"...Als ik een lied moest schrijven over Knokke..." schreef ik onlangs. En ik kreeg meteen een idee! Dat idee is ondertussen rijp geworden en klaargestoomd. Het noemt wel niet 'Perfect', maar wél:
Knokkeblues.
Als ik de klok van Knokke weer
Het uur hoor luiden,
Dan slaat mijn hart
Op 't ritme van de zee.
Als in mijn hoofd steeds weer mijn jeugd
Wil komen kijken,
Mijn kindertijd,
In 't Knokke van weleer.
Dan ben ik rijk
Als een koning,
Voel ik me vrij
Als een kind.
Dan ben ik thuis,
In mijn woning,
In mijn lief stadje,
Het Knokke van mijn jeugd.
Natuurlijk hoort daar muziek bij, en die vind je als je op de link 'Knokkeblues.mp3" hieronder klikt. SABAM hoeft me dus niet op de vingers te tikken, want tekst en muziek zijn van mij!
Als men mij zou vragen een lied te schrijven over mijn geboortestad, dan zou het maar één titel kunnen hebben: 'Perfectie'!
De lucht is er anders. De zon is er anders. De maan en de sterren zijn er anders. En vooral: de mensen zijn er anders!
Tevreden gezichten op straat. Een gulle glimlach. Een hartelijk babbeltje. Blikken van blijde herkenning.
Ik maak niet graag een vergelijking met Oostende, want iedere stad heeft wel zijn goede kanten, vooral dan voor wie er geboren en getogen is. Maar ik blijf me toch verbazen over het verschil. Ook Oostende heeft immers zeelucht, maar het is niét die heerlijke zeelucht die je te Knokke inademt en die je vrolijk maakt. Ook Oostende heeft wel zijn lieve mensen, maar die mensen zien er niet gelukkig uit. En daardoor hangt er een eerder depressieve sfeer over de hele stad.
Maar hier?
Onder me woont een Hongaars jong koppel. Boven me woont ook een Hongaars jong koppel.
Lieve, vriendelijke en werklustige mensen. Zwaaien me al van ver toe als ze me zien. Altijd bereid om te helpen mocht ik daar behoefte aan hebben. Supergelukkig in België te zijn komen wonen. Superdankbaar hier te mógen wonen en werken. Bereid tot elke tegenprestatie voor dat geluk dat hen in de schoot werd geworpen. Werken hard aan het leren van de Nederlandse taal. Volgen ook een integratiecursus maar zijn daar minder tevreden over. Die cursus blijkt namelijk vooral gericht op mensen met een (héél) vreemde cultuur. De Hongaarse cultuur IS echter niet vreemd. Ze is net dezelfde als die van ons. Zelfs hartelijker dan die van ons, want dat héb je nu eenmaal met mensen die het minder breed hadden in hun eigen land.
En dan maak ik onbewust een vergelijking met de opdringerige Moslimwereld die óns aan het integreren is in ons eigen land! Mét de volle en achterbakse medewerking van onze lakse regeringen! Ze komen hier de baas spelen, op onze kosten parasiteren, en het woord dankbaarheid kennen ze niet eens. Integendeel, WIJ zouden dankbaar moeten zijn dat ZIJ hier willen komen wonen. Dankbaar moeten zijn dat we mogen afdokken voor hen. Dankbaar moeten zijn als ze onze gave en goed stelen. Dankbaar zijn dat ze onze eens zo mooie steden verloederen!
En dan noemen onze eigen leiders ONS racisten als we ze ook maar een strobreed in de weg leggen! Spelen ze daarop in door antiracistische wetten te maken die ONS de mond moeten snoeren. Is er ooit één Moslim veroordeeld voor racisme? En toch zijn zij niet alleen diegenen die dat woord hebben doen inburgeren, maar ook diegenen die het dagelijks in de praktijk brengen.
Gelukkig zijn de enkelen die ik hier al zag een verwaarloosbare minderheid. Exotische tintjes die toch eventjes worden nagekeken voor hun soms zonderlinge klederdracht. Al houden ze zich daar nog wat mee op de vlakte. Valt hier teveel uit de toon. De hoofddoekjes blijven nog even in de lade liggen. Daar kunnen ze (nog) niet uitdagend lopen mee pronken zoals ze dat in onze grootsteden doen. Maar dat komt nog wel. Het is voor Knokke alleen nog wat te vroeg. Eerst moeten ze met héél velen zijn alvorens ze hun woestijngewaden uit de kast zullen halen.
De Knokse bevolking heeft er dan ook geen problemen mee. Heeft, door gebrek aan ervaring met het fenomeen, waarschijnlijk nog niet eens door wat er aan het gebeuren is met ons land. Ze weten eigenlijk nog niet wat hen boven het hoofd hangt, want de verontreiniging van onze gulle Vlaamse cultuur neemt snel uitbreiding. De bruggenhoofden zijn er al! Ze moeten alleen nog verbonden worden. Héél Vlaanderen moet bruingekleurd worden. En heel erg lang zal dat wel niet meer duren, te oordelen naar de snelheid waarmee Moslimbabytjes de oven uitrollen. In Knokke is dat paard van Troye nog een lief kalfje. Wacht maar tot het een briesende stier wordt!
De woorden van een blogvriendin spoken me dan ook regelmatig door het hoofd:
'Als individu zijn ze niets of niemand. Totaal waardeloos. Pas in groep gaan ze zich sterk voelen!'
Wel, dat komt hier echt wel heel duidelijk tot uiting. Ze zijn toch (nog) zo braaf, meneer! Natuurlijk wel! Hun groepsgevoel heeft zich hier nog niet sterk genoeg kunnen ontwikkelen!
En ik? Wel, ik voel me hier zo'n beetje als iemand die naar het begin van een film kijkt, maar dan een film waarvan hij het middenstuk al heeft gezien, en het einde kan voorspellen!
Nou ja, naweeën is eigenlijk wel veel gezegd hoor! Alleen maar langer dan ik had gedacht echt wel moe, en vooral dan geestelijk. De lichamelijke vermoeidheid is meer en meer aan het wijken, maar zo'n verhuizing put je toch ook geestelijk uit! Eerst is het zoeken en nadenken over wat allemaal meenemen en wat overboord gooien. Daarna, eens je gesetteld bent, begint de zoektocht naar je spullen. Vroeger lag alles natuurlijk op zijn vertrouwde plaatsje en hoefde ik mijn kortetermijngeheugen weinig of niet aan te spreken. Nu zijn die vertrouwde plaatsjes er niet meer, en is het bijna dagelijks zoeken naar het een of het ander. Zélfs als ik het zelf een plaatsje heb gegeven vind ik het niet onmiddellijk terug! En dat zal nog wel een tijdje duren, tot ik weer gewoon ben aan die nieuwe plaatsen.
Tja, in dergelijke omstandigheden ondervind je best wel wat het betekent als je kortetermijngeheugen wat gaat tegenpruttelen!
Ook wel wat veel bezoek gehad de laatste tijd. Dat is wel leuk, maar het vermoeit je al zo vermoeide geest nog meer. Zéker als je het alleen zijn al helemaal gewoon bent en dat zelfs prettig gaat vinden. Altijd weer je eigen zin kunnen doen werkt ook wel héél verslavend! Want zoals ik hier vroeger al schreef: alleen zijn hoeft totaal niet eenzaam aan te voelen als je er mee om kunt. Ik ben trouwens veel meer een denk- dan een praatmens, en teveel en te lang bezoek gaat me op de zenuwen werken en verhindert me na te denken over wat ik nog wil doen of maken.
