Collega Joop helpt bij het koken op het brugklaskamp.

Dan slaat het noodlot toe. Zo noem je dat toch! In de kerstvakantie krijgt ze een herseninfarct, denken ze. Ze is in één klap haar korte geheugen kwijt. Frits- een andere collega- en ik bezoeken haar regelmatig. Sjef schrijft alles wat er gebeurd was op in een schrift zodat ze na kan lezen wat ze meegemaakt heeft. “Wat is het vandaag voor dag”? vraagt ze iedere keer. Ik zeg dan bv 26 januari. “Oooo, “zegt ze dan,”Sjef was gisteren jarig en ik weet er niets meer van”. En dat terwijl we in het schrift lezen dat ze naar huis is geweest en haar zus heeft ontmoet op de verjaardag.Ze beseft dat er iets heel ergs aan de hand is.
Als ze weer thuis is ga ik geregeld met haar op pad…bibliotheek…winkelen…eindje rijden. Sjef is in die tijd overspannen thuis, maar aan het werk kan hij zo niet meer. Maar thuis gaat het ook niet met haar. Uiteindelijk wordt Bernadien ter observatie opgenomen in Groningen. Het blijkt dat alle ellende veroorzaakt wordt door een virus in de hersenstam. Ook hier ga ik of met Wim of met Frits naar haar toe en wandelen we samen de stad in. Op een keer ben ik al een uurtje samen met Frits en Bernadien op stap geweest. We zitten nog even in de hal. Frits gaat even naar het toilet en wanneer hij terug komt zegt ze:”Oooo Frits, wat leuk dat ik je zie”. Wat hebben we met hen te doen!
Het is de oude Bernadien niet meer.
Ze wordt wat later opgenomen in een opvang voor jong dementerenden in Assen. Daar heeft ze een mooi eigen appartementje. Sjef komt praktisch elke dag op de motor naar Assen en haalt haar iedere week ook een keer op naar huis.  Frits en ik gaan ook daar regelmatig bezoek. Ze herkent ons altijd. We nemen vaak  puzzelboekjes mee, want daar is ze gek op. Ze hield altijd van lekker ruiken en ik had ook een keer zeepjes meegebracht in de vorm van varkentjes. “Wat moet ik daar mee? Neem die maar weer mee”! We praten altijd over die goeie oude tijd en nemen haar mee naar restaurantjes om even in een andere omgeving te zijn.