Inhoud blog
  • Vrouwen
  • H7 d3 Italia: Fazano, de executie. (uit De witte hond).
  • Loze beloften
  • De Dwaling/Reisverhalen De inleiding plus H1 Indonesia d1 De aankomst
  • Het gevoel van
  • EINDELIJK KLAAR!!!!!
  • Koper
  • Het regenbooggevoel
  • H6 Half open jeugd-, gesloten- en strafgevangenissen. d23 Filmpje!!!
  • H6 Half open jeugd-, gesloten- en strafgevangenissen. d2
  • H6 Half open jeugd-, gesloten- en strafgevangenissen. D1 Voormalig Concentratiekamp Vught (Nieuw Vossevelth)
  • H1 Indonesië d27 Saté
  • H1 D26 De oversteek naar Ujung Kulong
  • H1 Indonesië d25 Ujung Kulong Jungle reservaat / Pantai Carita
  • In elk droomhuis een gebroken hart
  • Hotdog
  • De steen
  • H1 Indonesië d3 Casablanca
  • H1 Indonesiä d3 De Walikota
  • Voor de poes
  • H1 Indonesiä d3 De tegenaanval
  • De witte stip
  • Oude vrienden herenigd
  • H1 Indonesia d3 De zoon van Ronald Reagan.
  • H1 Indonesiä d3 De adoptie van een ingenieur
  • Mooie meisjes
  • H1 Indonesiä d3 Op weg naar de Burgemeester
  • Groene ogen
  • H1 Indonesiä D3 Problemen in De gare kip. (Karang Ayam).
  • De Kuip
  • H1 Indonesië d3 Cultuurschok in Cilacap - Karang Anyar
  • De Minstreel
  • Terugslag
  • H1 Indonesië: d3 De U.F.O. en Cilacap
  • Het Gekkenhuis, afkickklinieken en sekten. H6 d8 Sussex
  • Buigen of barsten
  • Het gekkenhuis, afkickklinieken en sekten H6 d7 Engeland London
  • Basefree
  • Israël H2 d9 Volle maan verhalen
  • Israël H2 d8 Beer-Sheba--Negev
  • Ochtendrood
  • Lachen
  • Indonesië: H1 d4 Anging Buleh / De Witte (blanke) Hond.
  • Indonesië H1 d2 Flat Pulomas (bijnaam: Pulau Mas/Golden Island)
  • De chemotrein
  • Rennovatio
  • Exit
  • Het beest in mij
  • Klotezooi!
  • Het gekkenhuis, afkickklinieken en sekten H6d6 Engeland London Waelbeckstreet Horrorhotel
  • Feyenoord 2008-2009
  • Israël H2 d7 Inschattingsfoutjes
  • H7 d3 Italia: Fazano, de executie.
  • H 7 d2: Italië: Fazano, de (ex)cursie.
  • Dromenfinish
  • Eén kopje koffie
  • 1980
  • Code rood in De Krententuin (P.I.Hoorn)
  • De Franse slag
  • Israël H2 d6 Hostel.
  • Israël Jeruza(k)lem 1988 A.D. H2 d5
  • Het gekkenhuis, afkickklinieken en sekten The Scientology Church, Flunk! H6 d5
  • Onderwereld
  • Het gekkenhuis, afkickklinieken en sekten H5 d4 The Scientology Church, Kelly
  • Indonesië H1 D7 Pamanukan
  • Jack Sparrows zus
  • Het gekkenhuis, akickklinieken, en sekten. H5 d2 Hug me en de Grote smurf
  • Een trap na(slagwerk)
  • De Sadomasochist
  • Het gekkenhuis, afkickklinieken en sekten. H5 d3 The Scientology Cuhrch en Wubbo Ockels
  • Indonesië H1 d18 Surabaya-Bandung
  • Het gekkenhuis, afkickklinieken, en sekten H5 d1 De crisisafdeling.
  • Venus
  • Indonesië Gopehtsjeng Rupiah H1 D17
  • H1 Indonesië d16 De grafkist
  • know business like showbusiness
  • Hepatitus als sparringspartner
  • Indonesië De rit naar Gilimanuk H1 d15
  • Blijf in het licht
  • Indonesië H1 Deel 14 The great escape II
  • H1 Indonesia D13 The Great escape
  • Touwtjetrekken
  • Victor de Hasjhond
  • Indonesia h1 d12 Drie September
  • Indonesië; Knocking on heavens door H1 D 11
  • 21 Juli-2008 Ma gefeliciteerd
  • Zondag
  • Twee tickets naar de hemel (Israël D3)
  • De twijfelaar
  • Getekend voor het leven
  • Rob B. mijn baas
  • Incubus
  • Indonesië Bali balie dan? H1 D 10
  • Mijn zus Malida
  • Vastzitten 2
  • Angst
  • Cinta monyet voor Elin
  • Waterbengels
  • Fishy
  • Kruisspin
    Zoeken in blog

