Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
07-03-2013
Waarschuwingen
Naar analogie met de waarschuwing op sigaretten willen Britse artsen ook een waarschuwing op alcoholische dranken. Het begin van een algehele drooglegging als je het mij vraagt. Want zo is het ook begonnen met roken. Eerst kwam er een waarschuwing op pakjes sigaretten en daarna volgde een verbod op roken in alle openbare gelegenheden. De gevolgen zien we dagelijks. Op de stoep voor elk café staan de rokers buiten te hoesten. Dat is blijkbaar goed voor de volksgezondheid. En een uitstekend voorbeeld voor kinderen. Maar binnenkort gaan we dus ook drinkers op de stoep zien staan. Degene die het nog waagt om een biertje te drinken zal dat buiten moeten nuttigen. Dat wordt een gezellige boel voor de deuren van cafés. Rokers en drinkers gezellig bij elkaar. Maar wat ik mij dan afvraag is waar het gaat eindigen. Wil men op elk product dat de gezondheid eventueel kan schaden een waarschuwing? En een verbod op het gebruik in openbare gelegenheden? Want er zijn nogal wat zaken die de gezondheid in gevaar kunnen brengen. Dan denk ik eerst en vooral aan vrouwen. Die zijn ook gevaarlijk. Moet er dan geen waarschuwing komen op vrouwen? En het gebruik van vrouwen verbieden op openbare plaatsen. Ook enkel buiten op de stoep te nuttigen. Komt er een waarschuwing op auto's? Die kunnen de gezondheid ook erg schaden. En waarom geen waarschuwing op frisdrank? Heel ongezond is dat. Moeten we er ook niet aan denken om een waarschuwing op frieten te plaatsen. Volgens voedingsdeskundigen heel ongezond. Op snoep? Op chips? Op hamburgers? Misschien een grote waarschuwing op koeien. Die kunnen tegenwoordig paardenvlees bevatten. Moet er geen waarschuwing komen op belastingen? Daar word ik ziek van. Ik ben het zo langzamerhand beu om steeds maar weer gewezen te worden op gevaren voor mijn gezondheid. Ik wil leven zoals ik het wil. Ik weet zelf ook wel wat goed en slecht is voor mijn gezondheid. En als ik eens flink doorzak dan draag ik daar zelf de gevolgen van. Niemand moet mij komen vertellen dat een kater slecht voor de gezondheid is. Dat weet ik. Maar het is mijn leven, daar ga ik mee om zoals het mij past. Het leven zelf is trouwens een gevaar voor de gezondheid. Wie leeft gaat vroeg of laat doodt. Daar kan geen waarschuwing iets aan veranderen. Maar wat willen die regel- en wettenmakers eigenlijk. Dat we allemaal 300 jaar worden? Dat gaat nogal wat kosten aan pensioenen. Of willen ze de arbeidstijd optrekken tot een slordige 200 jaar. Misschien moeten we eens beginnen met een waarschuwing te plaatsen op politiekers die dergelijke onzin verzinnen. Dat zou pas nuttig zijn. Want dat zijn degenen die het plezier en het vertier ondergraven. Dat zijn de verpesters van een plezante samenleving. De verneukers van de vrolijkheid die elke vorm van genot willen bannen en naar een samenleving streven waar chagrijnigheid, stress en depressies de hoofdrol spelen. Ik heb er genoeg van. Ze kunnen de pot op met al hun waarschuwingen. Alhoewel er van mij best een waarschuwing op duvel mag komen. Om vergissingen uit te sluiten. Dan weet ik tenminste naar wat ik moet grijpen als ik een beetje wazig begin te zien. Een hele grote rode sticker op elk flesje duvel, met als tekst: “dit is nog bier, geen Heineken”.
Mijn muze heeft de pijp aan Maarten gegeven. Eerst dacht ik nog dat ze overspel pleegde. Dat ze elders een beter onderkomen gevonden had. Dat kon natuurlijk en ik zou ze zeker niet tegenhouden. Waarom zou ik ook. Als het ergens anders beter is mag je als redelijk mens geen bezwaar hebben. Iedereen heeft recht op geluk. Maar dat is het allemaal niet. Het is eenvoudiger. Ze heeft er gewoon de brui aan gegeven. Gedaan met ingevingen te geven. Ze is de mensen beu. Ze wil helemaal niet meer communiceren. Ze heeft zich teruggetrokken uit het leven. Voortaan wil ze enkel als kluizenaar door het leven gaan. Geen inspirerende contacten meer. Geen flauwe grapjes maken. Ook geen gulle lach en geen kleine pleziertjes meer. Het is allemaal voorbij. Zou het te maken hebben met een mid-life crisis? Of is er sprake van een ander probleem. Misschien heb ik wel iets te veel verwacht van haar. Of heb ik haar inspirerende ingevingen wel iets te vrij geïnterpreteerd. Zodat ze zich misbruikt voelt. Een soort van communicatiestoornis. Misschien moet ik hier professionele hulp inroepen. Want zelf begrijp ik er geen snars van. Voor mij is het leven simpel. Als eenvoudige sterveling die beseft dat het leven kort is probeer ik er uit te halen wat er in zit. En zoveel mogelijk plezier te maken. Maar misschien is dat anders in de muze wereld. Misschien heeft een muze wel het eeuwige leven. En kan ze het zich permitteren om een paar jaar de pessimist uit te hangen. Iets dat ik mij, wegens tijdsgebrek, helaas niet kan permitteren. Mijn leven is daarvoor veel te kort. Ik moet kiezen tussen een optimistische ingesteldheid of een pessimistische. Al heb ik ook wel mijn momenten dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Maar tegenslagen horen nu éénmaal tot dit aardse bestaan. Tegenslagen zijn er om overwonnen te worden. Om een tandje bij te steken en door te gaan. Toch vraag ik mij af wat me in deze te doen staat. Moet ik ingrijpen en mijn muze met zachte dwang aanmoedigen om de optimistische kant van het leven te zien. Of moet ik ze als verloren beschouwen en ze maar laten wegkwijnen. Het is per slot van rekening haar eigen keuze. Mag ik wel tussenkomen in een persoonlijke beslissing? Allemaal vragen waarop ik niet onmiddellijk het antwoord weet. Wat ik wel weet is het feit dat ik mij voorlopig alleen uit de slag zal moeten trekken. Het zal niet makkelijk worden, maar moeilijk gaat ook. En een plantrekker ben ik altijd geweest.
