Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
16-02-2012
Ongeval
Studio 100 riskeert een boete. Het productiehuis maakte reclame voor een nieuwe musical. Door grote spandoeken aan bruggen boven enkele snelwegen te hangen. Toeval of niet, maar er gebeurde een ongeval pal onder één van die spandoeken. Het agentschap wegen en verkeer liet de spandoeken verwijderen en overweegt een klacht. De spandoeken zouden wel eens oorzaak kunnen zijn van het ongeval. De bestuurders zouden erdoor afgeleid zijn. Toen ik dat las kreeg ik echt de kriebels. Wat is dat nu weeral. Gaan we Amerikaanse toestanden beleven? Waar onnozelaars die tegen een paal lopen de overheid een proces aandoen omdat die paal niet voldoende beveiligd was? Als je tegen een paal loopt is dat nog altijd je eigen schuld. Je moet maar zien waar je loopt. Als je als autobestuurder niet uit je ogen kijkt kunnen er ongevallen gebeuren. Dat heeft niks te maken met afgeleid zijn. Een autobestuurder die zich laat afleiden door een reclamepaneel hoort niet thuis op de openbare weg. Zo simpel is dat. Het was ooit één van de eerste lessen in autorijden die ik kreeg. Bij het Belgische leger nota bene. Toen ik als soldaat milicien mijn legerdienst moest vervullen kwam ik in Heverlee terecht. Een opleiding als chauffeur was mijn deel. Ik kon immers al rijden. Dacht ik. En dat ging ook vlot. Zo vlot dat ik binnen de kortste keren bij het zware vervoer ingedeeld werd. En daar hing een interessant kastje aan de muur. Met een tekst op. Bestuurder, als je wil weten wie verantwoordelijk is voor een ongeval, open dan deze deur. Natuurlijk opende ik de deur. Er hing een spiegel in. Het is mij altijd bijgebleven. Ook later in Duitsland had ik het voordeel om onder de vleugels van een gepassioneerd rijinstructeur terecht te komen. Daar kreeg ik een speciale opleiding tot rijinstructeur. En wat ik daar geleerd heb grenst aan het ongelofelijke. Al is dat weeral een ander verhaal. Maar die man was met niks minder tevreden dan met perfectie en het voornaamste dat mij daarvan bijgebleven is is het feit dat iedere chauffeur voor 90% zelf verantwoordelijk is voor ongevallen. Door een defensieve rijstijl, door anticiperen, vooruitkijken en, vooral, niet laten afleiden door wat dan ook worden de meeste ongevallen voorkomen. Maar tegenwoordig is het blijkbaar normaal om de schuld altijd op anderen door te schuiven. Het lijkt wel alsof Vlamingen dezelfde ziekte krijgen als allochtonen. Het is altijd de schuld van iemand anders. Als het zo zit dan kan ik ook een eventueel ongeval wijten aan het juffrouwtje dat met een mini rokje rondloopt.
Als ik onderweg ben met de wagen staat de radio altijd aan. Dat is zo een gewoonte. Misschien omdat ik mij dan minder alleen voel. Maar zo hoor ik nog eens iets. En gisteren hoorde ik een vrouw haar beklag maken. Madam woonde in een appartementsgebouw met een veertigtal appartementen. Er was iets aan de hand. Het gebouw was relatief nieuw beweerde ze en er was een ernstig probleem. Door de vorst van de afgelopen weken waren de afvoerbuizen bevroren. Een ramp volgens haar. Toiletbezoek kon niet meer. Het toilet liep gewoon over. Zij en haar man moesten dan maar noodgedwongen andere oorden opzoeken om hun behoefte te doen. Bij familie of vrienden. En op hun werk. Niet evident omdat hun dagelijkse gewoonten gewijzigd werden. Volgens de reporter van dienst moest de oorzaak bij de architect of de aannemer liggen. Kon niet anders of één van de twee had een fout gemaakt. Dat was stof voor een onderzoek en een gerechtelijke procedure. Zoiets zou jaren in beslag nemen want iedere partij stak natuurlijk de fout op de andere partij. Dat gaat zo in dat wereldje. Maar ondertussen zaten de bewoners toch met een probleem. Volgens de madam waren er zelfs bewoners die een emmer gebruikten als toilet. Om die emmer daarna in de riool leeg te gieten. De vrouw sprak van middeleeuwse toestanden. Want stel je voor; ze had de vaat met de hand moeten doen. De afloop van de vaatwasmachine was ook verstopt door bevriezing. En dat was wel het ergste dat haar ooit was overkomen. De vaat doen in een grote kom en daarna het water in een rioolputje weggieten. Niet leefbaar vond ze. Het deed me denken aan vijftig jaar geleden. Toen waren de middeleeuwen nochtans lang voorbij. En toen was er ook nog geen sprake van vaatwasmachines. Moeder de vrouw deed alle dagen de afwas met de hand. Van een toilet met waterspoeling was er ook al geen sprake. Het toilet bevond zich in die dagen in een apart gebouwtje. Weg van het huis. Zonder verwarming. Gewoon een plank met een gat in en daaronder een frisse beerput. In de zomer had je het gezelschap van een zwerm vliegen. Maar het ding had ook voordelen. In de winter kon het niet bevriezen. Er was niks te bevriezen. Behalve dan misschien het mannelijk geslacht. Dat kleine uitsteeksel kon wel een heel kleintjes worden als het te lang duurde. En als verstandige man liet je het natuurlijk niet te ver komen. Snelschijten was dagelijkse kost in die lang vervlogen wintermaanden. En toch hebben de huidige senioren het allemaal overleefd. Zonder warm toilet met waterspoeling. Zonder vaatwasser. En zonder al de hedendaagse luxe. Als de moderne mens spreekt van middeleeuwse toestanden als er iets fout loopt vraag ik mij af hoe die het zouden gedaan hebben vijftig jaar geleden.
Het leven kan soms rare wendingen nemen. Dikwijls door puur toeval. Maar ook wel door verkeerd ingeschatte zaken. Een simpele 'ja' of 'neen'. En de man die bekend staat als degene die de grootste inschattingsfout ooit gemaakt heeft heet Dick Rowe. Een Brit die begin jaren zestig bij één van de grootste muziekuitgeverijen van Groot Brittannië werkte. Dick's werk bestond er uit om nieuwe talenten te ontdekken. Zo kreeg hij zowat dagelijks kandidaten te beoordelen. En Dick moest beslissen of ze al of niet een contract kregen. Op een mooie januaridag kreeg hij beroepshalve een groepje muzikanten over de vloer die hun talenten kwamen voorstellen. Dick vond het maar niks. En stuurde ze wandelen. Het groepje moest elders zijn kansen wagen. En dat deden ze met succes. Een andere uitgeverij nam ze wel onder contract. En zes maand later was Dick kaal. Hij had al zijn haren uit zijn hoofd getrokken uit pure frustratie. De naam van het groepje was, the beatles. Het was zowat de grootste blunder uit zijn carrière. Dacht hij. Maar Dick slaagde er in om nog een kemel van formaat te schieten. Enkele maanden later stuurde hij weer een groepje de laan uit. De naam van die groep was the rolling stones. Dick had geen haren meer om uit te trekken en sloeg zichzelf dan maar voor de kop. Al moet gezegd worden dat de bazen van de uitgeverij mild waren voor Dick. Hij stond niet op straat. Maar kreeg nog een kans. Hij mocht blijven op voorwaarde dat die twee groepen binnen de kortste tijd bij hen onder contract lagen. Toen is de uitdrukking hemel en aarde bewegen uitgevonden. Dick leefde nog lang en gelukkig. Hij kreeg wel de titel van grootste stommekloot van het westelijk halfrond. De hele toestand heeft wel geen schade berokkend aan de twee groepjes. Talent komt altijd tot uiting. Maar zo zie je maar hoe beslissingen soms kunnen uitdraaien. Het leven bestaat uit toeval. Het toevallig op het juiste moment op de juiste plaats te zijn. Of net niet. Een ontmoeting met de juiste persoon. Of niet. Het kan allemaal een wereld van verschil maken. Kleine beslissingen en puur toeval speelt een enorme rol. Soms vraag ik mij af of we hier allemaal niet rondlopen uit puur toeval. Wat als mijn ouders elkaar gemist hadden? Ik zou nooit geboren zijn. Wat als ik zelf mijn partner gemist had? Of wat als mijn schoonouders geen kinderen zouden gehad hebben? Misschien was ik dan wel een vrolijke vrijgezel gebleven. Of gehuwd met een bitch. Misschien heb ik als twintigjarige wel een schatrijke tachtigjarige weduwe gemist. Dat zou pas een gemiste kans zijn.
