|
Hoe snel de wereld kan veranderen bleek uit een artikeltje in de krant. Nadat een leraar in het Duitse Ratekau voor de ogen van kinderen van 10 een konijn de keel had overgesneden kwam er een storm van protest. Ouders waren geschokt. Kinderen hielden er een trauma aan over. Er waren zelfs kinderen die er regelrechte slaapstoornissen aan overgehouden hebben. Uit reacties van lezers op het artikel bleek ook een enorm mentaliteitsverschil. Sommigen wilden die leerkracht ter plaatse villen. Anderen vonden het normaal. Nu ben ik zelf geen pedagoog, psycholoog of iets in die aard. Maar ik weet één ding met zekerheid. Ik heb geen trauma overgehouden over het slachten van dieren. Mijn kinderen trouwens ook niet. Zelf stond ik er als 8 jarige op te kijken als het varken geslacht werd op de boerderij van mijn grootouders. Het beest was als biggetje in een hok gestoken en werd gewoon vetgemest. De eerste keer dat het buiten kwam was meteen ook de laatste keer. In de school hadden we als 10 jarigen het voordeel dat er een kind was wiens ouders een slachterij uitbaatten. Wij daar naartoe, met de hele klas. Een koe werd geslacht. Voor onze leergierige blikken werd het dier door de kop geschoten. De keel overgesneden en in stukken gesneden. En we kregen de staart mee. Trauma? Niks trauma. Het gewone leven zoals het is. Ook een bezoek aan de boerderij stond toen nog in het vaste lessenpakket. Om te kijken hoe een kalfje gemaakt werd. En dat was niet door kunstmatige inseminatie. Dat was nog puur natuur. Zo hadden we al een idee hoe er dat bij mensen aan toe ging. We waren dan wel een tikkeltje jaloers op het gereedschap van de stier maar we hebben er geen trauma aan overgehouden. Ook mijn kinderen waren al vroeg in het leven gewend aan slachtingen. Ooit was ik nog een vrijetijdboer en in die hoedanigheid heb ik nogal wat dieren gekweekt. Dat waren kippen, konijnen, kalkoenen, duiven en al wat eetbaar kleinvee is. Die dieren eindigden allemaal op ons bord. Mijn kinderen hebben er geen slapeloze nachten aan overgehouden. Ik begrijp niet wat er zo erg is aan het slachten van dieren. Dat gaat zo in het leven. Vleeseters eten andere dieren, al dan niet levend. En vermits een mens een omnivoor is steken we zowat alles naar binnen. Bovendien staat de mens aan de top van de voedselketen. En de top beslist wie opgegeten wordt. Daar kan ik best mee leven. Tenminste, zolang mensen aan de top van de keten staan.
|
Ik ben Fredje
