Hallo allemaal! Het feest van Pasen komt steeds dichterbij. De zondag voor pasen, op Palmzondag, maken veel kinderen een Palmpasenstok. Kees de Knutselkat laat zien hoe jij er ook één kan maken. Het is niet zo moeilijk! Veel plezier!
Je hebt twee stukken hout nodig die je als een kruis aan elkaar vastbindt of vast spijkert. Het kruis doet denken aan Jezus, die in Jeruzalem het kruis moest dragen.
Bovenop je Palmpasenstok kun je op een spijker een broodhaantje zetten, dat je zelf kunt bakken of bij de bakker kunt kopen. Het broodhaantje doet denken aan de haan die drie keer kraaide toen Petrus had gezegd dat hij Jezus niet kende, omdat hij bang was voor de vijanden van Jezus. Maar het is ook de haan die kraait dat er een nieuwe dag komt, de dag van het Paasfeest!
Je kunt je Palmpasenstok net zo mooi versieren als je wilt. Je kunt hem met crêpepapier omwikkelen. Je kunt er mandarijntjes, pindaslingers, snoepjes of een krentenbol aanhangen. Je kunt je Palmpasenstok ook met bloemen versieren of met groene takjes. Toen Jezus op een ezeltje Jeruzalem binnen reed stonden de mensen ook met groene takken naar hem te zwaaien. De kleuren en de bloemen zijn om te vieren dat Jezus na zijn dood op het kruis weer uit de dood opstond. Het leven is sterker dan de dood!
Je kunt je Palmpasenstok op het feest van Palmpasen meenemen naar de kerk. Na afloop kun je je Palmpasen weggeven, bijvoorbeeld aan iemand die ziek is of alleen, of gewoon aan je oma of opa. Veel plezier met het knutselen!
ONTWIKKELINGSHULP MOET TEN GOEDE KOMEN AAN WIE DIE HET MEESTE NODIG HEEFT
Interview met Paul Samangassou, de nieuwe secretaris van Caritas Afrika
BRUSSEL (Kerknet) - "Het is belangrijk om ons af te vragen waarom de armoede in Afrika steeds verder toeneemt, terwijl ook de ontwikkelingshulp alleen maar is toegenomen", zegt Paul Samangassou, de nieuwe secretaris van Caritas Afrika, in een gesprek met Kerknet. Samangassou verwijst onder meer naar de politieke elite, die zich met de hulp heeft proberen verrijken, maar wijst er ook op dat de ontwikkelingshulp niet altijd even doordacht gegeven werd. "Decennialang hebben donoren en regeringen, die vaak niet verkozen waren, zich het recht toegeëigend om te zeggen wat al of niet goed was voor de bevolking en wat al of niet moest gedaan worden. Dat werden de wensen van de van de plaatselijke bevolking zelf vaak volstrekt genegeerd." Paul Samangassou beseft dat hem als secretaris van Caritas Afrika een moeilijke taak wacht. Zijn opdracht zal vooral bestaan uit het versterken van de nationale afdelingen, het coördineren van de samenwerking met de maatschappelijke organisati es, de deelname aan het debat over alle vragen die met ontwikkeling te maken hebben en de versterking van de band met de Europese en andere Caritaspartners. Hij wil er ook toe bijdragen dat de sociale pastoraal op zo'n manier in de praktijk gebracht wordt dat die ook kan bijdragen tot de plaatselijke ontwikkeling.
Europa Paul Samangassou was in Brussel naar aanleiding van de voorstelling van het Caritas- en Cides-rapport, waarin een analyse gemaakt wordt van de Europese ontwikkelingshulp. "Ik verwacht van Europa een tweevoudige bijdrage. Enerzijds moeten we partnershappen afsluiten en meer uitwisseling tot stand brengen. Dat moet ervoor zorgen dat we ons voor dezelfde activiteiten engageren. Daarnaast moeten we ervoor zorgen dat de hulp daadwerkelijk tot bij de bevolking komt. Europa mag zijn Afrikaanse partners niet negeren. We moeten zorgen dat er materiële hulp, maar ook financiële hulp is, voor wie dat het meeste nodig heeft." Samangassou pleit voor efficiëntere Europese hulp. Dat impliceert een meer coherent optreden en vraagt ook dat men systematisch een evaluatie maakt, waarbij wordt nagegaan of die hulp ook werkelijk leidt tot een vermindering van de armoede. "De EU moet ook haar procedures aanpassen en de bureaucratie mag een snelle hulpverlening bij noo dsituaties niet in de weg staan." Anderzijds pleit hij voor een grotere betrokkenheid van de nationale parlementen en de maatschappelijke organisaties in de debatten waarbij de prioriteiten, besluiten en implementatie van de projecten wordt vastgelegd. "In de strijd tegen de armoede komt het er vooral op aan de echte prioriteiten vast te identificeren."
Paul Samangassou, de nieuwe secretaris van Caritas Afrika
Uitdagingen Paul Samangassou wijst erop dat er al vele jaren intens wordt samengewerkt met de SECAM, de Raad van de Bisschoppenconferenties van Afrika en Madagascar. "Daarnaast is er een overkoepelend orgaan van de bisschoppen voor elk van de zeven zones van Afrika, waarvoor er ook telkens een Caritas-afdeling is. "Caritas wordt hier in Afrika met een aantal ernstige uitdagingen geconfronteerd. Allereerst is de strijd tegen de natuurrampen. Dat zijn niet alleen de natuurrampen, maar ook menselijke catastrofen, zoals oorlogen die een vlucht van de bevolking veroorzaken. Ook de strijd tegen aids vormt een ernstige uitdaging. Daarnaast stelt zich het probleem van het overleven, denken we aan de droogte, de straatkinderen, mensen die achtergelaten worden. Toch beperken we ons niet tot de strijd tegen de kwalen. We moeten ook hoop geven, in het bijzonder aan de plattelandsbevolking. Dat proberen we in eerste instantie te verwezenlijken met de vorming van de boeren, vrouwen, kinderen en jeugd."
