Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
22-04-2012
Scheiden
Er zijn nogal wat koppels die gaan scheiden heden ten dage. Het schijnt wel een modeverschijnsel te zijn. Het minste meningsverschil is voldoende om uit elkaar te gaan. Want dan spreken we van 'onverzoenbare verschillen'. Voor een rechter is dat voldoende om een huwelijk te ontbinden. Wat die 'onverzoenbare verschillen' dan wel zijn blijkt heel uiteenlopend. Hij eet graag spaghetti en zij niet en hopla, ze zitten met een onverzoenbaar verschil. Simpelweg uit elkaar gegroeid is ook een reden. Misschien enigszins te begrijpen als dat werkelijk het geval is. En dat uit elkaar groeien kan snel gaan. Een man en een vrouw besluiten om te trouwen en dan begint het spel. Die vrouw denk er niet meer aan om zich een beetje te verzorgen want de buit is binnen. Al wat de vrouw dan nog wil is dat haar man alles voor haar doet. Maar zelf denkt ze er niet eens aan dat die man ook wel verwachtingen had. Waarmee ik niet wil zeggen dat het altijd de schuld is van de vrouw. Er zijn immers ook gevallen van mishandeling. Bij fysieke mishandeling is gewoonlijk de man de dader. Al ken ik vrouwen die ook niet terugdeinzen om klappen uit te delen. Mishandeling is natuurlijk een reden tot scheiding want je moet al een ervaren masochist zijn om dat heerlijk te vinden. Ontrouw is ook een reden tot scheiden. Al begrijp ik dat niet helemaal. Wie kan er iets op tegen hebben dat zijn of haar partner eens een pleziertje heeft. Maar blijkbaar is een stok om de hond te slaan vlug gevonden. En dan zijn er nog een aantal niet alledaagse gevallen die leiden naar een echtscheiding. Zoals de Italiaanse vrouw die na drie weken al gescheiden was. Ze kon er niet mee leven dat haar man een mama's kindje was. De man kon niet leven zonder zijn moeder. In die mate zelfs dat hij zijn moeder meenam op huwelijksreis. En dat was niet echt wat die vrouw in gedachten had. Een Duitse vrouw zag het ook niet meer zitten om nog verder te leven met haar man. De man in kwestie leed aan smetvrees. Hele dagen was hij bezig met kuisen. In het begin kon ze dat nog appreciëren. Maar toen hij vond dat een muur in hun huis niet meer proper te krijgen was besloot hij om de muur af te breken en een nieuwe te bouwen. Het huwelijk werd afgebroken. Een Amerikaanse man is dan weer gescheiden omwille van een leugen. Bij hun eerste afspraakje had de vrouw hem gezegd dat ze 24 was terwijl ze in werkelijkheid 30 was. Na zeven jaar huwelijk kwam de man er achter en maakte een einde aan de relatie. Een Rus had dan weer een scheiding aan zijn broek omdat hij een klein pietje had. De man wou zijn vrouw niet teleurstellen koos voor een penisprothese. Het ding brak echter af bij een partijtje seks en daarmee was ook het huwelijk gebroken. Een Italiaan van 99 is ook gescheiden van zijn 96 jarige vrouw. Omdat meneer er achter kwam dat zijn mevrouw zestig jaar geleden een slippertje gemaakt had. Een Amerikaanse vond het verdacht dat de papegaai steeds weer de woorden 'scheiding' en 'binnenkort' uitkraamde. Ze ging op onderzoek en kwam tot de vaststelling dat haar man een affaire had. Je zou als man voor minder tot fysiek geweld overgaan. En de papegaai de nek omdraaien. Maar het was te laat. Hij kreeg zijn scheiding vroeger dan verwacht. Zo zie je maar dat een scheiding soms in een klein hoekje zit. Al is er een onfeilbare manier om nooit te scheiden. Het is simpel. Nooit trouwen.
Traditie en gewoontes verschillen nogal van land tot land. En van werelddeel tot werelddeel nog meer. Zo is het in onze streken de gewoonte dat jonge mensen zelf een levenspartner kiezen. Al of niet tegen de zin van de ouders. En als je als ouder geen vrede kan nemen met de keuze van zoon of dochter is dat pech hebben. Want als de hormonen zich beginnen te manifesteren is er geen houden meer aan. Dan mag je als ouders van een dochter je kind wel waarschuwen om 'voorzichtig te zijn', ze doet toch haar zin. Er zijn zelfs ouders die hun dochter graag zouden willen opsluiten in de kelder en de voordeur dicht metsen om de krolse katers uit de buurt te houden. Maar het zal niet baten. De hormonen kruipen waar ze niet gaan kunnen. Al wat ouders daar kunnen tegen inbrengen is de pil of een condoom. Dat geeft weliswaar geen waterdichte garantie, het is toch beter dan niks. Maar er zijn landen waar ouders wel zeggenschap hebben over de partnerkeuze van hun dochter. Daar worden dochters uitgehuwelijkt. Met of tegen hun zin. Al moet gezegd worden dat in sommige gevallen het meisje toch iets te zeggen heeft. Zo is er een geval in Saoedi-Arabië waar een kink in de kabel kwam. De vader van het lieve kind had nochtans een geschikte schoonzoon gevonden. Geen tachtigjarige oude knar die het piepjong meisje enkel als huishoud slavin zou gebruiken. Want dat durven ze daar ook wel eens doen. Maar een bronstige jonge knaap die ze ook wel voor andere zaken zou gebruiken. De deal was zo goed als rond en de toekomstige schoonzoon kwam de laatste formaliteiten regelen. Maar dan kwam het meisje met de mededeling dat ze wel wou trouwen op voorwaarde dat ze in haar huwelijksleven naar hartenlust aan haar waterpijp mocht blijven lurken. Dat zag de pijpschuwe jongen dan weer niet zitten. De ouders deden nog hun best om dochterlief op andere gedachten te brengen. Het huwelijk ging niet door. Toch raar hoe een futiliteit het verschil kan maken. Maar dat gaat zo in landen waar zand de radertjes van de hersencellen verstopt. Want ik kan mij niet voorstellen dat een normale Europese knaap bezwaar zou hebben tegen een pijpverslaafde echtgenote.
Er zijn nogal wat scholen en bedrijven die toegeven aan moslims om enkel halal vlees te serveren. Nu heb ik niks tegen het feit dat dieren zonder verdoving geslacht worden. Onze ouders en voorouders deden dat ook. Het was feest op de boerderij als het varken geslacht werd. En de slachter deed dat ook zonder verdoving. Daar had die man in die tijd de middelen niet voor. Dus moest het varken zijn lotsbestemming ondergaan met het onvermijdelijke gegil. Tegenwoordig liggen de zaken echter enigszins anders. Er zijn middelen om het beest te slachten zonder pijn. Waarom dan wel laten afzien? Omdat één of andere halve gare dat een paar duizend jaar geleden in een boek geschreven heeft? Maar blijkbaar leven moslims nog in de middeleeuwen. Als ze de koran dan zo strikt willen naleven dat ze zich dan ook maar met een kameel verplaatsen. Want in hun boekje is ook geen sprake van auto's en andere vervoermiddelen. Al is de voeding nog niet alles. Er is meer. Er zijn al veel hotels waar enkele regels van de 'vredelievende' godsdienst gelden. Zoals geen alcohol te verkrijgen en enkel halal vlees te bekomen. Maar dat is niet voldoende voor de 'verdraagzame' moslims. Ze willen de sharia of de islamitische wetgeving invoeren. Ze eisen hotels waar aparte ingangen zijn voor mannen en vrouwen en met aparte ruimtes voor gebed en reiniging. En waarom niet een aparte plaats om hun kamelen te parkeren denk ik dan. Moet kunnen zeker. Als goede moslim is het natuurlijk je plicht om ongelovigen het bloed van onder de nagels vandaan te halen. En beschavingen naar het stenen tijdperk te katapulteren. Want wat willen ze eigenlijk? Alles apart? Aparte voeding. Warenhuizen met aparte ingang. Zwembaden met aparte uren. Gemeentehuizen met aparte ingangen. Bussen met voorbehouden plaatsen voor moslims en niet gelovigen. Kortom, een apartheidsregime. Waar niet gelovigen of andersgelovigen tweederangsburger zijn. Is dat de bedoeling? Zoals het voor enkele jaren in zuid Afrika het geval was. Heel de wereld heeft er toen alles aan gedaan om de apartheid af te schaffen. Om zwarten en blanken gelijke rechten te geven. En nu er eindelijk gelijkheid is willen moslims terug apartheid. Moslims als übermensch. Wie is hier eigenlijk racist? Het moet maar eens gedaan zijn met hun onzinnige eisen. Ze hebben hier niks te eisen. Het is onze samenleving. Aanpassen of ophoepelen. Zo simpel is dat. Of zullen we voor moslims aparte halal ziekenhuizen maken? Dat kan er dan ook nog bij. Het mag best van mij. Hospitalen met aparte ingangen voor mannen, vrouwen en kamelen. Met aparte kamers en apart personeel. Allemaal halal. Inclusief halal operaties. Operaties zonder verdoving.