Onze koning is een menslievend man zo blijkt. Hij draagt zijn steentje bij om asielaanvragers een dak boven hun hoofd te geven. Hij stelt een appartement ter beschikking van dakloze gelukzoekers. Gratis en voor niks. Geen huur te betalen. Alleen een 'kleine' vergoeding voor gebruik van elektriciteit, verwarming, water en zo van die dingen. Een vergoeding van 40 euro per persoon en per dag. Er zitten momenteel vier personen in dat appartement. Totaalprijs 4800 euro per maand. Peanuts zo blijkt. Want het OCMW betaalt graag een peulschilletje voor opvang van zakkenvullers. En in dit geval vult iedereen zijn zakken. De asielzoekers krijgen een koninklijk geschenk en de koning heeft er een aardig zakcentje bij. Allemaal op kosten van de gemeenschap. Dat kan blijkbaar in dit land. Maar misschien is het appartement die prijs wel waard. Het is tenslotte toch een koninklijk appartement. Dat zal wel geen kruipkot zijn van 40m². Al moet het wel een appartement zijn ter grootte van een gemiddelde marktplaats, inclusief verwarmd en overdekt zwembad, om dergelijke vaste kosten te rechtvaardigen. En misschien zijn die sukkels die er wonen wel andere temperaturen gewend dan in het kille België. Misschien komen die uit een land waar de dagelijkse temperaturen zo'n 30° zijn. Dan moet die verwarming uiteraard navenant zijn. Zodat die mensen zich thuis voelen. Lekker warm. En comfortabel. Geef toe, die mensen komen uit een lemen hut, die zijn al die luxe gewend natuurlijk. Onder een afdak uit golfplaten staat uiteraard standaard airco en een badkamer met gouden kraantjes. Met minder kunnen die sukkels niet leven. Komt er nog bij dat er wekelijks onderhoud moet gebeuren in dat appartement. Een kuisvrouw moet wekelijks langs gaan want je kan toch niet verwachten dat asielzoekers hun handen vuilmaken. Mag niet. Ook eten en drinken moeten voorzien zijn. Allemaal op kosten van het OCMW. Of met andere woorden; de brave Belg betaalt. Ik heb zo eens rond gevraagd bij enkele buren en vrienden. Iedereen klaagt over dure prijzen van verwarming en elektriciteit. Maar vaste kosten ter waarde 4800 euro per maand? Dat kan niemand zich permitteren. Al krijg ik bij deze wel een paar ideetjes. Ik heb ook nog een appartementje ter beschikking. Ik ga eens poolshoogte nemen bij het OCMW of ze geen interesse hebben om dat te huren. Voor een humaan prijsje uiteraard. 4800 euro per maand. Alles inbegrepen. Dan kan ik me ook een kuisvrouw permitteren. En als dat niet lukt word ik zelf asielzoeker. Dan krijg ik er gratis en voor niks een kuisvrouw bij.
Niet dat ik iets heb tegen wetenschappers en dergelijke. Maar toch stel ik mij soms vragen bij hun bezigheden. Want wat hebben ze nu weer uitgespookt. Ze zijn erin geslaagd om van zeewier ethanol te maken. En dat willen ze gebruiken als brandstof voor auto's. Wie haalt het in zijn bovenkamer om alcohol als autobrandstof te gebruiken vraag ik mij dan af. Alcohol is om te drinken. Ik ga geen fles whisky in mijn auto gooien om rond te toeren. Ik zal die fles wel zelf uitdrinken. Dan krijg ik vleugels en heb geen auto nodig. Maar het idee erachter is om een alternatief te bieden aan de dure brandstofprijzen. Of de ethanol uit zeewier dan voor goedkope brandstof zal zorgen durf ik te betwijfelen. Want de procedure om alcohol uit zeewier te halen is nogal omslachtig. En vooral duur. Er zijn trouwens al procedures om ethanol uit landbouwgewassen te halen. Het is geen succes geworden want het directe gevolg was dat de landbouwgewassen duurder werden. En die gewassen werden normaal gezien gebruikt voor menselijke consumptie. Maar omdat ze dan schaarser werden was er minder beschikbaar voor gewone voeding. Er kwam protest. Maar nu gaan ze het dus eens proberen met zeewier. Dat groeit toch maar in het wild. En er blijkt meer dan genoeg zeewier te groeien in de wereldzeeën. Al hebben ze ooit beweerd dat er meer dan voldoende vis in zee zat. En toch kwamen er beperkingen. Maar goed. Wat ik maar wil bedoelen is het feit dat die wetenschappers hun onderzoeken eens op andere zaken zouden moeten concentreren. Zo zag ik in de jaren zeventig enkele mensen uit mijn eigen omgeving die zich bezig hielden met het ontwikkelen van een waterstofmotor. Het principe was om waterstof in een gesloten ruimte te sluiten en er een gelijkstroom door te sturen. Er volgt een knal en wat overblijft is gewoon water. Niks vervuiling dus en water is erg goedkoop. Simpel. In theorie althans want de praktijk was iets ingewikkelder zo bleek. Het experiment werd stopgezet wegens een gebrek aan middelen. En ook wel door de beperkte kennis van de nochtans technisch geschoolden die er zich mee bezig hielden. Maar dat het moet mogelijk zijn bleek wel uit hun primitieve proeven. Wat echter nog beter is is de magneetmotor. En het strafste van al. De magneetmotor bestaat. En draait. Zonder enige vorm van brandstof. Ook dat principe is eenvoudig. Magneten hebben twee polen. Een positieve en een negatieve. Zet twee positieve polen tegen elkaar en ze stoten elkaar af. Plaats een reeks magneten op een vliegwiel. Een andere reeks op een vaste constructie er rond en het wiel begint spontaan te draaien. En stopt niet meer. Elektriciteit tot in de eeuwigheid. Gratis en voor niks. Al is er een probleem met zwerfstromen. Magnetisme laat zich niet zomaar inperken. Als onze slimme wetenschappers nu eens onderzoek zouden doen naar het uitschakelen van die nadelen waren we op goede weg dacht ik zo. Helaas wordt er zo goed als geen onderzoek gedaan naar de mogelijkheden van magnetisme. Zou het kunnen dat er andere belangen in het spel zijn? Want een motor die geen brandstof nodig heeft brengt ook niks op voor de multinationale leveranciers van brandstof. Daarom die wereldwijde boycot vanwege multinationals tegen de magneetmotor. Misschien is het nog te vroeg om iets op de markt te brengen dat niks verbruikt. En moeten we wachten tot alle brandstof wereldwijd uitgeput is en de multinationals hun zakken gevuld zijn. Al gaan we blijkbaar moeten wachten tot alle zeewier ook uitgeput is.
