Veel leesplezier, voor evt uitgevers en bestellingen http://www.writehistory.be/?p=store Contact op franciscusborst@hotmail.nl
02-08-2008
Het gekkenhuis, afkickklinieken, en sekten H5 d1 De crisisafdeling.
De van levensbelang zijnde vraag en nog van grotere betekenis zijnd antwoord qua de volgende vraagstelling; 'Hoe kom je nou in hemelsnaam een afkickkliniek binnen als je zwaar verslaafd en dakloos bent, geen papieren, legitimatie en of ziekenfondspas of wat dan ook van die gading waar je naam dan ook maar op staat, niet aanwezig is in een van je zakken?' Daarnaast sterft je echt letterlijk van de honger omdat je er zo verloederd, mager, ziek en smerig uitziet dat je zelfs niet eens een supermarkt in kunt gaan om eenvoudigweg iets te eten te stelen. Want mocht ik het dan toch proberen.dan beginnen de net van school getrapte meiden bij de kassa's al te gillen om de beveiliging als ze me binnen zien komen lopen en terecht, wie weet? Buiten is het ook nog eens min twaalf graden, je bent dakloos, staat op de telex van de politie (gezocht voor een of ander crimineel delict voor de minder geïnformeerde) dus je moet jezelf eigenlijk verstoppen maar je kunt nergens naar binnen. Tel uit je winst! Je hebt al twee weken niet gedoucht, de kraaien zitten vastgevroren aan de dakgoot dus de klinieken puilen uit met veel slimmere en meer ervarener op het gebied van 'dakloos zijn' dan mij en hadden zich tijdig in laten schrijven, ver voor de vorst inviel. Alle klinieken zaten dus overvol. Dit was de vraag. Nu het antwoord.
Het antwoord is makkelijk. Niet dus! Ze sturen je gewoon weg met de boodschap: "Eerst bellen, iedere dag, drie weken lang, er is namelijk een wachtlijst van minimaal drie weken!" Drie weken? Alsof ik een kogel in mijn rug geschoten kreeg zo hard kwam dat aan. Ik had nog drie minuten voor ik buiten stond. Nu bestaat er een piepklein gaatje in deze constructie van de wachtlijsttheorie en dat is namelijk dat zij een crisisafdeling hebben. maar die zijn alleen voor de allerzwaarste gevallen. Ik viel af vonden zij. Ik kijk over mijn schouder naar buiten waar ik de bevroren singel en wit besneeuwde straten en bomen zie. Een rilling schiet door mij heen. Ik viel af? Wat was het heerlijk hier in dit halletje. Het bakje koffie maakte het moment bijna grandioos op het tegenvallende bericht na, natuurlijk. Nu kennen ze me een beetje, maar toen nog niet. Van verre. Als ik ergens mijn zinnen op had gezet moest dat gewoon gebeuren. Dat leerde je op straat. Overleven. Of het ging goed of je ging naar het bureau, dan zat je in ieder geval toch binnen met eten in je maag en een slaapplaats op de koop toe maar zij (de therapeuten en andere kwakzalvers in de afkickcentrums) konden natuurlijk alle truuckjes, smoezen en leugens dus moest ik er wel voor honderd procent voor gaan. Ik besloot dat te doen. Nou, daar zat ik dan in de Boumanstichting, onze plaatselijk consultatiebureau voor alcohol en drugs (C.A.D.) op de Heemraadsingel in Rotterdam. In de gang, het halletje met een afwijzing. Door de deurruit zag ik de bevroren ellende die ik zonet opnoemde en daarnaast begon het al donker te worden. Een koude rilling schoot door me heen. Eén deur maar, tussen mij en min twaalf, de politie, het ziek zijn, oftewel, de hel. Dus ik viel af he? Ik mocht doodvriezen, verhongeren en afsterven met mijn vijftig kilo wamt dat was zo slecht nog niet in hun ogen. Ja ik was een echt geluksvogel in hun ogen.
