Ik ben alien in space, en gebruik soms ook wel de schuilnaam zotspook.
Ik ben een vrouw en woon in in het spokenkot (spokenland) en mijn beroep is zorgkundige.
Ik ben geboren op 14/03/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: tuinieren, turnen, dansen, fietsen, reizen en uitstappen maken, Barbie- en Bratzpoppen verzamelen, mazen, haken en breien..
M'n andere grote hobby is de Russische Tsaren verzamelen, en vooral de laatste tsaar met z'n familie boeien mij enorm.
Maria de derde dochter van de tsaar. ( m'n voorkeursprinses)
Het levensverhaal van Maria.
-----------------------------------------
Maria is dus de derde dochter van de Tsaar en Tsarina van Rusland, ze
is geboren op 14 juni 1899. Voor haar waren haar oudere zussen, Olga en
Tatiana, en na haar haar jongere zus Anastasia en broer Alexis.
Maria was een engel lief, leuk en
stevig en met grote
ogen. Ze was een warm en een liefhebbend kind en wilde met een
soldaat
trouwen en wel 20 kinderen grootbrengen. Eens toen maria iets
ondeugends had gedaan merkte haar vader dat hij blij was te ontdekken
dat Maria ook iets menselijks had. Maria was zo goed dat haar zusters
haar de stiefzus noemden , ze droeg graag een witte jurk en een hoedje
met bloemetjes op. Ging graag naar de Baltische kust met haar familie.
Ze hadden ook een eiland om te spelen, dit heette kindereiland, er
stond een speelhuis op en dit was nabij Tsarkoje Selo, of het
tsarendorp genoemd. Hier woonden de familie, ze gingen ook vaak in het
Alexanderpaleis wonen dat in de buurt lag en ook als bescherming voor
de familie. Marie was graag gezien bij de jonge officieren in Livadia,
ieder kind kreeg een oppas als officier en ook op hun jacht de
Standaard kregen ze bescherming, als ze uitvoerden naar de Krim, want
Livadia lag in de Krim, hier was de temperatuur heel mild, en ieder
jaar in de lente voeren ze uit om van de prachtige seringen te
genieten, ze had ook een speciaal parfum dat naar seringen rook haar
broerke Alexis had de hemofilie, of de bloederziekte, ze wist niet
welke ziekte haar broerke had of welke erfenis ze kon hebben op haar
zonen. De tsarina had deze ziekte overgedragen op haar zoon, hemofilie
patienten hebben geen stollingsfactoren in hun bloed en kunnen bij
iedere bloeding doodbloeden..
Nadien werd ze beschermvrouwe van een klein hospitaal, in de grote
wereldoorlog, (een lazaret) in Fjodorvski Gordosk, ze hielp in het
ziekenhuis de gewonde soldaten verplegen, die er naartoe kwamen.
In hun kindertijd speelde ze graag toneel, onder begeleiding van hun
gouverneur, ze kregen ook les, in geschiedenis, talen, wiskunde,
natuurkunde, voordracht, godsdienst, gedichten voordragen, toneel, en
fotografie.
Tijdens de bezetting van hun paleis vroeg Marie in gezelschap van haar
moeder aan de soldaten om loyaal te blijven aan de paleiswacht.
Tijdens hun gevangenschap in 1917 in Tsarkoje Selo, waren de kinderen
van de tsaar ziek, besmet met mazelen, dan hielp ze haar moeder dag en
nacht met de verzorging van haar zussen en broer, tot ze zelf op een
dag niet goed werd. Ze kreeg zeer hoge koorts en men vreesde voor haar
leven, maar na een goeie verzorging werd ze beter. Ze kinderen lieten
hun lange haren zeer kort knippen na hun ziekte en droegen pruiken.
