichaam. Met als uitvalsbasis mijn maag. Daar werd duidelijk een grote speeltuin voor virussen ingericht. Binnen enkele uren waren er satelietspeelpleintjes in gebruik. Natuurlijk nestelden ze zich ook in mijn darmen. Dat zou een goed teken moeten zijn. Als virussen in darmen zitten dan zijn ze dicht bij de uitgang. Maar deze variant wilde helemaal niet naar buiten. Ze waren slim genoeg om de inhoud van de darmen niet zomaar te consumeren zodat de smurrie makkelijk naar buiten spoot. In plaats daarvan trokken ze verder ten strijde. Ik voelde ze kriebelen tot in mijn longen. Met een vervaarlijke hoest als gevolg. Niet het soort hoest waar dan slijmerige virusrestanten langs de bovenkant uitgestoten worden. Niks van. De krengen creëerden een onophoudelijke kriebel in de keel die hoestbui na hoestbui veroorzaakte. Alsof het nog niet voldoende was kregen ze ook nog eens alle spieren te pakken. Het leek wel of al mijn spieren ingekort werden. Heel mijn lichaam was een bron van pijn. Zelfs mijn hersenen konden niet aan het agressieve geweld ontsnappen. Met barstende hoofdpijn als gevolg. Tot overmaat van ramp bleken ze zich ook in mijn hersenen te installeren. Zodat de weinige hersencellen die ik nog bezit niet naar behoren functioneerden. En juist dat was mijn redding. Door het grootste deel van mijn brein lam te leggen bleef alleen nog het slaapgedeelte over. Heel mijn lichaam ging over op slaapmodus. Ondanks de zweetaanvallen en de tussentijdse koude rillingen bleef ik 20 uur per dag slapen. Het was eens iets anders. Gewoonlijk heb ik last van slaapstoornissen waardoor ik slechts enkele uren per dag kan slapen. Dit keer was het juist andersom. En de weinige uurtjes dat ik wakker was gebruikte ik niet om mijn lichaam van voeding te voorzien. Niks voeding. Ik zou dat verdomde virus gewoon uithongeren. De strijd was hevig. De rotbeestjes eisten eten. Dat was duidelijk. Meer pijnen waren een direct gevolg. Maar ik gaf niet toe. Zaterdag, zondag en maandag kreeg mijn lichaam niks te eten. Enkel water. Het bleek de goede tactiek. En met twintig uur slaap per dag kwam mijn lichaam tegen maandagavond aan de winnende hand. De beestjes moesten het onderspit delven wegens geen voedingsbron. En zie, vandaag gaat het al stukken beter. Een beetje slapjes, dat wel. Maar dat komt wel in orde. Nu alleen nog rustig beginnen eten en tegen morgen kan ik mijn overwinningstrofee in ontvangst nemen. Een frisse duvel.
Er worden nogal wat goede voornemens gemaakt met nieuwjaar. De meeste daarvan zijn rap vergeten. Rond deze tijd van het jaar is er van de meeste goede voornemens helemaal geen sprake meer. Bij mij is dat even anders. Als ik mij voorneem om mijn leven in een goede richting te sturen dan doe ik dat ook. En dan hou ik mij eraan. Daarom heb ik zelden van die goede voornemens. Maar dit jaar had ik er wel. Eentje toch. Het jaar 2012 zou voor mij in het teken van de sport staan. En met trots kan ik jullie melden dat ik nog altijd op schema ben. Niet dat ik van plan ben om mij dood te trainen. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb mij voorgenomen om in het jaar 2012 niet aan sport te doen. Totaal niks. Want volgens mij heeft sport geen enkel voordeel. Eerst en vooral wordt een mens daar moe van. En als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is het toch wel moe worden zeker. Dat is nergens voor nodig. Pure tijdsverspilling is dat. Maar er is meer. Je hebt dan al tijd verspilt aan het sporten zelf en dan moet je nog eens tijd verspillen aan uitrusten. En te douchen. Want laat ons eerlijk zijn, sporters zweten nogal wat. Stinken, zeg maar. Hun haren plakken op hun hoofd en dat moet zo gauw mogelijk verholpen worden. Met een fris ruikende douchegel en dito haargel. Dat zijn chemische producten waarvan je niet wil weten wat er precies inzit. Maar dat is allemaal niks vergeleken