Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
30-08-2011
Luizen
Heel lang geleden. Een computermuis bestond nog niet. Dat was nog een dinosaurus. Zo lang geleden is het. En geloof het of niet, maar ik ben nog voorzitter geweest van het oudercomité. Niet dat ik een pedagogische achtergrond had of heb. Zeker niet. En eigenlijk vraag ik mij nu nog af waar ik dat voorzitterschap aan te danken had. Het was meer een samenloop van omstandigheden denk ik. Want het oudercomité was een beetje verdeeld. Er waren een aantal leden die het helemaal niet eens was met de gang van zaken. Kan gebeuren. Mensen verschillen nu éénmaal van mening. Maar als er regelrechte tegenwerking is dan vind ik dat toch een beetje overdreven. Toen ook al. Ik kon er dus niet mee akkoord gaan dat het oudercomité leerkrachten voor schut zette en niet aarzelden om alle leerkrachten als profiteurs en onkundigen te bestempelen. Er zijn grenzen. Zelf was ik meer de mening toegedaan dat een samenwerking beter was dan elkaar voortdurend het bloed vanonder de nagels te halen. En op één of andere manier kreeg mijn mening een meerderheid van stemmen, zodat ik op een goede dag de verantwoordelijkheid kreeg om op te treden als een soort van bemiddelaar. En meteen ook maar tot voorzitter gebombardeerd werd. Het was nieuw voor mij. En op een totaal onbekend terrein. In eerste instantie viel het mee. En na een paar maanden begon er al een soort van vrede tussen leerkrachten en oudercomité te groeien. Geen gewapende meer. Eerder een soort van respect. De kankeraars hielden zich in. Maar dat een geschil in een klein hoekje kan liggen mocht ik algauw ondervinden. Op een dag kreeg ik een telefoontje van de directeur. Er waren enkele gevallen van hoofdluis vastgesteld. Als kersverse voorzitter vroeg hij mijn mening omtrent eventuele maatregelen. Mijn voorganger had er blijkbaar steevast voor gekozen dat zoiets in alle stilte afgehandeld werd. Kwestie van het imago van de school niet te schaden. Voor mij was het imago van de school ondergeschikt aan het welzijn van de kinderen. Een luizenplaag is wel niet levensbedreigend maar toch leek het mij nuttig om alle ouders op de hoogte te stellen. Hetgeen dan ook gebeurde. Tot de eerstvolgende vergadering van het oudercomité. Van een aantal kankeraars kreeg ik de volle lading. Waarom ik het imago van de school te grabbel gegooid had? De concurrentie zou die informatie maar al te graag misbruiken. Imago? Concurrentie? Ik had geen idee waar ze het over hadden. Maar de concurrentie bleek de naburige vrije school te zijn. En daar was nog nooit melding gemaakt van een luizenplaag. Onze school zou de reputatie krijgen van een ongezonde en vuile school. En dat was allemaal mijn schuld. Mijn argumenten dat kinderen en eerlijkheid meer waard waren dan imago deed niks ter zake. En ik stond niet alleen. Er waren ook leden die mij volledig gelijk gaven. Maar toch liep de situatie uit de hand. De discussies laaiden op. Er moest een oplossing komen. En dan schoot me een idee te binnen dat politiekers vaak gebruiken. Een werkgroep oprichten. Die zouden beslissen wat er bij een toekomstige luizenplaag moest gebeuren. Ik ben nog jaren voorzitter gebleven en elk luizenprobleem werd op mijn manier opgelost. En die luizenwerkgroep? Nooit meer van gehoord.
In Zwitserland hebben koeien wandelaars aangevallen. Gevaarlijke beestjes in Zwitserland. Gewone simpele koeien die in normale omstandigheden geen vlieg kwaad doen. Behalve dan de vliegen die op hun kont komen zitten. Die jagen ze weg met hun staart. Maar wandelaars zijn niet veilig voor die beesten. Dan stel ik mij toch vragen. Zou het niet kunnen dat die wandelaars iets te intiem wilden zijn? Want als ik het artikel verder lees dan staat er bij dat die beesten jonge kalfjes hadden. En dat is iets dat ik al uit mijn eigen jeugd weet. Een moeder met jongskes laat je met rust. Elke moeder met jongen. Zelfs de kleinste of onschuldigste kunnen redelijk kwaadaardig worden. Ooit heb ik het meegemaakt dat er een vogelmama in een vriend zijn haren vloog. Gewoon omdat die te dicht bij het nest kwam. Een normale situatie dacht ik zo. Maar als je dan als stadsmens een klein kalfje ziet staan is de verleiding groot om een soort van familiefoto te maken. Als domme kalveren onder elkaar zeg maar. Dat je dan te maken krijgt met moeder koe die niet begrijpt wat die rare snuiters bij haar jong komt doen is normaal. Wanneer gaan die mensen eens begrijpen dat je die beesten met rust moet laten. Ook al zijn het ogenschijnlijk onschuldige koeien. Per slot van rekening weegt zo'n dier al gauw enkele honderden kilo's. Als dat beest gewoon haar gewicht gebruikt heb je daar als simpele regime doende mens niks tegen in te brengen. Dat is zoiets als David tegen Goliath maar dan zonder een slimme David. En zonder slinger. Want laat ons eerlijk zijn. Als die toeristen de wei in trekken om een kalfje te knuffelen getuigt dat niet van veel verstand. Maar in feite is het niet slecht dat zoiets in het nieuws komt. Dat zal veel mensen twee keer laten nadenken voor ze nog domme stoten uithalen. Want ik blijf erbij dat je die beesten met rust moet laten. Zeker als er kalfjes in de buurt lopen. En eigenlijk doet het me ook wel een beetje plezier dat dergelijke zaken gebeuren. Er zijn geen doden of gewonden gevallen. Alleen een beetje paniek bij de onderontwikkelde toeristen die denken dat ze zich alles kunnen permitteren. Je zou het niet zeggen hé, maar die biefstuk op uw bord kan soms raar uit de hoek komen.
