Het is nu toch al enkele jaren geleden. Het kon niet uitblijven. Volgens mijn vrouw moest ik een GSM hebben. Ik zag daar zo direct het nut niet van in. Integendeel, ik zag nogal wat nadelen. Zo zou ik altijd bereikbaar zijn. Dat was iets dat ik niet echt kon appreciëren. Waar is de tijd dat je nog rustig een pint kon gaan drinken met vrienden, zonder lastig gevallen te worden door het vervelende geluid van dat ding. En dan die vragen; “waar zit je?” “waar blijf je zolang?” en “ je moet nog dit en dat” Toen kon je nog rustig doorlullen met vrienden of collega's. Over het werk natuurlijk. Tussen pot en pint werden de grootste problemen opgelost. Na een tijdje niet alleen de problemen van het werk, maar ook de grootste wereldproblemen. Allemaal zonder lastiggevallen te worden door moeder de vrouw die het belangrijker vond dat de patatjes niet koud werden. Ach, ik had zowat vijftig jaar rondgelopen zonder dat toestel. Waarom moest ik nu ineens altijd en overal bereikbaar zijn. Het leven zou zonder mij ook wel zijn gang gaan zeker. En als de patatjes eens koud waren, wat dan? Dat viel toch allemaal in het niets vergeleken met alle problemen die we opgelost hadden. Maar goed. Ik liet me overhalen door argumenten als; er moest maar eens iets gebeuren, of, als jouw iets overkomt kan je bellen. Ik zag niet in wat er zou kunnen gebeuren waar ik dan van op afstand ook maar iets zou kunnen aan veranderen. En wat zou mij kunnen overkomen waarvan ik iemand onmiddellijk op de hoogte zou moeten stellen. Nu loop ik dus rond met een GSM. Gelukkig staat er ook nog een “uit” knop op dat spul. Daar maak ik dankbaar misbruik van. Maar toch mag ik niet buiten zonder dat ding. Met steevast dezelfde opmerking; “dan kan je bellen als je iets overkomt”. Goed schat, als ik ergens doodval zal ik bellen.