Geen Leger Des Heils wachtrijen meer, voor deze man of een "Havenzicht," een tehuis voor daklozen. Waar je met één oog open moest slapen anders werden je schoenen gestolen, verkocht en opgerookt voor je wakker werd. En waar een slaapplaats nooit zeker was vanwege de beperkte plaatsen. En ik was altijd te laat voor een nummertje daar. Meestal omdat ik zelf met een nummertje bezig was, of vaker, aan het scoren (stelen, en dope regelen). Een nummertje kocht ik dan van een ziek medejunkie als ik geluk had en zijn kaartje afstond voor een mespuntje 'Bruin' (Heroïne) van een knaak of zo. Aan een bed hebt je toch niets als je ziek bent, toch? Zo gingen die dingen. Heel gemeen en keihard. Ik heb mijn kaartje ook wel eens geruild, denk ik. Nee, hier had ik geen trek meer in, was het beu, allemaal. Ik ging niet absoluut niet terug naar buiten. Nu heb ik aan één kant niet zo'n best oor, waardoor de ander zich bijna 'bionisch' ontwikkeld mag noemen. Deze ving het volgende op, net voor de afwijzing. "Het is Frans Borst weer, geloof ik al voor de vijfde keer deze week," Wat een etterbak dacht ik, die moest me niet en bedacht mij dat ik daar waarschijnlijk eens ruzie mee had gehad, één van de vorige keren. Of ze hielden van me, of haten me. Wat deze deed was duidelijk. "Hij is ook niet suïcidaal dus ook in geen geval voor de crisisafdeling."
Mijn besluit stond vast. Ze kwam op me af lopen met haar muil op half zeven. Ik eiste direct: "Jullie moeten me op de crisisafdeling plaatsen." Na het: "Daar hebben wij geen reden voor," compleet met de klank van een bijzonder hete aardappel in haar muil.en mij keihard aankijkend om me zonder wikken of wegen zo terug de dood in te sturen, waarop ik mijn ouderwetse Gillette scheermes open klapte in tranen uit barstte en een flinke snee in mijn pols snee.. In de breedte, niet in de lengte, ik ben niet achterlijk, ik wilde niet dood, en riep: "Hebben jullie nou je zin?". Ik wil niet meer leven, whaa! Tranen schoten uit mijn ogen en waarschijnlijk ook uit mijn hol van de zenuwen. Een Oscar of een Emmy waardig.
Een uur later zat ik heerlijk gedoucht, mijn pols netjes ingepakt door de arts, wat voor een klein kutsneetje trouwens bloeide als een rund, lekker warm met schone kleding aan de eettafel. Bezig aan een warme maaltijd met dessert. En daar kwam bij, ik hoefde helemaal niets te doen. Niet afwassen, afruimen, stofzuigen, want ik was een 'crisisgeval'.. Ze moesten mij met rust laten en zo nodig zelfs bij staan met alles waar ik om vroeg. Als blikken konden doden. Oeh, wat waren ze jaloers. Behalve Black. Blackie zag ik zitten aan de eettafel en schoof naast hem aan.
"Black fawaga?". Vroeg ik de oudere Surinaamse man die ik kon uit de 'seen' en waar ik nog nooit problemen mee had gehad in junkietown, wat uitzonderlijk was. "Hey Blondie wat doe jij nou hier man?" "Crisis en jij?" "Wa, wa, wat denk je?" Vraagt hij stotterend geïrriteerd. "Zie ik er uit of ik een huis heb of een telefoon?" "Jij wel, wat doe jij hier, ik zag je laatst nog in die groene Mercedes toch met een lekkere smaatje (meisje)? "Je weet Black, easy come easy go" "Ik heb niets meer!" "Sooo, sonde man!" Zoals alleen hij dat kon zeggen met zijn Fred Sanford kraakstem. Ik vertelde hem dat, dat ook alweer twee jaar geleden was en dat ik daar liever niet aan terug dacht. "Laten we wat T.V. kijken." En ik hoorde hem uit over wie er tof waren van de staf en over de jongens en meiden die er waren, vooral over de meiden natuurlijk, of er wat leuks tussen zat. Hoewel sex verboden was binnen het 'programma'.