Afrikasynode Samangassou verwacht veel van de komende Afrikasynode: "Maar ik kan moeilijk zeggen waarover daar zal gesproken worden, omdat Rome bepaalt wat het kader is. Maar persoonlijk vind ik het momenteel van essentieel belang om na te gaan hoe de Kerk en al haar instellingen zich op een efficiëntie manier kunnen engageren in de strijd tegen de armoede. Die strijd tegen de armoede is onze manier om aan evangelisatie te doen. De synode geeft telkens een aantal oriëntaties aan. Ik denkt dat die ook een impact zullen hebben op de strijd tegen de armoede."
Paradox De secretaris van Caritas Afrika wijst ten slotte op een enorme paradox. Afrika is een continent dat zowel materieel als spiritueel enorm rijk is. Toch kent geen enkel ander continent zoveel armoede. "Afrika kampt volgens mij vooral met het probleem van het gebruik van zijn grondstoffen. We betalen hier een zware prijs voor de kolonisatie en de mechanismen die ons toen opgelegd zijn en die vaak vreemd zijn aan onze cultuur. Het tweede grote probleem is dat de rijkdom niet aan de bevolking van Afrika zelf ten goede komt. Het zijn anderen die daar beter van worden. Afrika heeft geen fabrieken waar wapens gemaakt worden, toch worden de meeste oorlogen op het Afrikaanse continent uitgevochten. De internationale organisaties en zelfs bilaterale partners leggen ons voorwaarden voor de hulp op die niet rechtvaardig zijn. Ze geven ons vaak hulp die we niet nodig hebben, maar die wij moeten betalen met onze rijkdom die we zo nodig hebben."
De voormalighe prior van Taizé, Roger Schutz, heeft eens een dagboek gepubliceerd dat heet 'Feest zonder einde'. Zo'n titel wijst op een heel gelukkig mens. Toen men hem vroeg hoe zijn leven dan wel tot een feest werd, antwoordde hij: "Alleerst door mezelf te aanvaarden zoals ik ben". Jezelf aanvaarden zoals je bent, dat is het begin van het feest zonder einde! Maar dat is wel moeilijk, en het komt maar weinig voor.
Waarom houden wij van de liefde? Omdat we erin zijn gevallen toen we klein waren, een beetje zoals Obelix in de pot met toverdrank.
De liefde komt van de vrouwen
In Tertio (een volwassen degelijk christelijk weekblad!) lazen wij onlangs de volgende uitspraak van de filosoof André Comte-Sponville. Op de vraag van de journalist:
Als de liefde niet van God komt, vanwaar komt ze dan?, antwoordde de filosoof:
- Van de vrouwen.
Soms zeg ik met een boutade dat de liefde de uitvinding is van de vrouwen. Eerst en vooral van de moeders natuurlijk.
Waarom heb je lief? Omdat iemand eerst van jou heeft gehouden. Alle psychologen weten dat.
De genade bemind te zijn, gaat de genade om te beminnen vooraf. De ene genade brengt de andere voort.
Waarom houden wij van de liefde? Omdat we erin zijn gevallen toen we klein waren, een beetje zoals Obelix in de pot met toverdrank.
We werden het eerst bemind, gewoonlijk door onze moeder, maar genoeg om te begrijpen dat de liefde de hoogste waarde is, dat zonder liefde, we niets zijn.
Juist genoeg om ook te begrijpen dat we voortaan voortdurend gefrustreerd zullen zijn, voortdurend van die liefde verstoken zullen zijn, omdat we nooit meer bemind zullen worden zoals we door die vrouw werden bemind.
Ze kende ons niet, ze was ons niets verschuldigd, maar hield onvoorwaardelijk van ons voor de eerste en de laatste keer van ons leven.
De liefde komt van de moeders, of van de ouders als je dat verkiest.
( )
Moeders ontroeren me ten zeerste. Ook mijn moeder, hoe onvolmaakt en ongelukkig ze ook was, was voldoende liefdevol opdat ik het niet nodig heb in iets anders te geloven.
Het citaat eindigt met volgende uitspraak . Zie ( ):
God is maar een soort sublimatie die de mensen uitvinden een vader die van gedaante is verwisseld, zegt Freud in een poging jezelf gerust te stellen, jezelf te troosten en onder controle te houden.
Met de recente tragisch dramatische gebeurtenissen in mijn hoofd dacht ik aan de uitspraak van de profeet Jesaja (Jesaja 49, 15 16a): Maar kan een vrouw haar zuigeling vergeten of harteloos zijn tegen het kind dat zij droeg? Zelfs al zou zij het vergeten, ik vergeet je nooit. Ik heb je in mijn handpalm gegrift.
Een van de diepste vragen van het mensenhart is de vraag naar waardering. Ieder mens wil gewaardeerd worden. Dit betekent niet dat iedereen van anderen wil horen, hoe goed hij wel is. Ongetwijfeld is dat verlangen er ook, maar dat is niet het diepste. We zouden kunnen zeggen, dat iedere mens verlangt bemind te worden. Maar dat is ook dubbelzinnig. Voor sommige mensen is liefde iets hartstochtelijks; voor anderen iets romantisch; voor weer anderen is liefde is louter sekueels. Er is echter ook een diepere liefde, die liefde van de aanvaarding. Iedere mens hunkert er naar aanvaard te worden, aanvaard zoals hij is. Niets in een mensenleven is van zulke langdurige en noodlottige uitwerking als de ervaring niet volledig aanvaard te zijn.
Welnu, ik word aanvaard door God zoals ik ben: zoals ik ben en niet zoals ik zou moeten zijn. Dat laatste zou een lege boodschap betekenen omdat ik nooit ben zoals ik zou moeten zijn. Ik weet dat mijn levenspad in werkelijkheid niet recht is. Er zijn vele bochten, vele verkeerde beslissingen waarlangs mijn levensloop mij gebracht heeft tot waar ik nu ben; en de Schrift vertelt me dat de plaats waar ik sta heilige grond is. (Ex. 3, 5). God kent mijn naam: IK HEB JE IN MIJN HANDPALM GEGRIFT. God kan nooit naar zijn hand kijken zonder mijn naam te zien. En mijn naam: dat ben IK! Hij staat garant voor mijn identiteit. Sint Augustinus zegt: Een vriend is iemand die alles van je weet en toch van je houdt.
