|
Uit Wikipedia:
Polyamorie (Engels: Polyamory), staat voor een levenswijze waarbij erkend wordt dat het mogelijk is om van meer dan een persoon tegelijk te houden. Deze liefde uit zich in relaties waarbij , intimiteit, een emotionele band, spirituele verbondenheid en/of seksualiteit ingrediënten zijn.
Polyamorie doet zich voor in verschillende vormen, waaronder het samenleven met meerdere partners (triorelaties waarbij alle personen van elkaar houden en samenleven bijvoorbeeld), maar vaak is er ook een situatie waarin een hoofdrelatie wordt aangevuld met een andere relatie, waarbij een persoon dus meerdere partners heeft, zonder dat deze partners ook met elkaar een relatie hebben. De relaties zijn dan aanvullingen op elkaar.
Toen ik het bovenstaande las dacht ik eerst; dat is een mooie uitleg om eens met iemand anders het bed in te duiken. Maar is dat wel zo? Zijn er omstandigheden waarin dat soort relaties wel degelijk een optie zijn? Ik bleef mij maar vragen stellen. Misschien is dit niet het soort relatie dat erg geschikt is voor jongeren. Je weet wel, je bent jong en stapelverliefd op elkaar. Maar als je reeds 30 jaar of meer met dezelfde partner samenleeft is het misschien wel een optie die bespreekbaar is. Na zovele jaren lief en leed met elkaar gedeeld te hebben komt er wel eens sleur in de relatie. Je kent elkaar van binnen en van buiten. Je hebt samen één en ander opgebouwd en je wil dat niet verliezen. Je houdt nog heel veel van elkaar maar toch is er iets dat je mist. Je wil af en toe wel eens een flinke vrijpartij in het stro, maar je partner heeft hooikoorts. Kan je dan niet afspreken dat je elkaar een plezier gunt? Houden van, is toch ook elkaar kunnen loslaten. Elk zijn eigen hobby, zeg maar. En een hobby is toch plezanter als je dat met iemand kan delen. Moet je dan je vaste partner verplichten om mee te doen tegen zijn zin? Kan dat niet met iemand anders? Als alles open en eerlijk verloopt mag dat toch geen probleem zijn. Ik weet het wel, in de huidige samenleving is dat niet direct iets dat voor de hand ligt. Maar toch. Moeten we ons door de samenleving normen en waarden laten opleggen waarbij we ons niet goed voelen? We hebben toch de vrijheid om onze eigen normen te bepalen. We doen daar toch niemand kwaad mee. Als je samen met je partner overeenkomt dat het mag, wat is er dan verkeerd aan? Moet je een geheime relatie aangaan en een scheiding riskeren van iemand waarvan je zielsveel houd, of kan het anders? Is het dan niet beter dat je je partner een plezier gunt? Of moet je dan jaloers zijn? Wil je dan je partner als een soort bezit beschouwen? Iets waar niets of niemand mag aankomen? Wil je je partner opsluiten in een positie waarin die zich niet goed voelt? Enkel en alleen voor je eigen plezier. Is dat geen soort gevangenis? Kan daar niet over gepraat worden? Allemaal vragen waarop ik ook niet zo onmiddellijk het antwoord weet. En U lezer? Weet u de antwoorden? Wat zou u doen?
|
Ik ben Fredje
