Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
20-05-2012
Australië
Uit een grootscheepse seksenquête in Australië kwamen enkele verhelderende resultaten te voorschijn. Zo zou vier op tien respondenten er geen graten in zien om met de partner van hun vriend of vriendin het bed in te duiken. En die vriend of vriendin zou daar ook geen probleem over maken. In Australië hebben ze nu éénmaal een andere mentaliteit. Een mentaliteit van; 'het zaad van een kameraad kan geen kwaad'. Daar laten ze de zon schijnen voor iedereen. Daar mag je zonder problemen van bil gaan met vrienden, vriendinnen of kennissen. Zowat 65 percent zou er zelfs niks op tegen hebben om eens een orgie mee te maken. Of het te maken heeft met de pioniersgeest van de Australiërs, of met het feit dat ze ondersteboven aan onze aardbol hangen, is niet geweten. Feit is wel dat ze daar meer van het leven willen en kunnen genieten. Het is ze gegund. Met zijn allen naar Australië zou een mens dan denken. Maar dat is dan weer iets moeilijker. Want de Aussies zijn niet gek. Je mag best binnen met een toeristenvisum maar er wordt nauwlettend op toegekeken dat je na de voorziene periode ook weer buiten bent. En als je down under wil gaan wonen moet je goede papieren hebben. Voordat je als emigrant binnen mag moet je geld en werk hebben. En kunnen bewijzen dat je van nut bent voor hun samenleving. Maar zelfs als je dat allemaal kan bewijzen zijn er ook nog bepaalde zaken waar je rekening mee moet houden. Want de Australische regering heeft zo zijn principes. En daar wijken ze niet van af. Zo zijn ze onder andere van mening dat wie niet akkoord is met hun manier van leven beter naar een andere plaats op deze planeet kan verhuizen. En wie wil blijven moet de taal leren. Wie zich beledigt voelt door hun manier van leven kan maar liefst zo snel mogelijk vertrekken. Want per slot van rekening zijn immigranten vrijwillig gekomen, niemand werd verplicht, het zijn dan ook de immigranten die zich dienen aan te passen, niet de Australiërs. Wie niet akkoord kan gaan met parlementaire wetten, onafhankelijke rechtbanken en democratie en dus toch de sharia verkiest, kunnen ze missen als kiespijn. Of zoals eerste minister John Howard het uitdrukte; Het is ons land, onze staat, onze levensstijl. Wie zich beledigt voelt door onze waarden kan gebruik maken van een Australisch recht; het recht om te vertrekken. Hij voegde er net niet aan toe dat wie niet akkoord is ook gemakkelijk buitengezet kan worden. Vriendelijke mensen in Australië. Maar wel mannen met ballen aan hun lijf. Zoals het hoort. Dat is wel iets verschil met ons land. Wie hier binnenkomt moet bewijzen dat hij een totaal nutteloze leegloper is die enkel wil profiteren. Op termijn een crimineel wil worden en onzinnige eisen stellen met de bedoeling een andere samenleving, en wetten, in te voeren. Onze uilen uit de wetstraat zouden beter eens met een grote bril naar Australië kijken. Misschien zouden ze dan het licht zien. Maar ach, wat baten uil en bril, als de kaars uit is.
Vrouwen en seks. Het is me toch wat. Een punthoofd krijg ik er van. Om een vrouw in bed te krijgen moet een man eerst een reeks schijnbewegingen uitvoeren. Weloverwogen schijnbewegingen, anders lukt het niet. Dat bleek maar weer eens uit een onderzoek. Een goede schijnbeweging is een romantisch diner met een goede fles wijn. Wat vrouwen dan bedoelen met 'romantisch' is uit dat onderzoek niet af te leiden. Misschien wel kaarslicht. Enkele kaarsen op tafel gooien zou dan voldoende moeten zijn. Maar dat zal wel niet lukken veronderstel ik. Die kaarsen moeten dan nog aangestoken zijn. Er moet vuur bij te pas komen. Het lijkt wel alsof vrouwen allemaal pyromanen zijn. Levensgevaarlijk is zo'n romantisch diner. Het zou verplicht moeten worden om naast elke brandende kaars een brandblusser te plaatsen. Dat zou pas veilig zijn. Want een vrouw die iets 'romantisch' verwacht heeft gewoonlijk nogal luchtige en ontvlambare kleding aan. En een klein beetje vrouwelijke lompigheid is dan voldoende om het hele restaurant in de fik te steken. Dan gaat de romantiek mee op in de vlammen. Want een zwartgeblakerde vrouw heeft gewoonlijk geen zin in een potje seks. En wat bedoelen ze eigenlijk met een goede fles wijn? Dat zal wel een heel dure fles zijn. Hoe duurder hoe beter. Zo kennen we vrouwen. Een fruitig wijntje uit de aldi is niet genoeg. Als ik dan alles bij elkaar tel is dat een serieuze investering. Een diner, kaarsen, een brandblusser, een brandverzekering en een dure wijn dan komt een mens algauw aan honderd euro. Ik ken hoeren die het voor minder doen. En zeg nu zelf; bij een hoer heb je nog zekerheid dat je van je kwakje afraakt. Want na een 'vurig' diner is het niet zeker dat ze nog in bed wil zonder windsels en brandzalf. En dan zijn er nog de lieve woordjes. Die moet je als man ook nog beheersen. Zeg nooit 'wat ben jij een geil wijf', dat wordt slechts door een klein aantal vrouwen gewaardeerd. De beste woorden om een vrouw in bed te krijgen zijn 'ik hou van jou'. Al zijn dat gevaarlijke woorden om uit te spreken. Want een vrouw is nu éénmaal een eigenaardig wezen. Als een man de woorden 'ik hou van jou' ooit eens uitgesproken heeft telt dat volgens een vrouw voor de rest van haar leven. Eigenlijk zou er op woorden een vervaldatum moeten staan. Zoiets als 'ik hou van jou' en dan in kleine lettertjes 'tot straks, want nadat ik klaargekomen ben kan je best oprotten'. Want als man moet je niet te veel rekening houden met de gevoelens van een vrouw. Want slechts 38 percent van de vrouwen fantaseert over de eigen partner gedurende de seks. Nog eens 38 percent droomt ondertussen van een andere man. En de overige 26 zijn plannen aan het maken om het plafond af te wassen. Echt waar, ik verzin niks. Het komt allemaal tot uiting in die onderzoeken. Wat mij echter het meest verbaast is het feit dat de helft van de vrouwen ooit al aan telefoonseks gedaan heeft. En dat mogen ze mij eens uitleggen. Hoe gaat telefoonseks eigenlijk? Ik heb al eens poging gedaan, maar bij mij lukt het toch niet om mijn jongeheer in dat toestel te steken. Laat staan dat hij er langs de andere kant uitkomt. Het zal wel een mysterie blijven voor een simpele mens als ik. Maar als eenvoudig man met beperkte hersenen weet ik wel een onfeilbaar middel om een vrouw in bed te krijgen. Gewoon, simpel, geef ze een kredietkaart.