· André Comte Sponville in Frédéric Lenoir en Karine Papillaud; Atheïst hoeft joods-christelijke wortels niet te verloochenen, Tertio van 28 februari 2007, p. 8 9.
"In grote projecten als dat van de 'Milennium Development Goals' van de Verenigde Naties - te realiseren voor 2015! - kunnen jongeren én ouderen een geweldige uitdaging zien. Zij kunnen bijdragen aan het welslagen van deze mondiale projecten, zoals een post-vormselgroep in een van onze parochies in de stad Delft, die als naam koos 'M-twentyfive'. M25 slaat op Mattheus 25: de jongerengroep maakt concreet werk van de 'werken van barmhartigheid'! Inderdaad, elke geloofsgemeenschap dient een M25 groep te zijn."
"Bedoeld als 'sterke tijd' kent de veertigdagentijd een drievoudige aansporing tot: gebed, aalmoes en vasten, ofwel in meer eigentijdse termen tot : spiritualiteit, solidariteit en soberheid. De laatste, de soberheid, is een onmisbare voorwaarde voor de eerste twee: wanneer we niet berid zijn onszelf iets te ontzeggen, kunnen we niet voldoende andacht en zorg besteden aan de ander en de Ander."
"Waarom kunnen we met al onze economische kennis en ervaring geen systeem zbedenken voor een economie van het'genoeg' hier bij ons en een economie van tenminste 'voldoende' in andere werelddelen? Waarom zou ongeremde economische groei de hulpbronnen van de aarde mogen uitputten ten koste van de komende generaties? Om een duurzame toekomst mogelijk te maken voor de mondiale samenleving zowel in ruimte als in tijd zijn bewustwordingsinitiatieven zoals de vastenactie van Broederlijk Delen onontbeerlijk en zijn vele enthousiaste en gemotiveerde vrijwilligers nodig."
"Het kan inderdaad hier bij ons, in elk geval bij velen van ons, veel minder en het moét minder. Waarom zou het ons in West-Europa, in België, steeds beter moeten gaan, terwijl de kloof met de arme continenten almaar breder wordt en dieper? Waarom moeten we onze rijkdom en luxe voor onszelf veilig stellen in een tot fort omgebouwde Europese Unie?"
"Als iemand uit Uganda bijvoorbeeld ons vraagt hoe het met ons gaat, zouden we niet, zoals gebruikelijk, moeten antwoorden: 'Het gaat ons goed', maar: 'Het gaat ons te goed', of liever nog, zoals Groningers plegen te zeggen: 'Het kan minder'."
"Wij mensen zijn verantwoordelijk voor elkaar, vooral voor de armsten en geringsten en dat we God niet onder ogen kunnen komen als we de hongerige, dorstigen, naakten, zieken, vreemdelingen en gevangenen niet eerst de helpende en bevrijdenden hand hebben geboden (cf. Mt. 25)."
Waarom houden wij van de liefde? Omdat we erin zijn gevallen toen we klein waren, een beetje zoals Obelix in de pot met toverdrank.
De liefde komt van de vrouwen
In Tertio (een volwassen degelijk christelijk weekblad!) lazen wij onlangs de volgende uitspraak van de filosoof André Comte-Sponville. Op de vraag van de journalist:
Als de liefde niet van God komt, vanwaar komt ze dan?, antwoordde de filosoof:
- Van de vrouwen.
Soms zeg ik met een boutade dat de liefde de uitvinding is van de vrouwen. Eerst en vooral van de moeders natuurlijk.
Waarom heb je lief? Omdat iemand eerst van jou heeft gehouden. Alle psychologen weten dat.
De genade bemind te zijn, gaat de genade om te beminnen vooraf. De ene genade brengt de andere voort.
Waarom houden wij van de liefde? Omdat we erin zijn gevallen toen we klein waren, een beetje zoals Obelix in de pot met toverdrank.
We werden het eerst bemind, gewoonlijk door onze moeder, maar genoeg om te begrijpen dat de liefde de hoogste waarde is, dat zonder liefde, we niets zijn.
Juist genoeg om ook te begrijpen dat we voortaan voortdurend gefrustreerd zullen zijn, voortdurend van die liefde verstoken zullen zijn, omdat we nooit meer bemind zullen worden zoals we door die vrouw werden bemind.
Ze kende ons niet, ze was ons niets verschuldigd, maar hield onvoorwaardelijk van ons voor de eerste en de laatste keer van ons leven.
De liefde komt van de moeders, of van de ouders als je dat verkiest.
( )
Moeders ontroeren me ten zeerste. Ook mijn moeder, hoe onvolmaakt en ongelukkig ze ook was, was voldoende liefdevol opdat ik het niet nodig heb in iets anders te geloven.
Het citaat eindigt met volgende uitspraak . Zie ( ):
God is maar een soort sublimatie die de mensen uitvinden een vader die van gedaante is verwisseld, zegt Freud in een poging jezelf gerust te stellen, jezelf te troosten en onder controle te houden.
Met de recente tragisch dramatische gebeurtenissen in mijn hoofd dacht ik aan de uitspraak van de profeet Jesaja (Jesaja 49, 15 16a): Maar kan een vrouw haar zuigeling vergeten of harteloos zijn tegen het kind dat zij droeg? Zelfs al zou zij het vergeten, ik vergeet je nooit. Ik heb je in mijn handpalm gegrift.
Een van de diepste vragen van het mensenhart is de vraag naar waardering. Ieder mens wil gewaardeerd worden. Dit betekent niet dat iedereen van anderen wil horen, hoe goed hij wel is. Ongetwijfeld is dat verlangen er ook, maar dat is niet het diepste. We zouden kunnen zeggen, dat iedere mens verlangt bemind te worden. Maar dat is ook dubbelzinnig. Voor sommige mensen is liefde iets hartstochtelijks; voor anderen iets romantisch; voor weer anderen is liefde is louter sekueels. Er is echter ook een diepere liefde, die liefde van de aanvaarding. Iedere mens hunkert er naar aanvaard te worden, aanvaard zoals hij is. Niets in een mensenleven is van zulke langdurige en noodlottige uitwerking als de ervaring niet volledig aanvaard te zijn.
