Foto's zeggen soms meer dan woorden.
Lori Mehmen maakte deze foto van een tornado in Orchard, Iowa op 8-6-2008. Zes mensen kwamen om het leven en er was veel schade aangericht.
Bron VWKweb.nl

Na een bezoek aan deze grote Coöp. gaan we een bedrijf met 450 mest kalveren bekijken. Ze beginnen met kalveren van een week oud die gekocht worden voor ong. ƒ235. Ze krijgen de eerste 2,5 maand een melkvervanger, maar ook met mais en bijgevoegde proteïne, meest sojameel. Ze worden wat later in hokken met z’n zessen gezet en later in grotere. Als ze 600 – 650 lbs wegen worden ze verkocht voor ƒ3,40 als ze 14 maanden zijn. Deze familie Haverkunst met vier grote kinderen werkt goed samen. Deze familie heeft ook nog 4500 van een zwaar soort kippen en de mais van deze familie is net zo of nog beter dan de mais in Iowa.
We zijn nog steeds bij Hein Eggink. Hein en ik willen op de fiets naar Groot Nuelend om Hendrik Jan te vragen of hij ons op zijn marktdag mee kan nemen naar Friesland. De Talsma’s hebben plannen om met ons naar Vlieland te gaan. Ik ben doodsbenauwd als we door die nauwe straten van Vorden fietsen en de auto’s vlak langs ons heen rijden. Ik vraag Hein om alsjeblieft terug te gaan en het fietspad iets verderop te nemen. Wanneer we weer terugkomen bij de beide dames zij die allebei zo moe als wat. Ze waren met z’n beiden twee keer naar het dorp op en neer geweest.
We gaan die avond naar de Peynenburgs, Gerritjes zuster en haar man in Warnsveld.
Die waren met Hein en Gerritje vorig jaar nog bij ons op bezoek nadat ze eerst familie van hen bezocht in Des Moines hadden.

--De eerste nacht dat ze bij ons waren, trok er een storm over Sibley. Die tornado vernielde die nacht drie gebouwen bij onze buren, een halve mijl bij ons vandaan. Ook aan de machines van Harold die 1 mijl verderop woont was grote schade. Leroy had die nacht in een tractor geslapen en was wakker geworden van het schudden en hij vertelde dat het net leek alsof hij weggeblazen werd. Hij kwam bij ons om ons te waarschuwen en riep dat we naar beneden moesten gaan. We riepen onze gasten niet omdat die moe waren van de lange reis. Maar mrs Peynenburg, Gerritjes zuster, vertelde die volgende morgen, dat ze die harde storm wel gehoord had en op een hoek van het bed was gaan zitten met alle waardevolle papieren in haar handtas onder de arm geklemd en had gedacht …als we weggeblazen worden hou ik die tas in elk geval vast. We hadden geluk dat die storm vlak langs ons heen raasde. Er was nog wel een stuk dennenboom afgescheurd.--

Peynenburg laat ons een kudde schapen, die gedeeltelijk ook nog van hem is, zien terwijl de dames gaan winkelen. Hij heeft pas een stamboekram verkocht voor ƒ1200. Mijn broer Jan had al eens een paar ooien van hem gekocht en verkocht de lammeren later weer aan hem. Hij kan goed schapen scheren en mollen vangen. Nu is hij gepensioneerd.

--Toen ze bij ons waren zag hij onze hond met een ruwe smerige vacht lopen en vroeg of ik geen schaar voor de schapen had. Die had ik nog omdat ik vroeger ook schapen had en met hulp ven Hein die de hond vasthield ontdeed hij hem van zijn ruwe dikke bos haar, maar knipte niets bij de kop weg. Toen ze de hond los lieten rende die naar de koeien. Die schrokken zich een ongeluk omdat ze dachten dat het een vreemde hond was. Ook de pauwen schrokken van deze vreemd uitziende hond. Peynenburg gaf me ook een mollenklem die hij gebruikte voor het mollenvangen, maar ik ving er niets mee. Harold zag een keer een mol boven komen bij zo’n zwarte molshoop en schoot hem. Nooit geen last van mollen meer gehad.--

13-04-2009 om 17:13 geschreven door Hetty  

12-04-2009 om 22:15 geschreven door Hetty  

11-04-2009 om 09:34 geschreven door Hetty  

De zeemeermin in Kopenhagen.

Irene heeft ons naar de Voortmans gebracht en ik wil daar de retourtickets voor de USA kopen. Het blijkt dat het nog volop vakantietijd is en de prijzen vakantie prijzen zijn...erg hoog dus. In september zullen de tickets veel goedkoper zijn.
De gedachte kom bij me op dat het mooi zou zijn om Denemarken eens te bezoeken. Ik heb mijn vroegere werkgever Hans Jensen vaak over Denemarken, waar zijn roots liggen, horen praten. Wanneer ik dat bij de Voortmans opper, blijkt er binnenkort een busreis naar Denemarken te zijn. Gerrits broer Antoon en zuster Bertha hebben wel zin om met ons mee te gaan en zo brengt Gerrit ons naar Arnhem waar de bus zal vertrekken. Vanuit Hamburg vertrekken we daarna met de ferry naar Kopenhagen. Daar giaan we met een Deense bus mèt gids een stadstour maken. We zien veel interessante plaatsen en kerken. We komen in een kerk waar de koning of koningin die het eerst stierf gebalsemd opgebaard ligt in een speciale ruimte, tot de echtgenoot sterft om daarna gezamenlijk begraven te worden. We zien een zo kleine cel in een gevangenis waar de gevangene alleen kan zitten of staan. Op straat zie je geen auto’s, alleen fietsen. Er is een timmerman die iets moet repareren in een kerk die met een lange ladder op de nek komt aanfietsen.
Moeder en Bertha slapen bij elkaar op een kamer en ik deel de kamer met Antoon. Het Deens is wel anders dan Duits, maar ik kan het deels wel volgen. We hebben veel gezien. Woensdag is onze vrije dag. Sommigen gaan met de bus naar de dierentuin, maar wij wandelen. Dat is interessant. De beide vrouwen lijkt het ook heel plezierig om te kunnen winkelen. De taal blijkt toch lastiger dan we dachten. In Hollands, Duits of Luxemburgs… we krijgen geen antwoord. Ze hadden ons gezegd dat in elke winkel wel iemand was die engels sprak, maar die vinden wij dus niet. Denemarken is heel welvarend met z’n 4,5 miljoen inwoners tegenover de 12 miljoen in Nederland. Er wordt ook veel gerst verbouwd voor de bierfabrieken en dat wordt flink gesubsidieerd door die bierfabrieken.
Nadat we eindelijk na een prachtige week Denemarken verlaten blijkt de oplossing voor de woensdagse vreemde vrije shoppingdag eenvoudig. De buschauffeur vertelt dat hij Noors is en in Denemarken alleen Noors sprak, want de Denen hebben nog steeds een gruwelijke hekel aan alles wat Duits is of Duits klinkt. Ook Nederlands en Luxemburgs klinkt als Duits voor hen.
Ik ben verbaasd wanneer ik zie dat al het gerste stro van de gerst die voor de bierfabrieken verbouwd werd op het land verbrand wordt. Als ik er naar vraag blijkt dat ze hier geen vee hebben en dus ook geen stro nodig hebben. Ver naar het noordwesten hebben ze wel vee, maar om het stro eerst te balen en daarna te vervoeren kost te veel. Wèl worden er suikerbieten verbouwd. En voor mais zitten ze te ver noordelijk, net als Holland te noordelijk is voor de alfalfa. Daar groeit weer rode klaver en luzerne, waar veel proteïne in zit. Bij Hank in Duitsland had je wel alfalfa, maar door al de regen is het moeilijk om te drogen en wordt het half droog binnengehaald en in de schuur nog drooggeblazen.
Op de terugweg stelt de chauffeur voor om eens een lied te zingen over het land waar we vandaan komen. Er worden wat streekliedjes gezongen, maar niemand komt met een echt vaderlands lied. Daarop zing ik het lied dat me zo dierbaar geworden is:

My Country This of Thee,
Sweet Land of Liberty,
Of Thee I sing.

Land where my father died,
Land of the Pilgrim’s Pride
From every Mountain Side
Let Freedom ring.

Later zal ik dit lied vaker zingen bij de piano in het Verzorgingshuis, terwijl ik vertel dat ik het ver van huis in de bus op weg van Denemarken naar Holland ook gezongen heb.

Gerrit Voortman haalt ons weer op uit Arnhem en wij maken plannen voor onze terugreis. Die blijkt zoveel goedkoper dat we ons tripje aan Denemarken voor niks hebben gemaakt.

10-04-2009 om 09:36 geschreven door Hetty  

Het romantische Rijndal bij Boppard.

In 1980, nadat Irene was afgestudeerd in Ell Paso Texas, zou ze uitgezonden worden naar Worms in Duitsland naar de Amerikaanse legerbasis om vrouwelijke militairen les te gaan geven. We besloten om met haar mee te gaan omdat we als ouders van Henry die zijn 2e periode van 4 jaar in Duitsland zou gaan ingaan, goedkoop konden meereizen.
Vanwege een erg harde storm konden we niet in New York landen, maar werd het Chicago en de volgende dag konden we pas verder naar New York en dan met een directe vlucht naar Frankfort. Hank had intussen een grotere auto geleend om al onze bagage te kunnen vervoeren. We zagen wat van de omgeving, bewonderden de druivenvelden en bezochten de militaire kapel voor een kerkdienst. Er waren ook veel kinderen want veel militairen hadden hun vrouw en kinderen ook laten overkomen.
Hank liet ons ook een deel van België en Luxemburg zien en door het Rijndal gingen we weer terug naar hun appartement. Hank en Irene waren druk met hun werk en we besloten nu naar Holland te gaan om onze familie op te zoeken. Irene had zelf een auto gekocht en bracht ons naar Holland. Bij de Duits- Nederlandse grens moesten we stoppen en onze paspoorten laten zien en hier wisselden we ons geld in guldens. Bij de grens was ook een soort restaurant waar je wat kon eten en terwijl moeder en Irene al aan een tafeltje zaten en besteld hadden, ging ik ook mijn lunch bestellen. De man vroeg wat ik wilde drinken. Ik bestelde melk. Toen ik betaald had en ging zitten eten bleek de melk lauw te zijn en had een vreemd luchtje. Toen ik de man achter de toonbank vroeg waarom hij zulke lauwe melk serveerde antwoordde hij, dat je er altijd nog goede kaas van kon maken. Niemand bestelde hier melk.
Twee jaar later, terug in Duitsland, ontdekte ik dat de boeren die hun koeien in de stal molken goede koeltanks hadden, maar de boeren die in de wei molken met een kleine melkmachine deden hun melk in melkbussen die ze aan de weg zetten en de melkwagen mengde de warme melk met de andere gekoelde melk.
Ik herinnerde me dat op onze tour door Europa we de matige kwaliteit van de melk opmerkten, maar dat in Engeland goede melk enkele seconden verhit werd en houdbaar verpakt zodat het zonder koeling goed bleef. Deze melk was in verhouding te duur zodat er weinig melk gedronken werd.
Irene had maar één vrije dag en ging weer terug naar Duitsland, maar ze wist goed de weg omdat ze tijdens Henry’s eerste vier jaar vaak bij hem was en vaker naar Holland was gereden.

09-04-2009 om 19:33 geschreven door Hetty  

Herman en Nettie in 1965.

Nadat ik in 1996 de Autobiography van Uncle Heurmen had gekregen via Harold en Luella schreef ik een bedankje en gewoon een gezellige brief over ons gezin met een foto terug. Dat werd erg gewaardeerd, ook al omdat ik het in m'n beste engels had geprobeerd. Net als vroeger de brieven van Herman ging deze brief ook bij hen de familie rond.
Wat later kreeg ik een tweede boek met ontboezemingen van oom Herman, eigenlijk aanvullingen op zijn autobiography. Het werkt bij hem blijkbaar net als bij mij en waarschijnlijk veel anderen. Je herinnert je één voorval of zelfs zin… en een heel verhaal komt vanzelf naar buiten rollen. Het is net of ieder herinnering in een apart laatje zit met een stickertje er op. Je hoeft maar even op dat laatje te klikken èn het verhaal wat er achter zit komt vrij in je brein.
Ach… en ik ben toch eenmaal bezig en… ik heb deze website met mogelijkheden.
Het bijzondere van deze verhalen is dat hij veel meer over de familie en vrienden zelf vertelt. In zijn brieven en verhalen had hij het meestal over zijn farm en aan het eind van zo’n brief meldde hij steevast: en met Nettie gaat het ook goed. Mama was bijzonder gesteld op tante Nettie, helemaal nadat ze in 1975 samen met pa, tante Hermien en oom Sjoerd de grote reis naar Amerika maakte. Nettie was zo'n hartelijk warm mens en heeft er alles aan gedaan om ze zich thuis te laten voelen.
Wijzelf vonden het heel bijzonder dat ze ons huwelijk mee konden maken op 3 maart 1965—ja inderdaad morgen is dat 44 jaar geleden. Berdena en Curtis stuurden al een mail om ons ermee te feliciteren en vroegen of dat gevierd werd. Wij zijn een beetje raar stel. We doen net of we niets in de gaten hebben bij het opstaan, maar in de loop van de dag komt er meestal van Wims kant een bloemengroet en heb ik wat anders bedacht--- nee ik bunne ’t niet vergetten heur. Zo gaat dat bij ons. En morgen? We zien wel…..
Het tweede boek van Herman gaat voornamelijk over een paar bezoeken van hen aan de familie, aan Hank en Irene die dan voor hun werk in Militaire Dienst in Duitsland wonen en werken, en hun trip naar Denemarken samen met een deel van de familie.