bij wat er dan gebeurt. Want sporters willen in conditie blijven. Niet dik worden dus. Liefst zelfs vermageren. Maar van sporten krijg je honger. Hoe meer je sport, hoe meer honger je krijgt. Hoe meer honger, hoe meer je eet. Hoe meer je eet, hoe dikker je wordt. En dan nog meer sporten om het gewicht er af te krijgen. De logica ontgaat mij totaal. Laat mij dan maar rustig in een zetel liggen. Met een duvel en een pakje chips. Dan loop ik ook geen risico op spierpijnen. Want je kan er het kapitaal van je suikertante op verwedden dat je spieren gaan protesteren. Als het bij pijnen blijft mag je nog tevreden zijn. Gewoonlijk volgt er een frisse verrekking. Of een breuk. Dan lig je voor een paar weken plat. Wat heeft het dan voor nut om te sporten. Je wordt er moe van en je krijgt er spier kwetsuren van. Geef mij dan maar een klein cafeetje. Daar loop ik niet het risico om als gehandicapte buiten te komen.
In het Italiaanse stadje Fasano is het ruzie tussen de burgemeester en een herder. Met een gemeentelijk gebod wilde de burgemeester de herder verplichten om de uitwerpselen van zijn dieren op te ruimen op de openbare weg. Dat was niet naar de zin van de herder en die trok dan maar naar de rechtbank. Na rijp beraad besliste de rechtbank dat de herder zijn schapen een luier om moet doen als ze op de openbare weg lopen. Op het eerste zicht een eigenaardig oordeel. Hoeveel schapen de man heeft staat niet in het artikeltje maar een kudde schapen telt gewoonlijk toch een behoorlijk aantal. Als die herder elke morgen zijn schapen van een pamper moet voorzien zal hij wel een tijdje bezig zijn. Om nog niet te spreken over de kostprijs. Maar eigenlijk is de beslissing van de rechter niet zo dom als lijkt. Want volgens de rechter heeft de schapenhoeder ook de mogelijkheid om met zijn kudde naar de graasweiden te trekken zonder op de openbare weg te komen. En dan moeten zijn schapen geen luiers aantrekken. Het deed me denken aan mijn kindertijd. Paarden koeien en honden lieten toen hun stront vallen waar het hen uitkwam. Openbare weg of niet. Niemand nam er aanstoot aan. Dat was de natuur. Als er een koeienvlaai op straat lag bleef dat liggen. Voor de mussen en de vliegen. Met de tijd verdween dat wel. Ook paarden mochten toen hun gang gaan. Al hebben paarden dat privilege nog altijd. Een paardenstront mag op de openbare weg blijven liggen. Althans, dat zie ik toch. Als ik het stukje weg zie tussen enkele paardenmaneges en het bos dan lijkt het wel een afbakening. Een blinde kan zijn weg probleemloos vinden. Op reuk. Zelfs de federale politie te paard neemt geen maatregelen om de uitwerpselen van hun paarden op te kuisen. Dat mag dus. Niet dat het voor mij iets uitmaakt. Want zoveel paarden zijn er nu ook weer niet. En dat beetje mest op straat zal wel geen gevaar vormen voor de volksgezondheid. Maar als ik dan vaststel dat hondenbaasjes wel verplicht worden om de uitwerpselen van hun dier op te ruimen, is dat dan geen discriminatie? Is een paard meer waard dan een hond? Of is het wachten tot één of andere oen daar ook een wet voor wil. En dan maar een actie begint tegen paardenstront. Dat hebben we ook meegemaakt met honden. Al vind ik het wel properder zonder hondenpoep op de stoep. Maar toch had het anders gekund vind ik dan. Als ik dat artikeltje over die rechter in Italië lees dan zou het beter zijn om die regeltjes te veranderen. Vanaf heden elk dier dat op de openbare weg loopt verplicht een luier aandoen. Paard, hond of kat, doet er niet toe. Misschien kunnen we de duiven ook wel verplichten om met een luier rond te vliegen. De schijten ook zomaar waar het hun uitkomt. Maar goed. Ik zal maar stoppen met zeveren zeker. Want straks pikt één of andere onnozelaar mijn idee op en komt er daadwerkelijk een wet dat elk dier verplicht om een pamper te dragen. Ik wil het niet op mijn geweten.
