Het is een beetje geluwd. Al die verhalen over priesters die met hun vingers, en meer, aan kinderen zaten. Schandalig, dat zeker. Al was dat vroeger de normaalste zaak ter wereld. Dat wist iedereen. Het was een publiek geheim dat die vetzakken niet van kinderen konden afblijven. Al wie ouder is dan vijftig heeft ermee te maken gehad. De ene al erger dan de andere. Vooral in internaten was het schering en inslag. Als ik zelf jong was wisten al mijn vrienden dat je uit de buurt van die rokkendragers moest blijven. Ja, toen droegen ze nog van die lange zwarte gewaden. Ze waren van heinde en ver herkenbaar. Nu niet meer. Nu dragen ze gewone kleding. Ze zijn vermomd tegenwoordig. Wolven in schaapsvacht. Wat mij verwonderd is het feit dat er zo weinigen zijn die ergens een paar motten op hun gezicht gekregen hebben. Tegenwoordig dan. Vroeger niet. Toen ik jong was moest je zelfs niets insinueren in die richting. In het beste geval kwam je er vanaf met een paar oorvegen. Meestal kwam er politie bij te pas. Niet om die smeerlappen op te pakken. Nee, om de jongere te beschuldigen van leugens, eerroof, laster. Of zoals bij mij. Het scheelde maar een haar of ik zat in een verbeteringsgesticht. Ik had dan ook drastisch gereageerd. Een knal tegen zijn klokkenspel was zijn verdiende loon. Maar dan... Politie erbij. Ondervraging. Straf. Ik was immers een leugenaar. Krapuul. Een misdadiger. Ik zou in de gevangenis eindigen wegens slagen en verwondingen. Al heb ik nooit het genoegen gehad om die verwondingen te zien. Een vermoeden had ik wel. Want dat het raak was wist ik maar al te goed. De man was zowat in tweeën geplooid van de pijn. Hij heeft het nooit meer geprobeerd. Wat mij echter het meest tegen de borst stoot is het feit dat, zelfs nadat het allemaal in de pers verschenen is en een gerechtelijk onderzoek is gestart, er blijkbaar een doofpotoperatie aan de gang is. Gerecht en kerk willen het potje zoveel mogelijk gesloten houden. Buiten het feit dat er hier en daar eentje is gaan lopen als een dief in de nacht, naar een brouwerij dan nog wel, zijn er krachten aan het werk om alles stil te houden. En vooral straffeloos. Wegens verjaring, te weinig bewijs, en nog zo van die zaken. De slachtoffers zijn daders geworden. Maar misschien is er hoop. Hier en daar gaan er politieke stemmen op om dat hele zooitje zonder centen te zetten. Het zou dan toch nog voor iets goed geweest zijn. Misschien worden er schadeclaims ingediend. Al zal dat wel op niks uitdraaien. Zelf hoef ik geen schadevergoeding. Ik heb mijn genoegdoening gehad...