De anti-luizenshampoo prikte nog steeds brandend in mijn ogen en keek daarom niet te lang T.V. dus ik besloot wat vroeg te gaan slapen. Het was tenslotte al weer een paar dagen geleden om in plaats van een kartonnen doos of vastgeklemd tegen een verwarmingspijp van één of ander trappenhuis in een echt bed te liggen. "Ik ga naar mijn nest zoeken, matti." "Weet jij misschien welk bed van mij is?" Hij liep naar de staf en vroeg het hun en wees mij mijn bed, in de onderbouw van het pand. De detoxmensen sliepen boven. Afbouwen van Methadon hoefde, mocht geeneens als crisisgeval zijnde en kreeg je zelfs wat kalmerende- en slaappillen voor in mijn papaverbol op de koop toe. Ik viel dan ook verzadigd als een roos in slaap. Een applaus voor jezelf en de groep. Doei! Ik besloot dat ik als eenmaal clean ik acteur moest worden en droomde al over de uitreikingen. Ik kreeg vier Oscars uitgereikt door Mr.Jack Nicholson himself. Eén voor de beste komedie, één voor het beste drama, één voor de speciale effecten en één voor de beste filmmuziek, oftewel janken op commando. Er was één groot nadeel op de crisis, je mocht maar tien dagen blijven. Om aan te sterken en dan werd je keihard weer op straat gegooid. Staatsganzenbord, noem ik dat, drie beurten overslaan en dan pleuren ze je in de put. Terug bij af. Er waren echter uitzonderingen maar dan moest je aan alles meedoen, in je tien dagen. Therapieën alles, het huishouden, ochtendgymnastiek om zeven uur, half acht een wandeling om die kutsingel, in de stervenskou en dat zo de hele dag door. Tot je er malende van werd en op molentjes liep. En dan was er na een vergadering over jouw persoontje, een heel, héél klein kansje dat je mocht blijven en overgeplaatst werd naar 'de Detox' de ontgiftingsafdeling. Blackie had het voor elkaar gekregen, hij zat er al zeventien dagen en wilde nooit meer weg zei hij. Detox is trouwens de zelfde als de crisis, alleen je regels en medicatie veranderden. De winter was nog lang en wie wist, lukte het mij deze keer wel. Ik besloot eieren voor mijn geld te kiezen, en er toch voor te gaan. Nou dat heb ik geweten. Was je nog niet krankzinnig bij binnenkomst, dan werd je het hier wel.
Er wordt geclaxonneerd. Ik hoor nog net twee lange en korte keren nagalmen uit een diepe duisternis waarin er van de felle kleuren niets meer was overgebleven dan de doodse donkere kleur van pikzwarte aarde waar ik in begraven lag. Ik graaide automatisch naar de pvc-pijp en nam een flinke teug lucht die smaakte naar de lucht van diesel en benzine. Wat was er ook alweer met die geluiden? Was dat niet het teken voor foute boel? Een signaal, een code? Dat is fijn wakker worden, levend begraven. De gedachten kwamen langzaam weer op gang en het besef kwam terug en de paniek sloeg toe. De hitte en de dampen die mij duizelden kwamen claustrofobisch op me af.
Ik haalde weer een diepe teug adem en schoof het pijpje tegen het houten schot een klein beetje opzij om een beetje meer zuurstof te vinden bij een hopelijk bestaande grotere spleet in het houten schot. Als ik mijn oor tegen de pijp hou dan klinken er verschillende auto's en vrachtwagens in zijn stationair lopen met een ietwat holle echo. Zat ik in het ruim van het schip? Had ik dat hele stuk overgeslagen en geslapen? En zo ja, konden die idioten de motor niet uitzetten? Ik kreeg bijna geen verse lucht maar dampen met roet binnen. Hebben ze daar zelf dan geen last van? Ik wil ten einde raad net iets gaan roepen en zelfs mij proberen op te drukken uit de ellende de consequenties op de koop toenemen met de gedachte van als ik toch dood moest gaan het op dit ogenblik was want ik trok het simpel niet meer als er een mij een klein beetje tot rust brengende stem bekend in de oren klinkt. Weliswaar zachtjes maar onmiskenbaar bekend.
