Veel leesplezier, voor evt uitgevers en bestellingen http://www.writehistory.be/?p=store Contact op franciscusborst@hotmail.nl
25-07-2008
Indonesië H1 Deel 14 The great escape II
De hanen kraaien, ik wil mij nog één keer omdraaien om in lepeltje-lepeltje te gaan liggen als ik mijn ribben, benen en gezicht pijnlijk aanvoel. What the hell vraag ik me af maar ik herinner het mij al weer, de jongens, mijn paspoort. Zenuwachtig zoek ik naar een sigaret, mis poes een leeg doosje, nog een leeg pakje, godverdomme als ik ergens een hekel aan heb. Ik begon natuurlijk ook al weer ziek te worden want ik zat zonder dope. Dat zou listig worden vandaag, ik moest weg uit Bali, wilde naar West Java gaan om bij vrienden af te kicken en dan fris bij mijn echte vriendin verschijnen. Moest toch zo'n zestienhonderd kilometer overbruggen en het liefst niet ziek. Eindelijk vind ik dan een pakje met nog wat verkreukelde Djarum Super sigaretten erin. Het was net kwart over vijf a half zes s´morgens als ik door de mist en regen over het bungalow-complex door het drassige gras langs de zwembaden sluip die overliepen van het water en bij 'mijn bungalowtje' No.1 aankwam. Het briefje op mijn voordeur was of weggehaald of weg geregend. Ik steek net de sleutel in mijn deur als er twee motoren aam komen rijden. Godver. Hebben gewoon de hele nacht staan posten. Eerst een sigaret aansteken om mijzelf wat bedenktijd te geven, dan hun; Een goede morgen, zeg ik droog zeiknat geregend. "Kom je net uit Den Pasar," wilden ze weten, duidelijk makende het berichtje wat er niet meer was met zijn vinger tikkend op mijn deur. Ja, ja, zeg ik hebben jullie me net niet aan zien komen? Ik ben achterlangs gekomen en liegen deed ik niet, ik had het alleen over Yanti en hun over de terugreis uit Den Pasar waar ik helemaal niet geweest was natuurlijk. Ze speelden het spel mee. Mogen we binnen komen? Ze wachten geen antwoord af en liepen mijn kamer brutaal binnen. Eentje keek er in mijn pedaalemmer, de ander onder het bed. Wat zoek je? Kakkerlakken? Vroeg ik. Heftig aan mijn sigaret trekkend. Ben je nerveus? Vragen ze mij. Nerveus? Nerveus? Waarom zou ik? Heb ik daar een reden voor dan? Blufte ik, goed beseffend dat hun gewapend waren en ik niet en dat het nog bijna donker was en geen kip op straat. Geen getuigen dus. Ook stom, om geen wapen bij me te hebben, zoals bijvoorbeeld Yantis klewang waar ze alles mee deed, dat ding was zo scherp daar sloeg ik in één keer iemands kop eraf, als het moest. Ik vervloekte mezelf voor deze fout. "Hebben jullie mijn paspoort bij je?" Vraag ik hen, ongeïnteresseerd spelend. Geduld, geduld, zeggen ze mij in het vertrouwde Bahasa Indonesia. "Wat zit er in die pakketten, cadeautjes voor ons?" Vraagt een van hen. O, gaan we op die toer? Corrupte bloedhonden, dacht ik. Ik lach als een boer met kiespijn. Cadeautjes? Natuurlijk, maar dan wil ik wel eerst mijn paspoort. Geduld, geduld, krijg ik weer te horen en ze pakken de twee paar cowboylaarzen en ze verdwijnen in het donker, de motoren wegebbend in de straat. Fuck, wat moest ik hier van denken en terwijl ik dit denk stopt er een Jeep voor mijn muil, net als ik mijn deur wil afsluiten om hem te peren terug naar mijn "boomhut." Weer een goedemorgen, weer een; Mogen we binnen komen, zonder wachten op antwoord. Weer een pedaalemmer onderzoek, nog een sigaret van mij. Weer mijn vraag: "Zoek je kakkerlakken," staat er één achter je, je maat. Lachend wijzen ze naar mijn overgebleven pakjes. Cadeautjes? Voor ons? Natuurlijk zei ik, mijn paspoort alstublieft. Was dit ingestudeerd of niet. Geduld, geduld hoor ik weer. Weer rekende ik mezelf af op die klewang als ik hem nu had was ik gaan hakken want ik begon nu toch een