Eigenlijk zou ik mij moeten schamen omdat ik er nog niks over geschreven heb. Het “unicum” werd onder mijn aandacht gebracht door een artikeltje in een landelijke krant. Door een journalist die hier zelfs niet woont maar, terecht, vond dat het wereldkundig gemaakt moest worden. Het unicum waar hij het over had is niks anders dan meester Jo. Een leraar in een basisschool in ons dorpje. Maar wat volgens de krant een unicum is, is voor mij en voor zowat allen die meester Jo kennen niks ongewoon. Omdat we hem al zo'n veertien jaar zo kennen. En iedereen kent het hele verhaal van meester Jo. Het begon zowat veertien jaar geleden. Jonathan, want zo is zijn naam voluit, was zestien jaar en kwam op een mooie dag thuis van de plaatselijke chiro. Het was een warme dag geweest en Jonathan was niet bepaald een rustige jongen. Bezweet en vuil geworden van in bomen te klauteren en over de grond te rollen kwam Jonathan thuis. Hij besloot een duik te nemen in het ouderlijke zwembad achterin de tuin. Onbezonnen dook hij het water in. Wat hij echter uit het oog verloren had was het feit dat er onvoldoende water in het zwembad was. Jonathan kwakte met zijn hoofd tegen de bodem van het zwembad. Het had dramatische gevolgen. Jonathan werd op slag volledig verlamd. Al wat hij nog kon was spreken en met zijn hoofd bewegen. Armen en benen hingen er bewegingloos bij. Medische onderzoeken brachten aan het licht dat er geen hoop op beterschap was. Verschillende revalidatie pogingen bevestigden alleen maar het verdikt. Maar Jonathan gaf niet op. En het unicum begon vorm te krijgen. Met een aangepaste elektrische rolstoel maakte Jonathan zijn studies af. Met zijn diploma als computerspecialist zocht hij een plaatsje op de arbeidsmarkt. En toen kreeg hij dat tikkeltje meeval dat iedereen wel eens krijgt. In die periode werd er in de basisschool een computerklas opgericht en de school zocht een leraar. Jonathan greep de kans met beide … heu, nu ja... hij solliciteerde en kreeg de job. Mits enkele kleine aanpassingen aan de lokalen ging meester Jo aan de slag. In het begin was meester Jo wel een verrassende verschijning op school. De kinderen konden er niet genoeg van krijgen toen ze zagen dat hij zijn rolstoel bestuurde door middel van een joystick die hij met zijn kin bediende. Maar sindsdien is meester Jo een normale verschijning. Zowel in school als in de straten van ons dorpje. Het kan dan wel eens gebeuren dat meester Jo zichzelf ergens klem rijdt met zijn rolls royce, maar dat is geen probleem. Iedereen kent meester Jo en een helpend duwtje is er altijd wel in de buurt. Ondertussen is meester Jo een vertrouwd beeld in de school en in het dorp. Zodanig vertrouwd dat niemand er zich nog van bewust is dat het toch wel een bijzondere man betreft die de moed nooit heeft opgegeven. De nu dertigjarige man bewijst al veertien jaar elke dag dat hij nog nuttig is in de maatschappij. En het is een buitenstaander die mij en vele anderen er op attent moet maken dat we hier te maken hebben met een wel heel uitzonderlijk man. En die buitenstaander heeft wel helemaal gelijk als hij spreekt van een unicum. Weinigen zullen het meester Jo nadoen. Door zijn moed en doorzettingsvermogen is hij ook een voorbeeld voor de kinderen. En de kinderen zijn gek op meester Jo. Niet in het minst als ze een eindje kunnen meerijden met “hun” meester Jo. Zo zie je maar. Waar een wil is, is een weg. En dan hoor ik sommige jongeren klagen dat ze geen kansen krijgen in het leven. Ze kunnen altijd bij meester Jo enkele lessen gaan volgen hoe je in het leven kansen creëert.
Het is algemeen geweten, het verschil tussen een echtgenote en een minnares is zowat 20 kg. Waarom dat zo is weet ik ook niet zo direct. Al heb ik wel een vermoeden. Zo zou het me niet verwonderen dat een gehuwde vrouw niet meer op haar lijn let omdat de buit binnen is. Ze heeft een man aan de haak geslagen en haar broodje is gebakken. Ze hoeft geen moeite meer te doen om zichzelf nog een beetje te verzorgen. En ze zal al zeker geen moeite doen om een dieet te volgen. Een getrouwde vrouw weet maar al te goed dat haar vent financieel aan haar gebonden is. Het zou die man een fortuin kosten als hij het nog maar waagt om er over te denken terug alleen door het leven te gaan. Het zijn alleen superrijken die zich een scheiding kunnen permitteren. Een gemiddelde man weet dat hij onder een brug zal moeten gaan slapen bij een scheiding. En zijn vrouw weet dat hij dat weet en daarom kan ze zich alles permitteren. Er is ooit onderzoek gedaan naar het verband tussen gewicht en gehuwd zijn. Spijtig genoeg weet ik niet meer door wie, maar uit dat onderzoek bleek dat de gemiddelde gehuwde vrouw 3,2 kg per jaar verdikte. Na tien jaar huwelijk weet je het wel. Zelf ben ik al meer dan veertig jaar gehuwd. En een kleine berekening....mag ik niet maken van vrouwlief. Al kan ik melden dat het gemiddelde niet klopt in het geval van mijn eega. In welke zin het niet klopt mag je zelf raden. Maar het blijft een feit dat gehuwde vrouwen meer gewicht in de huwelijkse schaal leggen naarmate ze langer getrouwd zijn. Zo'n 3,2 kg per jaar. Als ik er van uit ga dat een gemiddelde jonge vrouw 60 kg weegt als ze in het huwelijk treedt kan dat tellen. Een vrouw die twintig jaar getrouwd is, is dan zowat verdubbeld in gewicht. En laat ons eerlijk blijven, een verdubbeling op twintig jaar tijd is niet niks. Als het spaargeld moest zijn zou het er nog interessant uitzien. Want er is tegenwoordig geen enkele bank die zoiets kan garanderen. Maar in het geval van een vrouw gaat die zware vlieger niet op. Geld is daar niet mee te verdienen. Integendeel, het zal je als man heel veel geld kosten om van het ballast af te raken. Misschien is het daarom dat jongeren kiezen om niet te trouwen maar gewoon samen te wonen. Dat is stukken goedkoper in geval het misloopt. Al beweert mijn vrouw dat ik totaal verkeerd ben met mijn vermoeden. En heeft dat verdikken van gehuwde vrouwen een heel andere reden. Volgens haar is er een heel simpele reden om dat verschijnsel te verklaren. Een reden waar ik helemaal niet akkoord mee ben. Het blijft hier ten huize een punt van discussie. Maar zij blijft bij haar standpunt dat de ware reden is dat een vrijgezelle vrouw die 's avonds thuis komt eerst kijkt wat er in de koelkast ligt en dan naar bed gaat. En een gehuwde vrouw die 's avonds thuis komt eerst kijkt wat er in bed ligt en dan naar de koelkast gaat.
Af en toe heb ik een gat in mijn portemonnee. Dat komt omdat ik soms een gat in mijn hand heb. Maar dit keer was het anders, ik had een gat in mijn kousen. Nieuwe kousen moesten er dus komen. Want kousen stoppen is niet meer van deze tijd. Maar er dook al onmiddellijk een probleem op. Geloof het of niet maar net op dat ogenblik kreeg ik een artikeltje onder ogen over kousen. Het bleek niet eenvoudig te zijn om te beslissen welke kousen het zouden worden. Want volgens ene Marc Hall van socked.co.uk. is de kleur van kousen heel belangrijk. Volgens de man “drukken kleuren je persoonlijkheid uit en helpen bij het creëren van een beeld dat je aan anderen toont. En ook, “ Een bepaalde kleur van kousen bepalen hoe anderen over je denken”. Dat was nieuw voor mij en een glimlach speelde om mijn lippen. Want het kan mij immers geen sikkepit schelen hoe anderen over mij denken. Maar er stond ook iets bij dat wel van belang was. En dat zinnetje trok meteen mijn aandacht. Zo stond er klaar en duidelijk: “Geïnteresseerde vrouwen kijken naar de kousen van de man om meer te weten te komen over hem. Met de juiste kleur heb je dus een streepje voor”. En vermits elk streepje telt had het artikeltje mijn volle aandacht. De kleur van de nieuwe kousen waren dan ook belangrijk. Zo is zwart de kleur van de gentleman. Het stond er duidelijk. Zwart op wit. “ Zwart is de kleur van de gentleman. Zwart drukt autoriteit, macht, wereldwijsheid en mysterie uit”. Nu wil ik wel de gentleman uithangen maar autoriteit, macht en wereldwijsheid zijn niet mijn ding. Niks voor mij dus. Wit dan maar. Maar wit blijkt niet echt positief over te komen bij vrouwen. Want witte kousen zijn een zonde volgens dat artikeltje. “ Witte kousen worden gedragen door tieners uit de jaren 80 en sportmannen die te lui zijn om van kousen te veranderen na het sporten”. Ook niks voor mij. Ik ben geen tiener uit vervlogen tijden en over sport zal ik maar zwijgen. Over naar grijs dan maar. En dan kreeg wel een lichte schok. Immers “grijs is de kleur van bankiers en geestelijken”. Mijn oude kousen zijn grijs en een bankier ben ik nooit geweest. Ik begon mij vragen te stellen. Zou ik dan onbewust verschillende jaren een pastoor geweest zijn? Een woordvoerder van een hogere macht? Een raddraaier zonder scrupules? Allemaal zonder het zelf te beseffen. Eén zaak werd mij duidelijk; mijn toekomstige kousen mochten zeker geen grijze zijn. Al was er nog keuze genoeg. Rode, bruine, fluo, gele, gouden en zelfs veelkleurige. Maar allemaal hadden ze wel nadelen in mijn ogen. Zo zijn de rode voor politiekers. De bruine voor bibliothecarissen. Fluo kousen zijn dan weer voor jongeren onder de 11 jaar. Gele voor aandachtzoekers en gouden voor professionele voetballers. En de veelkleurige voor onstabiele mensen. Allemaal niks voor mij. Er bleef blauw over. En die trokken mijn aandacht. Blauwe kousen worden gedragen door betrouwbare personen. Dokters bijvoorbeeld. En betrouwbaar wil ik wel overkomen. Vooral bij goedgelovige vrouwen. Als betrouwbare dokter zouden vrouwen immers redelijk snel uit de kleren gaan. Mijn besluit stond dan ook vast. Ik trok naar de winkel en koos resoluut voor de warmste.