Ed had zo'n 10 jaar ervaring als treinbestuurder toen hij ambitieuzer werd. Hij begon zich te specialiseren en steeds meer te studeren. Dat ging goed zodat hij nog tien jaar en verschillende examens later een belangrijk postje kreeg. Hij werd hoofdverantwoordelijke voor de treindienst bij de spoorwegen. En toen het postje van grote baas van onze depot vrijkwam was hij de eerste kandidaat. Tussen de periode van zijn aanvraag en zijn aanstelling leerde ik hem kennen. Die kennismaking verliep niet rimpelloos. Het was meer een aanvaring. Het ging over een al dan niet vermeende afwezigheid op een plaats waar ik hoorde geweest te zijn. En alhoewel ik zwart op wit bewijzen had van mijn gelijk beweerde hij het tegenovergestelde. De koppigaard. Het dispuut bleef maar aanslepen. Tot hij op een dag de stoel van grote baas van ons kiekenkot daadwerkelijk bezette. Ik kwam in een moeilijke situatie. Dacht ik. De eerste beslissing die hij nam in zijn nieuwe functie was een persoonlijk gesprek. Onder vier ogen en met gesloten deuren. Het liep heel anders dan ik had verwacht. Ed maakte mij duidelijk dat ons persoonlijk conflict niets mocht te maken hebben met onze toekomstige werkrelatie. En tien minuten later werd ons geschil bijgelegd. Aan de toog, tussen pot en pint zoals het hoort tussen volwassen kinderen. Daar kon ik hem wel bekennen dat hij al die tijd gelijk had. Maar ook dat ik dat nooit op papier zou toegeven. Daar kon hij mee leven en de spons ging over de hele zaak. Van dan af werden we twee handen op een buik. Ed steeg in mijn achting. En niet alleen in mijn achting. Want spoedig ontpopte Ed zich als een man die voor zijn manschappen door een vuur ging. Hij kreeg het grootste respect van onze hele bende. En dat hij ook op ons kon rekenen bleek al spoedig. Dat kwam hem goed uit. Want Ed had een klein nadeeltje. Het bloed van treinbestuurder liep nog steeds door zijn aderen. Dat kwam al snel tot uiting. Want toen Ed zijn eerste vergadering over drankmisbruik moest voorzitten was hij de enige afwezige. Hij lag zijn roes uit te slapen. De directie kon er niet mee lachen. Maar Ed kreeg schriftelijke bewijzen dat zijn aanwezigheid elders onontbeerlijk geweest was. De meubels waren gered en Ed gaf een rondje. Het zou zijn laatste rondje niet zijn. Ook toen er 's nachts een telefoontje binnenkwam van zijn vrouw omdat Ed nog steeds niet thuis was kreeg hij zonder vragen een alibi. En toen hij om vijf uur 's morgens op een koude decemberdag op een bank op het perron van het station Aalst zichzelf zat af te vragen waar hij was en hoe hij heette werd hij opgemerkt door de bestuurder van een vroege trein. Hij werd dan maar in de warme kussens van het eerste klasse rijtuig van de trein gelegd en kon bekomen van gedane inspanningen. Hij heeft toen wel het halve land rond gereisd voor hij op zijn positieven was, maar alles kwam in orde. Het kostte hem alleen enkele pinten. Het was natuurlijk niet te vermijden dat er wel eens geruchten rond gingen over zijn escapades. Er waren dan wel geen bewijzen maar toch kreeg hij op een dag een nota van hogerhand dat hij een voorbeeldfunctie had en zich als dusdanig moest gedragen. We hebben er eentje op gedronken. Maar Ed mag gerust zijn. Zijn voorbeeldfunctie heeft resultaten gehad. We hebben allemaal goed opgelet.
Normaal gezien heb ik geen interesse in antiek. Maar het is natuurlijk niet te vermijden dat een mens gedurende zijn leven in contact komt met alles en nog wat. Zeker in de levensstijl die ik zelf en generatiegenoten mochten meemaken. In die jaren werd nog gewerkt. En vermits we beroepshalve, zoals dat nu heet, 'flexibele' uren hadden en zowat alle uren van dag, nacht, weekends en andere feestdagen op pad waren was er ruimte voor een bijverdienste. Zowat iedereen was zelfstandige in bijberoep in die jaren. Dat was handig. Er konden desgevallend facturen uitgeschreven worden, kosten afgetrokken worden en de kans op betrapt te worden op zwartwerk was nihil. Dat er ook zwart geld omging in die dagen was uiteraard meegenomen. Dat kwam dan weer ten goede aan de vele nachtcafés. Zo had ik een sympathieke collega die als bijberoep een handeltje in antiek beheerde. Door zijn uitgebreide kennis en vooral door 'doordacht' te kopen bracht dat een aardig centje op. Het ging hem hoofdzakelijk om antieke meubelen. Daar kon hij zelf nog wat aan restaureren indien nodig. En dat restaureren kon ver gaan zo bleek. Want toen ik op een dag in zijn werkplaats kwam zag ik een staaltje van zijn vakmanschap. Hij was bezig met handvaatjes op een antieke kast te plaatsen. Een kast die hij op vraag van een klant weer helemaal toonbaar maakte. De klant had die ergens op de kop kunnen tikken voor een vriendenprijsje. Helaas was ze in de loop der jaren bedekt met verschillende lagen verf. Dat moest er allemaal af. Maar het ergste; de handvaatjes waren niet te recupereren. Met de jarenlange ervaring van zijn vader en grootvader in gedachten was dat echter geen probleem. En zo was ik getuige van een heel klein onderdeeltje van zijn kunnen. Hij had er niet beter op gevonden om nieuwe houten handvaatjes aan te kopen bij de gamma. Die liet hij een weekje liggen in heel vloeibare cement. Toen ze tevoorschijn kwamen leken ze op hout van enkele honderden jaren oud en pasten perfect bij de stijl van de antieke kast. Toen ik opmerkte dat hij zo wel een splinternieuwe 'antieke' kast kon maken vroeg hij wanneer ik ze moest hebben. Meteen wist ik dat er heel veel mogelijk is bij restauratie. Of hij ook misbruik maakte van zijn kennis betwijfel ik. Of hij geen misbruik maakte van zijn kennis wil ik niet weten. Maar sindsdien bekijk ik antiek op een andere manier. Altijd met de nodige scepsis. Al is het soms voldoende om gewoon uw gezond verstand te gebruiken. Zo zag ik een tijdje geleden een antiek kastje te koop staan. Een kleintje. Echt antiek beweerde de verkoopster. Zeventiende eeuw om precies te zijn. Een zeventiende eeuws kastje om CD's in op te bergen????
Na een bezinningsperiode bij duvel & co waarbij ik de diepere zin van het leven bestudeerde, het doel van de menselijke aanwezigheid op aarde onder de loep nam, het hele wereldgebeuren aan een grondige analyse onderworpen heb, de psyche van het onderbewustzijn ontrafelde en de konijnen eten gaf, begrijp ik eindelijk dat ik van het hele menselijke gedoe niks begrijp. En dan krijg ik een artikel onder ogen van Amerikaanse onderzoekers aan de universiteit van Wisconsin. Daar hebben geleerde koppen een antwoord gevonden op de vraag of een man en een vrouw gewoon vrienden kunnen zijn zonder bijbedoelingen. Wat ze precies bedoelen met die 'bijbedoelingen' is niet helemaal duidelijk. Want ze reppen met geen woord over seksuele bedoelingen. Het gaat over 'een zekere aantrekkingskracht'. En die aantrekkingskracht is steeds groter bij de man. Omdat bij mannen het oerinstinct het snel overneemt. Kortom, volgens die onderzoekers lopen mannen altijd achter hun pietje. En dat kleinood steekt als het ware een stokje tussen gewone vriendschap. Daarom is een vriendschap tussen een man en een vrouw onmogelijk volgens hun onderzoek. Dat mannelijk aanhangsel is er te veel aan. Het zijn natuurlijk preutse Amerikanen die zoiets de wereld insturen maar toch voel ik mij op mijn pik getrapt. Zeker als ik dan nog lees dat het opsporingswerk gedaan werd door enkele vrouwelijke onderzoeksters. Geen man had ook maar een druppeltje in de pap te brokkelen. Als ik dan het ongenuanceerd resultaat van hun onderzoek zie lijkt mij dat een clubje gefrustreerde viersterrendiepvriezers. Want als ik dan een beetje verder redeneer zou een getrouwd of samenwonend koppel geen vrienden van elkaar kunnen zijn. Daar zit immers altijd een jongeheer tussen. In de beginperiode althans, want ik wil de koppels die als broer en zus naast elkaar leven geen eten geven. Maar het zegt veel over de mentaliteit van Amerikanen. Al wat met seks te maken heeft is immoreel. En moet verbannen worden. Hoe Amerikanen zich nog voortplanten is mij een raadsel. Gelukkig hebben we hier andere gewoonten en zeden. Want ik zie niet in wat het probleem is om met vrienden gevoelens, genot en plezier te delen. En dat mogen zeker seksuele pleziertjes zijn. Daar zijn vrienden voor. Tenminste, dat is mijn idee nadat ik met mijn oerinstinct de diepere zin van het onderbewustzijn ontrafelde. En de konijnen eten gaf.