beetje mijn geduld te verliezen, ze pakken de lederen hesjes en riemen, zeggen bedankt en laten mij verbijsterd achter, op het randje van mijn bed zittend. Ik steek nog een sigaret aan, het duizelt in mijn hoofd van de zoete kruidnagels. Hoor ik godverdomme nou weer wat? Mijn deur stond nog open en door de regengordijnen zie ik inderdaad wat licht scherper en scherper worden. Ik stap de deuropening in. Twee brommers of lichte motorfietsen. En wie zie, of denk ik te herkennen, juist die gek van gisteren waar ik bij achterop gezeten had, weer met één hand sturende, nu niet met een spuit boven zijn hoofd houdend maar met mijn paspoort in zijn andere hand. De klootzak, in deze regen, zo heb ik er dadelijk niets meer aan. Ze kwamen net als hun voorgangers binnen, uiterst vriendelijk, rustig en dodelijk als een slapende cobra. Zij vragen echter niets meer, maken een diepe buiging, de ene houd het paspoort in gevouwen handen samen en zegt het te willen geven in ruil voor cadeautjes. Dat was het dan, daar gingen mijn twee leren broeken maar wat belangrijker was ik had hem eindelijk terug, en ik was dus vrij althans bijna.Al mocht ik van hun de eerste achtenveertig uur, Kuta niet verlaten voor eventuele verdere ondervraging. De tyfus voor ze, ik deed mijn paspoort in een plastic tasje en begroef het in een bloemperk naast het zwembad en liep het ressort uit en ging achterom door een heg heen. De postende narco's voor deur No 1, in de waan latende dat ik daar was kroop ik weer het laddertje van Yanti op. Met de sigaretten achter het elastiek van mijn korte broek en onder mijn oksel een driekwart literfles bier en opener in mijn mond, waardoor Yanti, Wanti werd, en dusdanig niet werd herkend als mezelf zijnde. Godver. Ik weer die ladder helemaal naar beneden af, en boos keil ik de opener tegen haar deur, waarom zat die eigenlijk op slot? Hé kurkentrekker, ik ben het Francis! Een spierwit muiltje deed de deur open, ik weer naar boven in de stortregen, op die spekgladde ladder. Ze was geschrokken en had alles gehoord. Hoe dan? Bij het eerste motor geluid was ze naar beneden geslopen en had alles gezien en gehoord. Ja, het blijven Indianen, je hoort ze niet, je ziet ze niet maar ze zijn er wel en weten altijd alles. Vooral deze. Kashi an, kashi an, zegt ze, waarmee ze bedoelde dat ze meelij met me had. Ik begreep het niet, ze huilde. Wat is er nou meisje, ik heb mijn pas terug, is toch helemaal perfect? Ja maar, ze hebben al je spullen gestolen en weer een vloedgolf van tranen. Dit vond ik zo raar, wat kon mij die spullen nu nog schelen? Hé, hé, kap is effen, ik ben hartstikke blij joh! Kijk dan, ik lach, kijk dan! Ik trek haar handen voor haar gezicht weg en na de derde poging zie ik grote waterlanders die me ongelovig aan kijken. Ik tik op mijn pas en zeg; "Dit is mijn leven, dit is mijn vrijheid." De rest is niet belangrijk. "Je moet wel uit blijven kijken hoor, Prancis," de f en de p weer omdraaiend. Ja, ik weet het, wist het maar al te goed. Yanti zegt, "Mijn baas komt zo, om zeven uur moet ik beginnen, hou jij je maar stil en ga pas naar buiten als het druk is en doe een zonnebril op en een hoed of petje." De deur ging dicht. En weer open, en ``O, ja, draag lange mouwen!