    Laatste commentaren
  • ZONDAGGROETJES (ESTER EN LEON)
        op Vrouwen
  • bijzonder dit (bo)
        op Vrouwen
  • Heel mooi geschreven (marylou)
        op Het regenbooggevoel
  • een warme avond gewenst ! (frankie)
        op Het gevoel van
  • Lieve groetjes van uit De Klinge (Lana en Pip)
        op EINDELIJK KLAAR!!!!!
  • ppsjes link naar onze wandelingen en nog iets (georges)
        op H1 Indonesië d27 Saté
  • Een fijn en gezellig weekend Francis (julien, Jose en Boomer)
        op In elk droomhuis een gebroken hart
  • Vriendelijke groetjes van Trucker_John (Trucker_John)
        op Eén kopje koffie
  • Vriendelijke groetjes van Trucker_John (Trucker_John)
        op Dromenfinish
  • Ik wens al mijn vrienden en vriendinen een fijn weekend (Trucker_John)
        op Indonesië H1 d18 Surabaya-Bandung
  • Met veel plezier kom ik op je blog gereden (Trucker_john)
        op Indonesië De rit naar Gilimanuk H1 d15
  • Mijn favorieten
  • seniorennet.be
  • basicpublishing mijn profiel en werken en van anderen
  • schrijversplaza
  • gedichten.nl
  • nederland.nl
  • feyenoord.nl homepage
  • Blog als favoriet !
    Willekeurig SeniorenNet Blogs
    meike
    blog.seniorennet.be/meike
    Franciscus Borst: Verhalen en Gedichten
    Veel leesplezier, voor evt uitgevers en bestellingen http://www.writehistory.be/?p=store
    Contact op franciscusborst@hotmail.nl
    28-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Israël H2 d8 Beer-Sheba--Negev
    Klik op de afbeelding om de link te volgen






    Israël H2 d8 Beer-Sheba--Negev

    Na enige informatie wisten wij dat we met een bus via Beer-Sheba naar Eilat konden reizen, een vakantiestad aan de Rode Zee. Dit om eventuele calamiteiten in de Westbank te vermijden.
    Na alle consternatie vonden wij dat we wel recht op een vakantie hadden. Dat God het niet zo zag is een ander verhaal. Bij deze.

    We hadden de whisky zo goed als allemaal verkocht aan een persoon wat de broer had kunnen zijn van degene waar we het van gestolen hadden. Nou gestolen? Meer als boeteverzoening hadden aangenomen zullen we maar zeggen. Na heel voorzichtig bij de oude muur wat hasjiesj gerookt te hebben en de bus eindelijk vertrok vielen wij al snel in slaap in de verroeste bus met alweer geblindeerde ramen. Wel viel ons nog even op dat het weer heel ander volk was als in Tel Aviv en Jeruzalem. Er zaten nu ook nomaden tussen. Pikzwart groot sterk en heel vriendelijk in zwarte tulbanden en jurken. Je zou toch zeggen dat zwart de warmte aantrekt? Na enig navragen kwamen we er achter dat dat inderdaad zo was maar hun lichaamstemperatuur lager was dan de woestijn met zo'n vijfenveertig in de schaduw, om over het zonnetje nog maar niet te spreken. En die dragen dat al zo'n achtduizend jaar die Egyptenaren dus weten ze echt wel waar ze over praten.

    Als we wakker worden rijdt de bus door een zandige stofwolk op een soort van nederzetting aan wat er uit ziet als een groot wit vierkant Amerikaans tankstation omgeven door een grote waaierige zandvlakte met allemaal kleine winkeltjes er in op een westernachtige manier. Het bleek de busterminal van Beer-Sheba. Als dit het station was waar was dan de stad. Er was verder geen fok te zien.
    Wij stappen uit en regelen een broodje fallaffel en kopen een kaartje Eilat voor omgerekend zo'n veertig euro. Niet duur als je nagaat dat we nog zevenhonderd kilometer moesten rijden door de Negev woestijn.

    We moesten drie uur wachten en maakten vast kennis met de droogte die Israël dus ook bezat. Om beurten liepen we naar zo'n tokootje toe om waterijs te kopen tot de buikpijn toesloeg en het maar voor lief namen. Ik had er geloof ik dertig op. Werd gek daar.
    Eindelijk vertrekt de bus dan. Met ons alweer sufgerookte hoofd vergeten wij de bus in de gaten te houden en vallen in slaap tegen de halte, ruggelings tegen elkaar gezeten. Hadden we geen zitplaats. Zevenhonderd kilometer voor de boeg. Lekker bijdehand.

    Het word erger als we het gebergte van de Negev doorkruisen met een en al haarspeldbochten. Hangend in de lussen aan het plafond, de rugzakken tussen ons onderbenen geklemd schommelen wij als gevilde varkens in een slachthuis aan een vleeshaak heen en weer.
    Urenlang kwam er geen eind aan en vielen wij weer oververmoeid van het afkicken en balanceren hangend met ons hoofd steunend tegen onze armen met de polsen vastgedraaid in de buslussen in slaap.

