Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
29-03-2012
Onhandelbaar
Soms zijn er nog TV programma's waar veel mensen nog wat kunnen van leren. Zo kwam ik tijdens het zappen toevallig terecht op een kleinere zender. Welke weet ik niet meer precies. Acht TV, of negen TV, of misschien was het wel wijf TV. Enfin, het doet er niet toe. Er begon in ieder geval net een reality programma. Het ging over onhandelbare jeugd. Een jongen van 16 en een meisje van 16. Uit twee verschillende gezinnen in Engeland. Beiden onhandelbaar volgens de respectievelijke ouders. Beiden waren de school moe en hadden dan maar besloten om niet meer te gaan. Ondanks alle problemen die ze hun ouders daarmee op de hals haalden. De politie was al meermaals tussen gekomen wegens onwettige afwezigheden. De rechtbank had al boetes opgelegd aan de ouders. Maar de twee konden er alleen maar eens mee lachen. De jongen hield zich ledig met hier en daar rondhangen en jointjes roken. En geld aftroggelen van zijn ouders om in zijn behoefte te voorzien. Voor de rest had hij er het grootste plezier in om pa en ma het bloed onder de nagels vandaan te halen. Het meisje was een feestbeest. Drank was haar leven. Tijdens de week deed ze gewoon niks. En tijden het weekend was het party time. Telkens weer kwam ze straalbezopen naar huis. Om daar de boel op stelten te zetten. Beiden jongeren leefden er op los zonder rekening te houden met wie of wat dan ook. Een luilekker leventje en niemand moest hun komen vertellen hoe het moest. Ze deden gewoon waar ze zin in hadden en de ouders moesten dat maar betalen. Tot ze bereid waren mee te doen aan een reality programma. Ze zouden ondergebracht worden bij een gastgezin. Een week lang naar een gastgezin. In Puerto Rico. Om discipline aan te leren. En dat was lachen. Op de heenreis naar Puerto Rico zaten die twee zich al te verkneukelen van plezier. Wie zou hen immers kunnen verplichten om zaken te doen die ze niet wilden. Wie ter wereld zou hen verplichten om naar school te gaan? Laat staan aan het werk te zetten. No way. Integendeel, ze zouden er wel voor zorgen om het gezin naar hun hand te zetten. En er een mooie vakantie van te maken onder de Puerto Ricaanse zon. Op het vliegveld werden ze afgehaald door de vader van het gastgezin. Een beminnelijk man. Eén en al vriendelijkheid. Het gastgezin woonde op een landgoed enkele kilometers buiten de stad. In volle natuur. Jungle zeg maar, want er was een flinke omheining rond het landgoed. Om wilde dieren weg te houden. Het gastgezin had ook drie kinderen en die kenden het klappen van de zweep. Gingen naar school, deden hun best en na schooltijd hielpen ze pa en ma met het vele werk op een dergelijk landgoed. Het eerste wat de vader deed was een aantal regels kenbaar maken. Daar moesten de twee gasten zich aan houden. Dat hoorde zo vond de man. Zijn huis, zijn regels. De twee snotters bekeken elkaar veelbetekenend en konden een lach niet onderdrukken. Moest die sul hen discipline bijbrengen? Na het avondeten kregen ze een kamer toegewezen. De pret kon niet op. Tot 's morgens vijf uur. Opstaan en naar school. Want de man had een school gevonden voor de twee belhamels. Die school bleek ook enkele simpele regels te hanteren. Respect en discipline waren er normaal en iedere leerling hield zich er aan. Na een introductie bij de directrice konden ze de klas vervoegen. Dat liep niet zoals men in Puerto Rico verwacht van zestienjarige tieners. De twee waren het al gauw beu en gingen buiten een jointje roken. Zomaar. De directrice liet zich niet doen. Ze belde de gastvader en die kon de kinderen komen halen. Ze lagen er uit. Wat de man ook van excuses kon verzinnen deed niks ter zake. De twee waren ongemanierd, respectloos, hielden zich niet aan de kledingsvoorschriften en durfden zelfs tegenspreken. Volgens de directrice was dat voldoende. Buiten! En nooit meer terugkomen. De man keek een beetje sip maar je zag hem al nadenken. Hij nam de twee mee naar zijn huis en liet zijn beslissing weten. Geen eten deze middag, geen TV, internet of GSM gedurende vier dagen. Bovendien maakte hij een lijstje van taken die te vervullen waren in de grote tuin. De twee dachten er niet aan om ook maar een vinger uit te steken. Daar wist de gastvader wel raad mee. Het was simpel. Niet naar school? Niet werken? Dat betekende geen eten en geen bed. Zonder commentaar. De man negeerde alle protesten en weigerde gewoon nog te spreken met de twee. Voor hem bestonden ze niet meer. De beminnelijke man had een rustig besluit genomen; buiten! Dag en nacht. Het meisje deed nog een poging om weg te raken. Naar het vliegveld en dan naar huis. Maar al snel begreep ze dat ze niet weg kon. De omheining bleek op slot en er over kruipen had geen zin. Ze zou zonder geld of communicatiemiddelen in de jungle terechtkomen. En dat vond ze geen optie. De twee bleven dan maar rondhangen op het domein. Tot rond middernacht. De honger en de nachtelijke geluiden van de omringende jungle deden hun werk. Ze boden hun excuses aan en smeekten om een bed. De man was zo goed om ze binnen te laten. Onder uitdrukkelijke voorwaarden. Het hielp. 's Anderendaags waren de twee plots noeste werkers geworden en voor de rest van de week bleef het zo. Het is toch opmerkelijk dat zogenaamde onhandelbare tieners op één dag tot andere gedachten kunnen gebracht worden. Ik ken enkele ouders die les zouden moeten gaan volgen in Puerto Rico.
