Foto's zeggen soms meer dan woorden.
Lori Mehmen maakte deze foto van een tornado in Orchard, Iowa op 8-6-2008. Zes mensen kwamen om het leven en er was veel schade aangericht.
Bron VWKweb.nl

Na een bezoek aan deze grote Coöp. gaan we een bedrijf met 450 mest kalveren bekijken. Ze beginnen met kalveren van een week oud die gekocht worden voor ong. ƒ235. Ze krijgen de eerste 2,5 maand een melkvervanger, maar ook met mais en bijgevoegde proteïne, meest sojameel. Ze worden wat later in hokken met z’n zessen gezet en later in grotere. Als ze 600 – 650 lbs wegen worden ze verkocht voor ƒ3,40 als ze 14 maanden zijn. Deze familie Haverkunst met vier grote kinderen werkt goed samen. Deze familie heeft ook nog 4500 van een zwaar soort kippen en de mais van deze familie is net zo of nog beter dan de mais in Iowa.
We zijn nog steeds bij Hein Eggink. Hein en ik willen op de fiets naar Groot Nuelend om Hendrik Jan te vragen of hij ons op zijn marktdag mee kan nemen naar Friesland. De Talsma’s hebben plannen om met ons naar Vlieland te gaan. Ik ben doodsbenauwd als we door die nauwe straten van Vorden fietsen en de auto’s vlak langs ons heen rijden. Ik vraag Hein om alsjeblieft terug te gaan en het fietspad iets verderop te nemen. Wanneer we weer terugkomen bij de beide dames zij die allebei zo moe als wat. Ze waren met z’n beiden twee keer naar het dorp op en neer geweest.
We gaan die avond naar de Peynenburgs, Gerritjes zuster en haar man in Warnsveld.
Die waren met Hein en Gerritje vorig jaar nog bij ons op bezoek nadat ze eerst familie van hen bezocht in Des Moines hadden.

--De eerste nacht dat ze bij ons waren, trok er een storm over Sibley. Die tornado vernielde die nacht drie gebouwen bij onze buren, een halve mijl bij ons vandaan. Ook aan de machines van Harold die 1 mijl verderop woont was grote schade. Leroy had die nacht in een tractor geslapen en was wakker geworden van het schudden en hij vertelde dat het net leek alsof hij weggeblazen werd. Hij kwam bij ons om ons te waarschuwen en riep dat we naar beneden moesten gaan. We riepen onze gasten niet omdat die moe waren van de lange reis. Maar mrs Peynenburg, Gerritjes zuster, vertelde die volgende morgen, dat ze die harde storm wel gehoord had en op een hoek van het bed was gaan zitten met alle waardevolle papieren in haar handtas onder de arm geklemd en had gedacht …als we weggeblazen worden hou ik die tas in elk geval vast. We hadden geluk dat die storm vlak langs ons heen raasde. Er was nog wel een stuk dennenboom afgescheurd.--

Peynenburg laat ons een kudde schapen, die gedeeltelijk ook nog van hem is, zien terwijl de dames gaan winkelen. Hij heeft pas een stamboekram verkocht voor ƒ1200. Mijn broer Jan had al eens een paar ooien van hem gekocht en verkocht de lammeren later weer aan hem. Hij kan goed schapen scheren en mollen vangen. Nu is hij gepensioneerd.

--Toen ze bij ons waren zag hij onze hond met een ruwe smerige vacht lopen en vroeg of ik geen schaar voor de schapen had. Die had ik nog omdat ik vroeger ook schapen had en met hulp ven Hein die de hond vasthield ontdeed hij hem van zijn ruwe dikke bos haar, maar knipte niets bij de kop weg. Toen ze de hond los lieten rende die naar de koeien. Die schrokken zich een ongeluk omdat ze dachten dat het een vreemde hond was. Ook de pauwen schrokken van deze vreemd uitziende hond. Peynenburg gaf me ook een mollenklem die hij gebruikte voor het mollenvangen, maar ik ving er niets mee. Harold zag een keer een mol boven komen bij zo’n zwarte molshoop en schoot hem. Nooit geen last van mollen meer gehad.--