    Als het slingeren na een paar uur op houd worden wij vanzelf initiatief wakker. De haarspeldbochten waren verdwenen en reden nu op een rechte weg met links een azuurblauwe zee en rechts een honderd meter vlakke en daarachter een heuvelachtige woestijn.
    De Rode zee dachten wij. Als wij urenlang rijden tussen branding en woestijn door stopt de bus bij een halte. Wij blij want we stonden al een halve dag en vragen aan iemand of dit de halte Eilat was. Ja zei de persoon en we trekken aan een touw wat een zoemer af doet gaan en een licht op rood zet en de bus stopt weer en wij  stappen uit. Als de bus met een dieselwalm in ons gezicht blazend achterlaat beseffen wij onze domme fout. We zaten letterlijk met onze pik in het zand want we stonden bij een paal met aan de ene kant dus de zee volgens ons de Rode Zee en aan de andere kant de woestijn en een lange weg die geen auto's verwachte de eerste uren of zelfs dagen. We begonnen hem te knijpen. Wat een pleurisvent met zijn 'ja' je bent er. En wat ontzettend dom van ons. We hadden niets te drinken meer want de whisky was intussen ook verzilverd en niets te eten. Daar stonden we dan met onze rugzakken in het zand met de zon brandend op onze kop.
    Woestijnverhalen uit films, boeken en strips komen naar boven en wij wisten zeker dat we ten dode waren opgeschreven naar mate de uren verstreken. Zaten er hier wolven, hyena's? We waren geen van tweeën op de hoogte van de biotopen in de woestijn. Mensen waren er in ieder geval niet.

    Als we nou onze kaart van Israël niet in repen hadden gescheurd onderweg vanwege onze diarree hadden we een beetje kunnen kijken waar we ons bevonden, al zou dat op zich weinig opschieten in deze toestand. Met Stefs Zwitserse zakmes waar ook een klein zaagje in zat, stonden we van de ellende onze broekspijpen af te zagen. Wat een hitte. In ontbloot bovenlijf en een in de zee nat gemaakt T-shirt op ons hoofd beginnen we maar richting te lopen waar we de bus bij ons vandaan hadden zien rijden. De minuten werden kwartieren, de kwartieren uren en het lopen werd waggelen.
    Zeewater is trouwens niet te drinken en we hadden geen plastic en brandhout om het eventueel te destilleren. Ook hadden we gehoord dat het stierf van de haaien in De Rode Zee dus van een verfrissende duik was geen sprake en in onze hallucinaties zagen we bij enkeldiep al de haaienvinnen op ons af komen bij bosjes wat op zich onmogelijk was want we liepen niet aan de kust van de Rode Zee maar van de Dode zee kwamen we later achter.. Wij dachten in ieder geval wel dat we langs de Rode zee liepen en hadden van onze vrienden in Nederland gehoord die ons Israël aanbevolen hadden dat je maar tot je knieën het water in hoefden te lopen en flink te stampen en dan zag je hele scholen aan komen rukken zei ene Ger een vriend van ons. Dus wij niet verder als enkeldiep proberend wat water op elkaar te gooien zonder opgevreten te worden. Nou we zaten alleen onder het zand en zout wat nog meer beet in onze verbrande schouders en gezicht. Ook onze broekspijpen afknippen bleek geen goed idee want onze benen leken op de poten van een gekookte kreeft. Ik zei dan ook toen we op een gegeven moment dat we meer van links naar rechts liepen dat ik het bijltje er bij neer gooide en ging op de weg liggen met mijn hoofd op mijn rugzak. Stef ging een stukje verder in hurkzit zitten en vroeg tot mijn verbazing of ik een foto wilde maken met de door hem geregelde wegwerpcamera.
    "We gaan dood en jij wil een foto?" Vroeg ik.
    "Daarom juist," was zijn argument, waar ik niets op te zeggen had en maar verrot opstond en een foto klikte. Ook maakte hij van mij een foto stervend op de weg liggend.
    Het liggen was niet vol te houden en ik wilde nog niet dood. We moesten in beweging blijven zei ik, anders is het game over.

    De zon begon te dalen het werd koeler, de bergen en heuvels kregen de mooiste kleuren die je maar kunt verzinnen van paarszilver tot oranjegoud en alles wat er tussen in zit. Een sprookje zo mooi en al waren we uitgedroogd hadden gebarsten lippen waren verbrand en hadden een zonnesteek waardoor we over ons nek gingen en stond het bloed in onze schoenen, vonden we dat toch mooi.

    Als de zon onder is word het ineens stervenskoud en lopen we te bibberen. Dan ineens verschijnt de maan. Zo groot dat we hem dachten te kunnen pakken. Dit kwam natuurlijk omdat we op de evenaar liepen. Zo groot als een muur, prachtig gewoon. Betoverend.
    Nu we het zo koud hadden vroegen we af wat beter was de hitte of de kou?
    We lopen af en toe een kilometertje en rusten dan. Er kwam maar geen auto bus of vrachtwagen of Jezus zelf op een ezel voor ons part, niks. We begonnen over roofdieren te praten en ik vond een steen die ik bij me hield want ik hoopte daar juist op dan kon ik proberen zijn kop in te gooien om hem daarna leeg te drinken. Ik stierf van de dorst.


