|
Elke treinbestuurder krijgt jaarlijks een aantal dagen bijstudie. Dat gaat dan voornamelijk over veiligheid en informatie over de steeds veranderende reglementering. Als er nieuw materiaal komt is een opleiding aan de orde. Tijdens een week worden dan de technische plannen van het nieuwe materiaal uitvoerig bekeken en besproken. Zo ook in het jaar 1981. De nieuwe treinstellen MS80 kwamen in dienst. We hadden echter nogal wat vragen. Vooral dan over de remkraan. Die was volgens ons niet echt betrouwbaar. Op onze vragen zoals, wat als... kwam van de ingenieurs/bouwers/fabrikant steevast het antwoord; onmogelijk. Onze instructeurs moesten op bevel van de directie de mening van de ingenieurs bevestigen. Toen het nieuwe materiaal in dienst kwam kwamen er sporadisch verslagen binnen met vermeldingen dat de rem het gedurende enkele seconden had laten afweten. Op lage snelheid weliswaar maar toch een teken aan de wand. Uiteraard werd bij dergelijke voorvallen het hele boeltje onmiddellijk buiten dienst gezet en naar de werkplaats gezonden voor grondig nazicht. Helaas met steeds hetzelfde resultaat: niks aan de hand. Een zorgwekkende situatie volgens ons want wat als er eentje het liet afweten tegen 160km/h? Een gevaarte van 400 ton vol mensen en tegen dergelijke snelheid is niet niks. Maar volgens de ingenieurs was dat, weeral, onmogelijk. Tot onze ergste nachtmerrie werkelijkheid werd. Op 13 juli 1982 kwam Theo in Aalter aangeraast met de IC Brussel-Knokke. De stoptrein vóór hem was niet tijdig op een zijspoor geraakt. In normale omstandigheden niks aan de hand. Even afremmen, desnoods stoppen tot het spoor vrij was en verder naar Knokke. Maar Theo remde niet. Theo knalde tegen 120 km/h tegen de nog stilstaande stoptrein. Balans 5 doden, waaronder Theo, een dertigtal gekwetsten en miljoenen materiële schade. Een geluk bij een ongeluk; er waren bijzonder weinig reizigers op beide treinen. Toenmalig minister van verkeer Herman De Croo kwam enkele uren na het ongeval tot het besluit dat het een menselijke fout was. Theo was toch dood en kon zich niet meer verdedigen. We dreigden met een staking. De officiële versie bleef echter bij het feit van een menselijk falen. Zelf ga ik er mij niet over uitspreken. Ik zat niet in die stuurpost. Maar één feit wil ik nog meegeven: een jaar na het ongeval werden alle remkranen van dat type vervangen.
|
Ik ben Fredje