Regelmatig komen er berichten in krant en weekblad over gezondheid. En dan blijkt zowat alles ongezond te zijn. Koffie is slecht. Frisdrank, alcohol, gebakjes, rood vlees, soep uit blik enzovoort en zo verder, allemaal slecht voor de gezondheid. Er zijn zelf wetenschappelijke onderzoeken die beweren dat melk, brood en margarine gevaarlijk zijn. Wat een mens dan nog wel mag consumeren om simpelweg in leven te blijven is uiterst miniem. Al denk ik dat al die onderzoeken niet echt betrouwbaar zijn. Want elke onderzoeker kijkt enkel naar zijn eigen onderzoek. Zodat ze door het bos de bomen niet meer zien. Maar deze week las ik in een weekblad een interview met een paar professoren die niet in een ivoren toren zaten. Die zagen nog wel het bos. En volgens die twee was gezond leven heel ongezond. Levensgevaarlijk zelfs. Sporten kwam eerst aan bod. Volgens die twee was sporten niet de aangewezen manier om oud te worden. Te veel kwetsuren zouden het gevolg zijn. Te veel belasting van knoken en gewrichten. Te diep ademen en zo te veel fijn stof binnen krijgen. En dat fijn stof is dodelijk. Vooral in de buurt van veel wegverkeer is een grote concentratie van dat stof. Sporten moet je rustig doen beweren ze. Wandelen of rustig fietsen is de beste manier. Maar ze hadden ook enkele controversiële uitspraken. Dat roken slecht is daar waren ze het over eens. Dat bleek uit statistieken. Vooral slecht voor de longen. Alleen wisten ze eraan toe te voegen Het mag niet gezegd worden, maar de overgrote meerderheid van verstokte rokers zal nooit longkanker krijgen en ook dat de manier waarop het longkanker veroorzaakt tot op vandaag nog altijd niet volledig is opgehelderd. Want misschien leven niet rokers wel anders wisten ze ook nog. Er is immers geen enkel oorzakelijk verband tussen tabak en welke vorm van kanker dan ook. De light producten kregen ook een veeg uit de pan. Niks is zo ongezond als light producten allerhande. Puur boerenbedrog is dat. Mensen denken dat ze goed bezig zijn maar spelen ondertussen wel een hele hoop troep naar binnen waarvan enkel is bewezen dat het nergens voor nodig is. Niks gaat boven het origineel. Vis is ook levensgevaarlijk. Een vis die heel zijn leven in vervuilde wateren heeft geleefd kan niet gezond zijn. En waar vindt je tegenwoordig nog proper water? Zowat alle zeeën zijn bevuild. De ene al meer dan de andere. Al zijn er nog enkele plaatsen die doenbaar zijn. Maar daarvoor moet je dan naar Mozambique. En daar zelf gaan vissen. Fruit en groenten zijn ook fel overroepen. Het zou gezond zijn, maar waarom is niet geweten. Er zit blijkbaar iets in fruit en groenten dat goed is voor de mens. Er is ook geen verschil tussen gewoon fruit en groenten en bio. Allemaal even goed. Wat er precies inzit dat zo goed zou zijn is nog niet geweten. En nochtans sparen farmaceutische firma's geld nog moeite om te achterhalen wat het wondermiddel wel zou kunnen zijn. Als ze dat konden te weten komen konden ze het in pillen verkopen. En dat zou pas heel gezond zijn. Voor hun portemonnee. Dat hele gezondheidsgedoe zit gewoon in de hoofden van de meeste mensen. Iedereen wil honderd jaar en ouder worden, en dan nog liefst heel fit. De angst voor de dood en aftakeling zit er dus goed in. Maar voorlopig moeten we nog allemaal sterven. Niks aan te doen. Hun idee over alcohol bleek ook verrassend. Vanaf veertig, vijftig jaar heeft alcohol een gunstig effect op hart- en vaatziekten. En dat zou wel klaar en duidelijk bewezen zijn door statistieken. Jongeren wordt afgeraden om alcohol te consumeren. Al leek de reden mij wel iets te ver gezocht. Volgens die specialisten lopen jongeren die drinken een hoger risico op verkeersongevallen. Voor de rest geen kwaad woord over alcohol. Meer zelfs, uit hun grafieken bleek dat geheelonthouders meer risico lopen op vroegtijdige dood wegens hart- en vaatziekten dan matige drinkers. Wat 'matige' drinkers dan wel zijn is niet duidelijk. Want, weeral uit statistieken, bleek dat geheelonthouders veel meer risico op hartziekten hadden dan stevige drinkers. De interviewer van dienst maakte de opmerking dat het dan wel beter was om te veel te drinken dan helemaal niks. Daar kon ons tweetal niks tussen krijgen. Volgens hun statistieken was dat inderdaad zo. Maar, weeral: dat mag niet gezegd worden. Het lijkt mij dat er nogal veel 'niet gezegd mag worden'. Het zal mij ook allemaal geen zorg wezen. Al wat ik weet is dat ik er mij niks van aantrek. En dat ik er voor alle zekerheid nog eentje ga op drinken.
Inspiratieloos kijk ik naar het scherm. Al een half uur. Er komt niks. Mijn muze laat me in de steek. En het ergste, mijn duvel is leeg. Ik zal maar eens bijvullen. Het geestrijke vocht zal misschien voor begeestering zorgen. Maar zelfs na en flinke slok blijft mijn muze zich verstoppen. Misschien is ze wel ziek. Zoals vrouwlief. Die is ook ongeneeslijk ziek. En er bestaan geen pillen om haar te genezen. Het is een eigenaardige ziekte. De ziekte manifesteert zich door vreemde samentrekkingen van haar mond en een beweeglijke tong. De ziekte staat bekent als zagen. Volgens de dokter bestaan er geen medicijnen die haar kunnen helpen. Alhoewel. Een oude dokter heeft mij een middeltje aan de hand gedaan om de symptomen te stoppen. Een paardenmiddel zoals dat heet. In de vorm van een brede plakband. Een stevige plakband over haar mond en het is afgelopen beweerde de man. Al lijkt het mij niet aangewezen om dat te gebruiken zolang ze nog over haar handen beschikt. Nog maar een slok drinken. Verdorie, weeral leeg. Nog maar eens bijvullen. Gewoonlijk komt mijn muze dan op de geur af. Maar ditmaal geeft ze verstek. Of zou ze haar roes liggen uit te slapen. Nog maar eens een grote slok drinken. Je weet maar nooit. Baat het niet, dan schaadt het niet. Misschien moet ik maar eens naar buiten. Een frisse neus halen. Inspiratie opdoen en ergens een duvel gaan drinken. Dat helpt wel eens. Eerst nog eens drinken. Misschien kan ik eens een stukje schrijven over hoe ongezond het is om gezond te leven. Het is altijd plezant om tegen de stroom in te zwemmen. De draak steken met de huidige gezondheidsmythe. Lekker dwarsliggen. Dwarsliggers moeten er ook zijn. Zonder dwarsliggers kunnen er geen treinen rijden. Nog maar een slok drinken. Of misschien kan ik eens een stukje schrijven over het grote complot. Want er gebeuren rare dingen tegenwoordig. Er is duidelijk een complot tegen senioren. Jongeren spreken niet meer fatsoenlijk. Ze fluisteren onder elkaar. Zodat ouderen ze niet verstaan. Ze gebruiken ook vreemde woorden zoals E-zine, i-pad, tablet, heen-en-weer kind en stoeproken. Een geheimzinnig taaltje dat alleen jongeren begrijpen. Straten worden langer en trappen worden steiler. Auto's rijden sneller en de lettertjes van de krant worden alsmaar kleiner. Het was mij opgevallen toen vrouwlief naar het schoonheidssalon ging. Vroeger was ze daar op een kwartiertje buiten maar tegenwoordig duurt dat twee uur. Alleen maar om een prijsofferte te vragen. Daar valt iets over te schrijven. Op de kap van jongeren zitten. Of zoals dat in hun eigen taaltje heet, jongeren bashen. Altijd plezant om tegendraads te zijn. Nog maar een duvel inschenken, uit pure verveling want mijn muze laat toch niet van haar horen. Misschien kan ik iets schrijven over de buurvrouw. Roddelen over een roddeltante. Daar is ook wel iets mee te doen. Ach ik zal maar stoppen, er komt toch geen inspiratie vandaag.