     




    28-09-2008 om 19:08 geschreven door Franciscus Borst  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (22 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Ochtendrood
    Klik op de afbeelding om de link te volgen






    Mijn ogen lichten smaragdgroen
    in het licht van de volle maan
    De zwarte haren veranderen
    in een donkerblauwe vacht

    Grazend met wit omlijnde Bambi ogen
    niets vermoedend van aanwezigheid
    Afzettend door ruisende bladeren
    jammerlijk geluid na een korte sprint

    Ik sla klauwen in haar zij en hals
    bijt de tanden diep in haar strot
    Wervels kraken, een keer schudden
    bloed proeft zoet en loopt langs mijn kin

    Nekspieren tillen boodschappen
    het nest in waar vrouw en kittens
    met honger wachten
    Hijgend bezie ik hun feestmaal

    Lik het bloed van mijn kin en klauwen
    geeuw en ga slapen als het ochtendrood verschijnt

    28-09-2008 om 11:52 geschreven door Franciscus Borst  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (15 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    27-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Lachen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

      






        Lachen

     

    Het blijft mij verbranden
    maar word geen as of stof
    Slechts bloedblaren onafgebroken 
    ettert het verbeurde langzaam door

    Hemel en hel zien mij niet staan
    alsof zij niet kunnen kiezen
    Over dit stukje verdriet
    lach ik maar met vochtige ogen









    27-09-2008 om 10:22 geschreven door Franciscus Borst  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (16 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Indonesië: H1 d4 Anging Buleh / De Witte (blanke) Hond.
    Klik op de afbeelding om de link te volgen








    Indonesië: H1 d4 Anging Buleh / De Witte (blanke) Hond.

    Als dorpsoudste met de bijnaam Pisaulima (Vijf messen betekenend, waarom heb ik nooit begrepen, werd mij niet uitgelegd en mocht er ook niet meer naar vragen) de deur open deed staat de lange magere Sumatraan met een witte Sari en een wit overhemd in de deur opening. Hij had een chocoladebruin gekleurde huid met het structuur van een oude zware schooltas en een gemeen scherpe snor onder vriendelijke en rustig maar koelbloedige ogen. Hij leek sprekend op Averell van de Daltons maar dan met een kaarsrechte rug. Dat hij het nodige meegemaakt had stond op zijn gezicht getekend en was daarom waarschijnlijk benoemd als raadsheer van de blokken (flats) twintig tot drieendertig. Hij had geen officiële functie maar zijn wil was wet, wat voor mij moeilijk te accepteren was daar ik hem met een hand dubbel zou vouwen als het moest. Des zenuwachtiger was ik geworden door zijn 'verplichte' uitnodiging.

    In het lijzige Bahasa Indonesia vermengd met wat Jakartaanse straattaal begint hij langzaam maar zeker zijn verhaal te doen.
    Hij vraagt mij hoelang ik nou in de flat woon waarop ik hem schuin aankijk daar hij dit donders goed wist. Tot op de minuut af zelfs, hij had het zelfs genoteerd staan ergens in een klein zwart boekje waarschijnlijk. Ik begin met één mondhoek naar beneden te lachen. Niet naar de bekende weg vragen blikte ik naar hem. Nerveus reikt hij mij een open pakje sigaretten aan om er één uit te pakken, wat nogal iets is in Indonesië daar het sterft van de armoede. Ik pas ervoor wat daar ontzettend beledigend is, waarop hij ietwat verschrikt reageert, heel kort maar onmiskenbaar en ik had het gezien en hij wist het. Hij fronst zijn wenkbrauwen. Of je nou wel of geen honger of dorst hebt of rookt. Nee is taboe.
    Hij vervolgde: "Het zit zo," met zijn handen langzaam zwaaiend zijn verhaal begeleidend: "Sinds jij hier woont, (een diepe zucht) werken jouw vrienden niet meer, (iets kleinere zucht) waaronder Domingues, Franky, Jaya..."
    "Ja, ja," brak ik hem glimlachend om die naam af.
    "En?" Want anders kreeg ik nog een naam of acht op mijn brood en ik verwachtte niet veel goeds.
    "Hun vrouwen Francis, pfff, hadoe, hoe moet ik je dit nu vertellen?" Hij maakte nu even kort maar krachtig het geluid van een krolse kat anders kan ik het niet omschrijven.
    Hij had het echt moeilijk en ik zag tranen in zijn ogen komen.
    Ik kreeg meelij met de geharde man, er moest nogal wat aan de hand zijn. Ik ging naast hem zitten op de grond op de rieten tikar (mat) en slaat een arm om zijn schouders en zeg dat hij zich niet zo druk moest maken en mij alles kon vertellen. Hij knijpt met duim en wijsvinger in zijn ooghoeken en zegt dat hij hoofdpijn van de situatie heeft.