`` Ja, werk ze, doei! Ik plofte op het bed en dacht na, ik had nog wat geld in de kluis van het ressort liggen, maar bij wie moet ik dope halen? Dat zal die jongen wel worden, die ik kon voordat ik David, Boman en Yanto leerde kennen. Zijn naam ben ik even kwijt. Zijn adres zou ik nu nog zo naar toe lopen, al is het elf jaar geleden. Eerst wachten tot twaalf uur. Junkies slapen op Bali tot twaalf uur omdat er voor enen simpel, niets, geen dope te krijgen valt. Ik probeer nog wat te slapen maar dat wil niet echt lukken. Omstreeks elf uur sluip ik naar buiten, lichtelijk vermomd, door de heg en laat me wegvallen in het toeristische kliekje toeristen op de markt. Ik zoek de weg terug naar mijn oude maatje die aan het eind van een hele smalle lange omhooglopend straat woont, een na laatste rechts, tweede links. Ah, daar was zijn vrouw. "Waar is Arie," in eens weet ik het weer, ik dacht, ik zal een naam verzinnen en dan zeg ik Arie, maar hij heette echt Arie. "Slaapt nog." Dat is mooi, dacht ik, dat was de normale gang van zaken geweest, de eerste drie vier weken. Ik lichtte hem dan van zijn bed af, altijd weer schrikkend, de arme jongen en dan werd hij blij mij te zien en was hij binnen twee minuten gewassen en brommer gestart, vroemmm, weg. Met mijn centjes snel China white halen, als een speer en dan na soms een kwartier, soms een half uur, maar meestal kon ik rekenen op veertig minuten, en dan zat ik daar met een lepeltje, limoen, aansteker, watje, en een schoenveter alvast om mijn arm, op zijn bed in het kleine kamertje te wachten. Deze keer was het een grote bestelling van twee gram, wat me zo'n driehonderdduizend Rupiah kostte, zeg 140 Euro maar ik moest er twee a drie dagen meedoen om "thuis" te komen in West-Java. Zo die was snel terug en evenzo snel waren de zo bekende handelingen verricht. Goed spul, niet zo goed als die van David maar toch. Ik liet een kwart gram achter voor Arie, waar ik afscheid van nam en de rest begroef ik in de buurt van mijn paspoort onder een grote stenen pot waar een vetplant in groeide bij het zwembad. Ik moest weten hoe het met mijn maten verging. Ik was gewaarschuwd, ga er niet heen maar ik moest het weten. Was het aan mijzelf verplicht. Dus ging ik kriskras lopend, er van overtuigd niet achtervolgd te worden, door straatjes en steegjes waar ik nog nooit was geweest om op mijn plaats van bestemming te komen, het in-de- kostcomplex. Ik klop op de deur van Boman, niets. Terug naar de boomhut, drie uur 's middags ging ik met alle risico van dien, weer en weer niets. Weer terug naar het ressort, vijf uur weer kriskros door ellende om bij Bomans deur te komen, weer klop ik, niets.
Als ik vermoeid en intussen weer ziek aankom bij het ressort, verlies ik even alle moed, concentratie, hoop, verstop me niet meer, en laat me onder een fronsend gezicht van Yanti achter de balie neerstorten in een luie stoel onder een parasol. Vrijwel direct aan de overkant waar een heel duur restaurant is gelegen en waar elke dag een live Caipong-dans optreden is, spreek uit tsjaipong, met heerlijke meiden in traditionele kledij waar ik vaste voyeur was omstreeks deze tijd als ik in het Hotel was tenminste, zie ik een tengere jongen in een zwart leren Jacket en een helm onder zijn arm en wat smeer op zijn gezicht, met grote stappen op me aflopen, erg schuw en voorzichtig links en rechts kijkend. "Are you Mister Prancis?" And what if I am? Nerveus twijfelt hij. Hij douwt een vettig propje in mijn hand. Surat dari Boman. Een briefje van Boman? En weg was hij, ergens om de hoek start een motor en rijd vol gas met piepende banden weg. Ik lees het volgende: Beste Francis, Yantho is dood, David is dood, mijn vader heeft zijn huis moeten verkopen om me vrij te krijgen. Francis je moet vluchten, nu direct. Ze gaan je lynchen. Ik heb het gehoord toen ze de anderen aan het martelen waren. Je hebt te veel gezien. Je moet verdwijnen, de jongen die je deze brief gaf staat morgenochtend om vier uur achter het ressort, hij brengt je weg en legt het verder wel uit, hij zorgt dat je veilig in Surabaya aan komt. Farwell Boman, never come back. Mijn adem stokt, ik krijg geen lucht meer en kan niet meer denken, opstaan, ik moet