Ik heb blijkbaar iets gemist. Volgens een item op het TV nieuws waren er prijzen uitgereikt. Aan VTM en aan VRT. Niet zomaar een prijsje bleek. Het ging om televisiesterren. Heel belangrijke prijzen moeten het zijn om dat als item op het nieuws te vermelden dacht ik eerst. En ik wist van niks. Het eerst wat ik er van hoorde was op die dag in het nieuws. Het bleek te gaan om prijzen die uitgereikt waren op de nacht van de Vlaamse televisiesterren. Nu heb ik niks tegen prijzen, maar waarom de nieuwsdienst de kijker lastig valt met behaalde prijzen is mij een raadsel. Is dat omdat ze van zichzelf vinden dat ze belangrijk zijn? Gewoon omdat het deel uitmaakt van hun job dat ze regelmatig met hun gezicht op het scherm komen. Het is een job zoals een andere. Maar bij nader onderzoek kwam ik te weten dat er aan die prijsuitreiking een avondvullend programma verspilt is. Een hele avond om zichzelf in het zonnetje te zetten. Om zichzelf tot televisiester te bevorderen. Met bijbehorende glans en glitter. In verschillende categorieën dan nog. De prijs van het beste informatieprogramma, de prijs voor de beste humor, en wat weet ik nog allemaal. Er bleek zelfs een prijs voor het beste kookprogramma. Waarom moet dat allemaal op TV te zien zijn vraag ik mij dan af. Als ze een wedstrijdje willen organiseren is dat hun zaak. Maar val daarmee niemand anders lastig. Maar blijkbaar vinden ze van zichzelf dat het onmisbare informatie is voor de modale kijker. Krijgen we binnenkort ook een avondvullend programma van een wedstrijdje die, bijvoorbeeld, de brandweer organiseert? De nacht van de Vlaamse brandweersterren. Met verschillende categorieën zoals de beste ladder plaatser. De beste brandslang uitroller. Of de nacht van de Vlaamse reinigingsdienststerren Met onderdelen als de beste vuilbak leegmaker en de beste 'achter-de-camion-loper'. Of, ook een goeie, de nacht van de Vlaamse onderhoudssterren. Met een beker voor de beste afstoffer en de beste opneemvod uitwringer. Als dat allemaal rechtstreeks uitgezonden wordt zijn we een tijdje bezig. Want er zijn nog beroepen die een nachtelijk wedstrijdje kunnen organiseren. Maar die komen niet met hun kop op het TV scherm en daarom verdienen ze de titel van 'ster' niet. Al zijn die even nuttig, soms zelfs nuttiger, dan iemand die eens op een scherm komt. Maar het is zoals mijn vader zei. Soort zoekt soort. Narcisten zoeken andere narcisten. Ach, het kan mij niet echt iets schelen. Er zijn nog andere zenders op de kabel.