    "Francis je moet weg." Zegt hij met zijn waterige maar strenge ogen mij aankijkend.
    "Verhuizen!" "Er is geen andere weg."
    "Weg?"  "Waarom?" Dit vond ik echt lauwtof nieuws.
    "Francis, ik ben verdrietig maar ook blij omdat ik altijd alles te horen krijg dat weet je."
    "Wat is er met hun vrouwen," van boosheid op mijn bovenbenen slaand daar ik in hurkzit zat.
    "Ik zweer het je Pisau ik heb er geen één gepakt, zo ben ik niet dat weet je toch, wie zegt dat?"
    Hij lacht, de viespeuk die er bekent stond dat hij het constant flikte als ze alleen thuis waren.
    "Nee dat niet, was dat het probleem maar, ze hebben een potje gemaakt."
    "Een potje, wat voor potje?" Vraag ik minnetjes.
    "Ik weet dat je voor niemand bang ben Frans maar ze hebben een moordenaar ingehuurd en het is mijn taak dat jou niets overkomt."
    "Ze hebben al een half jaar gespaard en een half miljoen Rp. met zijn tienen betaald, ik weet alleen niet aan wie en al had ik het geweten dan had het nog niet opgeschoten want vanaf dit moment ken jij niemand meer vertrouwen." Met de nadruk zwaar op niemand.
    "Ze werken nooit alleen zie je, je eigen bediende kun je nu zelfs niet meer vertrouwen en je moet eten, begrijp je wat ik bedoel?"
    "Nou dan ontsla ik ze toch ik vreet wel buiten de deur."
    Ik begreep maar al te goed wat hij bedoelde met die gifmengers daar.
    "Francis," probeert hij met moeite kalm te blijven maar begon steeds witter weg te trekken.
    "Je moet ook slapen en er komt een onbewaakt moment dat je de lul bent, ik kan ook niet vierentwintig uur wakker blijven om je te beschermen," verontschuldigd hij zich.
    "En eerlijk gezegd moet ik ook nog net doen dat ik aan hun kant staat."
    "Weet je hoe ze je noemen Francis?"
    "De witte hond," beantwoorde ik. "Nou en?"
    "Francis ik heb ook vernomen dat je in Priok, Kramatonga, Blok M,
    en Jakarta Centrum gezocht word."
    "Wie ik?" De onschuld zelve spelende.
    Ik had overal bonnen staan van omgerekend in honderden guldens had me zwaar misdragen, gevochten en zelfs mensen overvallen werd me verteld.
    "Jij bent toch de Witte hond?"  "Mm,"antwoord ik.
    "Er word niet alleen in Oost Jakarta over je gepraat, sterker je word haast in heel Jakarta gezocht."
    "Waarom ga je niet naar je vader toe, die is toch verhuist naar Cikampek?"
    Een stad die honderd kilometer buiten Jakarta ligt, en dus zeer droog op mijn brood viel. Jakarta was mijn thuis.
    "Ga daar naar toe, daar ben je veilig!"
    "Ga je spullen maar inpakken."
    Met open bek pak ik nu toch maar een sigaret aan en keek uit mijn ooghoeken naar de twee vensters door de vitrages naar buiten of er iemand mij stond op te wachten.
    "Pintyam pisau Pisau?" "Leen me een mes Mes," daar dit toch zijn bijnaam was.
    "Ah begitu!"  "Ja zo!"  Zegt hij opgelucht en pakt uit de kleine keukenla een ouwe verroeste maar scherp geslepen klewang. Ik hoefde nu alleen twee verdiepingen omhoog om mijn zooitje in te pakken om vervolgens mijn bediende te ontslaan en daarna geruisloos zien te verdwijnen uit de Flatwijk Pulomas. Het liefst geheel ongeschonden natuurlijk. Ik geef Pisaulima een pluk wiet een stevige handdruk en bedank hem voor het slechte nieuws en nam afscheid.
    "Leg jij het de jongens uit?" Vraag ik hem.
    "Bij Domingues ga ik zelf wel even langs."
    "Doe dat nou niet jongen," vraagt hij geschrokken.
    "Pisau mond dicht ik heb geen keus, hij is mijn maat."
     "We sterven voor elkaar en als dat nu gebeurt gebeurt het maar."
    "Hadoe branie...," zegt Pisau.
    "Niks branie!" "Niet meer dan normaal!" "Nou de mazzel."

