Het blijft een van de gebreken in de dienstverlening van het spoor in Waregem.  Reeds jaren is aangedrongen om het Waregemse station te voorzien met de gepaste infrastructuur om rolstoelgebruikers te ontvangen. Maar de NMBS laat alles op zijn beloop en blijft de rolstoelgebruikers adviseren om de dichtstbijzijnde stations Deinze of Kortrijk te gebruiken. Met ruim vijftienhonderd pendelaars per dag verdient het station van Waregem op dat vlak zeker meer aandacht. Het is ook een tergende handicap voor de gehandicaptenvereniging Somival, die er samen met de stad Waregem alles aan doet om de openbare gebouwen toegankelijk te maken en van Waregem dé sportstad voor gehandicapten te maken.

Het station van Waregem zou dus net als in de stations van Deinze en Kortrijk moeten kunnen beschikken over mobiele laadbruggen en geschikt personeel om rolstoelgebruikers te helpen.  Een ander minpunt zijn de lage perrons, die vooral hinderlijk zijn voor sommige senioren en andere minder mobiele pendelaars die in Waregem willen op- of afstappen. Dit kan vooral na een lastige werkdag wel eens tot onaangename verrassingen leiden. Hier zijn alle stations van de spoorlijn 75 vragende partij. De perrons zijn  28 cm hoog en dat is te laag om comfortabel in en uit de treinen te stappen. Voorlopig zijn er geen plannen om deze te verhogen. Een verhoging is een ingrijpende maatregel, die enkel mogelijk is in samenhang met algemene spoorvernieuwingen. Een ander delicaat onderwerp is de bijkomende IC-stoptrein, die na ruim twintig jaar aandringen werd beloofd voor dit jaar maar waarover door de huidige directie blijkbaar in alle talen gezwegen wordt .

Maar wie dit stadsblog al vorig jaar bezocht, weet dat er momenteel vooral positief nieuws is voor de Waregemse spoorreizigers met een investering van in totaal 1,1 miljoen Euro. Heel positief voor de NMBS is zeker de aanleg in samenwerking met de stad van een nieuwe parkeerhaven langs de Boulezlaan aan de achterkant van het station. De werken vorderen naar wens en zitten volgens schepen van mobiliteit Kürt Vanryckeghem perfect op schema om deze nieuwe parking in april-mei  te kunnen in gebruik nemen. De aannemer is bezig met de aanleg van 205 parkeerplaatsen in grijs beton westelijk de achteringang van het station. Dat zal de capaciteit op 385 parkeerplaatsen brengen. Nieuw is ook het fietspad in dubbele rijrichting dat nu op het oude industriespoor vanuit de Industrielaan tot aan de Roger Vansteenbruggestraat loopt en nu wordt doorgetrokken tot aan het station. De recreatieve fietsers kunnen vanaf het station dan aansluiten op de Gaverbeekroute, langs de oude spoorwegberm. Tegelijk worden verder nog beschadigde riolen in de Boulezlaan vervangen. 
 

Het fietspad leidt naar twee nieuwe fietsstallingen. Deze week werd de oude fietsstalling gesloopt. De eerste stalling zal 252 fietsen en 8 bromfietsen onderdak kunnen geven. Er komt ook een tweede bergruimte, beveiligd met gepersonaliseerde kaarten van de NMBS. Hier zal plaats zijn voor 100 fietsen en 12 bromfietsen.  Momenteel zit de NMBS in verband met de bewaakte fietsstallingen wel met het probleem dat de firma PLS, die zou instaan voor het beheer, intussen failliet is. Er zijn echter wel al onderhandelingen met een andere firma. De achteringang van het station wordt verder nog opgeknapt met een inkomluifel, een zogenoemde kus- en rijzone en een pleintje met zitbanken. Aan de kant van de Noorderlaan (voorzijde station) worden de fietsrekken extra beveiligd.  Het is de stad Waregem die deze taak op zich neemt.

01-03-2006, 04:28 geschreven door wareber  

Het roer van Cultuurcentrum De Schakel blijft met Esther Maas dus in vrouwelijke handen. Ook de drijfveren van de nieuwe directeur liggen op één lijn met haar voorganger Ria Merlier. Ook voor Eshter Maas waren het mogen samenstelling van een eigen theaterprogrammering en het leiden van een echt team belangrijke elementen in haar keuze om de job te ambiëren. Een kenmerk die we haar gerust mogen toemeten is dat van theaterbeest. 
 

Na haar universiteitsstudies Germaanse Filologie in Gent, voelde Esther Maas zich niet geroepen om les te geven, want de microbe van het theater liet haar niet los. Tijdens haar studies vond je haar ontzettend vaak in verschillende cultuurhuizen. Vandaar dat ze Theaterwetenschappen ging studeren en een drietal voorstellingen per week zag. Daarna gaf ze tijdelijk toneelles, werkte theaterworkshops uit en speelde mee in twee producties van het Theatergezelschap Mireille & Mathieu. Ze volgde ook een opleiding tot kok, zodat ze tussen haar theaterprojecten altijd werk had. En toen las ze de voor haar gedroomde vacature in De Schakel !

Meteen een directeursfunctie, dat schrok haar aanvankelijk wel af. Maar gelukkig is in De Schakel vooral een ploeg aan het werk, die perfect op elkaar is ingespeeld. Dat er in De Schakel een jonge directeur wordt aangesteld past ook volledig in het beleidsplan, dat aandrong op een verjonging van het personeel. De nieuwe directeur wordt er dit jaar 27. Ze is wel nieuw in de streek en is ook niet direct van plan om haar verblijfplaats in Gent op te geven. Tot haar achttiende woonde ze in Achel in Limburg, waarna ze voor haar studies in Gent belandde. Daar voelde ze zich aangetrokken door het bruisende culturele leven. Ze wil nu als quasibuitenstaander nieuwe impulsen geven in Waregem.

Grote vernieuwingen moeten echter niet direct verwacht worden. De Schakel doet het heel goed. Er zijn veel trouwe abonnees en er is een gevarieerde programmatie, zodat er geen reden is om die aanpak om te gooien. Anderzijds wil de nieuwe directeur toch eigen accenten leggen. Ze heeft al de kans gekregen om haar zegje te doen over de theaterprogrammatie van het volgend seizoen. Haar optie is om het publiek uit te dagen, zonder het te vervreemden. Hopelijk kan het publiek haar daarin volgen.

28-02-2006, 07:02 geschreven door wareber  

Ria Merlier was ongetwijfeld een van de belangrijkste personen, zoniet de belangrijkste, in de reeds rijke  geschiedenis van het Waregemse Cultuurcentrum De Schakel. Vanaf 2 januari 1978 als stafmedewerker en vanaf 1982 als directeur gaf ze het beste van zichzelf om van De Schakel een cultuurcentrum te maken met een “Michelinster”. Nu neemt ze na 28 jaar afscheid van haar job in De Schakel om meer tijd vrij te maken voor haar gezin, voor Lucien, de kinderen en haarzelf. Onthaasten heet dat nu in moderne termen. 
 

Iedereen heeft er lang kunnen naar toeleven, want haar vertrek had ze ruim een jaar op voorhand aangekondigd. De Schakel was haar levenswerk en weggaan betekent een belangrijke periode uit haar leven afsluiten. Ze blijft echter honderd procent achter die beslissing staan. Ze gaat nu een eenvoudiger deeltijdse job zoeken met kindvriendelijke werkuren en waarin ze heel veel in contact kan komen met mensen. Bij haar afscheid toont ze zich dankbaar, allereerst voor al de lof- en eerbetuigingen waarmee ze de afgelopen weken werd mee overstelpt. Maar een bijzonder dankwoord gaat naar de collega’s, (oud)-personeelsleden van De Schakel, het gelegenheidspersoneel.

Ria Merlier ‘jeunde’ haar in De Schakel. Het minst aantrekkelijke in de job was het vele administratieve werk, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door haar twee favoriete P’s : programmering en het personeel. Niet is volgens haar boeiender dan jaarlijks op zoek te gaan naar voorstellingen, die je goed of boeiend vind en waarvan je hoopt dat ze zullen aanslaan bij het publiek. En als dat het geval is, dan is het feest zowel voor de uitvoerders, het publiek als de programmator. De voldoening bij de acteurs en muzikanten wanneer ‘het klikt’ tussen hen en het publiek, de warmte die uitgaat van een enthousiaste zaal, de band die door de jaren heen groeit met de gezelschappen én het publiek geeft je een ongelooflijk goed gevoel. Daarvoor doe je het, jaar na jaar, de lat steeds hoger leggend om het kwalitatief niveau hoog te houden en het vertrouwen van de artiesten en het publiek te blijven winnen.

Toen Ria Merlier op 2 januari 1978 in dienst trad als stafmedewerker, maakte ze deel uit van de personeelsploeg en ze is zich altijd een deel van dit team blijven voelen. Het doorgroeien van stafmedewerker naar directeur is ook geleidelijk gegaan via een overgangsjaar als waarnemend directeur, tijdens de ziekte van haar voorganger Frank Algoed. Ria heeft veel personeelsleden in aantal dienstjaren overleefd, maar er ook altijd voor gevochten dat wie bleef het statuut kreeg waarop hij recht had. Er zijn twee records. De kortste loopbaan had haar eerste stafmedewerker Jan Callens junior, die al na 6 maanden de Schakel verliet. Recordhouder met langste loopbaan is Guy Opsomer met 33 jaar.

Een belangrijke taak bij haar indiensttreding was de uitbouw van een eigen programma met aandacht voor allerlei facetten van kunst in Vlaanderen en daarbuiten. Het theaterabonnement groeide van drie stukken voor 252 abonnees in 1978 naar de 55 voorstellingen en 1700 abonnees van nu. In de Schakel krijgt het publiek grote namen, zelfs wereldklasse te zien en te horen. De Schakel is dank zij de toewijding en de professionele aanpak van Ria Merlier een begrip in de regio en heeft in cultureel Vlaanderen een goede reputatie. Het cultuurcentrum draait, zozeer zelfs dat de schouwburg en alle andere ruimtes bijna permanent volgeboekt zijn.