God mag de heer danken dat hij niet bestaat. Op zijn blote knieën. Want wat ik donderdag weer gehoord en gezien heb heeft me kwaad gemaakt. En geen beetje. Als ik die god ooit tegenkom krijgt hij een mot op zijn bakkes. Gegarandeerd. De begrafenisplechtigheid in Leuven van de kinderen die omkwamen bij het busongeval in Zwitserland was een ziekelijke vertoning. Vier, zelfverklaarde vertegenwoordigers van die god stonden daar te verkondigen dat het de wil was van hun grote baas. Hun goede almachtige god heeft de kinderen tot zich genomen. Als dat zo is dan moet god aangeklaagd worden voor meervoudige moord. Niks minder. Maar wat mij het meest tegen de borst stuit is het feit dat die vier vertegenwoordigers het komen goedpraten. Vier travestieten die in het aangezicht van de rouwende ouders de moord op hun kind staan te verheerlijken. Je moet maar durven. Het getuigt van een ziekelijk, sadistisch gedachtengoed om, verkleed als drag queen, een kindermoordenaar te loven. Onder het mom van troosten. Er valt niks te troosten. Ouders die een kind verliezen kunnen niet getroost worden. Die dragen dat voor de rest van hun leven met zich mee. Als er al iets is om die ouders een beetje te helpen dan waren het de talrijke aanwezigen die hun tranen lieten lopen. Een menigte die in stilte hun meeleven kwamen betonen aan de diepgetroffen ouders. Want er zijn geen woorden voor een dergelijk verlies. Maar die zelfverklaarde vertegenwoordigers van een onbestaand wezen hebben er blijkbaar een pervers genoegen in om nog een beetje zout in de wonde te strooien. En ondertussen reclame te maken voor hun boosaardig clubje. Een zooitje in vrouwenkleding gehulde debielen die er enkel op uit zijn om geld en macht te verwerven. Die niet aarzelen om het verdriet van mensen te misbruiken om hun zakken te vullen. Of dacht je dat ze het gratis deden. Ze worden reeds betaalt door belastinggeld en daar bovenop durven ze nog eens met de schaal rondgaan. En daarna nog een rekening te presenteren voor hun aanwezigheid. Aan de rouwende ouders. Geld en macht, daar draait het om. Wat ik niet begrijp is het simpele feit dat er iemand schuld bekent aan moord en gewoon vrijuit gaat. Want dat is het per slot van rekening. De vertegenwoordigers van god bekennen dat het de wil is van hun grote baas. Dat een onbestaand wezen de oorzaak is van moord en doodslag. Mensen die zoiets beweren horen in de psychiatrie. Bij de zware gevallen.
Er zijn van die zaken die niet direct opvallen. Tot je gerichter begint te kijken. Mij viel het op toen ik in het centrum van ons dorpje zag hoe een huisgevel geschilderd werd. In het grijs. Een soort mottig grijs waar een mens betraande ogen van krijgt. Toen ik rondkeek zag ik meer grijs. Het hele straatbeeld is verandert in een doffe grijsheid. Er is haast geen kleur meer te bekennen in de straten. Auto's zijn grijs. Meer en meer huisgevels zijn grijs. En als het dan nog een grijze dag is dan ziet het hele boeltje er troosteloos uit. Al wist ik niet dat er zoveel verschillende tinten grijs bestonden. Van saai lichtgrijs tot mottigmakend donkergrijs. Een mens zou er depressief van worden. Waar zijn de kleuren naartoe? Zelden zie je nog een knalgele auto. En behalve het rode verkeerslicht is er in het straatbeeld geen rood te bekennen. Zou het te maken hebben met een algemeen gevoel van pessimisme? Mensen worden alsmaar meer chagrijnig, nors en verbitterd. Al vraag ik mij af wat oorzaak en gevolg is. Is het grijs gevolg van de algemene vervlakking van mensen of worden mensen apathisch door al het grijs rondom hen. Mij lijkt meer het eerste het geval. Want het zijn toch personen die de kleur van hun auto kiezen. Of de kleur van hun huisgevel. Waar is de tijd van de kleurrijke omgeving? Alle kleuren van de regenboog waren te bewonderen. Zelfs de roodborstjes droegen rood. En rood is toch de kleur van de hoop. Van de passie, de gedrevenheid. Ook het geel is verdwenen. Het zonnige en vrolijke geel. Enkel bussen van de lijn hebben nog een gele tint. Maar dat zal wel economische redenen hebben. Want er zijn maar weinig mensen die vrolijk worden van een lijnbus. Tenzij je al een half uur in de kou staat te wachten en eindelijk de bus ziet komen. Maar dat heeft dan andere redenen. Het groen is ook al verdwenen. Zelfs de bladeren van de bomen verstoppen zich in deze tijd van het jaar. Het groen dat toch frisheid, prilheid en natuurlijkheid symboliseerd. Maar groene gevels en auto's zijn zowat onbestaand. Blauw is ook weg in het straatbeeld. Behalve dan als er verkiezingen in aantocht zijn. Dan is er een bepaalde politieke partij die alle blauw opkoopt en tentoonspreid om toch maar een stemmetje te winnen. Voor de rest alleen nog hier en daar een blauwe politieagent. Met of zonder blauw flikkerlicht. Een verloren gelopen exemplaar die elke dag een klacht wegens racisme riskeert. Zelfs wit is verdwenen. Toch de kleur van de reinheid en de zuiverheid. Allemaal weg. In de plaats van al die vrolijke kleuren is het saaie grijs gekomen. Ik weet het niet, maar, heeft het te maken met de mentaliteit van mensen? Geen kleuren is geen hoop, geen passie, geen prilheid, geen vrolijkheid, geen zuiverheid of geen gedrevenheid meer. In de plaats is grijs de algemene tendens. Het symbool van de saaiheid, de onopvallende kleurloosheid van mensen zonder mening die zich laten meedrijven met de stroom van de algemene nietszeggende opinie. Waar zijn de felle fluoriserende kleuren die een duidelijke mening vertegenwoordigen? Kleuren die duidelijk aangeven dat er hoop, passie en gedrevenheid is. Die vooruitgang en vernieuwing weergeven. En niet de gelatenheid van het depressief makend grijs. Maar ik ga niet mee met de heersende trend. Ik ga voor kleuren. Felle gele, groene, rode en blauwe kleuren om mijn optimisme te symboliseren. Om mijn hoop op een betere toekomst duidelijk weer te geven. Om mijn puurheid, mijn frisheid, mijn vrolijkheid en natuurlijkheid uit te drukken. Binnen een paar jaar zal er een nieuwe wagen moeten komen. Dat wordt een duidelijke kleur. Dat weet ik nu al. Een kleur waarop het vuil niet zo zichtbaar is. Waarschijnlijk lichtgrijs.
