De Bonekamp.

In Barchem waar opa en opoe Eggink op de Boskamp woonden leek het redelijk rustig gedurende de oorlog ’40- ’45. Veel onderduikers vonden er een schuilplaats maar ook in Linde was dat het geval. In Linde in de Draaimölle vertelt een van de samenstellers over zijn ervaringen als kind in deze buurtschap. Hoe moeder op 10 mei 1940 in zijn slaapkamer kwam:”Kinder, de oorlog is begonnen. Ze laot de bruggen in de lucht vliegen. Voor hun huis lag een brug over de Hissinkbeek en ze vroegen moeder:”Wanneer geet onze brugge dan de lucht in?” De mensen uit de buurt stonden in groepjes bij elkaar en tuurden de lucht in naar de twee- motorige vliegtuigen die laag over kwamen vliegen. Als ze goed keken zagen ze de zwarte kruisen op de romp en onder de vleugels. Mensen uit de buurt gingen nog gauw even naar Vorden om boodschappen te doen. Nederlandse militairen kwamen haastig aangefietst vanuit Ruurlo om achter de IJssellinie te komen. “Ze komt d’r an”, werd er geroepen.
Toch merkten ze in Linde, verstopt in de Achterhoek de eerste jaren weinig van het oorlogsgeweld.. ja de voorschriften, het kabelwachtlopen ’s nachts, de luchtwachtdienst en de distributiebonnen.
Maar dat veranderde en ze moesten steeds vaker ’s nachts hun bed uit en naar de kelder van moeder. De R.A.F. voerde bombardementen uit op het Roergebied en ze hoorden de vliegtuigen overdaveren, een indringend en angstig geluid. Als de laatste aanvalsgolf voorbij was zagen ze over de enk het rossig oplichten en soms een lichtflits van een neerstortend brandend vliegtuig. Terug naar Engeland kozen Engelsen een andere route. Alleen de aangeschoten vliegtuigen die nog met één draaiende propellor probeerden thuis te komen kwamen terug over de Achterhoek en werden opgewacht door de Duitse nachtjagers en meestal neergehaald.
Zo ook op zondag 31 mei 1942, een maanverlichte nacht, werden ze wakker van geknetter in de lucht en een hevig geraas. Ze vlogen het bed uit en zien nog net richting Bonekamp iets groots en donkers voor de maan schuiven. Direct erop een zware klap en een enorme steekvlam. We vlogen de trap af, hadden danig de schrik te pakken. Je hoorde mensen naar elkaar roepen, het vee in de weide loeide angstig.
De Wellington machine was vlakbij Ruiterkamp in de enk neergekomen en het werd een enorme vuurzee.. Ze waren daar echt door het oog van de naald gekropen. De verkoolde resten van de zes bemanningleden zijn op het Vordense kerkhof begraven.
Toen ikzelf in de 6e klas zat van de School met den Bijbel mochten we op 4 mei mee, precies 10 jaar na de bevrijding, om rondom de graven van de omgekomen Engelsen en Canadezen te zingen en te herdenken.