06-04-2009 om 07:45 geschreven door Hetty  

Dit stukje herinnering aan Herman Eggink kreeg ik toegestuurd door Ruud Eggink die ook op zoek is naar zijn familie. Hij had Leroy benaderd, omdat er eind 19e eeuw mensen uit zijn familie naar Amerika vertrokken waren. Luella mailde mij daarover en gaf zijn emailadres. Ik heb hem verteld hoe onze familie in elkaar zit. Nee dus.... wij zijn geen familie van elkaar. Deze Ruud stamt af van de Egginks uit Oolde. Hij had echter dit stukje over Herman en hoewel ik dit al wel eens gezien had vond ik het erg attent dat hij dit stuurde.

Nadat vader in 1993 het laatste stuk van dit boek geschreven heeft, is er veel gebeurd. Op 5 juni 1994 overlijdt onze moeder Nettie Van Heuvelen Eggink. Onze ouders zijn dan 62 jaar getrouwd,hebben vier kinderen, 11 kleinkinderen en 11 achterkleinkinderen. Ze is begraven op het Melvin Cemetary
Op 17 juli 1994 viert vader zijn 90e verjaardag. We gaan die morgen met z’n allen mee naar de kerk. Vader zingt die morgen een solo in de kerk. Hij zingt ”Jesus Is All The World To Me”, met een luide heldere stem. Zijn kleinkinderen verrassen hem vóór de kerk met een lied als het Eggink Family Choir.
Die middag houden we een kleine familie reünie in een park.
Tenslotte bezoekt hij in september 1994 nogmaals zijn familie in Holland, de 12e trip, en zoals hij later zegt:”Mijn paspoort is nog geldig tot 1998”.

In april 1996 zal hij nog een keer teruggaan, maar dit keer gaat Harold met hem mee.

05-04-2009 om 17:41 geschreven door Hetty  

Leroy en Harold bij de farm van Leroy en Kolette. De farm, waar ze wonen met hun dochter Sara Linn en zoon Jacob, is dichtbij Sibley, op de plek waar Herman en Nettie zolang gewoond hebben.

Quin de kleine zoon van Keith viert in september zijn derde verjaardag en Diana krijgt een dochtertje, Kelsey. We kunnen erg genieten van deze kleintjes die mooi dichtbij ons wonen in Sibley.
Ook de kleintjes van Charlotte en Richard Rollefson wonen niet ver. Amanda is op Nettie’s verjaardag op 21 september 1984 geboren.
Twila’s zoontje Drew wordt eveneens op Nettie’s verjaardag geboren op 21 september 1991 en op mijn verjaardag 17 juli1992 word de kleinzoon van Berdena en Curtis geboren: Nicholas Bjugstad. Mike en Janeen Bugstad hebben al een dochtertje Abbie, die in augustus 1990 geboren werd.
Als klein kind kan Amanda al goed zingen. Ze zingt bij ons thuis op een keer het lied dat ze op de Zondagschool geleerd heeft:
Jesus Loves Me This I Know,
For The Bible Tells Me So.
Wat later vindt ze en oude fluit en leert zichzelf het lied te spelen op die fluit.
Dan vraagt ze me of ik dat lied wil zingen terwijl zij op de fluit de melodie speelt.
Wat later nemen we het op een cassettebandje op en gebruiken we het in het Zorgcentrum. De oudste dochter van Rodney en Karla, Christina, zingt ook met de drie kinderen als ze bij ons is, maar zingt ook alleen een paar liederen. Het zingen van zulke jonge kinderen vinden de ouderen geweldig.
Toen de Voortmans hier Kerst meemaakten en een grote groep kleine kinderen tijdens de dienst zong, waren zìj echter niet erg onder de indruk.
Charlotte en Diana komen vaak om Nettie met de tuin te helpen. Meestal brengen ze de kleintjes mee. Quin wilde laatst bij me achterop de fiets, maar dat durfde ik niet aan. Toen ik een stukje fietste en terugkwam zag ik Quin niet meer. Even later zie ik dat hij een schoffel uit de schuur heeft gepakt en over de afrastering tussen de rijen groenten schoffelt.

slot volgt

03-04-2009 om 13:31 geschreven door Hetty  

Diny, Harold en Berdena bij het bezoek van Ben en Diny aan Amerika, oktober 2006

Het laatste stuk van de Autobiographie van Ome Herman bestaat uit een verkorte versie van z’n eerste jaren in Amerika, z’n staatsburgerschap, z’n huwelijk met Nettie. Hij had hoofdpijn gehad en had verkeerde medicijnen gekregen. Nu is hij het geheel aan het afronden en brengt nog een 11e bezoek aan de familie in Holland. Ik denk dat hij toen ook een dagboekje heeft bijgehouden want dat beschrijft hij bijna dag voor dag. Ik wilde het eerst weglaten zoals ik veel meer weg wilde laten, maar ik kon het toch niet over m’n hart verkrijgen en heb het alleen hier en daar wat ingekort.