Opmerkelijk hoe snel een mens een taal kan vergeten. Het was amper dertig jaar geleden dat ik Jos nog was tegengekomen. Jos was doof geboren en als kind ging hij naar een speciale school. Maar in de vrije tijd maakte hij wel deel uit van ons groepje vrienden. En als kind maakten we daar geen probleem van. Met handen, en desnoods voeten, begrepen we elkaar. Gaandeweg leerde ons hele groepje de gebarentaal. Dat ging zo goed dat we samen, ook tijdens onze jeugdjaren, veel plezier gemaakt hebben. Eigenlijk was zijn handicap geen enkele belemmering om de nodige pinten te verzetten. En achter de meisjes aan te zitten. Al dienden we soms wel tussen te komen als tolk bij een knappe meid. Dat liet Jos echter niet aan zijn hart komen. Hij bleef maar achter de meisjes aan zitten. Spijtig genoeg voor hem zagen de bakvissen het niet zitten om een langdurige relatie met hem aan te gaan. Tot hij iemand leerde kennen met dezelfde handicap. Ze trouwden en leefden veel en gelukkig en kregen lange kindertjes. Dacht ik. Want Jos was verhuisd naar de stille kempen nadat hij gehuwd was. En zodoende uit het zicht verdwenen. Tot ik hem verleden week toevallig tegenkwam. Hij was terug in ons dorpje komen wonen zo bleek. Eerst herkende ik hem amper. Het was dan ook dertig jaar en dertig kilo geleden dat ik hem nog gezien had. Voor de rest was hij nog altijd dezelfde spraakwaterval als weleer. Al is gebarenwaterval een beter woord. En daar waar ik vroeger geen enkel probleem had om hem te verstaan was dat nu veel minder. Veel van zijn gebaren begreep ik niet meer en zelf was ik ook het grootste deel van mijn gebaren vocabulaire kwijt. Maar toch begrepen we elkaar op één of andere wijze. Al duurde het wel iets langer dan in onze jeugdjaren. Hij 'vertelde' over zijn jaren als trouwe echtgenoot. Over zijn aangepast huis waarin hij jaren gelukkig was met vrouw en kind. Helaas was er een einde gekomen aan het huwelijk. Hij was terug alleen. Dat kan bij de beste huwelijken gebeuren. Maar toch vond ik het raar als hij het had over de reden van de scheiding. Nu ga ik niet beweren dat die reden enkel bij valide personen voorkomt. Want de reden voor de scheiding was gewoon het feit dat zijn vrouw teveel kon 'zagen'. En daar kwamen dan steevast hevige 'woordenwisselingen' van. Dat zag hij niet meer zitten en ze zijn dan maar uit elkaar gegaan. Een begrijpelijke reden. Maar toch had ik er graag bij geweest als die twee ruzie maakten. Mijn gebaren vocabulaire zou er waarschijnlijk op voorruit gegaan zijn.
Winden laten is gezond en het blaast het stof uit je kont. Echt waar, zo staat het op een website over winden laten. Ik was op zoek naar informatie over winden nadat ik er eentje had laten vliegen aan de kassa van de supermarkt. Niet echt een gênant moment want het was een geniepigerd. Zo eentje die je niet hoort. Maar wel kon rieken. Ik hield me van de domme. De mensen rond mij keken eens rond en ik ook. Alsof ik volledig onschuldig was en ook de dader zocht. Om hem of haar met een vernietigende blik de grond in te boren van schaamte. Maar niemand kroop onder de grond omdat niemand schuldig was. En zelf kan ik gemakkelijk een heel onschuldig gezicht opzetten. Het viel dus best mee. Maar meteen was mijn interesse gewekt over het hoe en waarom van winden. En wat is er tegenwoordig gemakkelijker dan info opzoeken. Via het internet kwam ik te weten dat winden laten ook wel flatulentie genoemd wordt. En dat flatuleren goed is voor de bloeddruk. Over de oorzaak is er ook één en ander te vinden. Het is een normaal verschijnsel. Zowat elk zoogdier laat winden. Dat is blijkbaar een gevolg van het spijsverteringsstelsel. Al heeft voeding er ook wat mee te maken. Bonen en uien zijn oorzaak van een grote gasproductie zo blijkt. Maar ook zonder bonen en uien is er gasproductie in de darmen. En dat gas moet er natuurlijk uit. Dat kan op verschillende manieren. Soms met het nodige lawaai en soms heel onbewust. Want er zijn ook winden waarvan je helemaal niet bewust bent dat ze het luchtruim kiezen. Dat zijn dan spionnen. Ongemerkt glippen ze door de mazen van het net naar buiten. Je hoort ze niet en je riekt ze niet. Handig om zo uw darmen te ontluchten. De meesten voel je echter komen. En daar zijn dan verschillende soorten in. Van die onbenullige kleine korte die niet echt belangrijk zijn. Maar ook van die langgerekte die een hele opluchting in de darmen teweegbrengen. En dan zijn er nog van die knallers die je drie straten ver kan horen. Of ze een aroma meekrijgen weet je echter nooit op voorhand. Dat is afwachten. Feit is wel dat een normale mens tussen een halve en anderhalve liter broeikasgassen per dag naar buiten stoot. De mens als milieuvervuiler zeg maar. Want als ik een kleine berekening maak dan kom ik op een gemiddelde van zeven miljard liter gas per dag. Wereldwijd. Al zijn het niet de mensen alleen die het milieu belasten. Alle zoogdieren, de meeste insecten en sommige vissen doen dapper mee. Als we dat allemaal optellen komen we aan een gigantische hoeveelheid stinkende rotzooi die elke dag de lucht wordt ingeblazen. Genoeg om een laag van twee meter dik te verspreiden over de hele aardbol. Wat het dan bedenkelijk maakt is het feit dat die overtollige gassen zwaarder zijn dan gewone lucht. De vervuiling blijft dus zweven op grondhoogte. En dan vinden veel mensen dat sporten in de buitenlucht gezond is.