Persoonlijk heb ik de man nooit gekend. De resultaten van zijn werk heb ik wel gezien. Ik zal hem gemakshalve Johan noemen. Johan werd in de jaren '80 politieofficier in Schaarbeek. Een nogal rumoerige plaats in die tijd. Straatcriminaliteit was er dagelijkse kost. Maar toch wist Johan zijn stempel te drukken op het beleid. Zijn manschappen kregen ruime bevoegdheden. En maakten er dan ook dankbaar gebruik van. Zijn beleid bleek efficiënt en dat was ook het gemeentebestuur opgevallen. En in 1994 werd Johan bevorderd tot politiecommissaris. Dat werd meteen het einde van de criminaliteit in Schaarbeek. Want Johan en zijn manschappen gingen er hard tegenaan. Het woord nultolerantie werd uitgevonden in Schaarbeek in het jaar 1994. Binnen de maand was Schaarbeek de rustigste gemeente van het hele Brusselse gewest. Waar tevoren geen fatsoenlijk mens zich nog waagde in het prachtige Josaphatpark was het park plots een oase van rust en vrede geworden. Dag en nacht. Geen crimineel groot of klein waagde het om ook maar iets te mispeuteren. Want Johan en zijn manschappen hadden ogen en oren tot in het kleinste hoekje van de gemeente. En als er ook maar iets verkeerd liep kon de dader een huisbezoekje verwachten. Voor een 'openhartig gesprek' en een ernstige waarschuwing dat het de laatste keer moest zijn. Dat een dergelijk 'openhartig gesprek' soms wel eens eindigde met bulten en builen bleek bijzonder doeltreffend. De uitdrukking 'lik op stuk' is ook uitgevonden in die jaren. Al spraken de mannen van Johan liever van ' wie niet horen wil moet voelen'. En dat Johan het goed deed mocht ik zelf ook ondervinden. Als werkmens met flexibele werkuren gebeurde het wel eens dat ik met collega's een glas ging drinken in de late uurtjes. En als inwoner van Schaarbeek wist een goede vriend en collega een gezellig cafeetje in hartje Schaarbeek. Wij daar naar toe. Maar toen ik om halfdrie 's nachts aanstalten maakte om in mijn wagen te stappen stonden, vanuit het niets, plots twee jonge kerels voor mij. Ze duwden een politiekaart onder mijn neus. Na een snelle identiteitscontrole vroegen ze of ik mijn auto eens goed wou bekijken. Het was de tijd dat auto's nog geen centrale deurvergrendeling hadden. En toen zag ik dat een achterste portier niet op slot was. Een vergetelheid van mij. Ik kreeg de raad om in de toekomst beter op te letten en ik kon beschikken. Toen ik vertrok drong het tot me door dat ze mijn wagentje als lokauto gebruikt hadden. Niemand had echter een poging gedaan om de deur te openen. Om maar te zeggen dat Schaarbeek een veilige gemeente was in die jaren. Je kon er 's avonds of zelfs 's nachts oudjes tegen komen die hun hondje uitlieten. Het was ook duidelijk te zien tot waar het grondgebied van Schaarbeek zich uitstrekte. Je kon, letterlijk, in een netjes onderhouden straat wandelen om dan twee huizen verder rokende vuilnisbakken te zien. Dat was de grens met een andere Brusselse gemeente. In Schaarbeek was echter geen sprake van ingeslagen autoruiten. Geen platgestoken banden. Geen kapotgeslagen openbare verlichting. Geen afgebroken bus- of tramhokjes. Geen halfverbrande brievenbussen. Geen hoekjes met drugspuiten of achtergelaten vuilnis. Op korte tijd was Schaarbeek een modelgemeente geworden. Maar het mocht niet blijven duren. Na een tijdje doken allerlei geruchten op over overdreven geweld. Dat er af en toe eens over de schreef gegaan is is best mogelijk. Maar laat het ons houden op; 'het doel heiligt de middelen'. En dat Johan wrevel opwekte in sommige middens bleek ook toen geruchten de ronde deden over, al of niet vermeende, corruptie, wapen- en drughandel. Die berichten kwamen steevast uit een bepaalde hoek en zijn nooit bewezen. En het feit dat hij in zijn jonge jaren lid geweest was van een extreemrechtse organisatie werd hem fataal. In 1998 werd hij ontslagen als politiecommissaris. Het heeft nog een tijdje relatief rustig geweest in Schaarbeek tot ook zijn manschappen uitzwermden. Het gedoogbeleid kreeg terug voet aan de grond in Schaarbeek. De resultaten zijn ernaar.
