September is een maand vol tegenstellingen. Het einde van de zomer, begin van een nieuw schooljaar. Soms met mooie zonnige dagen, dan met grillig herfstweer. Het fleurige groen in de natuur verandert stilaan in een palet van roestbruin, geel en rood. Tijd om de oogst binnen te halen en de vruchten te plukken van het harde werk in het voorjaar. Bloemen proberen ons nog te behagen met hun laatste krachten. Zoals mijn Datura die tijdens het weekend het beste van zichzelf heeft gegeven!
De kunst van de traagheid is één van de voorwaarden om te kunnen genieten van het leven. Hier volgt een voorbeeld uit de praktijk.
Het was op een gure zaterdagnamiddag in de herfst. We hadden boodschappen gedaan en uitzonderlijk een pakje boontjes koffie gekocht, dit naar aanleiding van een artikel dat ik ergens had gelezen. Volgens statistieken staat koffie op de eerste plaats van de geliefde geuren. Het verdient de voorkeur om de boontjes te malen juist voor het zetten van de koffie. Dat gingen we dus eens vlug uitproberen, maar er was een klein probleempje, geen elektrische koffiemolen! Ik dacht koortsachtig na en mijn oog viel op de antieke koffiemolen die al jaren als decoratie op de vensterbank staat. Je weet wel, zo een houten met een laatje waarin de koffie terechtkomt, ooit gekocht op de rommelmarkt. Binnenin zag die er niet echt proper uit. Er zat dus niets anders op dan het oude geval onder handen te nemen. Hij werd helemaal gedemonteerd, tot het kleinste vijsje werd verwijderd. Het hout werd mooi opgeschuurd en afgewassen. Er kwam zelfs een tandenborstel aan te pas voor de hoekjes en kleine randjes. Ons geduld werd serieus op de proef gesteld. Na een uurtje was de klus geklaard en alles kon terug in elkaar gezet worden. Eindelijk, het malen kon beginnen!
Ik verplaatste me terug in de tijd en zag mijn grootmoeder zitten op haar stoeltje naast de Leuvense stoof. De koffiemolen tussen haar knieën geklemd, rustig draaiend aan de hengel.
Ik hoorde de bruine blinkende pareltjes knarsen in de molen, terwijl een heerlijke geur de woonkamer vulde. Nooit heb ik zo genoten van het aroma van een vers gezette tas koffie.
Af en toe kunnen we er voor kiezen om alledaagse gewoontes te doorbreken en te vertragen, zoals het zetten van een lekker tasje koffie!
Enkele weken geleden deed ik mee aan de grote nationale enquëte over boodschappen doen. Deze week viel er een waardebon van 5 euro in de bus als bedanking voor de deelname. Dat was mooi meegenomen! (dat dacht ik toch) De kortingbon was geldig vanaf de aankoop van 50 euro in elke Carrefour of GB winkel. Wij uitzonderlijk naar een Carrefour gereden enkele kilometers verder want hier in de buurt is er geen. Veel meer gekocht dan eigenlijk nodig was. Er was dan ook zoveel meer keuze dan waar wij normaal gaan winkelen. Bijgevolg, aan de kassa een hele grote rekening en sorry deze bon kon niet afgetrokken worden want wij hadden geen klantenkaart. Bedankt Carrefour voor deze mooie geste!
Lieve kleine meid met je gulle lach. Steeds vrolijk en blijgezind. Je speelt, danst en springt. Met jou in de buurt is er altijd zonneschijn. Ik wil af en toe, samen met jou nog even kind zijn.
Voor dag en dauw kruiden geplukt om te drogen. Onze voorraad voor de winterkwaaltjes. Tijm voor de hoest en salie tegen keelpijn en opvliegers. Daar maken we dan een verkwikkende thee van met een lepeltje honing, lekker!
Ik wil de klus klaren voor de zon komt piepen.
De lucht ruikt nog heerlijk fris. Oei, hier stond iets wat ik mis! De basilicum is verdwenen, hier en daar zijn een paar slakken verschenen. Ze smullen van het mediterrane kruid. Alles is stil, nergens een geluid. Dikke zwarte, oranje en bruin. Het is nog vroeg, maar toch al leven in de tuin.