Maken? Wàt maken? Ach mens, er is altijd wel wat dat ik kan uitdokteren om me het leven comfortabeler te maken! Maar daarvoor heb ik mijn 'denkgeest' nodig, en die denkgeest kan ik alleen maar aanspreken als ik niet verondersteld word met gasten te moeten praten. Zo dacht ik er vandaag bevoorbeeld aan dat ik een heel klein tafeltje nodig had om aan de balkonleuning te bevestigen. Genoeg keuze op internet, maar allemaal te groot! Als er een kopje koffie en een asbak op kan is het al meer dan voldoende. Maar helaas, zoiets is niet in de handel. Zélf maken dan maar! Waarmee? Ik bedacht dat ik nog ergens een klemstukje had, ooit gesloopt van... weet ik veel? Even gezocht waar dat ding zich mocht bevinden... en gevonden! Nu nog een 'plateau' daarop monteren. Welk plateau? Eventjes de lift naar beneden genomen, twee huizen verder bij Blokker binnengestapt, en daar vond ik wat ik zocht: een snijplankje! Wel, het resultaat zie je hier:
-o-o-o-
-o-o-o-
Maar goed, ondanks het feit dat ik mijn blog wel wat aan het verwaarlozen ben tijdens die acclimatisatieperiode, voel ik me super in mijn nopjes in de mij zo vertrouwde omgeving. En euh... zó super dat ik er al enkele dagen helemaal niet meer aan dacht mijn biertjes te drinken. Lijk ik helemaal niet meer nodig te hebben! Eventjes, en héél sporadisch dan, met een oude strijdmakker op cafébezoek moet wel kunnen. Maar pas nu ga ik beseffen dat ik die 'gezellige' biertjes thuis eigenlijk dronk omdat ik ze nodig had! Toch minder goed in mijn vel zat dan ik dacht. En dàt is nou net niet goed. Dàt leidt tot verslaving en maakt dat je biologische klok op gezette tijden om alcohol gaat vragen. En telkens een beetje méér. Dat heb ik nu niet meer en daar ben ik blij om.
Misschien ook nog van mijn sigaretten af geraken? Maybe... maar niet alles in één keer. Trouwens, ik nam me voor om niet meer binnen te roken en doe dat ook niet meer. Roken doe ik enkel nog op het balkon. En als het gaat regenen of winter wordt, zal dit zichzelf wel wat afleren denk (hoop) ik.
We hebben er allemaal wel een beetje van: onze moederstad bepaalt grotendeels onze mentaliteit, en hoewel we allemaal Vlamingen zijn, zijn de verschillen van stad tot stad soms echt niet te overzien! Dat merk je niét als je een stad of dorp bezoekt. Dat merk je pas als je er gaat wonen en je probeert te integreren. Dat lukt gewoon niét, of heel erg moeizaam.
Verwonderlijk? Helemààl niet. Integendeel, helemaal natuurlijk! Een volksgemeenschap, hoe klein ook, vormt zijn eigen regels, gebruiken en cultuur. Daar kom je gewoon niet onderuit. In de zeventiger jaren van vorige eeuw vonden de politici dat zoveel mogelijk gemeenten moesten fusioneren, want er waren veel te veel kleine gemeentjes. Financieel leek dit wel een goed idee: zo moesten we minder burgemeesters en schepenen betalen. Ook het aantal gemeentelijke ambtenaren kon in veel gevallen sterk verminderd worden. Niets dan voordelen dus... theoretisch!
Emotioneel echter was het een catastrofe! Van een Knokkenaar bijvoorbeeld kun je geen Heistenaar maken door simpelweg te fusioneren en de nieuwe gemeente Knokke-Heist te noemen! Neen verdorie! Een Heistenaar blijft een Heistenaar en een Knokkenaar een Knokkenaar. Je kunt de roots van een volksaard, doorheen de eeuwen ontwikkeld, niet zomaar omschakelen in een handomdraai. Misschien lukt dit wel nooit. En ik denk wel dat dit het geval is in veel fusiegemeenten. Ook alweer een verkrachting van de natuur van het volk, die we te danken hebben aan de kortzichtigheid van de Wetstraat!
In elk geval, Knokkenaars en Heistenaars hebben zich, sedert de fusie in 1972, heel erg moeten inspannen om samen te kunnen werken. Misschien had het gros van de bevolking het niet direct door, want het fenomeen uitte zich vooral in de stadsdiensten, waar we plots moesten gaan samenwerken met mensen die we als 'gelijken' aanschouwden, maar spoedig, en tot onze schade en schande, moesten vaststellen dat dit helemaal niet zo was! De Heistse gemeenschap was groot geworden door de visserij. De Knokse helemaal door het toerisme. En dat veeg je nooit meer uit! Dat kruipt gewoon in de genen en blijft generaties lang nawerken!
Dit alles bewijst nog maar eens hoe ver politici van het werkelijke leven af staan! Hoe wereldvreemd ze op dat gebied zijn!
En waarschijnlijk voelen jullie me al komen: als twee buurgemeenten op emotioneel en cultureel gebied al niet kunnen 'integreren', hoe zou dat dan moeten lukken met vreemde rassen? Vooral als het bovendien rassen betreft die alleen maar komen profiteren?
Een hond zou al ruiken dat dit een complete 'mission impossible' is. Maar de Wetstraat ruikt het niét, of wil het niet ruiken! En ondertussen stijgt de ontevredenheid van de autochtone, zwaar benadeelde bevolking.
En toch... straks bij de verkiezingen zullen we nog maar eens kunnen vaststellen dat de grootste geldverspillende idioten de meeste stemmen behalen. Daar maak ik me totaal geen illusies meer over! Daarom gà ik ook niet stemmen! Het is toch nutteloos. De lof der zotheid wint het toch altijd weer. Waarom zou ik me dan nog moeten derangeren om te gaan stemmen? Ik zou er trouwens voor naar Oostende moeten gaan, want je moet zes maand in een gemeente wonen om er te mogen stemmen! En nutteloze energie verspillen is immers nooit mijn ding geweest.
De zon zinkt langzaam weg achter het oude torentje en ik zit, hoe kan het ook anders, op mijn balkon, genietend van een drankje. Overdenkend wat ik in die dertien jaar in Oostende heb gemist! Maar ik denk er zonder spijt aan terug. De goede relatie met mijn vrouw was dit offer wel waard en het mens kon het ook niet helpen dat ze niet aardde in Knokke.
Maar voor mij begint nu toch echt wel 'la vie de chateau'. Een kasteel bewoon ik wel niet en dat heb ik daar ook niet voor nodig. Gewoon een eigen nestje in de stad die ik liefheb als geen andere. Dat dit nestje niet eens mijn eigendom is kan me geen mallemoer schelen. Ik woon er, ben er gelukkig, en heb niks tekort. Meer moet dat voor mij echt niet zijn.
En tóch heb ik momenteel iets tekort: toen ik daarnet met Chico rond de kerk en het blokje om wandelde sloeg de heerlijke geur van lekkere frietjes in mijn neus. Hé, een nieuwe frituur, nét het hoekje om. Eerst Chico in bed stoppen (zo doe ik hem geen goesting krijgen in iets dat niet goed is voor hem), en dan een zakje friet halen om gezellig in mijn eentje op te knabbelen op het balkon.
