Veel leesplezier, voor evt uitgevers en bestellingen http://www.writehistory.be/?p=store Contact op franciscusborst@hotmail.nl
16-12-2008
H6 Half open jeugd-, gesloten- en strafgevangenissen. d23 Filmpje!!!
"H6 Half open jeugd-, gesloten- en strafgevangenissen. D3 Film in Vught"
Na
de afwas en wat zakelijke afspraken omtrent de verkoop van de eventueel
overblijvende hasjiesj moesten we ons snel na een jointje op de w.c.
gerookt te hebben welke uit de voorraad van Abbies Marrok kwam daar de Afghaanse hasj mijn endeldarm nog niet bereikt had, haasten om voor de
deur in de rij achteraan te sluiten. Vooraan stonden twee soort van
officieren uit het hoofdgebouw (ook gewoon bewaarders maar hadden
waarschijnlijk iets meer bij een van de homoseksuele directeurs in hun
kont gezeten) met soort van rijbroeken met witte biezen en een soort
van Richard Krajicek heupen, alsof er links en rechts een tennisbal of
vier in zaten met hun broekspijpen in hun laarzen gestoken die glommen
als een tiet en een verdacht veel te grote op Nazipetten lijkende items
op hun kop hadden. En witte riemen met holsters schuin over hun lichaam
met daaraan een ploertendoder. Deze twee liepen dan ook precies in pas
met de laarzen stampend op het grindpad alsof zij Adolf und Herman zelf
waren en verwachten van de rij achter hun het zelfde.
Iedereen volgde dan ook netjes mee.
Ook ik en Ab deden ons best maar het sloffen en struikelen over die
teringsteentjes van het losse grindpad door de totaal eigen wil
hebbende Hasjiesj die ons overwon en kregen dan ook keer op keer een
soort op de plaats rust waarop een van de hoofdbewakers even naar de
achterkant van de rij kwam kijken om onze Amer en Amor bewaarders een
uitbrander te geven die gewoon in een tuinpak en op spekzolen liepen en
die hun frustratie weer op mij en AB botvierden en ons probeerden te
schoppen wat weer in kleine relletjes uitliep.
"Nog een keer en de film gaat niet door."
De hele rij boeren keek ons boos aan. Zo stond de rij ettelijke malen
stil onder de griezelig hoge populieren die vol zaten met kraaien,
kauwen en lachende eksters die als gieren af leken te wachten op wat
komen ging. Iets wat hun al generaties wisten en zelfs aten. Ik en en
Ab besloten onze stappen te gelijk te tellen:"Een twee, een twee." En
dat werkte. Althans even.
Toch komen wij aan bij de hoofdpoort van het kasteelvormige hoofdgebouw
en na een lange zoom gaan met een ouderwets bombarie de grendels hout
er van af en ontsluiten de rood-witte poorten zich. Alleen ik en nog
een paar nieuwelingen liepen in een ketelpak de rest in eigen kleding
dus dat ik opviel was sowieso al een tegenvaller. We wachten voor een
metalen deur nadat wij een stalen brandtrap opgelopen waren die weer na
een harde zoom en een klik of vier open gaat.
We lopen over echoënde stalen galerijen boven en onder ons en er
word gefluisterd dat er ook een strafkelder was met een strafgang en
isolatiecellen. Op sommige raampjes zitten blauwe kaarten, andere
hebben gele en roden.
We komen in een soort van vroeger in de oorlog gebruikte mess die omgebouwd was tot filmzaal.
Ik en Ab gaan vooraan op een van de houten banken zitten.
De film begint. Met een stem uit de tijd van het Polygoon journaal zien
wij in gespikkeld en gestreept zwart wit, de gevangenis waar ik net
twee uur in binnen ben. De barakken dezelfde kleur en formaat de paden
de paviljoenen de geschuttorens de bomen iets korter hetzelfde
hoofdgebouw en noem maar op. Een groot verschil: er waren verschillende
groeperingen die in rijen stonden, veel grotere rijen dan de onze en
ook anders gekleed namelijk zwart wit gestreept en met een alpinopetje
op. Het bleken Joodse mensen, zigeuners en anderen, in de Nazi's ogen
ziendend uitschot. Sommige werden vriendelijker behandeld als de
andere. Die mazzel hadden mochten, ja mochten voor Philips weken.