Vandaag naar de markt geweest, dat was lang geleden. We kuieren rustig langs de standjes. Het valt me op dat bijna alle nationaliteiten vertegenwoordigd zijn. Ik voel mij een beetje toerist in eigen stad en het geeft een prettig gevoel. Het heeft wel iets, de marktkramers die om het hardst roepen om hun waren aan te prijzen. Prikkelende geuren bij de kruiden, een palet van kleuren bij het fruit en de groenten. Op de bloemenmarkt ontdekken we nieuwe en erg originele planten.
Onze hongerige magen beginnen te knorren. Het ruikt er heerlijk naar gebraden kippetjes. We laten ons verleiden en nemen er eentje mee voor deze middag. Gemakkelijk, moet ik eens niet koken vandaag. Een beetje verder kopen we nog wat slaplantjes voor in de tuin, lekkere aardbeien en meloen voor dessert.
Er komen donderwolken opzetten en de zon maakt zich snel uit de voeten. Tijd om terug te keren als we nog droog willen thuis geraken.
Een heerlijke, stralende zon vandaag. Daar moeten we van profiteren. Dat betekent vakantie in eigen tuin. Een kleurrijk gedekte tafel op het terras. Een lekker vers visje op de BBQ, vergezeld van een fris wit wijntje. Lekker lui met een goed boek. Meer moet dat niet zijn.
Een van mijn favoriete bezigheden is kokerellen, vooral op een donkere dag als vandaag. Ik ga Kreta naar mijn keuken lokken en er toch een zonnige woensdag van maken. In de zomer verwent Moeder Natuur ons met een overvloed aan groenten, fruit en kruiden. In de tuin staat de basilicum weelderig te bloeien met bladeren bijna zo groot als spinazie en neen, dat is niet overdreven. De geur brengt mij terug naar een ver verleden waar een vriendelijke Kretenzer mij het kruid heeft leren kennen tijdens een rondreis op het prachtige eiland. Sindsdien is het niet meer weg te denken uit mijn keuken. Ik verzamel behoedzaam de groene aromatische blaadjes, pel enkele knoflookteentjes, nog zo een echte reuksensatie! Dit alles verdwijnt in de keukenrobot samen met olijfolie "extra vierge", parmezaan kaas en pijnboompitten en op smaak gebracht met peper en zout. Dat wordt smullen deze avond, zelfbereide pesto met verse goudgele pasta!
HET LEVEN IS EEN GROOT FEESTMAAL.
Nog een bloemetje om deze grijze dag een beetje op te vrolijken.
Zomer? Koud en grijs. De regen blijft maar stromen. Af en toe een zwarte kraai met haar gekrijs en enkele kirrende duiven in de bomen. Donkere dreigende wolken schuiven snel voorbij. Opgejaagd door een gierende wind. Achter het venster van een huisje in de rij, het gezichtje van een treurig kind. Ongeduldig, wachtend op een straaltje zon. Met zijn neusje tegen de ruit gedrukt. Hij was zo blij toen de vakantie begon. Een oudje schuifelt traag langs de gevels, gebukt. Zomer! Vochtig, knoken stram en stijf. Jong en oud snakt naar een beetje warmte. Een weldaad voor geest en lijf.
Mijn geest is een kwelgeest voor het ogenblik. Alsof ik niet meer over al mijn zinnen beschik. Onmogelijk hem het zwijgen op te leggen. Wat is de oorzaak? Ik kan het niet zeggen. Hormonale storingen, depressie, het weer? Ik weet het helemaal niet meer! Hij speelt een gevaarlijk spel en maakt mijn gelukkig leven tot een hel. Nare gedachten spoken door mijn hoofd. Ik word van elke realiteitszin beroofd. Pijnlijke fragmenten spelen me parten, alsof hij een goedkope tweederangsfilm laat starten. Verschillende scenario's spelen zich af, met mezelf in de hoofdrol, dat is straf!
Een gedichtje dat ik teruggevonden heb tussen mijn kattebelletjes en geschreven in 2004 toen het waarschijnlijk een beetje minder goed ging.
Onze kleine Emelie is terug uit Bulgarije. Een beetje gegroeid, haren langer en donkerder geworden en ze spreekt enkel nog bulgaars. Op twee maanden tijd, niet te geloven! Een kind is als een spons wat het aanleren van talen betreft. Spelenderwijs nemen ze alles in zich op. Was het bij ons ook maar zo gemakkelijk om een taal onder de knie te krijgen. Ik worstel al tien jaar om een paar zinnetjes foutloos uit te spreken en te onthouden.