Hermans 11e bezoek aan Holland.
Tante Jo, Jopie en oom Bram en ome Gerrit Voortman halen Herman van Schiphol, maar het duurt wel even voor ze elkaar gevonden hebben. Herman is op het nieuwe gedeelte aangekomen en de familie wacht op hem in het oude gedeelte. Hij is erg te spreken over de KLM vlucht van 6 uur Chicago- Amsterdam en de verzorging onderweg. Hij brengt eerst een paar dagen door bij de Voortmans, bezoekt dan een 60 jarig huwelijk van een schoolvriend in een groot hotel in Barchem. Iedereen moet daar ƒ10 betalen, vindt hij wat vreemd. De volgende dag is het Hemelvaart en veel mensen gaan er op uit met hun auto’s. Gerrit Voortman brengt hem naar Gijs Veldhuizen in De Steeg. Nettie heeft voor iedereen wat meegegeven met een lijstje met namen, maar die van Femmy de vriendin van Gijs staat er niet bij. (Hij noemt haar de housekeeper). Wel een Mary, die we dus niet kenden. Toen heb ik er maar Femmy van gemaakt, zegt hij. De volgende dag bezoekt hij zus Heintje, bewondert haar tuin en zoekt dan andere bekenden op. Zaterdags brengt zwager Gerrit hem naar Jo. Hij vertelt over de bloementuin daar, de jongens van Erna en Bennie , de tandpijn van kleine Rutger en het scheren van de schapen.
Zondags vindt hij het erg koud in de kerk, de banken zijn hard en hij merkt op dat er evenveel vrouwen als mannen in de kerkenraad zitten. Zondagsmiddags komt Jantje en hij had 20 dollar meegekregen van Clarence van Diepen om Jantje mee uit eten te nemen. Hij had het eerst niet willen aanpakken omdat, zo had hij gezegd, de mensen in Holland zijn niet arm. Maar Clarence zag het als bedankje omdat Jan hem indertijd op een lampje had gewezen tijdens het planten van de mais die aangaf dat één rij niet goed geplant werd. Gerrit Voortman had in de krant gelezen dat alle vliegtuigen 2 uur moesten wachten omdat het haar van president Clinton nog geknipt moest worden voor hij Californie verliet.
Dit keer vertelt Herman van alles over de verschillende families die hij bezoekt inclusief de gezinnen van Diny en mij. Hij schrijft regelmatig brieven naar Nettie en de kinderen. Geert, één van de kinderen van Reinie Groot Nuelend zal deze zomer stage lopen op het bedrijf van Harold en Leroy. Herman geniet enorm van alle aandacht die er voor hem is.
Terug op het vliegveld van Minneapolis wacht Berdena met Twila en haar kleine jongen hem op en brengt hem dwars door een hevig onweer naar Mankato zoals ze dat vaker doen. Daar wachten Nettie en Leona op hem. Wanneer ze thuiskomen is er net een tornado over Sibley geraasd en er is veel schade,gelukkig niet bij hen.

01-04-2009 om 19:28 geschreven door Hetty  

Berdena met het poezie album waarin opa en opoe Eggink een gedichtje schreven.

In 1992 worden Herman en Nettie uitgenodigd voor het 40 jarig huwelijksfeest van neef Bernard en zijn vrouw Riek Eggink, die in Granger, Indiana wonen. Herman was zijn sponsor toen hij in 1948 naar de USA kwam. Ze willen met de trein gaan, want 600 mijl autorijden… daar zien ze tegen op. Vanaf Minneapolis is er een goede treinverbinding en dit kunnen ze combineren met de doop van hun achterkleinkind, kleinkind van Charlie en Leona en de baby van Rodney en Karla. Herman begint nu wat meer te vertellen over de klein-en achterkleinkinderen, al is het meestal in combinatie met een koeienproject of om de pauwen te vangen of om in de tuin te werken. Via Twila en Kevin Heemstra worden ze naar Berdena en Curtis gebracht. De volgende morgen haalt Charlie ze op voor de doop terwijl Diane en Keith die peter en meter zullen zijn diezelfde dag vanuit Sibley aankomen. ’s Avonds moeten ze weer teruggaan i.v.m. het werk van Keith in de fabriek waar ook Charlie werkt- meer dan 300 km-
Ze werken in drie ploegen van 8 uur. Charlie heeft er een leidinggevende baan en werkt van 4 uur ’s middags tot 12 uur’s nachts . In de winter wanneer het erg koud is weigeren er nog wel eens auto’s bij het weggaan en Charlie blijft altijd tot iedereen vertrokken is van zijn groep. Hij heeft ze zelfs wel eens mee naar huis genomen.
De volgende morgen, nog steeds bij Berdena en Curtis, is Nettie niet in orde en i.p.v. op de trein te stappen nam Berdena haar mee naar de dokter. Janeen is haar dochtertje net komen brengen en Pam, die nog thuis woont, zal op haar passen. De dokter wil Nettie naar het ziekenhuis hebben voor onderzoek, maar het lijkt Berdena beter haar naar haar eigen huisarts te laten gaan. De dokter is het daarmee eens wanneer ze maar meteen naar hem toe gaan. Dat gebeurt. Curtis en Berdena brengen ze halfweg tot aan Mankato waar ze door Leona en Luella weer opgehaald worden na schooltijd en brengen ze weer thuis. Nettie gaat naar haar dokter in Sioux Falls die haar de vorige keer geopereerd heeft. Hij ontdekt dat ze opnieuw een licht herseninfarct heeft gehad en dat veroorzaakt de pijn in haar rechterbeen en voet. De bloedcirculatie is niet meer optimaal. Wanneer Bernard en Riek Eggink die zomer bij hen op bezoek komen brengen ze een elektrisch kussen en deken mee voor Nettie’s koude been en voet. Daar heeft ze zoveel plezier van, overdag wanneer ze in haar gemakkelijke stoel zit en ‘s nachts gaat die zelfs mee naar bed.

We blijven bezig. Nettie met haar plaatselijke fair en Worthington Fair, Garden Club en de Ladies Aid Organisation. En beiden bezoeken we de Club 60+ van de kerk. Eens per week ga ik naar een zorgcentrum The County View Manor en in de schoolvakanties vragen ze me om de achterkleinkinderen mee te brengen om te zingen. Dat wordt bijzonder gewaardeerd. Charlotte, onze oudste kleindochter speelt dan op de piano.
In september gaan we naar de Spencer Fair waar Harold en Leroy een hele mooie plek hebben met hun vee bij de ingang van de Holstein Show ruimte. Bij hun mooi versierde kramen en productie records is er ook een bord met een opschrift dat de Eggink family al 37 jaar met Holstein vee op de Fair aanwezig is. Dit zorgt voor veel bezoekers.

