|
Volgend gedicht is bedoeld als laatste publicatie op dit blog. Telkens er een lange periode van inactiviteit optreedt, komt dit te voorschijn. Indien het verdwijnt, is Frankie opnieuw actief geworden (tijdelijk).
Mijn afscheidsgedicht
Finale
Hier schrijf ik dan definitief mijn laatste gedicht.
Daarmee wil ik heden echt niet langer wachten,
Min of meer is voor mij het einde stilaan in zicht,
en dan heb ik decisieve maar klare gedachten.
Niet dat ik besloten heb niets meer te schrijven,
ik hoop dat op dit scherm nog menig vers verschijnt.
En ook dat ik ondanks dit alles in staat mag blijven
te denken dat niets wat ik schrijf ooit verdwijnt.
Mijn voetafdruk is ook niets meer dan de landing
van airbussen op 't vliegveld van Brussel-Zuid,
een afdruk op 't strand in het heetst van de branding
telkens vervagend, niets gaat blijkbaar nog vooruit.
Mijn voet zakt dieper in een blinde losse keienhoop,
mijn schaduw is zo eeuwig als het licht van één dag,
de echo van mijn hartslag vlucht en heeft de vrije loop,
het antwoord op mijn vragen is goed voor de sloop.
Als ik besluit dit als mijn laatste gedicht te kiezen,
is daar bewust een duidelijke motivatie voor,
omdat ik vrees ooit mijn bekwaamheid te verliezen
ongewild verdwaald en op 't verkeerde spoor.
Mijn werk is mijn adem en adem is lucht,
geleend en terugbezorgd aan de atmosfeer.
Mijn laatste gedicht is mijn laatste zucht:
Ik hoest alleen en doe niets meer.
|
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