De Vlaamse Vereniging van Lelijke Vrouwen is niet akkoord met een klacht van één van haar ex-leden. En dient klacht in. Tegen die klacht. Het ex-lid in kwestie is de voormalige journaliste Marie-Anne Wilssens. Die heeft het gewaagd om een klacht in te dienen tegen politicus Pol Van Den Driessche wegens ongewenste intimiteiten. En dat zint de Vlaamse Vereniging van Lelijke Vrouwen helemaal niet. Want lelijke vrouwen hebben ook hun rechten. Het recht om betast te worden bijvoorbeeld. Om het met hun eigen woorden te zeggen, 'Voor heel wat lelijke vrouwen is dat immers de enige vorm van seksueel contact'. En dat is een basisrecht meent de vereniging. Het zijn immers enkel door halfblinde lelijkaards zoals Pol Van Den Driessche dat ze betast worden. Knappe mannen houden hun handen wel thuis als ze een lid van hun vereniging tegenkomen. Heel spijtig vinden ze dat. Volgens de woordvoerster van de vereniging beweert journaliste Marie-Anne met haar klacht niks anders dan dat het betasten van lelijke vrouwen een misdaad is. En dat is het zeker niet. Integendeel zelfs. Het betasten van vrouwen moet gestimuleerd worden. Maatschappelijk bespreekbaar gemaakt worden. De vereniging overweegt trouwens een promotiecampagne. Met stickers en folders. En als de clubkas het toelaat spotjes op TV. Misschien kunnen ze een soort van uitwendig kenteken dragen. Een speldje bijvoorbeeld. Waarmee ze duidelijk te kennen geven dat betasten in dank zal afgenomen worden. Dat mag best voor mij. Het vergemakkelijkt de zaken. En het zou mij regelmatig een blauw oog uitsparen. Want het is me wat met die vrouwen. Sommigen willen betast worden en andere niet. Hoe kan je als normale man het verschil weten? Al bestaat er volgens de vereniging wel een middel. Volgens hen moeten mannen een goede bril dragen. Dat was duidelijk niet het geval bij Pol Van Den Driessche menen ze. Als Pol een goede bril gedragen had zou hij zijn pollekes wel hebben thuis gehouden bij Marie-Anne. En dat ze gelijk hebben bewijst een artikeltje uit Schotland. Pol kreeg verleden week een stevige rammeling in Schotland omdat hij zijn handen niet thuis kon houden. Hij is immers naar Schotland in verlof om een beetje te bekomen van al de heisa in ons land. En ook daar kon hij het betasten niet laten. Een rokje en een mooi kontje was voldoende om zijn handjes te laten gaan. Pech voor pol. Het onderwerp van zijn betasting bleek een stoere Schot in kilt te zijn. En die was geen lid van de Vereniging van lelijke vrouwen. En Pol kon zich meteen een nieuwe bril aanschaffen.
De dag van de derde Belgische verkiezingen na de tweede wereldoorlog werd mijn geboortedatum. Niet dat ik er mij veel van herinner, daarvoor was ik nog iets te klein. Maar het verhaaltje van die junidag in 1950 heb ik dikwijls moeten horen. Het begon met de barensweeën van mijn moeder in de late avonduren van 3 juni 1950. Mijn tijd in de moederschoot zat er op en ik wou eruit. Vader ging op zoek naar de dokter om te helpen. En vond hem aan de toog van een café. Het was immers de laatste nacht voor de verkiezingen en de dokter was een hevige fan van de toenmalige CVP. Een beetje voorbarig was hij met zijn politieke vrienden de overwinning aan het vieren. Behoorlijk boven zijn theewater kwam de dokter binnen en besloot om met het hele gezin naar het ziekenhuis te rijden. Dat ging zo in die jaren. Er waren maar weinig personen die over een auto beschikten. En de dokter was er één van. De rit verliep niet vlekkeloos want onderweg kwamen ze een plakkersploeg van de socialistische partij tegen. Woedend stopte de dokter en deed een poging om uit zijn wagen te stappen. Dat lukte niet helemaal vermits hij heel wankel op zijn benen stond. Maar toch slaagde hij er in om, zichzelf vasthoudend aan de deur van zijn auto, met de vuist in de lucht hevige verwensingen te roepen. De plakkers stonden op het punt om de dokter een stevige rammeling te geven toen vader ingreep. Hij maakte er de plakkers op attent dat ze onderweg waren naar het ziekenhuis voor een bevalling. Het lukte. De plakkers lieten hem gaan. In het ziekenhuis deed de dokter de bevalling en vertrok. Toen mijn ouders al twee weken thuis waren kwam de dokter eens informeren. 'Omdat dat kind toch lang op zich liet wachten'. Hij wist niet eens meer wat hij die nacht uitgespookt had. Toen vader hem vertelde dat hij wel degelijk de bevalling gedaan had keek hij een beetje schaapachtig maar kon zich niks meer herinneren. Ik ben dus ter wereld gekomen met de hulp van een strontzatte dokter in een walm van alcohol. Ooit heb ik eens gelezen dat een kind de eerste indrukken na de geboorte onbewust zijn leven lang meedraagt. De eerste geuren en geluiden zouden als het ware in de hersenen worden opgeslagen. En als maatstaf dienen voor de rest van de levensjaren. Of het waar is weet ik ook niet. Maar het geeft mij een prachtig excuus voor mijn alcoholgebruik. Het is de fout van de dokter.
De uitbaters van kermisattracties klagen steen en been. Er komt geen volk meer naar de kermis. Hun verdiensten lopen terug als de zee na vloed. De opbrengsten zijn nog net voldoende om de kosten te dekken. In de meeste gevallen is er van winst nauwelijks sprake. Dat zou te maken hebben met allerlei factoren. De gestegen kosten voor onderhoud, de vergoedingen voor de standplaatsen en de strenge veiligheidsvoorschriften. Maar ook het gebrek aan belangstelling. Dat was vroeger wel anders. Er was immers niet veel te beleven in die dagen. Kermis was een feest voor groot en klein. De kleintjes mochten dan naar de kindermolen. In een brandweerwagen of een vliegtuigje rondjes toeren. En de flosh proberen vast te krijgen want dat gaf recht op een gratis ritje. Of eendjes uit het water vissen. Om vervolgens met enkele levende vissen, een pluchen beertje of ander prullaria naar huis te gaan. Die vissen waren dan wel na een paar dagen voer voor de kat. En al de andere prullen belandden uiteindelijk in de vuilbak. Maar dat deed er niet toe. Het ging hem gewoon om het plezier van een prijs te winnen. Voor de iets oudere snotters waren er andere attracties. Zoals de botsauto's waar menige blauwe plek haar oorsprong had. En de weinige meisjes die het aandurfden om in een dergelijk autootje rond te toeren werden beschouwd als loslopend wild in het jachtseizoen. De pubers waren dan weer op jacht naar andere prijzen. Prijzen in de vorm van eerste pogingen om een tong te draaien met een lid van het andere geslacht onder de kap van de beruchte rups. En dat allemaal terwijl de ouders het blonde gerstenat naar binnen goten in de omringende cafés. Het was nu éénmaal kermis voor iedereen. Maar die oervlaamse geplogenheden zijn verleden tijd. Tegenwoordig is het alle dagen meer dan kermis. Toch heeft de teloorgang van de kermis ook culturele redenen. Bij ons Vlamingen zit feesten in het bloed. Dat is echter niet zo bij allochtonen die met busladingen het land binnenkomen. Die hebben een andere achtergrond. Die hebben geen interesse in kermis. Misschien moeten de uitbaters van kermisattracties maar eens inventief worden. En zich aanpassen aan de aard van de nieuwkomers. Zoals elke Vlaming wettelijk verplicht is. Ze kunnen alvast beginnen met de allochtone kleintjes naar hun attractie te lokken met enkele kleine wijzigingen. In plaats van vliegtuigjes kamelen op hun molentje plaatsen. En in plaats van de flosh een handtas. De prijzen bij het eendjes vissen kunnen ook anders. De levende vissen, pluchen beertjes en andere prullaria kunnen vervangen worden door kalashnikovs, bommetjes en zelfmoordpakketjes. De bakjes van de rups iets groter maken kan ook. Dan kunnen ze met meerdere jongens onder de kap. Om meisjes te verkrachten. Bij de botsauto's kunnen ze best het stuur verwijderen. En het gaspedaal met de hand laten bedienen. Met hun gat omhoog en hun kop naar beneden. Zo hoort het immers volgens hun geloof. Stuurloos en blindelings vertrouwen op allah. Met het schietkraam moet er toch ook iets te verzinnen zijn denk ik dan. Wat gedacht van enkele politie uniformen omhoog te hangen. Daar kan dan naar hartenlust op geschoten worden. De oudere jeugd kan samenklitten in de omringende straten. Daar laten we dan regelmatig een oud dametje tussen lopen. De ene met al wat meer geld in de handtas dan de andere. Een soort tombola dus. Met als motto; altijd prijs. Het zijn maar enkele suggesties van een goedmenende Vlaming. Er zullen nog wel andere mogelijkheden zijn. Het is allemaal een kwestie van een beetje verbeelding. En aanpassen, natuurlijk.