Hoe schrijf je een goed column? Het was een vraag die zomaar bij me opkwam. Niet dat ik de pretentie heb om er ooit eentje te gaan schrijven. Ik weet dat ik veel fouten maak als ik een poging doe om iets op papier, of in dit elektronisch tijdperk, op een scherm te zetten. Vooral dt fouten dan. Maar het was zomaar een idee. Gewoon nieuwsgierigheid. Na enig opzoekwerk op internet begon mij één en ander duidelijk te worden. Een column schrijven is zowat het moeilijkste dat er is. Op gebied van schrijven althans. Want iedereen kan woorden na elkaar op een scherm tikken, maar er een fatsoenlijk allegaartje van maken is iets totaal anders. Volgens mensen die het kunnen weten moet een goed column beginnen met een interessante openingszin. Niet zomaar eentje. Het moet een openingszin zijn die de nieuwsgierigheid van lezers opwekt. Er moet ook structuur in zitten. En niet afwijken van het onderwerp. Vooral ook een eigen mening verkondigen. Hoe eigenzinnig dat ook mag zijn. Het mag zeker een heel persoonlijke kijk op een zaak zijn. Geen probleem. Integendeel. Dat is zelfs aangeraden. Maar dan moeten er wel argumenten aangehaald worden om die mening te staven. En er mag al eens overdreven worden. Sterk overdreven zelfs. Dat maakt een column de moeite van het lezen. Want dat is wel het bijzonderste, de lezer boeien. En daar zijn alle middelen goed voor. Gebruik dus ook korte zinnen. Behalve als er lange nodig zijn. En liefst korte en lange zinnen door elkaar want anders geeft de tekst de indruk van gejaagd te zijn en dat mag niet gebeuren vermits de lezer dan ook gestrest zou kunnen worden omdat korte zinnen nu éénmaal aangeven dat de schrijver zich er zo gauw mogelijk wil vanaf maken door almaar punten na zowat elk woord te plaatsen die er per slot van rekening niet toe doen omdat die punten alleen maar aangeven dat de schrijver er zich vanaf wil maken door.... Enfin. Het is maar dat je het weet. Ook belangrijk in een goed column is al op voorhand anticiperen op eventuele tegenspraak. Elke mogelijke vorm van oppositie op voorhand de kop indrukken dus. Dat lijkt mij wel een cursus dictatuur. Maar goed. De auteur moet op het einde ook een doelpunt scoren. Er een verrassend slot van maken. De lezer op het verkeerde been zetten heet dat. Een soort plotwending die elke schrijver van detectiveromans groen van jaloezie laat worden. Of met een simpel zinnetje alles wat ervoor geschreven is relativeren. Het is duidelijk niet simpel om een column te schrijven. Als ik dat zo allemaal lees dan begin ik er beter niet aan. Want mijn stukjes zijn helemaal niet zoals je van een goede column zou kunnen verwachten. Al wat nodig is om iets fatsoenlijk te schrijven is niet terug te vinden in mijn stukjes. Al heb ik een troost. Bij alle raadgevingen voor een goed column wordt met geen woord gerept over dt fouten. Dat mag dus.
Jaren geleden. We woonden nog in een huurhuis. Op een dag bleek de afloop verstopt. Nadat ik de kijkgaten onderzocht had stond er afvalwater in het laatste kijkgat. Het probleem zat dus ergens onder de openbare weg. En wat doet een mens dan zoal. Een rioolrat had ik niet tot mijn beschikking. Er zelf doorkruipen vond ik geen optie. En in die tijd beschikte de gemeentediensten ook niet over het nodige materiaal om doeltreffend tussenbeide te komen. Maar er was een oplossing. De brandweer. Toendertijd was dat nog een vrijwillige brandweer. Mensen die, ook tijdens hun dagelijkse bezigheden, paraat stonden om te helpen indien nodig. Het materiaal had de gemeente ter beschikking gesteld. Daar was ook een rioolrat bij. Bovendien wist iedere inwoner dat de vrijwillige brandweer elke woensdagavond een training had. Kwestie van hun materiaal en hun eigen beschikbaarheid een beetje op peil te houden. En niet in het minst om de kameraadschappelijke banden te verstevigen. Met enkel flinke pinten bier. Na de training. Dat was hun manier om aan teambuilding te doen. Dat lukte wonderwel in die dagen. Daar was geen teambuilding manager voor nodig. Iedereen wist ook dat de vrijwillige brandweer altijd wel te vinden was voor één of ander geintje. En dat kon ik al snel ondervinden. Op de eerstvolgende woensdagavond ging ik dus naar de brandweerkazerne om een gunst te vragen. Of het niet mogelijk was om met hun materiaal eventjes te komen ontstoppen. Dat bleek geen probleem. De brandweercommandant had maar één vraag. Staat er een bak bier klaar? Ook dat was geen probleem. Het zou dus in orde komen volgens de commandant. Ik dan ook terug naar huis. Een tiental minuten later hoorde ik de sirenes van de brandweer in de verte. Eventjes dacht ik nog dat mijn probleem zou moeten wachten omdat ze blijkbaar elders dringend nodig waren. Maar niks van. Met zwaailicht en luide sirenes kwam de brandweer met drie volwassen brandweerwagens de straat ingereden. De straat werd afgesloten en een stoere brandweerman sprong uit de eerste wagen. Hij begon onmiddellijk met de organisatie. Met als eerste vraag: waar staat het bier? Nadat het allerbelangrijkste klaar stond kon de ontstopping beginnen. Uiteraard ontstond er onrust in de hele buurt. Iedereen had de sirenes gehoord en kwam een kijkje nemen om eventueel een handje toe te steken. Het bleek allemaal loos alarm. De buren dronken dus maar een pintje mee. Een tweede bak werd bovengehaald. Het probleem was in geen tijd opgelost en het bier moest natuurlijk tot de laatste fles opgedronken worden. De training van de brandweer was weer goed verlopen. En de contacten met de buren waren ook geoptimaliseerd. Dat ging zo in die dagen. En dan zijn er mensen die mij vragen of dat geen omkoping of vriendjespolitiek was. Nee hoor. Dat was gewoon de juiste persoon op de juiste plaats kennen. En dan kan er heel veel in dit landje.
Het is blijkbaar gevaarlijk om te stoppen met drinken. Volgens de vader van de onlangs overleden Amy Winehouse is zijn dochter niet gestorven aan alcoholverslaving. Maar wel aan het feit dat ze gestopt was met drinken. Volgens de dokters is dat best mogelijk. Wie immers stopt met drinken kan een delirium tremens krijgen. En dat is in één op de vijf gevallen dodelijk. Maar volgens de dokters is het niet alleen het delirium. Bij stoppen met drinken kan er meer gebeuren. Zoals geïrriteerdheid, stress, overgevoeligheid en zelfs hallucinaties, hartritmestoornissen, hoge koorts, hartkrampen en beroertes. Als ik dat allemaal hoor uit de mond van dokters begin ik toch te twijfelen. Niet aan hun oordeel. Wel aan mijn voornemens. Ik was namelijk van plan om te stoppen met drinken. Eventjes een pauze inlassen. Recupereren van gedane inspanningen. Oftewel een sabbatjaar in te lassen. Al was ik niet van plan om daar een jaar van te maken. Meer een sabbatdag. Of een sabbatuur. Maar ik zal het beter niet doen. Als ik moet wennen aan de nuchterheid riskeer ik mijn leven. Of toch tenminste enkele serieuze verwikkelingen. Want zeg nu zelf, beroertes en hartritmestoornissen zijn geen zaken die erg bevorderlijk zijn voor de gezondheid. Trouwens, met dat nuchter zijn moet een mens ook oppassen. Ik zou de werkelijkheid onder ogen kunnen zien. En het was een goede vriend die mij waarschuwde. Volgens hem is de werkelijkheid een illusie, die ontstaat door een gebrek aan alcohol. Dat klinkt logisch. Vandaar die hallucinaties natuurlijk. Ik moet dus echt gaan oppassen. En eens goed nadenken voordat ik een beslissing neem. Wil ik echt die risico's lopen? Want als puntje bij paaltje komt is er eigenlijk geen verschil tussen een dagelijkse portie alcohol en geheelonthouding. Als je drinkt sterf je, als je niet drinkt krijg je allerlei rare kwaaltjes en sterf je ook. Doodgaan moet een mens toch. Dan sterf ik liever aan een gezonde dosis alcohol.