Alhoewel ik geen woordkunstenaar ben en al zeker niet van plan ben er eentje te worden kijk ik soms raar op. Naar bepaalde woorden die de lading al of niet dekken. Woorden die duidelijk aangeven wat de bedoeling is. Of net niet. Een woord zoals 'tentsletje' laat aan duidelijkheid niks te wensen over. Of ' tafelschuimer', redelijk duidelijk. Maar waar ik het moeilijk mee heb zijn woorden die seksueel getint zijn. Woorden zoals 'vreemdgaan, overspel, ontrouw' en dergelijke. Goed, de meeste mensen weten uit ervaring wat bedoeld wordt, maar toch vind ik het eigenaardig. Wie heeft ooit het woord 'vreemdgaan' uitgevonden? Dat lijkt me meer iets te maken te hebben met een handicap. Iemand die niet meer zo goed te been is gaat onnatuurlijk of vreemd. Maar 'vreemdgaan' in de betekenis die er nu aan gegeven wordt is op zijn minst vreemd. Want laat ons eerlijk blijven. Je gaat toch niet met een vreemde naar bed. Dat is gewoonlijk iemand die je al een tijdje kent. Een vriend, een vriendin, een collega of zo. Zou het dan niet beter zijn om te spreken van 'vriendgaan'? Of pleziergaan, genotgaan of iets dergelijks. Dat lijkt me toch logischer. Dat is alleszins duidelijker. 'Ontrouw' is ook zoiets. Wat is dat eigenlijk 'ontrouw'? Ontrouw aan wie of wat? Gehuwde of samenwonende volwassen mensen weten toch ook dat het niet mogelijk is om voor de rest van hun leven enkel en alleen seksuele betrekkingen te hebben met één enkele persoon. Dat is onnatuurlijk. Dat is tegen elke logica in. In een leven komt je altijd wel iemand tegen tot wie je je op dat moment seksueel aangetrokken voelt. Mag er dan eens niet vergeleken worden? Het kan toch geen kwaad om eens te ondervinden wat er nog zoal te krijgen is op gebied van het seksuele leven. En als dat een beetje meevalt wat is er dan op tegen om er meermaals van te genieten. Moet kunnen toch. En dan is er nog 'overspel'. Dat lijkt me al zeker geen geschikt woord. Dat lijkt meer op een soort van spelletje. Bingo, dammen, schaak of zoiets. Dat is eerder een soort van gezellig tijdverdrijf. Al moet ik wel toegeven dat het seksueel getinte woord 'overspel' toch ook een plezant spelletje is. Gezond bovendien. Het houdt verschillende organen in conditie. Extra goed voor senioren als ik het goed begrijp. Maar wat mij het meest intrigeert zijn woorden zoals 'schaamstreek' of 'schaamhaar'. Wie heeft er dergelijke woorden uitgevonden vraag ik mij dan af. Het zou mij niet verwonderen dat dergelijke woorden ontstaan zijn onder invloed van de katholieke godsdienst. Al wat met seks te maken heeft is verderfelijk volgens die godsdienst predikers. Maar waarom zouden mensen zich moeten schamen om zich voort te planten? Waarom zich schamen om een plezant spelletje te spelen? Eigenlijk vraag ik mij af welk woord we zouden hebben als moslims zich hadden bemoeid met die woordkeuze. Zou het dan 'kweekstreek' zijn? Zou er dan onderscheid gemaakt zijn tussen geslachtszones van mannen en vrouwen? Bij mannen kweekstreek en bij vrouwen 't fabriekje? Je weet maar nooit met religies. Het zou alleszins duidelijker zijn. Moslims kweken er toch maar op los. Maar katholieken moeten zich schamen om aan voortplanting te doen. Allemaal rare woorden als je het mij vraagt. Al trek ik het mij niet aan. Schaamte en ontrouw ken ik niet en ik ga niet vreemd. Ik ga vriendin. En dan is het bingo.
Alle begin is moeilijk. Ook, en vooral, beginnen met overspel. Met vreemdgaan, of hoe je het ook wilt noemen. Maar er is hoop. Er komt een nieuwe handleiding op de markt. De “overspelgids voor dummies”. Daar blijkt nood aan te zijn. Zowel voor mannen als voor vrouwen. Daar staan tips in voor beginnende overspeligen. Mensen die eens een verzetje willen zeg maar. Waar het vooral over gaat zijn zaken die je niet mag doen. Een gids van deskundigen die al één en ander meegemaakt hebben en die hun grootste kemels ten dienste stellen voor beginnende amateurs. Een lovenswaardig initiatief dacht ik. Van anderen hun fouten kun je leren. Zo leer je uit die gids dat je vooral je telefoonnummer niet moet achterlaten in het hotelletje waar je bent geweest met je nieuwe verovering. Want hotels durven wel eens eerlijk zijn en als jij of je vlam een kledingstuk vergeten bent nemen ze contact op, en leg dat thuis maar uit. Reizen zorgt ook wel voor problemen. Op het eerste zicht zou een mens denken dat wanneer je het een beetje verder zoekt er toch niemand achter komt. Maar opletten is de boodschap. Reisagentschappen hebben de onhebbelijke gewoonte om aan bagage labels te bevestigen. Kwestie van niet verloren te gaan natuurlijk. Maar dat kan voor problemen zorgen. Kijk voor het thuiskomen je bagage zorgvuldig na en verwijder elk spoor van wat zou kunnen wijzen op een andere bestemming dan hetgeen je zo mooi voorgelogen hebt. Ook oppassen met wat je koopt onderweg. Het zal je maar overkomen dat je thuispartner een sleutelhanger vindt met als opschrift “souvenir de Bangkok” na een zakenreis naar Amsterdam. Van levensbelang is om overal cash te betalen. Vergeet uw kredietkaarten maar, dat zorgt alleen maar voor narigheid. Al die plastiek kaarten laten duidelijke sporen na. Ook rekeningen kunnen voor narigheid zorgen. De rekening van dat romantisch etentje steek je dus best niet onachtzaam in je zak. Buiten de cijfertjes staat daar ook de naam van het restaurant op. Gevaarlijk, want een partner-met-vermoedens zou wel eens voor Sherlock Holmes kunnen gaan spelen. Er staan ook enkele tips in voor degene die het korter bij huis houden. Uiteraard staan PC en GSM op plaatsen 1 en 2 voor wat betreft verraders van het genot. Wegens hun onfeilbare geheugenkaart kunnen die verrekte toestellen voor heel wat narigheid zorgen. Te mijden als de pest dus. Maar er staan meer tips in de handleiding. Een voor de hand liggende tip, helaas wel eens over het hoofd gezien, is het vaste ritme van uw seks activiteiten. Zo mag een vrouw die normaal tijdens de bedactiviteiten naar het plafond ligt te staren niet ineens met een nieuw standje voor de dag komen. Dat wekt wantrouwen. Ze mag dan al enthousiast zijn over wat haar minnaar haar pas geleerd heeft. Het blijft verdacht. Een man moet dan weer opletten dat hij zijn wettige echtgenote niet verwaarloosd. Zelfs al komt hij rechtstreeks van zijn minnares, als hij de gewoonte heeft om bij thuiskomst zijn vrouw te plezieren mag hij daar niet van afwijken. Hoe moeilijk dat ook is. Dura seks, sed seks zeg maar. Tot daar enkele kleine raadgevingen aan zowel mannen als vrouwen. Ik hoop maar dat jullie er iets aan hebben. Maar als jullie echte specialisten willen worden is het van belang dat jullie die gids kopen. Zoveel is zeker. Al moet ik toegeven dat er een klein mankementje is met het boekje. Er staan dan wel allerlei uitstekende tips in, toch staat er niet in waar je dat boekje het best kan verstoppen voor je wederhelft. Toch niet onbelangrijk, dacht ik.
