Een dodelijke haal over zijn strot in gedachten voor het geval dat het foute boel zal zijn loop ik op de gestarte motor, die onverlicht in de schaduw op me wacht. Ik maak een fout geen tweede keer en had de morgen ervoor op de toeristische markt een pracht van een traditionele dolk gekocht. Geen kris, echter wel heel mooi en belangrijker, een handzaam ding met een mooi lemmet, stevig handvat en een mooie schede met koordoog. Ik liet hem slijpen bij de plaatselijke ijzersmid tot een scheermes zó scherp. Alleen als ik hem beloofde het te trekken, dat mes dan, niet die vent, wanneer ik hem echt nodig had. Zeg maar voor de kill moest gebruiken dan wilde hij er voor mij speciaal een dodelijk gif op smeren welke volgens hem was vervaardigd uit het gif van een Cobra en nog wat plantenextracten. Geen extra kosten aan verbonden. Natuurlijk gaf ik hem die garantie en een toffe mazzel. Ik was gelijk en stuk zelfverzekerder. Kom nou maar dacht ik bij mijzelf. Ik koppelde hem vast aan de riem van mijn holster die over mijn rug liep en onder mijn shirt verborgen zat, en waar ook mijn belangrijke spullen zoals geld, dope en paspoort in verborgen zat. Nee een revolver of pistool had ik toen niet, was dat maar waar. Het was slechts een holster die ik gebruikte als een soort van super veilige portemonnee. 
Ik schuif mijn plunje zak iets opzij, die ook over mijn schouder op mijn rug hangt en trek mijn shirt los zodat ik vrij spel had om het mes snel te kunnen trekken.
Cepat, cepat, pak! Snel, snel, pa! Hoor ik hem mij commanderen.
Ik ging er niet op in en bleef op mijn hoede en versnelde mijn tred niet. Ik wilde goed en zeker de situatie inschatten. Niemand was te vertrouwen hier, en alles en iedereen is te koop. Ik kon nu van alles verwachten na deze krankzinnige dagen. En als het een val was, met hoeveel man zouden ze zijn? En wat voor vervoer? Ik zou me huid duur, of helemaal niet verkopen, ik was klaar om te doden de motor te grijpen en vol gas weg te steigeren, het was hun of ik.
Ik moest deze kans wel grijpen was dus eigenlijk machteloos. Ik bedoel ik had niet echt een keuzepakket. Gezien het bericht van Boman dat ze mij in ieder geval zouden lynchen, gezien hetgeen ik op mij beurt weer gezien had. Dat is niet echt toeristische reclame voor Bali dus zouden ze mij geen kans geven van dat eiland te ontsnappen. Alle wegen zouden afgezet worden. Mijn getuigenis mocht hoe dan ook niet wereldwijd worden.
Als ik met gespannen armen en nek op de motor afloop, zie ik de zelfde smeerpijp van gisteren die mij het berichtje had gegeven in het vage schijnsel van de maan. Ja, het was hem zeker, dezelfde penetrante zweetlucht en ik herkende zijn stem, toen hij zei: "Snel achterop, we hebben niet veel tijd, ze zijn al onderweg." Een kleine een zeer kleine geruststelling deed mijn spieren iets ontspannen al was het maar voor een paar seconden en stonden snel weer strak van stress en de spanning. Ja, jij kan mooi lullen, dacht ik mijzelf, ik bleef voorlopig nog maar even stand-by, al was het zittende. Hij vertrok zachtjes uit stilstand in zijn tweede versnelling, alsof het een diesel was. Ik hield me vast met mijn vingers van mijn linker onder het zadel en de ander nog met het heft van het mes in handen want zodra ik iets ziet wat niet naar mijn zin zou zijn had ik mijn bestuurder zijn strot zonder pardon afgesneden en mij daarna op de plunjezak om mijn val te breken van de motor af laten vallen, deze daarna snel te weer op pakken hopelijk niet opnieuw te hoeven starten en er vervolgens als de westwiedewestpestpokkepleuris van door te gaan. Mocht deze niet in bonken liggen tenminste want dan bleef alleen nog rennen over en wat waarschijnlijk mijn einde zou betekenen. Dat alles in mijn hoofd en verder niets anders voel ik pas na een half uur dat de vering kapot onder mijn kont kapot is, en elke keer dat hij over een heuveltje, bobbeltje of door een kuil rijdt zitten mijn vingers klem tussen zadel en het frame. Ik besloot me vast te houden aan zijn leren jacket, al stonk hij als een beer dan kon ik hem tenminste een gooi geven ook, mocht hij mij willen flessen.