De Amerikaanse TV zender CNN heeft een lijstje gemaakt van de lekkerste gerechten ter wereld. Een raar lijstje, als je het mij vraagt. Er staan allerlei dingen op waar ik nog nooit van gehoord heb. Laat staan dat ik ze ooit zal eten. Want ik zie mij nog niet naar Thailand gaan om een portie massaman curry. Dat is volgens CNN het lekkerste gerecht ter wereld. Al kan het zijn dat de afhaal-Thai hier om de hoek het ook verkoopt. Maar dan nog zie ik het niet zitten om dat op te eten. Er staat namelijk een foto bij van het gerecht. Het is iets waar rijst in te herkennen is. Maar dat is het dan ook zowat. De rest ziet eruit alsof het rechtstreeks uit de afvalcontainer komt. Een beetje straathond haalt er zijn neus voor op. Op nr 7 staat penang assam laksa uit Maleisië. En van welk beest dat gemaakt is blijft een geheim. Er staat wel bij dat het pikant is. En bij voorkeur zonder vork of stokjes te eten. Gewoon met de vingers het zooitje uit de kom vissen en onder je neus steken. Moet kunnen in een land waar de vork nog moet uitgevonden worden. Op nr 8 nog een gerecht waarvan de naam alleen al niet veel goeds beloofd, tom yum goong uit Thailand. Wat het ook mag zijn, het zal mijn maag nooit verontreinigen. Maar er staat ook voeding bij dat in onze streken beter bekent is. Zoals op nr 3. Chocolade. En wie lust er niet een lekker stukje chocolade. Maar opgelet. Het is een Amerikaans lijstje. Het gaat dus niet over Belgische chocolade, wel over Mexicaanse chocolade. Nu kan ik mij niet herinneren dat ik ooit Mexicaanse chocolade geproefd heb maar de Belgische chocolade heeft toch wereldfaam. Maar daar hebben de Amerikanen blijkbaar nog nooit van gehoord. Wat de Amerikanen dan weer wel lekker vinden is de Duitse hamburger, als zesde op de lijst. Dat zal wel te maken hebben met hun verneukte smaakpapillen. Want ook de donut staat op het lijstje. Op nr 14. Zelfs Amerikaanse geboterde popcorn staat op het lijstje. Weliswaar op de vijftigste en laatste plaats maar voor een Amerikaan kan het natuurlijk niet vettig genoeg zijn. Zelfs hun eigenste ketchup heeft een respectabele 39e plaats. Voor de rest staat er nog allerlei rotzooi bij dat zelfs een uitgehongerde wolf links zal laten liggen. Van Belgische lekkernijen is geen sprake op het lijstje. Geen steak met friet, geen Gentse waterzooi, zelfs geen mosselen met friet. Van friet is er trouwens geen spoor te bekennen. Het Belgische eten blijft voor een Amerikaan een goed bewaard geheim. Houden zo. We kunnen afvalvreters missen. Want België mag dan wel een nat land zijn. Eten en drinken is hier wereldtop. Zowat elk fatsoenlijk eethuis kan hier een gerecht voorschotelen waar de beste sterrenrestaurants in Amerika of Azië niet eens kunnen aan tippen. En dan zwijg ik nog over de dranken.
In een weekblad kreeg ik een lezersbrief onder ogen. Van een zagevent. Je kent ze wel. Mensen die over alles en nog wat te klagen hebben. In normale omstandigheden kan ik er eens mee glimlachen. Bij deze ook wel maar toch trok het mijn aandacht omdat ik zelf wel eens gebruik maak van de diensten van de aangeklaagde feiten. Het ging over een firma die draadloos internet aanbied aan onze kust. Ik ga de naam hier niet vernoemen. Dat is reclame en onbetaalde reclame komt niet op mijn blog. Dat weet iedereen die wel eens een stukje komt lezen. En zolang citymesh mij niet betaalt zal ik ze dus ook niet vermelden. De klacht ging over het feit dat die firma sinds het begin van dit seizoen strandkabines geplaatst heeft met daarin antennes voor een betere internetontvangst voor hun klanten. De antennes storen dus geenszins het zicht van de strandbezoekers. Ze staan gewoon in enkele van de vele kabines. Onzichtbaar. Maar het signaal zou stukken beter zijn dan voorgaande jaren. En van die dienst maak ik elk jaar gebruik omdat we elk jaar ons welverdiend verlof in Blankenberge doorbrengen. Uit ondervinding weet ik dus ook dat de ontvangst van het draadloos internet niet altijd optimaal was. En daar wou die firma dus iets aan doen door via antennes in strandkabines voor een betere verbinding te zorgen. Maar de zagevent had zo zijn bezwaren. De straling zou gevaarlijk zijn voor de strandgasten, de wandelaars op de dijk en voor de vele toeristen in heel de stad. Heel gevaarlijk zelfs. Heel gevaarlijke ziektes zouden de mensen krijgen. De hersenen van de onschuldige kindjes zouden smelten. Iedereen die ook maar in de buurt van Blankenberge kwam zou kanker krijgen. En nog zo van die zaken. Het leek mij op het eerste zicht wel wat overdreven. Het deed me denken aan heel lang geleden. Toen waren er klachten van boeren. Die hadden angst dat hun koeien geen melk meer zouden geven doordat er stoomtreinen door het landschap reden. Het was loos alarm. Maar deze klager vond dat die antennes per direct moesten verwijderd worden. Hij kreeg weerwerk. Een week later stond er een andere lezersbrief van een elektrotechnische wetenschapper. Volgens die man wezen metingen uit dat het gevaarlijker was om een lezersbrief op een pc te schrijven dan een maand aan het strand te zitten. Wat de waarheid is weet ik ook niet. Ik zal er zeker niet van wakker liggen. Maar toch. Ik zal zelf eens metingen doen. En daar heb ik zo mijn eigen methode voor. Een eenvoudig systeem. Zoals mijnwerkers vroeger een kanariepietje mee naar beneden namen. Als het vogeltje van zijn stokje viel was het ogenblik gekomen om weg te lopen. Zo heb ik ook een eenvoudig systeem bedacht om straling te meten. Ik laat me een duvel brengen en zolang het schuim niet verdwijnt voordat ik hem leeggedronken heb is alles dik in orde. Dit jaar ga ik dan ook persoonlijk de straling opmeten in Blankenberge. Op verschillende meetpunten. Drie maal per dag.