Er was een tijd dat de klokken nog naar Rome moesten vliegen om paaseieren te gaan halen. Maar sinds de crisis moet iedereen voor zijn eigen eitjes zorgen. In Rome valt niks meer te halen. Waarschijnlijk zijn de Vaticaanse kippen te oud geworden en uitgelegd. En klaar voor de soep. Zoals al de rest in het Vaticaan. Met uitsterven bedreigd. Al weten ze het daar waarschijnlijk zelf nog niet. Want er was een tijd dat het er hier in ons dorpje ook heel anders uitzag. In mijn jeugdjaren besefte ik ook niet dat er zoveel kon veranderen op een mensenleven. Ik herinner mij nog heel goed dat er heel wat meer kleine winkeltjes waren waar zowat alles te koop was. Van voedingswaren tot ijzerwaren. Alles was te koop op wandelafstand. Dat is allemaal verdwenen. Elke uithoek had wel een winkeltje. Maar op een zeker moment kwam er een grootwarenhuis. In het centrum van de gemeente. Daar was alles gecentraliseerd. Op het eerste gezicht zou een mens denken dat het warenhuis de oorzaak is van de teloorgang van de kleine zelfstandige zaken. De concurrentie weet je wel. Maar is dat wel zo? Want ik zie toch ook andere zaken verdwijnen. Zaken die niks te maken hebben met het grootwarenhuis. Cafés bijvoorbeeld. In dat grootwarenhuis kan je dan wel alcohol kopen zoveel je wilt. Maar het gezellig aan de toog hangen is er niet bij. Dat kon vroeger wel. Er was toen geen straat zonder een café. Op sommige plaatsen zelfs meerderen. Allemaal verdwenen. En dat was niet het gevolg van het rookverbod. Die kleine cafeetjes zijn veel vroeger verdwenen. Al zijn er tegenwoordig weeral een reeks cafés die noodgedwongen moeten sluiten ten gevolge van dat rookverbod. Binnenkort krijgen we nog een alcoholverbod in cafés en dan zijn we goed op weg naar een algemene drooglegging. Het zal veel zuurpruimen plezieren maar mij zeker niet. Want ik heb de tijd gekend dat er nog volop gezopen mocht worden. Van alcoholcontroles was geen sprake. Een mens kon toen nog pintelieren tot in de vroege uurtjes om dan met de wagen naar huis te sukkelen. De blutsen namen we er maar bij. Maar dat is allemaal voorbij. Toch denk ik af en toe met weemoed terug aan die tijd. De tijd dat je 's nachts altijd wel ergens een pint kon gaan drinken. Maar tegenwoordig komen ze 's nachts niet meer buiten. Tijdens de dag ook al veel minder. Ik zie het nog gebeuren dat we binnen enkele jaren alleen nog een café gaan kunnen bezoeken in Bokrijk. Als curiosum. Als een zeldzame rariteit uit lang vervlogen jaren. Tenzij we er zelf iets gaan aan doen. Terug massaal naar de drank grijpen. De cafés nieuw leven inblazen. En zoals ik altijd geleerd heb; verander de wereld, begin bij jezelf. Vanaf morgen ga ik er tegenaan. Ik begin met een actie om het stamcafé in eer te herstellen. Elke dag ga ik mij bezuipen. Om in de vroege uurtjes naar huis te waggelen. Een nobel initiatief van mezelf dacht ik. Nu mijn vrouw nog overtuigen.