Ria is tevreden over haar opvolgster Esther Maas. Ook zij draagt de twee P’s een warm hart toe. Haar motivering voor de functie van directeur van De Schakel was immers : de keuze voor geen al te groot centrum, de theaterprogrammering en het leiden van een team. 

Van opleiding is Ria Merlier licentiate kunstgeschiedenis aan de RUG. Ook op dat vlak heeft ze Waregem een belangrijk werk nagelaten. Haar eindwerk was een waardevol historisch werkstuk over de Sint-Pietersheerlijkheid met als titel “De Landelijke bebouwing in de Sint-Pietersheerlijkheid door de eeuwen heen in Desselgem, Beveren-Leie, Deerlijk en Waregem”.

28-02-2006, 06:59 geschreven door wareber  

Desselgem kan tevreden zijn. Bij de inhuldiging van het borstbeeld van Briek Schotte in Waregem, was men in Desselgem op de tenen getrapt. Maar in Desselgem hebben ze daar positief op gereageerd, dank zij het trio van ‘Wa soet(er) ulder believen ?’ (Schotte-monument) en Jo Declercq (fotodoek). Het stadsbestuur sprong bij voor het fotodoek en gaat nu ook in op de wens om dit kunstzinnige pleintje ook officiëel de naam te geven van het Briek Schotteplein.  Het was Schepen van Desselgem Jeannine Vervaeke die dit deze middag liet ontvallen in haar toespraak bij de onthulling van het kunstdoek op het Briek Schotteplein : “Samen met het standbeeld en de foto is het plein af, zeker wanneer de gemeenteraad het voorstel van de commissie Straatnamen kan aanvaarden, dat op de gemeenteraad van 2 maart wordt voorgelegd, om dit officieel het Briek Schotte-plein te heten”.

Het is nog maar van begin december geleden dat de fiere Desselgemnaars op dezelfde plaats verzameld waren voor de inhuldiging van het kunstwerk, gecreeërd door de kunstenaar Johnny Behaeghe (zie verslag in dit stadsblog  Wareber op 4 december 2005). Vandaag was de Desselgemse schepen Vervaeke zo mogelijk nog meer trots om de waardering van de stad te laten blijken voor ereburger Briek Schotte.  Het viel trouwens op dat haar collega’s uit de gemeenteraad heel talrijk aanwezig waren op de onthulling van het fotodoek op de huisgevel op de hoek van de Liebaardstraat met de Meierie.

De stad Waregem heeft een erfenis hoog te houden die vele dorpen en steden ons benijden. Waregem heeft het reeds bewezen met het Schotte-archief dat die erfenis nergens elders in zulke zorgzame, dankbare handen is. Er zijn meerdere elementen om uit te leggen waarom Waregem en in het bijzonder Desselgem zulke bewondering, zulke verering, zo een band, ja een gevoelsband met Briek SCHOTTE hebben. Maar ook omgekeerd heeft Briek zich altijd zo uitermate verbonden geweten met de stad Waregem, vooral met Desselgem. Schepen Jeannine Vervaeke lichtte in dit verband deze middag alvast een tipje van die sluier.

Het is in Desselgem dat de wielerloopbaan van Briek Schotte uiteindelijk op de sporen werd gezet en hij er voluit kon voor gaan. Het feit is historisch bewezen. Zijn zussen, die ook nu weer aanwezig waren, kunnen zich nog zeer goed kunnen herinneren dat hun vader Henri de koersambities van hun broer helemaal niet zag zitten. Vader Schotte, die zich geen knecht op de boerderij kon permitteren, bleef erbij dat Briek als oudste zijn verantwoordelijk dan ook moest en zou opnemen. Door die vaderlijke druk raakte de jonge Briek de fut kwijt en wou zijn fiets aan de haak hangen. Dat was in 1938. Toen dit de supporters hier ter ore kwam, waren zij met verstomming geslagen. Zij wisten wel hoe zwaar het werk op de boerderij op het gemoed van de jonge Briek drukte en  bovendien stond de Ronde van België voor juniores voor de deur.

Een klein mirakel voltrok zich en dit met grote gevolgen voor Briek. Hij heeft het meer dan eens gezegd : “die supporters hebben mijn carrière gered”. De supporters slaagden erin voldoende geld bij elkaar te krijgen opdat vader Henri een knecht in huis kon halen en er nog genoeg over was om Brieks onkosten te betalen. Briek was gelanceerd en kon zich volop op zijn wielerroeping richten. Briek was niet alleen een uitzonderlijk wielrenner. Hij was ook een fantastisch mens, met een sterke, warme persoonlijkheid. Briek blijft de jonge, minder jonge en de oude generaties begeesteren. Zijn voorbeeld, zijn leven is ons aller erfenis en dat willen wij niet kwijt.

Op dit plein wordt de gedachtenis aan Briek vereeuwigd. Het was ook het voorstel van de Desselgemse culturele groep, zijnde Jozef Verhamme, Thierry Harinck, Gino Dupont en Jo Declercq. Dit plein is een symbolische plaats. Hier behaalde Briek zijn eerste grote overwinning, het kampioenschap van Vlaanderen in 1941 en hier vlakbij komt nog jaarlijks de grote prijs Briek Schotte voorbij.  Boven het kunstwerk “de IJzeren Briek” van de kunstenaar Johnny Behaeghe werd vandaag een kunstfoto onthuld, gemaakt door Stefan VANFLETEREN, internationaal erkend als fotograaf, die in binnen en buitenland talrijke prijzen won. Zijn stijl met zijn typische wit/zwart foto’s spreken zeer aan en zijn zeer gevoelsgelaten. 
 

Stefan VANFLETEREN kent de wielersport door en door. De kunstenaar volgde 10 jaar lang de karavaan van de wielerkoersen in België en legde zijn indrukken vast in een fotoboek genoemd “Flandrien”, fotoboek dat hij opdroeg aan Briek Schotte. Een van de twee foto’s van Briek uit het boek werd uitgekozen om hier Briek te vereeuwigen. Voor deze gebruikswijze van die foto heeft de stad het alleenrecht verkregen van de kunstenaar. Het is een foto op zeildoek (4 op 6 m), opgespannen in een metalen kader. Het idee, om het zo te doen, werd de stad aangebracht door Jo Declercq. De realisatie gebeurde door het Desselgems bedrijf Gravo met kunstenaars als Michel Verstraete en Patrick Verplancke.

Het is geen foto van een jonge, triomferende Briek geworden. Het is een wijze, een gelouterde, een filosofisch ogende Briek, die de voorbijgangers indringend aankijken. De foto heeft alleen de spraak te kort. Samen met het standbeeld en de foto is het plein af, zeker wanneer de gemeenteraad het voorstel van de commissie Straatnamen kan aanvaarden, dat op de gemeenteraad van 2 maart wordt voorgelegd, om dit officieel het Briek Schotte-plein te heten. (dank voor foto aan Jules Godefroid)

25-02-2006, 23:06 geschreven door wareber  

Heidi Vandenbroeke en Guy Van den Eynde. Dat worden de twee kopfiguren voor de lijst VLD Plus voor de komende gemeenteraadsverkiezingen in Waregem.  De VLD komt ook voor het eerst met een afzonderlijke lijst op in Waregem.  Guy Van den Eynde wordt ook aangekondigd als lijsttrekker voor de provincie in het kanton Harelbeke-Waregem. Dat was trouwens ook zes jaar geleden het geval en toen haalde de VLD hier om reden van apparentering  nipt geen zetel.

Met Heidi Vandenbroeke kiest VLD Plus duidelijk voor een jonge vrouw als lijsttrekker. Ze is de dochter van gewezen Vlaams volksvertegenwoordiger en gemeenschapssenator Chris Vandenbroeke en stapte in 2004 naar aanleiding van de verkiezingen van de Vlaamse Raad over van de NVA naar de VLD, waarbij ze op de zevende plaats van de provinciale lijst stond en 7201 stemmen haalde in de provincie en 3496 in het kanton Harelbeke.  Met de ervaren Guy Van den Eynde op de tweede plaats zorgt dit voor een complementair duo op de kop van de lijst. 

VLD-Waregem stapte een paar jaar geleden uit het kartel “Open Stad”, waarmee het de vorige keer naar de gemeenteraadsverkiezingen trok. In de samenstelling van haar lijst wil  VLD Plus vooral een nieuwe elan laten blijken.  In een persmededeling wordt aangekondigd dat de lijstvorming zo goed als rond is en ook verrassend goed.  Het invullen van het vereiste aantal (50%) vrouwen verliep daarbij naar wens en dat worden geen “excuus-Truzen” om de noodzaak, maar kandidaten met inhoud, uitstraling en ambitie.

Dat signaal heeft VLD Plus doen besluiten als lijsttrekker te opteren voor Heidi Vandenbroeke, onmiddellijk gevolgd door VLD-voorzitter en huidig fractieleider in de gemeenteraad Guy Van den Eynde. Hij zal in het kanton Waregem-Harelbeke-Deerlijk straks overigens VLD-lijsttrekker worden bij de provincieraadsverkiezingen.

Heidi Vandenbroeke is 32 en de dochter van voormalig Vlaams parlementair Chris Vandenbroeke. Van hem heeft ze de “politieke sérieux” geërfd en de gevoeligheid voor de sociale aspecten in onze gemeenschap. Ze stond voor het eerst op een VLD-lijst ter gelegenheid van de vorige verkiezingen voor het Vlaamse Parlement en haalde daar een opmerkelijk goede score. Ze maakt sinds de vorige gemeenteraadsverkiezingen deel uit van de Waregemse OCMW-raad. Ze proeft dagelijks van het liberale ondernemersgevoel in haar eigen kledingzaak.