Het is weer kassa. De hulporganisaties draaien op volle toeren. Ze hebben in Afrika plaatsen ontdekt waar mensen verhongeren. En daar gaan ze hun eens mee bemoeien. Vooreerst veel geld uitgeven aan een reclamecampagne. Om geld in te zamelen. Met dat ingezamelde geld gaan ze dan eerst en vooral de campagne betalen. Dan hun eigen zakken vullen. Vervolgens de vele firma's betalen die moeten tussenkomen om voedsel te kopen en ter plaatse te brengen. Om dan een groot deel van het voedsel te laten stelen. Om te verkopen op de zwarte markt. De restjes delen ze uit aan hongerige mensjes. Onder het oog van de internationale pers natuurlijk. Hun imago moet hoog gehouden worden. En het is alvast reclame voor de volgende campagne. Ben ik cynisch als ik zoiets beweer? Ben ik nu een grote egoïst die liever mensen laat kreperen van honger in plaats van een kleinigheidje te geven? Een kleinigheidje dat mijn luxe leven geen enkele schade zal berokkenen. Geen duvel minder zal ik drinken als ik, pakweg, honderd euro weggeef aan het zogenaamde goede doel. En toch vertik ik het. Geen eurocent krijgen ze van mij. Want als er van mijn honderd euro vijf euro ter plaatse komt zal het veel zijn. Een druppel op een hete plaat heet dat. Maar elke druppel telt, zegt u. Elke druppel kan een mensenleven redden. Kan zijn. En toch vind ik dat het geen enkel nut heeft. Er is in die landen meer nood aan andere zaken. Wat baat het om eten uit te delen aan sukkelaars als er machthebbers zijn die met het grote geld aan de haal gaan. Machthebbers die hun eigen bevolking laten verhongeren. Die profiteren van de armoede van de bevolking. Om er zelf nog rijker van te worden. Machthebbers die helemaal niks gedaan hebben om dergelijke toestanden te vermijden. Want daar zit het probleem. De droogte is een steeds wederkerend fenomeen in die landen. En daar kan wel iets aan gedaan worden. Maar daar is helaas niks aan te verdienen. Er is niet veel te verdienen aan het uitbouwen van een fatsoenlijk irrigatiesysteem zodat mensen voor zichzelf kunnen zorgen. Ook niet aan het onderwijzen van kinderen. Zodat die met enige kennis van zaken hun eigen lot in handen kunnen nemen. Net zomin als aan de aanleg van een behoorlijke infrastructuur in het algemeen. De plaatselijke economie zou immers opleven. De bevolking zou zichzelf kunnen bedruipen. En hun verstand gebruiken. Er zou protest kunnen volgen tegen de zakkenvullerij van de machthebbers. En dat laatste mag vooral niet gebeuren. Want dat zou weleens het einde van de uitbuiting kunnen betekenen. Het devies van de plaatselijke machthebbers is immers om de bevolking dom te houden. Zodat maximaal geprofiteerd kan worden van de sukkels. Want ze willen rustig kunnen doorgaan met het uitmoorden en folteren van de bevolking. En met het uitgespaarde geld kunnen ze wapens kopen om nog meer te moorden en te plunderen. Maar dat zien die hulporganisaties niet. Of willen het niet zien. Daar zit de hypocrisie van het systeem. Westerse zogenaamde humanitaire hulporganisaties werken moedwillig mee aan het uitbuiten van de plaatselijke bevolking. En dat is mijn bezwaar. Dat is de reden dat ik weiger om ook maar iets te geven. Dat is mijn vorm van protest. Als er ooit een organisatie moest komen dat de werkelijke noden van die mensen erkent en er daadwerkelijk iets aan wil doen krijgen ze mijn volle medewerking. Daar wil ik zelfs een paar duvels minder voor drinken.
Woorden kunnen nogal eens veranderen in de loop der tijden. En tegenwoordig is er nogal veel Engels in onze taal geslopen. Internationalisering heet zoiets. Dat zal wel normaal zijn zeker. Maar toch willen mijn weinige overgebleven hersencellen af en toe een vraagske stellen. Zo zijn er nogal wat specialisten. Het woord specialisten komt oorspronkelijk uit het Engels. Lang geleden weliswaar. Zo lang geleden dat het tegenwoordig algemeen aanvaard wordt als zijnde Nederlands. Maar oorspronkelijk is dat een Engels woord . Dat ook ooit eens vertaalt is als deskundigen. Dat zijn dan mensen die zogezegd verstand hebben van iets. En dat is de moeite om dat eens te analyseren. Een taaldeskundige is bijvoorbeeld iemand die veel verstand zou moeten hebben van taal. Daar kan ik nog veel van leren dus. Want mijn taaltje is niet altijd wat het zou moeten zijn. Maar wat ik mij dan afvraag is, waar halen die deskundigen al hun wijsheid vandaan? Het zal wel iets te maken hebben met studie natuurlijk. Maar wie geeft die lessen? Ook deskundigen of specialisten. De kennis wordt dus van generatie op generatie doorgegeven. Lijkt mij logisch. Daarvoor zijn er nu éénmaal scholen. Alleen, er is de laatste jaren zoveel nieuw bijgekomen waar die leraars-deskundigen nog niks konden over weten. Wegens onbestaand. Dus blijft de vraag; waar halen de huidige deskundigen hun wijsheid en kennis vandaan? Uit ervaring misschien? Zou kunnen. Al weet ik dat nog zo direct niet. Als ik zie dat, bijvoorbeeld, een antiekdeskundige het toch hoofdzakelijk moet hebben van de vorige generatie deskundigen. Er zijn dan wel nieuwe technieken waarmee meer en accuratere resultaten kunnen bereikt worden. Maar toch. Al die antiekdeskundigen zijn geen 600 jaar oud. Die hebben de jaren 14-1500 niet zelf meegemaakt. Die moeten het weten dank zij studie. Dat kan ik dus begrijpen. Maar wat dan met een computerdeskundige? Die kan zijn kennis toch niet hebben van studie alleen. Want in de tijd dat een computerdskundige naar school ging bestonden er nog geen gesofistikeerde computers. Die moet dat toch verkregen hebben door eigen ervaring. Maar waar haalt hij die ervaring dan? Uit eigen werk? Dat lijkt me sterk. Want een deskundige is alleen maar deskundig. Een deskundige doet het eigenlijke werk meestal niet. Die is er alleen maar om raad te geven aan anderen. Maar toch moet er iets zijn. En dan bedenk ik iets. Als we het woord deskundige eens gaan ontleden. Misschien komen we dan tot een oplossing. Het woord deskundig bestaat eigenlijk uit twee woorden. Desk en kundig. En dat heb ik eens opgezocht. Een kundige blijkt een kenner te zijn. Een specialist. Een expert. En een desk is gewoon een toog. Een deskundige is dus een toogkenner. Een toogspecialist. Of in gewone omgangstaal, een tooghanger. Nu weet ik dus waar die deskundigen hun kennis en wijsheid vandaan halen. Aan den toog. Ik denk dat ik mij ga omscholen tot deskundige.
Er is weer een raar onderzoek gedaan. Naar het gekreun van een vrouw tijdens een vrijpartij. Eerst en vooral moest er aan dat gekreun een wat fatsoenlijkere naam gegeven worden. Het staat niet dat er onderzoeken gedaan worden naar neukgeluiden, of sekskreunen of zoiets. Nee, dat moet een beetje geleerder overkomen. Daarom hebben de onderzoekers maar een andere naam gezocht en gevonden. Voortaan heet dat dus copulatievocalaties. Als uw buren komen klagen over copulatievocalaties weet je dus waarover het gaat. Dat het wel een volledig nieuw verzonnen woord is bleek duidelijk toen ik het eens intikte op google. Geen enkel resultaat. En als er op het web niks over te vinden is dan is de kans groot dat het niet bestaat. Maar goed. De universiteit van Lancashire heeft er een onderzoek naar gedaan. Geen praktijkgericht onderzoek want daar had ik graag aan meegedaan. Gewoon een vocalatieve rondvraag aan 71 vrouwen met een gemiddelde leeftijd van 22 jaar. Totaal onervaren bakvissen dus. Alsof daar betrouwbare resultaten uit zouden te distilleren zijn. Maar plezant om lezen is het wel. Want uit de resultaten blijkt dat die vrouwen vooral copulatievocalaties uiten tijden het voorspel. Niet tijdens hun orgasme. Dan zwijgen ze als vermoord. Ook wanneer de partner zijn hoogtepunt bereikt zouden copulatievocalaties geuit worden. Dat zou er voor zorgen dat de man sneller klaarkomt. Waarschijnlijk om aan te geven dat ze er genoeg van hebben. Dat het tijd wordt om te stoppen. Kwakje lossen en ophoepelen. Of zouden vrouwen daarmee willen aangeven dat ze ten allen tijde het laatste woord willen hebben. De copulatievocalaties zijn in ieder geval een teken dat een vrouw opgewonden is. Maar dan stel ik mij toch vragen. Soms zie ik wel eens een tenniswedstrijd tussen vrouwen. Daar word ook nogal eens gekreund. Zou het kunnen dat....