    Met mijn rug tegen de muren van het trappenhuis de deuren in de gaten houdend, loop ik naar boven en regel mijn zaken terwijl ik af en toe terug naar de voordeur loop om te luisteren of er zich niets afspeelde in het trappenhuis wat mijn kop kon kosten. Eenmaal alles kant en klaar, sluip ik door de smalle steegjes tussen de flats naar Blok zevenentwintig waar Domingues woonde, die niet thuis was. Balen! Zijn boer Franky, die ook al in een scheiding zat net als de andere helft van de woonwijk door mijn toedoen, depressief op bed lag nam verbaast het nieuws in zich op. De stakker wist niet dat zijn eigen vrouw meebetaald had om mijn nek af te snijden en dat hield ik zo. Hij geloofde me niet dat ik weg ging en ging weer slapen.
    "Je bent gek," zei hij hard lachend voor zijn gezicht weer op balen-stand veranderde en zich omdraaide in bed.
    Ik schreef in het kleine huiskamertje een brief aan Domingues in het Nederlands daar zijn oma Nederlands sprak, dit niemand iets aan ging, stopte deze bij Franky in zijn kontzak en gaf de geleende pen terug aan zijn vrouw die boog en mij schijnheilig breed toelachte en nam afscheid. "Selamat semuanya!" Mazzel allemaal!
    Ik sloop weer terug naar mijn flat en liet mijn bediende een taxi voorrijden tot pal voor mijn deur wat normaal verboden is voor mensen die niet in de wijk wonen. Maar ik gaf vijfduizend Roepia extra mee voor de portier
    bij de slagboom om te kopen en beloofde haar er nog eens vijf als ze daadwerkelijk terugkwam, wat ik zeker wist want ik hield haar enigste bezit, een klein plastic tasje met voor haar van waardevolle spulletjes zoals kleding, sieraden en make-up voor de zekerheid bij me. Ik vertrouwde haar gek genoeg wel, en vertelde haar het verhaal, waarop ik hoorde dat ze het al wist. Die bediendes (berbantus) weten alles, die lullen alles aan elkaar door. Kwaad vraag ik waarom ze me niet gewaarschuwd heeft.
    "Ik weet het pas sinds vanmorgen," zegt ze geschrokken.
    En dan bedoelen ze zes uur 's morgens. En het was nu één uur!
    Nee echt vlot waren ze daar niet allemaal, helemaal niet. Maar ze was voor haar doen, binnen een uur, vrij vlot terug met een taxi en dat voor tien minuten lopen naar de weg?
    Ik stond achter de gordijnen te gluren toen hij aan kwam rijden, rende met de klewang in aanslag, mijn Samsonite koffer de trappen afgooiend naar beneden om mijn handen vrij te hebben bij een eventuele aanval. Terwijl de chauffeur hem in de achterbak van de taxi legt, liep ik naar de deur van Pisaulima en sloeg de klewang met een harde klap in zijn deur die vibrerend bleef steken. Net voor ik mijn deur van de taxi dichtslaat zie ik Pisau verbaast naar het hakmes in zijn deur kijken, draai mijn raam open en zeg: "I'll be back!" Met het accent van Swartzenegger, en geef hem een saluut van een soldaat met een vette knipoog. Met open bek en handen in de zijde kijkt hij mij met geknepen ogen tegen het zonlicht in na.
    "Toeter eens," beveel ik de chauffeur. Kort claxonneert hij even.
    "Nee ingedrukt houden tot aan de weg!" "Tot we de wijk uit zijn!"
    Hij kijkt mij niet begrijpend aan in zijn achteruitkijkspiegel en als hij stopt met claxonneren geef ik hem een tik op zijn schouder: "Turus!" dat hij door moet gaan.
    "Ya pak," zegt hij.
    "Mau kemana pak?" Vraagt hij waar ik heen wil.
    "Stasion aja!" Doe het station maar!

    27-09-2008 om 00:00 geschreven door Franciscus Borst  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (15 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    26-09-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Indonesië H1 d2 Flat Pulomas (bijnaam: Pulau Mas/Golden Island)
    Klik op de afbeelding om de link te volgen








    Indonesië H1 d3 Flat Pulomas (bijnaam: Pulau Mas/Golden Island).

    Na niet al te gek lange tijd, ongeveer een weekje stappen met mijn nieuwe vriend Domingues de taxichauffeur, nam hij mij mee naar zijn gezin. Had deze boef een gezin? Jazeker, en hij had met mij een week lang feest lopen vieren in de meest extreme zin van het woord.

    Ik stelde mij voor en schaamde me, des te meer zijn Manadonese vrouw, welke trouwens de mooiste dames zijn in Indonesië want je hebt daar nogal wat verschillende eilanden en rassen, aardig en ontzettend knap en bovenal heel erg lief bleek te zijn. Zij werkte achter de Balie in het Hilton van Jakarta. Ik was weer eens verliefd.
    Maar zij was sinds kort in blijde verwachting en nog iets anders wat veel essentiëler is: ik ben geen matennaaier. Hij bleek vlak achter de woonwijk kampong Ambon te wonen waar ik heel erg kort bij mijn vader verbleven had, in Oost Jakarta (Jakart-Timur).
    Domingues' woonwijk heette Pulomas wat op het bord was doorgestreept met behulp van een fel lichtgevende verf uit een spuitbus, met daaronder de tekst Pulau Mas, 'Golden Island'. Het geheel bestond uit drieëndertig flatjes die dan ook genummerd waren als belok één, belok twee enzovoort.
    Domingues woonde in belok tweeëntwintig. Ik had al iets van mijn vader gehoord over deze buurt en dat was in zijn ogen niet veel goeds, en één van zijn zakenpartners voormalig Generaal van Indonesië en tegenwoordig Politiecommissaris van heel Jakarta met zijn vijfenvijftig miljoen inwoners, wilde het liefst de hele boel plat bombarderen. Zo wat had die man een hekel aan Pulomas. Er bleek voor een voor Islamitische staat (tweeënnegentig procent) geen ruimte te bestaan voor een in hun ogen Sodom en Gomorrah gebied.

    Ik had het naar mij zin daar elk flat bleek zijn specialiteiten te bezitten. Er woonde acteurs, actrices, fotografen, fotomodellen, hoeren, flikkers, alles wat met showbis te maken had en vooral heel belangrijk in die dagen pillen en wietdealers. Het was net of ik thuis was maar dan stinkend rijk en alles heel dichtbij de hand, behalve de Heroïne en Coke was niet te krijgen en dat was perfect want daar zat ik tenslotte niet om verlegen. Het was daar iedere avond feest bij iemand anders thuis. Ik zei het gelijk. Ik wil hier wonen!
    Het duurde dan ook niet lang, een dag en het was geregeld. Ik ging eerst indekos wat in de kost betekende voor omgerekend negen euro per maand tot er een flatje leeg kwam te staan voor dertig euro per maand daar had ik drie kamers en een kleine badkamer voor. Dat wil zeggen één flat tussen blok twintig en de drieëndertig, want ik wilde wel een beetje bij mijn maat in de buurt blijven. Het duurde niet lang voordat ik in blok drieëndertig woonde, op mijzelf en ik was ingeburgerd tot een echte bewoner en een lid van de gang, sterker nog Domingues bleek de tussendealer van wiet, waar hij veel respect mee afdwong. En ik was zijn rechterhand wat ging de spullen ook samen met hem inkopen, bij ene waar ik de naam niet van noemen zal maar zijn codenaam was TBN. Zo waren er iedere avond feesten in flats met veel drank wiet en pillen en orgieën, en was het een beetje mat dan gingen we op stap met de oude Chevrolet Cherokee Jeep van een half blinde bestuurde Jaya genaamd. Dat was altijd spannend, vooral 'snachts met die blinde achter het stuur, niemand durfde dan ook naast hem te zitten maar gingen ze allemaal keihard lachend in de laadbak zitten. Ik was bijrijder.
     