Het artikel trok mijn aandacht. Het waren de huidige twintig- dertigjarigen die aan het woord waren. De generatie Y zoals ze zichzelf graag noemen. Ze hebben nogal wat klachten. Vooral over de babyboomers. Die babyboomers hebben zowat de hele wereld naar hun hand gezet en dat is niet naar hun zin. Want de generatie Y zal moeten inleveren is hun mening. Ze zullen minder comfort hebben dan die rijke babyboomers. Want de babyboomers waren met een groot aantal en de 'sky was de limit' waardoor de wereld er met reuzensprongen op vooruit gegaan is. Ten koste van hen die aan alles nog moesten beginnen. Het leek me een bedenkelijke redenering. Maar ze haalden praktische voorbeelden aan. De huizen bijvoorbeeld zijn veel te duur geworden. De generatie Y kan zich geen eigen woning meer veroorloven. Dat lijkt me overdreven als ik vaststel dat er tegenwoordig hypothecaire leningen te krijgen zijn van zo'n vijf procent of minder. Terwijl er indertijd geen hypothecaire lening te vinden was onder de twaalf procent. Maar de aap kwam uit de mouw toen er iets verder te lezen was dat die jongeren er niet aan dachten om het met iets minder te doen. Elke vier jaar moet er een nieuwe wagen komen. En elk jaar minstens twee verre reizen. Om de wereld te zien. Dat het dan moeilijk wordt om nog een huis af te betalen lijkt me logisch. Wij deden het met veel minder. Het was het één of het ander. Ook het pensioen kwam ter sprake. De generatie Y zal veel langer moeten werken beweren ze. Terwijl de babyboomers de kortste loopbaan ooit gehad hebben en nu de sociale kassen leegzuigen door langer te leven dan welke generatie ervoor ook. Ze spraken nog net niet van vernietigingskampen voor oudjes. Maar wat mij het meest verwonderde was het feit dat die snotters met hun pensioen bezig waren. Zelf kan ik mij niet herinneren dat wij als dertigers met ons pensioen bezig waren. Dat was iets voor de toekomst. Hoe hard en hoe lang we zouden moeten werken was geen punt van aandacht. Zelfs niet toen we veertig en vijftig jaar werden. Geen haar op ons hoofd dat dacht aan stoppen. Pensioen en pensioenrechten kwamen pas ter sprake toen we ervoor stonden. Toen we zowat verplicht werden om af te haken. Want dat is ook zoiets. De algemene tendens van babyboomers was, en is nog steeds, om blijven te werken tot ze erbij neervallen. Helaas worden ze steeds meer met zachte dwang verplicht om een stap opzij te zetten. Persoonlijk ken ik geen enkele leeftijdgenoot die zelf pensioen gevraagd heeft. Stuk voor stuk werden we door anderen verplicht om af te haken. Veertigers die staan te dringen om onze plaatsen in te nemen. Een andere klacht gaat over het milieu. De babyboomers hadden geen oog voor het milieu. Daar kan iets van zijn. De natuur werd inderdaad verwaarloosd. Door de snelle opgang van technologie is dat wel degelijk aan de aandacht ontsnapt. Maar wat mij het meest van al deed opkijken was dat die kritiek kwam van een generatie jongeren die in de meest luxueuze omstandigheden opgegroeid zijn. De generatie die het meest gepamperd en in de watten gelegd is door hun ouders komen nu de vorige generatie veroordelen. Generatie Y kreeg alles waar ze maar konden van dromen zomaar in de schoot geworpen. En nog zijn ze niet tevreden. Laat ik het zo stellen. De babyboomers erfden een wereld met enkele vrijheden en rechten. Vrijheden en rechten die door onze ouders duur betaald werden. Maar waar we dankbaar gebruik van maakten om een betere wereld te maken. Door hard te werken. Door een vooruitgang te bewerkstelligen die nooit gezien was in de hele menselijke geschiedenis. De wereld kende de laatste vijftig jaar een explosie van technologie, vindingrijkheid en creativiteit die geen generatie ervoor ooit heeft kunnen bereiken op dergelijke korte tijdspanne. Een ongekende vooruitgang waar latere generaties nog lang gaan kunnen van genieten. In eerste instantie de generatie Y. En laat het nu net die generatie Y zijn die met kritiek komt. Ik kan die jongeren slechts één raad geven. Doe zoals de babyboomers. Maak gebruik van de fantastische erfenis die jullie kregen. Stop met zagen en klagen. En als er al iets is dat in jullie ogen niet perfect is, zoals het milieu, doe er dan iets aan in plaats van op jullie gat te blijven zitten.
Het was vrijdagnamiddag begonnen. Een paar niesbuien en krampen in de buik. Niet slecht voor een beginnende verkoudheid dacht ik nog. De beestjes deden hun best om te laten merken dat ze actief waren. Maar dit was niet het gebruikelijke lieftallig verkoudheidsvirus. Deze variant bleek kwade bedoelingen te hebben. En liet zich ook niet afschrikken door warme wijn. Deze kwaadaardige microgedrochten zochten hun weg door heel mijn lichaam. Met als uitvalsbasis mijn maag. Daar werd duidelijk een grote speeltuin voor virussen ingericht. Binnen enkele uren waren er satelietspeelpleintjes in gebruik. Natuurlijk nestelden ze zich ook in mijn darmen. Dat zou een goed teken moeten zijn. Als virussen in darmen zitten dan zijn ze dicht bij de uitgang. Maar deze variant wilde helemaal niet naar buiten. Ze waren slim genoeg om de inhoud van de darmen niet zomaar te consumeren zodat de smurrie makkelijk naar buiten spoot. In plaats daarvan trokken ze verder ten strijde. Ik voelde ze kriebelen tot in mijn longen. Met een vervaarlijke hoest als gevolg. Niet het soort hoest waar dan slijmerige virusrestanten langs de bovenkant uitgestoten worden. Niks van. De krengen creëerden een onophoudelijke kriebel in de keel die hoestbui na hoestbui veroorzaakte. Alsof het nog niet voldoende was kregen ze ook nog eens alle spieren te pakken. Het leek wel of al mijn spieren ingekort werden. Heel mijn lichaam was een bron van pijn. Zelfs mijn hersenen konden niet aan het agressieve geweld ontsnappen. Met barstende hoofdpijn als gevolg. Tot overmaat van ramp bleken ze zich ook in mijn hersenen te installeren. Zodat de weinige hersencellen die ik nog bezit niet naar behoren functioneerden. En juist dat was mijn redding. Door het grootste deel van mijn brein lam te leggen bleef alleen nog het slaapgedeelte over. Heel mijn lichaam ging over op slaapmodus. Ondanks de zweetaanvallen en de tussentijdse koude rillingen bleef ik 20 uur per dag slapen. Het was eens iets anders. Gewoonlijk heb ik last van slaapstoornissen waardoor ik slechts enkele uren per dag kan slapen. Dit keer was het juist andersom. En de weinige uurtjes dat ik wakker was gebruikte ik niet om mijn lichaam van voeding te voorzien. Niks voeding. Ik zou dat verdomde virus gewoon uithongeren. De strijd was hevig. De rotbeestjes eisten eten. Dat was duidelijk. Meer pijnen waren een direct gevolg. Maar ik gaf niet toe. Zaterdag, zondag en maandag kreeg mijn lichaam niks te eten. Enkel water. Het bleek de goede tactiek. En met twintig uur slaap per dag kwam mijn lichaam tegen maandagavond aan de winnende hand. De beestjes moesten het onderspit delven wegens geen voedingsbron. En zie, vandaag gaat het al stukken beter. Een beetje slapjes, dat wel. Maar dat komt wel in orde. Nu alleen nog rustig beginnen eten en tegen morgen kan ik mijn overwinningstrofee in ontvangst nemen. Een frisse duvel.