"Prancis, Prancis, yangan goyang sekarang." Word er zachtjes holklinkend door mijn pijp, door de baard-in-keel-smeerpijp gezegd. Ik mocht niet bewegen wat een goeie was, daar ik mij bijna helemaal niet kon bewegen in die kist. Ik verbeet de wetenschap dat ik nog niet verlost ging worden uit deze kwelling. Dus dat ventje, hij was meegereden? "Ada priksaan Prancis!" Zei hij weer.
Wat een controle? Ik bleef doodstil liggen als dat nog onbeweeglijker kon want ik werd niet zo maar gewaarschuwd en probeerde zo goed mogelijk de situatie in te schatten om eventueel tot actie over te gaan als dat zou moeten. Gespannen als een veer van een trekker luister ik zo goed mogelijk door het kleine openingetje van de buis. Mijn andere oor met mijn vinger dicht houdend.
Ik hoorde de scheepshoorn van de ferry wat betekende dat we dus eindelijk gearriveerd waren in Gilimanuk en dus niet in al het ruim stonden zoals ik had gedacht. Kort daarop de zangerig klagende stem van de Rolex dragende gluipsnor die steen en been klaagde tegen waarschijnlijk de politie. "Alsjeblieft, heb meelij met me." "Je sloopt zo al mijn bananen en zo niet dan gaan ze rotten en dan gaan ze allemaal rotten, wie koopt ze dan nog op de markt in Surabaya?" "U weet hoe moeilijk de kooplui daar zijn, pak?"
"Opzij." Hoorde ik een vreemde stem autoritair zeggen. Ik hoorde een hard en ruw geschuif van hout op hout met daar achteraan een harde scherpe klap wat zich bleef herhalen om de paar seconden.
Dit zat goed fout. Gingen ze nu de hele wagen leeg halen?
Het antwoord word duidelijk als ik rechts van mij net naast de kist een scherp afgesneden bamboestok zie, porrend en prikkend wat kammen bananen vermorzelend achter latend. Dertig centimeter meer naar links en ze hadden saté van me gemaakt. De stok word terug getrokken. Ik bescherm mijn gezicht met mijn onderarmen. Na een minuutje, ze werkten zeker van onder naar boven, veronderstelde ik, komt de spiets nu links van mij, precies door het ene handvat van de krat Fanta. Hoe is het mogelijk? Dacht ik. Dit is een kwestie van een centimeter, zo niet een paar millimeter dan hadden ze: Tak! Gehoord tegen het harde plastic van de krat en zou ik zwaar de lul zijn geweest.Of erger ze hadden hem recht in mijn gezicht gestoken of nek. Zelfs al zou ik in een reflex de stok hebben weten af te weren wat haast onmogelijk is liggend op je buik vlak voor je gezicht dan had die vent dat gevoeld aan zijn stok en zou ik ook ontdekt geweest. De stok word weer terug getrokken en nu rechts naast mij weer in het fruit gestoken. En dat de kist in de breedte lag en niet in de lengte wat veel logischer zou zijn. Het besef van het bijna gespietst worden deed mij duizelen en zeilde tussen leven en dood bewust en bewusteloos op aarde. Ik grijp als hulpzoekende baby naar mijn drugs als enige redder in nood om mijn gemoedstoestand naar welk ander level dan ook dan deze te tillen.