Hallo, hier ben ik weer. Het is een tijdje geleden dat ik nog eens een stukje geschreven heb voor mijn blog. Dat komt omdat ik een tijdje bezig was met herbronnen. Met mezelf in vraag stellen. Het doel van mijn bestaan doorgronden. Een richting geven aan het leven. De diepere zin van mijn eigen bestaan onder de loep nemen. De psyche van mijn onderbewustzijn ontrafelen. Of om het in gewone mensentaal te zeggen; ik had geen goesting meer om iets te schrijven. Dat gaat zo in het leven. Soms is er eens een rustpauze nodig. Om te herbronnen, om mezelf in vraag te.... ach laat maar. Ik zal maar eerlijk zijn. Het ging gewoon niet. Geen inspiratie en nog minder zin. Maar ik heb de indruk dat er beterschap op komst is. Er hebben zich al een paar rare hersenkronkels gevormd. Nieuwe ideeën waar wel wat over te schrijven valt. Vooral dan onder de overkoepelende invloed van enkele frisse duvels. En die duvels zijn er de oorzaak van dat ik mij voorgenomen heb om minder te schrijven over het gevaar van extreme religies. Die kunnen alleen maar mijn leven vergallen. En ik ben niet van plan om mij te laten beïnvloeden door gekken die niet eens weten wat leven is. Achterlijke individuen die met hun stomme godsdienst de hele samenleving willen ondermijnen. We zullen wel zien wat de toekomst brengt. Over één zaak wil ik echter duidelijk blijven; de eerste stomme idioot die mij komt vertellen dat ik met mijn achterste omhoog moet gaan bidden voor mijn zaligheid kan zich aan iets heel onaangenaam verwachten. Ik wil leven en laten leven. Zonder angst voor de toekomst. Genieten van de dagen dat ik op deze aardbol nog mag rondlopen. Zonder mij zorgen te maken over wat dan ook. Tot spijt van wie het benijdt wil ik een gelukkige optimist blijven. Al wil dat natuurlijk niet zeggen dat ik vanaf nu geen kritiek meer zal hebben op wat voor religie dan ook. Of op achterlijke mensen. Of op manipulators. Of op bemoeials. Of op wereldverbeteraars. Of op eender wat er in mijn pervers brein komt. Want met een wispelturig brein zoals het mijne kan ik natuurlijk niks garanderen. Best mogelijk dat ik morgen weer uitpak met een stukje waar rasechte racisten een puntje kunnen aan zuigen. Maar goed. We zien wel. Voorlopig zijn mijn plannen om te schrijven over alledaagse zaken. Over zaken die niet direct ter zake doen. Futiliteiten waar niemand iets aan heeft. Rare dingen die op deze wondere wereld zoal gebeuren. Over eigenaardige, merkwaardige, zonderlinge wezens die deze aardbol bevolken. Vrouwen bijvoorbeeld.
In Brussel komt er dit jaar geen kerstboom. In de plaats komt een soort van constructie in metaal. Met lichtjes. De reden waarom is niet helemaal duidelijk. Volgens een officiële uitleg zou het zijn omdat electrabel het hele zaakje gaat sponsoren. Daar heb ik toch mijn twijfels over. Een elektriciteitsleverancier kan evengoed de kerstverlichting sponseren. En een kerstboom uit het hoge noorden laten overkomen zoals elk jaar. Maar dat doen ze dus niet. Het mag om één of andere reden geen boom meer zijn. Zou het kunnen dat de groenen er voor iets tussen zitten? Dat er geen bomen meer gekapt mogen worden? Of om het transport uit te sparen. Al kan dat geen probleem zijn in Brussel. Burgemeester Thielemans is toch “buumdroeger” en kan die boom gemakkelijk zelf gaan halen. Te voet. Met zijn selecte clubje buumdroegers. En onderweg nog enkele grote potten pakken. Bomen dragen en potten pakken is toch de specialiteit van de buumdroegers. Of zou het kunnen dat het volgens enkele politiek correcten niet gepast is om een kerstboom te plaatsen. Om te vermijden dat er op lange tenen getrapt wordt. Want er zijn nogal wat zogenaamde progressieven die de eigen cultuur als minderwaardig beschouwen. Al heb ik toch een moslim tijdens een TV interview horen verklaren dat hij geen probleem had met een kerstboom. In het Vlaams dan nog. Waar ze die gevonden hebben weet ik ook niet. Waarschijnlijk speciaal voor dat interview geïmporteerd. Want een Nederlandstalige melkchocolade Belg in Brussel is zo zeldzaam als een intelligente politieker. Maar goed, ondanks protest van verschillende Brusselaars komt er een metalen constructie in de plaats. Een constructie die niet eens lijkt op een boom. De vorm lijkt meer op iets dat het midden houdt tussen een boom en een halve maan. Maar wel met flikkerende lichten. Dat moet want voor Brusselaars moet het flikkeren. Brusselaars zijn gediplomeerde flikkeraars. Dat ondervinden we dagelijks. Vlamingen en flikkers worden in Brussel vakkundig buiten geflikkerd. Ook dat is Brussel. Al kan het me persoonlijk niet schelen wat er op de Brusselse grote markt staat. Van dichtbij zal ik het nooit onder ogen krijgen. Gewoon omdat ik niet in Brussel kom als het niet echt noodzakelijk is. En kerstmis is ook al niet mijn ding. Maar toch heeft een kerstboom een zekere charme. Een met slierten en lichten versierde boom op een marktplaats is weer eens iets anders. Mooi om naar te kijken. Het moet dan wel een grote stevige boom zijn. Een kerstboom met ballen.
Voor die ene lezer die nog de moeite doet om af en toe eens te komen kijken of ik iets geschreven heb, kan ik het wel verklappen. Ik ben nog niet dood. De reden dat het weer een tijdje geleden is dat ik nog een stukje schreef is simpel. Ik doe nogal eens opzoekwerk. Ik doe mijn best om bij elk stukje de nodige achtergrondinformatie correct weer te geven. Dat kan soms wel eens wat tijd kosten om de nodige informatie bijeen te scharrelen. Als ik dan een idee heb om over een bepaald onderwerp te schrijven wil ik mij daar dan ook zo volledig mogelijk over informeren. En ditmaal is het uit de hand gelopen. Ik had mij namelijk voorgenomen om iets te schrijven over de islam. Dat het niet die vredelievende godsdienst is die moslims zo graag etaleren wist ik al. Maar het is veel erger dan ik mij ooit kon voorstellen. Eerst dacht ik nog dat het slechts een handjevol extremisten betrof die onze samenleving willen ondermijnen. Naïef van mij. Onvoldoende geïnformeerd was ik. Want na heel wat opzoekingswerk met vrienden google en co heb ik al heel andere ideeën. Het begon bij enkele onschuldige schrijfsels, moslimsites waar enkele naïevelingen sprookjes vertellen waar een kind van tien niet meer intrapt. Maar naarmate ik verdere info zocht begon het onnozel gedoe er wel heel gevaarlijk uit te zien. Haat, moord en doodslag wordt gepredikt. En zoals steeds met religies zijn het de zogezegde gematigden die zich laten opjutten door de extremisten. De gematigden willen dan tonen dat ze even goede volgelingen zijn dan de ergste bezetene. Laat het dan ook duidelijk zijn; als de waanzin om zich heen slaat zijn er geen gematigden meer. Dat hebben we in de geschiedenis nog gezien. Toen de katholieken mensen op de brandstapel plaatsten omdat ze een andere mening hadden waren het de gematigden die om meer gruwelen schreeuwden. Gewoon omdat ze zelf angst hadden om als levende toorts te eindigen als ze ook maar enige vorm van kritiek hadden. De schrik zat er diep in. En dat is wat er nu gaande is met een andere religie. Een religie die geen kritiek kan verdragen. Een religie die elke twijfel, opmerking of aanmerking met de dood wil bestraffen. Ik heb dan ook mijn eigen mening over de islam een tikkeltje moeten bijstellen. Bij deze dan ook mijn persoonlijke mening over al wat met islam te maken heeft. Gebruik makend van mijn recht op vrije mening richt mij dan ook persoonlijk tot al de moslims.