Welnu, ik word aanvaard door God zoals ik ben: zoals ik ben en niet zoals ik zou moeten zijn. Dat laatste zou een lege boodschap betekenen omdat ik nooit ben zoals ik zou moeten zijn. Ik weet dat mijn levenspad in werkelijkheid niet recht is. Er zijn vele bochten, vele verkeerde beslissingen waarlangs mijn levensloop mij gebracht heeft tot waar ik nu ben; en de Schrift vertelt me dat de plaats waar ik sta heilige grond is. (Ex. 3, 5). God kent mijn naam: IK HEB JE IN MIJN HANDPALM GEGRIFT. God kan nooit naar zijn hand kijken zonder mijn naam te zien. En mijn naam: dat ben IK! Hij staat garant voor mijn identiteit. Sint Augustinus zegt: Een vriend is iemand die alles van je weet en toch van je houdt.
· André Comte Sponville in Frédéric Lenoir en Karine Papillaud; Atheïst hoeft joods-christelijke wortels niet te verloochenen, Tertio van 28 februari 2007, p. 8 9.
BRUSSEL (Kerknet) - Tijdens de veertigdagentijd brengt Kerknet op zondag een beschouwende bijdragen. Vandaag een bijdrage van Mgr. A.H. van Luyn s.d.b., bisschop van Rotterdam.
Mgr A.H. van Luyn s.d.b., bisschop van Rotterdam (foto: KerkNet)
Christenen hebben de opdracht zich te bezinnen op hun mondiale verantwoordelijkheid en bewuste keuzes te maken die de armen en uitgeslotenen in onze eigen samenleving en wereldwijd ten goede komen. Deze opdracht is gegrond op de evangelische overtuiging dat wij mensen verantwoordelijk zijn voor elkaar, vooral voor de armsten en geringsten en dat we God niet onder ogen kunnen komen als we de hongerigen, dorstigen, naakten, zieken, vreemdelingen en gevangenen niet eerst de helpende en bevrijdende hand hebben geboden (cf. Mt 25). Vooral wij in het rijke Westen van Europa hebben hierin een bijzondere verantwoordelijkheid. Wanneer wij de onaanvaardbare armoede en uitsluiting zien van miljoenen mensen in andere continenten, vooral op het zuidelijke halfrond, kunnen we niet anders dan constateren dat wij te welvarend zijn. Als iemand uit Uganda bijvoorbeeld ons vraagt hoe het met ons gaat, zouden we niet, zoals gebruikelijk, moeten antwoorden: 'Het gaat ons goed', maar: 'Het gaat ons te goed', of liever nog, zoals Groningers plegen te zeggen: 'Het kan minder'. Het kan inderdaad hier bij ons, in elk geval bij velen van ons, veel minder en het moét minder. Waarom zou het ons in West-Europa, in Nederland, steeds beter moeten gaan, terwijl de kloof met de arme continenten almaar breder wordt en dieper? Waarom moeten we onze rijkdom en luxe voor onszelf veilig stellen in een tot fort omgebouwde Europese Unie? Waarom kunnen we met al onze economische kennis en ervaring geen systeem bedenken voor een economie van het 'genoeg' hier bij ons en een economie van tenminste 'voldoende' in andere werelddelen? Waarom zou ongeremde economische groei de hulpbronnen van de aarde mogen uitputten ten koste van de komende generaties? Om een duurzame toekomst mogelijk te maken voor de mondiale samenleving zowel in ruimte als in tijd zijn bewustwordingsinitiatieven zoals de vastenactie van Broederlijk Delen onontbeerlijk en zijn vele enthousiaste en gemotiveer de vrijwilligers nodig.
Het evangelie richt onze aandacht steeds opnieuw op het 'ene noodzakelijke gebod': onze verbondenheid in liefde met God en met elkaar in de persoon van Jezus Christus. In Hem zien wij dat God niemand uitsluit, integendeel, dat Hij zich juist vereenzelvigt met de geringsten van onze zusters en broeders. Het evangelie waarschuwt ons steeds opnieuw voor het de mens ingeboren gevaar dat hij alleen maar aan zichzelf denkt, dat het hem moeite kost van iemand te houden zoals hij van zichzelf houdt. Het evangelie spoort ons steeds opnieuw aan om meer en beter ruimte en tijd te scheppen in ons leven voor de ander/Ander, voor de twee basisrelaties, met God en met de medemens, zonder welke voor niemand een volwaardig menselijk bestaan bereikbaar is. Deze evangelische oproep klinkt het hele jaar, maar bijzonder duidelijk in de veertigdagentijd. Het is een periode voor concrete oefening in de beleving van het evangelie. Bedoeld als 'sterke tijd' kent de veertigdagentijd een drievou dige aansporing tot: gebed, aalmoes en vasten, ofwel in meer eigentijdse termen tot: spiritualiteit, solidariteit en soberheid. De laatste, de soberheid, is een onmisbare voorwaarde voor de eerste twee: wanneer we niet bereid zijn onszelf iets te ontzeggen, kunnen we niet voldoende aandacht en zorg besteden aan de ander en de Ander.
Het getal veertig geldt in de Bijbel als de levensduur van één generatie. Aan het begin van het derde millennium sinds Christus' geboorte is het nodig dat vooral jonge mensen de fakkel overnemen en zich er belangeloos en consequent voor inzetten, dat komende generaties kunnen opgroeien in een betere wereld, die niet meer de scheiding kent tussen eerste, tweede en derde wereld, maar die een humane samenleving wordt van alle volkeren in vrede en gerechtigheid. In grote projecten als dat van de 'Millennium Development Goals' van de Verenigde Naties - te realiseren voor 2015! - kunnen jongeren een geweldige uitdaging zien. Zij kunnen bijdragen aan het welslagen van deze mondiale projecten, zoals een post-vormselgroep in een van onze parochies in de stad Delft, die als naam koos "M-twentyfive". M25 slaat op Mattheus 25: de jongerengroep maakt concreet werk van de "werken van barmhartigheid"! Inderdaad, elke geloofsgemeenschap dient een M25 groep te zijn. Mgr A.H . van Luyn s.d.b., bisschop van Rotterdam.