So far, so good, zijn wij al een uurtje onderweg en er zijn geen vreemde fratsen uitgehaald en ben ze ook niet tegengekomen, nog niet tenminste. Wat was hij van plan? Hij wilde toch zeker niet driehonderd kilometer op dit gare ding afleggen, ik werd nu al gek, voelde compleet door elkaar geschud en alles in mijn lichaam trilde. 
Kunnen we niet even stoppen? Mijn reet doet zeer, vraag ik. Het was natuurlijk logisch dat we de snelweg niet namen daar deze afgezet zouden zijn. Wat een hel zeg, dit ellendige tientallen kilometers lange hobbelige pad en dan ook nog zonder vering onder mijn zadel.                                      "Nanti, nanti, masih bahaia tuan." "Later, nog steeds gevaarlijk meneer."  Dat kan wel zo zijn, maar dit trek ik niet lang meer, en na een half uur verbijten brul ik dan ook keihard in zijn oor: "Stoppen nou!" Van schrik knijpt hij niet alleen in de rem maar trapt ook nog keihard op de achterrem en de motor slipt half weg op het kronkelige zandpad, bezaaid met kiezelstenen en grind.  Ik spring op tijd van het zadel om niet te hoeven vallen, Hij lag echter met zijn lichaam half onder de motor, en had zijn kuit lichtelijk verbrand aan de uitlaat en zat onder de schaafwonden en zijn spijkerbroek was nu alleen nog spijker. Tjaa.. dan moet je ook maar niet zo gek hard remmen. Ik trok snel de motorfiets aan het stuur van hem af. Als dit ventje het goed bedoelt of zelfs als hij het niet goed bedoelde, stond ook hij nu ook stijf van de stress en adrenaline, want iedereen op Kuta wist inmiddels wel dat ik als ik eenmaal echt kwaad werd ook echt knettergek gek zou zijn. Dat kwam nooit of in ieder geval haast nooit voor maar toch kreeg ik nu een beetje meelij met dit kereltje al kon ik dit niet laten blijken natuurlijk. Hij riskeerde zijn leven waarschijnlijk ook alleen maar gedwongen door de armoe door deze rare klus te doen en zelfs waarschijnlijk ook daar naast niet eens af had mogen slaan onder druk van mijn vrienden. Dat het leven hard is en oneerlijk verdeeld bleek maar weer eens keiharde waarheid.

Is er hier in de buurt wat te zuipen? Vroeg ik stervend van de dorst, alleen blauwgroene desa's en lila kleurige vulkanen tegen een roze lucht om mij heen ziend wat een prachtig en onrealistisch uitzicht bood, meer iets uit Star Trek vond ik. "Wat zijn eigenlijk de plannen?" Terwijl ik om mij heen staat te staren van de ene in de ander vallende verbazing, vraag ik de levende doodstille smeerpijp waar ik bloednerveus van werd.