Helaas, goede voornemens moet je onmiddellijk uitvoeren! Want toen Chico sliep overwon de luiheid het van mijn goesting en liet ik het dan maar voor de moeite, al bleef het water me in de mond komen. Eigen schuld dikke bult dus. Het zal dan maar voor een andere keer zijn.
Maar belangrijker dan de goesting, is het gevoel dat de mogelijkheid er is. Dat ik ongestoord, op welk uur dan ook, op mijn dooie gemakjes frietjes kan gaan halen zonder dronkemannen, land- en leeglopers, of een bende Moslims tegen het lijf te lopen.
Ik ben ondertussen ook stukken dichter bij mijn dochter gekomen. Niet alleen omdat ze nu maar om de hoek woont, maar vooral omdat de vader-dochterband nu helemaal gaat openbloeien en we er zijn voor elkaar. Ze is trouwens ook een van de weinige personen waarmee ik urenlang heel diepzinnig kan praten. En dat soort babbel hebben we allebei wel nodig ook. Balkonpraat dus! Harten open en spuw het er maar uit. Dat voelt van beide zijden heerlijk aan!
Eventjes toch ook wil ik me excuseren bij mijn trouwe blogvrienden: mijn onderwerpen gaan de laatste dagen steeds weer over hetzelfde, en dat kan vervelend worden. Sorry dus, maar waar het hart van vol is loopt de mond... of het toetsenbord, van over, en daar kan ik maar weinig tegen doen.
Ook heb ik sedert ik hier woon nog geen enkel bruin vel gezien, en dat verzwakt natuurlijk in grote mate mijn inspiratie en mijn chagrijnigheid ten opzichte van de poesjenellen in de Wetstraat.
'Bruin vel'? Oei! Racistische uitspraak? Ach wat... eerlijk gezegd ben ik eigenlijk wel een beetje jaloers op zo'n mooi bruin velletje zowel in de winter als in de zomer! Dat vel zou ik echt wel willen ruilen. De mentaliteit en het profitariaat echter dat ermee gepaard gaat, helemaal niet! Ik zou me doodschamen om te gaan profiteren van de ijver van een ander ras zonder daar ook maar iéts tegenover te stellen! Integendeel! Dat ras te haten als de pest maar er wél de voordelen van opstrijken, wetende dat men in de Wetstraat toch de andere kant opkijkt!
De avond is gevallen en ik zit op mijn balkon (gisteravond geschreven)...mijmerend over mijn 'thuiskomst', en het enorme verschil in mentaliteit hier. Een slank maansikkeltje prijkt nét naast het oude, en gelukkig bewaard gebleven kerktorentje. Het sikkeltje lijkt wel een vrolijke glimlach naar mij toe. Een hartelijke, 'Knokse' glimlach die me lijkt te verwelkomen als de teruggekomen verloren zoon. Net heb ik Chico uitgelaten en in zijn bench gestopt.
In het duistere schemerlicht was de wandeling een ware ontspanning. De mensen die ik tegenkwam praatten 'Knoks' en waren blank. Leuke babbeltjes met hondenmadammen die reuzenvriendelijk waren en een taal spraken die ik (letterlijk en figuurlijk dan) begreep. Natuurlijk trok het nieuwe mooie hondje onmiddellijk de aandacht. Maar meer dan dit, overviel me een veiligheidsgevoel dat ik nooit had in Oostende! Alsof ik in mijn eigen achtertuintje liep, helemaal op mijn gemak. Vroeger zag ik altijd wat op tegen die laatste wandeling, maar nu is het een verademing geworden om naar uit te kijken. Ik kan wel niet zeggen dat ik me in Oostende onveilig voelde. Tenminste, dat besefte ik toén niet. Nu wel! Nu ervaar ik weer hoe 'veiligheid' écht aanvoelt.
Vanaf mijn balkon nog altijd, merk ik een politiewagen op met zwaailicht, die in volle snelheid over het kruispunt vliegt. Zoiets is onmogelijk in Oostende! Daar is het zwaailicht én sirene, ongeacht het uur. Dat de helft van de Oostendse bevolking regelmatig 's nachts om 2 uur wakker geschud wordt door loeiende sirenes kan die lui blijkbaar geen mallemoer schelen. Ziekenwagens idem dito. Zogezegd om een patiënt zo snel mogelijk in het ziekenhuis af te leveren... en daar ligt die patiënt dan een half uur te wachten op een dokter!!! Niet te begrijpen!
Ik wil Oostende niet afbreken, maar het verschil met hier is wél enorm. Veel is veranderd sedert ik Knokke verliet, maar de mensen zijn gelijk gebleven. Mensen waar ik me goed bij voel. Mensen die, omdat ze zo vriendelijk, maar toch ook beleefd en gemanierd zijn, door buitenstaanders als 'dikkenekken' worden bestempeld.
Deel 2.
Zonder de hieronder gepresenteerde fotocollage zou het niet te geloven zijn dat op minder dan twee dagen mijn nieuwe stekje al helemaal in orde is. Kraaknet... geen microbe of stofje meer te vinden. En dat laatste heb ik helemaal te danken aan mijn dochter Abigaeil, want zélf... heb ik meer op mijn balcon zitten genieten van het prachtige lenteweer! Met een pintje en een sigaretje. Wat wil je nog meer?
-o-o-o-
-o-o-o-
Ook Chico is in zijn nopjes met de omgeving met veel gras, en met zijn plekje in de haard!
Voor mij is het echt wel een wedergeboorte, en nog maar zelden heb ik me beter in mijn vel gevoeld!!
Sorry, het is nog eventjes wachten op mijn nieuwe frontpagina, want die krijg ik maar niet op zijn plaats.
Maar goed, het verhuizen is vlotjes verlopen, eindelijk heb ik heerlijk kunnen slapen op mijn nieuwe locatie, en zat vanmorgen om kwart voor zeven al op mijn balcon een sigaretje te roken met een kopje koffie! Want binnen roken zal ik toch zoveel mogelijk proberen te vermijden, nu alles zo netjes is geschilderd.
Voor mijn frontpagina zal nog even moeten worden gewacht, want ondanks het feit dat ik zoveel als geïnstalleerd ben, is er nog een heleboel naar mijn hand te zetten en correct aan te sluiten!
Dit wordt mijn laatste blogbericht vanuit Oostende, want straks pak ik de pc en de laatste spullen in... klaar om de biezen te pakken!
Op 1 april start ik dan vanuit Knokke op een nieuwe, verse lei, compleet met vernieuwde frontpagina. Wat geweest is, is voorbij. Wat komen moet, zie ik heel positief tegemoet.
Hoewel alles tot op heden heel 'smoothy' verliep, en ik redelijk stressbestendig ben, kruipt een en ander toch wel in de kleren! Vooral voor een rusteloze geest als die van mij, die constant zit uit te zoeken wat nog meer kan worden gedaan zonder mezelf in het ongerief te storten tijdens die laatste dagen!
De laatste loodjes wegen het zwaarst zegt men, en dat is, met mijn geest, nu zeker het geval. Die snakt alweer naar een leuke dagelijkse routine zonder kopzorgen.