De wagens achter ons toeterden luid, langdurig en ongeduldig, Iedereen wilde snel de boot op rijden, het was een slopend en langzaam proces geweest. Ze moesten eens weten, de aanstellers, dacht ik geirriteerd. Onterecht want in een file in de auto zitten in Indonesië is dan net iets minder erg als in een kist liggen onder een ton aan fruit maar daarom niet minder erge hiite en je adem ontnemend. Ook vanwege de slechte staat der auto's wat weer volop uitlaatgassen creëert. Meestal nog diesel ook. De truck waarin ik lag kwam schokkend in beweging en meteen weer tot stilstand wat betekende dat de controle was afgelopen. Weer een stukje rijden, weer stop en weer en weer. Nu reden we hellend omhoog, waardoor ik met kist en al zachtjes een stukje over de bodem van de truck verschoof. Ik werd kotsmisselijk van dat stoppen en dat optrekken in combinatie met de smerige dampen. Ik rochelde en spoegte zo veel mogelijk roet uit en spoelde dit met de zoete rode Fanta. "Turus, turus, kiri, kanaan, kiri laghi, Ya stop!" Verder, verder, links, rechts, nog een beetje naar links en stop waren de voor mij verlossende woorden want de motor werd eindelijk uitgezet. Kon ik nu eindelijk mijn kist uit? Deze parkeerorders hoorde ik nog een honderd keer voordat de scheepshoorn drie maal klonk en de boot krakend en piepend los van de kade af kwam. "Prancis, wacht nog even ja, ik ga eerst even de boel verkennen op het dek en hier in het ruim of er politie is". "Doe het snel digeredoode ik terug" "Ik word gek, ben half dood!" Hij lacht en beloofd snel te zijn en zegt dat ik nog heel even sterk moest zijn. Makkelijk lullen smeerpijp, dacht ik. Hij was inderdaad snel terug, met slecht nieuws. "Ze zitten overal Prancis"
"Fffrancis!, Fffrancis!, heet ik, niet Ppprancis!" Zeg ik zwaar geïrriteerd alsof hij er wat aan kon doen. Die jongen was bezig mijn leven te reden, tenminste dat hoopte ik. Ergens voelde ik ook een soort van euforisch blijdschap in mij en speelde ik dit geirriteerde een beetje want het gezelschap van twee seconden van de jongen deed me juist goed net als de overdosis aan adrenaline die ik over had gehouden aan het griezelige spietsmoment. "Dus?" Vroeg ik hem. "Dus je zal moeten wachten tot we van de boot af zijn." Was het voorspelbare antwoord. Godverdomme, ik besloot nog een Chineesje op folie te roken en misschien, heel misschien een paar uurtjes slapen wat me een moeilijk plan leek met al die hangende uitlaatgassen hier. Zo zwaar had ik het nog niet gehad, de hele reis. Nee zo zout had ik het nog nooit gevreten. Zoals zo altijd weegden de laatste lootjes wederom het zwaarst. Ik presteer het om nog wat levenselixer al rokende binnen te krijgen en te verzinken in een droomloze en diepe slaap.
Weer klonk er een scheepshoorn. Die kapitein was zeker net zoals alle chauffeurs hier gek op claxonneren en niet lang daarna schuurde de boot met een rottig ijzingwekkend geluid de kade. De truck werd gestart, en het links, rechts, stop, verder en het orderen van de bijrijders begon weer. Mijn kist begon weer heen en weer te schuiven toen hij van de schuine rijbrug van de de boot af reed. Smeerpijpje zegt mij nog even snel, dat we er bijna zijn. "Even volhouden, sterk zijn" "Je bent toch een blanke?" "Lik me reet vent!"
Na een anderhalf uur ongeveer word er geremd en hoor ik muziek. En het woord 'aman'! Safe! Veilig! Ik ben veilig, het drong nu pas een beetje tot me door en schudde mijn hoofd heen en weer. Snel worden de bananen uitgeladen en kon ik niet wachten tot de laatste. Bij het eerste spleetje daglicht wat ik zag, ga ik rechtop in mijn kist overeind staan. Kammen bananen schuiven van de kist op mijn rug af en ploffen naast mij op de hete metalen laadbak van de truck. Ik gooi de kist van mijn rug, rek mij uit en kijk om mij heen. Ik sta midden op een groenteveiling met groentehandelaren om de truck heen die mij met open mond aanstaren, en hadoe zeggen en achteruit deinsden. Gluipsnor en Smeerpijp springen op de bak en omhelzen mij. "Je leeft nog, je leeft nog.." "Was dat de bedoeling niet dan?" Vroeg ik hun. Hun gezichten spraken boekdelen. "Wat ben jij sterk, het gaat wel eens mis, zie je".