"Nog tien minuten, dan zijn we bij mijn oom, die brengt jou verder weg met de auto." Een oom? Met trillende handen draait hij een krikkemakkig blowtje wiet op zijn zadel, reikt hem mij aan en vraagt mij zenuwachtig met een trekje in het gezicht of we verder kunnen. Het is nog maar een klein stukje beweert hij. Zal ik wel of geen haaltje nemen? Waarschijnlijk beter van niet in deze situatie. Niet doen Frans! Toch doen Frans.. En ja hoor. wat had ik een spijt van die blow! Nu was ik niet alleen oplettend maar zwaar paranoia. Het kleine stukje bleek nog een dik uur rijden, ik vloekend, pijn in mijn reet, schommelend, schuddend, spieren verrekkend, vingers gekneusd en protesterend wat geen enkele zin had natuurlijk want we moesten toch door en tijd om te lopen was er niet. Maar ik flipte helemaal weg door die wiet en waande mij nu door de beginnende zonsopkomst in een steeds fellere vreemd gekleurde verlichte vulkanische omgeving ergens op Mars en kon elk moment door allerlei monsters en schietende aliens aangevallen worden. Mijn mond voelde kurkdroog aam kon niet meer praten en was lyrisch van angst en als ik het bijna denkt het te hebben gehad en los wil of beter moet laten zie ik mijn geestelijke redding. 

Huisjes, huisjes, eindelijk huisjes. Iets dat normaal op me overkwam. Iets herkenbaars! Al snel stopt hij bij een van de eersten waar ik voorgesteld word aan een man in een Sari (doek) en een soort tulband op die zich snel gaat verkleden en even later in een oud streepjespak weer te verschijn komt. Ik vroeg of hij bier in huis had en dat had hij. Een fles want dat hadden ze tegen hem gezegd dat ik daarom zou vragen zei hij trots. Een fles? Ik was er blij mee tot dat ie op was natuurlijk.
Zijn oom bleek een bananen handelaar en wietsmokkelaar. Hij bracht bananen naar Surabaya en nam meloenen of zoiets gevuld met wiet daar vandaan mee terug om het toerisme op Bali van goede wiet te voorzien. De wiet komt helemaal uit Acceh in noordelijk Sumatra, zo'n drieduizend kilometer verderop. Alleen daar hebben ze het perfecte klimaat deze te laten groeien wat best wel lullig is gezien het immens groot land dit is.   
Die daar vandaan weer over Sumatra en Java doorkruisend aankwam in Surabaya. Waarom vertrouwd deze man mij deze informatie eigenlijk toe? Hij had trouwens een gluiperig snorretje ook en een Rolex. Ik vond hem glad als boter, ik moest hem niet of dat nou door die wiet kwam weet ik niet.

Wat waren de plannen, wilde ik weten. Geduld, eerst wat drinken kreeg ik op request. Geduld? Geduld? Mijn gezicht sprak direct boekdelen. Want dit had ik vaker gehoord dan me lief was de laatste dagen en steeds op wel zeer vervelende en voor mij zeer nadelige momenten mag ik wel zeggen en besloot maar weer wat ruimte tussen mijn shirt te maken zodat ik makkelijk bij mijn mes kon om daar een hand op te houden met een beweging als net doende of ik jeuk had. Als het nu fout gaat is die Rolex mijn. Dat zal je leren de boel te verneuken, dan hak ik met één houw zijn klauw eraf als het zover komt. Als ik nog een keer 'geduld' hoor!
Hoorde en begreep ik het nou goed? Wilden ze mij onder een lading bananen bedolven? In die oude truck die daar staat? In deze hitte, het was pas zes uur in de ochtend, dus eigenlijk voor hier nog lekker koel, maar over een paar uurtjes dan was het gewoon vijfendertig a veertig graden hier. En stik ik de bloedmoord of niet? Daar hadden ze iets op verzonnen. Een pvc pijp van zo'n tien centimeter doorsnee om lucht door te halen. "Jesus Christ!" Dacht en zei ik. Maar ja, wat moet dat moet. En dan zouden we de Ferry pakken in Gilimanuk, naar Surabaya vernam ik verder. Het kon volgens hun niet anders en ook bijna niet fout gaan. Bij de Ferry zouden ze zeker staan posten, en zelfs de weg afgezet hebben op zoek naar mij, volgens hun. Ik had zo'n flauw vermoeden dat dit niet de eerste keer was dat ze aan 'mensensmokkel' deden in plaats van alleen wiet.