Als ik niet in Brussel moet zijn kom ik er niet. Het is misschien een vooroordeel maar ik voel mij allesbehalve veilig in onze hoofdstad. Zeker de kleine straatjes. Dat was vroeger anders. Toen was er, vooral in de kleine straatjes, altijd wel iets te beleven. Zonder gevaar voor lijf en leden. Tegenwoordig mag een mens al tevreden zijn als hij enkel geld en telefoon kwijtraakt. Maar het was natuurlijk niet te vermijden dat ik op een dag persoonlijk naar de hoofdstad moest. De meeste van de administratieve diensten hebben nu éénmaal hun vestiging in Brussel. Gelukkig voor mij en vele anderen zijn die diensten op hoofdstraten gelegen. Zo ook de plaats waar ik zijn moest. Vanuit het noordstation dan maar via de nieuwstraat naar de plaats van afspraak. Rond tien uur 's morgens was het redelijk rustig. Maar rond twaalf uur begon de bedrijvigheid toe te nemen. De beroemde winkelstraat zag er wel iets anders uit dan ik gewend was. Het was dan ook jaren geleden dat ik er nog geweest was. Er waren nog steeds de gebruikelijke choppers. Veel chique geklede madammen die van de ene winkel naar de andere liepen. En zochten naar iets wat waarschijnlijk niet te vinden was. Maar het decor in de straat zag er anders uit. Elke tien meter zat er wel een donkerkleurige bedelaar. De ene al meelijwekkender dan de andere. Zo zag ik een man met een kartonnen bordje met in gebrekkig frans jai faim. Al leek het mij niet echt ideaal om te bedelen in het gezelschap van vijf honden. En doordat hij voortdurend in zijn haar zat te krabben waarschijnlijk ook nog wel een aanzienlijk aantal luizen. Een andere dacht het slimmer aan te pakken. Met een bordje cherche travail was hij blijkbaar van mening dat er meer te rapen was. Ook de bordjes met pas de travail en sans travail waren in dezelfde aard. Al vraag ik mij af wat je in de Brusselse nieuwstraat zit te doen als je werk zoekt. Verder waren er de gebruikelijke vrouwen met kinderen. Duidelijk kennissen van elkaar en hoogst waarschijnlijk uitgezet door een man die op het eigenste moment ergens met een zoete thee zat te niksen. Terwijl die kinderen op school hoorden te zijn. Maar dat zal hun zorg niet zijn. Zolang ze maar kunnen genieten van uitkeringen allerhande en als bijverdienste de opbrengst van hun bedelen. Nu heb ik niks tegen bedelen. En normaal gezien help ik graag mensen. Het ligt nu éénmaal in mijn aard om mensen die in nood zijn te helpen. Hier kon ik helaas niks doen. Ik begrijp spijtig genoeg geen Frans.
Anderhalve dag ben ik bezig geweest. Vrouwlief had een probleem met haar computer. We beschikken hier namelijk over twee van die dingen. Een laptop waar ik zelf mijn blogjesberichten kan op voorbereiden en een oude vaste pc. En die durft nog wel eens moeilijk doen. Temeer omdat kleinzoon daar ook nogal graag op experimenteert met allerlei spelletjes en andere rotzooi. En dat museumstuk kan daar zo niet tegen. Dat loopt wel eens vast en krijgt nogal wat foutmeldingen. Zo was er al een tijdje bij elke opstart een melding dat de 'wizard nieuwe hardware' iets gevonden had. Helaas was er niks te vinden. Gewoon op annuleren drukken dus en het schermpje verdween. Niks aan de hand. Voor mij ten minste. Maar vrouwlief vond het vervelend om steeds te annuleren. Ze begon dan maar te zagen zoals elke normale vrouw. Ik liet ze maar doen. Maar een paar dagen geleden verscheen er nog een schermpje. Een zekere 'sonic update manager' wou iets installeren. Iets dat blijkbaar nergens te vinden was en er was menselijke tussenkomst verreist. Bovendien liet dat schermpje zich niet zomaar verwijderen. Het ding kwam altijd terug. Heel opdringerig weigerde het spul ook maar elk normaal gebruik van de pc zonder dat aan die behoefte voldaan was. Natuurlijk begon vrouwlief nu pas echt moeilijk te doen. Ze zat vast. Of beter, haar pc zat vast. En mijn computerkennis moest oplossing brengen. Eigenlijk had ik het daar moeilijk mee want erg ver reikt mijn kennis van die spullen niet. Maar als rechtgeaarde man laat je dat natuurlijk niet blijken. Aan de slag dus. Eerst één en ander opgezocht op internet en dan maar een poging wagen. Mijn eerst ingreep was niet echt een succes. Het was nochtans een beproefde methode voor heel veel dingen die mislopen. Gewoon naar 'help en ondersteuning' en dan systeemherstel. Dat kan een leek als ik zelfs. Al wat er gebeurt is dat je de pc terugzet op een eerdere datum. Een datum dat alles nog lekker liep. Simpel en eenvoudig, de pc vergeet dan alle nieuwigheden die er ondertussen bijgekomen zijn en waardoor het boeltje verkeerd loopt. Ideaal dus om virussen aan te pakken. Alles komt dan weer op zijn pootjes terecht. Helaas. Die ingreep was niet beschikbaar. Alle voorafgaande zogenaamde herstelpunten waren niet meer beschikbaar. Op zoek dan maar op internet. Daar staan nogal wat forums over pc problemen. En kijk. Geloof het of niet maar het is me gelukt om alles te herstellen. Vraag me niet hoe, want dat weet ik niet meer. Maar na anderhalve dag zoeken, prutsen, proberen, mislukken en opnieuw beginnen werkt de pc van vrouwlief als nieuw. En zo fier als een spiksplinternieuwe gieter kon ik dan ook melden dat ik toch wel heel erg goed ben in zowat alles. Haar antwoord was nogal droog. Ja, je bent heel goed...in niks doen