Ik deed net of ik dát niet gehoord had en was blij me uit te kunnen rekken en echte lucht te kunnen happen zonder koker en zonder peut. Al was het vijfendertig graden, voor mij was het koel, en cool dat ik het gehaald had. Ik graaide naar mijn holster en haalde er een bundel geld uit. "Gopetsjeng rupiah." Zei ik. "Vijftigduizend roepiah." Handelaren zijn het gewoon om in het Chinees te tellen daar de Chinezen meer dan vijftig als het geen zestig procent is van alle handel in Indonesië in handen hebben. Logisch dus dat ik Chinees kon tellen. Ze wilden het geld niet aanpakken en zouden zich dan beledigd voelen. Ja, ja dat was een oude, ik woon hier al een tijdje. Weet u nog? Sommige tradities was voor mij meer een vorm van schijnheiligheid dan traditie. Soms echter waren ze echt beledigd en was het geen schimmenspel en dan pakte ik het geld weer terug. Maar dat was nu bij Gluipsnor en Smeerpijpje zeker niet het geval. En ik stond er echter op, want wat was nou vijf tientjes, voor het redden van mijn leven?
Ik smeet de rol geld op de grond want ik had geen zin en tijd in het touwtje getrek om de centen en liet na twee snelle handdrukken en nogmaals bedanken een verontwaardigd geroezemoes achter me. Ik ging snel op zoek naar een taxi om naar het vliegveld te rijden om daar vandaan op de een of andere manier in Bandung te komen. Waar ik weer vandaan met een wagen of motor naar Cikampek kon reizen waar mijn familie vrienden en vriendin woonde. Hier zou ik de echte strijd aangaan en de draak (de Heroine) proberen te verslaan.
Daar lag ik dan in een grafkist zonder bodem of je moet de laadklep van de truck als deze beschouwen. God had het niet duidelijker kunnen maken dat ik al half op weg was. Naar de hemel of hel wel te verstaan. Met mijn smoel nog steeds benauwend ademend door het pvc pijpje. Ook was ik intussen bont en blauw van het stuiteren en het heen en weer schuiven in de kist. De felle inhaalmanoeuvres en het te abrupt remgedrag van de chauffeur en het gebrek aan goede veringen of uberhaupt geen vering in de oude truck op weg naar Gilimanuk hadden me terwijl ik verstopt onder een paar honderd kilo bananen die benauwd op mij en mijn kist drukten omklemden totaal geen goed gedaan.
Schuin voor mijn gezicht stond de donkeroranje krat Fanta en naast mij in de kist lagen pakketjes voedsel gewikkeld in, hoe kon het ook anders, juist bananenbladeren. Het was bloed verziekend heet en de lucht die ik haalde was meestal vermengd met uitlaatgassen. Ik kreeg honger en pulkte een van de pakketjes open waaraan ik voelde dat er rijst in zat. Steeds een teug adem en dan snel iets doen. Hoe had ik zo stom kunnen zijn om mijn broek en shirt aan te houden, mijn shirt begreep ik nog wel daar zat genoeg te verbergen onder maar nu trok hem dan toch uit net als Houdini in een net op tijd zijnde geslaagde poging. Maar die broek plakte en kneep nat van het zweet pijnlijk mijn kruis bij elkaar. Alsof de onderste helft in een dwangbuis voor benen zat. Af en toe wilde ik het uit gillen en dan bijna een poging doen om op te staan door de kist met de partij bananen met mijn rug omhoog te drukken maar na snel overdenken wilde ik liever blijven leven en was het toch niet gelukt vanwege het wicht boven mij. Dan was het eventjes hyperventileren en accepteren dat ik een klootzak was geweest en daar nu voor betaalde. Grof betaalde.