Een vreemde titel? Dat is dan een gat in uw cultuur. GAIP is de afkorting van de Global Action in Interest of Plants. Oftewel de rechten van de plant. Een vereniging die ijvert voor de plantenrechten. En jij dacht dat planten geen rechten hadden. Mis poes. Planten hebben evenveel rechten als de eerste de beste mens. Er bestaat zelfs een soort manifest met zomaar eventjes twintig artikels over de rechten van planten. Zo staat er bijvoorbeeld in artikel 1 dat elk ontkiemd plantaardig leven het recht heeft op een plantwaardig bestaan. Let dus een beetje op voor je het gras nog afmaait. Je zou wel eens een proces aan uw broek kunnen krijgen wegens planticide. Want planticide is niks meer of minder dan een misdaad tegen de soort. Het achterlaten van een plant is ook wreed en laag volgens artikel 6. Het is dus aangeraden om je plantjes mee te nemen als je het huis uit gaat. Of voor een plantenoppas te zorgen. Want uw gazon meenemen om een pint te gaan drinken zie ik zo niet zitten. Ook voorzichtig zijn met meststoffen. Te weinig meststoffen tast het welzijn van de plant aan. En te veel is ook niet goed want dan forceer je de groei. Dat is doping. Mag niet. Volgens artikel 13 mogen dode planten ook niet dienen als veevoeder. Dode planten moeten met respect begraven of gecremeerd worden. Alle geweldscenes waarbij planten betrokken zijn dienen van film en televisie te verdwijnen. Planten hebben ook het recht om tot plantages of boomgaarden te behoren. En een vakbond op te richten. Als de wet het toelaat tenminste. Evenals het recht om aan politiek te doen en politieke partijen op te richten. En dat is iets dat mij niet verbaasde. Want volgens mij zijn er al veel planten die aan politiek doen. Als ik zie waarover er in ons parlement gepalaverd wordt is het wel duidelijk. Dat zijn planten die daar zitten. De discussies gaan meestal over de ajuintjes die niet akkoord zijn met de worteltjes omdat de witte rozen niet akkoord zijn met hun Latijnse naam waardoor de paardenbloem klachten heeft wegens het hoge aantal klavertjes in de omgeving van de prei die het dan weer niet normaal vindt dat de selder te weinig water krijgt omdat de aardappelen te veel dorst hebben wegens het in de schaduw staan van de boontjes die wegens te weinig sociale contacten met de brandnetels niet aanvaarden dat de vergeet-mij-nietjes vergeten worden door toedoen van de tulpen die met medewerking van het gras de boel overspoelen met afval veroorzaakt door een teveel aan kruiperige blauwe margrieten ten gevolge van een gebrek aan begonia's die ondervertegenwoordigd zijn in de raad van sierplanten omdat die dan weer gehinderd worden door de spruitjes die... Enfin, ik ga je hier niet alle parlementaire problemen voorschotelen. Het is dus gewoon een simpel meningsverschil waar de mens een oplossing moet voor zoeken. Omdat de mens verplicht is om voor het welzijn, de gezondheid en de bescherming van de planten te zorgen (artikel 2). Nu denk je vast dat ik helemaal gek geworden ben. Of weer teveel aan de duvel gezeten. Niks is minder waar. Kijk zelf maar eens naar de rechten van de planten op volgende link. http://home.scarlet.be/glacinpla/glacinpla/plantenrechten.htm
Er lijkt verandering op til te zijn. In de Antwerpse wijk de seefhoek hebben allochtonen samengespannen met autochtonen om de taak van de politie over te nemen. De politie die spijtig genoeg niets mag doen. Op bevel van het stadsbestuur. De zachte aanpak, weet je wel. De pamperpolitiek. Jaren geleden heb ik dikwijls genoeg met politieofficieren en agenten samen pinten gedronken. En tussen pot en pint komt natuurlijk één en ander boven. Daar moest ik wel aan denken toen ik het nieuws zag van de rellen in Antwerpen. De wijkbewoners namen het recht in eigen hand. Niet het ideaal natuurlijk maar wel een normale reactie. En de voorspellingen van die nachten tussen pot en pint zijn uitgekomen. Die agenten waren normale mensen die met beide voeten op de grond stonden. In de dagelijkse praktijk. En nochtans zonder glazen bol. Die beseften twintig jaar geleden al wat ons te wachten stond. Als dat geen toekomstvoorspellers waren. Maar niemand van de grote politiekers gaf een kik. Niemand vanuit hun ivoren toren gaf thuis. De gewone man weet het doorgaans beter dan aristocratische volksmenners. Hoe ver kan je van het volk staan? Hoe hoog verheven kan je jezelf voelen? Wat is macht? Moeten we echt op de straat komen en een machtsgreep doen voordat ze beseffen dat het te laat is. Hebben de relletjes in Antwerpen voldoende aangetoond dat het potje overkookt. Het was een staaltje van samenhorigheid. Aangepaste allochtonen pikten het niet dat crapuul de straat in bezit nam. Actie kwam er. En de politie moest er noodgedwongen naar kijken. Laat agenten op de straat eens doen. Geef ze steun vanuit het parket en het gerecht. De zaken zouden al snel veranderen. Geen pamperpolitiek meer. De keiharde aanpak. Dat is het enige taal die begrepen word. Multiculturalisme, het kan. Met de aangepaste allochtonen. Met mensen die voor een menswaardig leven gaan. Geen achterlijke idioten met een godsdienst die leven niet mogelijk maakt. Maar het feit dat er niet hard ingegrepen mag worden ligt in feite bij de bevolking zelf. Het begin van een oplossing ligt in het stemhokje. Al heb ik zo een vermoeden dat er verandering gaat komen bij volgende verkiezingen. En op hoop van zege ga ik er alvast eentje op drinken. Dat gaan ze mij toch al niet meer kunnen afpakken.
