Niet gestrand

Ik wil niet terug aan wal

waar het schuim van de branding droogt

op het wrakhout van mijn vorig schip.

Ik ben hier niet gestrand

en ben dat minder dan ooit van zins,

want geen jutter schenkt mij aandacht.

Ik kom niet naar de haven

als niemand mijn lading lossen wil,

waarvoor ik al die jaren hard gespaard heb.

Ik zoek niet naar Atlantis

waarin alleen nog deze man geloofde

tot zijn virtuele dromen een gestalte kregen

en ik onverhoeds geënterd

werd, gekneveld en gekielhaald.

Met mijn sextant zwom ik naar de sterren,

vermeed de toren van vuur

en de klippen net voorbij de zandbank

waar alleen nog bootsjongens knopen leggen.

 



22/2/2017

22-02-2017 om 00:00 geschreven door Frankie

Verre klokken







Verre klokken, onhoorbaar

geworden door het luiden van de trommels munten

in de kelders boven ons geweten.

Verre klokken, onzichtbaar

geworden door het krabben in de monoxyde wolken

over de rentenierende ego's.


Verre klokken, ongevoelig

geworden voor het schreien van de huursoldaten

verdwaald in ijle commando's.


Verre klokken, zwaar verminkt

geworden door wansmakelijk veel geboorterecht

van een wegcode die weg is.

Verre klokken, murw monddood

geworden door contraproductief sociaal initiatief

op het rijvak van de spookrijders.

(Hoort U ze nog wel?)




19/2/2017

19-02-2017 om 00:00 geschreven door Frankie

Horeb (erosie van)

Twee tafels op de helling

zonder vangrail voor wat zekerheid,

de teksten zijn gewurgd met rode verf.

Op de helling

met de gothische gebeden

en gregoriaanse sublimatie

van meerstemmige eenstemmigheid.

Op de helling

reizend naar het Atlantis van Josua

rijzend glijdend peinzend nog net niet ontwijd.

Op de helling

als een offergave voor een valse vrede

vrezend voor verder vals gezichtsverlies .

Tien vergeten verzen

op de helling die verzinkt in het ravijn van wreedheid

vergen voortdurend wroeging voor het verleden

toen we de voorrang gaven aan vooruitgang

en bevreesd waren om bijtijds te vegen

en de helling ontkenden

alsof die ons kon vergeten.

Bergop is lastiger

dan verrukkelijk verval

vermomd als een vrolijke vallei.

16/2/2017

16-02-2017 om 00:00 geschreven door Frankie

Ooit een kind

Ik schilder de wereld met woorden,

mijn handen kneden nog enkel teksten;

wat ik lees, doorboort de wortels van mijn hart

en verminkt de dromen van mijn stotternachten.

Ik reis door de resten van mijn streven:

de puzzelstukken kiemen in een winterstorm,

wat zoek is, leidt al jarenlang een eigen leven;

een verrassing kan troost brengen waar de hoop verdwenen is.

Ik keer terug naar de kleine boomgaard

en de hoge duiventil waar het niet langer tocht.

Vanuit mijn perenboom overzie ik het voetbalveld

en ik hoor de weefgetouwen die voor eeuwig dreunen.

Mijn moeder heeft de kachel aangemaakt

met twijgjes, verbannen in de laatste  storm.

Het gasvuur is taboe en mijn voeten bloeden;

dus raap ik vruchten zonder gaten, zonder wespen.

6/2/2017

06-02-2017 om 00:00 geschreven door Frankie

Klimaatvermindering

Nergens zijn de klokken zo bevroren

als de dag dat de herder vruchteloos op schapen wacht.

Nooit smelten kaarsen langer van ouderdom

dan sinds het vuur met cava werd gedoofd.

Niets wordt abstracter door afwezigheid

dan een boodschap die dwarrelt over de oceaan.

Niemand kalmeert de losgeslagen branding,

alleen de lift gaat nog met tegenzin naar boven.



1/2/2017

01-02-2017 om 00:00 geschreven door Frankie