Hermien Aartsen is één van de Nederlanders die zich de oorlog en de bevrijding nog goed voor de geest kunnen halen. Ze vertelt over haar man Sjoerd met wie ze zoveel fijne jaren heeft gehad, over haar vier kinderen en 10 klein- en 5 achterkleinkinderen. Voor hen schreef zij een boekje over haar leven getiteld "Herinneringen van Hermien Aartsen".

Ze vertelt hoe verdrietig ze was en soms nog is over het verlies van een zoontje en dochtertje. "Och weet je, als ik verdrietig ben ga ik schilderen, hier aan de werktafel bij het raam". Aan de muur hangen enkele door haar gemaakte schilderijen, met name winterlandschappen. "Sjoerd en ik gingen in de winter  nog wel eens skiën", zo legt ze uit.
"Op dit schilderij staat de boerderij "De Haar". De boerderij dateert uit 1803, daar ben ik geboren". Sjoerd en Hermien waren tot over de oren verliefd op elkaar. "Dat is ons hele leven zo gebleven. Toen hij me leerde kennen, werkte ik aan de Ruurlose weg bij dokter Servaas. Ik was toen 14 jaar, dus nog erg jong.

Toen Sjoerd mijn leeftijd hoorde (hij was 9 jaar ouder) zei hij, dan wacht ik nog wel een paar jaar. Toen ik 17 was kregen we verkering. Op 18 augustus 1939 zijn we getrouwd, een stralende dag. Zien we er niet erg gelukkig uit", zo zegt Hermien terwijl ze mij de trouwfoto laat zien! Niets teveel gezegd...een prachtig paar!
"Een paar dagen later kwam politieagent Kamphuis bij ons aan de deur met een oproep voor Sjoerd. Hij moest in militaire dienst. Het voelde als een steek door ons beider harten. In militaire dienst, wanneer zou hij terugkomen? Allemaal vragen. Agent Kamphuis vertelde nog dat hij de oproep al een paar dagen geleden had ontvangen, maar dat hij gewacht had met afgeven tot na onze trouwdag. Tien dagen later vertrok Sjoerd al. Bij het afscheid gaf hij mij het volgende gedicht:

"Bemoediging"
"Een mensch lijdt dikwijls 't meest,
Door 't lijden dat hij vreest.
Doch dat nooit op zal dagen.
Zo heeft hij meer te dragen,
Dan God te dragen geeft.

Het leed dat is drukt niet zo zwaar,
Als vrees voor allerlei gevaar.
En komt het eens in huis,
Dan helpt God altijd weer
En geeft Hij kracht naar kruis"

Sjoerd vertrok in eerste instantie naar Breda, vandaar uit naar verschillende plekken in Nederland. Intussen was de oorlog uitgebroken. Sjoerd zou in Amsterdam zijn, kleren maken voor de militairen. Ik hoorde niets van hem. Ik wist niet eens of hij nog leefde. Ik besloot om hem te gaan zoeken. Heb ik ook gedaan.
Samen met een schoonzus en twee ooms Bijenhof. We zijn vanuit Vorden met de auto vertrokken, dwars door de Duitse linies, op weg naar het RAI gebouw in Amsterdam. Plotseling ontmoette ik Sjoerd daar, we vielen elkaar in de armen, zeer emotioneel. Ook de beide ooms konden hun ogen niet droog houden".