31-03-2009 om 18:46 geschreven door Hetty  

30-03-2009 om 00:00 geschreven door Hetty  

29-03-2009 om 00:00 geschreven door Hetty  

De hele Chr. Julianaschool in De Wildenborch in 1918.
Volgens mij zit Hendrik jan hier 3e van rechts onderste rij en Dika staat achter hem. Herman is dan al van de lagere school af.



Deze 2-klassige school is mijn eerste school in 1962 waar ik een paar weken les geef, vlak voor ik per 1 september in Hattem ga beginnen. Ik val in voor een nieuwe juf die zich vergist heeft in de vakantie en nog in het buitenland zit.
Klas 1. 2 en 3 zijn samen zo'n 21 leerlingen. De nieuwe klas 1 bestaat uit 5 kinderen, waaronder Jan Kornegoor. Erna Groot Nuelend zit dan nog in de 6e klas. Ik logeer bij oom Wim en tante Janna aan de overkant, leg voor het eerst een paar huisbezoeken af en ga na schooltijd ook een paar keer naar opa en ome Jan en tante Jantje

In 1988 ga ik voor de 10e keer terug naar Holland. Ik had gehoord van het 75-jarig bestaan van de Christelijke Juliana School in de Wildenborch die ik had bezocht nadat ik eerst drie jaar lang naar de Christelijke School in Vorden gelopen had, toch elke dag meer dan 2 uur lopen. En er was me gevraagd of ik ook over wilde komen.
Een gepensioneerd rechter nam het kasteel De Wildenborch over van zijn ouders en bouwde in 1913 die Chr. School voor deze buurtschap waarin wij ook leefden.
Zo ga ik onder lichte dwang naar Holland. Toch ben ik nog steeds dankbaar om in de USA te wonen.

Begin 1990 krijgt tante Nettie een licht herseninfarct. Ze moet geopereerd worden omdat er een bloedstolsel in een bloedvat in haar nek zit. Hierbij verliest ze haar stem en kan alleen nog maar fluisteren. In december 1990 zijn ze 60 jaar getrouwd en nu is er geen programma in elkaar geknutseld.
Tot hun verrassing komen ook nu de Voortmans en zus Jo over naar Iowa om dit mee te vieren. Berdena en Curtis halen ze van het vliegveld en daar overnachten ze ook. De volgende dag rijden ze Herman en Nettie tegemoet en ontmoetten elkaar halverwege. Terwijl ome Gert Voortman de vorige keer had opgemerkt dat hij dit nou niet die koude winter van Iowa vond, waar Herman het steeds over had, krijgt hij nu het volle pond mee. Gert verwondert zich er over dat de kalveren bij Harold in van die aparte hutjes staan en toch niet dood vriezen. Harold geeft ze drie keer per dag hun melk. En toen Harold en Luella die kerst naar hun oudste zoon Scott in Missouri gaan verzorgt Kevin de farm. Dan krijgen die kalveren niet eens 3 x per dag hun melk en worden toch niet ziek.
In maart van 1991 komen Hank en Irene op bezoek en tante Nettie die tot dan alleen maar fluisteren kan krijgt ineens haar spraak terug en dat blijft zo. Hierna begint ze weer met allerlei activiteiten voor fairs en tuin en tuinclubs. Ze krijgt hierbij nu vaak hulp van twee van de kleindochters, Charlotte en Diane.

Een paar jaar later wordt opnieuw een foto gamaakt op school. Dit lijkt me de hoogste groep, klas 4 t/m 6.
Opnieuw zit Hendrik Jan als 3e van rechts op de voorste rij, 11 jaar oud nu.Je kunt wel zien dat hij gegroeid is! Of hij zo weg was van het naar school gaan weet ik niet. Of hij goed met de leerkrachten kon opschieten ook niet, maar wel wat opoe vertelde. Hij had haar eens de klompen zien schuren, schoon schuren en dan wit maken met een soort kalk, en zei toen:"Moe, ie'j hoeft mien klumpkes niet te schoern, want mergen gao ik toch niet naor schole".
Hendrik Jan leerde hier verplicht rechts te schrijven, maar timmeren deed hij altijd links.
Ik moest er nog wel eens aan denken wanneer ik Mark zag voetballen. Die schrijft ook rechts, maar voetbalt links. Dat kwam goed van pas als links voor.

28-03-2009 om 00:00 geschreven door Hetty  

Na 8 jaar huwelijk kregen Leroy en Colette een dochter, Sarah Linn.

Vanaf 1978 woonde onze kleinzoon Leroy bij ons en na Harold ging de 80 acre farm over op Leroy. Leroy en Harold werkten samen maar tegen melkenstijd was ieder op zichzelf. Wij waren blij dat Leroy 10 jaar bij ons woonde. Ik had zo ook gelegenheid om mee te helpen. Nettie hield wat kippen en legde soms wat wilde kalkoeneieren onder een broedse kip. We hadden ook nog steeds onze pauwen wat een echte hobby voor ons was geworden.
Toen Leroy een vriendin kreeg en wilde trouwen wist hij dat ik niet graag weg wilde en probeerde een farm een mijl zuidelijk van ons te kopen. Die farm had bijna nieuwe gebouwen, maar het werd hem te duur. Hij kocht toen onze farm en we gingen daarom in 1987 naar Sibley verhuizen waar we het huis van onze vriend Lou Bosma kochten.

Op 18 december waren we 50 jaar getrouwd. Dat vierden we in de Melvin Church waar ze een heel programma voor ons hadden opgesteld. Onze speciale gast was Rev. H. Harmelink en z’n vrouw, die we al kenden uit de 30er jaren. Deze kon Nederlands wat we belangrijk vonden omdat Gert en Hanna Voortman en ook mijn zuster Dika waren overgekomen uit Nederland. Er waren veel gasten, zelfs uit Volga, Zuid Dakota, om dit met ons mee te vieren.

In dezelfde tijd hadden we ook de jaarlijkse Farm Bureau Meeting en ik nam onze gasten uit Holland mee daar naar toe omdat ik ook nog steeds president was. Mijn zwager Gerrit Voortman die maar weinig engels sprak ontmoette een vertegenwoordiger in zaden Theo Klein. Hij was Duits van oorsprong en sprak het Duits dat lijkt op het Achterhoeks aan de andere kant van de grens. Zij hadden een geanimeerd gesprek met elkaar. Ik kende Theo Klein goed omdat we allebei maiszaad verkochten voor de Farmers Hybrid seed corn Company in Hampton, Iowa. In de herfst nam ik vaak klanten mee naar de Open Dag in Hampton, waar ze ons verschillende variëteiten van maiszaad lieten zien.
Vaak had ik mijn familie verteld dat ze ons vooral niet in de winter moesten bezoeken, want onze winters zijn zo koud en we hebben soms erge sneeuwstormen. Toen we ons bezoek weer terugbrachten naar het vliegveld van Sioux Falls was het nog steeds aardig weer na Kerst. Het vee liep nog buiten op de maïsstoppels en Voortman verklaarde:”Je vertelde ons steeds over die strenge winters, die had ik wel willen meemaken”.