Voor mij mag er een DNA-databank komen. Die is er al zul je zeggen. Klopt, maar die is er enkel voor degene die al veroordeeld zijn voor een misdaad. Niet voor iedereen. En daar zou best iets aan gedaan kunnen worden. Als we als samenleving nu eens zouden beginnen het DNA van elke persoon in de data bank te stoppen. We hebben allemaal toch een identiteitskaart. Zou het niet kunnen om bij het verkrijgen van een nieuwe identiteitskaart een speekselmonster te nemen. Daar zouden we toch al een eindje mee opgeschoten zijn. En vanaf nu het DNA van elk pasgeboren kind nemen en in de databank stoppen. We hebben de technische middelen. Dus waarom niet. Iedereen die het land binnenkomt ook een DNA staal nemen uiteraard. Eventuele misdaden zouden dan gemakkelijker op te lossen zijn. En wat kan het kwaad dat iemands DNA opgeslagen is? Zelf zou ik nog verder gaan. In combinatie met de DNA databank iedere persoon een chip inplanten. Ook bij elk pasgeboren kind. Een soort van chip die altijd traceerbaar is. Het bestaat al bij auto's en alle bewegende voertuigen. Het zogenaamde GPS tracking systeem. Als iedereen een chip ingeplant heeft dan zijn plaats, datum en uur altijd opvraagbaar. Als er dan ooit een kind verdwijnt is dat binnen de kortste keren teruggevonden. Via satelliet kan onmiddellijk gezien worden waar dat kind zich bevind. Ook kan nagegaan worden waar het kind zich bevond bij verdwijning. En zelfs wie er in de buurt was. Want dat kan ook belangrijk zijn. Maar een chip kan uitgesneden worden, dat klopt. Ik kan me zo voorstellen dat mensen die slechte bedoelingen hebben met een kind zich maar al te best bewust zullen zijn van de aanwezigheid van die chip. En iemand met slechte bedoelingen zal er niet voor terugdeinzen om die chip er gewoon uit te snijden. Maar dat kan vermeden worden door het GPS tracking systeem. In het geheugen van dat systeem is te volgen waar wat gebeurd is. Ook gezochte personen zullen zichzelf moeten verminken om te ontsnappen aan het alziend oog van de satelliet. Dat zou kunnen natuurlijk. Maar de plaats, datum en uur zouden traceerbaar zijn. En als die chip ingeplant werd op een moeilijk uit te snijden plaats is de kans groot dat een gezochte persoon binnen de kortste keren ook opgepakt wordt. Niets dan voordelen lijkt mij. En technisch perfect doenbaar. Maar ik zie het al gebeuren. De privacy zal in het gedrang komen zeker. De privacy aanhangers zullen op hun achterste poten gaan staan. Tot hun eigen kind verdwijnt. Of tot ze zelf het slachtoffer worden van een misdaad. Dan zal het nut van dergelijk systeem hen wel duidelijk worden. Misschien is dat een idee voor het Europees parlement. Dan doen ze eindelijk eens iets fatsoenlijk met ons geld. En hopelijk kan dat systeem ooit eens wereldwijd toegepast worden. Zodat er geen ontsnappen mogelijk is voor gezochte personen. Maar ik zal wel dromen zeker.
Er staat ons groot onheil te wachten. Een mens zou denken dat het enkel in ontwikkelingslanden kan. Maar de ramp zal in ons land plaatsvinden. En het is te laat om er nog iets aan te veranderen. Het kwaad is geschied. We zullen er allemaal mee te maken krijgen. Uitdroging. Door de regen. Dat lijkt tegenstrijdig maar dat is het niet. Door de vele regen van de laatste weken kan de tarwe niet geoogst worden. De tarwe staat rot te worden op de velden. De stengels van de planten zijn al zwart geworden door het vocht. En de tarwekorrels beginnen al te kiemen aan de planten. Op het eerste zicht zou je kunnen denken dat het niet echt belangrijk is. Maar vergis u niet. Het is van levensbelang. Er is dan wel nog tarwe op de wereld en als er hier een tekort is kan er wel ingevoerd worden. Maar er zal een ernstige prijsstijging komen. Misschien wel een onbetaalbare prijsstijging. Ik lig er in ieder geval wel van wakker. Al enkele nachten. Wie een beetje nadenkt weet dat een tekort aan tarwe een ramp van nooit geziene omvang zal teweegbrengen. Hier in ons eigen landje nog wel. De berichten in de media zijn nog niet onheilspellend. Niemand schijnt zich voorlopig zorgen te maken. Maar toch. Het blijft een feit dat een tekort aan tarwe ons zal treffen. Ik ben wel geen pessimist maar dit is een heel ernstige toestand. Zoveel is zeker. Ik vraag mij af hoe het mogelijk is dat onze politiekers de toestand niet kunnen inschatten. Dat politiekers niet van de slimste zijn weten we allemaal. Maar dit kan echt niet. Er moet een speciaal fonds komen om tarwe aan te kopen. Opslagplaatsen moeten gezocht worden. Dringend. Anders kunnen we het allemaal vergeten. Dan zijn we allemaal de klos. Dan gaan we met zijn allen ten onder door uitdroging. Tarwe is immers een grondstof van bier.
Vandaag op het nieuws gehoord. De appelen en peren zijn goed gelukt dit jaar. De wereld is dan wel in crisis, maar dat doet er allemaal niet toe. De financiële markten zitten met de handen in de haren. Elke Belg is, virtueel, zo'n 300 euro kwijt. Pensioenspaarders zelfs bijna 800 euro. In Koekelare zijn twee cafés beboet omdat de klanten op de stoep stonden te roken. In het station van Charleroi was bomalarm. In Antwerpen zijn gewonden gevallen doordat burgers het recht, eindelijk, in eigen hand genomen hebben en het crapuul van de straat wilden vegen. In Luik is een man neergestoken omdat hij met zijn kinderkoets niet snel genoeg op de bus geraakte. In Londen Birmingham en Manchester zijn plunderingen aan de gang waar de politie nauwelijks vat lijkt op te hebben. In Congo krijgt men de cholera niet onder controle. Er zijn daar al een paar honderden doden gevallen. In de hoorn van Afrika sterven mensen bij bosjes door hongersnood ten gevolge van de droogte. In Somalië is dringend nood aan voedsel en medicijnen. In Mexico zijn, weeral, verminkte lijken ontdekt. In de Pakistaanse stad Peshawar zijn vijf doden gevallen door een bomaanslag. Heel Noorwegen is nog steeds onder de indruk van de slachting die een gek uitgericht heeft. De Noorse politie heeft nu zelf toegegeven dat ze tijd verspilden en reeds na tien minuten op het gruweleiland konden zijn. En de buurvrouw haar poesje is vermist. Maar er is ook goed nieuws. De appelen en de peren zijn goed gelukt.
Eerst was er het slechte nieuws; één sigaret vermindert je leven met 11 minuten. Dan het goede; elke sekspartij vermeerdert je leven met 15 minuten. Het is dus een kwestie om de sigaretten en de vrijpartijen een beetje in evenwicht te houden. Al mag het iets meer sigaretten zijn. Maar in de loop der jaren heb ik toch een beetje krediet opgebouwd denk ik dan. Of is dat maar een idee van mij. Want eerlijk gezegd onze generatie was niet zuinig met sigaretten. Ik ben nog opgegroeid met een generatie die als devies had het is geen man die niet roken kan. We draaiden onze hand niet om voor nachtje doorgaan. Om enkel onderbroken te worden door de zon die door de ruiten kwam. En dat was allemaal tussen de walmende rook van sigaretten. Dat mocht en kon toen nog. Van enig verbod was geen sprake. We zullen toen dus wel geen batig saldo gehad hebben. Want het aantal sigaretten dat we er toen doorgedraaid hebben was niet mis. Daar is menig sigarettenverkoper rijk van geworden. Toen mochten we onze gezondheid nog gezellig samen schade berokkenen. En dat deden we dan ook maar al te graag. Tegenwoordig moet je op je eentje je longen van een zwart laagje voorzien. Al moet ik toegeven dat er op gebied van seks ook wel één en ander gepresteerd werd. Volgens de goegemeente mocht dat echter alleen met de eigen partner. Dat was de mentaliteit van toen. Al moet ik toegeven dat daar niet echt veel rekening mee gehouden werd. Er werd regelmatig een vriendendienst bewezen aan een vriendin. We waren nog solidair in onze jonge dagen en opteerden dan ook voor een lang leven zoals nu blijkt. Want als dat dan telkens 15 minuten langer leven is dan verwonderd het mij niet dat er nog zoveel senioren zijn. Al die rokers moeten dus wel seksverslaafden zijn. Want hoe meer seks hoe langer leven. Al staat de seks bij de senioren van tegenwoordig misschien wel op een laag pitje. We zijn nog niet afgeschreven. Uiteraard is geen verschillende malen per dag meer. Maar toch nog bijna elke dag. Bijna maandag, bijna dinsdag, bijna woensdag en ga zo maar door. Maar dan bedenk ik plots iets. Zou aan seks denken ook voldoende zijn? Dan word ik zeker 400 jaar.