Ook heeft een bepaalde erfeniskwestie mijn geest tot op heden heel wat kopzorgen (en geld) gekost om het opgelost te krijgen, maar ook dit is zich nu, eindelijk, aan het oplossen! Die perikelen waren het gevolg van lang achterhaalde wetten uit de tijd van Napoleon! Wetten waaraan de Wetstraat nooit iets deed, want daar hadden ze het veel te druk met het betuttelen (lees: beperken) van de ingeburgerde culturen van de bevolking. Véél makkelijker dan aan voorbijgestreefde wetten te gaan sleutelen! Het probleem was gewoon een zoon van mijn echtgenote zaliger, een 'bon-vivant', die dakloos (en dus adresloos) de wereld rondzwerft. En België heeft ontvlucht vanwege een enorme schuldenberg.
Daardoor bleef onze spaarrekening geblokkeerd. Gelukkig niét mijn lopende rekening, omdat die op mijn naam alleen stond. Had die op beide namen gestaan dan waren de gevolgen niet te overzien geweest!
Maar goed... alles valt nu eindelijk in de juiste plooien! Na meer dan een jaar! Bedankt, idioten in de Wetstraat!
Met dank aan:
- Abigaeil, mijn dochter, die de 'steen des aanstoots' was voor deze verhuizing.
- Gyorgy, mijn schoonzoon, voor zijn onbaatzuchtige inzet.
- Mijn zoon Vincent voor de medewerking aan mijn verhuizing.
- Mijn zoon Peter, die zijn steentje heeft bijgedragen om me door dat ellendige jaar 2013 te helpen loodsen.
- Eddy en Doriane, de vrienden die er altijd waren voor me in de moeilijke tijden die ik doormaakte, en waarop ik altijd kon rekenen.
- Marita, die me haar vriendschap schonk toen ik die heel hard nodig had, en ook weer uit mijn leven verdween toen ik het weer alleen aankon. (Wie zegt daar dat engelen niet bestaan?)
- En niet te vergeten: al mijn blogvrienden, die me toch ook een grote steun waren in moeilijke dagen.
- En last but not least: Yvan, mijn oud-collega, die me via mailcontact voortdurend bijstond en begreep waar ik doorheen moest. See you later in Knokke, Fred! Daar drinken we er eentje op!
Tot kijk allemaal... hasta la vista... in mijn nieuwe leven.
Gisteren vertoefde ik de hele dag te Knokke om al mijn verhuisdozen al over te brengen, zodat enkel nog de meubelen en het hoognodige voor nog een week 'overleven' in Oostende overblijft.
Mijn dochter was bezorgd 'of ik het daar wel gewoon zou worden'...
Mens! Gewoon worden? Het was net of ik thuiskwam van een verre reis!
Ja hoor! Ik heb er echt een goed gevoel bij, en in de namiddag hebben we intens genoten van het zonnetje dat zelfs al in deze tijd van het jaar vanaf 14.30 uur en tot zonsondergang op het balkon schijnt. Het ziet er dus sterk naar uit dat ik geen terrasjes mee nodig zal hebben om van de zon te genieten!
Uit bezorgdheid (en schuldbewustzijn) vroeg ze dan ook of ik niet het gevoel had iets achter te laten in Oostende; deels doelend op mijn overleden echtgenote. Neen! Ik laat niets achter. Helemaal niets! Mijn echtgenote is begraven in mijn hart en gaat dus mee waar ik ga, en Oostende zélf zegt me helemaal niks. En bovendien kijk ik nooit achterom! Want van het verleden kun je niet leven, en het zou maar àl te gek zijn om dààr nog energie aan te verspillen! Veel beter is het je op de toekomst te richten want dié moet je nog beleven. Het verleden kun je toch niet meer herbeleven en dus heb je daar maar weinig aan.
De weinige vrienden die ik heb te Oostende zal ik wel missen, maar die zullen af en toe wel op bezoek komen. Wat zou ik dan moeten achterlaten in Oostende? Ik zou het echt niet weten!
En dan wordt weer de filosoof wakker in me: gek toch dat twee bevolkingsgroepen, op amper 30km van elkaar verwijderd, een zo verschillende mentaliteit hebben! Zó verschillend dat samenleven gewoon moeilijk wordt!
En dan gaan politici ons proberen te leren 'multicultureel' samen te leven en lijken dan hoogst verwonderd dat dit niet lukt! Als mensen van gelijk ras, die zó dicht bij elkaar wonen, het al moeilijk kunnen vinden met elkaar, wat zouden we dan vreemde culturen in de armen moeten gaan sluiten? Dat is gewoon te gek om los te lopen toch?
Dus, politici, droom maar rustig verder! Maar eens zal de werkelijkheid jullie allemaal de das omdoen! Een land innemen (of laten innemen) zonder strijd en zonder slag of stoot is een utopie! Maar dat is een les die politici nog moeten leren. Ze zouden nochtans wijzer moeten zijn als ze de geschiedenis van de mensheid eens wat beter onder de loep hadden genomen alvorens zich als 'leider' op te werpen!
Zowat mijn hele leven lang waren zondag, en ook zaterdag, dagen van immense drukte. En nu kan drukte wel gezellig zijn, maar als drukte voor jou veel werk betekent, dan ga je die drukte op de duur toch wel wat gaan verfoeien. De zevende dag een rustdag? Was maar zelden het geval voor mij!
Het begon al aan mijn elf jaar in het benzinestation. Buiten spelen op weekends? Geen denken aan! Naar de cinema op zondagnamiddag? Wablief? Neen hoor! Werken aan de pompen!
Later, bij de politie te Knokke, was het niet beter. Weekends en vakantieperiodes waren superdruk. Verlof nam je maar als alle 'normale' mensen aan het werk waren! Maar alles went, en ik legde me gewoon neer bij die toestand. Het had immers ook zijn voordelen. Als alle toeristen en filemensen terug aan het werk waren, had ik de weg en de wereld voor mij alleen als ik ook eens ergens de toerist wilde gaan uithangen. Fileleed was mij zoveel als onbekend.
Weekend bleef voor mij dus altijd overwerk. Tot ik op pensioen ging en naar Oostende 'emigreerde'. Behalve op de Zeedijk en in de Kapellestraat kun je hier op zondag bij wijze van spreken in je blootje op straat lopen! Een echte verademing!
Maar op de duur ging ik die zondagsdrukte toch wel missen! Want drukte is onmiskenbaar gezelligheid zo lang je er geen daadwerkelijke bijdrage aan moet leveren om alles in goede banen te leiden. En die drukte maakte ook altijd al deel uit van mijn zondagsgevoel. Misschien was het wel dit gevoel dat ik hier toch wel een beetje mis. Alle dagen hier zijn gelijk en het enige wat er op wijst dat het zondag is, zijn de lege straten buiten de toeristische zone!
En volgende week verhuis ik dus, om pal boven het drukste verkeerspunt van Knokke te gaan wonen! Hét invalspunt bij uitstek. Maar dit keer zal ik van die drukte kunnen genieten! En dat is helemaal anders dan je er de plooien uit je broek te moeten voor werken. Zondag wordt voor mij weer een drukte van jewelste, maar dit keer kan ik er gezellig op neerkijken vanaf mijn balkon! En me verkneukelen aan de stapvoetse files die allemaal op hetzelfde moment Knokke binnen willen, en ook allemaal op hetzelfde moment willen vertrekken! Alsof iemand ergens op een fluitje heeft geblazen en alle koeien moeten komen eten!