Een mens wordt geboren, gaat naar school, werkt en gaat vervolgens dood. Dat is het leven. Tenminste, dat zou de normale gang van zaken moeten zijn. Dat er meer en meer parasieten zijn die school en werk niet nodig achten weten we allemaal. Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Anders ga ik mij weer opwinden en dat is slecht voor mijn bloeddruk. Ik wil het nu eens hebben over de hardwerkende Vlaamse burger die voor het hele zaakje opdraait. Mensen die een normaal leven hebben. Een leven van werken en af en toe een pleziertje. Al kan een leven van werken heel plezant zijn. Het is maar hoe je tegen het leven aankijkt. Een pessimist loopt hele dagen te klagen en te zagen. Het kleinste probleem is een nationale ramp. En is voldoende om in een depressie te sukkelen. Een optimist daarentegen bekijkt het leven heel rooskleurig. Dezelfde problemen als die van een pessimist zijn voor een optimist peanuts. Geen probleem is groot genoeg om de dag te verpesten. Alles loopt gewoonlijk op rolletjes. En als er dan eens iets gebeurd dat het leven een hele nieuwe wending geeft dan laat die optimist dat niet aan zijn hartje komen. Dan draait de optimist de donkere bladzijde van het leven om en begint een nieuw hoofdstuk. Het zij zo. Niks aan te doen en we maken er het beste van. Vrolijk en welgezind swingt een optimist door het leven. Wat er ook gebeurt. Het is de eigen persoonlijke instelling van iedere mens die het leven de moeite van het leven waard maakt. En die instelling is een keuze die elk voor zich maakt. We leven maar éénmaal. En veel te kort om zich zorgen te maken. Je moet het leven niet te ernstig opnemen, je komt er toch niet levend uit. Weg dus met de duistere gedachten. De vuilbak in met de muizenissen die een leven kunnen vergallen. Maak plezier en lach. Maak van het leven een groot feest. Geniet van de school en van het werk. Want per slot van rekening vormen de uren die een mens op school en werk doorbrengt toch zowat een derde van het leven. Dan is het maar beter om daar het beste van te maken. En alles een beetje te relativeren. Dan leef je langer. Houden van het werk dat je doet is toch een droom. Een hobby als beroep, wat kan een mens meer verlangen. En ik kan zeggen dat ik van mijn hobby een beroep gemaakt heb. Nu toch. Als gepensioneerde heb ik eindelijk het ideale beroep gevonden. Niks doen en grote potten drinken. Mijn diploma's van luiaard en drankorgel te gelde maken. En het moet zijn dat men heel tevreden is over hoe ik mijn job doe. Want zonder er zelf naar te vragen heb ik verleden maand opslag gekregen.
Telkens ik Johan Verminnen hoor krijg ik een gevoel van oneerlijkheid. Het heeft niks te maken met de persoon zelf, nee, Johan zit er voor niks tussen. Hij is volledig onschuldig wat betreft dat gevoel dat hij me geeft. Want eigenlijk kan ik wel genieten van zijn liedjes. Al is het dan met een achterliggend gevoel van oneerlijkheid. De oorzaak ligt in een ver verleden. Toen er nog geen sprake was van de zanger Johan Verminnen. Het moeten de jaren 63-64 van vorige eeuw geweest zijn. De precieze datum is allang uit mijn geheugen gewist. Maar de feiten herinner ik mij nog heel goed. Na een kleine vakantie aan onze Belgische kust kwamen we met de ganse familie terug naar huis. In ons klein tweedehands wagentje. Zelf was ik het lager onderwijs al een jaar ontgroeid en het was natuurlijk niet te vermijden dat ik op de nieuwe school een aantal nieuwe woorden had geleerd. Dat daar woorden bij waren die niet echt mochten gebruikt worden in die jaren had ik al ondervonden. En toch. Bij het naderen van Brussel konden we in de verte de koepel van de basiliek van Koekelberg waarnemen. En misschien deels om mijn nieuw verworven woorden tentoon te spreiden en deels zo maar, kwam de vergelijking met een vrouwenborst in mijn verdorven brein naar boven. Wat mij de woorden precies een tet ontlokten. Echt waar, ik kon er niet aan doen. Het was een spontane reactie van een puber in wording. De reactie van moeder liet niet op zich wachten. Ze draaide zich om en ik kreeg een lap tegen mijn kop. In gedachten vervloekte ik mijn vader dat hij geen grotere wagen gekocht had. Dan had moeder met haar korte armpjes mij niet kunnen bereiken. Maar eigenlijk mocht ik nog van geluk spreken dat het bij een tik bleef. Er gingen in die jaren verhalen de ronde van leeftijdsgenoten die bij het gebruik van 'ongepaste' woorden hun mond met zeep uitgewassen werden. Ik werd er mij bewust van dat het woordje 'tet' niet tot de gebruikelijke vocabulaire van volwassenen behoorde. Het waren de jaren van weinig woorden waar een kind opgroeide met de nodige klappen. Dat hoorde bij het leven. Ik had weer een les geleerd. De meeste van de nieuw verworven woorden kon ik dus alleen gebruiken in gezelschap van leeftijdsgenoten. Maar tijden veranderen. Want jaren later mocht het 'lelijke' woord wel gebruikt worden. Op een dag hoorde ik het verboden woord ineens in een liedje van Johan Verminnen. Hij zong over de 'tet van Koekelberg'. Uitgezonden op een nationaal instituut dat de radio toch wel was. Ik was jaloers en een sterk gevoel van oneerlijkheid bekroop me. Mij was geleerd dat ik 'vieze' woorden niet mocht uitspreken. En Johan bezong de 'tet' vrij en vrolijk. Zonder klappen te krijgen.
Soms zijn er nog TV programma's waar veel mensen nog wat kunnen van leren. Zo kwam ik tijdens het zappen toevallig terecht op een kleinere zender. Welke weet ik niet meer precies. Acht TV, of negen TV, of misschien was het wel wijf TV. Enfin, het doet er niet toe. Er begon in ieder geval net een reality programma. Het ging over onhandelbare jeugd. Een jongen van 16 en een meisje van 16. Uit twee verschillende gezinnen in Engeland. Beiden onhandelbaar volgens de respectievelijke ouders. Beiden waren de school moe en hadden dan maar besloten om niet meer te gaan. Ondanks alle problemen die ze hun ouders daarmee op de hals haalden. De politie was al meermaals tussen gekomen wegens onwettige afwezigheden. De rechtbank had al boetes opgelegd aan de ouders. Maar de twee konden er alleen maar eens mee lachen. De jongen hield zich ledig met hier en daar rondhangen en jointjes roken. En geld aftroggelen van zijn ouders om in zijn behoefte te voorzien. Voor de rest had hij er het grootste plezier in om pa en ma het bloed onder de nagels vandaan te halen. Het meisje was een feestbeest. Drank was haar leven. Tijdens de week deed ze gewoon niks. En tijden het weekend was het party time. Telkens weer kwam ze straalbezopen naar huis. Om daar de boel op stelten te zetten. Beiden jongeren leefden er op los zonder rekening te houden met wie of wat dan ook. Een luilekker leventje en niemand moest hun komen vertellen hoe het moest. Ze deden gewoon waar ze zin in hadden en de ouders moesten dat maar betalen. Tot ze bereid waren mee te doen aan een reality programma. Ze zouden ondergebracht worden bij een gastgezin. Een week lang naar een gastgezin. In Puerto Rico. Om discipline aan te leren. En dat was lachen. Op de heenreis naar Puerto Rico zaten die twee zich al te verkneukelen van plezier. Wie zou hen immers kunnen verplichten om zaken te doen die ze niet wilden. Wie ter wereld zou hen verplichten om naar school te gaan? Laat staan aan het werk te zetten. No way. Integendeel, ze zouden er wel voor zorgen om het gezin naar hun hand te zetten. En er een mooie vakantie van te maken onder de Puerto Ricaanse zon. Op het vliegveld werden ze afgehaald door de vader van het gastgezin. Een beminnelijk man. Eén en al vriendelijkheid. Het gastgezin woonde op een landgoed enkele kilometers buiten de stad. In volle natuur. Jungle zeg maar, want er was een flinke omheining rond het landgoed. Om wilde dieren weg te houden. Het gastgezin had ook drie kinderen en die kenden het klappen van de zweep. Gingen naar school, deden hun best en na schooltijd hielpen ze pa en ma met het vele werk op een dergelijk landgoed. Het eerste wat de vader deed was een aantal regels kenbaar maken. Daar moesten de twee gasten zich aan houden. Dat hoorde zo vond de man. Zijn huis, zijn regels. De twee snotters bekeken elkaar veelbetekenend en konden een lach niet onderdrukken. Moest die sul hen discipline bijbrengen? Na het avondeten kregen ze een kamer toegewezen. De pret kon niet op. Tot 's morgens vijf uur. Opstaan en naar school. Want de man had een school gevonden voor de twee belhamels. Die school bleek ook enkele simpele regels te hanteren. Respect en discipline waren er normaal en iedere leerling hield zich er aan. Na een introductie bij de directrice konden ze de klas vervoegen. Dat liep niet zoals men in Puerto Rico verwacht van zestienjarige tieners. De twee waren het al gauw beu en gingen buiten een jointje roken. Zomaar. De directrice liet zich niet doen. Ze belde de gastvader en die kon de kinderen komen halen. Ze lagen er uit. Wat de man ook van excuses kon verzinnen deed niks ter zake. De twee waren ongemanierd, respectloos, hielden zich niet aan de kledingsvoorschriften en durfden zelfs tegenspreken. Volgens de directrice was dat voldoende. Buiten! En nooit meer terugkomen. De man keek een beetje sip maar je zag hem al nadenken. Hij nam de twee mee naar zijn huis en liet zijn beslissing weten. Geen eten deze middag, geen TV, internet of GSM gedurende vier dagen. Bovendien maakte hij een lijstje van taken die te vervullen waren in de grote tuin. De twee dachten er niet aan om ook maar een vinger uit te steken. Daar wist de gastvader wel raad mee. Het was simpel. Niet naar school? Niet werken? Dat betekende geen eten en geen bed. Zonder commentaar. De man negeerde alle protesten en weigerde gewoon nog te spreken met de twee. Voor hem bestonden ze niet meer. De beminnelijke man had een rustig besluit genomen; buiten! Dag en nacht. Het meisje deed nog een poging om weg te raken. Naar het vliegveld en dan naar huis. Maar al snel begreep ze dat ze niet weg kon. De omheining bleek op slot en er over kruipen had geen zin. Ze zou zonder geld of communicatiemiddelen in de jungle terechtkomen. En dat vond ze geen optie. De twee bleven dan maar rondhangen op het domein. Tot rond middernacht. De honger en de nachtelijke geluiden van de omringende jungle deden hun werk. Ze boden hun excuses aan en smeekten om een bed. De man was zo goed om ze binnen te laten. Onder uitdrukkelijke voorwaarden. Het hielp. 's Anderendaags waren de twee plots noeste werkers geworden en voor de rest van de week bleef het zo. Het is toch opmerkelijk dat zogenaamde onhandelbare tieners op één dag tot andere gedachten kunnen gebracht worden. Ik ken enkele ouders die les zouden moeten gaan volgen in Puerto Rico.
