Ik ben Fredje
Ik ben een man en woon in Hoeilaart (Belgie) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 04/06/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, digitale fotografie.
Ik ben reeds meer dan 40 jaar gehuwd met Annie
Wondere wereld Niks wereldschokkend, niks belangrijks en alles met een dikke korrel zout te nemen
05-03-2012
Verliefdheid
Het zal zo'n dertig jaar geleden zijn dat ik ze tegenkwam. Een echtpaar van rond de tachtig. Hand in hand en met verliefde blik naar elkaar. Ik kende ze helemaal niet, maar ze spraken me aan. Of ik een foto wou nemen van hen. Als beleefde jongeman wilde ik dat natuurlijk graag. De man gaf me zijn fototoestel en sloeg een arm rond de vrouw. Ze wisselden nog enkele verliefde blikken naar elkaar voordat ze glimlachend naar de camera keken. En toen ik afdrukte gaf de man een snel zoentje op de wang van de vrouw. In die tijd bestonden nog geen digitale camera's en kon je dus niet onmiddellijk zien of de foto wel gelukt was. Volgens mij zou de foto nogal wazig zijn wegens de snelle kus van de man. Nog maar een foto dan maar. Nu hielden ze zich beiden stil voor de foto. Het viel me op dat er een sprankelende blik in hun ogen zat. Een blik die je enkel ziet als twee dolverliefde mensen elkaar aankijken. In hun ogen zag ik als het ware de vlinders in hun buik. Dit was duidelijk een gelukkig koppel. Volgens mij waren het twee oudjes die elkaar pas heel recent gevonden hadden en begonnen aan een nieuw hoofdstuk in hun leven. Want bij koppels die elkaar al langer kennen zie je zelden nog verliefde blikken. Na de foto's raakten we in gesprek. En ik was verrast. Ze waren al vijfenvijftig jaar getrouwd. Nog steeds heel gelukkig met elkaar. En nog steeds verliefd. Ze hadden al heel wat meegemaakt in hun leven. Gelukkige tijden met veel voorspoed. Maar ook een huis dat afgebrand was en waar ze slechts op het nippertje uit ontsnapt waren. Een gehandicapt kleinkind dat veel zorgen nodig had. Maar ze hadden zich overal doorgeslagen. En steeds weer waren ze doorgegaan in het leven. Hard gewerkt zoals dat in die jaren de gewoonte was. En nu genoten ze samen van een welverdiende rust. Ze genoten van het leven dat hun nog restte en van elkaar. Toch was ik nieuwsgierig naar het geheim van hun verliefdheid. Na zovele jaren met de zelfde partner nog steeds met vlinders in de buik. Ik vroeg de man hoe ze dat deden. Hij legde een arm om mijn schouders en fluisterde in mijn oor; minnaressen, veel minnaressen.
Is gelukkig zijn dan zo moeilijk dat veel mensen er niet in slagen om de optimist uit te hangen? Soms twijfel ik toch. Er zijn nogal wat mensen die alles hebben om gelukkig te zijn en toch klagen ze de stenen uit de grond. Al is het best mogelijk dat ze problemen hebben waar de buitenwereld geen weet heeft. Maar toch. Heel slecht is het in ons landje niet om te leven. Er zijn slechtere plaatsen op de wereld om geboren te worden. En dan vraag ik mij af of die mensen kunnen relativeren. Al heb ik natuurlijk gemakkelijk praten. Als je een paar keer de dood in de ogen gekeken hebt kan een mens al meer aan. En ja, het is waar, met de dood voor ogen speelt zich in de laatste microseconde de film van je leven af. Maar na dergelijke ervaringen weet je wel wat relativeren is. Dan beseft een mens dat het leven van het ene moment op het andere gedaan kan zijn. Elke seconde kan de laatste zijn. Genieten is dus de boodschap. En relativeren. En dat kan je leren, las ik laatst in een artikeltje. Al vraag ik mij af wie de auteur was want ik heb zo mijn twijfels over sommige zaken. De eerste tip om te leren relativeren was tot tien tellen voordat je razend wordt. Dat is wel heel gemakkelijk gezegd. Maar doen is een hele andere zaak. Mensen met een kort lontje hebben daar geen boodschap aan. Die worden na tien tellen alleen nog kwader. Humor zou ook helpen. Daar geloof ik dus ook niks van. Ooit heb ik dat eens uitgetest. Op een baas. Toen de man op ontploffen stond dacht ik het ook met humor op te lossen met de woorden ach, het zal wel de laatste keer niet zijn dat het gebeurt. Gelukkig kon ik in die jaren nog hard lopen. Humor werkt dus niet. Een nachtje slapen zou moeten lukken. Volgens dat artikeltje toch. Al heb ik daar ook twijfels over. Als iemand een hele nacht ligt te piekeren over een probleem is die 's morgens niet aan te spreken. Een douche dan maar. Dat zou een probaat middel zijn om zaken te relativeren. Lukt niet. Giet een emmer koud water over een razende persoon en je zal zien dat het niet werkt. Gegarandeerd. Nee, ik denk dat het eerder in de aard van het beestje zit. Sommigen zijn nu éénmaal licht geraakt. Anderen gaan goedlachser door het leven. Niks aan te doen. Alhoewel. Zelf weet ik een heel doeltreffend middel om alles te relativeren. Lukt altijd. Als ik een slechte tijding krijg of het zit echt tegen drink ik twee duvels. Daarna kan niks mij dan nog deren.
Ik ben Fredje