BRUSSEL (KerkNet/IKON) - De Nederlandse omroep IKON zendt op vrijdag 6 april op Nederland 2 de veelgeprezen film 'Son of Man', een Zuid-Afrikaans drama over het leven van Jezus, uit. De film Son of Man plaatst het lijdensverhaal van Jezus midden in het Afrika van vandaag. Het bijbelverhaal over het leven van Jezus is genoegzaam bekend. Overgebracht naar de 21ste eeuw en het Zuid-Afrikaanse township Khayelitsha in de Oostkaap, krijgt de christelijke boodschap een verrassende en confronterende uitwerking. Alle bekende ikonen van het lijden van Christus zijn door regisseur Mark Dornford-May vertaald naar beelden die zo uit het Journaal geplukt lijken. Son of Man speelt in de staat Judea ergens in Zuid-Afrika, waar geweld, armoede en sektarisme aan de orde van de dag zijn. De Democratische Alliantie heeft het land bezet om onder gewelddadige bedreiging 'vrede' te brengen. Bloedige straattaferelen vergezellen de bezetting. Beloftes om een weg te effenen naar dem ocratie gaan vergezeld van standrechtelijke executies en meedogenloze slachtpartijen. Als de burgeroorlog een nieuwe fase ingaat, wordt uit een eenvoudig ouderpaar een goddelijk kind geboren. Als het kind opgroeit en getuige is van de onmenselijkheden in de wereld waarin hij leeft, bieden zijn beschermengelen hem aan te ontsnappen naar de hemel. Hij weigert. Dit is zijn wereld en hij moet deze wereld redden van het werk van duistere machten. Als volwassen man reist hij naar de grote stad. Hij verzamelt leden van bewapende groepen en rebellen om zich heen die kris kras door het land reizen. Hij eist van zijn volgelingen dat ze hun wapens inleveren. Ook confronteert hij hun eigen corrupte leiders met zijn visie van geweldloos protest en solidariteit. Het is onontkoombaar: zijn gedrag valt de Judeese ambtsdragers op. Zij gooien het op een akkoordje met de kille en afstandelijke gouverneur Pilatus. De man van het volk moet omgebracht en vernietigd worden. Het zou een hele ge wone 'verdwijning' moeten worden, zoals vele andere. Deze opmerkelijke interpretatie van de christelijke boodschap van Mark Dornford-May is gemaakt in samenwerking met de Zuid-Afrikaanse theatergroep 'Dimpho Di Kopane' en een koor. Net als in zijn eerste film, waarvoor hij de klassieke opera Carmen omzette in de Xhosa-taal en die hem in 2005 een Gouden Beer in Berlijn opleverde, zien we ook hier traditionele dans, liederen en ritmes die de film Son of Man een krachtige bezieling geven. Regie: Mark Donford-May; Jesus: Andile Kosi. Dit is een productie van Spier Films, Film and Music Entertainment en Nando. Zuid-Afrika, 2006.
MILJOENEN EXEMPLAREN VERKOCHT VAN 'DEUS CARITAS EST'
BRUSSEL (KerkNet/CWN) - Sinds het verschijnen van 'Deus Caritas Est', de eerste encycliek van paus Benedictus XVI, op 25 januari 2006 werden er daarvan al miljoenen exemplaren verkocht. In het Italiaans alleen al werden er 1,5 miljoen exemplaren verkocht. Ook van de Duitse en Spaanse versie waren drie herdrukken. Daarnaast waren er nog vertalingen in ontelbare talen, waaronder deze keer ook het Russisch en het Chinees. Voor het eerst in de moderne tijd was er van de Latijnse versie van het document een tweede druk nodig, nadat de eerste druk was uitverkocht. Aanvankelijk werden slechts 1.000 exemplaren in het Latijn gedrukt.
'Prijs armoede uitsluiten is een belangrijke aanmoediging'
BRUSSEL (Kerknet) - De vzw Domo uit Leuven heeft gisteren uit de handen van Vlaams minister Inge Vervotte van Welzijn en Gezin de jaarlijkse prijs 'Armoede Uitsluiten' gekregen. "We zijn erg blij met die prijs", zegt medestichtster en oud-voorzitster Lieve Devos aan KerkNet. "We kunnen deze prijs financieel heel goed gebruiken. We beschouwen het ook als een belangrijke aanmoediging." Adèle Picard, die met haar mee aan de basis lag van Domo - wat staat voor Door Ondersteuning Mee Opvoeden - knikt bevestigend. De vzw werd vijftien jaar geleden opgericht, op een ogenblik waarop een begrip als 'opvoedingsondersteuning' nauwelijks gekend was. Doorheen de jaren heeft Domo altijd geprobeerd de nodige ondersteuning te geven aan kwetsbare gezinnen met kleine kinderen. De gezinnen die bereikt worden, zijn vaak sterk sociaal geïsoleerd, hebben weinig contact met de buren en hebben vaak een lange geschiedenis. Domo tracht hun vertrouwen te winnen en aanwezig te zijn waar dat kan en no dig is. Maar daarbij zal men zichzelf nooit opdringen. "We trachten ook de cultuurparticipatie te bevorderen en soms worden de gezinnen aangespoord om professionele hulp te zoeken."