Ik heb blijkbaar iets gemist. Volgens een item op het TV nieuws waren er prijzen uitgereikt. Aan VTM en aan VRT. Niet zomaar een prijsje bleek. Het ging om televisiesterren. Heel belangrijke prijzen moeten het zijn om dat als item op het nieuws te vermelden dacht ik eerst. En ik wist van niks. Het eerst wat ik er van hoorde was op die dag in het nieuws. Het bleek te gaan om prijzen die uitgereikt waren op de nacht van de Vlaamse televisiesterren. Nu heb ik niks tegen prijzen, maar waarom de nieuwsdienst de kijker lastig valt met behaalde prijzen is mij een raadsel. Is dat omdat ze van zichzelf vinden dat ze belangrijk zijn? Gewoon omdat het deel uitmaakt van hun job dat ze regelmatig met hun gezicht op het scherm komen. Het is een job zoals een andere. Maar bij nader onderzoek kwam ik te weten dat er aan die prijsuitreiking een avondvullend programma verspilt is. Een hele avond om zichzelf in het zonnetje te zetten. Om zichzelf tot televisiester te bevorderen. Met bijbehorende glans en glitter. In verschillende categorieën dan nog. De prijs van het beste informatieprogramma, de prijs voor de beste humor, en wat weet ik nog allemaal. Er bleek zelfs een prijs voor het beste kookprogramma. Waarom moet dat allemaal op TV te zien zijn vraag ik mij dan af. Als ze een wedstrijdje willen organiseren is dat hun zaak. Maar val daarmee niemand anders lastig. Maar blijkbaar vinden ze van zichzelf dat het onmisbare informatie is voor de modale kijker. Krijgen we binnenkort ook een avondvullend programma van een wedstrijdje die, bijvoorbeeld, de brandweer organiseert? De nacht van de Vlaamse brandweersterren. Met verschillende categorieën zoals de beste ladder plaatser. De beste brandslang uitroller. Of de nacht van de Vlaamse reinigingsdienststerren Met onderdelen als de beste vuilbak leegmaker en de beste 'achter-de-camion-loper'. Of, ook een goeie, de nacht van de Vlaamse onderhoudssterren. Met een beker voor de beste afstoffer en de beste opneemvod uitwringer. Als dat allemaal rechtstreeks uitgezonden wordt zijn we een tijdje bezig. Want er zijn nog beroepen die een nachtelijk wedstrijdje kunnen organiseren. Maar die komen niet met hun kop op het TV scherm en daarom verdienen ze de titel van 'ster' niet. Al zijn die even nuttig, soms zelfs nuttiger, dan iemand die eens op een scherm komt. Maar het is zoals mijn vader zei. Soort zoekt soort. Narcisten zoeken andere narcisten. Ach, het kan mij niet echt iets schelen. Er zijn nog andere zenders op de kabel.
God mag de heer danken dat hij niet bestaat. Op zijn blote knieën. Want wat ik donderdag weer gehoord en gezien heb heeft me kwaad gemaakt. En geen beetje. Als ik die god ooit tegenkom krijgt hij een mot op zijn bakkes. Gegarandeerd. De begrafenisplechtigheid in Leuven van de kinderen die omkwamen bij het busongeval in Zwitserland was een ziekelijke vertoning. Vier, zelfverklaarde vertegenwoordigers van die god stonden daar te verkondigen dat het de wil was van hun grote baas. Hun goede almachtige god heeft de kinderen tot zich genomen. Als dat zo is dan moet god aangeklaagd worden voor meervoudige moord. Niks minder. Maar wat mij het meest tegen de borst stuit is het feit dat die vier vertegenwoordigers het komen goedpraten. Vier travestieten die in het aangezicht van de rouwende ouders de moord op hun kind staan te verheerlijken. Je moet maar durven. Het getuigt van een ziekelijk, sadistisch gedachtengoed om, verkleed als drag queen, een kindermoordenaar te loven. Onder het mom van troosten. Er valt niks te troosten. Ouders die een kind verliezen kunnen niet getroost worden. Die dragen dat voor de rest van hun leven met zich mee. Als er al iets is om die ouders een beetje te helpen dan waren het de talrijke aanwezigen die hun tranen lieten lopen. Een menigte die in stilte hun meeleven kwamen betonen aan de diepgetroffen ouders. Want er zijn geen woorden voor een dergelijk verlies. Maar die zelfverklaarde vertegenwoordigers van een onbestaand wezen hebben er blijkbaar een pervers genoegen in om nog een beetje zout in de wonde te strooien. En ondertussen reclame te maken voor hun boosaardig clubje. Een zooitje in vrouwenkleding gehulde debielen die er enkel op uit zijn om geld en macht te verwerven. Die niet aarzelen om het verdriet van mensen te misbruiken om hun zakken te vullen. Of dacht je dat ze het gratis deden. Ze worden reeds betaalt door belastinggeld en daar bovenop durven ze nog eens met de schaal rondgaan. En daarna nog een rekening te presenteren voor hun aanwezigheid. Aan de rouwende ouders. Geld en macht, daar draait het om. Wat ik niet begrijp is het simpele feit dat er iemand schuld bekent aan moord en gewoon vrijuit gaat. Want dat is het per slot van rekening. De vertegenwoordigers van god bekennen dat het de wil is van hun grote baas. Dat een onbestaand wezen de oorzaak is van moord en doodslag. Mensen die zoiets beweren horen in de psychiatrie. Bij de zware gevallen.