Als jullie onze levenwijze niet willen erkennen, zeg ik, ga weg van hier.
Als jullie onze wetgeving niet willen respecteren en de sharia willen invoeren dan zeg ik, maak dat je wegkomt.
Als jullie weer eens iets niet bevalt omdat het niet in jullie straatje past zeg ik, je kan een schop onder jullie kont krijgen.
Als jullie zelf toegeven dat er zo'n 80% moslims zijn die gewoon leven van uitkeringen en geen zin hebben om ook maar iets bij te dragen tot onze gemeenschap, dan zeg ik, profiteurs hebben we al genoeg, weg wezen.
Als jullie de persvrijheid en mijn eigen mening willen beknotten zeg ik, ik zal niet zwijgen, wen er maar aan.
Als jullie iedereen die ook maar iets van kritiek heeft op jullie godsdienst de strot willen oversnijden dan zeg ik, val dood.
Als jullie oproepen om iedereen te vermoorden die niet tot jullie god wil bidden zeg ik, rot op.
Als jullie beweren dat “iedere moslim als soldaat geboren is en bereid is een martelarendood te willen sterven om opgenomen te worden in jullie paradijs met zeventig maagden” zeg ik, vergeet de schoonmoeders niet mee te nemen.
Als jullie de eigen jongeren niet onder controle kunnen krijgen en beweren dat zulks onze fout is zeg ik, kruip in een hol, kom er nooit meer uit en neem jullie gebroed mee.
Als jullie holebi's “van de hoogste rotsen in zee willen gooien” zeg ik, ga elders brullen.
Als jullie het overbodig vinden om een fatsoenlijke opleiding te volgen omdat jullie van mening zijn dat de koran kennen voldoende is zeg ik, onderontwikkelde fanatici kunnen we hier missen.
Als jullie onze vrouwen beschouwen als hoeren omdat hun kledij jullie niet bevalt dan zeg ik, ga in een woestijn wonen.
Als jullie geen varkensvlees willen eten en van ons eisen dat dat we enkel halal mogen eten dan zeg ik, ga kamelen vreten.
Als jullie er van dromen om een eigen staat binnen de staat op te richten, met als einddoel onze hele gemeenschap over te nemen omdat jullie weten dat we geregeerd worden door een bende debielen dan zeg ik, ga zover mogelijk weg en neem onze regeerders mee.
Dat er nogal eens problemen kunnen opduiken als een man en een vrouw besluiten om samen te gaan wonen is algemeen bekend. Die problemen duiken meestal na enkele jaren op. Als de eerste verliefdheid voorbij is. Als de kleine onhebbelijkheden de kop beginnen op te steken, om het zachtjes uit te drukken. Of om het in duidelijke taal te zeggen: als ze op mekaars zenuwen beginnen te werken. Of nog: als ze elkaar kotsbeu zijn en elkaar liefst de nek willen omwringen. Maar er is ook een eigenaardigheidje dat zich veel vroeger manifesteert. Dat bleek uit een onderzoek van de Britse voedingsdeskundige Fiona Hunter. Na enkele maanden samenleven waren zomaar eventjes 32 percent van de mannen afgevallen. Of vermagerd, of uitgemergeld, het doet er niet toe hoe je het noemt. Het komt allemaal op hetzelfde neer. Vrouwen bleken dan weer verdikt op die enkele maanden. En dat is volgens Fiona Hunter onrechtvaardig. Ze probeert ook te achterhalen waarom dat zo is. En daaruit blijkt dat samenwonenden hun voeding op elkaar proberen af te stemmen. Een soort van compromis afsluiten zeg maar. En dan komt de aap uit de mouw. Want 'op elkaar afstemmen' betekent voor een vrouw heel iets anders dan wat een man in gedachten heeft. Voor een vrouw wil dat niks meer of minder zeggen dat een man maar moet eten wat zij beslist. En een vrouw die op jacht is om een man aan de haak te slaan let nogal op haar lijn. En op haar voeding. De eerste weken na het bij elkaar gaan wonen blijft ze dan ook in haar eigen eetgewoonte hangen. Dat wil dan zeggen veel slaatjes en andere caloriearme voeding. Dan is het niet verwonderlijk dat een normale man gewicht verliest. Als je in plaats van een stevige steak een halve kilo konijnenvoer voorgeschoteld krijgt kan het niet anders of je begint er als een konijn uit te zien. Als een man dan nog in de bovenkant van de dagelijkse seksuele behoefte voorziet, op jacht gaat voor eten en voor de verwarming elke dag een boom velt is het niet verwonderlijk dat de calorieën er af vliegen. Dat op jacht gaan en die bomen vellen is tegenwoordig dan wel beperkt tot restaurantbezoek en de knop van de verwarming opendraaien, maar dat doet er niet toe. Het blijft een feit dat een man al het fysieke werk voor zijn rekening neemt. Op een dieet van sla en worteltjes kan dat niet blijven duren natuurlijk. Een man wil dan meer of hij gaat van zijn stokje. Maar dat mag niet gebeuren. Want dat zou betekenen dat de vrouw tekort schiet in haar verzorgingstaak. Dat zou haar ego zwaar aantasten. Bovendien ziet die man er dan slank en knap uit. Dat mag ook niet want er zouden wel eens kapers op de kust kunnen zijn. Haar bezit zou wel eens in de belangstelling van andere vrouwen kunnen komen te staan. Een heel gevaarlijke situatie. Maar dan gebeurt er iets vreemds. Dan gaat de vrouw beginnen nadenken. En als een vrouw begint na te denken krijg je de meest onverwachte resultaten. Dan gaat de vrouw zorgen voor wat zij noemt 'een evenwichtig dieet'. Vettig en dikmakend voedsel. Om haar verovering vet te mesten. En zo minder aantrekkelijk te maken. Maar van die voeding neemt zij zelf het meeste voor haar rekening. Want over haar lijn hoeft ze zich geen zorgen meer maken. Ze heeft de man aan de haak geslagen. De buit is binnen. Ze mag zich laten gaan zoveel ze wil. En dan is ze verwonderd dat ze verdikt. Maar wat een vrouw dan vergeet is dat de noodzakelijke voedingsstoffen voor een man en een vrouw verschillend zijn. Zo heeft een man meer vitamine B nodig dan een vrouw. Het is dus belangrijk dat het dieet aangepast wordt aan de verschillende noden. Een vrouw is meer gebaat bij slaatjes en een man heeft meer behoefte aan vitamine B. Voor een harmonieus samenleven zou een vrouw er dus voor moeten zorgen dat zij meer slaatjes eet en haar man meer vitamine B binnenkrijgt. En waar zit het meeste vitamine B? In bier natuurlijk.