Waar kun je als vrouw het best geboren worden vroeg de krant the independent on Sunday zich af. Dat bleek niet België te zijn. Ons landje kwam zelfs niet voor in het lijstje. Niet bij de beste, maar ook niet bij de slechtste. Waar een vrouw dan wel het best geboren wordt hangt er van af hoe je het bekijkt. Over het algemeen komt IJsland als beste uit de bus. Daar is de gelijkheid tussen mannen en vrouwen het hoogst. Om als vrouw te leren lezen en schrijven is Lesotho de beste plaats. Daar kunnen zowat 95 procent van de vrouwen lezen en schrijven. Tegenover slechts 83 procent van de mannen. Eens de lagere studies achter de rug doe je er als vrouw best aan om Lesotho zo snel mogelijk te verlaten want vrouwen sterven er het vroegst. Op naar Qatar dan maar want dat is de beste plaats om universitaire studies te doen. Voor haar carrière kan een vrouw weeral eens gaan verhuizen. Naar Sri Lanka om baas te worden van het land. Daar staat al 23 jaar een vrouw aan de top van de regering. In België is het nog altijd wachten op het eerste vrouwelijke staatshoofd. Maar dit terzijde. Als artieste is de beste plaats Zweden. Als bedrijfsleidster Thailand en als Journaliste de Caraïben. Als atlete moeten ze dan weer in de USA zijn en om auto te rijden moeten ze naar India. Als het gaat om de beste tewerkstellingsgraad in het algemeen is Burundi de place to be. Daar zijn meer vrouwen aan het werk dan mannen. Al is Luxemburg ook niet slecht want dat is de beste plaats om geld te verdienen. Daar verdienen mannen en vrouwen evenveel. Om leiding te geven moeten ze dan weer naar Jamaica. Daar is zes op de tien leidinggevenden een vrouw en dat is het hoogste percentage ter wereld. En na hun carrière wijken ze best uit naar Japan want daar leven ze het langst. Zomaar eventjes zes jaar langer dan in ons land. Om te bevallen is de beste plaats dan weer Griekenland. Daar zijn de minste gevallen van overlijden tijdens de bevalling. Maar eens bevallen moeten ze zich haasten naar Noorwegen want daar zijn de beste omstandigheden om moeder te zijn. Met een beetje verhuizen heeft een vrouw dus een heel lang en gelukkig leven. Wie zei ooit alweer; woman is the nigger of the world? Al zijn er ook plaatsen waar je als vrouw best zo ver mogelijk weg blijft. Afghanistan bijvoorbeeld. Dat is de slechtste plaats ter wereld om als vrouw geboren te worden. Daar heeft een vrouw 200 maal meer kans om het hoekje om te gaan tijdens en kort na de bevalling of te overlijden door mishandeling dan te sterven door bommen en granaten. En in Afghanistan wil dat wat zeggen. Saoedi-Arabië is ook te mijden. Daar mogen vrouwen niet eens met de auto rijden en jonge meisjes mogen er niet aan sport doen. Openbare ambten en leidinggevende functies kun je daar als vrouw ook vergeten. Verder zijn er nog een aantal landen zoals Yemen, Oman, Belize en Mexico die absoluut ongeschikt zijn voor vrouwen. Wegens algemene slechte levensomstandigheden. Maar hoe is het eigenlijk in België vraag ik mij dan af. Helemaal niet slecht zo blijkt. Als ik bij mezelf en bij vrienden te rade ga is het duidelijk. Vrouwen hebben hier altijd het laatste woord.
Er zijn nogal wat koppels die gaan scheiden heden ten dage. Het schijnt wel een modeverschijnsel te zijn. Het minste meningsverschil is voldoende om uit elkaar te gaan. Want dan spreken we van 'onverzoenbare verschillen'. Voor een rechter is dat voldoende om een huwelijk te ontbinden. Wat die 'onverzoenbare verschillen' dan wel zijn blijkt heel uiteenlopend. Hij eet graag spaghetti en zij niet en hopla, ze zitten met een onverzoenbaar verschil. Simpelweg uit elkaar gegroeid is ook een reden. Misschien enigszins te begrijpen als dat werkelijk het geval is. En dat uit elkaar groeien kan snel gaan. Een man en een vrouw besluiten om te trouwen en dan begint het spel. Die vrouw denk er niet meer aan om zich een beetje te verzorgen want de buit is binnen. Al wat de vrouw dan nog wil is dat haar man alles voor haar doet. Maar zelf denkt ze er niet eens aan dat die man ook wel verwachtingen had. Waarmee ik niet wil zeggen dat het altijd de schuld is van de vrouw. Er zijn immers ook gevallen van mishandeling. Bij fysieke mishandeling is gewoonlijk de man de dader. Al ken ik vrouwen die ook niet terugdeinzen om klappen uit te delen. Mishandeling is natuurlijk een reden tot scheiding want je moet al een ervaren masochist zijn om dat heerlijk te vinden. Ontrouw is ook een reden tot scheiden. Al begrijp ik dat niet helemaal. Wie kan er iets op tegen hebben dat zijn of haar partner eens een pleziertje heeft. Maar blijkbaar is een stok om de hond te slaan vlug gevonden. En dan zijn er nog een aantal niet alledaagse gevallen die leiden naar een echtscheiding. Zoals de Italiaanse vrouw die na drie weken al gescheiden was. Ze kon er niet mee leven dat haar man een mama's kindje was. De man kon niet leven zonder zijn moeder. In die mate zelfs dat hij zijn moeder meenam op huwelijksreis. En dat was niet echt wat die vrouw in gedachten had. Een Duitse vrouw zag het ook niet meer zitten om nog verder te leven met haar man. De man in kwestie leed aan smetvrees. Hele dagen was hij bezig met kuisen. In het begin kon ze dat nog appreciëren. Maar toen hij vond dat een muur in hun huis niet meer proper te krijgen was besloot hij om de muur af te breken en een nieuwe te bouwen. Het huwelijk werd afgebroken. Een Amerikaanse man is dan weer gescheiden omwille van een leugen. Bij hun eerste afspraakje had de vrouw hem gezegd dat ze 24 was terwijl ze in werkelijkheid 30 was. Na zeven jaar huwelijk kwam de man er achter en maakte een einde aan de relatie. Een Rus had dan weer een scheiding aan zijn broek omdat hij een klein pietje had. De man wou zijn vrouw niet teleurstellen koos voor een penisprothese. Het ding brak echter af bij een partijtje seks en daarmee was ook het huwelijk gebroken. Een Italiaan van 99 is ook gescheiden van zijn 96 jarige vrouw. Omdat meneer er achter kwam dat zijn mevrouw zestig jaar geleden een slippertje gemaakt had. Een Amerikaanse vond het verdacht dat de papegaai steeds weer de woorden 'scheiding' en 'binnenkort' uitkraamde. Ze ging op onderzoek en kwam tot de vaststelling dat haar man een affaire had. Je zou als man voor minder tot fysiek geweld overgaan. En de papegaai de nek omdraaien. Maar het was te laat. Hij kreeg zijn scheiding vroeger dan verwacht. Zo zie je maar dat een scheiding soms in een klein hoekje zit. Al is er een onfeilbare manier om nooit te scheiden. Het is simpel. Nooit trouwen.