Filemensen... ach wat heb ik met ze te doen, al begrijp ik ze helemaal niet! Dat ze woonwerkfiles niet kunnen vermijden vind ik al erg genoeg. Maar dat ze dan op weekends helemaal vrijwillig nét hetzelfde doen, dat gaat mijn petje teboven! Misschien kunnen geboren filemensen helemaal niet meer zonder die files? Zijn ze eraan verslaafd? Goed mogelijk, want inderdaad:
'Ganzen vliegen in groep. Adelaars vliegen alleen'! En blijkbaar zijn er veel meer ganzen dan adelaars op deze aardkloot. En die adelaars... die zie je dan op zondagavond laat vertrekken. Die hebben eerst nog ergens wat gegeten: uitgebreid en duur, of gewoon een broodje of een pakje friet uit de vuist, gevolgd door wat drankjes of nog een ontspannende avondwandeling. En tot lang na de groep kakelende en toeterende fileganzen hoeven ze niet te wachten hoor! Hoogstens een paar uur. Dan hebben ze weer de weg voor zich alleen.
En eigenlijk mogen die adelaars nog van geluk spreken dat er zoveel ganzen zijn! Door daar gepast op in te spelen kunnen ze tenminste hun eigen ding doen en ervan genieten!
En dan... de voor iemand als ik onvermijdelijke bedenking: ganzen in het verkeer? Allemaal goed en wel. Niks dan voordelen voor de adelaars onder ons. Maar anderzijds, dank zij het feit dat er zoveel ganzen in ons midden vertoeven, kunnen onbenullige politici aan het bewind blijven! Want die ganzen volgen toch blindelings de groep en de algemene trend, zonder zich vragen te stellen of dit wel de juiste weg is!
---
---
Dat openbaart zich dan helaas weer in het stemhokje. Waar, net als in het verkeer, die ganzen de groep volgen. Vooral dan de groep die op dit ogenblik, dank zij de media en de kostenverslindende campagnes, het beste in de markt ligt. Ze hebben er geen boodschap aan dat goede waar geen krans hoeft! Lezen liever gretig de allesbelovende affiches! En stemmen... wat had je anders verwacht?... op de meestbelovende. En worden prompt de meestbedrogenen!
Is het dan verwonderlijk dat we opgescheept zitten met leiders die totaal niet opgewassen zijn tegen hun taak? Leiders die verdomd goed weten dat ze het van hun charme, en niet van hun knowhow moeten hebben? Want die knowhow, die hebben ze gewoon niet! Toch niet voor het nemen van de verantwoordelijkheid die hen door de ganzen zomaar in de schoot werd geworpen! Die knowhow beperkt zich dan ook meestal tot het innen van hun monsterloon, en tot het af en toe, als het hen past, hun zitje in het halfrond te nemen.
Tja, de eindconclusie is dan ook dat politici door de ganzen worden verkozen. En dat die ganzenstemmen gewoon parels voor de zwijnen worden. En dat die zwijnen... gerespecteerde politici worden! Dank zij... de meerderheid aan ganzen onder ons!
En de stemmen van de adelaars? Verwaarloosbaar! Quantité négligeable! Stemmetjes in de woestijn. Van nul en generlei waarde.
Dàt is waar politici op rekenen! En ze hebben potverdorie nog gelijk ook!
Eén troost heb ik nog: ooit zal de geschiedenis mij gelijk geven, en die klotepolitici verguizen!
In elk huishouden is er wel iemand die 'huishoudchef' is. Ben je alleen, dan ben je dat zelf. Heb je een partner, dan is het meestal de vrouw die huishoudchef is. Nu ben ik dat dus, en wel voor de tweede keer in mijn leven.
Wat huishoudchef zijn dan wel inhoudt? Wel, of je dat nu wilt of niet, maar als huishoudchef voel je je verantwoordelijk voor je interieur en ga je 'scannen'! Je ogen gaan voortdurend van het een naar het ander: zie ik daar een stofje? Een pluimpje? Een hondenhaar?
Vermits in de meeste gevallen de vrouw de 'scanner' is, begrijpen mannen dat eigenlijk niet echt. En hoewel ik het al eens was geweest, begreep ik ook niet altijd mijn vrouw, die heel slechte ogen had, maar toch elk stofje opmerkte dat ikzelf totaal niét zag. Want zodra je scanner af bent, vergeet je die eigenschap totaal en zié je geen stof of vuil meer! Het is niet langer jouw verantwoordelijkheid, en het zal je worst wezen als niet alles kraaknet is. Wel integendeel! Een beetje chaos in huis maakt het net gezellig!
Vreemd! Héél vreemd! Want zelfs nu ik ga verhuizen blijf ik maar stofzuigen en alles netjes houden! Ja, kijf ik zelfs op mezelf als ik iets vuilmaak!
Scannen potverdorie! Een term die computergerelateerd is, maar eigenlijk uit de luchtvaart stamt! Een piloot moet immers ook voortdurend minimaal zes belangrijke instrumenten in het oog hebben. En vermits die man ook maar twee ogen heeft, zit er niks anders op dan voortdurend die zes instrumenten te scannen, en wordt dat op de duur een automatisme. Net zoals de kop van een printer-scanner, die voortdurend heen en weer vliegt om een heel document te scannen. Wel, een huishoudchef doet eigenlijk nét hetzelfde.
Niemand staat daar blijkbaar bij stil, de betrokkene al evenmin... tenzij hij net is als ik en zowat alles wat hij doet op een of andere manier probeert te analyseren.
Vroeger keek ik naar de salontafel en zag... een salontafel!
Nu kijk ik naar de salontafel en zie... dat éne stofje dat er op ligt!
Erg hé?
Waarom ik dit hier neerschrijf? Ach, het komt zomaar bij me op, en wie weet kan het misschien ergens tot een beter begrip leiden in sommige koppels. Vooral in dié koppels waarin de man zijn vrouw als een regelrechte kuismaniak ziet! Of de vrouw haar man als een onoplettende smospot.
Een jaar geleden (6 maart) overleed mijn vrouw en ging ik door een diep dal, waarvan ik even meende er nooit meer uit te geraken.
Een maand geleden (17/2) voelde ik me op dit moment alweer lekker in mijn nieuwe dagelijkse routine en dacht de rest van mijn leven te Oostende te slijten.
Vandaag (17/3) zijn mijn spullen zoveel als mogelijk ingepakt, mijn appartement op het noodzakelijke na leeg, en is het wachten op de verhuis.
En binnen een maand zit ik op dit moment alweer in mijn (wéér nieuwe) dagelijkse routine te Knokke!
Van snelle beslissingen gesproken! Ik kan het zelf eigenlijk niet geloven!
- Voor het eerst werd over de huur van een appartement te Knokke gesproken door mijn dochter en schoonzoon op 19/2 tijdens een etentje voor mijn verjaardag (23/2). Hoewel ik wél verlangde terug te keren naar Knokke, had ik er toen nog geen oren naar! Het overrompelde me en ik had totaal geen goesting om uit mijn routine te komen en aan verhuizen te denken.
- Maar nog vóór mijn 73° verjaardag zélf nam ik na enkele slapeloze nachten de beslissing en hapte toe!
Nog geen maand is verstreken sedert die eerste suggestie en ik zit hier al zo goed als vertrekkensklaar!