27-03-2009 om 00:00 geschreven door Hetty  

Het dierenarts- en trainingscentrum Doc and Bob bij Orange City, dat al 75 jaar zijn diensten aanbiedt.

Na verloop van tijd nam ik ook weer andere bezigheden op zoals activiteiten voor het Farm Bureau, waar ik al vanaf 1938 lid was. Als plaatselijk directeur had ik heel wat jaarlijkse meetings bezocht. Nu werd ik gevraagd om president van het provinciale Farm Bureau te worden. Dit deed ik graag en was gedurende twee jaar president van het Osceola County Farm Bureau.

Charlie’s oudste zoon Leroy was erg geïnteresseerd in de melkveehouderij en had ook een 4-H project dieren gehouden.
--Ik heb geen goed idee wat dit is . Ik zal het Harold moeten vragen, maar ik denk zoiets als het opfokken van een kalf zoals dat bij ons ook wel gebeurd.—
Hij hield ze bij Harolds kudde en toen Leroy in 1978 slaagde op de Highschool, liet Harold hem onze 8o acre farm huren die hijzelf had gehuurd toen wij in 1969 waren gestopt met boeren

De voorraadtank voor de melk die Harold van me gekocht had op de Sale was nog steeds bij onze boerderij. Harold had een nieuwe melkleiding laten installeren bij zijn eigen farm

Twila’s zieke vaars.
Tot nu toe hebben we weinig gehoord over de kinderen en kleinkinderen van Herman en Nettie behalve als het de boerderij betrof. Vanaf nu verandert er iets en heeft Herman meer tijd en/of interesse om meer over zijn familie te vertellen. Twila is een kleindochter, een dochter van Charlie en Leona.

Twila’s vaars deed het erg goed voor een 2 jarige. Maar juist toen ze zou moeten afkalven van haar tweede kalf werd ze ziek. Onze plaatselijke dierenarts waren teleurgesteld omdat ze de oorzaak maar niet konden vinden en stelden voor om Twila’s koe naar Ames te brengen naar Veeartsenij afdeling van de State of Iowa University. Toen ze een paar dagen later belden vertelden ze dat Twila’s koe had gekalfd, maar dat het kalf dood was en dat ze niets voor de zieke koe meer konden doen. De koe was verzekerd voor 1000 dollar en ze vroeg de verzekering dat bedrag uit te keren. Die weigerden echter en vroegen om te bewijzen dat de koe dood was. Ze zeiden dat ze de veearts maar moesten bellen van de State of Iowa University. Die zeiden toen dat de koe nog leefde maar niet konden genezen en haar weg zouden doen. Uiteindelijk kreeg Twila toch het verzekerde bedrag uitbetaald.

Harold had eens een koe die niet veel wilde eten nadat ze gekalfd had. De plaatselijke veearts had geen idee en verwees ook door naar de Veeartsenij- afdeling van de University van de staat Iowa. Ook die wisten het niet en Harold haalde haar zieker op dan ze erheen gegaan was.
Toen bracht hij haar naar de ziekenboeg van de dierenarts in Orange City die veel kennis van paarden en koeien had. Op dat moment was de veearts er niet en ging Harold weer naar huis. Er kwam de eerste dagen geen telefoontje van de veearts en toen ik naar Sheldon moest besloot ik langs Orange City te rijden om te kijken of de koe nog leefde. Toen ik bij de behandelboeg voor koeien kwam zag ik onze koe van het verse stro eten waar ze op lag. En ze had een behoorlijk gevuld uier. Ik ging naar het kantoor van de veearts en vroeg hem wat ze met de koe hadden gedaan nu ze er toch weer normaal uitzag. Hij vertelde dat de koe een slag in de maag had gekregen bij het afkalven. Normaal opereren ze bij een draaiing van de maag, maar daar was de koe te zwak voor. Daarom legden ze haar op de rug en liet daarop zijn helpers op de maag stampen en kregen die weer in normale positie. We kregen dus de koe weer terug en ze deed het nadien nog heel goed.
Deze veeartsenpraktijk in Orange City had niet alleen veel verstand van koeien en paarden, maar ook toonden ze een speciaal grote liefde voor Belgische paarden. Hij hield verscheidene Belgische paarden die allemaal goed getraind werden door een knecht. Hij had ook een stoeterij.
We stopten hier ook toen Hein en Coba en Sjoerd en Hermien bij ons waren en ze lieten ons toen deze perfect getrainde paarden zien.

Het dierenarts- annex trainingscentrum Doc and Bob, waar ook pa en mama zijn geweest is te vinden door op de titel van dit stukje te klikken: Allemaal beestjes. Je komt dan op de website van dit centrum.

De Belgische paarden bleken niet die dikke Belgen te zijn die wij kennen, maar hebben wat weg van het Gelderse ras dat ook bij ons vroeger voor landbouw- rijpaard werden gebruikt.

26-03-2009 om 00:00 geschreven door Hetty  

De hele Amerikaanse familie Eggink.
Waarschijnlijk is de foto gemaakt ter ere van hun 40 of 45 jarig huwelijk.

Het was duidelijk dat ik nog niet genoeg hersteld was om terug te kunnen gaan naar Arizona om te gaan werken aan die school voor Indiaanse kinderen. Ik trok me ook terug uit andere activiteiten.
Die herfst vroeg schoonzoon Curtis wat ik van plan was om nu te gaan doen. Ik zei hem dat ik het niet wist. Hij adviseerde me om te gaan schrijven, net als mijn vader had gedaan toen hij ouder werd. Hij had de band gezien met het interview dat op de Hollandse tv uitgezonden was toen vader al 93 was. Omdat Harold zijn nieuwe melkstal klaar had en de koeien naar zijn eigen farm verhuisd waren, zou ik ook hier bij huis weinig meer te doen hebben.
Nu besloot ik om te gaan schrijven. Ik kocht een typemachine en zocht iemand die me typeles kon geven, maar die was niet te vinden. Daarom moest ik het mezelf aanleren. Een ander probleem was dat ik alleen Nederlands had leren schrijven. Mijn Engelse spelling was daarom wat zwak. Maar ik ging aan de slag met het schrijven van allemaal korte verhalen die te maken hadden met mijn leven.
Zo gauw ik echter weer voldoende hersteld was om wat werk te doen ging ik naar Harolds farm om ’s morgens de kalveren te voeren en wat lichte werkzaamheden te verrichten.