Er wordt wel eens beweert dat mannen blind zijn voor kleine hints. Maar zo ben ik niet. Na jaren huwelijkse ervaring ben ik een specialist geworden in het opvangen van ook maar de kleinste hint. Een gave die weliswaar niet altijd naar waarde geschat wordt door mijn echtgenote. Maar dat ligt bij haar. Omdat ze soms de verkeerde aanwijzingen geeft. Toch ben ik er fier op dat ik heel alert ben voor elk klein detail. Vooral als het gaat om van die kleine aanwijzingen die aantonen dat vrouwlief iets speciaals wil. Al zeg ik het zelf, ik heb een aangeboren talent en een jarenlange ervaring voor dergelijke zaken. Er ontgaat mij dan ook niks als het gaat over subtiele wenken. Dat heb ik verleden week nog maar eens bewezen. De dag was redelijk goed begonnen. Vrouwlief was goedgemutst opgestaan en had een ondeugende twinkeling in haar ogen. Er stond iets te gebeuren. Zoveel was zeker. Ik liet ze dan ook maar rustig verder plannen. Meer zelfs, ik ging een wandeling maken teneinde haar niet te storen in het bedenken van hints. Toen ik terug thuiskwam wachtte me een voorspelde verrassing. Bij het binnenkomen lagen er bloemblaadjes op de grond. Verdomme dacht ik eerst, de hond heeft de bloemen opgevreten. Maar dan bedacht ik dat we geen hond hebben. Het moest dus iets anders zijn. En alert als ik ben begreep ik onmiddellijk dat ze weeral eens haar bloemen herschikt had en vergeten was om op te ruimen. Ik haalde dan maar de stofzuiger te voorschijn en begon de achtergelaten bladeren op te zuigen. Ik volgde het spoor van de bladeren tot in de slaapkamer. Daar wachtte me echter een grotere verrassing. Er stonden tientallen theekaarsjes te branden. Verdomme toch, wat had ze nu weer uitgespookt. Was ze van plan om het kot in brand te steken? Vliegensvlug nam ik de brandblusser en in een mum van tijd was het zaakje geblust. Ik stond nog na te genieten van mijn krachtdadig optreden toen ik haar in de gaten kreeg. Ze lag in bed en had een satijnen kleedje aan. Ze trok het niemendalletje uit en gooide het in mijn gezicht. Waarna ze naar de kleerkast ging en een jeansbroek en dikke pull aantrok. Eerst keek ik een beetje beduusd, maar dan bekeek ik alles eens goed en begreep de duidelijke hint. Ze had liggen rusten, had een broek en pull aangetrokken en had een satijnen kleedje naar mij gegooid. Ik bekeek het niemendalletje eens goed en daar stond het klaar en duidelijk ' made in china'. De hints waren onmiskenbaar: rusten; aankleden; made in china. Mijn aangeboren gevoel voor hints en mijn jarenlange ervaring zorgden voor het enige juiste besluit: Ze wou chinees gaan eten.
De natuur heeft zijn herfstkleedje aangetrokken. Het frisse groen heeft plaats gemaakt voor het frisse bruin. Het is weer eens wat anders. Het moet niet altijd zomer zijn. Nu ja, zomer, dit jaar was het eigenlijk een zomer die er geen was. Enkele dagen met een zonnetje en voor de rest veel regen. Al heeft dat ook zijn voordelen natuurlijk. Want eigenlijk mogen we gelukkig zijn met zoveel regen. Er zijn plaatsen op de wereld waar mensen een ongeluk zouden doen om een emmer water. En niet te vergeten; van water wordt bier gemaakt. Voorlopig zullen we dus niet zonder gerstenat vallen. Want ook de hopoogst is behoorlijk. Of de prijs van bier daarom zal zakken is niet zeker. Maar ondertussen verliezen de bladeren hun bomen en wordt het stilaan een beetje frisser. De bloemetjes zijn uitgebloeid en de bloemblaadjes verslensen. De zaadjes worden met de wind naar onbekende oorden weggedragen. De wind lijkt wel postbode te spelen. Zelfs het gras en het onkruid heeft een stakingsaanzegging ingediend en is alvast gestopt met groeien. Net alsof het gesyndiceerd spoorwegpersoneel betreft dat hun jaarlijks aantal stakingsdagen moet halen. En zo maakt de natuur zich op om de koude te trotseren en hoopvol uit te kijken naar de volgende lente. De zon mag dan al zijn best doen om er nog een beetje warmte uit te persen, het kan niet baten. De natuur gaat zijn gang. Donkere grijze wolken komen onverzettelijk het land binnengedrongen. Met in hun kielzog de onvermijdelijke regen, ijs en sneeuw. Wind, sneeuwvlagen en gladde wegen zullen ons deel zijn. Eindelijk. Gedaan met de hitte, met terrasjes, met puffen en blazen. In de plaats komt koning winter het hele zooitje schoonmaken. Heerlijk weertje staat ons te wachten. Tenminste, van achter het warme raam. In een zachte zetel. Met een goed boek en een frisse duvel.
Hoe later de ontmaagding, hoe beter je latere relaties. Dat beweert de Amerikaanse psychologe Paige Harden. Of haar persoonlijke ervaring met dat besluit iets te maken heeft is niet zeker. Want over haar persoonlijke ervaringen met relaties is niets geweten. Het is niet de eerste keer dat Paige een onderzoek doet naar seksuele relaties. Uit die eerdere onderzoeken bleek dat jongeren die een vroege seksuele ervaring hadden minder crimineel gedrag vertoonden. Dat lijkt me nogal ingewikkeld. Iemand die een vroege seksuele ervaring gehad heeft zou dus minder geneigd zijn om de partner de nek om te wringen. Maar wel slechte relaties hebben. En iemand die op latere leeftijd ontmaagd is zou betere relaties hebben. Maar vertoond dan wel meer crimineel gedrag. Wat het beste is weet ik ook niet, ik ben geen zielenprutser. Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk. Maar het valt me op dat de onderzoekster steeds in het meervoud spreekt. Ze heeft het over relaties. In het meervoud. Zou het kunnen dat wie later ontmaagd is heel gelukkig is met verschillende partners? Moet kunnen. Niks op tegen. Integendeel zelfs. Maar toch een bedenking. Als partner van een laatbloeier loop je meer risico op een vroegtijdige dood. Door geweldpleging. Als partner van een vroege vogel daarentegen loop je meer risico op een slechte relatie. En zelfmoordneigingen. Dat is zoiets als kiezen tussen de pest of de cholera. Al kan ik me wel vinden in de theorie van de late ontmaagding. Als je ontmaagd wordt op je negentigste heb je natuurlijk weinig kans op slechte seksuele relaties. Wel meer kans op goede relaties na de ontmaagding. Al zullen die relaties waarschijnlijk weinig met seks te maken hebben. Maar dat doet er dan niet meer toe. Goede, gewone, relaties met de verpleegsters van het rusthuis is ook belangrijk.
Onderzoeken, studies en enquêtes, heerlijk leesvoer. En er is altijd wel één of ander onderwerp dat mijn speciale interesse heeft. Zo vond ik nog maar eens twee pareltjes. Onderwerpen om uit te printen. Op A2 formaat. Met extra groot lettertype om vervolgens in te kaderen en in de keuken omhoog te spijkeren. Beide onderzoeken komen uit Noorwegen. En kom nu niet zeggen dat Noorwegen een achterlijk derdewereldland is. Noorwegen presteert het om zomaar eventjes 61 procent van hun energie uit duurzame energie op te wekken. Daar mogen onze lage landen een puntje aan zuigen. En dat de Noren niet gek zijn blijkt ook uit hun gerichte onderzoeken. Onderzoeken naar de gelukkigheidsfactor van hun bevolking. Uit een studie bleek dat er veel minder scheidingen voorkomen in gezinnen waar de man de huishoudelijke taken aan de vrouw overlaat. Als dat geen goed nieuws is. In Noorwegen weten vrouwen hun plaats in de maatschappij. Laat de mannen maar energie opwekken, de vrouwen zullen de was en de plas wel doen. Zo hoort het. Een man die moe is van al dat opwekken vindt in Noorwegen rust na gedane dagtaak. En nieuwe energie om de dag nadien nieuwe zaken uit te dokteren. Volgens het onderzoek heeft dat alles te maken met het feit dat vrouwen, van nature, slechts tevreden zijn als de huishoudelijke taken grondig gedaan worden. En de enige die dergelijke taken tot een goed einde weten te brengen zijn vrouwen zelf. Als manlief zich gaat bemoeien met het huishouden is het maar voor de helft gedaan volgens vrouwlief. Dan doen ze het liever zelf. Dan kunnen ze zich lekker uitleven met vod en spons. De onderzoekers pleiten er dan ook voor om de taken duidelijk te verdelen. De vrouw in de keuken en de man in de zetel. Het enige dat een man in Noorwegen hoeft te doen in de huishouding is zich een biertje laten brengen door zijn huisvrouw. Maar er is meer. Uit een ander onderzoek blijkt dat vrouwen steeds dikker worden. In de jaren '50 van vorige eeuw hadden vrouwen een gemiddelde taille van 71 centimeter. Tegenwoordig is dat 86,4 centimeter. Dat komt omdat vrouwen tegenwoordig te veel verwent zijn. Ze hebben te veel hulpmiddelen om de huishouding te doen. Denk maar aan alle toestellen die ze tot hun beschikking hebben. Van wasmachine over stofzuiger tot een auto om boodschappen te doen. Vrouwen hebben te weinig lichaamsbeweging door al die hulpmiddelen. Terug naar vroegere tijden is gezond voor vrouwen. Dan kunnen ze hun calorieën kwijt. Door de was met de hand te doen, de boodschappen te voet, het hout voor de kachel bij elkaar te sprokkelen en de patatten uit de tuin te spitten verbruiken ze zo'n 1200 calorieën meer. Per dag. Als dat niet goed is voor de lijn. Het is dan ook duidelijk; gooi al die elektrische toestellen buiten, laat je vrouw meer werken en je hebt een gelukkige slanke vrouw. Ik heb alvast de resultaten van die studies in de keuken omhoog gehangen. Vrouwlief was er niet echt tevreden mee. Ik zal toch eens moeten overwegen om naar Noorwegen te emigreren.