En binnen veertien dagen is het al zover! Hoe amper twee maanden je leven een heel andere wending kunnen geven hé? Ik sta verstomd van mezelf!
Het vooruitzicht op een prettige, maar eenzame oude dag veranderde plots in het vooruitzicht op regelmatige familie- en vriendenbezoekjes. Gewoon te gek!
Ooit was ik aan het uitbollen in mijn beroep. Nu weer ben ik aan het uitbollen in Oostende. Zit ik in een bijna lege doos op kale muren te kijken! Zit ik na te denken over 'wat nog' of 'wat al' kan worden gedaan. En dat blijkt steeds minder te zijn! Muren afwassen en zo om in schoonheid te vertrekken... keukenkasten een flinke beurt geven... Komt allemaal voor mekaar en is grotendeels al afgewerkt. En dan maar vingers draaien, bloggen, met het hondje wandelen of musiceren.
Als ik bedenk dat ik volgende maand op dit ogenblik al helemaal geïnstalleerd zal zijn te Knokke zou ik wel in de lucht kunnen springen en kan het niet snel genoeg volgende maand zijn!
En weer dringt zich dan een grote levensvraag aan me op: hoé in 's hemelsnaam is het mogelijk dat in mijn leven alles op het juiste moment op de juiste pootjes viel? Mijn positief denken misschien? Mijn uitstekende engelbewaarders? Mijn gelukkig gesternte? Of een combinatie van dit alles?
Feit is dat ik een helse periode achter de rug heb. Maar ook een leerzame periode. Een periode die me nog maar eens leerde dat het leven bestaat uit berg en dal. Een dal kun je niet vermijden. Je moet alleen zien er uit te komen en niet afwachtend bij de pakken blijven zitten. Want dan kun je wel blijven wachten! Met het nodige zware klimwerk geraak je wel uit dit dal en ontvouwt zich de berg voor je ogen.
Een Franse filosoof zei ooit dat het leven altijd weer een curve vertoont die begint op 0 en sowieso moét eindigen op 0. Tussen die twee nullen zitten veel bergen en dalen. Maar als je aan het eind de dalen aftrekt van de bergen, komt een perfect rechte nullijn tevoorschijn. Ik denk stellig dat hij gelijk had. Bij mij lijkt dat in elk geval heel precies te kloppen.
Al zou ik één nuance willen maken: je moet het ook willen doen kloppen! Dat heb je volledig in je macht. En dat betekent noch min noch meer dan dat je een dal moet aanvaarden als de 'prijs des levens', maar er wél alles aan moet doen om terug op te klimmen. Het is natuurlijk, het is iets dat je op een of andere manier nodig hebt, en je moet het ook ondergaan. De rekening moet straks immers kloppen! Met de juiste ingesteldheid kun je uit elk dal, hoe diep ook, geraken. Maar als je 'geesteslui' bent, en liever bij de pakken blijft zitten, dan kun je het wel vergeten! Dan zal de gemiddelde statistiek van je leven waarschijnlijk wel een pak onder nul eindigen!
En ook hiér is het sleutelwoord om tot positief denken te komen: een inventaris maken van al het goede dat je hebt. Niét een inventaris van wat je denkt te moeten missen! Want wat je hebt, dat is héél wat! Niet akkoord? Kijk dan maar gewoon even naar je handen: zijn dat geen prachtige instrumenten? Vergelijk ze even met een dierenpoot? Wàt een prachtig cadeau heeft de natuur ons gegeven met die handen. Ze niét gebruiken naar best vermogen zou drommels ondankbaar zijn tegenover de natuur! Zeggen dat je niéts hebt is al even ondankbaar: je hebt helemaal gratis de fijnste werktuigen ter wereld gekregen. Je moet het alleen maar beseffen. Dan zul je nooit meer zeggen dat je niéts hebt!
Want zeg nou zelf: wie is rijker? Jij, met je intacte handen, of de eigenaar van tien villa's, een luxejacht en een privé-jet, die géén handen heeft (of bvb blind is)? De keuze is snel gemaakt hé? Zo relatief is rijkdom!
Ze blijven maar komen, die zogenaamd 'racistische' zwerfmailtjes die de Vlaming de ogen zouden moeten openen voor de dreiging waaraan onze eigen regering ons blootstelt! Wie denkt dat onze leiders ze nog allemaal op een rijtje hebben moet dié maar even lezen:
-o-o-o-
Bert Anciaux: "Vlaamse houding tegenover Islam is neoracistisch"
By E.J. Bron.
"Fundamenteel is er geen verschil tussen het Vlaanderen van vandaag en Zuid-Afrika destijds. Wij ontnemen mensen hun geschiedenis en cultuur", zegt Bert Anciaux in een interview met De Morgen. De sp.a-senator heeft een doctoraat klaar over de houding van de Vlaming tegenover migranten. Volgens Anciaux scoort de Vlaming op dat vlak meer dan ondermaats. Senator, gewezen minister […]
-o-o-o-
Weeral eens zo'n zwerfmailtje waarop ik wel moét reageren! Want Bertje 'vergeet', is te dom, of verdoezelt bewust, dat de blanken wél Zuid Afrika hadden gestolen van de inboorlingen en hen aldus inderdaad hun geschiedenis hebben ontnomen, meester werden in het gestolen land, en de inboorlingen als untermenchen behandelden! Dàt is pas racistische discriminatie! En is eigenlijk precies wat de Moslims hier aan het bekokstoven zijn! En dàt gaat hij tégen ons gebruiken?
Stelen wij de cultuur van Moslims of van wié dan ook? Neen! Wij bevinden ons wél in ons eigen vaderland, en wie hier komt moet onze cultuur maar respecteren of gewoon wegblijven!
Maar neen! Ze worden wél aangetrokken door ons landje dat door de noeste arbeid van zijn 'inboorlingen' een land van melk en honing is geworden. Maar kiezen doen ze niet hoor! Dat zou nochtans de meest logische oplossing zijn:
- Ofwel de melk en honing, maar tenminste onze cultuur intact laten en er in integreren,
-Of terugkeren naar hun roots, waar de Islam de scepter zwaait en de bevolking arm en onderdrukt wordt gehouden! Wie houdt hen daarvoor tegen? Wij toch niet?
Het is het een of het ander, maar zij willen het alle twee!
En nu wil Bert de schuld in onze schoenen schuiven? Hoe ver kun je eigenlijk wel gaan in walgelijk landverraad en tóch weer herkozen worden door de ongelooflijk domme bevolking? Hellep!!! Ik begrijp het niet meer! Maar Bert begrijpt het wél: hij weet drommels goed hoe talrijk die allochtonen ondertussen zijn en rekent op hun stemmen. Ja! Zo ver kun je dus gaan in landverraad! Zo dom wordt door hem de Vlaamse bevolking ingeschat!
Gisteren had ik het over Chico, die me telkens weer naar 'lieve' mensen leidt. Wel, dat werd vandaag nog maar eens bewezen! Ik wandelde vanmorgen in het park voor mijn deur en van de andere kant kwam een dame die ik eigenlijk nog nooit had gezien, maar toch ergens in mijn buurt moest wonen, vermits ze Chico leek te kennen. Van ver riep ze immers al, naar Chico kijkend:
- Wel, wie we dààr hebben! En ze probeerde hem aan te halen. Maar Chico hield afstand en bekeek haar heel wantrouwend.