Traditie en gewoontes verschillen nogal van land tot land. En van werelddeel tot werelddeel nog meer. Zo is het in onze streken de gewoonte dat jonge mensen zelf een levenspartner kiezen. Al of niet tegen de zin van de ouders. En als je als ouder geen vrede kan nemen met de keuze van zoon of dochter is dat pech hebben. Want als de hormonen zich beginnen te manifesteren is er geen houden meer aan. Dan mag je als ouders van een dochter je kind wel waarschuwen om 'voorzichtig te zijn', ze doet toch haar zin. Er zijn zelfs ouders die hun dochter graag zouden willen opsluiten in de kelder en de voordeur dicht metsen om de krolse katers uit de buurt te houden. Maar het zal niet baten. De hormonen kruipen waar ze niet gaan kunnen. Al wat ouders daar kunnen tegen inbrengen is de pil of een condoom. Dat geeft weliswaar geen waterdichte garantie, het is toch beter dan niks. Maar er zijn landen waar ouders wel zeggenschap hebben over de partnerkeuze van hun dochter. Daar worden dochters uitgehuwelijkt. Met of tegen hun zin. Al moet gezegd worden dat in sommige gevallen het meisje toch iets te zeggen heeft. Zo is er een geval in Saoedi-Arabië waar een kink in de kabel kwam. De vader van het lieve kind had nochtans een geschikte schoonzoon gevonden. Geen tachtigjarige oude knar die het piepjong meisje enkel als huishoud slavin zou gebruiken. Want dat durven ze daar ook wel eens doen. Maar een bronstige jonge knaap die ze ook wel voor andere zaken zou gebruiken. De deal was zo goed als rond en de toekomstige schoonzoon kwam de laatste formaliteiten regelen. Maar dan kwam het meisje met de mededeling dat ze wel wou trouwen op voorwaarde dat ze in haar huwelijksleven naar hartenlust aan haar waterpijp mocht blijven lurken. Dat zag de pijpschuwe jongen dan weer niet zitten. De ouders deden nog hun best om dochterlief op andere gedachten te brengen. Het huwelijk ging niet door. Toch raar hoe een futiliteit het verschil kan maken. Maar dat gaat zo in landen waar zand de radertjes van de hersencellen verstopt. Want ik kan mij niet voorstellen dat een normale Europese knaap bezwaar zou hebben tegen een pijpverslaafde echtgenote.
Er zijn nogal wat scholen en bedrijven die toegeven aan moslims om enkel halal vlees te serveren. Nu heb ik niks tegen het feit dat dieren zonder verdoving geslacht worden. Onze ouders en voorouders deden dat ook. Het was feest op de boerderij als het varken geslacht werd. En de slachter deed dat ook zonder verdoving. Daar had die man in die tijd de middelen niet voor. Dus moest het varken zijn lotsbestemming ondergaan met het onvermijdelijke gegil. Tegenwoordig liggen de zaken echter enigszins anders. Er zijn middelen om het beest te slachten zonder pijn. Waarom dan wel laten afzien? Omdat één of andere halve gare dat een paar duizend jaar geleden in een boek geschreven heeft? Maar blijkbaar leven moslims nog in de middeleeuwen. Als ze de koran dan zo strikt willen naleven dat ze zich dan ook maar met een kameel verplaatsen. Want in hun boekje is ook geen sprake van auto's en andere vervoermiddelen. Al is de voeding nog niet alles. Er is meer. Er zijn al veel hotels waar enkele regels van de 'vredelievende' godsdienst gelden. Zoals geen alcohol te verkrijgen en enkel halal vlees te bekomen. Maar dat is niet voldoende voor de 'verdraagzame' moslims. Ze willen de sharia of de islamitische wetgeving invoeren. Ze eisen hotels waar aparte ingangen zijn voor mannen en vrouwen en met aparte ruimtes voor gebed en reiniging. En waarom niet een aparte plaats om hun kamelen te parkeren denk ik dan. Moet kunnen zeker. Als goede moslim is het natuurlijk je plicht om ongelovigen het bloed van onder de nagels vandaan te halen. En beschavingen naar het stenen tijdperk te katapulteren. Want wat willen ze eigenlijk? Alles apart? Aparte voeding. Warenhuizen met aparte ingang. Zwembaden met aparte uren. Gemeentehuizen met aparte ingangen. Bussen met voorbehouden plaatsen voor moslims en niet gelovigen. Kortom, een apartheidsregime. Waar niet gelovigen of andersgelovigen tweederangsburger zijn. Is dat de bedoeling? Zoals het voor enkele jaren in zuid Afrika het geval was. Heel de wereld heeft er toen alles aan gedaan om de apartheid af te schaffen. Om zwarten en blanken gelijke rechten te geven. En nu er eindelijk gelijkheid is willen moslims terug apartheid. Moslims als übermensch. Wie is hier eigenlijk racist? Het moet maar eens gedaan zijn met hun onzinnige eisen. Ze hebben hier niks te eisen. Het is onze samenleving. Aanpassen of ophoepelen. Zo simpel is dat. Of zullen we voor moslims aparte halal ziekenhuizen maken? Dat kan er dan ook nog bij. Het mag best van mij. Hospitalen met aparte ingangen voor mannen, vrouwen en kamelen. Met aparte kamers en apart personeel. Allemaal halal. Inclusief halal operaties. Operaties zonder verdoving.
Regelmatig komen er berichten in krant en weekblad over gezondheid. En dan blijkt zowat alles ongezond te zijn. Koffie is slecht. Frisdrank, alcohol, gebakjes, rood vlees, soep uit blik enzovoort en zo verder, allemaal slecht voor de gezondheid. Er zijn zelf wetenschappelijke onderzoeken die beweren dat melk, brood en margarine gevaarlijk zijn. Wat een mens dan nog wel mag consumeren om simpelweg in leven te blijven is uiterst miniem. Al denk ik dat al die onderzoeken niet echt betrouwbaar zijn. Want elke onderzoeker kijkt enkel naar zijn eigen onderzoek. Zodat ze door het bos de bomen niet meer zien. Maar deze week las ik in een weekblad een interview met een paar professoren die niet in een ivoren toren zaten. Die zagen nog wel het bos. En volgens die twee was gezond leven heel ongezond. Levensgevaarlijk zelfs. Sporten kwam eerst aan bod. Volgens die twee was sporten niet de aangewezen manier om oud te worden. Te veel kwetsuren zouden het gevolg zijn. Te veel belasting van knoken en gewrichten. Te diep ademen en zo te veel fijn stof binnen krijgen. En dat fijn stof is dodelijk. Vooral in de buurt van veel wegverkeer is een grote concentratie van dat stof. Sporten moet je rustig doen beweren ze. Wandelen of rustig fietsen is de beste manier. Maar ze hadden ook enkele controversiële uitspraken. Dat roken slecht is daar waren ze het over eens. Dat bleek uit statistieken. Vooral slecht voor de longen. Alleen wisten ze eraan toe te voegen Het mag niet gezegd worden, maar de overgrote meerderheid van verstokte rokers zal nooit longkanker krijgen en ook dat de manier waarop het longkanker veroorzaakt tot op vandaag nog altijd niet volledig is opgehelderd. Want misschien leven niet rokers wel anders wisten ze ook nog. Er is immers geen enkel oorzakelijk verband tussen tabak en welke vorm van kanker dan ook. De light producten kregen ook een veeg uit de pan. Niks is zo ongezond als light producten allerhande. Puur boerenbedrog is dat. Mensen denken dat ze goed bezig zijn maar spelen ondertussen wel een hele hoop troep naar binnen waarvan enkel is bewezen dat het nergens voor nodig is. Niks gaat boven het origineel. Vis is ook levensgevaarlijk. Een vis die heel zijn leven in vervuilde wateren heeft geleefd kan niet gezond zijn. En waar vindt je tegenwoordig nog proper water? Zowat alle zeeën zijn bevuild. De ene al meer dan de andere. Al zijn er nog enkele plaatsen die doenbaar zijn. Maar daarvoor moet je dan naar Mozambique. En daar zelf gaan vissen. Fruit en groenten zijn ook fel overroepen. Het zou gezond zijn, maar waarom is niet geweten. Er zit blijkbaar iets in fruit en groenten dat goed is voor de mens. Er is ook geen verschil tussen gewoon fruit en groenten en bio. Allemaal even goed. Wat er precies inzit dat zo goed zou zijn is nog niet geweten. En nochtans sparen farmaceutische firma's geld nog moeite om te achterhalen wat het wondermiddel wel zou kunnen zijn. Als ze dat konden te weten komen konden ze het in pillen verkopen. En dat zou pas heel gezond zijn. Voor hun portemonnee. Dat hele gezondheidsgedoe zit gewoon in de hoofden van de meeste mensen. Iedereen wil honderd jaar en ouder worden, en dan nog liefst heel fit. De angst voor de dood en aftakeling zit er dus goed in. Maar voorlopig moeten we nog allemaal sterven. Niks aan te doen. Hun idee over alcohol bleek ook verrassend. Vanaf veertig, vijftig jaar heeft alcohol een gunstig effect op hart- en vaatziekten. En dat zou wel klaar en duidelijk bewezen zijn door statistieken. Jongeren wordt afgeraden om alcohol te consumeren. Al leek de reden mij wel iets te ver gezocht. Volgens die specialisten lopen jongeren die drinken een hoger risico op verkeersongevallen. Voor de rest geen kwaad woord over alcohol. Meer zelfs, uit hun grafieken bleek dat geheelonthouders meer risico lopen op vroegtijdige dood wegens hart- en vaatziekten dan matige drinkers. Wat 'matige' drinkers dan wel zijn is niet duidelijk. Want, weeral uit statistieken, bleek dat geheelonthouders veel meer risico op hartziekten hadden dan stevige drinkers. De interviewer van dienst maakte de opmerking dat het dan wel beter was om te veel te drinken dan helemaal niks. Daar kon ons tweetal niks tussen krijgen. Volgens hun statistieken was dat inderdaad zo. Maar, weeral: dat mag niet gezegd worden. Het lijkt mij dat er nogal veel 'niet gezegd mag worden'. Het zal mij ook allemaal geen zorg wezen. Al wat ik weet is dat ik er mij niks van aantrek. En dat ik er voor alle zekerheid nog eentje ga op drinken.