Nadien werden ze op transport gezet naar Tobolsk, in Siberie, waar ze
werden gevangen gehouden in het huis van een gouverneur. Het leven was
dagelijks redelijk aangenaam, en sober, ze kregen les van hun
overgebleven gouwerneur en ouders. Marie had goudblond lang en dik
haar, blauwe ogen, en ze was de mooiste van alle tsarendochters, ze was
in haar gevangenschap uitgemergeld. In april werden ze op transport
geplaatst naar Jekaterinenburg, de meisjes besloten wie mee ging en het
werd Marie die haar ouders zou vergezellen. De anderen bleven bij hun
zieke broertje. Ze wisten niet waar ze naartoe gingen. Marie had een
haastig gesmokkeld briefje geschreven, de reis was verschrikkelijk, 300
kilometer ver, dooreengeschud op sleden, omringd door soldaten, het
grondwater was bevroren, ze gingen van Tobolks naar Tjoemen. Dan ging
het met karren, met een versleten matras op de bodem en wat kussens met
wat dekens. s' Nachts sliepen ze in boerenhutten. In Tjoemen
aangekomen werden ze in een eerste klas trein gezet. Het was een
speciale trein die reed naar Jekaterinenburg, waar ze in een
bagagedepot over gingen op wagens. dit was 30 april 1918. De
keizerlijke gevangenen werden dan onder luid gejoel door de stad naar
het huis met speciale doel gebracht. Ondertussen waren ook de andere
kinderen aangekomen, na een maand, die hadden hun kostbaarheden en
juwelen in de zoom van hun jurk genaaid of in kussens. Hun codenaam
was medidcijnen of snoep. Marie had in het huis een mis
geimproviseerd. In de buurt kwamen nonnen voedsel voor het gezin
brengen toen ze wisten dat de zoon zeer ziek was. Marie hielp ook de
soldaten bij de afwas en was heel galant. de soldaten waren blij om met
haar om te gaan. Ze was het zonnetje in gevangenschap. Op 15 mei
werden de ramen dichtgespijkerd en verduisterd zodanig dat de
gevangenen niet naar buiten konden kijken. Hun tijd brachten ze door
met lessen, toneel spelen, verhaaltjes schrijven, voordragen, enz..
als kost kregen ze soldatenkost en soep. Maria verjaarde in het
Iepatiewhuis zoals het huis met het speciale doel heette. Ze werd 19
jaar. In de nacht van 16 op 17 juli 1918 werden allen naar de kelder
geroepen, er kwam een groep soldaten en de hele familie werd
doodgeschoten. Marie en Anastasia zaten gehurkt tegen de muur gebukt
met hun hoofd in hun armen en twee mannen vuurden op hun hoofden, na 20
minuten was alles stil.
De lichamen werden weggedragen en op een vrachtwagen weggereden en in
een mijnschacht Gamina Jama (een oude ijzermijn) gedumpt nog diezelfde
nacht. Een paar nachten nadien werden ze in de buurt begraven in een
onbekend graf in het dorpke Koptjaki ( hier staat nu het klooster van
de heilige martelaren). Ze zijn gevonden in 1979, maar na een eerste
onderzoek zijn de graven terug dichtgemaakt omdat het communisme er
niets van wilde weten. Pas na de glasnost in 1989 maakten ze de maakten
ze bekend dat het graf was gevonden, na de val van het communisme zijn
ze opgegraven op 17 juli 1991, en voor onderzoek naar een labo
gebracht waar ze in een glazen kist lagen tot 17 juli 1998 , 80 jaar na
hun dood zijn ze herbegraven in ST Petersburg met een staatsbegrafenis
in de St Peters en Pauluskathedraal, maar twee kinderen ontbraken er en
dit waren de kroonprins en z'n zus Maria. In 2007 werden in de
omgeving van Jekaterinenburg nog botresten gevonden, en na DNA
onderzoek bleken het de stoffelijke resten van de twee andere kinderen
te zijn. Dit maakte de goeverneur van Jekaterinenburg bekend in april
2008. Ze werden allen heilig verklaard op 14 augustus 2000 in de
Russische Orthodoxe kerk heilig verklaard samen met nog andere
martelaren, de feestdag is op 4 juli. Nicolaas 2 en z'n familie kregen
op 1 oktober 2008 eerherstel als slachtoffers van de politieke
onderdrukking. Er zijn heel veel mysteries rond de verdwijning van
deze familie gemaakt, ook boeken met veronderstellingen, maar van zodra
ze opgegraven zijn , zijn alle verhalen gefantaseerd en mysteries
opgelost. Niemand van de familie is kunnen ontkomen, ze zijn allen
vermoord, ook Anastasia van wie er zoveel filmen en verhalen gemaakt
zijn, zijn gefantaseerd.
Moskou : Russische archeologen hebben mogelijk de overblijfselen
ontdekt van twee kinderen van de laatste Russische tsaar Nicolaas II .
Bolsjewieken schoten de leden van het gezin van de tsaar in 1918 dood
in Jekaterinneburg. Waar de resten waren, was tot nu toe niet bekend.
In de buurt van Jekaterinneburg werden bij een archeologische expeditie
de botten gevonden van een jongen die ongeveer dezelfde leeftijd had
als de troonopvolger Alexej en botten van een jonge vrouw mogelijk
dochter Maria. De resten werden naar een gerechterlijk lab gestuurd
voor verder onderzoek. De rest van het gezin Romanov de tsaar, z'n
vrouw en drie dochters zijn in 1998 bijgezet in de graftombe van de
kathedraal in ST. Petersburg. Hun botten waren geidentificeerd met een
DNA test.