Guy Van den Eynde is 58 en heeft een jarenlange staat van verdienste binnen de liberale politiek. Hij was voorzitter van de PVV-Jongeren en later voorzitter van de VLD-afdeling Waregem. Hij kwam in de gemeentepolitiek, eerst met een zitje in de OCMW-raad, later in de gemeenteraad, waar hij fractievoorzitter werd van eerst “Open Stad” en daarna van de fractie VLD Plus.

Zoals al bekend was, heeft VLD-Waregem geopteerd om naar de kiezer te trekken als “VLD Plus”. Die “Plus” slaat op onafhankelijke kandidaten, die partijongebonden zijn, maar zich kunnen vinden in het liberaal geïnspireerde beleidsproject dat de VLD aan de Waregemse kiezer wil voorstellen.

24-02-2006, 15:26 geschreven door wareber  

De Waregemse schepen van Ontwikkelingssamenwerking Paul Kindt zit vast in de Rwandese hoofdstad Kigali. Hij moest met een vliegtuig van SN Brussels Airlines terug naar België komen, maar dat vliegtuig werd eergisteren door de Rwandese autoriteiten geblokkeerd.

De Waregemse schepen was op dienstreis naar Rwanda vertrokken, waar Waregem al jaren ontwikkelingsprojecten lopen heeft in Ngarama. Het is een stad van 21.000 ha in het noordoosten van Rwanda met zowat 75.000 inwoners. Schepen Kindt is in Waregem zowat de verpersoonlijking van dat project.  

Schepen Paul Kindt is naar het land gegaan om de projecten op te volgen. Op het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft zijn zoon vernomen dat hij in een hotel verblijft en dat hij kan gaan en staan waar hij wil. Met de Waregemse schepen is ook een vrijwilligersvereniging meegereisd, die werkt voor ontwikkelingssamenwerking. Alles samen zitten er in Kigali nog 120 passagiers vast.

Schepen Kindt vertelde dat de passagiers eergisterenavond om tien voor acht 's avonds ingescheept waren en dan tot kwart na drie 's nachts in het vliegtuig moesten blijven zitten. Al die tijd werden ze  volgens Paul Kindt door de bemanning wel goed op de hoogte gehouden. Dan is men midden in de nacht in groep naar een hotel gebracht. De opvang is zeer goed en het eten ook, maar de passagiers hebben wel geen informatie. Vooral de buitenlanders worden ongeduldig, aldus Kindt.
 

De stedenband tussen Ngarama en Waregem dateert van 1987. Tot 1990 waren de contacten vrij intensief. Naast een wederzijds bezoek resulteerde dit ook in de bouw van een achttal klaslokalen voor de lagere school van Katabagemu, één van de sectiren in Ngarama. Met het uitbreken van de onlusten in Rwanda viel de correspondentie grotendeels uit. Vanaf 1995 werden moeizaam pogingen ondernomen om het vuur weer aan te wakkeren. Met de Vlaams-Rwandese Vereniging Umubano als tussenpersoon kwam de communicatie langzaam weer op gang.

Waregem sloot een convenant af met de Vlaamse Gemeenschap om onze stedenband een extra stimulans te geven. Na 2004 werden verdere stappen gezet om de stedenband verder uit te bouwen. Het was ondermeer in het kader van die verdere uitbouw dat schepen Kindt op werkbezoek was in Ngarama. Speciale nadruk vanaf 2004 werd gelegd om van de samenwerking met Ngarama een zaak te maken van steeds meer mensen, zowel van mandatarissen en stedelijke diensten als van de Waregemse bevolking. In Ngarama krijgen het districtbestuur, de administratie en de verschillende raden ondersteuning bij de decentralisering die momenteel aan de gang is in Rwanda. De decentralisering van de dienstverlening tot op het niveau van de sectoren is hierbij de  focus.

In juni 2004 was schepen Kindt ook in  Rwanda met een delegatie uit Waregem. Alle projecten die samen met Waregem gestart zijn, werden bezocht. Dat was nu weer het geval.

23-02-2006, 20:54 geschreven door wareber  

Reeds enkele jaren worden voorbereidende gesprekken en studies uitgevoerd met het doel om de Site Beaulieu in Beveren-Leie te laten opnemen als provinciaal domein. In dit kader gaf de Bestendige Deputatie eind 2003 de goedkeuring aan Westtoer om in samenwerking met de intercommunale Leiedal een studieopdracht uit te voeren met betrekking tot de recreatieve inrichting van dit natuurgebied. Na gesprekken met enkele leden van de Bestendige Deputatie nam het College van Burgemeester en Schepenen vandaag donderdag 23 februari 2006 de beslissing om het dossier officieel in te dienen bij de Provincie.

De Provinciale Dienst Cultuur en Westtoer werden uitgenodigd door de stad om het dossier site Beaulieu voor te stellen. Beide diensten waren heel enthousiast en raadden aan het dossier op te sturen. De provinciale diensten zien in de site de mogelijkheid om er een provinciaal domein in te richten. Volgens hen zijn de grootste troeven de omvang (+- 80 ha), de toegankelijkheid van het gebied, de nabijheid van het stedelijk gebied en de vele potenties op toeristisch en cultureel vlak.

Het gebied van deze studieopdracht werd ‘Site Beaulieu’ genoemd en kan als volgt afgebakend worden :

-         het gebied ten zuiden van de Leie tussen de brug van de N36 en de Leiebrug van Ooigem en Desselgem, begrensd door de Grote Heerweg (oude heirbaan), met als centrale delen het Goed te Beaulieu en de Zavelput

-         de vallei van de Plaatsebeek vanaf het centrum van Bavikhove tot aan de monding in de Leie

-         de oude Leie-arm ten noorden van de Leie (ter hoogte van het Goed te Beaulieu) met bijhorende enclave

-         het gebied tussen de Oude Leie-arm en Ooigembos, ten zuiden van de tweede-Aardstraat

-         Ooigembos

-         De oude Leie-arm nabij het centrum van Ooigem met de bijhorende enclave waarop het Munkenhof zich bevindt

-         De monding van het kanaal Roeselare-Leie in de Leie met de geklasseerde drietrapssluis

De site Beaulieu heeft omwille van zijn ligging langs de Leie heel wat recreatieve potenties. Niet alleen het landschap maar ook de ligging t.o.v. belangrijke bevolkingsconcentraties (Menen, Wevelgem, Kortrijk, Kuurne, Harelbeke, Waregem, …) bieden mogelijkheden om deze site en de ruimere omgeving te laten uitgroeien tot een belangrijk recreatief gebied. De visievorming rond dit gebied kadert in een bredere aanpak rond de Leievallei waarbij het de doelstelling is om deze vallei op termijn te laten uitgroeien tot een ketting van op elkaar aansluitende recreatiegebieden met diverse onderdelen :

·        De Balokken in Wervik

·        Het recreatieve eiland tussen Menen en Halluin

·        De Neerbeekvallei in Bissegem

·        Het Leiebos in Wevelgem

·        De Heulebeekvallei in Bissegem

·        De site Beaulieu

·        Het stadsrandbos Waregem-Wielsbeke

Met betrekking tot de site Beaulieu is het de bedoeling dat een aantal locaties een toegankelijk karakter krijgen waarbij de identiteit van de Leievallei primeert. Hierdoor moet de attractiviteit van de Leievallei als groene as en als recreatieve ruimte verhogen binnen het concept van duurzame recreatie. De optie hierbij is om de recreatieve mogelijkheden te koppelen aan de landschapsecologische ontwikkeling. In de context van het studiegebied is het landschap een troef voor recreatie zodat de verdere recreatieve ontsluiting meteen ook een sterke motivatie vormt voor een doorgedreven landschappellijk inrichting.

23-02-2006, 18:38 geschreven door wareber  

Zaterdag 25 februari om 11 u. wordt aan het Briek Schotte Pleintje (benaming nog niet officieel) op de hoek van de Liebaertstraat met de Meierie in Desselgem het fotodoek van Briek Schotte officieel onthuld.  Het fotodoek meet 6 bij 4 meter en is opgespannen in een metalen kader aan de gevel van de hoekwoning. Op het pleintje werd begin december al op initiatief van ‘Wa soet(er) ulder believen’ een IJzeren monument voor Briek ingehuldigd. Eind december besliste de Waregemse gemeenteraad om hier op voorstel van Jo Declerck ook een fotodoek aan te brengen.

De inhuldiging komt samen met het begin van het nieuwe wielerseizoen in Vlaanderen (Omloop Het Volk  - Kuurne).  In september wordt het Schottepleintje ongetwijfeld een attractie bij de de grote memoriamprijs Briek Schotte. Zijn eerste grote overwinning, het Kampioenschap van Vlaanderen 1941 te  Desselgem, was de aanleiding om de jaarlijkse Desselgemse wielerwedstrijd om te dopen tot de Grote Prijs Briek Schotte. Reeds meer dan 60 jaar wordt deze wedstrijd georganiseerd. Grote namen reden dankzij Briek Schotte en de inspanningen van de Desselgemse veloclub "De Leiezonen" door de Desselgemse straten.  (De eerste profoverwinning van Johan Museeuw, was de GP Briek Schotte '88, verder zie e-gazette september). 

Het nieuwe kunstwerk kadert in de optie van het stadsbestuur om meer kunst te brengen in het straatbeeld. Briek Schotte is ereburger van Waregem en kreeg eerder dit jaar al een borstbeeld langs de Zuiderlaan in Waregem. Het nieuwe kunstwerk moet volgens burgemeester Yolande Dhondt het sluitstuk worden in Desselgem, dat zich een beetje verongelijkt voelde door de plaatsing van het borstbeeld, maar nu door het stadsbestuur ook volwaardig wordt erkend als Briek Schotte dorp. 