Inspiratieloos kijk ik naar het scherm. Al een half uur. Er komt niks. Mijn muze laat me in de steek. En het ergste, mijn duvel is leeg. Ik zal maar eens bijvullen. Het geestrijke vocht zal misschien voor begeestering zorgen. Maar zelfs na en flinke slok blijft mijn muze zich verstoppen. Misschien is ze wel ziek. Zoals vrouwlief. Die is ook ongeneeslijk ziek. En er bestaan geen pillen om haar te genezen. Het is een eigenaardige ziekte. De ziekte manifesteert zich door vreemde samentrekkingen van haar mond en een beweeglijke tong. De ziekte staat bekent als zagen. Volgens de dokter bestaan er geen medicijnen die haar kunnen helpen. Alhoewel. Een oude dokter heeft mij een middeltje aan de hand gedaan om de symptomen te stoppen. Een paardenmiddel zoals dat heet. In de vorm van een brede plakband. Een stevige plakband over haar mond en het is afgelopen beweerde de man. Al lijkt het mij niet aangewezen om dat te gebruiken zolang ze nog over haar handen beschikt. Nog maar een slok drinken. Verdorie, weeral leeg. Nog maar eens bijvullen. Gewoonlijk komt mijn muze dan op de geur af. Maar ditmaal geeft ze verstek. Of zou ze haar roes liggen uit te slapen. Nog maar eens een grote slok drinken. Je weet maar nooit. Baat het niet, dan schaadt het niet. Misschien moet ik maar eens naar buiten. Een frisse neus halen. Inspiratie opdoen en ergens een duvel gaan drinken. Dat helpt wel eens. Eerst nog eens drinken. Misschien kan ik eens een stukje schrijven over hoe ongezond het is om gezond te leven. Het is altijd plezant om tegen de stroom in te zwemmen. De draak steken met de huidige gezondheidsmythe. Lekker dwarsliggen. Dwarsliggers moeten er ook zijn. Zonder dwarsliggers kunnen er geen treinen rijden. Nog maar een slok drinken. Of misschien kan ik eens een stukje schrijven over het grote complot. Want er gebeuren rare dingen tegenwoordig. Er is duidelijk een complot tegen senioren. Jongeren spreken niet meer fatsoenlijk. Ze fluisteren onder elkaar. Zodat ouderen ze niet verstaan. Ze gebruiken ook vreemde woorden zoals E-zine, i-pad, tablet, heen-en-weer kind en stoeproken. Een geheimzinnig taaltje dat alleen jongeren begrijpen. Straten worden langer en trappen worden steiler. Auto's rijden sneller en de lettertjes van de krant worden alsmaar kleiner. Het was mij opgevallen toen vrouwlief naar het schoonheidssalon ging. Vroeger was ze daar op een kwartiertje buiten maar tegenwoordig duurt dat twee uur. Alleen maar om een prijsofferte te vragen. Daar valt iets over te schrijven. Op de kap van jongeren zitten. Of zoals dat in hun eigen taaltje heet, jongeren bashen. Altijd plezant om tegendraads te zijn. Nog maar een duvel inschenken, uit pure verveling want mijn muze laat toch niet van haar horen. Misschien kan ik iets schrijven over de buurvrouw. Roddelen over een roddeltante. Daar is ook wel iets mee te doen. Ach ik zal maar stoppen, er komt toch geen inspiratie vandaag.
Opmerkelijk hoe snel een mens een taal kan vergeten. Het was amper dertig jaar geleden dat ik Jos nog was tegengekomen. Jos was doof geboren en als kind ging hij naar een speciale school. Maar in de vrije tijd maakte hij wel deel uit van ons groepje vrienden. En als kind maakten we daar geen probleem van. Met handen, en desnoods voeten, begrepen we elkaar. Gaandeweg leerde ons hele groepje de gebarentaal. Dat ging zo goed dat we samen, ook tijdens onze jeugdjaren, veel plezier gemaakt hebben. Eigenlijk was zijn handicap geen enkele belemmering om de nodige pinten te verzetten. En achter de meisjes aan te zitten. Al dienden we soms wel tussen te komen als tolk bij een knappe meid. Dat liet Jos echter niet aan zijn hart komen. Hij bleef maar achter de meisjes aan zitten. Spijtig genoeg voor hem zagen de bakvissen het niet zitten om een langdurige relatie met hem aan te gaan. Tot hij iemand leerde kennen met dezelfde handicap. Ze trouwden en leefden veel en gelukkig en kregen lange kindertjes. Dacht ik. Want Jos was verhuisd naar de stille kempen nadat hij gehuwd was. En zodoende uit het zicht verdwenen. Tot ik hem verleden week toevallig tegenkwam. Hij was terug in ons dorpje komen wonen zo bleek. Eerst herkende ik hem amper. Het was dan ook dertig jaar en dertig kilo geleden dat ik hem nog gezien had. Voor de rest was hij nog altijd dezelfde spraakwaterval als weleer. Al is gebarenwaterval een beter woord. En daar waar ik vroeger geen enkel probleem had om hem te verstaan was dat nu veel minder. Veel van zijn gebaren begreep ik niet meer en zelf was ik ook het grootste deel van mijn gebaren vocabulaire kwijt. Maar toch begrepen we elkaar op één of andere wijze. Al duurde het wel iets langer dan in onze jeugdjaren. Hij 'vertelde' over zijn jaren als trouwe echtgenoot. Over zijn aangepast huis waarin hij jaren gelukkig was met vrouw en kind. Helaas was er een einde gekomen aan het huwelijk. Hij was terug alleen. Dat kan bij de beste huwelijken gebeuren. Maar toch vond ik het raar als hij het had over de reden van de scheiding. Nu ga ik niet beweren dat die reden enkel bij valide personen voorkomt. Want de reden voor de scheiding was gewoon het feit dat zijn vrouw teveel kon 'zagen'. En daar kwamen dan steevast hevige 'woordenwisselingen' van. Dat zag hij niet meer zitten en ze zijn dan maar uit elkaar gegaan. Een begrijpelijke reden. Maar toch had ik er graag bij geweest als die twee ruzie maakten. Mijn gebaren vocabulaire zou er waarschijnlijk op voorruit gegaan zijn.