Ondertussen gaat ze hier terug naar de kleuterklas. De laatste week voor de vakantie kan ze nog meepikken. Ze vertelt honderduit, tot groot jolijt van de juf die er geen snars van begrijpt. Een geluk, ze verstaat nog alles in het nederlands. Stilaan zal ze terug overschakelen. Lieve Emelie, we hebben je heel erg gemist en zijn zo blij dat je opnieuw thuis bent.
Volgende teksten heb ik geplukt uit de "Druivelaar" omdat ze bijzonder zijn.
PROBLEMEN ZIJN GEEN STOPTEKENS, HET ZIJN WEGWIJZERS.
Er bestaat iets inherents en natuurlijk, dat voor hemel en aarde was. Bewegingloos en onpeilbaar, staat het alleen en verandert niet; het doordringt alles en raakt nooit uitgeput. Het kan de moeder van het heelal worden geacht. Ik noem het Tau en ik noem het groot. Groot betekent voortgaan, voortgaan betekent ver gaan, vergaan betekent terugkeren.
9 mei Het weer is droog, bewolkt en een beetje minder koud We gaan het rustig houden vandaag. Een bezoek bij de ouders van Vasco. Onderweg krijgen we platte band. Gelukkig gebeurt dit vandaag en niet gisteren of morgen. Gisteren zaten we hoog in de bergen en morgen rijden we naar Sofia, dus dat is goed getimed. In de dichtstbijzijnde garage is de klus op een half uurtje geklaard en kunnen we weer verder. We worden als koningen ontvangen bij de ouders van onze vriend. Op een twee drie staat de tafel vol met zelfbereide lekkernijen. Een zoete likeur op basis van groene walnoten, tomatensalade, dolmades, baklava en vers pruimensap.
We moeten koffers pakken, morgen vertrekken we naar Sofia waar we de laatste nacht zullen doorbrengen bij een nicht. 's Avonds bereiden we onze "amoer", die smaakt overheerlijk!
10 mei Vertrek naar Sofia. Bij de nicht genieten we terug van de Bulgaarse gastvrijheid, er is overvloedig eten en drinken en er worden veel herinneringen bovengehaald over de familie. Zondagmorgen krijgen we nog een rondleiding in het centrum van de stad met zijn fraaie parken, pleinen en monumenten. We bezoeken de Alexander Newski kathedraal waar een orthodoxe kerkdienst bezig is. Een gemengd koor brengt ons met zijn engelengezang in hogere sferen, ik krijg er kippevel van, prachtig! Zo een dienst kan uren duren. Er staan geen stoelen, de mensen lopen gewoon binnen, doen kaarsjes branden en wandelen na een tijdje terug naar buiten. In de namiddag bellen we een taxi die ons naar de luchthaven brengt. Het regent pijpestelen wanneer het vliegtuig opstijgt. Niet getreurd, we vliegen naar de zon, het is 27° in België!
Onze vrienden, die heel religieus zijn, stellen voor met ons naar een "Holy place" te rijden. Een bedevaartsoord gelegen hoog in de bergen op ongeveer twee uur rijden van Plovdiv. Af en toe stoppen we even om onze dorst te lessen aan de talrijke waterbronnen langs de kant van de weg. Ondertussen genieten we van het prachtige uitzicht. Het is een hele klim en het oude autootje kreunt. Het smalle pad slingert zich als een vloeiend lint rond de groen beboste berg. Boven aangekomen is het ijzig koud. Ik ben hier helemaal niet op gekleed met mijn lichte jas en open schoentjes. Niet getreurd, het is een bedevaart en een beetje afzien hoort erbij.