Huidig Domo-voorzitster Brigitte Croes
Vriend aan huis Voorzitster Brigitte Croes legt uit dat Domo momenteel kan terugvallen op een dertigtal vrijwilligers, die bij 27 gezinnen actief zijn. "Die vrijwilligers worden niet betaald en hebben vaak nog een job en een eigen gezin." Omdat Domo-vrijwilligers vaak jaren met deze gezinnen op pad gaan, worden ze vriend aan huis en vervangen ze de buur die vaak ontbreekt. Ze gaan spelen met de kinderen, zodat ze leren winnen en verliezen. Ze lezen boeken voor of laten de kinderen lezen, ze geven bevestiging aan de ouders, helpen bij de feesten, brengen de kinderen van de gezinnen met andere kinderen in contact of nemen die kinderen als gast in huis, zodat de ouders eens een weekend van die druk ontlast zijn. "Vijftien jaar geleden zijn we met twee vrijwilligers van start gegaan", zegt Adèle Picard. "Bij mijn werk als vrijwilligster in het UZ merkte ik dat er veel gezinnen met verwaarloosde kinderen binnenkwamen. Die kinderen moesten we na twee of drie maanden laten gaan, hoewel we bij hen met opvoedingsondersteuning veel meer zouden kunnen bereiken. Zo is Domo stilaan gegroeid." Domo ging toen met twee mensen van start, maar al snel kwamen er vijf vrijwilligers bij. "We hebben daarna een vzw opgericht en kregen ook wat steun van de overheid."
Medestichster en oud-voorzitter Lieve Devos
Niet bedreigend Lieve Devos onthult een van de belangrijke sleutels van het succes. "We zijn juist zo succesvol omdat we niet bedreigend zijn. Bij steun van de overheid is men al snel bang dat men zijn kinderen zou kunnen verliezen. Wij kunnen geen kinderen afnemen of sancties opleggen." Zo kan Domo ook het vertrouwen van deze gezinnen winnen. Brigitte Croes onderstreepte gisteren dat het belangrijk is dat de overheid geld vrijmaakt voor dit soort kleinschalige projecten. "We willen onze expertise ook graag in Vlaanderen uitdragen." Zij wees er ook op dat Domo, net als vele andere vrijwilligersorganisaties, steun krijgt van de overheid voor de werkingskosten. "Maar die steun is er niet voor de andere kosten. Daardoor moeten we een groot deel van onze energie en tijd besteden aan het zoeken van middelen om die kosten te dragen." Domo hoopt alvast dat de erkenning door Welzijnszorg ook een aansporing kan zijn voor de Vlaamse en nationale overheid om o ok dit soort laagdrempelige initiatieven te blijven steunen. Alleen zo'n lage drempel kan mensen uit hun isolement halen en kwetsbare gezinnen met kinderen op weg zetten naar een betere toekomst.
INDRUKWEKKEND HULDEBETOON VAN KARDINAAL BARBARIN VOOR ABBE PIERRE
BRUSSEL (Kerknet/CEF/Kipa-Apic) - Kardinaal Philippe Barbarin, de aartsbisschop van Lyon, heeft vrijdagmorgen tijdens de uitvaartplechtigheid in de Notre-Damekathedraal van Parijs een indrukwekkend huldebetoon gebracht aan Abbè Pierre. In zijn homilie vatte hij het leven van Abbé Pierre in een woord samen: Emmaüs. Dat Bijbelse verhaal, aldus de kardinaal, maakt de weg duidelijk die de Franse priester met zijn vele medestanders in zijn leven bewandeld heeft, vanaf het einde van de jaren 1940.
Op weg met Emmaüs
"Emmaüs", aldus kardinaal Barbarin, "is eerst en vooral de pagina uit het evangelie die we net beluisterd hebben. Het vertelt ons hoe de weg van droefheid kan uitgroeien tot de belofte van hoop. Twee ontmoedigde leerlingen verlieten Jeruzalem. Naarmate ze zich verder van de heilige stad verwijderden, sloot een vreemdeling zich bij hen aan, ondervroeg hen en begon met hen te spreken. In deze passage op de vooravond van Pasen zag Abbé Pierre zijn hele missie, het hele avontuur van Emmaüs, samengevat. Georges was zijn eerste metgezel, maar naarmate de jaren vorderden kwamen er steeds meer en meer. Enkele jaren later waren de opvanghuizen van Emmaüs een feit, al werden de bewoners nog bekeken als uitgeslotenen of mensen die door het leven gekwetst werden. In werkelijkheid waren ze zaaiers van hoop geworden." De kardinaal vroeg zich af waar Abbé Pierre de moed bleef halen, ondanks zijn zwakke gezondheid en het feit dat hij al van in zijn kinderjaren constant ziek was. Zijn antw oord? "Die kracht haalde hij uit het gebed en het dagelijkse gesprek met Jezus. Men kan zich niet voor de armen blijven engageren tot zijn vierennegentigste zonder die kracht van elders te ontvangen."
Emmaüs, is een huis
"Maar Emmaüs is ook een huis, een herberg", sprak de kardinaal. Daar probeerde Abbé Pierre mensen hun waardigheid terug te geven. "Dat was het grote geheim van Abbé Pierre. Daarom is het pad eenvoudig: een huis dopen, de zin en de smaak van het werk herontdekken, een loon verdienen om in zijn leven te voorzien en zonder aarzelen te hulp komen aan al diegenen die een nog grotere miserie kennen. Daarbij heeft hij altijd eerst aan anderen gedacht." De kardinaal herinnerde eraan hoe alles ooit in 1947 in een kleine barak in Neuilly Plaisance begon. Twee jaar later kwamen de eerste medestanders en verscheen boven de deur de naam 'Emmaüs'. Door de jaren heen zouden de foyers zich steeds verder uitbreiden. Daarna volgde de winter van 54 en de dag waarop Abbé Pierre Frankrijk uit zijn slaap haalde met zijn oproep op Radio Luxemburg. Hij was ervan overtuigd dat elke mens recht heeft op waardig onderdak. "Vijftig jaar later gaat het avontuur verder en is de strijd nog verre van gewo nnen (...) Hij heeft niet alleen de armen verdedigd, maar hij is ook altijd zelf als arme blijven leven. Vanaf zijn negentiende deed hij afstand van zijn erfenis en verdeelde hij al zijn bezittingen die hij van zijn familie gekregen had (...) Tot op het einde van de weg heeft hij, ondanks zijn bekendheid, de armoede bewaard. Dat is de garantie voor de authenticiteit van zijn inzet."