Soms vraag ik mij af waar het gaat eindigen met al de technologische snufjes. Sommige zijn dan wel nuttig maar anderen vind ik totaal overbodig. Misschien is dat omdat ik er zelf het nut niet van inzie. Want wat lees ik nu? Er komt een dieetrobot op de markt. Een toestelletje ter grootte van een radiootje. Met twee lieftallige ogen die je voortdurend aankijken. De bedoeling is dat je 's avonds tegen dat spul vertelt wat je zoal gegeten hebt tijdens de dag. En vooral hoeveel beweging je had. Vervolgens komt dat ding je vertellen hoeveel je eventueel verdikt bent. De naam is in ieder geval goed gekozen. Een dieetrobot. Het is de bedoeling dat je de volgende dag twee keer nadenkt wat je zoal naar binnen speelt. Mensen die op dieet zijn vinden het misschien nuttig om een soort elektronische coach te hebben, maar het is niks voor mij. Wat ik ook totaal overbodig vind is de slimme koelkast. Een koelkast die alle producten inscant en je kan vertellen welk gerecht je kan klaarmaken met de inhoud. Dat lijkt interessant op het eerste zicht maar er zit een addertje onder het gras. Want het ding is zo geprogrammeerd dat een lieve vrouwenstem je zegt wanneer je al te veel gegeten of gedronken hebt. En wat er gaat gebeuren met een stomme koelkast die mij komt zeggen dat ik genoeg duvel gedronken heb ga ik hier niet uitleggen. Wat echter ook een voordeel is aan de slimme koelkast is het feit dat ze zelf bestellingen kan plaatsen. Als er weinig voorraad is dan zal de koelkast een bestelling plaatsen bij de supermarkt. En daar kan ik mee leven. Maar ze moeten niet overdrijven met hun elektronische spullen. Waar ik dan wel zit op te wachten is de volledig geautomatiseerde auto. Een auto met niet alleen een GPS systeem, maar die ook helemaal alleen rijdt. Zodat ik een duveltje meer mag drinken en mij dan rustig kan installeren terwijl mijn wagentje de weg naar huis vindt. Geen alcoholcontroles meer wegens niet nodig. Want de toekomstige auto heeft zelfs geen stuur of pedalen meer. We zijn toch al goed op weg naar een dergelijk pareltje denk ik dan. Er bestaan al auto's die zelf parkeren. En er zijn al merken die uitpakken met sensoren die zelf een obstakel kunnen 'zien' en de auto remt zonder tussenkomst van de bestuurder. Dan moet het binnenkort toch mogelijk zijn om een auto te ontwikkelen die zonder chauffeur zijn weg kan vinden. Het moet toch zalig zijn dat je rustig in de zetel kan blijven zitten terwijl je koelkast een bestelling doorseint en je auto de producten helemaal op zijn eentje gaat halen. Om dan 's avonds van je dieetrobot te horen te krijgen dat je meer moet bewegen...
Ik ben Fredje