Er worden nogal wat goede voornemens gemaakt met nieuwjaar. De meeste daarvan zijn rap vergeten. Rond deze tijd van het jaar is er van de meeste goede voornemens helemaal geen sprake meer. Bij mij is dat even anders. Als ik mij voorneem om mijn leven in een goede richting te sturen dan doe ik dat ook. En dan hou ik mij eraan. Daarom heb ik zelden van die goede voornemens. Maar dit jaar had ik er wel. Eentje toch. Het jaar 2012 zou voor mij in het teken van de sport staan. En met trots kan ik jullie melden dat ik nog altijd op schema ben. Niet dat ik van plan ben om mij dood te trainen. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb mij voorgenomen om in het jaar 2012 niet aan sport te doen. Totaal niks. Want volgens mij heeft sport geen enkel voordeel. Eerst en vooral wordt een mens daar moe van. En als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is het toch wel moe worden zeker. Dat is nergens voor nodig. Pure tijdsverspilling is dat. Maar er is meer. Je hebt dan al tijd verspilt aan het sporten zelf en dan moet je nog eens tijd verspillen aan uitrusten. En te douchen. Want laat ons eerlijk zijn, sporters zweten nogal wat. Stinken, zeg maar. Hun haren plakken op hun hoofd en dat moet zo gauw mogelijk verholpen worden. Met een fris ruikende douchegel en dito haargel. Dat zijn chemische producten waarvan je niet wil weten wat er precies inzit. Maar dat is allemaal niks vergeleken bij wat er dan gebeurt. Want sporters willen in conditie blijven. Niet dik worden dus. Liefst zelfs vermageren. Maar van sporten krijg je honger. Hoe meer je sport, hoe meer honger je krijgt. Hoe meer honger, hoe meer je eet. Hoe meer je eet, hoe dikker je wordt. En dan nog meer sporten om het gewicht er af te krijgen. De logica ontgaat mij totaal. Laat mij dan maar rustig in een zetel liggen. Met een duvel en een pakje chips. Dan loop ik ook geen risico op spierpijnen. Want je kan er het kapitaal van je suikertante op verwedden dat je spieren gaan protesteren. Als het bij pijnen blijft mag je nog tevreden zijn. Gewoonlijk volgt er een frisse verrekking. Of een breuk. Dan lig je voor een paar weken plat. Wat heeft het dan voor nut om te sporten. Je wordt er moe van en je krijgt er spier kwetsuren van. Geef mij dan maar een klein cafeetje. Daar loop ik niet het risico om als gehandicapte buiten te komen.
In het Italiaanse stadje Fasano is het ruzie tussen de burgemeester en een herder. Met een gemeentelijk gebod wilde de burgemeester de herder verplichten om de uitwerpselen van zijn dieren op te ruimen op de openbare weg. Dat was niet naar de zin van de herder en die trok dan maar naar de rechtbank. Na rijp beraad besliste de rechtbank dat de herder zijn schapen een luier om moet doen als ze op de openbare weg lopen. Op het eerste zicht een eigenaardig oordeel. Hoeveel schapen de man heeft staat niet in het artikeltje maar een kudde schapen telt gewoonlijk toch een behoorlijk aantal. Als die herder elke morgen zijn schapen van een pamper moet voorzien zal hij wel een tijdje bezig zijn. Om nog niet te spreken over de kostprijs. Maar eigenlijk is de beslissing van de rechter niet zo dom als lijkt. Want volgens de rechter heeft de schapenhoeder ook de mogelijkheid om met zijn kudde naar de graasweiden te trekken zonder op de openbare weg te komen. En dan moeten zijn schapen geen luiers aantrekken. Het deed me denken aan mijn kindertijd. Paarden koeien en honden lieten toen hun stront vallen waar het hen uitkwam. Openbare weg of niet. Niemand nam er aanstoot aan. Dat was de natuur. Als er een koeienvlaai op straat lag bleef dat liggen. Voor de mussen en de vliegen. Met de tijd verdween dat wel. Ook paarden mochten toen hun gang gaan. Al hebben paarden dat privilege nog altijd. Een paardenstront mag op de openbare weg blijven liggen. Althans, dat zie ik toch. Als ik het stukje weg zie tussen enkele paardenmaneges en het bos dan lijkt het wel een afbakening. Een blinde kan zijn weg probleemloos vinden. Op reuk. Zelfs de federale politie te paard neemt geen maatregelen om de uitwerpselen van hun paarden op te kuisen. Dat mag dus. Niet dat het voor mij iets uitmaakt. Want zoveel paarden zijn er nu ook weer niet. En dat beetje mest op straat zal wel geen gevaar vormen voor de volksgezondheid. Maar als ik dan vaststel dat hondenbaasjes wel verplicht worden om de uitwerpselen van hun dier op te ruimen, is dat dan geen discriminatie? Is een paard meer waard dan een hond? Of is het wachten tot één of andere oen daar ook een wet voor wil. En dan maar een actie begint tegen paardenstront. Dat hebben we ook meegemaakt met honden. Al vind ik het wel properder zonder hondenpoep op de stoep. Maar toch had het anders gekund vind ik dan. Als ik dat artikeltje over die rechter in Italië lees dan zou het beter zijn om die regeltjes te veranderen. Vanaf heden elk dier dat op de openbare weg loopt verplicht een luier aandoen. Paard, hond of kat, doet er niet toe. Misschien kunnen we de duiven ook wel verplichten om met een luier rond te vliegen. De schijten ook zomaar waar het hun uitkomt. Maar goed. Ik zal maar stoppen met zeveren zeker. Want straks pikt één of andere onnozelaar mijn idee op en komt er daadwerkelijk een wet dat elk dier verplicht om een pamper te dragen. Ik wil het niet op mijn geweten.
Persoonlijk heb ik de man nooit gekend. De resultaten van zijn werk heb ik wel gezien. Ik zal hem gemakshalve Johan noemen. Johan werd in de jaren '80 politieofficier in Schaarbeek. Een nogal rumoerige plaats in die tijd. Straatcriminaliteit was er dagelijkse kost. Maar toch wist Johan zijn stempel te drukken op het beleid. Zijn manschappen kregen ruime bevoegdheden. En maakten er dan ook dankbaar gebruik van. Zijn beleid bleek efficiënt en dat was ook het gemeentebestuur opgevallen. En in 1994 werd Johan bevorderd tot politiecommissaris. Dat werd meteen het einde van de criminaliteit in Schaarbeek. Want Johan en zijn manschappen gingen er hard tegenaan. Het woord nultolerantie werd uitgevonden in Schaarbeek in het jaar 1994. Binnen de maand was Schaarbeek de rustigste gemeente van het hele Brusselse gewest. Waar tevoren geen fatsoenlijk mens zich nog waagde in het prachtige Josaphatpark was het park plots een oase van rust en vrede geworden. Dag en nacht. Geen crimineel groot of klein waagde het om ook maar iets te mispeuteren. Want Johan en zijn manschappen hadden ogen en oren tot in het kleinste hoekje van de gemeente. En als er ook maar iets verkeerd liep kon de dader een huisbezoekje verwachten. Voor een 'openhartig gesprek' en een ernstige waarschuwing dat het de laatste keer moest zijn. Dat een dergelijk 'openhartig gesprek' soms wel eens eindigde met bulten en builen bleek bijzonder doeltreffend. De uitdrukking 'lik op stuk' is ook uitgevonden in die jaren. Al spraken de mannen van Johan liever van ' wie niet horen wil moet voelen'. En dat Johan het goed deed mocht ik zelf ook ondervinden. Als werkmens met flexibele werkuren gebeurde het wel eens dat ik met collega's een glas ging drinken in de late uurtjes. En als inwoner van Schaarbeek wist een goede vriend en collega een gezellig cafeetje in hartje Schaarbeek. Wij daar naar toe. Maar toen ik om halfdrie 's nachts aanstalten maakte om in mijn wagen te stappen stonden, vanuit het niets, plots twee jonge kerels voor mij. Ze duwden een politiekaart onder mijn neus. Na een snelle identiteitscontrole vroegen ze of ik mijn auto eens goed wou bekijken. Het was de tijd dat auto's nog geen centrale deurvergrendeling hadden. En toen zag ik dat een achterste portier niet op slot was. Een vergetelheid van mij. Ik kreeg de raad om in de toekomst beter op te letten en ik kon beschikken. Toen ik vertrok drong het tot me door dat ze mijn wagentje als lokauto gebruikt hadden. Niemand had echter een poging gedaan om de deur te openen. Om maar te zeggen dat Schaarbeek een veilige gemeente was in die jaren. Je kon er 's avonds of zelfs 's nachts oudjes tegen komen die hun hondje uitlieten. Het was ook duidelijk te zien tot waar het grondgebied van Schaarbeek zich uitstrekte. Je kon, letterlijk, in een netjes onderhouden straat wandelen om dan twee huizen verder rokende vuilnisbakken te zien. Dat was de grens met een andere Brusselse gemeente. In Schaarbeek was echter geen sprake van ingeslagen autoruiten. Geen platgestoken banden. Geen kapotgeslagen openbare verlichting. Geen afgebroken bus- of tramhokjes. Geen halfverbrande brievenbussen. Geen hoekjes met drugspuiten of achtergelaten vuilnis. Op korte tijd was Schaarbeek een modelgemeente geworden. Maar het mocht niet blijven duren. Na een tijdje doken allerlei geruchten op over overdreven geweld. Dat er af en toe eens over de schreef gegaan is is best mogelijk. Maar laat het ons houden op; 'het doel heiligt de middelen'. En dat Johan wrevel opwekte in sommige middens bleek ook toen geruchten de ronde deden over, al of niet vermeende, corruptie, wapen- en drughandel. Die berichten kwamen steevast uit een bepaalde hoek en zijn nooit bewezen. En het feit dat hij in zijn jonge jaren lid geweest was van een extreemrechtse organisatie werd hem fataal. In 1998 werd hij ontslagen als politiecommissaris. Het heeft nog een tijdje relatief rustig geweest in Schaarbeek tot ook zijn manschappen uitzwermden. Het gedoogbeleid kreeg terug voet aan de grond in Schaarbeek. De resultaten zijn ernaar.