Winden laten is gezond en het blaast het stof uit je kont. Echt waar, zo staat het op een website over winden laten. Ik was op zoek naar informatie over winden nadat ik er eentje had laten vliegen aan de kassa van de supermarkt. Niet echt een gênant moment want het was een geniepigerd. Zo eentje die je niet hoort. Maar wel kon rieken. Ik hield me van de domme. De mensen rond mij keken eens rond en ik ook. Alsof ik volledig onschuldig was en ook de dader zocht. Om hem of haar met een vernietigende blik de grond in te boren van schaamte. Maar niemand kroop onder de grond omdat niemand schuldig was. En zelf kan ik gemakkelijk een heel onschuldig gezicht opzetten. Het viel dus best mee. Maar meteen was mijn interesse gewekt over het hoe en waarom van winden. En wat is er tegenwoordig gemakkelijker dan info opzoeken. Via het internet kwam ik te weten dat winden laten ook wel flatulentie genoemd wordt. En dat flatuleren goed is voor de bloeddruk. Over de oorzaak is er ook één en ander te vinden. Het is een normaal verschijnsel. Zowat elk zoogdier laat winden. Dat is blijkbaar een gevolg van het spijsverteringsstelsel. Al heeft voeding er ook wat mee te maken. Bonen en uien zijn oorzaak van een grote gasproductie zo blijkt. Maar ook zonder bonen en uien is er gasproductie in de darmen. En dat gas moet er natuurlijk uit. Dat kan op verschillende manieren. Soms met het nodige lawaai en soms heel onbewust. Want er zijn ook winden waarvan je helemaal niet bewust bent dat ze het luchtruim kiezen. Dat zijn dan spionnen. Ongemerkt glippen ze door de mazen van het net naar buiten. Je hoort ze niet en je riekt ze niet. Handig om zo uw darmen te ontluchten. De meesten voel je echter komen. En daar zijn dan verschillende soorten in. Van die onbenullige kleine korte die niet echt belangrijk zijn. Maar ook van die langgerekte die een hele opluchting in de darmen teweegbrengen. En dan zijn er nog van die knallers die je drie straten ver kan horen. Of ze een aroma meekrijgen weet je echter nooit op voorhand. Dat is afwachten. Feit is wel dat een normale mens tussen een halve en anderhalve liter broeikasgassen per dag naar buiten stoot. De mens als milieuvervuiler zeg maar. Want als ik een kleine berekening maak dan kom ik op een gemiddelde van zeven miljard liter gas per dag. Wereldwijd. Al zijn het niet de mensen alleen die het milieu belasten. Alle zoogdieren, de meeste insecten en sommige vissen doen dapper mee. Als we dat allemaal optellen komen we aan een gigantische hoeveelheid stinkende rotzooi die elke dag de lucht wordt ingeblazen. Genoeg om een laag van twee meter dik te verspreiden over de hele aardbol. Wat het dan bedenkelijk maakt is het feit dat die overtollige gassen zwaarder zijn dan gewone lucht. De vervuiling blijft dus zweven op grondhoogte. En dan vinden veel mensen dat sporten in de buitenlucht gezond is.
Een mens wordt geboren, gaat naar school, werkt en gaat vervolgens dood. Dat is het leven. Tenminste, dat zou de normale gang van zaken moeten zijn. Dat er meer en meer parasieten zijn die school en werk niet nodig achten weten we allemaal. Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Anders ga ik mij weer opwinden en dat is slecht voor mijn bloeddruk. Ik wil het nu eens hebben over de hardwerkende Vlaamse burger die voor het hele zaakje opdraait. Mensen die een normaal leven hebben. Een leven van werken en af en toe een pleziertje. Al kan een leven van werken heel plezant zijn. Het is maar hoe je tegen het leven aankijkt. Een pessimist loopt hele dagen te klagen en te zagen. Het kleinste probleem is een nationale ramp. En is voldoende om in een depressie te sukkelen. Een optimist daarentegen bekijkt het leven heel rooskleurig. Dezelfde problemen als die van een pessimist zijn voor een optimist peanuts. Geen probleem is groot genoeg om de dag te verpesten. Alles loopt gewoonlijk op rolletjes. En als er dan eens iets gebeurd dat het leven een hele nieuwe wending geeft dan laat die optimist dat niet aan zijn hartje komen. Dan draait de optimist de donkere bladzijde van het leven om en begint een nieuw hoofdstuk. Het zij zo. Niks aan te doen en we maken er het beste van. Vrolijk en welgezind swingt een optimist door het leven. Wat er ook gebeurt. Het is de eigen persoonlijke instelling van iedere mens die het leven de moeite van het leven waard maakt. En die instelling is een keuze die elk voor zich maakt. We leven maar éénmaal. En veel te kort om zich zorgen te maken. Je moet het leven niet te ernstig opnemen, je komt er toch niet levend uit. Weg dus met de duistere gedachten. De vuilbak in met de muizenissen die een leven kunnen vergallen. Maak plezier en lach. Maak van het leven een groot feest. Geniet van de school en van het werk. Want per slot van rekening vormen de uren die een mens op school en werk doorbrengt toch zowat een derde van het leven. Dan is het maar beter om daar het beste van te maken. En alles een beetje te relativeren. Dan leef je langer. Houden van het werk dat je doet is toch een droom. Een hobby als beroep, wat kan een mens meer verlangen. En ik kan zeggen dat ik van mijn hobby een beroep gemaakt heb. Nu toch. Als gepensioneerde heb ik eindelijk het ideale beroep gevonden. Niks doen en grote potten drinken. Mijn diploma's van luiaard en drankorgel te gelde maken. En het moet zijn dat men heel tevreden is over hoe ik mijn job doe. Want zonder er zelf naar te vragen heb ik verleden maand opslag gekregen.
Telkens ik Johan Verminnen hoor krijg ik een gevoel van oneerlijkheid. Het heeft niks te maken met de persoon zelf, nee, Johan zit er voor niks tussen. Hij is volledig onschuldig wat betreft dat gevoel dat hij me geeft. Want eigenlijk kan ik wel genieten van zijn liedjes. Al is het dan met een achterliggend gevoel van oneerlijkheid. De oorzaak ligt in een ver verleden. Toen er nog geen sprake was van de zanger Johan Verminnen. Het moeten de jaren 63-64 van vorige eeuw geweest zijn. De precieze datum is allang uit mijn geheugen gewist. Maar de feiten herinner ik mij nog heel goed. Na een kleine vakantie aan onze Belgische kust kwamen we met de ganse familie terug naar huis. In ons klein tweedehands wagentje. Zelf was ik het lager onderwijs al een jaar ontgroeid en het was natuurlijk niet te vermijden dat ik op de nieuwe school een aantal nieuwe woorden had geleerd. Dat daar woorden bij waren die niet echt mochten gebruikt worden in die jaren had ik al ondervonden. En toch. Bij het naderen van Brussel konden we in de verte de koepel van de basiliek van Koekelberg waarnemen. En misschien deels om mijn nieuw verworven woorden tentoon te spreiden en deels zo maar, kwam de vergelijking met een vrouwenborst in mijn verdorven brein naar boven. Wat mij de woorden precies een tet ontlokten. Echt waar, ik kon er niet aan doen. Het was een spontane reactie van een puber in wording. De reactie van moeder liet niet op zich wachten. Ze draaide zich om en ik kreeg een lap tegen mijn kop. In gedachten vervloekte ik mijn vader dat hij geen grotere wagen gekocht had. Dan had moeder met haar korte armpjes mij niet kunnen bereiken. Maar eigenlijk mocht ik nog van geluk spreken dat het bij een tik bleef. Er gingen in die jaren verhalen de ronde van leeftijdsgenoten die bij het gebruik van 'ongepaste' woorden hun mond met zeep uitgewassen werden. Ik werd er mij bewust van dat het woordje 'tet' niet tot de gebruikelijke vocabulaire van volwassenen behoorde. Het waren de jaren van weinig woorden waar een kind opgroeide met de nodige klappen. Dat hoorde bij het leven. Ik had weer een les geleerd. De meeste van de nieuw verworven woorden kon ik dus alleen gebruiken in gezelschap van leeftijdsgenoten. Maar tijden veranderen. Want jaren later mocht het 'lelijke' woord wel gebruikt worden. Op een dag hoorde ik het verboden woord ineens in een liedje van Johan Verminnen. Hij zong over de 'tet van Koekelberg'. Uitgezonden op een nationaal instituut dat de radio toch wel was. Ik was jaloers en een sterk gevoel van oneerlijkheid bekroop me. Mij was geleerd dat ik 'vieze' woorden niet mocht uitspreken. En Johan bezong de 'tet' vrij en vrolijk. Zonder klappen te krijgen.