Emmaüs, is ook een maaltijd
"Emmaüs is ook een maaltijd. In de foyers vond men een tafel waar iedereen welkom was met een eenvoudig maal of een feestmaal. Iedereen vond er zijn plaats en in de winter werd de warme koffie er gewaardeerd (...) Het evangelie van Emmaüs doet ons begrijpen dat ook wij voor een ander maal zijn uitgenodigd. De Heer zet zich voor ons aan tafel. Hij neemt het brood, zegent het en geeft het aan ons. Het is een gebaar dat de hele missie van Christus en het streven van Abbé Pierre samenvat. Niets is nuttiger voor de mensheid dan dit broederlijke delen en doorheen heel zijn leven bleef hij steeds trouw aan deze maaltijd van de Heer. Iedere avond droeg hij op hetzelfde uur de mis op. Alles werd met zorg voorbereid in zijn kamer: de tafel werd geplaatst, een kelk, enkele hosties en zijn boek waarop hij op elke pagina nota's gemaakt had (...) Bij Emmaüs herkende men op dat ogenblik de Heer en besefte men dat hij echt is opgestaan. Ondanks alle lijden in de wereld is de overwinning v an de liefde gegarandeerd." "Dat is ook de maaltijd die we hier nu in de Notre-Dame van Parijs vieren en waar Abbé Pierre op mysterieuze wijze ook aanwezig is (...) 'Heilige Maria, Moeder Gods, bidt voor ons arme zondaars, nu en in het uur van onze opstanding'. Laten we op deze morgen bidden opdat God hem zijn vergiffenis schenkt en hem de immense vreugde geeft Hem te ontmoeten."
Liturgie én Diaconie gaan samen. Zij zijn als een ellips met twee brandpunten
1. Internationaal Eucharistisch Congres Lourdes 1981: Jezus Christus, Brood gebroken voor een nieuwe wereld. Enkele belangrijke toespraken, Uitgave I.E. 81 Gent, p.138 140:
Consecratie en Communie. Twee sleutelwoorden van de Eucharistie. Maar zijn wij soms niet eenzijdig geweest?
Er is een dubbele consecratie. Dezelfde waarheid kunnen wij uitdrukken met een ander woord: er is een dubbele identificatie.
De Heer zegt: Dit is mijn Lichaam. Dit is mijn bloed. Brood en wijn worden geconsacreerd. Het is de Heer in persoon. Hij is het zelf, wezenlijk en waarachtig.
Maar de Heer zegt ook: Ik had honger Ik was ziek Ik was naakt Zwakke mensen, arme zondaars worden geconsacreerd tot het Lichaam van Christus dat de Kerk is. Wonderbare conversio, omvorming. Het is Jezus zelf die Zijn gemeenschap opbouwt, die mensen opneemt en omvormt tot Zijn lichaam.
Dubbele consecratie; dubbele identificatie. Jezus is niet alleen tochtgenoot die met ons gaat: door de eucharistische communie komt Hij in ons, in een allerinnigste eenheid.
Waarom? Omdat hij door ons naar de mensen wil gaan. Om wat te doen? Om te doen wat Hij gedaan heeft: - om brood te breken voor hen die honger hebben; - om wijn van vreugde te schenken aan hen die het niet meer zien zitten; - om vertrapten en vernederden op te richten en hen een waardigheid van mensen en kinderen van God te geven; - om eenzamen op te nemen in een vriendenkring; - om God te leren ontdekken als een lieve Vader; - om mensen te leren ontdekken niet als rivalen en concurrenten maar als broeders; - om een wereld op te bouwen waar plaats is voor iedereen, waar geen oorlog en haat meer zijn maar enkel vrede in Jezusnaam.
Dezelfde gedachte kunnen wij nog anders uitdrukken. De oude wereld is vol communicatiestoornissen. De zonde is immers communicatiestorend. De nieuwe wereld van de open Communicatie in twee richtingen of een dubbele Communicatie als vrucht van een dubbele Consecratie en Communie.
Open communicatie met God. Deze wordt uit-gedrukt in de orante-houding (Waarom alleen de celebrant? Waarom niet alle circumstantes, alle gelovigen?).
Open communicatie met de mensen: die wordt uitgedrukt in het gebaar van de vredewens (Waarom komt deze expressie zo weinig tot uiting in onze streken?).
Hoe zinvol zijn deze twee gebaren: in eerste beweging de handen (en harten) verheffen tot God: vertikaal. Maar dit is eenzijdig wanneer wij onze handen ook niet gebruiken om elkaar de hand te reiken en de hand te geven.
Misschien zeggen sommigen laatdunkend: Dat zijn maar gebaren. Dat kunnen formaliteiten worden. Zij vergeten dat Thomas van Aquino leerde dat elk sacrament is in genere signi: het Sacrament heeft een teken-waarde en nog wel drievoudig om te verwijzen naar het verleden als een memoriaal, een gedachtenis, een herinnering, om een teken te geven in het heden waarin God werkzaam is en om een profetisch teken te zijn van een wereld waarin God alles in allen zal zijn en alle mensen de gemeenschap der heiligen vormen als een levende kroon op het levenswerk van Jezus.
In elke Eucharistie werkt een geweldig dynamisme, een dubbele beweging. Door Christus en met Hem en in Hem gaan wij naar de Vader om hem te aanbidden, te loven en te prijzen. Dat is de jubel en de vreugde die het geheim moet zijn van elke christen. Bij de Vader aangekomen draait de beweging om. Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zo zend Ik u. Door ons en met ons en in ons wil Christus nu naar de mensen gaan om nu te doen voor onze tijd en onze mensen wat Hij eens gedaan heeft: mensen naar God brengen en naar elkaar. Mensen samenroepen en vergaderen, maken tot het volk van God en tot Zijn lichaam.