Soms vraag ik mij af waar het gaat eindigen met al de technologische snufjes. Sommige zijn dan wel nuttig maar anderen vind ik totaal overbodig. Misschien is dat omdat ik er zelf het nut niet van inzie. Want wat lees ik nu? Er komt een dieetrobot op de markt. Een toestelletje ter grootte van een radiootje. Met twee lieftallige ogen die je voortdurend aankijken. De bedoeling is dat je 's avonds tegen dat spul vertelt wat je zoal gegeten hebt tijdens de dag. En vooral hoeveel beweging je had. Vervolgens komt dat ding je vertellen hoeveel je eventueel verdikt bent. De naam is in ieder geval goed gekozen. Een dieetrobot. Het is de bedoeling dat je de volgende dag twee keer nadenkt wat je zoal naar binnen speelt. Mensen die op dieet zijn vinden het misschien nuttig om een soort elektronische coach te hebben, maar het is niks voor mij. Wat ik ook totaal overbodig vind is de slimme koelkast. Een koelkast die alle producten inscant en je kan vertellen welk gerecht je kan klaarmaken met de inhoud. Dat lijkt interessant op het eerste zicht maar er zit een addertje onder het gras. Want het ding is zo geprogrammeerd dat een lieve vrouwenstem je zegt wanneer je al te veel gegeten of gedronken hebt. En wat er gaat gebeuren met een stomme koelkast die mij komt zeggen dat ik genoeg duvel gedronken heb ga ik hier niet uitleggen. Wat echter ook een voordeel is aan de slimme koelkast is het feit dat ze zelf bestellingen kan plaatsen. Als er weinig voorraad is dan zal de koelkast een bestelling plaatsen bij de supermarkt. En daar kan ik mee leven. Maar ze moeten niet overdrijven met hun elektronische spullen. Waar ik dan wel zit op te wachten is de volledig geautomatiseerde auto. Een auto met niet alleen een GPS systeem, maar die ook helemaal alleen rijdt. Zodat ik een duveltje meer mag drinken en mij dan rustig kan installeren terwijl mijn wagentje de weg naar huis vindt. Geen alcoholcontroles meer wegens niet nodig. Want de toekomstige auto heeft zelfs geen stuur of pedalen meer. We zijn toch al goed op weg naar een dergelijk pareltje denk ik dan. Er bestaan al auto's die zelf parkeren. En er zijn al merken die uitpakken met sensoren die zelf een obstakel kunnen 'zien' en de auto remt zonder tussenkomst van de bestuurder. Dan moet het binnenkort toch mogelijk zijn om een auto te ontwikkelen die zonder chauffeur zijn weg kan vinden. Het moet toch zalig zijn dat je rustig in de zetel kan blijven zitten terwijl je koelkast een bestelling doorseint en je auto de producten helemaal op zijn eentje gaat halen. Om dan 's avonds van je dieetrobot te horen te krijgen dat je meer moet bewegen...
Er zijn van die mensen waar ik het volmondig mee eens ben. Zoals de Amerikaanse socioloog Eric Anderson. De man beweert dat mannen altijd zullen vreemdgaan. Het is hun biologie die hen daartoe dwingt. En dat is niet omdat ze hun partner niet graag meer zouden zien. Integendeel. Het zijn precies de mannen die het gelukkigst zijn met hun partner die zich willen 'bevrijden'. Mannen die vreemdgaan willen zich 'bevrijden uit hun seksuele gevangenschap' is de achterliggende gedachte. En éénmaal bevrijd zijn die mannen meteen verlost van chagrijnigheid, bitterheid en boosheid. Toch niet onbelangrijk dacht ik. Als vrouw kan je maar beter samenleven met een gelukkige optimist. Maar dat is nog niet alles. Onze socioloog gaat verder. Vreemdgaan is niet vreemd, beweert hij, het is de norm. Want een mannelijk lichaam heeft nood aan seks. En mannen die vreemdgaan hebben het beste van twee werelden. Dat kan ik alleen maar beamen. Al vind ik niet dat je kan spreken over vreemdgaan. Er moet nog een woord gevonden worden voor de bijzondere vriendschap tussen mannen en vrouwen die af en toe met elkaar het bed delen. Het is niet voldoende om te spreken van 'friends with benefits' zoals het in het Engels uitgedrukt wordt. Maar dat is weer een ander onderwerp. Ik had het over de theorie van Eric Anderson. De man beweert ook dat monogamie niet de enige vorm van samenleven kan zijn. Er moet eens gedacht worden aan andere vormen. En koppels die ervoor kiezen om een open relatie te hebben mogen niet gediscrimineerd worden. Maar in de huidige maatschappij wordt vreemdgaan cultureel niet aanvaard. Een spijtige zaak want eigenlijk doen die mensen niks verkeerd. Dat mag zelfs niet bedreigend zijn voor hun relatie. Dat is gewoon elkaar in het volste vertrouwen laten genieten van het leven. En dat kan alleen maar hun onderlinge relatie versterken. Het vreemdgaan zou dus aanzien moeten worden als normaal. Tenminste zolang het open en eerlijk gebeurt. Want de meeste mannen houden hun buitenechtelijke bedactiviteiten liefst verborgen. Dat zou eigenlijk nergens voor nodig moeten zijn. Maar het is, weeral, de maatschappij die oordeelt. En vooral de vrouwen in die maatschappij. Want vrouwen is geleerd dat vreemdgaan slecht is. En juist daarom houden mannen hun exploten liever geheim. Ze willen geen discussie met hun wederhelft en houden het daarom liever geheim. En als het dan uitkomt is er sprake van bedriegen. Terwijl het niks meer of minder is dan een natuurlijke gang van zaken. Vrouwen moeten eens leren begrijpen dat vreemdgaan niet slecht is. En mannen bedriegen hun vrouw niet. Mannen vergelijken hun vrouw.
