|
Een taxi was moeilijk te vinden in dit rotte penetrante fruitdistrict.
Ik nam aan dat ze hier niet graag een standplaats hadden. Br, wat een lucht zeg. Voor ik het wist zat ik weer met mijn plunjezak op de rug, achter op een motor, die mij binnen tien minuten afzette bij een Badjaihstandplaats, dat zijn een soort overdekte scooters, die mij weer binnen een kwartiertje bij een Taxistandplaats afzette. Ik zocht tevergeefs een Bluebird, maar het werd een smerige oude gele Taxi, met een zeer magere chauffeur, die al bibberde bij mijn verschijning. Dus, die moest ik hebben, die durfde mij geeneens te neppen. Was ik van overtuigd. Ik loog dat ik bekend was in Surabaya, al was ik er slechts één dag eerder geweest, en dat was een half uur. Zodat hij geen rondjes durfde te rijden, alvorens naar het vliegveld te rijden. Streng zei ik: "Yangan putar putar!," wat inhoud geen blokjes te rijden! "Waar zou ik het lef vandaan moeten halen," vraagt hij terug. "Percies," wat dat betekent hoef ik denk ik niet uit te leggen.
Ik dacht na in de Taxi hoe het te doen met de drugs, ik ging stoppen dat stond vast. Het zou nog een half uurtje naar het vliegveld zijn wist ik na wat informatie. Elk uur steeg er een op naar Bandung of Jakarta, dat was dik twee uur vliegen, dan de trein naar Cikampek. Een uurtje meestal, of als die niet rijdt, want daar hebben ze daar schijt aan. Komt hij vandaag niet komt hij morgen wel. Niemand maakt zich daar dan ook druk om, dragen ook geen horloges, zowel staan ze stil. Daarom hield ik ook van dit land. Geen stress, geen tijd, zon onder, hanen kraaien, wegwezen.
Dus als er geen trein zou rijden, moest ik een Taxibusje nemen een Angkot, wat snel instappen betekent, anders hang je er gewoon half uit. En die deden er wel twee uur rijden over, door de slingerde weg tussen vulkanen en bergen van hooggelegen Bandung naar laag Cikampek, al is het maar vijftig kilometer.
Ik rekende de tijden op zijn ruimst uit en kwam op zes uur rond, die ik kwijt zou zijn, als alles tegen zat. Ik besloot al mijn China White op te roken op de W.C. van het vliegveld van Surabaya, en het dan nooit meer te doen. Dan zou het precies uitgewerkt zijn als ik aan kwam in de kampong, en kon de Cold Turkey, het ontgiften gelijk beginnen. Er zouden zes zware dagen aankomen, de hel is er niets bij.
De Taxi was betaald, en snel kocht ik een enkeltje Bandung die over veertig minuten zou vertrekken. Dat was snel. Met grote stappen zocht ik de bordjes toilet, en die eenmaal gevonden, volgende, en er bij aankomend, controleerde ik alle hokjes of ze leeg waren.
Niet dus. Een stank! Godverdomme, en wat duurde dat lang, breedlachend kwam er na tien minuten een Chinees achter de gesloten deur vandaan, die me nog een hand wilde geven ook, waar ik voor bedankte. Als ik net een hokje wil binnengaan, komt er een lange Arabier of Pakistaner binnen om te pissen, die gelukkig snel klaar was. Ik bleef mijn handen maar wassen, al een kwartier nu, tot eindelijk de kust veilig was. Ik had nog tien minuten, om op te knappen, dat wil zeggen mijzelf 'beter,' te roken. Ik plaatste de plunjebaal in een hoek, klapte de W.C.bril naar beneden, ja, die hebben ze alleen op het vliegveld, want voor de rest in Indonesië moet je het met een gat in de grond doen. Wat een luxe. Maar geen stress.