De gebruikte foto wordt een kunstwerk van de gerenommeerde beroepsfotograaf Stephan Vanfleteren, die enige tijd geleden het boek ‘Flandrien’ uitbracht met foto’s van Briek Schotte.  Zijn werk werd al met verschillende kunstprijzen bekroond in binnen- en buitenland. De gemeenteraad koos voor een frontaal beeld van een Briek Schotte op rijpere leeftijd. Het is het beeld van de noeste werker, de wroeter die Schotte was. De Stad gaat voor het fotodoek 4.100 Euro investeren.

We nemen hier nog een passende tekst over uit de uitnodiging van het stadsbestuur :

IJzeren Briek

Een volksjongen,

die met zijn gebeeldhouwde kop

blijft  ‘stoempen’,  aanvallen

en ‘nooit afgeven’,

over kasseien en in guur weer

twee ‘tubes’  over zijn schouders.

De Laatste der Flandriens.  

23-02-2006, 16:40 geschreven door wareber  

Zaterdag 25 februari 2006 nodigen de gouverneur, de gedeputeerden en de provinciegriffier van West-Vlaanderen ons uit op de opening van de tentoonstelling ‘Voorbij het zwart, selectie van de laureaten van de tweejaarlijkse Gaverprijs 1982-2004’. De tentoonstelling blijft gratis toegankelijk tot en met 23 april 2006 in BE-PART, platform voor actuele kunst, Westerlaan 17 te Waregem. Minder zichtbaar op de zwarte uitnodiging van de provincie zijn de logo’s van Cultuurcentrum De Schakel, de Cultuurraad Waregem en de Stad Waregem die partner zijn voor deze tentoonstelling.  De Gaverprijs is trouwens een organisatie van deze partners, die ook aan de basis liggen van het idee om een jubileumtentoonstelling in te richten. Volgens voorzitter Nico Vandenberge van de Cultuurraad moet de tentoonstelling de waarde tonen van de Gaverprijs, die met zijn winnaars een nationale en internationale faam geniet. De tentoonstelling moet de Gaverprijs ook een nieuwe elan bezorgen door nog meer interesse te wekken bij de hedendaagse jonge kunstenaars.

Het winnen van de Gaverprijs is vaak een springplank gebleken voor jonge kunstenaars. De Gaverprijs is een wedstrijd exclusief voorbehouden voor schilderkunst. Deze optie is nog altijd en volledig verantwoord vanuit de (internationale) actualiteit van het medium van penseel en doek. Het volstaat hier te verwijzen naar de recente neoromantische heropleving van de schilderkunst in Duitsland, naar tentoonstellingen als ‘The Triumph of Painting’ in de Britse Saatchi Gallery, of naar de recente publicatie van Openbaar Kunstbezit in Vlaanderen dat haar volledig december05/januari06-nummer wijdt aan de schilderkunst in Vlaanderen vanaf 1980. De Gaverprijs wil mensen onderscheiden en stimuleren die professioneel met schilderkunst bezig zijn, zij het tijdens een (hogere) opleiding, een postgraduaat of tijdens de moeilijke overgangsperiode tussen opleiding en onafhankelijke, individuele kunstenaarspraktijk.

De tentoonstelling toont actueel werk van laureaten. Curator Veerle Van Durme selecteerde werk van Karin Borghouts (2de prijs ed. 1988), Hans Bruyneel (laureaat ed. 1990), Christophe Denys (3^de prijs ed. 2002), Stief Desmet (laureaat ed. 2004), Wendy Morris (2^de prijs ed. 2000), Reniere&Depla (laureaat ed. 1982), Lique Schoot (3^de prijs 2004), Bart Vandevijvere (laureaat ed. 1986) en Katleen Vermeir (laureaat ed. 2000, 2^de prijs ed. 1995).

Na hun waardering als laureaat, 2^de of 3^de prijs in de Gaverprijs, volgden ze nog binnenlandse en buitenlandse opleidingen en gingen hun eigen weg in de kunst. Karin Borghouts toont ons kleurenfoto’s, die met uiterste technische precisie gerealiseerd zijn. Ooit zal het totale werk van Hans Bruyneel de schilderachtige weergave van een tijdsperiode zijn. Hij maakt ook grote werken , ingedeeld in fragmenten.  Christophe Denys schildert landschappen, maar tast hierbij de grenzen af tussen een concrete representatie en een zuiver abstracte vormentaal, tussen tonen en verbergen.  Stief Desmet laat ons meegenieten van heldere, ongecompliceerde, figuratieve beelden, waarbij de nodige dosis humor zelden ontbreekt. Hij maakt ook video’s en ruimtelijke werken.  Wendy Morris uit Deerlijk produceert sinds een drietal jaar getekende films, na jarenlang uitsluitend met verf en potlood gewerkt te hebben. Paul Reniere vormt sinds 1997 een kunstenaarskoppel met Martine Depla. Ze maken naast tekeningen en schilderijen ook videowerk en ruimtelijke installaties. Lique Schoot uit Arnhem schildert uitsluitend zichzelf en maakt foto-dagboeken. Bart Vandevijvere onderzoekt sinds een tiental jaren de wisselwerking tussen muziek en plastische kunsten. Bij Kathleen Vermeir is de relatie met tijd en ruimte de rode draad doorheen haar werk, in video-schilderijen.

23-02-2006, 14:12 geschreven door wareber  

Vrijdag  24 februari staat in Cultuurcentrum De Schakel een concert op het programma, dat doet terugdenken aan de gouden dagen van vzw Kluisterklaar en het Muziek- en Theatercentrum De Hoop van Jan De Cock.  Het optreden “Tijdloos” is een hommage aan Bram Vermeulen, gebracht door zijn dochter Katarina Vermeulen en gastzanger Sioen. Samen met zijn oud muzikanten bieden ze een unieke kans om nogmaals te genieten van zijn onvergetelijke songs.

Bram Vermeulen was hier in totaal zo’n 17 keer te gast met 14 verschillende voorstellingen bij vzw Kluisterklaar in Oostrozebeke, later in cultuurtempel De Hoop of in Cultuurcentrum De Schakel. Het optreden is het slot van een trilogie, die als souvenir van of ode aan het teleurgegane kunstencentrum avant-la-lettre De Hoop van Jan De Cock. In mei 2005 hadden we met de Erfgoeddag reeds de indrukwekkende tentoonstelling ‘Hoop voor De Hoop’ en bij de aanvang van dit theaterseizoen stond Freek de Jonge met Band op de planken van de Schakelschouwburg met ‘Cordon Sanitaire’.

Bram Vermeulen (57 j), Nederlands cabaretier en schrijver van Nederlandstalige liederen, overleed op 4 september 2004. Samen met zijn partner Freek De Jonge veroverde hij indertijd Vlaanderen met Neerlands Hoop. Hun vernieuwende en soms kritische cabaretvorm en de indringende songs van Bram schopten het cabaret en het Nederlands lied flink vooruit. In 1972 bracht Jan De Cock Neerlands Hoop voor het eerst naar Vlaanderen, in Oostrozebeke. In 1974 stonden ze dank zij hem reeds op het podium van het toen nog piepjonge Cultuurcentrum te Waregem.

Na de split met Freek De Jonge in 1979 veroverde Bram Vermeulen Vlaanderen met zijn chansons en hij was praktisch met al zijn voorstellingen te gast in Waregem. Op 8 februari 2003, n.a.v. het concert ‘De Verzameling’, zijn laatste optreden in het Cultuurcentrum, schreef Bram het volgende in het Gouden Boek van De Schakel:

Wellicht later ... zullen we weten dat hier in Waregem de twee slotcoupletten van mijn lied “Mijn tijd” werden geschreven. Ze gaan (voorlopig) als volgt:

            “De tijd leert dat ik zal sterven

Ik zal sterven als iedereen

alleen mijn naam zal ik achterlaten

geschreven op een steen

De tijd komt dat ik wéér zal leven

Ik zal leven als nooit voorheen

dansen zal ik, vechten en vliegen

huilen zal ik, lachen en praten

ik zal alles doen wat ik na heb gelaten

en dan hoef ik hier nooit meer heen”

Dank voor de inspiratie goed, oud Waregem

BV.

Het Gouden Boek van De Schakel met deze haast profetische woorden gaat cultuurfunctionaris Guy Opsomer vrijdag graag voorleggen aan zijn dochter Katarina en de muzikanten. Naar aanleiding van deze Hommage presenteert CC De Schakel aan het publiek en de artiesten een map met unieke souvenirs van deze 30-jarige culturele kruistocht, met unieke persknipsels en schrijfsels uit de Gouden Boeken van De Schakel.

Reeds op 9 januari 1972 bracht Jan De Cock Neerlands Hoop in Bange Dagen op de planken in zaal Concordia in Oostrozebeke. Vier maanden later kwamen ze al terug met hetzelfde programma ‘Neerlands Hoop in Panama’. Op 1 maart 1974 opende liedjeskafee De Hoop in de Stationsstraat in Waregem en Neerlands Hoop was daarbij op zaterdag 2 maart te gast met een eerste optreden in Cultuurcentrum De Schakel, toen nog door Kluisterklaar in samenwerking met  de Jonggezinnenactie. 

Het Waregemse publiek kon Bram Vermeulen aan het werk zien met Neerlands Hoop in Panama (1972), Frituur (1973), Express (1974), Kannibaal (1976), Interieur (1977) en Code 1979). Vanaf 1980 bracht Bram Vermeulen  eigen cabaretvoorstellingen met titels als De Toekomst (1980), Het Leven (1984), Grond (1985), Vriend en Vijand (1991), Toeters en Bellen (1992), Achter mijn ogen (1994), De Beuk erin (2000) en De Verzameling (2003).