Er doet een slimmerik gouden zaken in Amerika. Hij verkoopt bunkers. De man heeft al zowat 5000 bestellingen binnen. En dagelijks komen er tientallen bij. Dat is het gevolg van de vele zogenaamde 'believers' die geloven dat 21/12/2012 het einde van de wereld zal zijn. Omdat de kalender van de Maya's dan eindigt. Waarom die kalender eindigt op 21/12/2012 is mij ook een raadsel. Misschien omdat hun beschaving ten einde liep en er niemand nog belangstelling had in een kalender. Of misschien omdat ze het welletjes vonden en het de moeite niet was om nog verder te rekenen. Of misschien gewoon omdat dat nu éénmaal het einde van hun kalender was. Zoals onze kalender elk jaar op 31 december afloopt. Het kan mij allemaal niet schelen. Maar toch lees ik graag de berichtjes van de doemdenkers. En er zijn nogal wat wilde verhalen rond 21/12/2012. Zo zijn er die echt overtuigt zijn dat het einde nabij is. Met als theorie dat de NASA met zekerheid weet dat er op die dag een reusachtige meteoriet op aarde zal inslaan. Maar om paniek te vermijden zouden ze dat strikt geheimhouden. Anderen menen te weten dat de 'elite' er van op de hoogte is en dat er reeds ondergrondse steden gebouwd zijn. Zelfs in Nederland zou er een gigantische ondergrondse stad bestaan. Instapklaar. Voor de elite van de samenleving. Hoe die elite gaat overleven in ondergrondse steden is mij niet helemaal duidelijk. Weer anderen hebben het over een omkering van de polen. De noord- en zuidpool zouden van plaats verwisselen. Of dat een grote impact op de aarde gaat hebben weet ik ook niet. Als dat gepaard gaat met enorme verschuivingen van continenten zoals ze beweren, kan dat wel het einde betekenen. Maar of het zover gaat komen zullen we moeten afwachten. Ook een mega vulkaanuitbarsting behoort blijkbaar tot de fantasie van andere believers. Maar of dat uitgerekend op 21/12/2012 zal gebeuren is te betwijfelen. Als de mens nog geen gewone uitbarsting kan voorspellen is een mega uitbarsting puur koffiedik kijken. Ook een interessante uitleg is de bewustzijnsverandering. Na 21/12/2012 zou heel de wereld er heel anders gaan uitzien. Want op die dag gaan alle mensen op aarde anders beginnen denken over het leven. Geen winstbejag meer. Geen hebzucht. Wat een dergelijke ommezwaai zal bewerkstelligen is volgens die 'believers' ook duidelijk. Er komt een soort van verlosser. Een aardig wezen dat ieder mens zijn verstand verlicht waardoor hij in een andere dimensie terechtkomt. Wat er ook van komt, we gaan spannende tijden tegemoet. Al moet ik toegeven dat het niet de eerste maal in mijn leven is dat er 'einde-van-de-wereld' voorspellingen niet uitkomen. Maar ditmaal is het gemeend. En dat besef ik maar al te goed. Op 20 december van dit jaar maak ik er een feestje van. Om het einde te vieren. Want dat het einde eraan komt is dit keer wel heel duidelijk. Dat staat als een paal boven water. Een feestje is dus helemaal op zijn plaats. Want één zekerheid is er: op 21/12/2012 vieren we het einde...van de herfst.
Eigenlijk heette hij David. Maar iedereen kende hem als kabouch. Kabouch was ooit onderhoudsman geweest en hield in die hoedanigheid de lokalen van de treinbestuurders van depot Brussel zuid toegankelijk. Toen ik er mijn loopbaan begon in 1970 was kabouch reeds jaren gepensioneerd. Toch was hij een dagelijkse gast in de lokalen. Als weduwnaar en wonende in de onmiddellijke buurt van het zuidstation zocht en vond hij gezelschap en vrienden. In die lokalen was er immers 24h/24h bedrijvigheid en kon hij al eens een kaartje leggen met de planton. En niet alleen een kaartje, want 's avonds of 's nachts waren er altijd wel enkelen die na het beëindigen van hun dienst dorstig waren. En dan was kabouch altijd van de partij. Een graag geziene gast in de middens van treinbestuurders. En toen een nieuwbakken hoge piet zich afvroeg wat die rare kwiet te zoeken had in, wat hij noemde, 'het zenuwcentrum van de treindienst' werd kabouch bevorderd tot mascotte en kreeg meteen een officiële erkenning. Maar waar mannen onder elkaar de dienst uitmaken is het natuurlijk niet te vermijden dat er ook kinderstreken gebeuren. Zo gebeurde het wel eens dat een treinbestuurder, na een halve dag rondgezeuld te hebben met een zware tas, enkele dikke stenen aantrof als overbodig gewicht. Of die keer dat kabouch één van de verwilderde duiven te pakken had gekregen. Hij stopte die levende duif dan maar in een collega zijn tas. De man keek raar op toen er bij het openen van zijn tas een duif tevoorschijn kwam. De vriendschap was wel wederkerig. Want toen de huissleutel van kabouch afgebroken was werd er voor gezorgd dat het sleuteltje terug gelast werd. Alleen was er een ijzeren staaf tussen gelast. Kabouch heeft twee dagen rondgelopen met een sleutel van 70 cm. Hij moest halverwege het trottoir gaan staan om zijn deur te openen. Of die keer dat er behangen diende te worden in zijn driekamerflat. Natuurlijk waren er een paar vrijwilligers die een vrije dag spendeerden om dat te doen. Het was wel grondig gedaan. Zo grondig dat zelfs deuren en ramen dichtbehangen waren. Maar ach, dat was allemaal goed bedoeld. En toen de buurt rond het station begon te verloederen kreeg ook Kabouch zijn deel. Op een nacht werd hij overvallen. Hij kreeg enkele rake klappen maar kon wel beletten dat ze er met zijn geld vandoor waren. Sindsdien was er altijd wel iemand om hem te vergezellen naar zijn flatje in het holst van de nacht. Niet dat hij daar zelf om vroeg. Want kabouch mocht dan wel tachtig zijn, hij kon tegen een stootje. Dat bewees hij nog maar eens toen hij op zijn vijfentachtigste, voorzien van de nodige alcohol, van de roltrappen donderde. Met een ambulance werd hij naar het ziekenhuis afgevoerd. Om twee dagen later weer op te duiken. Hij was simpelweg weggelopen omdat hij geen bier kreeg in het hospitaal. Niemand had het recht om zijn vrijheid af te nemen vond hij. Maar dat was even anders toen zijn enige zoon zich ermee begon te bemoeien. Op zijn negenentachtigste vond de zoon dat het welletjes geweest was. Kabouch werd verplicht opgenomen in een gesloten inrichting. Voor zijn eigen veiligheid volgens de zoon. Daar konden we weinig tegen inbrengen en we moesten ons tevreden stellen met een wekelijks bezoek. Kabouch kwijnde echter weg. Week na week ging zijn toestand achteruit. Na een tijdje kon zelfs het binnengesmokkelde bier hem niet meer opmonteren. En wat moest gebeuren gebeurde. Op een morgen werd hij niet meer wakker. Triest nieuws voor iedereen die hem gekend had. Maar kabouch had nog een verrassing achter de hand. Hij had een aardige som geld opzij gezet om een feestje te organiseren voor zijn vrienden. Het feestje kwam er. Kabouch werd alle eer aangedaan. Met de nodige drank. Allen die hem gekend hebben zullen hem nooit vergeten. Het feestje trouwens ook niet.