De in België wonende Congolees Bienvenu Mbutu Mondondo heeft samen met de Franse associatie 'le cran' (Conseil Représentatif des Associatoins Noires) nogmaals klacht ingediend tegen het stripalbum Tintin au Congo. Volgens de aanklagers bevat dat verhaal racistische elementen en komen er neerbuigende passages in voor. Zo komt er een fragment in voor waar de stripfiguur Kuifje zich nogal negatief uitlaat over de zwartjes. En erger nog, Kuifje laat zich dragen door zwartjes. Daarom wil Mondondo en co een verbod op de verkoop van het stripverhaal. De eerste klacht over hetzelfde onderwerp is in 2011 al eens behandeld door de burgerlijke rechtbank van Brussel. De aanklagers kwamen van een kale reis terug. De rechter was van oordeel dat tekenaar Hergé nooit de bedoeling had om iemand schade toe te brengen. Bovendien moest het werk gezien worden in de context van de jaren waarin het gemaakt is. Maar Mondondo en co trekken nu naar de rechtbank van eerste instantie van Brussel met dezelfde eis. En als de verspreiding van het stripverhaal niet gestopt kan worden eisen ze dat er een waarschuwing op het werk komt. Een soort van sticker die lezers er op attent maakt dat het verhaal racistische inhoud bevat. Bovendien mag het werk niet meer aangeboden worden onder de categorie kinderen maar wel in de afdeling volwassenen. Tussen haakjes: in Amerika is het verhaal niet in de officiële handel verkrijgbaar. Waarschijnlijk wel in een alternatief circuit want ik kan mij voorstellen dat het een collectors item is. Maar goed, Amerika is nu ook weer niet het lichtgevend voorbeeld wat betreft vrijheid van mening. Haakjes dicht. In principe heb ik iets tegen het feit dat boeken verboden worden. Van mij mag en moet alles openbaar beschikbaar zijn. Voor iedereen. Al kan ik mij wel vinden in het feit dat sommige lectuur niet thuishoort in de afdeling kinderen. Maar ik heb iets tegen censuur. Uit principe. Iedereen mag zijn mening uiten. Het recht van vrije mening is voor mij een hoog goed. En dat moet gevrijwaard blijven. Ik ben dus wel benieuwd naar de uitspraak van de rechter. Veronderstel dat er een verbod komt dan zitten we meteen met een precedent. En als er een bepaalde restrictie komt zoals een waarschuwing of een verbod om in een bepaalde afdeling te koop aangeboden te worden dan schept dat mogelijkheden. Dan trek ik naar de rechtbank en vraag een verbod op de verkoop van de bijbel en de koran. Of tenminste een waarschuwing. Ik ben geen bijbelkenner en al zeker geen korankenner maar dan zal ik mij eens gaan verdiepen in de teksten van die respectievelijke boeken. Zeker weten dat er passages in staan die mij als niet gelovige kwetsen en/of denigrerend overkomen. Dan moet daar in de toekomst ook een waarschuwing op komen dat die boeken opruiende taal bevatten. En kunnen ze voor verkoop aangeboden worden op de afdeling waar ze thuishoren: bij de sprookjes.
De krant 'de morgen' heeft het licht gezien. Het is wel een duister licht. Zoiets als het licht in een donkere kamer. Maar ze zijn er bij 'de morgen' van overtuigd dat ze de wereld gaan verbeteren. Of toch op zijn minst Vlaanderen. Hun oplossing voor het migrantenprobleem bestaat er uit dat ze het woord 'allochtoon' niet meer gaan gebruiken. De journalist die het nog waagt om over allochtonen te schrijven kan meteen zijn C4 afhalen. Bij mijn weten is het woord allochtonen ooit uitgevonden om het niet te hoeven hebben over vreemdelingen of over indringers. Want dat was te oneerbiedig. Te beledigend. Maar dat is nog niet alles. Ze willen de personen-die-niet-bij-naam-genoemd-mogen-worden in een beter daglicht plaatsen. Meer goed nieuws brengen over diegenen-die-zo-lief-zijn. Waar ze dat goed nieuws gaan vinden weet ik ook niet, maar het zouden geen beroepsjournalisten zijn als ze er niks kunnen op vinden. Zeker met een rijke taal als het Nederlands zijn er nogal wat mogelijkheden. Ik verwacht mij dan ook aan artikeltjes met als titel Vriendelijke jongeren bezorgen agent een gratis bloedneus. En dan een uitgebreid verslag van het schandalige feit dat de betrokken agent geen dankuwel gezegd heeft. Waarschijnlijk zal de journalist in zijn artikel ook meteen opperen dat de agent een tuchtmaatregel moet krijgen. Wegens onbeleefdheid. Bij de morgen zijn ze er blijkbaar van overtuigd dat niet schrijven over problemen voldoende is om de problemen op te lossen. Ze gaan daar zelfs zo ver dat ze van plan zijn om andere zaken meer aandacht te geven. Meer naar de voorgrond te schuiven. Binnenkort kunnen de lezers zich verwachten aan koppen zoals: Vlaming spuwt op de grond in bosrijk gebied. Met een uitgebreid achtergrondartikel van een milieugoeroe die komt vertellen hoeveel schade menselijk speeksel aan de natuur aanbrengt. En met de eis op een parlementair debat over op de grond spuwende Vlamingen in bosrijke gebieden. Want daar zijn ze wel goed in. Als het gaat over eigen volk dan mogen ze wel bij naam genoemd worden. Wat zeg ik? Mogen? Dan moet dat benadrukt worden door de journalisten. Verplicht. Op straffe van ontslag met onmiddellijke ingang. Wegens insubordinatie. Nu weet ik ook wel dat elke krant met de nodige kilo's zout moet gelezen worden. Want het is niet alleen de morgen die in dat bedje ziek is. Dat lijkt wel een besmettelijk virus. Als je een artikeltje leest waarin sprake is van 'jongeren' dan weet een normale lezer hoe laat het is. Maar de morgen gaat dus nog een stapje verder. Daar willen ze problemen met een bepaalde niet-nader-genoemde-groep helemaal verdoezelen. Er niet over berichten, dan bestaat het niet is voortaan het devies bij de morgen. Zo kan ik ook wel problemen oplossen. Laat de media voortaan niet meer berichten over de crisis. Dan is dat meteen opgelost. Simpel toch. Gewoon zwijgen over problemen dan bestaan ze niet. Maar misschien is het nog zo geen slecht idee. Laat ons voortaan zwijgen over de morgen. Dan zijn we daar al van af.
