Er loopt een riviertje door ons dorp. Eigenlijk ontspringt dat riviertje in het bos onder de ruïnes van een priorij. Dat riviertje stroomt via verschillende vijvers in het bos en door het gemeentepark naar onze buurgemeente. Nu ja, stromen, het is meer kabbelen. Er is nog nooit iemand verdronken in het tien centimeter diepe water. Als je er in sukkelt kan je hoogstens natte voeten krijgen. Ooit heeft er vis gezeten in dat riviertje. Kleine visjes weliswaar. De grotere soorten zoals karper en snoek zitten in de iets diepere vijvers. Nu vonden enkele natuurliefhebbers dat er terug vis moest zwemmen in dat riviertje. Ja, waarom niet? Maar daar was natuurlijk één en ander voor nodig. In eerste instantie hadden enkele mensen visjes aangekocht om los te laten in dat riviertje. Dat bleek geen onverdeeld succes. Om een onbekende reden konden die visjes niet overleven. Waarschijnlijk vervuiling. Zolang dat niet opgelost was konden ze natuurlijk blijven vis aankopen. Er moest dus een andere oplossing komen. Eerst en vooral moest er proper water komen. Dat was niet echt een probleem vermits het grootste gedeelte van dat riviertje door het bos stroomde. Daar was van vervuiling geen sprake. Echter, voordat het riviertje in het gemeentepark terecht kwam stonden er een aantal huizen. En je weet hoe dat vroeger ging. De afvoerbuizen van die huizen vonden hun weg naar het riviertje. Dat moest dus veranderen. Er werd een nieuwe riool aangelegd. Al het afvalwater zou via de riool naar de zuiveringsinstallatie gaan. Het riviertje moest proper zijn. En het riviertje werd proper. Nu nog vis. Aankopen was geen optie. De natuur moest zijn gang gaan. Daar hebben ze dan het volgende op gevonden. In het gemeentepark was, en is nog steeds, een kweekvijver. Eén probleem echter, het niveau van die vijver ligt hoger dan het niveau van het riviertje. Men zou de vis dan moeten overzetten. En daar kwam men met de oplossing van de vistrap. Een trap voor vissen. Echt waar. Daar had ik nog nooit van gehoord maar ik ben dan ook geen visser. Met stenen werd de overloop van die vijver in verschillende etappes naar het niveau van het riviertje gebracht. Simpel. De vissen kunnen nu zelf van de vijver naar het riviertje en terug.
Een tijdje geleden kwam ik daar tijdens een wandeling de gemeenschapswacht tegen. Op mijn vraag of men daar niet beter een vislift zou gezet hebben was het antwoord klaar en duidelijk: kan niet. De reden was eenvoudig; de vissen kunnen met hun vinnen niet aan de knopjes.