Ik ging balancerend op de bril staan, deur op slot, vouwde het zilverfolietje, wat om een kartonnen buisje gedraaid zat open, en gooide er gelijk een half gram Heroïne op. Het moest toch op. Ik begon te halen. 'Chasing the dragon'. Na het inhaleren ging ik op mijn tenen op de gladde bril staan, om de rook rechtstreeks het afzuigsysteem in te blazen zodat niemand, die eventueel binnenkwam het kon ruiken. Een oude junkentruck. Die ik tijden daarvoor al gebruikte in het Rotterdamse Centraal Station, nog voordat Perron 0 bestond, en de W.C.'s om de tien minuten gecontroleerd werd door 'Stekel'. Een zeer brede en snel slaande driestreper, en later in de Perron 0 tijd, zelfs gepromoveerd tot rechercheur. Hij mocht mij gelukkig wel, heeft me dan ook maar één keer geslagen, en me altijd mijn dope teruggeven. Hij was echt slim, wat je afpakt, moest opnieuw gestolen worden, was zijn beleid. Maar genoeg daarover, anders zit ik dadelijk in de tijd van Napoleon.
Zo stoned als een Maleier, hoe toepasselijk, dacht ik na hoe de folie te laten verdwijnen. Ik zat niet op een Balinese herhaling te wachten.
Ik weet uit ervaring dat zilverpapier niet wegspoelt, dus wikkelde ik het eerst in toiletpapier, met het buisje samen, en trok het daar na door en nog eens voor de zekerheid. Stoned sta ik in het kolkende water van de pot te staren, ik vond het prachtig. Ik had al weer twee, drie maanden geen W.C. gezien. Toen schoot mij te binnen, dat ik op moest schieten met inchecken. Met grote passen liep ik de verkeerde kant op, naar de aankomsthal, om daarna met nog grotere passen naar de vertrekhel te snelwandelen, 'de junkiewalk'. Grote stappen, snel thuis. Geen slurf niks, we moesten gewoon het vliegveld oplopen via Gate twee. Brankatan Badung stond er boven.
Ik schrok me de pleuris. Was dat mijn vliegtuig? Dat was geen vliegtuig, het leek meer op een libel, zo klein. Met hooguit dertig piepkleine raampjes, maatje steelpan, waar ik in mijn half hallucinerend hoofd allemaal verstikkende gezichtjes achter zag.
"Come on Mr. Borst,". "You're the last one, hurry on, you're to late,". Zei de, in sarong gewikkelde wespentaille, een mooi gebit ontblotend met appelkonen, mij lachend toe. Als ik stoned, waggelend bovenaan het trappetje ben en langs haar loop, voel ik haar zachte heupen tegen mijn onderarm. Zo rond, zo zacht, het was al weer vier dagen terug, dat ik onder de klamboe lag, met Yanti.
Zo, daar wilde ik wel even een onderonsje mee hebben op de plee, eenmaal in de lucht. Helemaal vergetende dat ik er niet uitzag natuurlijk. Ik was vijfentwintig kilo afgevallen, in dik twee maanden.
Alsof ik H.I.V. had zag ik er uit, besefte ik naderhand.
Het vliegtuigje was zo klein en roestig, dat als ik niet zo stoned was geweest, no way José, was in gestapt. De stewardess sloot de deur met een doffe klap. Ik keek haar aan en vroeg, toen zij de hendel naar beneden trok, of het lukte. Zij bedankte mij daarvoor, vroeg mijn ticket en wees me mijn plaats, in een en al vriendelijkheid. "Als u wat nodig heeft, roept u maar". "Maak niet uit wat,?". Probeerde ik nog. "Tidak apa apa," zei ze, geen probleem. Oké dan, dacht ik en gespte me vast met de gordel en drukte op het lampje. Ze kwam er aan. Biertje? Vroeg ik. "Geduld als we in de lucht zijn, kom ik direct bij u". "Beloofd?," keek ik haar brutaal aan. Blozend knikte ze ja.
|