De Belg Olivier De Schutter, speciaal VN-rapporteur rond het recht op voedsel, vindt dat er een belasting moet komen op junkfood. De subsidies aan de landbouwindustrie die vette, zout- en suikerrijke producten kweken moeten ook afgeschaft worden. De man heeft een lijst met aanbevelingen voorgelegd aan de mensenrechtenraad in Genève. Want volgens De Schutter is het recht op voedsel niet enkel het recht om voldoende te eten, maar ook het recht op gezonde en redelijke voeding. Wie er gaat bepalen wat junkfood is en wat niet staat niet in het artikeltje. Waarschijnlijk een op te richten commissie of zo. Hamburgers van mc donalds zullen wel op de junkfood lijst staan. Tenzij mc donalds flink wat geld afdokt om er niet op te komen. Coca cola zal ook wel als junkfood gebrandmerkt worden. Al hebben die een light- en een zero versie. En met enkele luttele miljoenen dollar zal het wel lukken om het kenmerk 'gezond' te krijgen. Peanuts voor coca cola. Maar wat er met onze frietjes uit de frituur gaat gebeuren is twijfelachtig. Ook de broodjes met een lekkere, vettige witte of zwarte pens lopen een risico. Daar zou dus wel eens een extra belasting kunnen op komen. De vet-tax of zoiets. Want volgens expert De Schutter is gezonde voeding duurder dan junkfood en dat moet veranderen. Met een extra belasting. Volgens de man worden arme mensen gestraft. Omdat ze zich tevreden moeten stellen met goedkope, ongezonde voeding. Geen haar op zijn hoofd dat er aan denkt om de zogenaamde 'gezonde' voeding goedkoper te maken. Maar er staan ook enkele merkwaardige zaken in zijn rapport. Zo beweert onze expert dat overgewicht wereldwijd meer slachtoffers maakt dan ondergewicht. Dan vraag ik mij af waarom wij voedsel en geld moeten sturen naar gebieden met hongersnood. Ze leven daar verdorie gezonder dan wij. En dan nog komen bedelen. Bij ons, zieke, op sterven-na-dode mensen. Hoe durven ze. Maar het is de bedoeling van De Schutter dat we met zijn allen gezonder gaan leven. Want volgens hem is junkfood de oorzaak van alle moderne ziekten zoals hart- en vaatziekten, overgewicht, enzovoort enzoverder. En dan is er Ötzi. Ken je hem nog? Het gemummificeerde lijk van een 5300 jaar oude man die in 1991 van onder het smeltende ijs van de Alpen te voorschijn kwam. Wetenschappers hadden er een kluif aan. Nu konden ze onderzoeken hoe mensen leefden in die jaren. Wat bleek? Ötzi had last van hart- en vaatziekten. Zijn aderen begonnen dicht te slibben. En er kwamen nog wel onverwachte zaken te voorschijn. Ziektesymptomen waarvan gedacht werd dat ze het gevolg zijn van ongezond eten. Terwijl toch met zekerheid kan gestelt worden dat Ötzi genoeg beweging had. Van overgewicht was ook geen sprake. En toch, Ötzi leed aan moderne ziekten. Kom mij dus niet wijsmaken dat die ziekten een gevolg zijn van junkfood. Tenzij Ötzi 5300 jaar geleden een mc donalds gevonden had.
Daar gaan we weer. Het was te verwachten. Na het roken is alcohol aan de beurt. Senator Dirk Claes heeft een wetsvoorstel klaar dat de verkoop van alcohol aan banden wil leggen. Als die wet er komt zal de verkoop van alcohol verboden worden in tankstations, nachtwinkels en shops die 24 uur openblijven. De restaurants zullen de volgende stap zijn. Met tabak is het ook zo gegaan. Eerst een rookverbod in restaurants om vervolgens de cafés aan te pakken. Wat staat ons nog te wachten vraag ik mij dan af. Want hij eist dringend een strengere aanpak. Meer politiecontroles. Vooral op de snelwegen. De verkoop in tankstations langs de snelweg zou volgens hem immers oorzaak zijn van vele ongevallen. Die tankstations houden, steeds volgens hem, geen rekening met de reeds opgelegde beperkingen. Ik wist niet dat er al beperkingen waren maar er zou al een verbod zijn om in tankstations alcohol te verkopen van meer dan 6 procent. Als ik goed begrijp mag er in tankstations geen duvel verkocht worden. Trappist of dergelijke dus ook niet. Elk fatsoenlijk gezond biertje is dus verboden. En dat wil de senator nu strenger gaan controleren. En met die wet gewoon elke verkoop van alcohol verbieden. Maar dat is nog niet alles. Hij wil met zijn wetsvoorstel ook de nachtwinkels verbieden om nog alcohol te verkopen. Daar kunnen dan nog enkele inspecteurs voor benoemd worden. Pure pesterijen en geldverspilling vind ik dat. Het is weer maar eens een totaal nutteloze wet, uitgevonden door een debiel die niet verder kijkt dan zijn neus lang is. Alsof er geen belangrijkere zaken zijn om zich mee bezig te houden. Maar misschien heeft de senator wel andere bedoelingen. Want Dirk Claes is niet alleen senator maar ook nog burgemeester van Rotselaar en, niet onbelangrijk om weten... herbergier. Het zou me niet verwonderen dat hij met deze wet elke vorm van concurrentie wil verbieden. Binnenkort kunnen we dus een wet verwachten die alcoholverkoop in cafés verbied. Behalve dan in zijn eigen café in Rotselaar. Hoe hij dat gaat verwezenlijken weet ik ook niet. Maar hij zal er wel iets op vinden. Dirk Claes is immers een CD&V senator. En CD&V-ers zijn tot alles in staat om hun eigen zakken te vullen. En het leven van de hardwerkende burger te verzuren. Tot meerdere eer en glorie van zichzelf. Een tjeef zal altijd een tjeef blijven.