Ik pak een ander gebladerd pakketje en dacht dat er kip of groente in zat. In plaats daarvan was het tahoe en tempé met pepertjes (rawit) en ketjap. Lekker dacht ik, haalde een teug adem en maakte de het laatste pakket open waar sambal goreng ei met boontjes in zat. Fantastisch! Even, heel even, zag ik de humor er van in dat ik in een grafkist ingeladen op een bananentruck, een halve rijsttafel lag te vreten en moest knokken voor mijn lucht. Ik leek wel een reïncarnatie uit de tweede wereldoorlog, buiten dat eten dan.
Na het eten gaf ik een boer door de pvc pijp wat klonk als een foute didgeredoo. Ik stak de moord haast, op je buik eten is tien keer niks zeker niet als het pittig is want het zakt niet. Ik graai met pijn en moeite, mijn armen openhalend aan de messcherpe bananenpunten een flesje Fanta uit de krat. Lucht halen. En dan, plop, met de aanhangende opener openen. Toen moest ik even aan Yanti het kurkentrekkertje denken. Ohh, ik was in alle consternatie vergeten haar gedag te zeggen. Ik voelde een blozing van schaamte opkomen. Nou ja dat kon er ook nog wel bij. Eigenlijk was ik het niet niet vergeten maar meer kans- en tijdloos geweest om dat te kunnen doen.
Het ergste van de wiet was gelukkig uitgewerkt en mijn spinnenparanoia was bijna geheel weggeëbd dacht ik net als er wat limonade langs mijn kin druipt door een schijnbeweging in het sturen van de chauffeur. Oh jé die komen op zoetigheid af natuurlijk, en even knijp ik hem weer en leg weer stand by met dat mes voor mijn hoofd en klaar om te spietsen. Mijn maag begon op te spelen en ik moest kokhalzen maar slikte dat net op tijd weer in omdat ik geen zin had om helemaal onder de kots te zitten. Hoe laat had ik eigenlijk voor het laatst gebruikt? Dat moet even voor vieren zijn geweest vannacht, en het spul werkte maar zes uur precies. Oh jé door alle consternatie vergeten, ik ben over tijd. In mijn hele leven echt never nooit eerder gebeurt, althans zeker niet met opzet. De krampen in mijn buik en benen sloegen toe. Stommeling zei ik tegen mijzelf. Hoe heb je nou kunnen vergeten voordat je instapte iets te gebruiken maar ik wist het antwoord al. Het had aan die gluipsnor met zijn Rolex gelegen met zijn smokkelverhalen. Wat had ik daar nou allemaal mee te maken? Dan die wiet in mijn kop, soldaten en politie op de loer en ook nog de hoofdrol hebben in de film Arachnaphobia. En dat allemaal te gelijk. Tja dan wil je nog wel eens wat vergeten. Zo gek is dat eigenlijk niet. Ik besloot het mijzelf te vergeven en actie te maken voordat ik mijzelf helemaal onder scheet.