    Zo was het elke avond feest op onze parkeerplaats met de jongens en soms meiden maar niet te vaak, want dat hadden de jongens liever niet, want ze gingen wel allemaal vreemd maar allemaal twintig kilometer verderop, dus wilden ze ook geen slapende honden wakker maken. Ik was niet getrouwd had geen vaste vriendin, maar wel vijftien, en begreep het probleem dan ook niet in het begin. Over honden gesproken, de pillen van het merk bekka waar we iedere avond twee rolletjes van tien tabletten per persoon van opvraten, vijfentwintig ct. per rol, bleek achteraf obat anging gila te zijn, wat pillen tegen hondsdolheid zijn. Na maanden later begreep ik mijn bijnaam De Witte Hond dan ook beter. Ik dacht dat ze dat zeiden omdat ik overal opkroop. Uit jaloezie dus. Maar het moge duidelijk zijn dat als je uit een stad moet vluchten die net zo groot als Zuid-Holland is je het wel erg bont hebt gemaakt. Ik, beter wij want Domingues was zo niet nog gekker dan mij en had inmiddels ook zijn baan opgegeven, waardoor er zelfs een echtscheiding aan zat te komen. En hij was niet de enige met een echtscheiding op komst. Al mijn maten, een stuk of tien nam ik elke avond mee op stap. Hapje eten bioscoopje pakken en dan naar Sukabumi, naar de vrouwtjes van plezier. Nou er ging echt helemaal niemand meer naar zijn werk, de volgende dag. Als blikken konden doden waren het die van hun echtgenotes wel geweest. En dat maanden lang. En ik en Doom werden steeds gekker, van die hondenpillen natuurlijk. Ik was daar miljonair van mijn uitkering maar toch presteerden wij het de laatste week toch om zonder geld te komen zitten. Er staat mij iets vaags bij dat we bijvoorbeeld met een zwartgeverfd waterpistool toeristen stonden te beroven op de trap van discotheek Stardust, wat toen de grootste discotheek van Jakarta was, daar er konden wel tweeduizend mensen in konden. Of gewoon in een file mensen beroven. Beesten waren we. Puur en puur a-sociaal. Nee aan het stappen kwam geen eind, dacht ik tenminste. Op een gegeven moment werd ik na de verkiezingen bij de 'dorpsoudste' van de flats geroepen die met mij wilde praten over iets belangrijks.
     
    De verkiezingen die trouwens ook een rel op zich waren en zijn, want de mensen worden dan ineens verdeeld en heel erg agressief. Dan zijn er vijf partijen met ieder hun eigen kleur. De witte is de Islamitische, de rode de democratische met als lijsttrekker de dochter van Sukarno die Suharto wilde verstoten, de groene partij voor de boeren, en de zwarte partij weet ik niet meer, en dan had je heel slim de gouden partij van president Suharto die heel vaag een embleem had met vier vakken erin waar die andere vier partijen in stonden, zo van als je twijfelt neem mij dan. En dat met goud omlijst, het Panca Warna systeem, (het kleuren allerlei systeem). Het zijn allemaal twijfelaars daar dus dat was APK gekeurd voor Suharto, jaar in jaar uit. Nou was die verdeeldheid ook in Pulomas. Er waren zoals ik al eerder zei drieëndertig blokken en die waren verdeeld in vijf territoria, Sumatranen, Javanen, Manadonezen, Chinezen en ik woonde bij de Ambonese blokken. De rest van het jaar heel Pulomas dikke vrienden, maar nu als we 'savonds met elkaar stonden te babbelen of op de motorkappen zitten op onze parkeerplaats, waren wij allen in een rood T-shirt en een rode doek om ons voorhoofd.

    De klewangs (kapmessen), knipmessen, bijlen en mijn Samoeraizwaard lagen in de greppel achter de auto's voor een eventuele aanval. We waren al een keer eerder verrast door de zwarte partij, de avond ervoor en toen hadden wij moeten rennen en waren er twee goede gewonden onder ons gevallen. Maar nu stonden we heel schijnheilig te blowen en allemaal naar beneden te staren, net doen alsof ze ons weer konden pakken. Maar we hadden vier man op elke hoek van ons gebied gezet, waarvan er één dan ook al snel kwam vertellen over zijn teenslippers struikelend, dat ze er weer aankwamen. Een hoop ijzer gekletter ging snel rond en iedereen had zijn wapen verstopt achter zijn rug in de auto met open raam of simpel op de bumper of onder de auto.