De Eucharistie schenkt ons vertrouwen in God als de warme golfstroom in ons leven en maakt ons verantwoordelijk voor de opbouw van een nieuwe wereld.
Het arme woordje mis, het woord van le catholicisme populaire, van de volkskatholieken, krijgt een nieuwe glans: missio, zending. De mis is niet gedaan als de priester de zegen geeft. De mis voor de wereld en in de wereld kan nu beginnen als een zuurdesem in een logge massa, als een licht in een donkere nacht, als moed om er te zijn voor anderen en als geneesmiddel van de kwalijke zuchten, de hebzucht, de eerzucht en de heerszucht. Gaat nu allen heen in vrede om te werken aan een wereld van rechtvaardigheid en vrede.
2. Liturgie und Diakonie. Das Beispiel des Leipziger Oratoriums, Andras Poschmann, Trier, in Benedikt Kranemann e.a. (red.), Die diakonale Dimension der Liturgie, Herder, Freiburg Basel Wien, 2006, p. 145 160.
Die Liturgispastoral der Oratorianer, die nicht isoliert den Gottesdienst in den Vordergrund stellte, sondern liturgisches Tun und soziales Handeln als unbedingt zusammengehörig als zwei Brennpunkt
einer Ellipse verstand, prägte die bis heute beeindruckende und Geltung beanspruchende liturgische Erneuerung der Gemeinde.145, p.
Over Die Gemeindetheologie der Ellipse, p. 152 153.
Die Verbindung von Liturgie und Diakonie ist ein entscheidendes Kriterium für eine glaubwürdige Feier der Liturgie. Die Diakonie bezeugt die in der Liturgie gefeierte Heilszuwendung Gottes. Der Gottesdienst wird in seiner Relevanz für das alltägliche Leben erfahrbar., p. 155
Paul Michal Zulehner, Wien, Ritendiakonie in B. Kranemann id.,p. 271 283.
Vielmehr führt das Eintauchen in Gott eben zum Auftauchen bein den Armen. Wer diesen Weg Gottes nicht mitgeht, wird Gott-los. Dat Typische für chritliches Leben is daher letzlich eine Spiritualität des Und, welche Gottes- und Nächstenlieb zusammenhält.,p.277
Over de Eucharistie, p. 282 283
3. Johan Van Der Vloet (red.), Het permanent diaconaat op zoek naar zichzelf. 35 jaar diakens in Vlaanderen, Halewijn, 2006.
Daar in Alphonse Borros, Gezonden tot authenticiteit. Diakens als garanten van een doorleefd geloof, p. 79 98.
p. 86 87: Op het domein van de liturgie, zullen zij niet de kerkelijke vergadering voorzitten maar zullen zij er toe bijdragen dat de verzamelde christenen zo goed mogelijk aan de eucharistie kunnen deelnemen om zo hun leven tot offer te maken dat God behaagt. Het mag ons niet verwonderen dat zij hier een zekere rol vervullen in het oproepen tot gebed van de gelovigen. In het aanbrengen van wat nodig is voor de eucharistie: brood en wijn, de vrucht van de aarde het werk van de mensen (lat. Fructum terrae et operis manuum hominum), herinneren de diakens er door deze gaven aan dat de Kerk de anderen nodig heeft. God aanvaardt inderdaad onze mensheid; meer nog hij deelt in ons mens-zijn om ons in zijn goddelijk leven op te nemen. Heel concreet nog herinneren de diakens in de eucharistie de gemeenschap er aan dat er geen eucharistie is zonder voetwassing. ( Hier verwijst naar E. Van Waelderen, in Wakers en voortrekkers in een dioconale Kerk, in Collationes 22 (1992), p. 344.). Zo is dit in de diaconie van de liturgie hun wijze van waken, met de bisschop, over de evangelische authenticiteit van de christelijke eredienst.
p. 88: Wat de diaconie van de inzet (voor onze broeders en zutsters) betreft: deze komt in eerste instantie aan de bisschop toe. De bisschop wordt volgens de traditie de vader der armen genoemd. De diakens zullen op zulke wijze dit werk doen dat dit in al zijn waarde verwijst naar Christus. Zij hebben niet enkel te maken met werken van liefdadigheid: de solidariteit met de armen is niet het eigene van christenen. Het is een morele plicht die aan elke mens wordt gesteld. Diakens hebben de taak om te getuigen dat de christelijke liefde voortkomt uit de gave van Christus aan de mensen die Hij liefheeft. Deze liefde van Christus voor ons vanwege de Vader verruimt onze liefde, onze solidariteit met de anderen, onze bezorgdheid voor mensen die in nood zijn. Elke mens wordt een broeder of een zuster, bemind door God. Waken over de apostoliciteit van de diaconie in de liefdewerken betekent getuigen van de Christus Dienaar die zijn leven geeft voor zijn vrienden (vgl. Jo 15, 13 15).
p. 89: Hun bijdrage tot het apostolische ambt bestaat hierin dat de eucharistie waar Christus zijn Kerk laat delen in zijn paasmysterie, in waarheid wordt gevierd. Dit is zeker een plicht van alle gelovigen maar de diakens en op de eerste plaats de bisschop en bijgevolg geheel het presbyterium hebben de opdracht om hierover te waken.
In id. Kristiaan Depoortere, Typologie van het permanente diaconaat: een kleurenpalet, p. 129 147.
p. 133: de gewijde diaken is de garant, de waarborg voor de dienstbaarheid van de Kerk. Hij wordt als het ware een scrupule, een steentje in de schoenen van de Kerk, dat bij iedere stap prikt en zegt: en de armsten?. Ietwat gewaagd: een diaken handelt sterker: leeft in persona Christi cordis: Hij be-har-tigt in Christusnaam en met zijn kracht de zaak van de armen en roept ieder systeem in de Kerk telkens weer tot de orde, tot de orde van het verloren schaap.
4. Twee fotos genomen in Cité St. Pierre te Lourdes, gesticht door Jean Rodhain, een van de eerste promotors van het diaconaat in Frankrijk. Opnieuw de und, de en, de ellips met twee brandpunt van liturgie en diaconie.