De stem van gastzanger Frederik Sioen wordt beschreven als ‘a voice twice his age’. De  25-jarige Gentse pianist wordt aanzien als één van de meest veelbelovende sterren aan het Vlaamse singer-songwriter-firmament. Hij is een bezield zanger met een scherpe, vaak kreunende stem die helemaal opgaat in hetgeen hij te vertellen heeft.  We noemden ook al Katarina Vermeulen (zang). De andere muzikanten zijn Ernst Janz (piano, accordeon), Koen De Cauter (sopraansax, gitaar), Pierre Van Duyl (accordeon, zang), Peter Wassenaar (bas) en Roy Bakker (percussie). 

23-02-2006, 06:24 geschreven door wareber  

Op "Mardi Gras", dinsdag 28 februari 2006, ziet in Kuurne de ‘Confrérie van het Ezelskruiske’ het levenslicht. De Confrérie wordt opgericht naar aanleiding van 30 jaar ‘Orde van de Ezel’ te Kuurne.  De nieuwe instelling heeft enerzijds tot doel een grotere bekendheid te geven aan de gemeente Kuurne en anderzijds een stijlvolle relatieband te scheppen met personen die de Orde van de Ezel genegen zijn.  

Het presidium van de nieuwe Confrérie bestaat uit 8 leden van de Orde van de Ezel en staat onder leiding van de president Luc Leleu. Deze nieuwe vereniging is dus ontstaan uit de ‘Orde van de Ezel’ en zal daar zeer nauwe banden blijven mee hebben. De ‘Orde van de Ezel’  heeft tot doel te ijveren om de naam en de faam van de gemeente Kuurne zowel op cultureel als op folkloristisch gebied bekendheid te geven in binnen- en buitenland. De Orde wil de eigenheid van de Kuurnse bevolking bewaren en stimuleren. De vereniging is samengesteld uit maximum 23 leden (members) en een onbepaald aantal ere-leden (members-emeritus).

Op dinsdag 28 februari 2006 om 10u30 worden tijdens een plechtigheid op het gemeentehuis de eerste confraters van de Confrérie plechtig aangesteld. De aanstelling gebeurt op een echt Kuurnse wijze. Daarvoor wordt de legende van het ‘assekruisje’ op een ludieke manier bovengehaald.  Bij de eerste zeven confraters vinden we ook Yolande Dhondt, burgemeester van Waregem. Wellicht speelde hier ook de band als Paardengemeente mee. Gans het gebeuren kadert dan ook in het gebeuren op de renbaan met de paardenrennen “MARDI GRAS’ MEETING.

De zeven gehuldigden zijn :

Paul Breyne, Gouverneur van West-Vlaanderen.

Yolande D'Hondt, Burgemeester van Waregem.

Yvan Delaere, Burgemeester van Pittem.

Dokter Albert Bonte, Voorzitter paarderennen Sterrebeek.

De Heer Walter Vermeulen, Voorzitter drafrennen Kuurne.

De Heer Stefaan Vermeersch, Provinciaal voorzitter VKW West-Vlaanderen

Serge Huyghe, Provinciaal secretaris VKW West-Vlaanderen.

22-02-2006, 19:02 geschreven door wareber  

Gisterenavond 21 februari 2006 werd het nieuwe Vredegerecht in de Stationsstraat officieel geopend. Dit gebeurde door burgemeester Yolande Dhondt, vrederechter Paul Raepsaet en vertegenwoordigers van de Vice-Eerste Ministers Onckelinx van Justitie en Reynders van Financiën, bevoegd door de parastatale Regie der Gebouwen. Dat waren ook de vier sprekers bij de opening in de zittingzaal van het Vredegerecht. Bij deze gelegenheid werd ook de inhuldigingsplaat onthuld, die moet herinneren aan dit historisch gebeuren. De zittingzaal was eigenlijk al te klein om alle aanwezigen een comfortabel plaatsje te geven, maar voor de receptie werd uitgeweken naar de raadszaal van het stadhuis.

Naast de datum van deze officiële opening op 21 februari 2006 geven we ook graag enkele andere historische data in verband met het Vredegerecht in Waregem. Het Vredegerecht van het kanton Waregem werd opgericht bij wet van 25 maart 1999 bij de hervorming van de gerechtelijke kantons. Voordien viel het grondgebied van Waregem onder de territoriale bevoegdheid van het vredegerecht van het kanton Harelbeke. Het kanton Waregem is de opvolger van het kanton  Oostrozebeke, dat bij dezelfde wet werd afgeschaft.

Onder de territoriale bevoegdheid van het kanton Waregem valt het grondgebied van de gemeenten Oostrozebeke, Dentergem, Wielsbeke en Waregem of ongeveer 60.000 inwoners. De zetel van het vredegericht is tot vorig jaar blijven functioneren in Oostrozebeke, omdat de kantonhoofdplaats tot dan geen geschikte huisvesting kon bieden. De zetel werd bij Koninklijk Besluit van 13 juli 2005 definitief overgebracht naar Waregem. Vanaf 1 oktober 2005 is het Vredegerecht tenslotte gevestigd in het nieuwe gebouw. De stad Waregem heeft daarvoor de voormalige kantoren van Gaselwest-Electrabel aangekocht en grondig verbouwd volgens het behoefteprogramma van de FOD Justitie, en dit in nauw overleg met en onder begeleiding van de Regie der Gebouwen.

Burgemeester Yolande Dhondt  was fier als jongste stad van West-Vlaanderen nu ook eindelijk zijn Vredegerecht te kunnen openen. Waregem heeft daar heel lang op moeten wachten. Twee eeuwen geleden werd het Waregem al beloofd, maar toen stak de “Stomme van Portici” daar een stokje voor.  Het huidige dossier kende zijn voorbereiding in 1998 met een gunstig gevolg met de hervorming van de kantons in maart 1999. Na omzwervingen koos het stadsbestuur tenslotte voor het oude bureelgebouw van Gaselwest. In het kader van de stadskernvernieuwing op den Olm werd ook een verbinding gemaakt naar de Stationsstraat en hierbij werd de klemtoon gelegd op de zwakke weggebruikers en groenvoorziening . 

Het Vredegerecht is het eerste project waarbij de stad werkte met de Vlaamse Bouwmeesters. Het resultaat kan een type voorbeeld worden genoemd van geslaagde herbestemming van een oud complex. Het complex biedt zowel een esthetisch verantwoord als adequate behuizing, waarin in optimale omstandigheden aan rechtspraak kan worden gedaan. Het oude dienstgebouw van Gaselwest was een “bureau voor u”, waar de mensen werden geholpen met hun kleine en grote energieproblemen. Het is de bedoeling dat ook in dit nieuwe Vredegerecht de burgers zouden terechtkunnen met hun kleine en grote problemen. De burgemeester sprak tenslotte de hoop uit dat de rechtzoekenden hier de weg vinden naar ‘vrouwe justicia’. 

Een heel tevreden Paul Raepsaet, vrederechter van het kanton Waregem, noemde het nieuwe Vredegerecht “waarschijnlijk het mooiste vredegerecht van Vlaanderen en misschien wel van heel het land”. Hij was dankbaar voor de gemeente Oostrozebeke, die decennialang de gastvrouw is geweest van het vredegerecht van het kanton Oostrozebeke, de voorganger van het nieuwe gerechtelijke kanton. De Stad Waregem dankte hij voor het kiezen, het laten uitvoeren en begeleiden van het bijzonder geslaagd project. Dank was er ook voor de heer Soens van de Regie der Gebouwen, mevrouw Deraeve van het ministerie van Justitie en tenslotte ook mevrouw de hoofdgriffier en de leden van de griffie voor de vlotte overgang van de oude naar de nieuwe locatie.

Waregem krijgt een instelling, die ouder is dan ons land en zijn roemruchte grondwet. Het vredegerecht is namelijk een creatie van de eerste jaren na de Franse revolutie en zou zelfs geïnspireerd zijn door Voltaire. Die haalde op zijn beurt waarschijnlijk de mosterd in de Stad  Leiden in Nederland, waar de instelling van de vredemakers bestond, waar men een geschil kon voorleggen met het oog op een schikking.  In de buurlanden zijn intussen de vredegerechten al lang afgeschaft, maar bij ons zijn ze blijven bestaan.

Ook hier was er druk vanwege degenen die dromen van een mammoetrechtbank, waarin alle geledingen van het rechtssysteem zijn opgenomen. Er zijn door de eeuwen heen wel heel wat bevoegdheden van de vrederechters veranderd, maar de essentie is gebleven. Het vredegerecht is een laagdrempelige rechtbank, die dicht bij de mensen staat, met een vlotte en efficiënte afhandeling van de juridische geschillen en met de mogelijkheid om een zaak in verzoening te laten behandelen, kosteloos zonder procedure maar op een eenvoudig verzoek van de partijen.  Om die redenen heeft het vredegerecht zijn bijzonder nut al heel lang bewezen. Die belangrijke kenmerken komen volgens vrederechter Raepsaet eveneens goed tot uiting in de open en luchtige architectuur van het gerechtsgebouw in Waregem. Hij is ervan overtuigd dat de investering ongetwijfeld ten goede zal komen aan de bevolking van Waregem en van het volledige kanton.

22-02-2006, 06:49 geschreven door wareber  

We ontvingen naar aanleiding van de officiële opening van het Vredegerecht in de Stationsstraat 127 in Waregem een voorstelling van het gebouw van de federale Regie der Gebouwen. De stad Waregem verwierf hiervoor de voormalige kantoren van Gaselwest en verbouwde het kantorencomplex grondig volgens het behoefteprogramma van de Federale Overheidsdienst Justitie. Dit gebeurde in nauw overleg met en onder begeleiding van deze Regie der Gebouwen.