Soms zijn er nog TV programma's waar veel mensen nog wat kunnen van leren. Zo kwam ik tijdens het zappen toevallig terecht op een kleinere zender. Welke weet ik niet meer precies. Acht TV, of negen TV, of misschien was het wel wijf TV. Enfin, het doet er niet toe. Er begon in ieder geval net een reality programma. Het ging over onhandelbare jeugd. Een jongen van 16 en een meisje van 16. Uit twee verschillende gezinnen in Engeland. Beiden onhandelbaar volgens de respectievelijke ouders. Beiden waren de school moe en hadden dan maar besloten om niet meer te gaan. Ondanks alle problemen die ze hun ouders daarmee op de hals haalden. De politie was al meermaals tussen gekomen wegens onwettige afwezigheden. De rechtbank had al boetes opgelegd aan de ouders. Maar de twee konden er alleen maar eens mee lachen. De jongen hield zich ledig met hier en daar rondhangen en jointjes roken. En geld aftroggelen van zijn ouders om in zijn behoefte te voorzien. Voor de rest had hij er het grootste plezier in om pa en ma het bloed onder de nagels vandaan te halen. Het meisje was een feestbeest. Drank was haar leven. Tijdens de week deed ze gewoon niks. En tijden het weekend was het party time. Telkens weer kwam ze straalbezopen naar huis. Om daar de boel op stelten te zetten. Beiden jongeren leefden er op los zonder rekening te houden met wie of wat dan ook. Een luilekker leventje en niemand moest hun komen vertellen hoe het moest. Ze deden gewoon waar ze zin in hadden en de ouders moesten dat maar betalen. Tot ze bereid waren mee te doen aan een reality programma. Ze zouden ondergebracht worden bij een gastgezin. Een week lang naar een gastgezin. In Puerto Rico. Om discipline aan te leren. En dat was lachen. Op de heenreis naar Puerto Rico zaten die twee zich al te verkneukelen van plezier. Wie zou hen immers kunnen verplichten om zaken te doen die ze niet wilden. Wie ter wereld zou hen verplichten om naar school te gaan? Laat staan aan het werk te zetten. No way. Integendeel, ze zouden er wel voor zorgen om het gezin naar hun hand te zetten. En er een mooie vakantie van te maken onder de Puerto Ricaanse zon. Op het vliegveld werden ze afgehaald door de vader van het gastgezin. Een beminnelijk man. Eén en al vriendelijkheid. Het gastgezin woonde op een landgoed enkele kilometers buiten de stad. In volle natuur. Jungle zeg maar, want er was een flinke omheining rond het landgoed. Om wilde dieren weg te houden. Het gastgezin had ook drie kinderen en die kenden het klappen van de zweep. Gingen naar school, deden hun best en na schooltijd hielpen ze pa en ma met het vele werk op een dergelijk landgoed. Het eerste wat de vader deed was een aantal regels kenbaar maken. Daar moesten de twee gasten zich aan houden. Dat hoorde zo vond de man. Zijn huis, zijn regels. De twee snotters bekeken elkaar veelbetekenend en konden een lach niet onderdrukken. Moest die sul hen discipline bijbrengen? Na het avondeten kregen ze een kamer toegewezen. De pret kon niet op. Tot 's morgens vijf uur. Opstaan en naar school. Want de man had een school gevonden voor de twee belhamels. Die school bleek ook enkele simpele regels te hanteren. Respect en discipline waren er normaal en iedere leerling hield zich er aan. Na een introductie bij de directrice konden ze de klas vervoegen. Dat liep niet zoals men in Puerto Rico verwacht van zestienjarige tieners. De twee waren het al gauw beu en gingen buiten een jointje roken. Zomaar. De directrice liet zich niet doen. Ze belde de gastvader en die kon de kinderen komen halen. Ze lagen er uit. Wat de man ook van excuses kon verzinnen deed niks ter zake. De twee waren ongemanierd, respectloos, hielden zich niet aan de kledingsvoorschriften en durfden zelfs tegenspreken. Volgens de directrice was dat voldoende. Buiten! En nooit meer terugkomen. De man keek een beetje sip maar je zag hem al nadenken. Hij nam de twee mee naar zijn huis en liet zijn beslissing weten. Geen eten deze middag, geen TV, internet of GSM gedurende vier dagen. Bovendien maakte hij een lijstje van taken die te vervullen waren in de grote tuin. De twee dachten er niet aan om ook maar een vinger uit te steken. Daar wist de gastvader wel raad mee. Het was simpel. Niet naar school? Niet werken? Dat betekende geen eten en geen bed. Zonder commentaar. De man negeerde alle protesten en weigerde gewoon nog te spreken met de twee. Voor hem bestonden ze niet meer. De beminnelijke man had een rustig besluit genomen; buiten! Dag en nacht. Het meisje deed nog een poging om weg te raken. Naar het vliegveld en dan naar huis. Maar al snel begreep ze dat ze niet weg kon. De omheining bleek op slot en er over kruipen had geen zin. Ze zou zonder geld of communicatiemiddelen in de jungle terechtkomen. En dat vond ze geen optie. De twee bleven dan maar rondhangen op het domein. Tot rond middernacht. De honger en de nachtelijke geluiden van de omringende jungle deden hun werk. Ze boden hun excuses aan en smeekten om een bed. De man was zo goed om ze binnen te laten. Onder uitdrukkelijke voorwaarden. Het hielp. 's Anderendaags waren de twee plots noeste werkers geworden en voor de rest van de week bleef het zo. Het is toch opmerkelijk dat zogenaamde onhandelbare tieners op één dag tot andere gedachten kunnen gebracht worden. Ik ken enkele ouders die les zouden moeten gaan volgen in Puerto Rico.
Ik heb blijkbaar iets gemist. Volgens een item op het TV nieuws waren er prijzen uitgereikt. Aan VTM en aan VRT. Niet zomaar een prijsje bleek. Het ging om televisiesterren. Heel belangrijke prijzen moeten het zijn om dat als item op het nieuws te vermelden dacht ik eerst. En ik wist van niks. Het eerst wat ik er van hoorde was op die dag in het nieuws. Het bleek te gaan om prijzen die uitgereikt waren op de nacht van de Vlaamse televisiesterren. Nu heb ik niks tegen prijzen, maar waarom de nieuwsdienst de kijker lastig valt met behaalde prijzen is mij een raadsel. Is dat omdat ze van zichzelf vinden dat ze belangrijk zijn? Gewoon omdat het deel uitmaakt van hun job dat ze regelmatig met hun gezicht op het scherm komen. Het is een job zoals een andere. Maar bij nader onderzoek kwam ik te weten dat er aan die prijsuitreiking een avondvullend programma verspilt is. Een hele avond om zichzelf in het zonnetje te zetten. Om zichzelf tot televisiester te bevorderen. Met bijbehorende glans en glitter. In verschillende categorieën dan nog. De prijs van het beste informatieprogramma, de prijs voor de beste humor, en wat weet ik nog allemaal. Er bleek zelfs een prijs voor het beste kookprogramma. Waarom moet dat allemaal op TV te zien zijn vraag ik mij dan af. Als ze een wedstrijdje willen organiseren is dat hun zaak. Maar val daarmee niemand anders lastig. Maar blijkbaar vinden ze van zichzelf dat het onmisbare informatie is voor de modale kijker. Krijgen we binnenkort ook een avondvullend programma van een wedstrijdje die, bijvoorbeeld, de brandweer organiseert? De nacht van de Vlaamse brandweersterren. Met verschillende categorieën zoals de beste ladder plaatser. De beste brandslang uitroller. Of de nacht van de Vlaamse reinigingsdienststerren Met onderdelen als de beste vuilbak leegmaker en de beste 'achter-de-camion-loper'. Of, ook een goeie, de nacht van de Vlaamse onderhoudssterren. Met een beker voor de beste afstoffer en de beste opneemvod uitwringer. Als dat allemaal rechtstreeks uitgezonden wordt zijn we een tijdje bezig. Want er zijn nog beroepen die een nachtelijk wedstrijdje kunnen organiseren. Maar die komen niet met hun kop op het TV scherm en daarom verdienen ze de titel van 'ster' niet. Al zijn die even nuttig, soms zelfs nuttiger, dan iemand die eens op een scherm komt. Maar het is zoals mijn vader zei. Soort zoekt soort. Narcisten zoeken andere narcisten. Ach, het kan mij niet echt iets schelen. Er zijn nog andere zenders op de kabel.
Ik ben Fredje