Er zijn van die zaken die niet direct opvallen. Tot je gerichter begint te kijken. Mij viel het op toen ik in het centrum van ons dorpje zag hoe een huisgevel geschilderd werd. In het grijs. Een soort mottig grijs waar een mens betraande ogen van krijgt. Toen ik rondkeek zag ik meer grijs. Het hele straatbeeld is verandert in een doffe grijsheid. Er is haast geen kleur meer te bekennen in de straten. Auto's zijn grijs. Meer en meer huisgevels zijn grijs. En als het dan nog een grijze dag is dan ziet het hele boeltje er troosteloos uit. Al wist ik niet dat er zoveel verschillende tinten grijs bestonden. Van saai lichtgrijs tot mottigmakend donkergrijs. Een mens zou er depressief van worden. Waar zijn de kleuren naartoe? Zelden zie je nog een knalgele auto. En behalve het rode verkeerslicht is er in het straatbeeld geen rood te bekennen. Zou het te maken hebben met een algemeen gevoel van pessimisme? Mensen worden alsmaar meer chagrijnig, nors en verbitterd. Al vraag ik mij af wat oorzaak en gevolg is. Is het grijs gevolg van de algemene vervlakking van mensen of worden mensen apathisch door al het grijs rondom hen. Mij lijkt meer het eerste het geval. Want het zijn toch personen die de kleur van hun auto kiezen. Of de kleur van hun huisgevel. Waar is de tijd van de kleurrijke omgeving? Alle kleuren van de regenboog waren te bewonderen. Zelfs de roodborstjes droegen rood. En rood is toch de kleur van de hoop. Van de passie, de gedrevenheid. Ook het geel is verdwenen. Het zonnige en vrolijke geel. Enkel bussen van de lijn hebben nog een gele tint. Maar dat zal wel economische redenen hebben. Want er zijn maar weinig mensen die vrolijk worden van een lijnbus. Tenzij je al een half uur in de kou staat te wachten en eindelijk de bus ziet komen. Maar dat heeft dan andere redenen. Het groen is ook al verdwenen. Zelfs de bladeren van de bomen verstoppen zich in deze tijd van het jaar. Het groen dat toch frisheid, prilheid en natuurlijkheid symboliseerd. Maar groene gevels en auto's zijn zowat onbestaand. Blauw is ook weg in het straatbeeld. Behalve dan als er verkiezingen in aantocht zijn. Dan is er een bepaalde politieke partij die alle blauw opkoopt en tentoonspreid om toch maar een stemmetje te winnen. Voor de rest alleen nog hier en daar een blauwe politieagent. Met of zonder blauw flikkerlicht. Een verloren gelopen exemplaar die elke dag een klacht wegens racisme riskeert. Zelfs wit is verdwenen. Toch de kleur van de reinheid en de zuiverheid. Allemaal weg. In de plaats van al die vrolijke kleuren is het saaie grijs gekomen. Ik weet het niet, maar, heeft het te maken met de mentaliteit van mensen? Geen kleuren is geen hoop, geen passie, geen prilheid, geen vrolijkheid, geen zuiverheid of geen gedrevenheid meer. In de plaats is grijs de algemene tendens. Het symbool van de saaiheid, de onopvallende kleurloosheid van mensen zonder mening die zich laten meedrijven met de stroom van de algemene nietszeggende opinie. Waar zijn de felle fluoriserende kleuren die een duidelijke mening vertegenwoordigen? Kleuren die duidelijk aangeven dat er hoop, passie en gedrevenheid is. Die vooruitgang en vernieuwing weergeven. En niet de gelatenheid van het depressief makend grijs. Maar ik ga niet mee met de heersende trend. Ik ga voor kleuren. Felle gele, groene, rode en blauwe kleuren om mijn optimisme te symboliseren. Om mijn hoop op een betere toekomst duidelijk weer te geven. Om mijn puurheid, mijn frisheid, mijn vrolijkheid en natuurlijkheid uit te drukken. Binnen een paar jaar zal er een nieuwe wagen moeten komen. Dat wordt een duidelijke kleur. Dat weet ik nu al. Een kleur waarop het vuil niet zo zichtbaar is. Waarschijnlijk lichtgrijs.
Er was een tijd dat de klokken nog naar Rome moesten vliegen om paaseieren te gaan halen. Maar sinds de crisis moet iedereen voor zijn eigen eitjes zorgen. In Rome valt niks meer te halen. Waarschijnlijk zijn de Vaticaanse kippen te oud geworden en uitgelegd. En klaar voor de soep. Zoals al de rest in het Vaticaan. Met uitsterven bedreigd. Al weten ze het daar waarschijnlijk zelf nog niet. Want er was een tijd dat het er hier in ons dorpje ook heel anders uitzag. In mijn jeugdjaren besefte ik ook niet dat er zoveel kon veranderen op een mensenleven. Ik herinner mij nog heel goed dat er heel wat meer kleine winkeltjes waren waar zowat alles te koop was. Van voedingswaren tot ijzerwaren. Alles was te koop op wandelafstand. Dat is allemaal verdwenen. Elke uithoek had wel een winkeltje. Maar op een zeker moment kwam er een grootwarenhuis. In het centrum van de gemeente. Daar was alles gecentraliseerd. Op het eerste gezicht zou een mens denken dat het warenhuis de oorzaak is van de teloorgang van de kleine zelfstandige zaken. De concurrentie weet je wel. Maar is dat wel zo? Want ik zie toch ook andere zaken verdwijnen. Zaken die niks te maken hebben met het grootwarenhuis. Cafés bijvoorbeeld. In dat grootwarenhuis kan je dan wel alcohol kopen zoveel je wilt. Maar het gezellig aan de toog hangen is er niet bij. Dat kon vroeger wel. Er was toen geen straat zonder een café. Op sommige plaatsen zelfs meerderen. Allemaal verdwenen. En dat was niet het gevolg van het rookverbod. Die kleine cafeetjes zijn veel vroeger verdwenen. Al zijn er tegenwoordig weeral een reeks cafés die noodgedwongen moeten sluiten ten gevolge van dat rookverbod. Binnenkort krijgen we nog een alcoholverbod in cafés en dan zijn we goed op weg naar een algemene drooglegging. Het zal veel zuurpruimen plezieren maar mij zeker niet. Want ik heb de tijd gekend dat er nog volop gezopen mocht worden. Van alcoholcontroles was geen sprake. Een mens kon toen nog pintelieren tot in de vroege uurtjes om dan met de wagen naar huis te sukkelen. De blutsen namen we er maar bij. Maar dat is allemaal voorbij. Toch denk ik af en toe met weemoed terug aan die tijd. De tijd dat je 's nachts altijd wel ergens een pint kon gaan drinken. Maar tegenwoordig komen ze 's nachts niet meer buiten. Tijdens de dag ook al veel minder. Ik zie het nog gebeuren dat we binnen enkele jaren alleen nog een café gaan kunnen bezoeken in Bokrijk. Als curiosum. Als een zeldzame rariteit uit lang vervlogen jaren. Tenzij we er zelf iets gaan aan doen. Terug massaal naar de drank grijpen. De cafés nieuw leven inblazen. En zoals ik altijd geleerd heb; verander de wereld, begin bij jezelf. Vanaf morgen ga ik er tegenaan. Ik begin met een actie om het stamcafé in eer te herstellen. Elke dag ga ik mij bezuipen. Om in de vroege uurtjes naar huis te waggelen. Een nobel initiatief van mezelf dacht ik. Nu mijn vrouw nog overtuigen.