De Stad Waregem gaf opdracht aan het architectenbureau Buro II uit Roeselare (in de federale tekst is het nog Roeselaere) voor de belangrijke verbouwingen aan het pand in de Stationsstraat. Het gelijkvloers met tuin werd het nieuwe Vredegerecht. De verdiepingen kregen een woon- en archieffunctie. In overleg met de gebruikers (Justitie) werd gekozen voor een zo transparant mogelijk concept, een ‘open huis’. Volledig in de lijn van deze filosofie werd van de verbouwing gebruik gemaakt om een publieke doorsteek te maken naar een achterliggende woonwijk aan de Olmstraat (in de tekst Olmenstraat).

De griffie aan de inkom aan de straatzijde zorgt voor het onthaal. Ze sluit onmiddellijk aan op het levend ‘rollend’ archief, op een koffiehoek en op een directe interne verbinding naar het dood archief op de verdieping.  De hoofdgriffier heeft een afzonderlijk kantoor, gelegen tussen de griffie en het kantoor van de vrederechter. Twee patio’s zorgen voor natuurlijk licht en een serene werksfeer. De werkplek van de vrederechter sluit aan bij die van de hoofdgriffier. Het lokaal voor de advocaten kan  zonodig ook gebruikt worden als algemene vergaderzaal of als een spreeklokaal waar de vrederechter mensen ontmoet die hij niet kan ontvangen in zijn kantoor. Het is dus een polyvalente ruimte.

Naast daglicht bieden de drie binnenruimten ook privacy: bij middel van screens op de glasgevels wordt het contact met de buitenwereld gefilterd. De vrederechter en de hoofdgriffier zien fietsers en voetgangers voorbijkomen, zonder door inkijk gestoord te worden. Toch is er voldoende licht en directe ventilatie.

De zittingzaal bevindt zich volledig achteraan, aansluitend op een afzonderlijke buitenruimte. Ze is interne bereikbaar via twee circulatiecircuits, een voor het personeel en een voor de bezoekers. De wachtruimte werd niet als een afzonderlijk lokaal ontworpen, maar doet deels dienst als onthaal en deels als verbindingsruimte naar de zittingzaal.

Het gebouw heeft een afzonderlijke toegang met trap en lift naar de verdiepingen. Op de eerste verdieping wordt ruimte voorzien voor het dood archief en voor de stadsdienst. Deze verdieping werd casco opgeleverd. Ze kan in de toekomst vrij ingericht worden. De tweede verdieping blijft zoals voorheen voorzien voor bewoning, eventueel in duplex met de zolder.

Ondanks het gebruik van grote glasvlakken is het gebouw vrij introvert voor zijn gebruikers. De nauwe samenwerking met deze gebruikers gedurende de ontwerp- en bouwproces heeft er toe geleid dat zeer specifiek kon worden ingespeeld op diverse aspecten. Dit resulteerde o.a. in doordachte oplossingen voor de interne circulatie, de geveluitwerking, het materiaalgebruik in het algemeen en het aanwenden van de binnentuinen.  Ook de uitwerking van het interieur (behalve de griffie) ligt in de lijn van de conceptuele keuzes en uitgangspunten.

Hoewel het om een verbouwing in een drukke stadsstraat gaat, geeft het gedoseerd gebruik van kleine patio’s aan het project een transparant en niet alledaags voorkomen. Het project geeft het nieuwe vredegerecht een zekere standing en discretie, maar plaatst het toch bewust in een context waar het thuishoort, onder de mensen…

De dienst wordt er verzekerd door één vrederechter die, indien nodig, beroep kan doen op 6 plaatsvervangende rechters. De griffie is samengesteld uit één hoofdgriffier, één griffier, één adjunct-griffier en één beambte.  De griffie is elke werkdag van 8.30 u. tot 12.30 u. en van 13.30 u. tot 16 u. voor het publiek toegankelijk. Er zijn zitdagen op maandagnamiddag, dinsdagvoormiddag en donderdagnamiddag. 

22-02-2006, 06:38 geschreven door wareber  

Universiteit Vrije Tijd

Het is een traditie geworden dat het Davidsfonds i.s.m. met Universiteit Vrije Tijd Leuven ook een cursusreeks organiseert in Waregem. Dit jaar is het onderwerp de “Veranderde normen en waarden in Europa en Vlaanderen”.  De cursus vijf opeenvolgende maandagavonden loopt van 20 februari tot 27 maart 2006 telkens van 14 tot 16 u. en docent is Prof. Jan Kerkhofs.  De cursus gaat door in het Cultuurcentrum De Schakel.

Normen en waarden zijn van alle tijden. Als Plato en Aristoteles schreven over ideeën en deugden, hadden ze het eigenlijk over wat wij nu waarden noemen. Maar hoe zit het eigenlijk met deze waarden? Denkt de Vlaming anders over waarden dan elders in Europa of Amerika?

Elke mens stelt voor zichzelf en voor de maatschappij bepaalde waarden voorop.  Jan Kerkhofs startte het Europees Waarden-onderzoek over de opvattingen van verschillende generaties in Europa en Noord-Amerika. Aan de hand van deze gegevens probeert hij trends te ontdekken en te interpreteren. Nu velen spreken over een crisis van de waarden, bieden zijn inzichten een nieuw houvast.

Prof. Jan Kerkhofs (°1924) is jezuïet. Hij studeerde filosofie en theologie en is doctor in de sociologie. Hij doceerde aan de faculteit Godgeleerdheid van de K.U. Leuven, was secretaris-generaal van Pro Mundi Vita en stichter van het “Europees en Noord-Amerikaans Waardenonderzoek”.  Het onderwerp wordt in vijf beurten behandeld. Deelname aan de cursus kost 50 Euro (45 Euro voor DF-leden) en het cursusboek is inbegrepen in de prijs.

Moderne gebouwen en bouwmeesters

Woensdag 22 februari om 20 u. organiseert het Davidsfonds-Waregem een voordracht over “Moderne gebouwen en hun bouwmeesters”.  Deze gaat door in cultuurcentrum De Schakel.  Gilbert Vandekerkhove gaat hierin dieper in op de hedendaagse architectuur, die sinds het begin van de jaren ’80 van vorige eeuw een ongekende creatieve opleving beleeft. Door technische verworvenheden zoals computer aided design en door andere inzichten in de samenleving en de architectuur zijn veel nieuwe richtingen ontstaan. Frank O. Gehry,  Zaha Hadid, Rem Koolhaas, Mario Botta (foto kathedraal Evry Fr.), Tadao Ando en anderen zijn de hedendaagse toonaangevende architecten. Zowel in Azië, Europa als Amerika, overal wordt naar nieuwe vormen gezocht. In de voordracht worden de indrukwekkende resultaten daarvan aanschouwelijk naar voren gebracht.

Nacht van Geschiedenis

Dinsdag 21 maart om 20 u. neemt DF-Waregem ook deel aan de Nacht van de Geschiedenis, dit met een bezoek aan het nieuwe Vredegerecht van Waregem. Na de rondleiding is er een lezing door André Deceuninck. De ‘nacht’ is een co-productie met de Geschied- en Heemkundige Kring “De Gaverstreke”.  Deelnamekost bedraagt hier 3 Euro (2 Euro voor DF-leden).   

Voor informatie Oscar Verstraete, 056-60.33.49  ,   oscar.verstraete@skynet.be

19-02-2006, 00:00 geschreven door wareber  

We beloofden verder in te gaan op de bevolkingsevolutie van vorig jaar. Bij wie kunnen we daarvoor beter terecht dan bij Chris Vandenbroeke, professor demografie en geschiedenis. De huidige tendens met het onrustbarend stijgend negatief migratiesaldo (in 2005 al –171 inwoners) voorspelt volgens hem weinig goeds. Als reden ziet hij het uitwijken van nogal wat jonge gezinnen, omdat de gronden en de huizen hier veel te duur geprijsd zijn. Ook inzake tewerkstellingskansen heeft Waregem zijn aantrekkelijkheid verloren. Hij vreest dat als het stadsbestuur niet dringend ingrijpt met een actief en sociaal woonbeleid, Waregen over een tiental jaar zonder meer het etiket ‘slaapstad’ krijgt opgespeld.

Pakweg vijftien jaar geleden waren de verwachtingen nog bijzonder hoopgevend. Dat blijkt alvast uit de vroegere OCMW-studie “Bevolkingsprognose Waregem 1991-2006” van Leen Rosseel en P. Quathoven.  Toen kon voor 2005 nog een groeicijfer vooropgesteld worden naar 37.000 tot 38.000 inwoners. Prof. Vandenbroeke ziet ons nu zelfs het cijfer 36.000 niet meer halen.  Nochtans kende Waregem vorig jaar nog een goede natuurlijke groei (+104), wat trouwens nog beter is dan de algemene tendens voor gans Vlaanderen. Voor Waregem was dat zelfs het beste resultaat sedert de eeuwwisseling en een stuk beter dan vorig jaar, wanneer dat overschot slechts 10 eenheden bedroeg.

Een dreiging voor de toekomst is zeker het negatief migratiesaldo, dat zich vanaf 2005 duidelijk aftekent We moeten oppassen dat Waregem, door het verlies aan dynamiek en het proces van ontgroening,  geen uitgesproken stad wordt van forse ‘midlifers’ en senioren. Dat wordt nog in de hand gewerkt door de gevoerde bouwpolitiek die vrijspel geeft aan de immo-sector,  die met hun overaanbod aan recent gebouwde (of nog te bouwen) appartementen inspeelt op kapitaalkrachtigen van ietwat gevorderde leeftijd.

Het werkt in de hand dat de gemiddelde Waregemnaar nog sterker verouderd dan de gemiddelde Vlaming, waarvan het verouderingsproces al stijgt met een trimester per jaar.  De gemiddelde Waregemnaar konden we in 1990 nog op 34,1 jaar  situeren. Momenteel is dit al opgelopen tot 40,8 jaar en binnen nog eens tien jaar mogen we de gemiddelde Waregemnaar op 44,4 jaar verwachten.  Dan zal Waregem nagenoeg evenveel ‘passieven’ (kinderen en senioren) als ‘actieven’ tellen. Het aantal zestig-plussers zal in vergelijking met 1990 met maar liefst 68 % zijn toegenomen en het aantal  tachtig-plussers zal tegen 2020 bijna zijn verdubbeld,  steeds in vergelijking met 1990.