Mijn grootvadertje, is geboren in een klein dorpke, hij had al heel vroeg z'n vader verloren, hij had nog twee zusjes, en een broerke die jong gestorven waren. Hij had nog een ouder broerke, en hij was de middenste van de vijf. Hij heeft bij z'n oom en tante gewoond, en z'n moeder zou opnieuw gehuwd zijn nadien. Hij is gehuwd met een groottante van mij, die is al op jonge leeftijd gestorven, Hij bleef zitten met twee kleine ukkies. Hij is toen hertrouwd met m'n grootmoeder. Ze kregen samen vele kinderen. In 1914 werdt hij opgeroepen op 33 jarige leeftijd hij moest gaan strijden in de eerste wereldoorlog. Ik weet helaas niet waar hij is geweest, Men beweerdt dat hij heeft gestreden aan de Yzer, in de loopgraven, maar heel zeker ben ik er niet van Anderen beweren dat hij aan de forten van Luik heeft gestreden. Welk fort is mij ook onbekend. Jammer, anders ging ik het is een bezoekske brengen. Hij is krijgsgevangen gemaakt door de Duitsers en werd weggevoerd naar Duitsland Dit was een heel onbekend land voor hem, want in die tijd was er niet zo veel informatie. Hij zou gebracht zijn in Solingen, en zou gewerkt hebben in de metaalindustrie vooral om messen te maken, of naar Soltau kort bij in Nedersaksen waar men ook werkte en dit vooral met de ontwikkeling van Duitsland zoals de ontwikkeling van spoorwegen en treinstellen, metaalbewerking, messen, prikkeldraad, kannonen, geweren munitie en machinegeweren, gifgaswapens maken, transporttechnologie, duikboten, luchtschepen en vliegtuigen, en of op boerderijen helpen bij de oogst of het boerenleven, maar verder is mij er helaas niks van bekend. Hij zou er vier jaar verbleven moeten hebben als krijgsgevangene. Na de oorlog werden alle gevangenen bevrijd en gingen ze naar huis. Hoe zouden ze zich hebben kunnen aanpassen na zoveel jaren, zo ver weg van huis en van vrouw en kinderen. Hoe zou m'n grootmoeder toen voor haar kinderen hebben moeten zorgen. Ze zouden een hoeve gehad hebben, en zouden daar enigzins van kunnen leven hebben. Na de oorlog nam m'n grootvader z'n oude ambt weeral op namelijk het van landbouwer. Het zou ook zeer zware arbeid geweest zijn, veelal met paard en ploeg, zoals ik dit in m'n jonge jaren nog herinner. EErst het veld omploegen met paard en ploeg, daarna klotten, en daarna het plat rollen en inzaaien. Dan was het afwachten op de komst van de lente waardoor alles ging groeien. Hooien kwam ook aan de orde. In de oogstmaand was het zwoegen en zweten van al dat vele werk op het land. Het graan moest gemaaid worden, in bussels gebonden, dan in hutjes te drogen hangen. Daarna werd het binnen gehaald om het te dorsen, soms met zo'n dorsvlegel, met zo'n oud dorsmachine, zoals ik het in m'n kindertijd nog herinner. Het liedje de boerkens smelten van vreugd en plezier kwam hier ook goed van pas. Dit was dan stro voor het vee en het paard. En de bloem werd gebruikt om te bakken. Aardappelen en rapen, groeiden ook in het veld en deze werden geoogst. De
schillen werden gekookt voor de varkens, de aardappelen werden dan ook
opgeeten juist zoals nu. Z'n vrouw m'n grootmoeder is op redelijke
leeftijd gestorven, zodanig dat hij voor de tweede keer weduwnaar werd,
jammer dat ik die ook nooit gekend heb. In z'n vrije tijd kaartte m'n grootvader heel graag en hij gaf nog een heel goed vloekkonsert erbij. Tjonge,
tjonge, dat was mij wat, hij kon zich zo opjagen hierin, en als hij
niet won dan was hij heel kwaad en kon hij goed vloeken als de beste,
zoals dat steeds ging. hahahaha. Helaas heb ik hem niet lang gekend,
hij was m'n peter, ik was nog maar een kleuter en herinner hem mij als
een zieke oude man die bij een dochter een onderkomen had gevonden en
er goed verzorgd werd. Hij had een beroerte gekregen tijdens een kruisprocessie, en was nadien verlamd en was hulpeloos. Hij heeft zo nog drie jaar lang geleden hulpeloos en verlamd. toen hij bij z'n dochter aankwam was hij nog een koe en een paard rijk. Ik
heb hem ooit een bezoekske gebracht na de hoogmis, wat er nog in die
tijd was. Samen met m'n pa zijn we hem dan maar gaan bezoeken. Hij lag
daar bedroeft en zo ziek, hij was ook verlamd van die beroerte. Hij had
ook nog een hemelsblauw hemd aan, hij had korte donkere haar en een
snorretje, en nog grote oren zowat van die flaporen. Zo kon hij heel
goed horen, maar ik weet niet of hij nog goed hoorde.. Hij is in die
zomer nog gestorven, en ligt begraven bij de oudstrijders op een
erebegraafplaats. Zo herinner ik mij m'n grootvader, ik was amper zes
jaar oud, heb ook nooit een nieuwjaarsbrief naar hem kunnen schrijven
en dit vond ik altijd zo spijtig als de anderen in de school dit wel
mochten en ik niet. Ik heb hem vandaag nog een bezoekske gebracht
aan z'n graf en heb er nog een bloempot opgezet als herinnering aan m'n
grootvader die ook m'n peter was. Dit is een hulde aan mijn
grootvader hij is nog een oudstrijder geweest van de eerste
wereldoorlog, die nu dit jaar in 2008, op 11 november 90 jaar geleden
is geeindigd, nu zijn er helaas geen oudstrijders meer in leven van
deze grote oorlog. Ze zouden ook meer dan een eeuw oud moeten zijn,
indien er nog waren. Hier op de foto m'n grootmoeder en m'n
grootvadertje en eronder het graf waar hij ligt begraven.