De meeste huisdieren zijn nog altijd katten en honden. En enkele deskundigen hebben een onderzoek gedaan. Een psychiatrisch onderzoek naar de baasjes. Het lijkt mij nogal vergezocht maar ze moeten zich blijkbaar met iets bezighouden. Waarom al die onderzoeken moeten gebeuren is mij ook al een raadsel. En de resultaten en besluiten van hun onderzoeken horen meestal thuis in het groot moppenboek. Al heeft dat ook voordelen. Zo kan ik er een stukje over schrijven. Er mag al eens gelachen worden. Het onderzoek dus. Iedereen weet dat het baasje een hond beter kan africhten dan een kat. Een hond heeft een baas. Een kat heeft een dienaar. En daar is duidelijk een verschil aan karakter van het baasje volgens die deskundigen. Want volgens het onderzoek zouden hondenbaasjes autoritair zijn. Mensen die een hond in huis nemen zouden de neiging hebben om de baas te willen spelen. En anderen te onderwerpen. Geen tegenstand te dulden. Het zouden simpelweg dictators in de dop zijn. Kattenliefhebbers daarentegen zouden wel oppositie dulden. Inspraak mag. De vrije wil van de kat aanvaarden als een normaal gegeven. Hondenliefhebbers ontpoppen zich gemakkelijk tot potentaat en kattenliefhebbers zijn eerder geneigd tot rede en inspraak. Het lijkt mij allemaal een beetje té simplistisch om het resultaat te zijn van een eerlijk onderzoek. Of misschien zijn die onderzoeken bevooroordeeld en zijn die onderzoekers ook maar gewone mensen met ideeën die voorspelbaar zijn. Ik weet het niet. Want laat ons eerlijk zijn. Er is dus een onderzoek gedaan naar honden- en kattenbezitters. Maar wat met die andere huisdieren. Wat met mensen die andere huisdieren hebben? Welk karakter kan je toedichten aan onze leiders? Wat bijvoorbeeld met onze eigen huidige eerste minister. Een geitenliefhebber. Moet ik besluiten dat onzen eersten een gietenwollensokker is of is het eerder een geitenneuker. Want naar geitenliefhebbers is geen onderzoek gedaan. Evenmin als er naar reptielenliefhebbers een onderzoek is gedaan. Wat moeten we besluiten uit het feit dat iemand een bepaald huisdier begint te houden? Heeft dat wel iets te maken met het karakter van een mens? Of heeft er dat gewoon helemaal niks mee te maken. Zelf heb ik vele dieren onderhouden. Dat waren er dan voornamelijk om op te eten. Ben ik dan een kannibaal in spe? Kan zijn. Als ik al die onderzoeken bekijk heb ik toch zo mijn twijfels over het verstandelijk vermogen van die zogenaamde specialisten. Waar halen ze het allemaal? Wat ik wel weet is dat je een kat ook regels kan aanleren. Ooit hadden we een kat en dat beest moest het niet wagen om zijn kop boven tafel uit te steken. Een flinke mep was het directe gevolg. En dat beest wist het maar al te goed. Geen haar op haar stomme kop dat er ook maar aan dacht om zoiets nog te riskeren. Net zomin als de hond die we ooit gehad hebben. Elk dier dat hier binnenkwam moest zich aan de regels houden. En zo hoort het. Mensen waren, en zijn hier de baas. En de rest moet zich aanpassen. Om maar te zeggen dat ik het verschil weet tussen honden en katten. Al kan ik het niet nalaten om een persoonlijke voorkeur te hebben. Dat gaat zo. Ieder mens heeft nu éénmaal een bepaalde voorkeur. En mijn persoonlijke voorkeur gaat nog altijd uit naar vrouwen. En duvels.
Er zijn meer dan veertig soorten diëten. Dat ben ik te weten gekomen na enig opzoekingswerk op het internet. Hoeveel er precies zijn weet ik niet. Ik ben gestopt met zoeken. Het werd teveel. Maar dat er een dieet is voor iedereen is duidelijk. Sommige diëten hebben met geloof te maken. Maar dat zijn geen echte diëten. Dat is meer een soort van afspraken die gelovigen onder elkaar gemaakt hebben. Alle andere diëten hebben zo hun specifieke voordelen. Sommigen ook enkele nadelen natuurlijk. Zo zijn er diëten om gewicht te verliezen. Dat zijn de meest gebruikte. Zoals het weight watchers dieet, het montignacdieet, het moermandieet om er maar enkele te noemen. Want er bestaan ook andere en minder bekende. Of hebt u al gehoord van het houtsmullerdieet, of het provocatiedieet of het mazdaznandieet? En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan met onbekende en dus ook minder populaire diëten. En er zijn dan ook de zoutloze diëten, of het gluten-vrije dieet. Die zijn dan speciaal voor mensen die het voor de gezondheid doen. Maar de beste moeten nog komen. Wat dacht je van een frietdieet? Het bestaat. Echt waar. Het is wel niet om te vermageren. Al kan ik begrijpen dat er mensen zijn die daar wel degelijk van vermageren. Ik kan mij zo voorstellen dat ik na een week of twee frieten eten de frieten kotsbeu ben. En dus ook veel minder zal eten. En dat is toch altijd de bedoeling. Minder eten dan gaat er gewicht af. En dan is er nog het chocolade dieet. Ook dat bestaat echt. Volgens onderzoekers zou dat helpen om de suikerspiegel en het cholesterolgehalte naar omlaag te krijgen. Interessant om te weten. Al is er nog beter. Het wijndieet. Dat zou helpen tegen diabetes, dementie en hartziekten. En als je dat samen met het chocoladedieet doet wordt je gegarandeerd 100 jaar. Zonder dement te worden. Als dat geen mooi vooruitzicht is. Maar het beste dieet is volgens mij het bierdieet. Dagelijks de nodige hoeveelheid bier houdt een mens gezond. En niet onbelangrijk. Het is lang vol te houden. En het maakt niet uit welk bier het is. Alle bieren zijn uiterst geschikt. Nu weet ik dus waarom ik nooit verdik. Door het bier natuurlijk. Mijn dagelijkse portie gezondheid in een glas. Eigenlijk ben ik al van mijn achttiende op dieet. Ik ben niet meer of minder dan een gezondheidsfreak. Door mijn eigen persoonlijke dieet. Het duveldieet.