Prof. Vandenbroeke hoopt dat het beleid de nodige conclusies trekt uit de cijfers. Dat lijkt voorlopig niet het geval als we zien dat het aantal OCMW-bedden wordt afgebouwd bij de verhuis van het Ware Heem naar het nieuwe rustoord. Er blijft een zwaar onderaanbod van opvangmogelijkheden en zelfs met de beperkte,  geplande uitbreidingsmogelijkheden wacht een chronisch tekort van zo’n dertig procent.

Prof. Vandenbroeke concludeert dat het beleid maatregelen moet nemen om jonge gezinnen binnen de stadsgrenzen te houden en een halt toeroepen aan de huis-, grond- en huurprijzen.  Dat kan door actiever tussen te komen in het grond- en woonbeleid.  Belangrijk blijft ook het aantrekken van ondernemers, die men ‘soigneert’ in plaats van ‘ambeteert’, al heeft het stadsbestuur op dit vlak wel enkele positieve initiatieven lopen.      

We ontvingen i.v.m. hetzelfde thema enige tijd geleden ook een nota van het ervaren gemeenteraadslid Freddy François. Zijn voorstel houdt in dat de stad de regisseur moet worden van het woonbeleid i n Waregem. De in 1971 opgerichte Regie voor Grond- en Huisvestingsbeleid, die toch niet meer werkt,  kan daarbij best worden afgeschaft. Als vervanging stelt hij voor om in de schoot van de gemeenteraad een Autonoom Gemeentebedrijf  “Stadsontwikkeling Waregem” op te richten. Dat stadsontwikkelingsbedrijf zou een structurele oplossing kunnen bieden voor projecten als de site Sofinal in de Molenstraat/Westerlaan,  het Ware Heem en nieuwe woonprojecten elders. Deze kunnen dan in samenwerking met sociale bouwmaatschappijen,  privé-projectontwikkelaars of op een andere manier gerealiseerd met als bijkomende troef de mogelijkheid om bij investeringen 21 % BTW te recupereren en de stad als regisseur de visie bepaalt. 

17-02-2006, 06:35 geschreven door wareber  

Naar aanleiding van de viering van het gouden jubileum van de Don Boscoschool op de Biest tijdens het weekeind van 24-26 februari 2006 gaan we hier even dieper in op de historiek van de school. Het is duidelijk dat de Don Boscoschool  gedurende die halve eeuw vele watertjes heeft doorzwommen. Het was onder impuls van E.H. Deken Verzele dat in juli 1955 het startschot werd gegeven voor de bouw van de school op de Biest. De bouworde leverde de manschappen, die het werk tot een goed einde moesten brengen.

Groot was de ontgoocheling van de zusters Lydiana en Vianney(°02-09-1922), die in augustus van het  klooster in Moorsele naar de Biest werden gestuurd om het schooljaar te starten. Er was nog geen school te zien, alleen bouwwerken. Heel wat Biestenaars staan dan klaar om bij te springen. Zij zorgen ervoor dat zuster Vianney met haar graadklas van 27 leerlingen een onderkomen krijgt in de oude houten garage bij de bloemist “Florex” Jerome Depaepe.  De ‘school’ moest zich behelpen met enkele oude banken in de garage voor de leerlingen en buiten de garage het bord op een ezel en de lessenaar voor de Zuster-onderwijzeres. ’s Avonds werden deze ‘spullen’ binnen gezet, om s’anderendaags weer buiten te zetten. In oktober kon ook Zuster Lydiana starten met haar kleuterklas van 44 kleuters.

In 1958 kreeg de school de benaming Don Boscoschool, genoemd naar de kindervriend die heel verdienstelijk was op het vlak van onderwijs. Door het stijgend leerlingenaantal barstte het schooltje dan figuurlijk uit haar voegen en werd een bovenverdieping met drie klaslokalen bijgebouwd. Zuster Marie-Claire (°06-04-1931) kwam dan in de plaats van Zuster Lydiana, die terug werd geroepen naar de school in Moorsele. In 1959 wordt de Don Boscoschool een volwaardige basisschool met Zuster Vianney als schoolhoofd met klas en de aanwerving van lekenleerkrachten.

In 1965 was de school opnieuw aan uitbreiding. Er worden twee klaslokalen bijgebouwd in de lengte. In de schoolgebouwen wordt ook de zondagmis opgedragen voor de mensen in de wijk tot de Biest zijn eigen St. Jozefskerk zou krijgen naast het schoolgebouw. Op 1 mei 1966  werd daarvoor de eerste steen gelegd en de kerk wordt met kerstavond 24 december 1966 ingewijd. De eerste pastoor van de parochie was Romain Devriese. Eind dit jaar mogen we dus een officiële viering verwachten van het 40-jarig jubileum van de St.-Jozefsparochie. 

De school bleef groeien en in 1970 werden opnieuw twee klasgebouwen aangebouwd met een trapzaal. In 1979 kwamen er nog eens drie nieuwe kleuterklassen en modern sanitair bij. Ondertussen was de school in 1976 gefuseerd met de meisjesschool van Nieuwenhove en werd zuster Teresita schoolhoofd van beide vestigingen. De derde graad werd gesplitst met Zuster Vianney als klastitularis van het zesde leerjaar. In 1987 volgde een nieuwe herschikking en wordt de Don Boscoschool op de Biest een hoofdschool in een nieuwe fusie met de St.-Lutgardisschool op de Jager. De nieuwe directeur was Walter Deruyk.

In 1990 telde de Don Boscoschool 52 kleuters en 180 lagere schoolkinderen. De huidige directeur Eddy Nuyttens, die voordien les gaf op Zonneburcht, volgde in 1999 Walter Deruyck op toen deze op pensioen ging.  Momenteel telt de Don Boscoschool 72 kleuters en 159 lagere schoolkinderen. Naast de directeur telt de school nog 21 leerkrachten, 2 administratieve medewerkers, één poetsvrouw en twee mensen vanuit de PWA-dienst (middag-hulp). De hulp van E.Zr. Vianney en E.Zr. Marie-Claire wordt daarbij niet vergeten, alsook Griet en Hilde van de opvang.  Deze staan klaar om de Don Boscoschool verder te begeleiden naar een mooie toekomst.

De school werkt momenteel vooral aan het optimaliseren van een brede persoonlijkheidsontwikkeling bij de kinderen. Het werken met ‘de drie H’s (Hart-Hoofd-Handen) staat daarbij centraal. Het ‘Hart’ staat daarbij op de eerste plaats. Door het positieve te benadrukken moet het zelfvertrouwen en het gevoel van eigenwaarde in ieder kind kunnen groeien om later als ‘voldoende gewapend’ door het leven te gaan. Het werken aan het leergebiedoverschijdend thema  “sociale vaardigheden” moet daarbij helpen. Het ‘Hoofd’ is er voor taal, wiskunde en wereldoriëntatie volgens de nieuwste inzichten en het ontwikkelen van de computervaartdigheden.  De ‘Handen’ zijn er op cultureel en sportief vlak… 

16-02-2006, 06:36 geschreven door wareber  

Op de Biest zijn ze aan een waar jubileumjaar begonnen. De Don Boscoschool viert er haar 50-jarig jubileum, maar er kan ook gevierd worden voor 40 jaar St-Jozefsparochie en 25 jaar Stedelijk ontmoetingscentrum Biest “de roose”. Een belangrijk feestweekeind wordt alvast aangekondigd voor 24, 25 en 26 februari 2006. Het worden hoogdagen voor de school en het was ook schooldirecteur Eddy Nuyttens, die ons het uitgebreid programma voorstelde. Attractie wordt zeker het leraarstoneel met echte leraars in de ‘echte’ leraarskamer, dat wordt opgevoerd zaterdag 25 februari om 19 u. en ’s anderendaags om 17.30 u. in de kerk van de Biest.

Het zijn alle kinderen van de Don Boscoschool, die het feestweekeind op vrijdagavond 24 februari om 19 u. zullen openen. Ze zijn al gans het schooljaar aan het werken rond het thema “alle kleuren van de regenboog” en de apotheose valt bij de opening van het feestweekeind met een  twee-uur-durend spektakel in de St.Jozefskerk.  De leerlingen van 1^ste kleuterklas tot en met 6^e leerjaar brengen een totaalspektakel van zang, dans en dramatiek. 

Daarbij staat de regenboog centraal. Iedere kleur heeft zijn lied, zijn betekenis, zijn dans. Toch staan de jonge acteurs bij de start voor het probleem dat alle kleuren op de vooravond van het grote feest van 50 jaar Don Boscoschool nog worden gestolen.  De school heeft het theatergezelschap “Wiebe” gevraagd om het muzisch project te ondersteunen. Het 6^e leerjaar zijn de wiebekinderen en zullen samen met tekstschrijver Willy Verheyde en componist Bert Appermont het hele gebeuren op het toneel aan elkaar rijgen.

Naar aanleiding van het 50-jarig bestaan wordt het toneelstuk ‘ De Leraarskamer’ van Liliane Wouters opgevoerd.  Het stuk werd herwerkt en aangepast aan herkenbare situaties binnen de geschiedenis van de school. Het gaat in elk geval over de alledaagse gesprekken van leraars onder elkaar in de leraarskamer. Er zijn elf taferelen met start in september en het laatste tafereel speelt zich af op 30 juni. Regisseur Francis Verhaeghe is met deze opvoering bij de gouden verjaardag van de Don Boscoschool meteen ook aan zijn 25^e regie.  Proficiat!