Door het raam van ons vakantieverblijf kreeg ik hem in de gaten. Een garnaalvisser. Of het een beroepsvisser was durf ik te betwijfelen. De man had geen boot, deed het dan maar te voet. Schouderhoog diep in het water met een sleepnet achter zich aan. Het was een beeld dat ik mij nog herinner van heel lang geleden. Zo'n vijftig jaar geleden was dat een vertrouwd beeld aan onze kust. Tegenwoordig een zeldzaamheid. Uiteraard was ik nogal nieuwsgierig over wat hij zoal zou bovenhalen. Want ik weet nog hoe ik ooit zelf garnalen uit het zeewater haalde. Met een klein speelgoednetje weliswaar, maar soms wel een aardige portie. De vangst was toentertijd wel nogal wispelturig. Er waren dagen dat het niet echt de moeite loonde en ik de gevangen garnaaltjes dan maar terug vrijliet. Er waren ook dagen dat ik helemaal niks naar boven haalde, gewoon omdat ik niet gevist had. Dat gaat zo met kinderen, soms hadden we geen zin om een paar uur met een netje in het water te ploeteren. Er waren trouwens nog zoveel andere zaken te doen langs het strand. Krabben vangen, zandkastelen bouwen, zwemmen of gewoon kattenkwaad uithalen. Maar als het om eetbare zaken ging dan waren mosselen, krabben en garnalen wel de hoofdbrok. De krabben zijn ondertussen volledig verdwenen, maar garnalen zitten er nog wel. Helaas niet meer zoveel dan vijftig jaar geleden. Want in die jaren gebeurde het wel dat de garnalenvangst, zelfs bij mij, zo succesvol was dat het de moeite was om mee te nemen en in de pot te laten belanden. Lekkere verse garnalen waren dat. De garnalenvissers van toen haalden echter steeds een grote partij garnalen boven. Dikwijls zelfs met nog enkele tongskes. Die tijd is blijkbaar voorbij. Maar toch wou ik eens weten wat de man wist te bemachtigen. Het was maar povertjes. Niet de moeite om mee te nemen. Met mijn speelgoednetje van vijftig jaar geleden haalde ik meer uit het water. Ik begon eventjes te rekenen. Als ik als tienjarige een portie garnalen van pakweg vijfhonderd stuks bovenhaalde waren dat een globale schatting- toch tweehonderd koppeltjes. Nu weet ik niet hoeveel nakomelingen garnalen kunnen verwekken, maar tweehonderd koppels garnalen kunnen op vijftig jaar wel zorgen voor enkele miljarden nakomelingen. Eigenlijk had ik die garnalen vijftig jaar geleden beter terug in zee gezet. Dat zou een miljardenverschil gemaakt hebben. En dan zou die man nu toch heel wat meer in zijn netten gekregen hebben. Helaas voor die garnalenvanger. Nu haalde hij twee keer niks uit de zee. Echt waar, ik kreeg het niet over mijn hart om die man te vertellen dat ik vijftig jaar geleden de zee leeggevist heb.
Eigenlijk was het heel simpel begonnen. En was de oplossing ook heel simpel. Maar dat was omdat ik geen rekening hield met het feit dat ik met de post te doen had. Onze nationale post. De brievenronddragende bosbodes die ons welbekend zijn. Al had het niks te maken met facteurs. Het had met de organisatie van de post te maken. Als plichtbewuste burgers laten we onze brievenbus regelmatig leegmaken door een vertrouwenspersoon als we op vakantie zijn. Op een dag kregen we een telefoontje dat er een berichtje in de brievenbus zat met de mededeling dat er een aangetekende brief klaar lag om af te halen bij het lokaal postkantoor. Vermits we echter van plan waren om nog een tijdje van ons verlof te genieten zou er wel eens een probleem kunnen van komen. Uit ervaring weet ik dat dergelijke aangetekende brieven slechts een beperkte tijd bijgehouden worden. De oplossing was simpel, dacht ik. Een telefoontje naar het postkantoor om te vragen of ze de brief iets langer konden bijhouden. Maar dat was niet zo eenvoudig. Toen ik het telefoonnummer van het lokaal postkantoor belde kwam ik terecht op een knoppendrukapparaat. Je kent dat wel. Een enerverende stem die je vraagt om op een knopje te drukken om verder te raken. Te beginnen met de taal. Druk 1 voor Frans. Druk 2 voor Nederlands. Druk 3 voor Oost-Timorees...enzovoort. Dan weer een uitleg over de volgende te drukken knopjes. Voor de bank van de post druk 1. Voor brieven druk 2... enzovoort tot en met 7. En nummer 7 was eindelijk het verlossende knopje: voor een gesprek met een medewerker; druk 7. Een muziekje klonk door mijn telefoon...en bleef duren. Minutenlang. Tot ik de kriebels kreeg. Telefoon dichtgegooid. En eventjes nagedacht over een andere oplossing. Bellen naar het nationale inlichtingen nummer 1207 leek een optie. Daar kreeg ik echter van een vriendelijke dame te horen dat een telefoontje naar elk postkantoor te lande automatisch terecht komt bij het nummer 022.012345. Niks aan te doen. Een lokaal postkantoor is niet meer bereikbaar per telefoon. Waar een mens terecht komt via een nummer dat begint met 022 is me een raadsel, want er bestaat in België geen zone 022. In heel Europa bestaat er trouwens geen zone 022. Echt, ik heb het opgezocht. Het enige land dat een telefoonzone 022 heeft is Bahrein. Al zou het me niet verwonderen dat de Belgische posterijen een bijhuis heeft in Bahrein. Er verwondert mij niks meer tegenwoordig. Al was er misschien nog een oplossing: een mailtje. Maar dat bleek ook dik tegen te vallen. Er is geen enkel lokaal postkantoor in België bereikbaar per mail. De enige manier om de post te bereiken loopt via het nummer 022.012345. 's Anderdaags dus nog eens een poging gedaan om het verrekte nummer te bereiken en een levende persoon aan de lijn te krijgen. Na de noodzakelijke knoppendoos sessie doorlopen te hebben volgde weer het wachtmuziekje. Maar na een kwartier wachten iets nieuws: een elektronische stem die me meldde dat de wachttijd onverwacht oploopt. Druk 0 om te blijven wachten, druk 1 en leg af. De post zal U binnen 48 uur zelf contacteren. Dat leek hoopgevend. Niks van, want twee dagen lang gaf de telefoon geen kik. Op hoop van zegen nog maar eens een poging gedaan via het vermaledijde nummer. En kijk, wonder boven wonder kreeg ik een levend wezen aan de lijn. Die wist me echter te melden dat ze me niet kon doorverbinden met een plaatselijk kantoor. Meer zelfs, ze kon zelf ook geen boodschap doorsturen omdat ze met de beste wil ter wereld geen contact kon maken met plaatselijke kantoren. Elk Belgisch postkantoor is blijkbaar volledig afgesloten van de bewoonde wereld. Niks aan te doen. Welke achterlijke idioot dergelijk systeem uitgedacht heeft weet ik ook niet, maar eventjes had ik hoop om de verantwoordelijke van dat systeem mijn onverbloemde waarheid te zeggen. Enkele seconden na mijn telefoontje met 022.012345 kreeg ik een telefoontje van... De post. Met een elektronische stem die een tevredenheidsenquête deed. Of ik tevreden was? Mijn geduld liep ten einde en ik wou de uitvinder van dat systeem eens duchtig mijn gedacht zeggen. Maar dat kon niet. De geestelijk gestoorde debiel die verantwoordelijk was voor het hele gedoe was blijkbaar dezelfde als degene die het tevredenheidsonderzoek in elkaar gestoken heeft want zelf blijft hij/zij volledig buiten schot. De vragen gingen enkel over de onthaalbediende en over het bereikte resultaat. Vooral niet over het hele systeem. Bovendien was het enkel mogelijk om te reageren via de beruchte knoppen op het telefoontoestel. Geen mogelijkheid om iets in te spreken in de zin van: GECENSUREERD !!!!!! In deze tijden waar communicatie via telefoon en mail de normaalste zaak ter wereld is, gaat de post terug naar de middeleeuwen, naar de diligence, naar paard en kar, en is de post zelf enkel bereikbaar per brief. Maar er is hoop. Volgens doorgaans slecht ingelichte bron is mij bevestigt dat de post werkt aan een, volgens hen, nieuw en uiterst gesofisticeerd communicatiemiddel: de tam-tam.
Ik ben Fredje