    Op het moment dat het geschreeuw van de zwarte groepering ons benaderde en ons in bonken denkt te kunnen hakken, pakken wij ons gereedschap vliegensvlug en volgt er een denk ik zo'n vijf minuten lange veldslag als zoiets in 'Braveheart' en ik kan u vertellen, dat is een rush hoor! Alles wat zwart gekleurd was kapte en hakte ik om mij heen al rennende met de blinde woede van de laffe aanval voor ogen van de avond ervoor en die twee creperende jongens die opgesneden in het riool hadden gelegen, en die we hadden verbonden.
    Dendam! Dendam! Schreeuwen wij wat wraak betekent. Nu renden zij voor hun leven, voor sommigen echter te laat. Ik en Doom renden voorop hakkende en ontwijkende om daarna ook nog eens hun achterna te rennen toen ze al lang uit ons territorium verdwenen waren om nog een paar flinke halen over hun rug te kappen. We hebben ze heel Pulomas uitgejaagd en de rest van de verkiezingen hebben wij dan ook van niemand meer last gehad. Er werden zeven man weggevoerd met de ambulance, is ons verteld. Het moge duidelijk zijn dat wij niet op een onderzoek stonden te wachten.
     
    Ik was de volgende dag jarig maar had daar geen flauw benul van. Er werd op de deur geklopt ik ben direct klaar wakker, pak mijn naast mijn bed gelegen zwaard en ging achter de deur staan, en vroeg mijn bediende de deur een klein kiertje open te doen want het was zo vroeg en dat op zondag, tien uur pas er klopte iets niet.
    De deur gaat op een kier en ik zie mijn bediende schrikken dan spring ik in een tot mijn knieën afgeknipte gerafelde spijkerbroek met ontbloot bovenlijf wat onder de krassen en sneeën zit met een rode Ramboband om mijn voorhoofd en wilde ogen in mijn kop voor de deuropening om het daar zijnde hoofd met een schreeuw af te hakken. Staat mijn vader voor mijn neus met zijn vrouw en een cadeautje. Ik kan nog net op tijd de slag inhouden tot net boven zijn kruin.
    "Ga je mee, we gaan weer," zei hij teleurgesteld in mij tegen zijn vrouw.
    "Hij is gek!" hoorde ik hun tegen elkaar zeggen toen ze de trap afliepen.
    "Hij is in een beest veranderd." "Ik wil niet meer over hem praten," antwoordde mijn vader zijn vrouw.
    Spierwit vertrokken zij, mij verbijsterd achterlatend en met een flinke kater. En ik moest nog wel bij de dorpsoudste op bezoek.
    Ver weg was het niet want hij woonde in mij flat op de begaande grond, maar ik wilde een beetje reepresentabel voor de dag komen, al sloeg dat nergens op want hij hield me intussen al een half jaar in de gaten. Maar na dat akkefietje met mijn vader werd ik mij van mijn 'beestzijn' een beetje bewust. Mijn enige voordeel was dat hij corrupt was en ik voorzag hem dan ook iedere dag van een portie wiet. Hij had het gehad over een kwestie van leven of dood gehad. Mijn leven wel te verstaan. Wat nu weer? Als ik geluk zou hebben zat hij slechts zonder wiet, en was het een kutsmoes.
     

    26-09-2008 om 00:00 geschreven door Franciscus Borst  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (14 Stemmen)
    >> Reageer (0)


    Image Hosted by ImageShack.us

    Archief per week
  • 11/02-17/02 2013
  • 28/01-03/02 2013
  • 07/06-13/06 2010
  • 03/05-09/05 2010
  • 01/02-07/02 2010
  • 11/01-17/01 2010
  • 04/01-10/01 2010
  • 31/08-06/09 2009
  • 15/12-21/12 2008
  • 08/12-14/12 2008
  • 01/12-07/12 2008
  • 17/11-23/11 2008
  • 10/11-16/11 2008
  • 03/11-09/11 2008
  • 27/10-02/11 2008
  • 20/10-26/10 2008
  • 06/10-12/10 2008
  • 29/09-05/10 2008
  • 22/09-28/09 2008
  • 15/09-21/09 2008
  • 08/09-14/09 2008
  • 01/09-07/09 2008
  • 25/08-31/08 2008
  • 18/08-24/08 2008
  • 11/08-17/08 2008
  • 04/08-10/08 2008
  • 28/07-03/08 2008
  • 21/07-27/07 2008
  • 14/07-20/07 2008
  • 30/06-06/07 2008
  • 23/06-29/06 2008
  • 16/06-22/06 2008
  • 09/06-15/06 2008
  • 02/06-08/06 2008
  • 19/05-25/05 2008
  • 12/05-18/05 2008
  • 05/05-11/05 2008
  • 28/04-04/05 2008
  • 21/04-27/04 2008
  • 14/04-20/04 2008
  • 07/04-13/04 2008
  • 31/03-06/04 2008
  • 24/03-30/03 2008
  • 17/03-23/03 2008
  • 10/03-16/03 2008
  • 03/03-09/03 2008

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Welkom op mijn blog, heb veel plezier en raakt u aub niet in een shock
    Blog als favoriet !


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!