Mijn bloeddruk is niet meer wat het geweest is. Af en toe krijg ik een appelflauwte. Wegens te lage bloeddruk. Erg is dat niet, hoogstens vervelend. Nu zou je kunnen zeggen dat daar pillen voor zijn. En dat klopt wel. Maar zo zit het niet. Het was begonnen met hoge bloeddruk. Zo'n 22 als maximum. Te hoog volgens mijn dokter. Dat moest naar beneden. Pillen dus. Waarom die bloeddruk te hoog was blijft een raadsel. Ik ben geen dokter maar volgens mij heeft hoge bloeddruk een oorzaak. Het is dus niet de bloeddruk die aangepakt moet worden maar de oorzaak van die hoge druk. Maar dat was makkelijker gezegd dan gevonden. Volgens mijn dokter kan dat duizend en één oorzaken hebben. En de medische wereld is nog niet zo ver dat ze die oorzaak zomaar kan opsporen. Het blijft zoeken. Te beginnen met bloeddrukverlagers. Want hoge bloeddruk kan gevaarlijk zijn volgens mijn dokter. Niet dat ik er last van had of heb. Maar de druk kan oplopen en een adertje laten springen. Als dat in de hersenen gebeurt zit ik hier vroeg of laat als een kamerplant te vegeteren. Zelfs als dat niet gebeurt is hoge bloeddruk ook niet bevorderlijk voor de aders. Er komt dan teveel sleet op en het risico van hersenbloeding neemt toe. Ik krijg dus bloeddrukverlagers. En dat heeft zo zijn gevolgen. Met die pillen gaat mijn bloeddruk soms pijlsnel naar beneden. Soms ook niet. En dat is het vervelende aan de zaak. De druk kan soms zakken tot maximum 6. Met een appelflauwte tot gevolg. Als dat thuis gebeurt is dat zo geen probleem. Een beetje gaan liggen en wachten tot het over is. Maar dat kan op plaatsen en tijden gebeuren dat het wel gênant is. In een warenhuis of zo. Als ik dan ga liggen tussen de conserven valt het nog mee. Of tijdens de seks. Want dan wordt alles slapjes. Ook niet bevorderlijk voor mijn ego. Maar kom, mijn ego is toch al naar de filistijnen. Maar wat mij ten zeerste verwonderd is het feit dat ik vroeger nooit last had van hoge bloeddruk. Op de medische controles op het werk werd streng toegezien op bloeddruk. Een maximum van 15 werd als gevaarlijk beschouwd en had gevolgen. En daar is nooit een probleem geweest voor mij. Misschien is die hoge bloeddruk wel het gevolg van het feit dat ik niet meer werk. Dat zou betekenen dat ik beter terug ga werken. Dan nog liever een appelflauwte af en toe. Of andere pillen. Maar ook dat helpt niet. De ene soort werkt teveel en de andere helemaal niet. Er zijn zelfs pillen die slechts af en toe hun werk doen. Het is dus puur gokken. Mijn dokter begrijpt er ook niks van. We zijn nu zo ver dat ik alles minutieus moet noteren om toch maar een remedie te vinden. Een halve dag werk heb ik daarmee. En soms denk ik er aan om het hele boeltje de vuilbak in te gooien. Gewoon de levenswijze van vroeger terug aan te nemen. Niet terug beginnen werken, dat zeker niet. Wel al de rest. In plaats van pillen te slikken op tijd en stond een gezonde duvel.