Het was te verwachten. Kleinzoon van 10 is nieuwsgierig. Zoals elk kind van die leeftijd. En vermits het schoolvakantie is verveeld dat kind zich wel eens. Toevallig vond hij een oud boek. Het guinness book of records. Interessante weetjes voor een kind dat steeds op zoek is naar het grootste, het beste, het sterkste en wat er zo nog allemaal aan records bestaan. Een halve dag ben ik er mee bezig geweest. Al waren al die records een tikkeltje overjaars. Kleinzoon had er toch iets van opgestoken. Al was het maar hoe onnozel sommige records waren. Maar de records bleven ook in mijn hoofd hangen. Dus begon ik mij af te vragen wat nu eigenlijk de beste uitvinding ooit was. Dergelijke zaken staan niet in het guinness book of records. Omdat dat nogal persoonsgebonden is. Zou het wiel de beste uitvinding zijn die ooit gedaan is? Voor mij in ieder geval niet. Ik heb andere interesses. Voor mij is de beste uitvinding die ooit gedaan is de pil. De anticonceptiepil. Dat is nog eens een geniale uitvinding. Vrijheid, blijheid. Doorgaan tot het einde. Geen zorgen om eventuele gevolgen. Geen telwerk vooraf. Vergeet voor het zingen de kerk uit. Uit volle borst mag er gezongen worden. En in dit specifieke geval uit volle....juist ja. Ook vrouwen hebben er veel aan. Ze zijn ten allen tijde te vinden voor een pleziertje. Enfin, min of meer toch. En ze moeten geen gevolgen dragen van een beetje buitenechtelijk gedrag. Geen eigen schuld, dikke bult. Het is puur genot, zonder dikke bult. En zonder een jengelend kind voor de volgende twintig jaar. Jazeker, voor mij is de pil de beste uitvinding ooit. De uitvinder verdient een groot standbeeld. En een medaille voor goed gedrag en zeden. Ik heb het eens opgezocht. De uitvinder van de pil is een Belg. Een zekere Ferdinand Peeters. Die man is de redder van de mensheid. De overbevolking is een halt toegeroepen door toedoen van een Belg. Als dat geen reden is om trots op te zijn dan weet ik het ook niet. Tot in de eeuwigheid moet die man geroemd worden. Maar als er een beste uitvinding bestaat dan bestaat er ook een slechtste. Weer forceerde ik mijn hersencellen om te overdenken wat nu eigenlijk de slechtste uitvinding zou kunnen zijn. Na lang nadenken stond mijn besluit vast. De allerslechtste uitvinding ooit gedaan is zonder twijfel de BH. Welke achterlijke oen heeft het in zijn bovenkamer gehaald om de speerpunten van het vrouwelijk schoon te verstoppen. Wie kan zo dom zijn. Dat moet zeker een gefrustreerde maniak geweest zijn. Want welk nut heeft een BH? Kom me niet vertellen dat een BH dient om de borsten te ondersteunen. De vooruitstekende blikvangers van een vrouw moeten niet ondersteunt worden. Integendeel. Laat maar losjes hangen. Dat is juist het mooie ervan. Zwierige, opwippende onderdelen van een vrouwenlichaam moeten vrij en vrolijk zichtbaar zijn. Het dragen van een BH moest wettelijk verboden worden. Zoals er een rookverbod is moet er ook een BH verbod komen. Met controleurs. Mannen die niks anders doen dan vrouwen controleren op het niet dragen van een BH. Ik ben kandidaat. In mijn vrije tijd ben ik bereid om eigenhandig controles te doen. En eventuele boetes op te leggen. Strenge boetes. Ter plaatse in natura te betalen. Maar weer was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Welke onderontwikkelde debiel had de BH uitgevonden. Na enig opzoekingswerk wist ik het. En het was te verwachten. De uitvinder van de BH was... een vrouw.
Welk slipjestype ben jij Dat was de titel van een artikel. Mijn interesse was meteen gewekt. Niet dat ik een fanatiek voorstander ben van slipjes. Mij gaat het er vooral om wat er in de slipjes zit. Maar de verpakking mag ook mooi zijn. En voor alle duidelijkheid, het gaat over vrouwenslipjes. Er blijken maar liefst acht soorten te bestaan. En allemaal hebben ze hun voor- en nadelen zo blijkt uit het artikel. Volgens de schrijfster dan. Want het was natuurlijk een vrouw die het stukje geschreven heeft. Voor een man is het enkel belangrijk hoe snel een slipje uit kan. De rest is bijzaak. Vooreerst was er de Brazilian. Een soort slipje dat het midden houdt tussen een gewone onderbroek en een string. Met als voordeel dat het onder elk kledingstuk kan gedragen worden. Als nadeel dat het nogal makkelijk omhoog kruipt. Vooral aan de achterkant. Dat lijkt mij niet zo direct een nadeel, maar goed. Dan was er ook nog oma's onderbroek. De klassieker bij een vorige generatie vrouwen. Het grote voordeel van een dergelijk geval is dat je het ook kan gebruiken als tent. Een nadeel is de elastiek. Als die stuk gaat zakt alles tot op de enkels. Dan volgt de string. Het complete tegendeel van oma's onderbroek. Van de hoeveelheid textiel van oma's onderbroek kan je twintig strings maken. Maar je kan er wel veel plaats mee uitsparen in de kleerkast. Het nadeel zou het koordje zijn. Dat kriebelt tussen de billen. Dan maar beter een Frans slipje. Een zijden of satijnen niemendalletje. Meer een mini rokje. Heel mini dan. Als voordeel heeft dat ding dat sommige mannen er gek op zijn. En als nadeel dat het gemakkelijk verschuift. Dan is er nog de Shapewear. Volgens de schrijfster de beste uitvinding sinds het wiel. Al kan ik daar niet mee akkoord gaan. De Shapewear is een slip en korset in één. Een slip die zowel de billen als de buik volledig insluit. Tot onder de borsten van een vrouw reikt dat geval. Een soort dwangbuis dus. Raak daar maar uit als het dringend is. Maar het heeft ook een voordeel. De buik is zodanig ingesnoerd dat elke vrouw er slank uitziet. Toch maar kiezen voor de simpele slipjes dan. Met tekeningetjes op. Verkrijgbaar in pakjes van vijf of zes stuks. Bovendien erg goedkoop. Maar niet erg elegant. Zeker niet onder een mini kleedje. Bij een licht briesje kan Hello Kitty of Mickey mouse wel eens zichtbaar worden. Iets anders dus maar. De boxershort. Mannenondergoed voor vrouwen. Die zouden comfortabel zijn. En warm. Te warm zelfs. Zo warm dat er niks comfortabel meer aan is. Ook niet het ideaal. We zullen dan maar overgaan naar de bikinislip. Eenvoudige, goedkope en comfortabele slipjes die sexy genoeg zijn en toch groot genoeg zijn om alles te bedekken. Langer dan enkele wasbeurten gaan ze wel niet mee. Maar dat mag geen bezwaar zijn. Volgens de schrijfster is er dus keuze genoeg. En ze eindigt haar artikel met de vraag welke slip jij het beste vindt. Voor mij is het antwoord simpel: Geen slipje.
Ik ben Fredje
