Als ik ergens een trauma opgelopen heb dan is het wel tijdens mijn schoolperiode. En dan vooral van leerkrachten. Dat is allemaal lang geleden maar ik zie ze nog zo voor me staan met hun priemende vingertje. Mij wijzende op feiten die ik zelf heel gewoon vond. Feiten die, volgens hen, helemaal niet thuishoorden in een school. Leerlingen werden toen nog geacht om te zwijgen en te luisteren naar hun alleenzaligmakende waarheid. En als er een leerling was die hun waarheid ook maar in twijfel durfde te trekken kreeg die meteen het stempel onhandelbaar opgeplakt. Ik spreek uit ondervinding. Als leerling was je een nietsnut, een onwetende die ze met hun ideeën en redeneringen moesten en zouden volpompen. Vragen over die ideeën en redeneringen werden aanzien als oproer zaaien. Want twijfelen aan hun leerstof kon en mocht niet. Zij hadden immers de hele waarheid en niks dan de waarheid in pacht. Als leerling mocht je ze dan nog, met bewijzen, het tegendeel van hun waarheid onder de neus wrijven, het kon niet baten. De leerkracht had gelijk en de leerling was een irritant manneke dat er alleen maar op uit was om de les te verstoren. Min twee punten voor gedrag dus. In mijn latere beroepsleven ging dat er wel even anders aan toe. Heel mijn beroepsleven kregen al mijn collega's en ik zelf vijf dagen per jaar permanente vorming. Daar werden incidenten en nieuwe reglementeringen uitvoerig onder de loep genomen. Situaties die voor interpretatie vatbaar waren werden tot op het bot uitgevlooid. De instructeurs stonden daar helemaal open voor discussie en andere opvattingen. De bevindingen werden aan de hogere echelons doorgegeven. Dat leidde meermaals tot andere, betere en veiligere situaties. In scholen kan dat blijkbaar niet. Daar beslissen de hogere overheden vanuit hun ivoren toren over wat wel en niet kan of mag. En de leerkrachten moeten dat dan maar doorgeven aan de onmondige leerlingen. Die leerkrachten krijgen daardoor een air van suprematie die hun hele leven beheerst. Zelfs na hun pensionering blijven ze dat meerderwaardigheidsgevoel behouden. In mijn kennissenkring zijn enkele gepensioneerde leerkrachten. Als ik sommigen bezig hoor denk ik wel eens; zouden die nu echt zelf geloven wat ze allemaal uitbazuinen? Of zijn die nog altijd schooltje aan het spelen. Ik vraag mij af of de nieuwe generatie leerkrachten ook nog zo blindelings hun richtlijnen volgen. Zou het geen tijd worden dat er in die contreien een beetje meer inspraak komt van buitenaf. Is dat geen taak die ouders via het oudercomité op zich kunnen nemen? De opvoeding van onze jeugd is toch iets dat ons allemaal aanbelangd. Mogen we toelaten dat de jongeren opgevoed worden tot slaafse volgzaamheid. Zijn we niet eerder verplicht aan onze jeugd om hen de opleiding te geven die ze in staat stellen op te groeien tot zelfdenkende, zelfbewuste en intelligente volwassenen. Word het geen tijd dat ouders eisen gaan stellen aangaande het niveau van de schoolse opleiding. Want als ik dat zo zie bij mijn kleinkinderen dan gaat dat niveau enkel naar beneden.