Zo schreef ik in verloop van tijd die serie korte verhalen. En in 1980 vroeg ik mevr. Meryl Stanton, die ook voor verschillende mensen en organisaties schreef, of ze mijn schrijven zou willen bundelen tot een boekje. Dat wilde ze wel. Ze corrigeerde en verzorgde zo 100 boekjes voor 2,50 dollar per stuk. Ik verkocht er wat en gaf er ook een aantal weg aan vrienden en aan diegenen die interesse toonden in het lezen van dit boek.

Toen Herman in 1996 met Harold in Nederland kwam was het voor Harold de eerste keer. De verjaardag van Tante Jo werd in grote kring gevierd in de Wildenborchse Kapel en de familie werd hierbij uitgenodigd. Hier ontmoetten we dus onze neef Harold. Het was zo apart toen we kennismaakten. Het was net of ik met een oudere broer praatte. Het boek van ome Herman kwam ter sprake. Het leek mij best interessant om te lezen wat hij allemaal in zijn leven had meegemaakt en Harold beloofde om er één op te sturen.
Ik weet nog dat het boek in de brievenbus zat en dat ik in de auto onder de kapschuur begon te lezen en dat ik een kwartier later nog in die auto zat te lezen.
Nu ben ik dan begonnen met het vertalen en beleef de Avonturen van Herman Eggink, die Achterhoekse jongen die naar Amerika wilde om boer te worden, weer opnieuw!

25-03-2009 om 22:02 geschreven door Hetty  

Eenmaal thuis vond ik dat de pauwen wel weer los konden lopen na de lange winter in de kippenren. Harold en Luella hadden ze goed verzorgd. Ze molken nog steeds op onze farm. Het bouwen van hun nieuwe melkstal op onze gezamenlijke farm begon op te schieten. Ik had weinig interesse om nog langer partner te zijn en toen Harold genoeg geld kon lenen bood hij aan om me uit te kopen. We vonden dat een goed idee, want we hadden ook nog steeds onze eigen farm die Harold van ons huurde.
Nadat ik de kippen en de pauwen vrij had laten lopen gingen de kippen ’s nachts naar hun kippenhok, maar de pauwen gingen ’s nachts boven in de boom of op een gebouw zitten . Een paar dagen nadat ik ze los had gelaten kwamen er een paar honden bij ons rondstruinen en viel de pauwen aan.
De pauwenhen ontsnapte door boven op de open silo te vliegen en viel er in. De volgende morgen vonden we haar ongedeerd, maar de pauwenhaan was een mijl zuidelijk gevlogen naar een buurman. Met z’n lange staart kan hij een behoorlijk stuk vliegen, wat de hen met haar korte staart niet kan. Onze buurman Billie Stein belde om te zeggen dat de pauwenhaan bij hen was en met hulp van de kleinkinderen konden we hem weer vangen en mee naar huis nemen.
Toch was de haan niet in orde en ik nam hem mee naar de dierenarts. Die ontdekte dat hij wat ribben gebroken had. Hij ging dood , maar was hij eerder behandeld dan had hij nog een kans gehad met medicijnen.
Een paar jaar later kwam er opnieuw een hond van een buurman langs die een pauwenhen op haar nest met eieren ontdekte en aanviel. De hen wilde haar eieren beschermen en overleefde het niet. Nu wist ik wiens hond het was. Ik ging naar die buurman en vertelde hem over de ellende die zijn hond veroorzaakt had. Hij vertelde dat het een verzekeringskwestie was en vroeg hoeveel de schade was. Ik wilde redelijk zijn en vroeg 40 dollar, maar ik voegde er aan toe wanneer die hond nog eens op mijn erf kwam dat ik hem af zou schieten. Al snel na deze gebeurtenis kwam de hond weer op ons erf en ik vroeg Harold om de hond af te schieten. Harold probeerde dat, maar schoot hem in de achterpoot en de hond rende naar huis op drie poten. Buurmans dochter kwam klagen, maar Nettie vertelde haar dat haar vader gewaarschuwd was. Onze buurman kreeg de 40 dollar van de verzekering maar weigerde die aan ons te geven nadat wij op zijn hond hadden geschoten. Ik rapporteerde het bij het Courthouse en zij stuurden hem een aangetekende brief waarin ze hem sommeerden de 40 dollar naar het Courthouse te brengen en zij zouden het aan mij geven. Nu moest hij ook nog die extra onkosten betalen.
De pauwen die we als hobby hielden hadden zomers veel aandacht nodig wanneer de haan die mooie lange gekleurde staart verloor, maar in het voorjaar zou hij weer met een mooie gespreide staart staan. Hij stond vaak dicht bij de weg en veel mensen stopten even om onze pauw met die mooie staart te bewonderen. We zijn er eens mee naar een show geweest en werden gevraagd voor het jaar er op maar toen kostte het veel moeite de haan te vangen. Toen Charlie kwam vroegen we hem om de haan te vangen, maar de haan schrok zich een ongeluk van Charlie en vloog naar buurman Stein.

24-03-2009 om 13:10 geschreven door Hetty  

Deze winter gingen we toch weer naar Tempe, Arizona om samen met andere gepensioneerden te werken bij de school voor Indiaanse kinderen. Netty hielp in de keuken met eten klaar maken voor de leerlingen en de werkers. De Indiaanse dame die de leiding had in de keuken moest zich terugtrekken vanwege problemen met haar benen. Toen nam Netty die taak op zich. Ik werkte meestal met studenten die één dag per week mee mochten werken om wat geld te verdienen. Omdat de Indiaanse jongeren vreemd tegenover ons blanken staan werd er weinig gepraat, maar bleven wel vriendelijk. De studenten kwamen uit verschillende stammen en hadden moeite om zich op hun gemak te voelen. Hun begeleider rev. Harry van Dam is getrouwd met Netty’s nicht Tressa van Heuvelen. Hij is een dominee die alleen met Indianen werkt.