Als ik niet in Brussel moet zijn kom ik er niet. Het is misschien een vooroordeel maar ik voel mij allesbehalve veilig in onze hoofdstad. Zeker de kleine straatjes. Dat was vroeger anders. Toen was er, vooral in de kleine straatjes, altijd wel iets te beleven. Zonder gevaar voor lijf en leden. Tegenwoordig mag een mens al tevreden zijn als hij enkel geld en telefoon kwijtraakt. Maar het was natuurlijk niet te vermijden dat ik op een dag persoonlijk naar de hoofdstad moest. De meeste van de administratieve diensten hebben nu éénmaal hun vestiging in Brussel. Gelukkig voor mij en vele anderen zijn die diensten op hoofdstraten gelegen. Zo ook de plaats waar ik zijn moest. Vanuit het noordstation dan maar via de nieuwstraat naar de plaats van afspraak. Rond tien uur 's morgens was het redelijk rustig. Maar rond twaalf uur begon de bedrijvigheid toe te nemen. De beroemde winkelstraat zag er wel iets anders uit dan ik gewend was. Het was dan ook jaren geleden dat ik er nog geweest was. Er waren nog steeds de gebruikelijke choppers. Veel chique geklede madammen die van de ene winkel naar de andere liepen. En zochten naar iets wat waarschijnlijk niet te vinden was. Maar het decor in de straat zag er anders uit. Elke tien meter zat er wel een donkerkleurige bedelaar. De ene al meelijwekkender dan de andere. Zo zag ik een man met een kartonnen bordje met in gebrekkig frans jai faim. Al leek het mij niet echt ideaal om te bedelen in het gezelschap van vijf honden. En doordat hij voortdurend in zijn haar zat te krabben waarschijnlijk ook nog wel een aanzienlijk aantal luizen. Een andere dacht het slimmer aan te pakken. Met een bordje cherche travail was hij blijkbaar van mening dat er meer te rapen was. Ook de bordjes met pas de travail en sans travail waren in dezelfde aard. Al vraag ik mij af wat je in de Brusselse nieuwstraat zit te doen als je werk zoekt. Verder waren er de gebruikelijke vrouwen met kinderen. Duidelijk kennissen van elkaar en hoogst waarschijnlijk uitgezet door een man die op het eigenste moment ergens met een zoete thee zat te niksen. Terwijl die kinderen op school hoorden te zijn. Maar dat zal hun zorg niet zijn. Zolang ze maar kunnen genieten van uitkeringen allerhande en als bijverdienste de opbrengst van hun bedelen. Nu heb ik niks tegen bedelen. En normaal gezien help ik graag mensen. Het ligt nu éénmaal in mijn aard om mensen die in nood zijn te helpen. Hier kon ik helaas niks doen. Ik begrijp spijtig genoeg geen Frans.
Anderhalve dag ben ik bezig geweest. Vrouwlief had een probleem met haar computer. We beschikken hier namelijk over twee van die dingen. Een laptop waar ik zelf mijn blogjesberichten kan op voorbereiden en een oude vaste pc. En die durft nog wel eens moeilijk doen. Temeer omdat kleinzoon daar ook nogal graag op experimenteert met allerlei spelletjes en andere rotzooi. En dat museumstuk kan daar zo niet tegen. Dat loopt wel eens vast en krijgt nogal wat foutmeldingen. Zo was er al een tijdje bij elke opstart een melding dat de 'wizard nieuwe hardware' iets gevonden had. Helaas was er niks te vinden. Gewoon op annuleren drukken dus en het schermpje verdween. Niks aan de hand. Voor mij ten minste. Maar vrouwlief vond het vervelend om steeds te annuleren. Ze begon dan maar te zagen zoals elke normale vrouw. Ik liet ze maar doen. Maar een paar dagen geleden verscheen er nog een schermpje. Een zekere 'sonic update manager' wou iets installeren. Iets dat blijkbaar nergens te vinden was en er was menselijke tussenkomst verreist. Bovendien liet dat schermpje zich niet zomaar verwijderen. Het ding kwam altijd terug. Heel opdringerig weigerde het spul ook maar elk normaal gebruik van de pc zonder dat aan die behoefte voldaan was. Natuurlijk begon vrouwlief nu pas echt moeilijk te doen. Ze zat vast. Of beter, haar pc zat vast. En mijn computerkennis moest oplossing brengen. Eigenlijk had ik het daar moeilijk mee want erg ver reikt mijn kennis van die spullen niet. Maar als rechtgeaarde man laat je dat natuurlijk niet blijken. Aan de slag dus. Eerst één en ander opgezocht op internet en dan maar een poging wagen. Mijn eerst ingreep was niet echt een succes. Het was nochtans een beproefde methode voor heel veel dingen die mislopen. Gewoon naar 'help en ondersteuning' en dan systeemherstel. Dat kan een leek als ik zelfs. Al wat er gebeurt is dat je de pc terugzet op een eerdere datum. Een datum dat alles nog lekker liep. Simpel en eenvoudig, de pc vergeet dan alle nieuwigheden die er ondertussen bijgekomen zijn en waardoor het boeltje verkeerd loopt. Ideaal dus om virussen aan te pakken. Alles komt dan weer op zijn pootjes terecht. Helaas. Die ingreep was niet beschikbaar. Alle voorafgaande zogenaamde herstelpunten waren niet meer beschikbaar. Op zoek dan maar op internet. Daar staan nogal wat forums over pc problemen. En kijk. Geloof het of niet maar het is me gelukt om alles te herstellen. Vraag me niet hoe, want dat weet ik niet meer. Maar na anderhalve dag zoeken, prutsen, proberen, mislukken en opnieuw beginnen werkt de pc van vrouwlief als nieuw. En zo fier als een spiksplinternieuwe gieter kon ik dan ook melden dat ik toch wel heel erg goed ben in zowat alles. Haar antwoord was nogal droog. Ja, je bent heel goed...in niks doen
De Belg Olivier De Schutter, speciaal VN-rapporteur rond het recht op voedsel, vindt dat er een belasting moet komen op junkfood. De subsidies aan de landbouwindustrie die vette, zout- en suikerrijke producten kweken moeten ook afgeschaft worden. De man heeft een lijst met aanbevelingen voorgelegd aan de mensenrechtenraad in Genève. Want volgens De Schutter is het recht op voedsel niet enkel het recht om voldoende te eten, maar ook het recht op gezonde en redelijke voeding. Wie er gaat bepalen wat junkfood is en wat niet staat niet in het artikeltje. Waarschijnlijk een op te richten commissie of zo. Hamburgers van mc donalds zullen wel op de junkfood lijst staan. Tenzij mc donalds flink wat geld afdokt om er niet op te komen. Coca cola zal ook wel als junkfood gebrandmerkt worden. Al hebben die een light- en een zero versie. En met enkele luttele miljoenen dollar zal het wel lukken om het kenmerk 'gezond' te krijgen. Peanuts voor coca cola. Maar wat er met onze frietjes uit de frituur gaat gebeuren is twijfelachtig. Ook de broodjes met een lekkere, vettige witte of zwarte pens lopen een risico. Daar zou dus wel eens een extra belasting kunnen op komen. De vet-tax of zoiets. Want volgens expert De Schutter is gezonde voeding duurder dan junkfood en dat moet veranderen. Met een extra belasting. Volgens de man worden arme mensen gestraft. Omdat ze zich tevreden moeten stellen met goedkope, ongezonde voeding. Geen haar op zijn hoofd dat er aan denkt om de zogenaamde 'gezonde' voeding goedkoper te maken. Maar er staan ook enkele merkwaardige zaken in zijn rapport. Zo beweert onze expert dat overgewicht wereldwijd meer slachtoffers maakt dan ondergewicht. Dan vraag ik mij af waarom wij voedsel en geld moeten sturen naar gebieden met hongersnood. Ze leven daar verdorie gezonder dan wij. En dan nog komen bedelen. Bij ons, zieke, op sterven-na-dode mensen. Hoe durven ze. Maar het is de bedoeling van De Schutter dat we met zijn allen gezonder gaan leven. Want volgens hem is junkfood de oorzaak van alle moderne ziekten zoals hart- en vaatziekten, overgewicht, enzovoort enzoverder. En dan is er Ötzi. Ken je hem nog? Het gemummificeerde lijk van een 5300 jaar oude man die in 1991 van onder het smeltende ijs van de Alpen te voorschijn kwam. Wetenschappers hadden er een kluif aan. Nu konden ze onderzoeken hoe mensen leefden in die jaren. Wat bleek? Ötzi had last van hart- en vaatziekten. Zijn aderen begonnen dicht te slibben. En er kwamen nog wel onverwachte zaken te voorschijn. Ziektesymptomen waarvan gedacht werd dat ze het gevolg zijn van ongezond eten. Terwijl toch met zekerheid kan gestelt worden dat Ötzi genoeg beweging had. Van overgewicht was ook geen sprake. En toch, Ötzi leed aan moderne ziekten. Kom mij dus niet wijsmaken dat die ziekten een gevolg zijn van junkfood. Tenzij Ötzi 5300 jaar geleden een mc donalds gevonden had.
