Het leven kan soms vreemde wendingen krijgen. Zo zag ik het leven heel rooskleurig. De zon schitterde aan de hemel. Alle bomen en planten hadden een prachtige variatie van groen. De bloemen hadden alle kleuren van de regenboog. De regen was helder en doorzichtig. De wind speelde met frisbruine bladeren. De vrouwen waren prachtig om naar te kijken. Korte en bontgekleurde rokjes deinden mee op het ritme van de ronde billen. Luchtige shirts met mooie rondingen waren een lust voor het oog. De hemel was helder en klaar. Maar langzamerhand begon alles te vervagen. Was het de gewone dagelijkse sleur? De verveling? Of was het omdat ik alles maar gewoontjes begon te vinden. Heel de wereld begon grijs te worden. Het leven leek helemaal niet rooskleurig. De zon verstopte zich achter grauwe stippels. De bomen en planten werden flets van kleur. De bloemen werden wazig. De regendruppels werden dof. De vrouwen werden langzaam maar zeker moeilijk herkenbare silhouetten. De eens zo luchtige shirts leken wel vormeloze gedrochten waarin geen ronding meer te herkennen was. Mijn moraal bleef elke volgende dag naar een nieuw dieptepunt zakken. Steeds meer veranderde de hele wereld in een grijze, grauwe en vormeloze massa. Ik begon mij vragen te stellen over de zin van het bestaan. Sombere gedachten spookten door mijn hoofd. Had het leven niks meer te bieden dan doffe kleurloze ellende? Het onverbiddelijke einde leek in zicht. Tot op een dag alles ineens weer werd zoals voorheen. Een schitterende zon bescheen de prachtigste bloemen en planten. Vrouwen trippelden wellustig en goedlachs voorbij. Het leven werd weer fantastisch. En dat allemaal zomaar van het ene moment op het andere. Gewoon omdat ik mijn brilglazen gekuist had.

09-04-2011 om 20:37 geschreven door lieve