Er moest een nieuw gebouw gebouwd worden om meer ruimte te krijgen om studenten privé te kunnen helpen met hun problemen. Omdat ik niet goed ben in timmeren deed ik vooral de opruimklussen samen met hulp van de studenten, bv het wegbrengen en legen van de vuilniscontainers op de gemeentelijke plek daarvoor.
Een 17 jarige jongen die familie was van de voorman in de werkplaats reed meestal, maar hij was een roekeloze chauffeur. Hij was al vaak containers verloren wanneer hij te snel door een bocht ging.
Nadat de timmerlui de zaagtafel niet meer nodig hadden in de nieuwgebouwde ruimte moest die met de pick up weer teruggebracht worden naar de werkplaats . De opzichter vroeg me op die zaagtafel vast te houden terwijl die 17jarige knul terugreed naar de werkplaats en dat deed hij opnieuw zo fors dat hij de zaagtafel èn mij verloor.

Later is me verteld dat ik 3 of 4 dagen bewusteloos ben geweest. Harold Charlie en Berdena vlogen naar Arizona om me te bezoeken, maar daar weet ik niets meer van. Ik werd naar een ander ziekenhuis gebracht om beter te kunnen worden geopereerd. Ik herinner me daar alleen van dat ik een gesprek opving van Netty die de dokter vroeg waarom ze me niet wilden opereren. Die dokter antwoordde dat een operatie fataal kon zijn en dat er een 50/50 kans was op herstel. Ik kan me niet herinneren dat ik ze gezien heb, maar wel wat ik hoorde.

Na 7 weken in verschillende ziekenhuizen te hebben doorgebracht, werd ik ontslagen. Maar ik kon nog niet werken. Het was warm in die maand april en ik was meest op mijn kamer. Toen ik weer voor het eerst op school kwam wachtte me een grote verrassing. Alle Indiaanse jongens kwamen me om mijn hand te schudden. Dat betekende dat ik hun vriend was. Dit handen schudden betekende meer voor me dan een hele hoop geld.

Ik had het warm en wilde het liefst naar huis, hoewel Netty nog tot het eind van het schoolseizoen eind mei zou moeten blijven. Omdat de dokter me niet met de auto die reis wilde laten maken kreeg ik toestemming om met het vliegtuig te gaan. In Sioux Falls werd ik opgewacht door Leona. Die bracht me weer thuis. Leona en Luella zorgden heel goed voor me en ik was heel blij weer thuis te zijn in een koelere omgeving. Zondags namen Charlie en Leona me mee naar de kerk in Melvin, hoewel ik nog een stok nodig had, maar het was goed om weer bij vrienden terug te zijn.
Mijn hoofd was nog niet helemaal helder en ik kon me nog niet goed herinneren wie me allemaal kaarten hadden gestuurd. Hank die gestationeerd was in El Paso bracht Netty met de auto eind mei weer thuis. Hij had zelf nog geen vakantie en vloog weer terug naar El Paso, Texas.

Deze zomer kwamen Gerit Voortman en Hanna met mijn zuster Heintje naar ons toe, ik denk vooral vanwege het nare ongeluk dat ik in februari gehad had. Op een warme dag gingen Gerrit en Heintje Harold helpen met het weg schoffelen van de mais tussen de sojabonen. Toen ze weer terug waren tussen de middag was Gerrit zó warm en rood in z’n gezicht. Hij moest eerst een koude douche nemen, maar erna tijdens het eten bleef het zweet maar stromen. Ik denk dat hij oververhit is geweest.

23-03-2009 om 00:00 geschreven door Hetty  

Toen opa een jaar of 93 was was er een uitgebreid interview met hem op de tv. Het programma Een ander mens waarin steeds een gesprek met bijzondere mensen te zien was, werd dit keer aan Johan Eggink gewijd. Bijzonder om te zien hoe hij helemaal zichzelf was.

22-03-2009 om 09:11 geschreven door Hetty  

Opa, al schrijvend, op zijn favoriete plekje in de keuken.

November 1974 overleed mijn vader. Deze winter zouden we niet naar Arizona gaan omdat we met Kerst nu thuis wilden zijn.
We kregen zaterdags een telefoontje dat vader overleden was en de begrafenis zou pas op donderdag zijn. Ik kon het redden om er toch bij te zijn. Via Minneapolis, Boston en Londen kwam ik … nee niet in Amsterdam, maar in Straatsburg aan. Vanwege de mist op Schiphol kon er geen vliegtuigen landen. Met veel moeite werd er een gepensioneerde buschauffeur gevonden om ons naar Amsterdam te brengen. Ik reisde samen met een Amerikaans echtpaar die die middag al op een legerbasis hadden moeten zijn en het was al 11 uur ’s avonds. Ze voelden zich compleet verloren omdat ze de taal niet spraken. Bij de informatie balie legde ik alles voor ze uit en er bleek een buschauffeur beschikbaar om ze naar die Amerikaase basis te brengen.
Ik had mijn broer Bram al een paar keer gebeld vanaf het vliegveld, maar kreeg geen antwoord, toen ik plotseling een hand op mijn schouder voelde. Het was Bram die al voor de derde keer op Schiphol was. Hij bracht me naar Jo en Hendrik Jan Groot Nuelend. Het was ondertussen half 4 in de morgen. Bram ging terug naar Amsterdam en ik ging nog even wat slaap inhalen.
Die middag werd de afscheidsdienst gehouden in de kerk in Barchem.
Ds Barnard, tevens een goede vriendin van opa, leidde de dienst hoewel hij geen lid meer was van de NH kerk. Hij kon zich daar niet meer in vinden omdat hij vond dat de houding van de kerk tijdens de oorlog niet genoeg anti -Duits was geweest.
Voor de dienst werd gevraagd wie een dankwoord wilde uitspreken na de begrafenis op het kerkhof en een dankgebed voor en na de broodmaaltijd. Iemand deed de suggestie dat de oudste- ik dus- dat het beste kon doen. Ik deed het, maar had er grote moeite mee.
Tijdens de dienst was alleen het hoofd van mijn vader te zien achter glas. Je kon zien dat zijn lichaam niet gebalsemd was.
Ik bleef nog een paar dagen bij de familie en toen ik naar huis ging kreeg ik een tape mee met een interview op tv waarin mijn vader als 95 jarige als een bijzonder mens en schrijver te horen was.

22-03-2009 om 09:07 geschreven door Hetty