- Beleefd zijn Chico, zei ik, en trok hem naar haar toe. Ze hurkte en probeerde hem te strelen, maar hij ging zelfs janken! Wat hij zelden of nooit doet!
- Hé, ik probeerde hem maar wat te masseren, zei ze. Maar Chico was al enkele meters weggelopen van haar en stond daar heel arrogant en betweterig de andere kant op te kijken.
Ik had een beetje met haar te doen, excuseerde me nadrukkelijk en wandelde verder.
Zou er dan tóch een stukje van de ziel van mijn echtgenote zaliger in hem steken? En wilde die ziel me duidelijk maken:
- Pas op! Geen spek voor je bek! Mooi en aantrekkelijk is ze wel, maar dat is uiterlijke schijn! Ze wilt iets, en probeert dat via de hond. Laat je maar niet vangen!
Nu ik steeds meer zaken elimineer om tot een 'light' verhuizing te komen, vragen sommige vrienden me of dit me niet zal spijten vanwege de emotionele waarden en de herinneringen die ik aan die spullen heb. Ja, ze zijn bijna zeker dat dit me zal spijten!
Toch niet! Materiële zaken zeggen me niets en hebben totaal niks te maken met (mijn) emotionele waarden! Ik maakte er al eens gewag van in dit blog: de mij dierbare afgestorvenen zijn begraven in mijn hart, en nergens anders! Zelfs kerkhofbezoek zegt me totaal niks en ik vind dat ik daar ook niets heb te zoeken! Het enige dat je daar kunt doen is je verdriet oprakelen, koesteren, en je ervan verzekeren dat je dit ellendige gevoel nooit meer kwijt raakt. Ik ben één keer door die hel geweest en vind dat meer dan genoeg.
Een mooie foto van mijn gestorven echtgenote zal wél altijd in mijn leefruimte prijken, en dat is meer dan voldoende. Meer herinneringen heb ik niet nodig. Noch herinneringen van mezelf in jongere jaren, noch aan wat dan ook dat ooit deel uitmaakte van mijn leven. Het zit allemaal opgesloten vanbinnen, en aan uitwendig materieel vertoon heb ik totaal geen behoefte!
Onbegrijpelijk voor sommige mensen, maar héél logisch, normaal, en menselijk voor dendezen! Ik heb lak aan de mening van anderen. Ik volg de weg die mijn binnenste me dicteert.
Een nieuw leven kondigt zich voor me aan. En dit leven kan enkel serieus van start gaan als het zich naar de toekomst, en niet naar het verleden richt! Alle achteruitkijkspiegels overboord gooien dus. Dat is de beste mogelijkheid om een nieuw leven een kans te geven. Terugkijken betekent immers: bij de pakken blijven zitten, en droevig vegeteren in kommer en kwel. En dat doe ik voor geen geld ter wereld. Dat is niet aan bij besteedt. Ook mijn echtgenote zaliger zou dat trouwens niet van me gewild hebben! En als ze hier nog ergens boven zweeft, dan weet ik dat ze het volmondig met me eens is.
Drie uitspraken van haar, kort vóór haar dood, zullen me altijd bijblijven:
1. Als er met mij iets gebeurt moet je hertrouwen en weer gelukkig worden, want je verdient dat. 2. Als ik sterf moet je naar Spanje gaan wonen, of terug naar Knokke. 3. Ooit zal Chico je steun en toevlucht zijn!
Braaf vrouwtje! Met de eerste uitspraak zat ze er goed naast, want ik kan best gelukkig zijn alleen. Beter zelfs dan weer aan een andere vrouw te moeten wennen.
Maar haar tweede wens is zich nu wél aan het realiseren! Ik word weer een Knokkenaar (of een 'knokker', wat ik, in mijn geval, een betere uitdrukking vind).
En haar derde voorspelling: inderdaad! Chico is zowat mijn paspoort voor sociaal contact geworden! Leidt me naar mensen die ook van dieren houden. Want mensen die niet van dieren houden, houden ook niet van mensen, of doen alsof! En dit soort kan ik missen als de pest.
Anderen zweren dan weer bij een geschikte partner.
Weer anderen willen persé een zo groot mogelijk stuk vastgoed. Een 'stukje van de wereld kopen' als verzekering voor de toekomst... Alsof dat 'stukje wereld' niet aan het vaderland, en straks aan de Moslimwereld blijft behoren!
Ach ja, elk vogeltje zingt zoals het gebekt is en ze doen maar.
Maar worden die mensen dan ook écht gelukkig? Als ik zo wat om me heen kijk vind ik eigenlijk van niét! Als het er op aankomt je geluk te verzekeren, werken al die dingen niet echt! En verzekeringen voor 'levensgeluk' bestaan helaas niet! Of toch? Jawel! En die verzekering is nog gratis ook!
Het komt er alleen op aan de kunst te verstaan om jezelf wijs te maken dat je gelukkig bent. Wààr en hoe dan ook!
Zelfbedrog? Nepgeluk? Helemaal niet! Want eens je die kunst volledig in de vingers hebt dan bén je ook gelukkig! In wélke situatie je ook verkeert. En gelukkig voor mij versta ik ook die kunst! Dé kunst der kunsten! Dé weg naar waar geluk! Wie deze kunst als gave heeft mag zichzelf gerust 'levenskunstenaar' noemen!
14 jaar bijna ben ik volmaakt gelukkig geweest te Oostende. De stad zélf lag me niet. Maar mijn partner lag me wél en was een Oostendse. En dus maakte ik mezelf maar wijs dat de stad ook best meeviel. En ja hoor... dat werkte best en ik bleef gelukkig. Tot mijn partner stierf! Toen werd ik met de neus op de realiteit gedrukt. Toen pas zag ik in door welk volk ik omgeven was. En begon ik me te ergeren aan de onbeschofte en onbeschaafde mensen die hier wel rondlopen! Het snel hoger wordend percentage allochtonen was daar zéker ook niet vreemd aan.
Is het verwonderlijk dat ik hals over kop terugkeer naar 'mijn' stad? Misschien wel het laatste witte bastion in België? Want dààr? Daar durft niet één Moslima met een oorlogsvlagje op de kop en in lange fladderende woestijngewaden op straat lopen. Evenzo voor de mannen die hier in 'overhemden' tot op de grond lopen. Ze zouden zich veel te bekeken voelen.
Maar hier? Hier dartelen ze vrolijk rond als bruine leefloners onder de witte leefloners. Kompleet met oorlogsvlaggetjes en gordijngewaden die zelfs in het moederland passé geworden zijn! Voelen ze zich helemaal thuis in een uitgesproken OCMW omgeving en profiteren ze schaamteloos van onze belastingen. Hier zijn ze welkom bij het OCMW. Hier beheersen ze langzaam maar zeker de stad. Net zoals ze Brussel, Gent, Charleroi en andere steden al hebben overgenomen en verloederd.
Oostende blijkt hen, als 'stad aan zee' te hebben bekoord. De bevolking lijkt het probleem niet echt door te hebben. Een werkloze meer of minder speelt hier toch geen rol. Werkloosheid is hier immers geen uitzondering maar de regel. Men denkt gewoon: "Als die bruin mannen ons werk willen doen kunnen wij lekker aan de dop blijven"! Dat het wel eens helemaal omgekeerd zou kunnen en zàl worden is hier nog niet echt doorgedrongen. In veel hersenpannen moeten daarvoor nog enkele schroefjes worden aangedraaid.