Het zal zo'n dertig jaar geleden zijn dat ik ze tegenkwam. Een echtpaar van rond de tachtig. Hand in hand en met verliefde blik naar elkaar. Ik kende ze helemaal niet, maar ze spraken me aan. Of ik een foto wou nemen van hen. Als beleefde jongeman wilde ik dat natuurlijk graag. De man gaf me zijn fototoestel en sloeg een arm rond de vrouw. Ze wisselden nog enkele verliefde blikken naar elkaar voordat ze glimlachend naar de camera keken. En toen ik afdrukte gaf de man een snel zoentje op de wang van de vrouw. In die tijd bestonden nog geen digitale camera's en kon je dus niet onmiddellijk zien of de foto wel gelukt was. Volgens mij zou de foto nogal wazig zijn wegens de snelle kus van de man. Nog maar een foto dan maar. Nu hielden ze zich beiden stil voor de foto. Het viel me op dat er een sprankelende blik in hun ogen zat. Een blik die je enkel ziet als twee dolverliefde mensen elkaar aankijken. In hun ogen zag ik als het ware de vlinders in hun buik. Dit was duidelijk een gelukkig koppel. Volgens mij waren het twee oudjes die elkaar pas heel recent gevonden hadden en begonnen aan een nieuw hoofdstuk in hun leven. Want bij koppels die elkaar al langer kennen zie je zelden nog verliefde blikken. Na de foto's raakten we in gesprek. En ik was verrast. Ze waren al vijfenvijftig jaar getrouwd. Nog steeds heel gelukkig met elkaar. En nog steeds verliefd. Ze hadden al heel wat meegemaakt in hun leven. Gelukkige tijden met veel voorspoed. Maar ook een huis dat afgebrand was en waar ze slechts op het nippertje uit ontsnapt waren. Een gehandicapt kleinkind dat veel zorgen nodig had. Maar ze hadden zich overal doorgeslagen. En steeds weer waren ze doorgegaan in het leven. Hard gewerkt zoals dat in die jaren de gewoonte was. En nu genoten ze samen van een welverdiende rust. Ze genoten van het leven dat hun nog restte en van elkaar. Toch was ik nieuwsgierig naar het geheim van hun verliefdheid. Na zovele jaren met de zelfde partner nog steeds met vlinders in de buik. Ik vroeg de man hoe ze dat deden. Hij legde een arm om mijn schouders en fluisterde in mijn oor; minnaressen, veel minnaressen.
Is gelukkig zijn dan zo moeilijk dat veel mensen er niet in slagen om de optimist uit te hangen? Soms twijfel ik toch. Er zijn nogal wat mensen die alles hebben om gelukkig te zijn en toch klagen ze de stenen uit de grond. Al is het best mogelijk dat ze problemen hebben waar de buitenwereld geen weet heeft. Maar toch. Heel slecht is het in ons landje niet om te leven. Er zijn slechtere plaatsen op de wereld om geboren te worden. En dan vraag ik mij af of die mensen kunnen relativeren. Al heb ik natuurlijk gemakkelijk praten. Als je een paar keer de dood in de ogen gekeken hebt kan een mens al meer aan. En ja, het is waar, met de dood voor ogen speelt zich in de laatste microseconde de film van je leven af. Maar na dergelijke ervaringen weet je wel wat relativeren is. Dan beseft een mens dat het leven van het ene moment op het andere gedaan kan zijn. Elke seconde kan de laatste zijn. Genieten is dus de boodschap. En relativeren. En dat kan je leren, las ik laatst in een artikeltje. Al vraag ik mij af wie de auteur was want ik heb zo mijn twijfels over sommige zaken. De eerste tip om te leren relativeren was tot tien tellen voordat je razend wordt. Dat is wel heel gemakkelijk gezegd. Maar doen is een hele andere zaak. Mensen met een kort lontje hebben daar geen boodschap aan. Die worden na tien tellen alleen nog kwader. Humor zou ook helpen. Daar geloof ik dus ook niks van. Ooit heb ik dat eens uitgetest. Op een baas. Toen de man op ontploffen stond dacht ik het ook met humor op te lossen met de woorden ach, het zal wel de laatste keer niet zijn dat het gebeurt. Gelukkig kon ik in die jaren nog hard lopen. Humor werkt dus niet. Een nachtje slapen zou moeten lukken. Volgens dat artikeltje toch. Al heb ik daar ook twijfels over. Als iemand een hele nacht ligt te piekeren over een probleem is die 's morgens niet aan te spreken. Een douche dan maar. Dat zou een probaat middel zijn om zaken te relativeren. Lukt niet. Giet een emmer koud water over een razende persoon en je zal zien dat het niet werkt. Gegarandeerd. Nee, ik denk dat het eerder in de aard van het beestje zit. Sommigen zijn nu éénmaal licht geraakt. Anderen gaan goedlachser door het leven. Niks aan te doen. Alhoewel. Zelf weet ik een heel doeltreffend middel om alles te relativeren. Lukt altijd. Als ik een slechte tijding krijg of het zit echt tegen drink ik twee duvels. Daarna kan niks mij dan nog deren.
Ik ben Fredje
