Zo. Na drie weken in het gips gelegen te hebben beschikt vrouwlief terug over beide voorpoten. En kan ze terug de plaats innemen waar ze thuishoort. De keuken. Het zal dus weer gewone kost zijn dat hier op tafel komt. Want de laatste weken is ze wel echt verwent geweest door mijn culinaire hoogstandjes. Doordat ik zelf voor het middagmaal moest zorgen kon ik mijn kookkunsten tentoon spreiden. En dat heb ik dan ook gedaan. Al zeg ik het zelf, maar mijn culinaire capaciteiten kun je best vergelijken met een chefkok van een vijfsterrenrestaurant. Al kreeg ik wel kritiek. Maar dat was geen kritiek, dat was afgunst. De eerste dagen was het al van dat. Volgens vrouwlief was het vlees aangebakken. Dat was niet aangebrand, dat was “bien cuit”. Met een krokant korstje. Dat was dus uit pure jaloezie dat ze dergelijke opmerking maakte. Omdat ze het zelf niet zo perfect kan. Het krokant korstje was trouwens maar aan één zijde. Daar bleef het niet bij. Op een andere dag waren volgens haar de erwten ontploft. Ook weeral een leugen. Dat was niet meer of minder dan een uiterst geslaagde persoonlijke methode om de erwten van hun schil te ontdoen. Weer een andere keer vond ze dat de kroketten te lang in de olie gelegen hadden. Omdat ze zwart waren. Maar niks was minder waar. De zwarte kroketten waren de exotische toets dat ik aan het gerecht gegeven had. Het oog wil ook wat. Waarom zouden kroketten niet mooi zwart mogen zijn? Was het misschien uit racistische motieven dat ze dergelijke opmerking maakte. Ik kon niet akkoord gaan met dergelijke totaal uit hun verband gerukte aanvallen op mijn hoogstaande kookkwaliteiten. Weer een andere keer kwam ze doodleuk vertellen dat de rijst onvoldoende gekookt was. Ook weeral uit afgunst omdat ze zelf geen rijst op een fatsoenlijke manier kan koken. Mijn rijst was “al dente”. En volgens de beste koks is “al dente” niks meer of minder dan de textuur van het natuurlijke product dat nog te proeven is. En in de door mij gekookte rijst was de korrel nog perfect aanwezig. Ook op de patatjes had ze opmerking te maken. Dat was nochtans een zeer geslaagde poging om iets origineel op tafel te zetten. Iets wat het midden hield tussen gekookte aardappelen en puree. Een revolutionair nieuw gebruik van de alledaagse aardappel dus. Helaas kon ze dat met haar beperkte kennis van koken niet appreciëren. En na nog enkele niets ter zake doende opmerkingen kreeg ik een idee. Ik zou een menu op tafel zetten dat door een gerenommeerde kok gemaakt was. Om te zien of ze het verschil zou proeven. Ik kocht in de supermarkt een kant en klare maaltijd. Een creatie van een beroemde kok. Gewoon de microgolf in en klaar was het sterrenmenu. Ze vond het niet te vreten. Nog erger dan hetgeen ik ervoor op tafel zette. Ik was er dus zeker van dat mijn voeding stukken beter was dan dat van een roemruchte televisiekok. Al de kritiek die ze gegeven had was dus wel degelijk uit pure afgunst. Bovendien bleek na drie weken dat ze zomaar eventjes drie kilo vermagerd was. Mijn eigenhandig gemaakte voeding was dus niet alleen heel smaakvol, het was ook nog heel evenwichtig en gezond. Maar het is zoals het is. Een hoogbegaafde superkok krijgt te maken met heel wat afgunst. Niks aan te doen.