Zes leraars, voor de gelegenheid hier vier vrouwen en twee mannen, praten niet alleen over school, maar elk personage legt ook een stukje van zijn privé-leven bloot. Het is een bewuste keuze geweest van de collega’s dat elke leraar in de leraarskamer aan een andere klas lesgeeft dan in de werkelijkheid. Zo komt er tijdelijk ook een nieuwe directrice en wordt de huidige directeur … ja, dat hebben ze ons niet toevertrouwd.  Gaan kijken dus naar één van de twee opvoeringen in de St.Jozefskerk!

 Na de voorstellingen vrijdag, zaterdag en zondag kan een drankje en een hapje genuttigd worden in het Stedelijk Ontmoetingscentrum. Zondag 26 februari is ‘de roose’ ook de trefplaats voor de receptie na het academische gedeelte in de Sint-Jozefskerk. Die zitting heeft plaats in de kerk, aansluitend op de mooie dankviering van 9.30 u. De eucharistieviering wordt trouwens opgeluisterd door het kinderkoor en –orkest van het de Don Boscoschool o.l.v. van juf Sylvie.

15-02-2006, 20:52 geschreven door wareber  

De Waregemse Cultuurraad bekroont traditioneel op haar FEEST VAN DE CULTUURRAAD jubilerende verenigingen en verdienstelijke personen die op een bijzondere manier kleur en uitstraling geven aan het cultuurleven. Dit huldefeest gaat door op zaterdag 4 maart 2006 om 20 uur in de schouwburg van Cultuurcentrum De Schakel. Voor de 27ste keer worden op het Feest van de Cultuurraad cultureel verdienstelijke personen en jubilerende verenigingen gehuldigd. Enkele muzikale intermezzi van het Bevers Harmonieorkest, de Sint-Gregoriuszanggilde en de ‘Kriegelklas’ van de stedelijke basisschool Desselgem geven de huldiging een feestelijk tintje.  De toegang is gratis. Na afloop krijg je een receptie aangeboden.

Het feestelijk tintje was de uitdrukkelijke wens van het toenmalig bestuur van de Cultuurraad, waar ondergetekende trouwens ook actief bij was. We stonden dus mee aan de oorsprong van het intiatief en kunnen met u mee vaststellen dat het oude recept nog altijd niets aan glans heeft verloren. Ieder bestuurslid met op kop voorzitter Nico Vandenberghe was gewonnen voor een jaarlijkse culturele hulde. Als we het ons nog allemaal goed herinneren, kwam het ‘feest’-voorstel van Herman Van Houcke uit Desselgem. Die enigszins ongedwongen sfeer met een feestelijke tintje, moest de hulde van de cultureel verdienstelijken ook onderscheiden van de toen al tradionele jaarlijkse sporthulde. Een moeilijke bevalling was ook de selectie, wat soms resulteert in een magere oogst zoals vorig jaar en een rijke oogst, zoals dit jaar zeker het geval is.

Gehuldigden voor het 27^e Feest van de Cultuurraad zijn:
 

Verdienstelijke personen:

- Geert Opsomer: ‘Grand Prix’ Biënnale Hedendaagse Grafische Kunst (Novosibirsk – Rusland)

- Hilde Lavens: ‘Beste boekenjuf van 2005’

- Pietro Iacopucci: winnaar van het Vlaams Pleitjuweel

- Etienne Deman: laureaat van de Horse Parade fotowedstrijd

- Hilde Vandevoorde: compositie van de muziek en liederen van het project “Ben jij Elias”

- André Anckaert: 65 jaar spelend lid en 35 jaar bestuurslid van KMV De Leiezonen Desselgem

- Marcel Claeys: stichter en 50 jaar secretaris van Filmclub Willem Putman / 60 jaar secretaris van de Koninklijke Rederijkerskring Kunst & Eendracht

- Roland Decaluwé: 50 jaar koorlid en 45 jaar secretaris van Sint-Gregoriuszanggilde Beveren-Leie

Uitzonderlijke prestaties:

- Project “Ben jij Elias” – Beveren-Leie

- Bevers Harmonieorkest: wereldkampioen in 1ste divisie harmonie – Wereld Muziek Concours 2005 (Kerkrade – Nederland)

- Zesde leerjaar stedelijke basisschool Desselgem – winnaar Kriegelwedstrijd

- KAV Groot-Waregem: project ‘Doenja’ – ‘Prijs van de Harmonieuze Samenleving 2005’

Jubilerende verenigingen:

- Sint-Gregoriuszanggilde: 75-jarig bestaan

- Filmclub Willem Putman: 50-jarig bestaan

- Ziekenzorg Centrum-Gaverke: 25-jarig bestaan

- Ziekenzorg Biest-Nieuwenhove: 25-jarig bestaan

- Vlaams Verbond voor Gepensioneerden: 25-jarig bestaan

De huldigingen worden afgewisseld met optredens van het Bevers Harmonieorkest, de Sint-Gregoriuszanggilde en de ‘Kriegelklas’ van de stedelijke basisschool Desselgem.

Nadien volgt een receptie, aangeboden door de Waregemse Cultuurraad.

15-02-2006, 17:56 geschreven door wareber  

De Kiemclub is een buitenbeentje in het Nieuwenhoofs verenigingsleven. Nieuwenhove heeft bekende verenigingen als de Toneelbond, het Davidsfonds, KBG, KLJ, Ziekenzorg, Markant, Chiro, Mirakelstappers, Waregemse Motorvrienden, Nieuwenhovespurters en damesspurters, Minivoetbal en Racing, maar er is daar ook de voor de buitenwereld niet onmiddellijk thuis te brengen Kiemclub.   Naar aanleiding van het 15-jarig bestaan, is het zeker gepast om hier wat aandacht te geven aan dat dorpsgebeuren in Nieuwenhove. 

De club is genoemd naar Kiem, die betrokken was bij een auto-ongeval in 1976. Vijftien jaar nadien in 1991 werd de club gesticht door Kiem Ducatteeuw, William Anckaert en Frans Deviane. Eén zaterdagmiddag in de maand is er samenkomst in het Ontmoetingscentrum Nieuwenhove. Dit voorjaar staan nog bijeenkomsten geprogrammeerd op zaterdag 18 februari, zaterdag 18 maart, zaterdag 8 april en 6 mei. Er wordt geen lid- of inschrijvingsgeld gevraagd. Wie op deze dagen om 14.30u in het OCN is, geniet van een gratis koffie met versnapering en kan er een gezellige tijd doorbrengen met kaarten: manillen, wiezen, bieden … Het is geen prijskaarting maar alleen een aangenaam tijdverdrijf. Ook niet-kaarters zijn er welkom om met de vele vrienden een praatje te slaan.

Velen zijn erbij vanaf de stichting in 1991. Hen en de vele nieuwe vrienden zijn Kiem, William en Frans oprecht dankbaar. Dank gaat er ook naar Kiems klasgenoten, aan de schenkers van tombolaprijzen, aan de Racing, de Gilde en drukkerij Chromo-print, aan de vrienden van het stadsbestuur en de vrienden helpers, die de Kiemclub in die periode van vijftien jaar genegen waren.  Kaarten is de hobby van Kiem en daarom is de Kiemclub van groot belang voor hem. Hij is vooral gelukkig met de vele aanwezigen, die hem een bezoekje brengen op de Kiemclub.

Kiem wordt dit jaar 41 jaar. Hij blijft voorlopig nog in de oude pastorie te Gits. We mogen zeggen ‘voorlopig’, want weldra verhuist hij naar Waregem. Dankzij het stadsbestuur en de serviceclub Kiwanis komt in Waregem op de Nieuwe Olm een gebouw voor jong volwassenen met een handicap. Daar komt Kiem wonen achter het nieuwe Vredegerecht. Hij zal er nog meer tijd hebben om een kaartje te leggen met Tom Ravelingien, Luc Vynckier en Hendrik Vereecke.  Kiem en zijn vrienden zien nu echter allereerst uit naar de volgende kiemclub zaterdag 18 februari om 14.30u in het OC Nieuwenhove.

http://www.kiemclub.be

15-02-2006, 06:25 geschreven door wareber  

De regio Waregem-Wielsbeke beschikt nog over een streekradio met een ziel. We bedoelen dat Radio Fiasco nog een echte streekradio is, die aandacht heeft voor het plaatselijke gebeuren. Elke zondagvoormiddag van 9 tot 12 uur biedt het programma DE WAKKERE WEKKER uitgebreide informatie over wat er in de regio Waregem-Wielsbeke te beleven is op cultureel, sociaal, sportief, politiek, volks, … gebied.  Ook het André Demedtjaar komt daar de volgende zondagen 19 en 26 Februari ook uitgebreid aan bod.

Zondag 19 Februari is er aandacht voor de reeds geplande activiteiten, dit in een gesprek van Jo De Groot met Griet Delanghe van de Cultuurdienst van Wielsbeke. Op Zondag 26 Februari is er een exclusief gesprek van Jo De Groot met de weduwe Mevrouw André Demedts. Het wordt ongetwijfeld een historische uitzending, die André Demedts opnieuw volop in de actualiteit brengt. Wellicht wordt het een stimulans voor de nationale zenders om dit voorbeeld te volgen…

De erkende streekradio Rfw is te beluisteren op frequentie 107,3  in de regio Waregem-Wielsbeke. Tom Vanhoutte staat in voor de presentatie van dit programma en Lucien De Bels zorgt voor de interviews in de Waregemse regio. De inbreng voor Wielsbeke wordt verzorgd door Jo Degroot. In samenspraak met Stad Waregem kunnen alle verenigingen ook hun activiteiten gratis in het infoblok laten opnemen. De opname loopt voor een ganse week 5 x per dag. Informatie kan per brief opgestuurd worden aan Radio RFW, Markt 20 te 8710 Wielsbeke of per email aan info@rfw.be.

14-02-2006, 17:39 geschreven door wareber