Stephen Hawkin wordt algemeen beschouwd als de slimste mens ter wereld. En toch was hij in zijn jeugd niet de slimste van de klas. Volgens zijn leerkrachten had hij het zelfs moeilijk om te volgen. Dat bleek ook uit de behaalde resultaten. Steeds weer haalde hij nipt genoeg punten om net niet gebuisd te zijn. Zijn leerkrachten beschouwden hem wel als een harde werker. Dat was niet geheel naar waarheid. Want Stephen was helemaal geen harde werker. Dat geeft hij zelf toe. Hij was eerder een luiaard. Iemand die net genoeg inspanning deed om te voldoen aan de gestelde eisen. Het is niet de eerste keer dat iemand met een bovenmatige intelligentie niet direct opvalt. Dat lijkt wel een eigenschap van slimme mensen. Ze weten hoofdzaak van bijzaak te onderscheiden. En wat hoofdzaak en bijzaak zijn is dan weer afhankelijk van hun eigen interesses. Ik ken mensen die niet eens weten dat Parijs in Frankrijk ligt maar die in hun eigen vakgebied tot de absolute top behoren. Het lijkt wel alsof die mensen alle ballast overboord gooien en zich helemaal concentreren op hetgeen ze zelf belangrijk vinden. En zo heeft Hawkin zich volledig gespecialiseerd in toegepaste wiskunde, theoretische natuurkunde en kosmologie. Niet niks want het is een ingewikkelde materie waar ik zelf niet wil aan beginnen. Zo berekende de man de kwantumzwaartekracht. En dat is niks meer of minder dan de straling van de beruchte zwarte gaten in het heelal. Of zijn berekeningen kloppen moet nog bewezen worden maar volgens die becijfering is het mogelijk dat er een gigantisch iets uit het totale niets kan ontstaan. Het natuurkundig en wiskundig bewijs van de bigbangtheorie. Al is zijn calculatie nogal controversieel. Want als het allemaal klopt heeft hij meteen bewezen dat er geen god nodig is om een heelal te creëren. En dat ligt blijkbaar moeilijk bij sommige mensen. Maar waar het om gaat is het feit dat Stephen Hawkin niet de eerste de beste is. De man heeft grondig nagedacht over het heelal en het ontstaan ervan. En hij kan zijn theorie becijferen. Al heeft hij natuurlijk wel de tijd om na te denken en berekeningen te maken. Want hij is 70 jaar en sinds zijn twintigste zit hij in een rolstoel door een ernstige neurologische aandoening. Dat heeft hem echter niet belet om twee maal te trouwen. En tweemaal te scheiden. Want dat is een onbekende kant van Hawkin. De man heeft ook interesse in vrouwen. En uit pure passie heeft hij ook het vrouwelijk brein onder de loep genomen. Als een man met dergelijk intellect zich in iets vastbijt kan je als normale sterveling iets verwachten. Een duidelijke uitleg over hoe een vrouw in elkaar zit bijvoorbeeld. En gedurende al die jaren heeft onze Stephen zijn geniale brein er op los gelaten. Hij kwam tot een duidelijk resultaat: vrouwen zijn, zelfs voor hem, een compleet mysterie.
Marie is op haar achttiende in dienst getreden bij een kleine zelfstandige. Na twee jaar is ze zelf begonnen als zelfstandige. Marie trouwde en kreeg twee kinderen. Heel haar leven heeft Marie belastingen en alle andere sociale bijdragen betaald. Marie is nu 64 en weduwe. En ze kan het drukke leven niet meer aan. Na 46 jaar gewerkt te hebben vindt Marie het genoeg geweest. Ze wil nu nog enkele jaren genieten van haar kleinkinderen en een rustige oude dag. Het is haar gegund. Er is alleen een klein probleem met haar pensioen. Marie heeft volgens de pensioendiensten recht op 542 euro per maand. Daarvan moet Marie een dak boven haar hoofd zien te vinden. En liefst nog eten en drinken. Maar ook alledaagse kosten zoals verwarming, verlichting, dokter en dergelijke moet Marie zien te bekostigen met haar pensioentje.
Tweede geval.
Fatima is 63 en Marokkaanse. Gebruik makende van de voorzieningen in verband met gezinshereniging is Fatima naar België gekomen. Voor een rustige oude dag. Fatima heeft nooit bijdragen betaald. En al zeker geen belastingen. Fatima spreekt ook geen woord Nederlands. Ze trekt zich niets aan van de Belgische gewoonten en gedragingen. Ze wil haar lange gewaad en haar hoofddoek behouden. Maar Fatima is wel zo slim om zich tot de Belgische overheden te richten om bijstand. En Fatima krijgt een dak boven haar hoofd. Bovendien ook nog eens toelagen voor nutsvoorzieningen. Ook kan ze genieten van goedkopere tarieven voor dokter, medicijnen, openbaar vervoer en dergelijke. En alsof dat nog niet genoeg is krijgt Fatima elke maand de som van 870 euro.
Besluit. ( naar keuze ) -Het zijn zotten die werken in België. -Het zijn zotte Belgen die werken. -Onze politiekers verraden de zotte Belgen. -Het zijn zotte Belgen die voor dergelijke politiekers blijven stemmen.
Er zijn nogal wat remedies tegen een fikse kater. En gelukkig heb ik al dikwijls de gelegenheid gehad om ze zelf uit te testen. De ene remedie was al beter dan de andere. Zo werd mij ooit de raad gegeven om een geklutste eierdooier in een glas geuze te mengen. Het bekwam me niet echt goed. Het had wel als groot voordeel dat mijn maag zich ledigde. Al wat er nog inzat kwam er spontaan uit. Maar de hoofdpijn bleef. Een andere remedie was om afwisselend een glas alcohol en een glas water te drinken. Dat vond ik toch maar niks. Teveel rekenwerk. Zeker in de geestverruimende toestand waarin ik mij bevond. Maar het strafste dat mij ooit aangeraden werd was gewoon geen alcohol drinken. Enkel water. Dat werd mij aangeraden door een man die niks van het leven begrepen had. Een azijnpisser. Een opgezwollen waterballon die zichzelf niet graag zag. En je moet wel goed gek zijn om dergelijke creaturen te geloven. Dan hield ik het toch liever bij mijn vertrouwde middel; een aspirine of twee. Maar wat mij opvalt is dat er in de wereld nogal verschillen zijn om een kater aan te pakken. Zo zweert men in Italië bij een kopje espresso. Of dat helpt durf ik te betwijfelen. Een dosis cafeïne in een maag vol alcohol gieten lijkt mij niet het ideaal. Dan maar beter zoals in India. Daar is het de gewoonte om na een zware nacht het waterachtige sap uit een jonge kokosnoot te drinken. Of het helpt tegen hoofdpijn weet ik niet. Dorstlessend en gezond zou het wel zijn. Ook in Japan houden ze het bij een gezond misosoepje. En een soepje is altijd wel lekker. Al vraag ik mij af met welke ingrediënten een misosoep gemaakt wordt. Met japanners weet je immers nooit. Best mogelijk dat ze er sprinkhanendarmen en gedroogde anus van een buffel indraaien. Dan maar liever op de Poolse manier. Daar maken ze er een gewoonte van om augurken te eten. Nogal zuur maar het zou goed zijn om de smaakpapillen te stimuleren. Misschien is het wel de bedoeling om zo snel mogelijk opnieuw te kunnen beginnen aan een volgend zuipfestijn. Want het woordje 'matigen' staat niet in het woordenboek van Polen. Al is het volgens mij toch beter dan wat de Filipijnen gebruiken als katerdoder. Daar houden ze het op wat ze zelf als een delicatesse beschouwen. De balut. Dat is een gekookt eendenei met daarin een bijna volgroeid embryo. Het idee alleen al is genoeg om mij een ontwenningskuur te laten volgen. Maar gelukkig leven we in een land waar aspirine en andere pijnstillers te krijgen zijn. Al moet ik toegeven dat ze in Groot-Brittannië ook wel een aardige manier hebben om een kater te lijf te gaan. Hun 'hair of the dog' is daar algemeen aanvaard als probaat middeltje. En met ' hair of the dog' bedoelen de Britten niks anders dan de kwaal te bestrijden met een glas gezonde alcohol. Geen slecht idee eigenlijk. Maar toch. Ik denk dat ik mij maar bij mijn vertrouwde aspirine ga houden.