Trappen leiden ons naar boven tot bij een enorm ijzeren kruis. Volgens de legende werd dit kruis tijdens de bezetting van de Turken verstopt onder de grond. Eeuwen later werd het teruggevonden en uitgegraven. Op die plaats kwamen de mensen bidden en vragen om genezing. Naar het schijnt hebben er zich verschillende mirakels voorgedaan. We passeren twaalf kapelletjes, een voor elke apostel. Met lood in de benen komen we uiteindelijk bij het mysterieuze kruis. We moeten het aanraken met beide handen om energie op te doen. Baat het niet, schaadt het niet! Op dat ogenblik begint het hard te regenen en hagelstenen kletteren tegen het ijzeren kruis. We schuilen in een van de kapelletjes en maken van de gelegenheid gebruik om kaarsjes aan te steken. Op het kleine altaar ligt een schrift opengeslagen waar de bedevaarders hun wensen kunnen noteren. Wij volgen hun voorbeeld. Na de winterse bui breekt de zon door de wolken, de mist trekt langzaam weg en we krijgen een stralende lentedag, alsof er niets is gebeurd. We wandelen door het kruisbos naar de bron met het heilig water. Onze vriend Vasco begint koortsachtig te zoeken naar steentjes. Hij beweert dat je er een kruisje in kunt zien, als je gelovig bent tenminste. Vandaar dus ook de naam "Kruisbos". Opgewonden toont hij zijn vondst. Ik doe mijn best en met een beetje fantasie zie ik ook het kruisje in de steen. Ik krijg hem als talisman. Ik moet beloven dat ik het altijd bij mij zal dragen. We gaan ook een kijkje nemen in het authentieke kerkje waar vroeger de pelgrims bleven overnachten. Iemand heeft geld geroken en is bezig met het bouwen van een hotel voor de moderne pelgrims van nu. Spijtig, dit past helemaal niet in het kader.
Op de terugweg gaan we de inwendige mens versterken met een typische tomatensalade en kebab. We stoppen nog even om vis te kopen, neen niet in een viswinkel. Langs de kant van de weg staan grote bassins waar de "Amoer", een riviervis, vrolijk rondzwemt. Eentje wordt er uitgevist met een net en krijgt een hevige klap op het hoofd met een houten knuppel. Thuisgekomen wordt hij onmiddellijk gekuisd. Hij slaat nog een paar maal met zijn staart, het lijkt wel of hij nog leeft maar het blijken de zenuwen te zijn. Ik vind het maar akelig, maar eigenlijk kan het niet verser. Dan gaat hij de ijskast in tot morgen voor ons "laatste avondmaal". Wordt vervolgd.
6 mei, St. Georges vandaag. De zon is van de partij. We rijden door de Rozenvallei richting Stoletovo. Spijtig, het is nog iets te vroeg voor de rozen. Binnen enkele weken verandert deze vallei in een zee van bedwelmend geurende bloemen en worden er rozenfeesten gehouden. Vroeger was er een bloeiende rozenolie industrie, nu veel minder. Maar we zijn gekomen om samen met de familie het grote lentefeest te vieren. De tafel is voor de gelegenheid buiten gedekt. In het midden staat de reuze terracotta pot met het gebraden lammetje te dampen. Het heeft een diepbruin krokant korstje gekregen en het ruikt overheerlijk. We krijgen het water in de mond. Er is brood en huisbereide yoghurt met komkommer, past uitstekend bij lamsvlees. Raki, wijn en bier vloeien overvloedig en iedereen is in een opperbeste stemming! Het eten smaakt verukkelijk! Op de achtergrond speelt een oude radio folkloristische muziek, dit zorgt voor de typische Balkansfeer. Het doet me denken aan de reclamespots over Toscanië en de Provence en het ongedwongen buitenleven.
Jammer, maar aan alles komt een einde, ook aan dit mooie feest. Ik heb er met volle teugen van genoten. Minder leuk is het afscheid nemen, vooral van Tati (= papa) . Hij heeft de gezegende leeftijd van 83 jaar, is nog heel aktief maar denkt telkens dat hij er bij het volgende bezoek niet meer zal bij zijn. Hij laat zijn tranen de vrije loop en bedelft ons onder de kussen. Het kost veel moeite ons los te maken uit zijn hartelijke omhelzing. Ik moet slikken, kan de waterlanders niet tegenhouden. Hij blijft wuiven tot de auto volledig uit het zicht verdwenen is. Samen met ons is ook het weer van stemming veranderd. Donkere wolken pakken samen en we krijgen een hevig onweder.
Ook van onze lieve Emelie moeten we afscheid nemen. Ze blijft nog een paar weken op vakantie bij de Bulgaarse grootouders. Deze komen met haar terug naar België op 20 juni. Het was een bewogen dag, met vreugde en verdriet, met een lach en een traan, dat is het leven. Wij vertrekken terug naar Plovdiv bij onze vrienden. Dat is dan weer een ander verhaal. Wordt vervolgd.
De kunst van de traagheid is één van de voorwaarden om te kunnen genieten van het leven. Hier volgt een voorbeeld uit de praktijk.