Waarom ze juist Oostende kozen als eerste 'Bruggenhoofd aan zee' in hun oorlog tegen de Westerse beschaving is niet moeilijk uit te leggen: in de andere kuststeden voelen ze zich niet welkom. Vallen ze uit de toon en krijgen ze de kans niet om 'vreedzaam' een nieuw bruggenhoofd te bouwen!
Slimme strategie trouwens: na overname van bijna het gehele land, moeten ze nu nog de kust zien te veroveren. En daar kozen ze de makkelijkste stad voor uit, om van daaruit te gaan uitbreiden. En reken maar dat ze dat vlug zullen doen! Hun twee- en driezitskinderwagentjes liegen er niet om! Al spoedig zullen die onschuldige kinderwagentjes door de inzittenden worden omgeruild voor verpletterende tanks. Het zal wel eerst naar west gaan, om aansluiting te krijgen met hun in Frankrijk wonende wapenbroeders. En eenmaal dàt gerealiseerd zal de uitbreiding naar het Oosten moeten gebeuren. Knokke zou wel eens het laatste witte bastion kunnen worden, vergelijkbaar met de streek voorbij de IJzer tijdens de eerste wereldoorlog.
Foei Willy, je bent goed begonnen maar weer heel erg in racistische termen vervallen!
Ik? Racist? Absoluut niet! Ik hou van mensen. Van àlle mensen. Maar wie me mijn vaderland probeert ontnemen krijgt het met mij aan de stok! Als onze eigen regering dat racistisch noemt, dan noem ik die regering een clubje van landverraders!
Ja, ik weet het, het is gene vette op mijn blog de laatste tijd! En ik moet me niet verschuilen achter tijdgebrek, want ik heb tijd zat. Het probleem is dat mijn hersenen in verhuismodus staan en aan niets anders willen denken! Zelfs willen vóórlopen op het schema dat ik me vooropgesteld heb! En dat schema bestaat uit:
1. Administratie: alles wat al kan in orde gebracht worden ook al in orde brengen. 2. Elimineren: Zaken die ik niet meer nodig zal hebben sorteren en zo snel mogelijk wegwerken. En dat blijkt héél wat te zijn! Want van wat ik verhuis wil ik ook zeker zijn dat ik het nog zal gebruiken. Al de rest moet weg. Ik wil een 'light' verhuizing, en niet eerst 'alles' verhuizen, waarvan de helft nadien toch zal moeten geëlimineerd worden. 3. Inpakken: wat al kan ingepakt worden. 4. Wegwezen.
Ja... nog 25 dagen en het is zover!
En mijn muzen? Tja... die worden door mijn hersenen streng op afstand gehouden! Verhuismodus, weetjewel? Gelukkig heb ik nog mijn muziek en mijn keyboard om die hersenen eventjes lam te leggen en me uit te leven in de muziek! Dat keyboard zal dan ook het allerlaatste zijn dat ik inpak!
En zo is mijn laatste maand in Oostende aangebroken. Drie maand vooropzeg? Drie maand wachten? Over mijn lijk! Zo ben ik niet. Dat ligt niet in mijn karakter. Liever maar een paar maand dubbele huishuur betalen dan!
Drie maand wachten en met de vingers zitten draaien? Zou ik niet volhouden! Zou me doodergeren en -stressen. Een lang voorspel kan dan in de liefde wel hemels zijn, maar in zaken die moeten afgewerkt worden is dat hels! Zo ben ik tenminste toch en spreek uit ervaring. In mijn laatste dienstjaren bij de politie vond het gemeentebestuur van Knokke het nodig om het Belgisch kampioenschap wielrennen in Knokke te laten doorgaan. Een volle dag! IN HET HOOGSEIZOEN! OP EEN ZONDAG! Als tienduizenden toeristen in de voormiddag de badstad instromen! En die 'koers' moest dan nog langs de voornaamste invalsweg rijden!
Maar geen nood hoor! 'dendezen' zou die mission impossible wel oplossen! En om het hem helemààl gemakkelijk te maken startten de wekelijkse vergaderingen al twee jaar op voorhand. Gemakkelijk? Mijn voeten! Twee jaar lang uitkijken naar iets dat je zo spoedig mogelijk achter de rug wilt hebben? Hadden ze nu nog twee maand gezegd, maar twee jaar? Absurd!
Net alsof je de liefde aan het bedrijven bent, en er maar geen ontlading komt! Hels! Ik haalde me er, amper drie maand vóór de koers, een flinke depressie mee op de hals. Kon ook niet anders. Gelukkig had ik een goede dokter, die me er in zes weken wist bovenop te halen en klaar voor de uitdaging.
En nu zou ik me weer hetzelfde moeten laten overkomen door drie maand te zitten wachten en piekeren over hoé en wanneer? Neen hoor! Eenmaal beslist moet het bij mij ook zo snel mogelijk doorgaan, en een maand is ruim voldoende om de hele verhuis te regelen. Met een paar uur per dag dozen te vullen, overbodige spullen overboord te gooien, en de administratie in orde te brengen zit ik ruim op schema...
... en steek dan ook in een euforische stemming! De beloning zal immers groot zijn! Terug bij familie en vrienden die nu, dank zij de gekannibaliseerde kustbaan, eigenlijk op het equivalent van 100 km in plaats van 30 van me af wonen, waardoor familiebezoekjes tot een minimum werden beperkt!
Wat zijn we, verkeerstechnisch gesproken, toch goed af sedert de verkeerssituatie werd overgenomen door gediplomeerde broekies! Traag - trager - traagst is in die onvolprezen hogeschool te Diepenbeek de slogan. Wat volgt daarna? Stilstaan? Achteruit rijden? De traagheidsgrenzen zijn immers al lang bereikt in België!
Ook terug naar een 'witte' stad (de enige in België?) waar men nog verwonderd opkijkt als er eens een ander kleurtje opduikt op straat! Laat staan een hoofddoekje (lees: oorlogsvlag) of een in overgordijnen geklede Moslima!
Al met al ben ik dus reuzeblij dat ik deze beslissing of uitdaging niet uit de weg ben gegaan. Laat het maar gauw april zijn!
Minderheden hebben het altijd weer voor het zeggen in dit onzalige landje.
De reden is niet ver te zoeken: minderheden vinden zich verwaarloosd en laten dat luid jankend horen en zien. En telkens weer loopt de politiek daar stomweg in!
Meerderheden, zeg maar het normaal gedeelte van de autochtone bevolking, waar de normale volksaard en cultuur heerst, janken niet en worden dus niet gehoord.
Deze stelling werd nog maar eens bewezen bij het laatste hersenspinsel van minister Turtelboom, namelijk haar onzinnig voorstel voor dubbele familienamen.
Wat bleek? Bij een enquête door VTM bleek een luttele 16% van de Vlamingen vóór, en 84% tegen!
Nog maar eens had een minister die beter zou moeten weten, geluisterd naar het gejank van een onbenullige minderheid! Wat meteen een uitstekende referentie van haar intelligentiepeil tentoon spreidt.
Een uiterst gevaarlijke strekking, want daardoor slagen minderheden, die niets met de algemene opinie van een volk hebben te maken, er telkens weer in het laken naar zich toe te trekken en onze cultuur te kannibaliseren.
Hopelijk krijgt onze onvolprezen krullenbol tijdig haar verstand terug!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