My Sarie Marais is so ver van my hart,
Maar'k hoop om haar weer te sien.
Sy het in die wyk van die Mooirivier gewoon,
Nog voor die oorlog het begin.
O bring my t'rug na die ou Transvaal,
Daar waar my Sarie woon.
Daar onder in die mielies
By die groen doringboom,
Daar woon my Sarie Marais.
Refrein: O bring my t'rug na die ou Transvaal,
Daar waar my Sarie woon.
Daar onder in die mielies
By die groen doringboom,
Daar woon my Sarie Marais.
Ek was so bang dat die Kakies my sou vang
En ver oor die see wegstuur;
Toe vlug ek na die kant van die Upington se sand
Daar onder langs die Grootrivier.
O bring my trug na die ou Transvaal,
Daar waar my Sarie woon.
Daar onder in die mielies
By die groen doringboom,
Daar woon my Sarie Marais.
Refrein
Die Kakies is mos net soos 'n krokodillepes,
Hulle sleep jou altyd water toe;
Hul gooi jou op n skip vir 'n lange, lange trip,
Die josie weet waarnatoe.
O bring my t'rug na die ou Transvaal,
Daar waar my Sarie woon.
Daar onder in die mielies
By die groen doringboom,
Daar woon my Sarie Marais.
Refrein
Verlossing het bekom en die huis terugkeer was daar,
Terug na die ou Transvaal;
My lieflingspersoon sal er vas en zeker wees
Om my met 'n kus te beloon.
O bring my t'rug na die ou Transvaal,
Daar waar my Sarie woon.
Daar onder in die mielies
By die groen doringboom,
Daar woon my Sarie Marais.
Ik zal nog maar is ne keer komen piepen hier, want ik zie dat ik voorlopig geen bericht meer heb, tja bij gebrek aan tijd zeker, ik zal beslist er nog wel is wat komen opzetten, zorap ik weeral is vrij ben. Ik doe de nacht in een rusthuis, en ja dan moet je overdag slapen, en s'nachts gaan spoken he ! groetjes aan alle bezoekers en binnekort is het spookfeest halloween hahahahaha.
Hier kan je ook nog is een kijkje komen nemen op deze link, ik wist niet dat hij nog bestond, http://smg.photobucket.com/albums/v381/zotspook/ alvast veel kijkplezier ermee. groetjes.
Hier een icoon van de hele tsarenfamilie.
Maria en Olga
Maria met haar zusssen en haar broer.
de tsarenfamilie allen
MARIA 
OLGA
Een prachtig kroostrijk huisgezin he! Vind je niet en je hebt er zelfs geen last mee.
Hier se ikke in m'n jonge spokentijd op Tenerife voor Pico del Teide hahaahaha, wat heb ik daar ferm rondgespookt, een onvervalst jong spook whoehahahahaha. Waar is die goeie ouwe spokentijd gebleven? In het noorden was het prachtig groen en in het zuiden dor en kaal. Op Pico del Teide het hoogste punt daar keek je op de andere eilanden in de buurt. Ik heb ook rondgespookt op een paar andere van die eilanden in de buurt, Gomera was de moeite waard en Lanzarotte is kaal en droog al die vulkanen daar op Timanfaya dat was ook iets bizar en de andere eilandjes die je er zag waren rotsen. Madeira was ook de moeite om te bezoeken met al die bloemenpracht nog meer dan op Tenerife. Jaja rondgespookt heb ik in m'n jonge jaren of wat dacht je? Een onvervalst avontuurlijk spook. Nu doe ik het ook nog en zelfs wel in Belgie is het de moeite waard om rond te spoken en zeker in de Ardennen is het prachtig, alsook Nederland, 'Zuid Limburg en Duitsland de Eifel