Ik kreeg een voedselpakket mee en een krat Fanta met een opener vastgebonden aan een touwtje aan de hoek van de krat en het advies zo veel mogelijk te slapen. "Natuurlijk," zei ik. Dikke lul drie bier dacht ik, jullie kunnen me wat. De rit zou drie uur duren en de Ferry ook een paar uur varen. De keus was aan mij om op de boot ook verstopt te blijven of niet met het risico nemen dat er een paar narcotica agenten mee vaarden. Dat zien we daar dan wel weer, zei ik.
Bloednerveus, want dat dit afzien werd stond voor mij al vast als een paal boven water.
Op mijn buik liggend, met een soort halve grafkist over mij heen geschoven, hoor ik met harde klappen de kammen bananen over mij heen gestort worden, en zie de groene trossen met zwarte scherpe punten voor en zelfs pijnlijk scherp, in mijn gezicht verschijnen en voel ik ze in mijn enkels prikken welke ik met mijn hoofd gelijk naar voren duwde en met voet naar achter de kist uit trapte. Daar tussendoor voor mijn gezicht zat de pvc pijp om adem te halen tegen de houten wand van oude planken met spleten er tussen op de aanhanger van  de nog oudere verroeste naar dieselgassen stinkende vrachtwagen. Dit was tien keer niks, maar het moest.
Schuddend, piepend en krakend vertrekt de oude truck. Ik hoor en voel de bananen verschuiven en ze pletten de kist een beetje in waar in ik onder lig met iets meer druk op mij. Had ik nou die blow maar niet gerookt want we waren nog maar net op de snelweg en ik herinner mij pardoes de verhalen van mijn vader gaande over de grote vaart van vroeger en over ruimen vol bananen met spinnen zo groot als je hand. Juist, genaamd bananenspinnen dus. Ruimen van schepen? En dat overleefden die etters, de gehele reis lang? Nou, dan heb ik ze nu kakelvers niet versuft en bijtgraag uit (of in) eerste hand. Dom, dat ik daar niet eerder bij stil gestaan had want dan had ik even die bananenkammen goed laten checken. Met veel moeite haalde ik mijn dolk van mijn rug en hiel hem voor mijn gezicht om de eerste de beste spin te spietsen die voor mijn neus zou verschijnen, om nog maar niet over mijn broekspijpen en dergelijke te beginnen. De gedachten alleen al. Daar kon ik gewoon niet bij nu. Zo'n beet, en dan geen hulp. Dan ga je gewoon de pijp uit, heel toepasselijk gezegd. En in een kistje lag ik ook al! Alle woorden klopten ook al. Bali? Balie dan? Dit was mijn einde, ik wist het zeker! Ik werd nu helemaal paranoia begon zeer snel en zwaar te ademen, te snel voor het smalle pvc pijpje en kreeg hyperventilatie, de hitte kwam ook nog op en dat werkte ook niet echt mee. Mijn hartslag stond op honderdtwintig slagen per minuut en was zeiknat van het angstzweet. Ik zou dood gaan als ik mezelf nu niet onder controle kon krijgen. Het lukte me de angst iets te kanaliseren en mijn hart ging iets rustiger kloppen. Net rustiger genoeg voor het weinige zuurstaf dat ik binnen kreeg en kreeg een soort van balans met heftige pieken en dalen al gelang de angstaanvallen die ik bijna de gehele rit hen gehad doordat ik nergens anders meer aan kon denken als aan die kolere verhalen van mijn vaders ruimen vol spinnen die terug kwamen van de grote vaart. Wanneer zou die kutwiet uitgewerkt zijn? Benauwd snel ademend door dat pijpje en vloekend alsof ik een vrouw in bevalling was. Wat een teringzooi zeg! Ik vervloekte mezelf, de Heroïne, en vooral Bali. Alleen die naam al. Ik had het kunnen weten, ik geloof niet in toeval. 
 

© juli 2008, Franciscus Borst, BasicPublishing.nl