"Godverdomme," riep Ab nog steeds? "Dus zo zijn ze in Eindhoven rijk geworden?" "Teringstekkers!"
"En dat gore PSV ook dus, plakte ik er achter aan." Ab op zijn woord gelovende.
"Borst en Babi! Smoel dicht of geen sport voor jullie maar twee dagen strafgevangenis!"
Sommige vrouwen verbouwden groenten in de paviljoens, andere werken in
de keuken. Die iets minder geluk hadden moesten kolen scheppen voor de
verbrandingsoven die ik had zien staan bij de cornervlag van het
voetbalveld voor de Amer en die nog minder geluk hadden die werden
daarnaar toe vervoerd in kruiwagens. Ook zien wij zogenaamde
vluchtgevaarlijke gevangenen een nekschot krijgen van de Duitsers. Wat
is dit voor voorstelling? Het leek op een soort van hele drukke
dodelijke bijenkorf en het was doodstil van walging in de filmzaal op
een domme boer na met een stomme opmerking die dan ook direct
hardhandig werd verwijderd naar de strafgang. Ook was er een verhaal
van zesenveertig vrouwen die in een van de strafcellen op dezelfde
galerij waar wij nu zaten te kijken opgesloten in een cel waardoor
vanwege de hitte het salpeter en fosfor uit het cement van het beton
had doen drijven en deze dames waren hierdoor levendig verbrand. Iedere
zondag worden er nog steeds bloemen gebracht door nabestaanden. Steeds
als wij dachten dat het niet erger kon werd het nog erger. Dit was een
zeer misselijke grap van Justitie of de gevangenisdirecteur daar zou ik
nog wel achter komen.
Na dit zwart wit gebeuren veranderde de film in kleur: de bevrijding
van de magere kadavers die te zwak waren een oranje vlaggetje op te
tillen, daarnaast hadden de moffen nog snel even alle bewijzen
uitgewist zodat ervan feest vieren weinig over was gebleven. Ze hadden
nog snel even iedereen uit gemoord voordat de Canadezen er waren. Er
waren zeer weinig mensen over die dit kamp overleefd hebben.
Mijn Methadon werkte nog niet dus mijn geest lag helemaal open maar de
Hasj werkte maar al te goed wat het nog iets "geestveruimender" maakte.
"Zat ik in A nightmare on Elmstreet?"
Ik werd gek, ook Ab die er al een maand zat ging haast over zijn nek en
fluisterde in mijn oor: "Als we geluk hebben krijgen we heel soms
houthakken buiten de hekken in het bos dan splitten we hem gelijk, doe
je mee?"
Ik keek hem aan of dat wel geen heel erg domme vraag was, waar was ik in terecht gekomen? Word ik even door God genaaid!
"Natuurlijk ga ik mee al moet ik dertig kilometer door de bossen rennen ik moet weg hier!"
We banjerden allen van de stalen treden af met loden voeten en zwaar
gedesillusioneerd. Nu zonder hoofdbewakers maar met spekzolen,
slenterde de rij zich langzaam steentjes voor zich uit schoppend terug
naar onze barakken elkaar zielig en onbegrijpelijk aankijkend, hoe
hadden ze ons hier kunnen plaatsen en ons zichzelf ook nog eens aan
laten melden.
De lucht trok dicht, het was pas half vier in de zomer. Pikkedonker met
onweer, bliksemflitsen en het begon te gieten. De kraaien waren
verdwenen. Dikke druppels maakten ons door en door nat maar we mochten
niet rennen. Er hing een dichte mist boven het dampende voetbalveld en
de andere paviljoens. De geesten uit het verleden dwaalden om ons heen.
Dit was een nachtmerrie.
Eenmaal binnen in de cellen hoorden we dat we binnen tien minuten na
het eventuele schijten en of pissen weer buiten moesten staan in onze
sportkleding voor het voetbal.
"In dit weer? Dat is toch levensgevaarlijk?" Opperde ik. "Wil je ons
dood hebben." "Is die oven daarom nog niet afgebroken plakte ik er nog
achter aan."
"Je mag ook naar de strafgang Borst, zeg het maar."
Ik had het in mijn leven tot dat moment nog nooit zo zout gevreten. En het zou nog veel zouter worden! Gepekeld!