Gelukkig heb ik een pakje Marlboro bij me in mijn holster met zilverpapier aan de binnenkant. Ik moest alleen een manier vinden om het papier er af te branden zonder zelf in de fik te vliegen of door de rook te stikken. Nou is een mens gelukkig heel inventief als de nood hoog is en presteerde ik bijna al de rook, blazende door het pijpje naar buiten te krijgen en ook nog tussendoor adem te halen. Achteraf gezien vind ik dat toch wel een heel knappe prestatie. Oef, als er nou maar geen kit achter ons rijdt dacht ik, maar dat is wel heel vergezocht en trouwens die uitlaten hier, roken zelf al als de pest. Ik maakte een pijpje van het klepje van mijn vloeitjes, deed er een vloeitje omheen, en lucht. Godverdomme nu vergeet ik in de actie toch lucht te halen. Even duizelt het mij, en lig ik even bijna vijf minuten op apegapen voor ik weer verder kan. Dat soort handelingen doe je op de automatische piloot, en die handelingen kun je snel en trefzeker met je ogen dicht zelfs, en daar zat ademhalen inclusief bij, normaal gesproken. Weer een kots slikbeurt. Gadverdamme, ik begon rijstkorrels met sambal door mijn neus uit te niesen wat ontzettend zeer deed, het brandde als de pest. Zo dan! Ben ik zo laat met gebruiken? Ik veeg het snot van mijn zilverfolie want Heroïne is al vies genoeg van zich zelf en snot roken, nee daar zag ik niks in. Ik tik een klein puntje poeder uit het kleine pakketje op mijn folie op een moment dat ik gokte dat de vrachtwagen even een klein beetje stabiel zou rijden dus niet te veel schudden of bonken want dat zou mij niet alleen mijn dope kosten maar ook mijn leven. Want zonder levenselixer leef je niet zo simpel ligt dat. Het is net als met bloed. Ik steek het pijpje in mijn mond, en haal snel de bittere rook van 'the chasing dragon' (het chineesje) binnen. Ik hou hem binnen tot ik (nog) roder aanloop, en blaas het naar buiten om vervolgens snel wat zuurstof op te zuigen. Zo dat is gelukt! Die haal heb ik voorlopig binnen wat ik als een overwinning zag, nee een overleving. Een applaus voor je zelf en de groep! Een korte flashback uit een of andere afkickkliniek deed mij kort glimlachen. Idioten! Binnen een minuut zijn mijn krampen en buikpijn als sneeuw voor de zon verdwenen en na nog een haal genomen te hebben vond ik dat ik er helemaal niet zo slecht bij lag, wel lekker eigenlijk. Kun je nagaan wat een rotzooi het is. Al lig je in je eigen snot, stront en kots kun je ieder ogenblik vermoord worden, het geeft allemaal niet, je hebt het gewoon nog naar je zin. Naar je zin is misschien niet de goede uitleg maar je had er er vrede mee. Het neemt niet alleen compleet je lichaam maar ook je ziel over. Dat is ook de moeilijkste daad bij het afkicken, het terugwinnen van je ziel uit de klauwen van de duivel. Het lichamelijke deel duurt zes dagen precies en dan kwam je ziel nog. Een knokpartijtje van een half jaar, soms een jaar.
Maar dat was van latere zorg, ik moest eerst in Surabaya zien te komen of beter op de boot er naartoe. Wat had ik ook alweer met de chauffeur afgesproken als het veilig zou zijn? Drie keer lang, drie keer kort is veilig en twee keer lang, twee keer kort is foute boel? Ik hoop dat ik het goed heb onthouden, het is toch een belangrijk iets dacht ik en ik besloot dat ik ging slapen. Mijn pvc pijp tussen het houten schot van de truck, en lichtelijk tegen mijn gezicht om meen neus en mond heen geklemd. Angstvallig mijn handen erom heen als bij een waanzinnige dikke klarinet liet ik hem op mijn elleboog steunen, zodat hij niet kon verschuiven. Wist ik het zeker, dat slapen? Dat niet kunnen verschuiven? Ik zou of stikken in mijn slaap of als ik wakker zou worden zonder lucht en de pijp kwijt zou zijn doordat hij tussen de bananen zou zijn gerold zou ik de lul zijn. Ik besloot toch van wel, het moest kunnen. Scherpe randjes zeg dat kolereding. De bovenkant van mijn neus was schraal en haalden de wonden op mijn kin, gekregen van de bajonet van de Narcotica-agent gingen er open van dus begon weer te bloeden, en ik vond het best. Binnen een minuut was ik vertrokken. Weg in een diepe slaap.
Er is niets dat mijn wereld veranderen zal dat voel ik aan mijn donkere water Steeds als ik verschijn op het hengstenbal lig ik niet met een poes maar met een kater
Vuurstenen hart zoekt ketsende vonken de zon trekt minirokjes en hotpants buiten Contactgestoorde woorden die eens blonken doen mij staren naar jou in spiegelende ruiten