Daar gaan we weer. Het was te verwachten. Na het roken is alcohol aan de beurt. Senator Dirk Claes heeft een wetsvoorstel klaar dat de verkoop van alcohol aan banden wil leggen. Als die wet er komt zal de verkoop van alcohol verboden worden in tankstations, nachtwinkels en shops die 24 uur openblijven. De restaurants zullen de volgende stap zijn. Met tabak is het ook zo gegaan. Eerst een rookverbod in restaurants om vervolgens de cafés aan te pakken. Wat staat ons nog te wachten vraag ik mij dan af. Want hij eist dringend een strengere aanpak. Meer politiecontroles. Vooral op de snelwegen. De verkoop in tankstations langs de snelweg zou volgens hem immers oorzaak zijn van vele ongevallen. Die tankstations houden, steeds volgens hem, geen rekening met de reeds opgelegde beperkingen. Ik wist niet dat er al beperkingen waren maar er zou al een verbod zijn om in tankstations alcohol te verkopen van meer dan 6 procent. Als ik goed begrijp mag er in tankstations geen duvel verkocht worden. Trappist of dergelijke dus ook niet. Elk fatsoenlijk gezond biertje is dus verboden. En dat wil de senator nu strenger gaan controleren. En met die wet gewoon elke verkoop van alcohol verbieden. Maar dat is nog niet alles. Hij wil met zijn wetsvoorstel ook de nachtwinkels verbieden om nog alcohol te verkopen. Daar kunnen dan nog enkele inspecteurs voor benoemd worden. Pure pesterijen en geldverspilling vind ik dat. Het is weer maar eens een totaal nutteloze wet, uitgevonden door een debiel die niet verder kijkt dan zijn neus lang is. Alsof er geen belangrijkere zaken zijn om zich mee bezig te houden. Maar misschien heeft de senator wel andere bedoelingen. Want Dirk Claes is niet alleen senator maar ook nog burgemeester van Rotselaar en, niet onbelangrijk om weten... herbergier. Het zou me niet verwonderen dat hij met deze wet elke vorm van concurrentie wil verbieden. Binnenkort kunnen we dus een wet verwachten die alcoholverkoop in cafés verbied. Behalve dan in zijn eigen café in Rotselaar. Hoe hij dat gaat verwezenlijken weet ik ook niet. Maar hij zal er wel iets op vinden. Dirk Claes is immers een CD&V senator. En CD&V-ers zijn tot alles in staat om hun eigen zakken te vullen. En het leven van de hardwerkende burger te verzuren. Tot meerdere eer en glorie van zichzelf. Een tjeef zal altijd een tjeef blijven.
Mijn bloeddruk is niet meer wat het geweest is. Af en toe krijg ik een appelflauwte. Wegens te lage bloeddruk. Erg is dat niet, hoogstens vervelend. Nu zou je kunnen zeggen dat daar pillen voor zijn. En dat klopt wel. Maar zo zit het niet. Het was begonnen met hoge bloeddruk. Zo'n 22 als maximum. Te hoog volgens mijn dokter. Dat moest naar beneden. Pillen dus. Waarom die bloeddruk te hoog was blijft een raadsel. Ik ben geen dokter maar volgens mij heeft hoge bloeddruk een oorzaak. Het is dus niet de bloeddruk die aangepakt moet worden maar de oorzaak van die hoge druk. Maar dat was makkelijker gezegd dan gevonden. Volgens mijn dokter kan dat duizend en één oorzaken hebben. En de medische wereld is nog niet zo ver dat ze die oorzaak zomaar kan opsporen. Het blijft zoeken. Te beginnen met bloeddrukverlagers. Want hoge bloeddruk kan gevaarlijk zijn volgens mijn dokter. Niet dat ik er last van had of heb. Maar de druk kan oplopen en een adertje laten springen. Als dat in de hersenen gebeurt zit ik hier vroeg of laat als een kamerplant te vegeteren. Zelfs als dat niet gebeurt is hoge bloeddruk ook niet bevorderlijk voor de aders. Er komt dan teveel sleet op en het risico van hersenbloeding neemt toe. Ik krijg dus bloeddrukverlagers. En dat heeft zo zijn gevolgen. Met die pillen gaat mijn bloeddruk soms pijlsnel naar beneden. Soms ook niet. En dat is het vervelende aan de zaak. De druk kan soms zakken tot maximum 6. Met een appelflauwte tot gevolg. Als dat thuis gebeurt is dat zo geen probleem. Een beetje gaan liggen en wachten tot het over is. Maar dat kan op plaatsen en tijden gebeuren dat het wel gênant is. In een warenhuis of zo. Als ik dan ga liggen tussen de conserven valt het nog mee. Of tijdens de seks. Want dan wordt alles slapjes. Ook niet bevorderlijk voor mijn ego. Maar kom, mijn ego is toch al naar de filistijnen. Maar wat mij ten zeerste verwonderd is het feit dat ik vroeger nooit last had van hoge bloeddruk. Op de medische controles op het werk werd streng toegezien op bloeddruk. Een maximum van 15 werd als gevaarlijk beschouwd en had gevolgen. En daar is nooit een probleem geweest voor mij. Misschien is die hoge bloeddruk wel het gevolg van het feit dat ik niet meer werk. Dat zou betekenen dat ik beter terug ga werken. Dan nog liever een appelflauwte af en toe. Of andere pillen. Maar ook dat helpt niet. De ene soort werkt teveel en de andere helemaal niet. Er zijn zelfs pillen die slechts af en toe hun werk doen. Het is dus puur gokken. Mijn dokter begrijpt er ook niks van. We zijn nu zo ver dat ik alles minutieus moet noteren om toch maar een remedie te vinden. Een halve dag werk heb ik daarmee. En soms denk ik er aan om het hele boeltje de vuilbak in te gooien. Gewoon de levenswijze van vroeger terug aan te nemen. Niet terug beginnen werken, dat zeker niet. Wel al de rest. In plaats van pillen te slikken op tijd en stond een gezonde duvel.
Het zal zo'n dertig jaar geleden zijn dat ik ze tegenkwam. Een echtpaar van rond de tachtig. Hand in hand en met verliefde blik naar elkaar. Ik kende ze helemaal niet, maar ze spraken me aan. Of ik een foto wou nemen van hen. Als beleefde jongeman wilde ik dat natuurlijk graag. De man gaf me zijn fototoestel en sloeg een arm rond de vrouw. Ze wisselden nog enkele verliefde blikken naar elkaar voordat ze glimlachend naar de camera keken. En toen ik afdrukte gaf de man een snel zoentje op de wang van de vrouw. In die tijd bestonden nog geen digitale camera's en kon je dus niet onmiddellijk zien of de foto wel gelukt was. Volgens mij zou de foto nogal wazig zijn wegens de snelle kus van de man. Nog maar een foto dan maar. Nu hielden ze zich beiden stil voor de foto. Het viel me op dat er een sprankelende blik in hun ogen zat. Een blik die je enkel ziet als twee dolverliefde mensen elkaar aankijken. In hun ogen zag ik als het ware de vlinders in hun buik. Dit was duidelijk een gelukkig koppel. Volgens mij waren het twee oudjes die elkaar pas heel recent gevonden hadden en begonnen aan een nieuw hoofdstuk in hun leven. Want bij koppels die elkaar al langer kennen zie je zelden nog verliefde blikken. Na de foto's raakten we in gesprek. En ik was verrast. Ze waren al vijfenvijftig jaar getrouwd. Nog steeds heel gelukkig met elkaar. En nog steeds verliefd. Ze hadden al heel wat meegemaakt in hun leven. Gelukkige tijden met veel voorspoed. Maar ook een huis dat afgebrand was en waar ze slechts op het nippertje uit ontsnapt waren. Een gehandicapt kleinkind dat veel zorgen nodig had. Maar ze hadden zich overal doorgeslagen. En steeds weer waren ze doorgegaan in het leven. Hard gewerkt zoals dat in die jaren de gewoonte was. En nu genoten ze samen van een welverdiende rust. Ze genoten van het leven dat hun nog restte en van elkaar. Toch was ik nieuwsgierig naar het geheim van hun verliefdheid. Na zovele jaren met de zelfde partner nog steeds met vlinders in de buik. Ik vroeg de man hoe ze dat deden. Hij legde een arm om mijn schouders en fluisterde in mijn oor; minnaressen, veel minnaressen.
Ik ben Fredje
