Eigenlijk zou ik mij moeten schamen omdat ik er nog niks over geschreven heb. Het “unicum” werd onder mijn aandacht gebracht door een artikeltje in een landelijke krant. Door een journalist die hier zelfs niet woont maar, terecht, vond dat het wereldkundig gemaakt moest worden. Het unicum waar hij het over had is niks anders dan meester Jo. Een leraar in een basisschool in ons dorpje. Maar wat volgens de krant een unicum is, is voor mij en voor zowat allen die meester Jo kennen niks ongewoon. Omdat we hem al zo'n veertien jaar zo kennen. En iedereen kent het hele verhaal van meester Jo. Het begon zowat veertien jaar geleden. Jonathan, want zo is zijn naam voluit, was zestien jaar en kwam op een mooie dag thuis van de plaatselijke chiro. Het was een warme dag geweest en Jonathan was niet bepaald een rustige jongen. Bezweet en vuil geworden van in bomen te klauteren en over de grond te rollen kwam Jonathan thuis. Hij besloot een duik te nemen in het ouderlijke zwembad achterin de tuin. Onbezonnen dook hij het water in. Wat hij echter uit het oog verloren had was het feit dat er onvoldoende water in het zwembad was. Jonathan kwakte met zijn hoofd tegen de bodem van het zwembad. Het had dramatische gevolgen. Jonathan werd op slag volledig verlamd. Al wat hij nog kon was spreken en met zijn hoofd bewegen. Armen en benen hingen er bewegingloos bij. Medische onderzoeken brachten aan het licht dat er geen hoop op beterschap was. Verschillende revalidatie pogingen bevestigden alleen maar het verdikt. Maar Jonathan gaf niet op. En het unicum begon vorm te krijgen. Met een aangepaste elektrische rolstoel maakte Jonathan zijn studies af. Met zijn diploma als computerspecialist zocht hij een plaatsje op de arbeidsmarkt. En toen kreeg hij dat tikkeltje meeval dat iedereen wel eens krijgt. In die periode werd er in de basisschool een computerklas opgericht en de school zocht een leraar. Jonathan greep de kans met beide … heu, nu ja... hij solliciteerde en kreeg de job. Mits enkele kleine aanpassingen aan de lokalen ging meester Jo aan de slag. In het begin was meester Jo wel een verrassende verschijning op school. De kinderen konden er niet genoeg van krijgen toen ze zagen dat hij zijn rolstoel bestuurde door middel van een joystick die hij met zijn kin bediende. Maar sindsdien is meester Jo een normale verschijning. Zowel in school als in de straten van ons dorpje. Het kan dan wel eens gebeuren dat meester Jo zichzelf ergens klem rijdt met zijn rolls royce, maar dat is geen probleem. Iedereen kent meester Jo en een helpend duwtje is er altijd wel in de buurt. Ondertussen is meester Jo een vertrouwd beeld in de school en in het dorp. Zodanig vertrouwd dat niemand er zich nog van bewust is dat het toch wel een bijzondere man betreft die de moed nooit heeft opgegeven. De nu dertigjarige man bewijst al veertien jaar elke dag dat hij nog nuttig is in de maatschappij. En het is een buitenstaander die mij en vele anderen er op attent moet maken dat we hier te maken hebben met een wel heel uitzonderlijk man. En die buitenstaander heeft wel helemaal gelijk als hij spreekt van een unicum. Weinigen zullen het meester Jo nadoen. Door zijn moed en doorzettingsvermogen is hij ook een voorbeeld voor de kinderen. En de kinderen zijn gek op meester Jo. Niet in het minst als ze een eindje kunnen meerijden met “hun” meester Jo. Zo zie je maar. Waar een wil is, is een weg. En dan hoor ik sommige jongeren klagen dat ze geen kansen krijgen in het leven. Ze kunnen altijd bij meester Jo enkele lessen gaan volgen hoe je in het leven kansen creëert.