De belastingcontroleur was niet akkoord met mijn aangifte. Dat was niet de eerste maal. Al moet ik toegeven dat er te praten valt met die man. Als hij de nodige uitleg krijgt toch. De eerste maal dat ik uitleg moest verschaffen was in 1995. Na 25 jaar werken en belastingen betalen. Al was dat niet expliciet voor mij. Want een ambtenaar kan moeilijk sjoemelen en daarom hadden de belastingdiensten mij zolang gerust gelaten. Die eerste maal had te maken met het feit dat vrouwlief enkele jaren tevoren besloten had om zelfstandige te worden. En een zelfstandige moet af en toe eens aan een controle onderworpen worden. Het ging dus om een gewone controle. Al vermoed ik dat het ook wel te maken had met het feit dat vrouwlief geen gebruik maakte van een boekhouder. De boekhouding nam ik voor mijn rekening. En waarschijnlijk wilden ze wel eens zien dat de papierwinkel in orde was. Dat mocht. Ik was er vrij zeker van dat er niks fout was. Maar een belastingcontroleur heeft ook zijn beroepsfierheid. Hij wou iets vinden natuurlijk. Het eerst wat de man onder de loep nam was de verzekering 'gewaarborgd inkomen' van vrouwlief. Hij had zijn twijfels of dat een aftrekpost was. Na enig overleg met zijn oversten bleek dat ik gelijk had. Het mocht. Dan maar verder zoeken om toch maar iets te vinden dat zijn werk rechtvaardigde. En wie zoekt die vindt. Zo vond hij bij een andere rubriek 3000 Belgische frank, de euro bestond nog niet, aan aangekochte bloemen. Dat mocht en dat mocht niet verklaarde hij. Als dat was om als decoratie te dienen mocht dat, maar als dat was om weg te schenken, bij een begrafenis bijvoorbeeld, dan mocht dat niet. Natuurlijk beweerde ik bij hoog en bij laag dat die bloemen gediend hadden als versiering. Het kon niet baten. We kwamen overeen om het bedrag in twee te delen. Al bij al viel dat nog best mee vond ik. We werden gerust gelaten tot verleden jaar. En dat liep minder goed af. Ik ging er van uit dat er toch geen controle was en dus had ik maar een bak duvel en 20 liter wijn als onkosten in gebracht. En volgens de wet kon dat niet. Geschrapt dus. Ik wou weerwraak. Dit jaar had ik er dan ook iets anders op gevonden. Bij de rubriek 'aantal personen ten laste' had ik '5 miljoen' ingebracht. Verdacht veel vond de controleur en ik kon het gaan uitleggen. De namen van die 5 miljoen personen ten laste wist ik ook niet uit het hoofd. Dat begreep hij wel. Toch wou hij meer uitleg. Het was nochtans simpel. Die 5 miljoen bestonden uit 4 miljoen walen en 1 miljoen allochtonen. De eerste tien seconden bekeek hij me met ongelovige ogen. Vervolgens schrapte hij het getal en verliet zonder een woord het kantoor... Ik zal volgend jaar iets anders moeten verzinnen.
Het zijn drukke dagen voor een gediplomeerd luiaard als ik. Zó druk dat ik amper tijd heb om een stukje te schrijven. Het begon op 23 december. De buurman vertrok met zijn hele gezin naar warmere streken. Om kerst en nieuwjaar te vieren. Maar zijn halve dierentuin heeft natuurlijk verzorging nodig. Daarom bracht hij zijn beestenboel naar hier. Vooreerst was er een goudvis. Elke dag heeft dat beest verzorging nodig. Een werkje voor mij natuurlijk. En niet zonder gevaar zo bleek. Eten en drinken geven viel best mee, maar als ik zijn vinnen moet knippen en zijn oren uitkuisen spartelt hij nogal tegen. Vooral dan als hij op het droge ligt. Dat is dus elke dag een half uurtje een gevecht met de goudvis. Dan zijn er nog de kanarievogels. Vier stuks. Allemaal samen in een grote kooi. De kooi werd hier naar binnen gebracht door vier stoere bodybuilders. En het is ook weeral mijn taak om die stomme vogels in leven te houden. Ook elke dag eten en drinken geven. Maar dat is niet alles. Elke dag moet ik die vogels in bad stoppen. En hun tenen uitkuisen. En hun veren strijken. Met de nodige voorzichtigheid, want volgens de buurman zijn de vrouwelijke kanaries nogal gevoelig voor ongewenste intimiteiten. En dan zouden ze, steeds volgens de buurman, niet zo vlug een eigen gezin stichten. Al heb ik daar wel mijn bedenkingen over. De vogels beschikken dan wel over twee door mensenhanden gemaakte nesten waar ze enkel zelf nog een keuken en badkamer moeten installeren, maar volgens mij lukt het ze nooit om een gezin te stichten. Om de heel eenvoudige reden dat het vier mannelijke kanaries zijn. Maar misschien zijn ze van plan om kleintjes te adopteren. Homo koppels hebben tegenwoordig immers ook het recht om hun kinderwens te verwezenlijken. En dan was er 24 december. Vrouwlief was de hele dag bezig om een kerstmaal voor kinderen en kleinkinderen in elkaar te flansen. Ik vond het een vermoeiende bezigheid om te zien hoe ze dat voor elkaar kreeg. Al viel de maaltijd best mee. Maar op 25 december stond er een hoop vaat op ons te wachten. En weeral moest ik noodgedwongen toekijken hoe ze een halve dag bezig was. Maar toen begon het pas echt. Want ook de jongste zoon trok zich terug op een vakantiebestemming. En vermits hij ooit op het lumineuze idee kwam om twee dwergkonijnen onder zijn hoede te nemen moest daar ook weeral een oppasser voor gevonden worden. Weer een taak bij voor den oude. Elke dag twee konijnen verzorgen. Zorgen voor eten en drinken. En vooral de leefruimte van die krengen in orde brengen. De konijnenkeutels opruimen dus. En per grootte en smaak rangschikken. Op hoopjes van tien op tien. Om volgend jaar te gebruiken als meststof voor het gazon. Maar dat was allemaal niks vergeleken bij wat nog volgde. Het is kerstverlof voor de kleinkinderen. En ouders van tegenwoordig hebben niet het verantwoordelijkheidsgevoel van vroeger. Als wij kinderen kweekten dan wisten we op voorhand hoe we die zouden gaan grootbrengen. Dat is nu niet meer het geval. Tegenwoordig gaat het er anders aan toe. Ouders van tegenwoordig maken kleintjes om zich pas daarna af te vragen wie ze zal grootbrengen. Een andere mentaliteit natuurlijk. Maar gewoonlijk draaien de grootouders daarvoor op. Zoals hier. En dan krijg je situaties waarbij we als grootouders de kleinkinderen, willens nillens, onder onze hoede krijgen. We zitten hier dus met de zorg over een dierentuin en zijn tegelijk ook verantwoordelijk voor de opvoeding van kleinkinderen. Een full time job. Al valt het mee met de oudste van 11 jaar. Het is vooral het jongste van 2 dat aandacht nodig heeft. En daarom heb ik weinig tijd om een stukje te schrijven voor mijn blog. Want vooral die jongste leidt mijn aandacht af. Terwijl ik dit hier allemaal zit te schrijven hangt er een klein vrouwtje van 2 jaar aan mijn broekspijp te trekken. Dat leid mijn aandacht zodanig af dat ik veal leeters verkreed itnik. En dat er in dit stukje veel fauten staan. Maar ach, het zal beteren. 2012 wenkt.
Het is weer kerstmis. Ik haat kerstmis. Al dat gedoe met eten en drinken. Om nog te zwijgen van de vervelende kerstmuziek op de radio. Gelukkig hebben we nog CD's om op te leggen. En al dat gezaag over een witte kerst. Het komt me de strot uit. Voor mij hoeft het helemaal geen witte kerst te zijn. Voor mijn part kan de opwarming van de aarde niet snel genoeg beginnen. Zodat we een prachtige groene kerst hebben onder een stralende zon. Met temperaturen rond de vijfentwintig graden. En kerstmis vieren onder een parasol, in monokini of nikskini. Met frisse dranken. En een slaatje. Maar dat zal wel een droom blijven zeker. Ja, ik weet het wel. Kerstmis was ooit een feest van het licht. Dan werd gefeest omdat de dagen terug begonnen te lengen. En dat kan moeilijk in de zomer natuurlijk. Maar lange jaren geleden hebben de katholieken die dag ingepikt en omgevormd tot hun eigen feestdag. Omdat er op die dag ergens een rotjong geboren zou zijn. En dat feit moeten ze dan elk jaar vieren. Met veel eten en drinken. Vooral kalkoen en wijn. Zoveel kalkoen en zoveel wijn dat vreten en zuipen betere woorden zijn. Met 's anderendaags een kater als gevolg. Allemaal niks voor mij. En ik sta niet alleen met mijn afkeer tegenover kerstmis. Vraag maar aan de eerste de beste kalkoen wat hij denkt over kerstmis. Maar goed. Ik zal jullie feest niet vergallen met mijn zwarte gedachten. Bij deze dus: iedereen fijne feestdagen gewenst. En laat het jullie smaken.
Ik ben Fredje