opstaan en wegwezen, maar waar zo snel naar toe? Ik ga vannacht echt niet bij Yanti slapen, veel te gevaarlijk. Ik besloot naar Arie te gaan. Ook opgepakt, zijn vrouw huilt hysterisch en de bediende of een zusje probeert haar te troosten. Godver, wat nu? Ik had mijn spullen in een plunjezak om mijn nek hangen en mijn geld, dope en paspoort in een stoffen revolverholster met klittenband die ik een dump in Nederland had gekocht, onder mijn T-shirt. Ik besloot vannacht niet te slapen en ging ik een grote drukke kroeg vol "Aussies," Australiërs zitten. Met pet en zonnebril op. Om een uur of drie ging ik nog met een paar gasten mee naar hun hotel naast mijn oude Ressort en bleef nog wat drinken bij hun op de kamer. Drie beulen van gasten, ik dacht als het fout gaat dan zullen we ons huid duur verkopen, dat hadden ze mij beloofd en ik geloofde ze, ze waren te dronken om te beseffen, hoe gevaarlijk de situatie was. Of geloofden me gewoon niet. Gemeen van mij? Dat is overleven, in het leven ben je overal altijd en overal zelf bij, je hebt het voor negenennegentig procent zelf in handen, die ene procent is het lot, daar doe je niets aan. Als je vliegtuig neer stort, stort het neer. Game over, maar meestal heb je het zelf in de hand. Gelijk moet ik weer aan David en Yantho denken, dood, weg, zomaar ineens, wat hadden zij kunnen doen? Achteraf zeg ik, een poging doen die pistolen te pakken, wist ik veel dat ze je vermoorden voor een leeg papiertje? Stommelingen, hun wisten het wel. Waarom dan zo passief, als vee naar de slachtbank? Is het allemaal mijn schuld geweest? Als het kwart voor vier 'smorgens is zeg ik de Aussies goodbye en sluip ik om mij heen kijkend naar de achterkant van het Ressort, waar direct een motor gestart word en zonder licht op mij af komt rijden. Narcotica of vriend?
De avond bracht ik door bij Yanti in haar kamer achterin op het ressort, gebouwd op bamboepalen drie meter boven de grond zoals ze in Sumatra doen om zich te beschermen tegen tijgers. Alsof er hier nog tijgers zaten, tss, ja kroegtijgers. Via een heel smal laddertje moest ik een beetje aangeschoten want echt dronken word ik niet als ik onder druk staat wiebelend en verend steil omhoog klimmen richting olielampje en flikkerende kaarsen. Eenmaal bij haar boven onder de klamboe met de lichtjes op één na gedoofd voelde ik me eindelijk een beetje veilig en tot rust komen.Wat een stressdag, mijn vrienden verrot geschopt en meegenomen en ik zit ondertussen met het probleem dat de kit mijn paspoort heeft. Ontsnappen is dus onmogelijk en naar de ambassade gaan was voor mij uitgesloten omdat ik dan mijn vader en familie in diskrediet zou brengen. Als het uit zou lekken dat ik drugs gebruikte daar mijn vader in die tijd met zijn neus (te) diep in politieke zaken zat tussen Nederland en Indonesië. Nee dit was mijn shit en ik moest het opruimen. Mijn vader had te lang gevochten om te bereiken wat hij bereikt had en dat ging ik niet voor hem verzieken, mijn kop eraf of niet. Ik had een briefje op mijn deur geprikt met een punaise, ik kom vannacht niet thuis, slaap in Den Pasar op het Nederlandse consulaat. Dat zou ze wel even op afstand houden was mijn gedachte of meer mijn hoop. En in de tussentijd lag ik lekker tachtig meter verder onder de klamboe met Yanti in een soort boomhut. Niet te geloven. Het stortregende, de natte moesson was aangebroken en zou voorlopig zo blijven. Elke dag een paar keer een paar uur pijpenstelen maar dan met druppels zo groot als eieren en van warm water. Harde kletsen op het houten met riet bedekte dak maakte een vreemd soort van lugubere doffe muziek. Er hing dan ook een dikke mist over het terrein. Yanti stak wat wierook aan en schoof deze onder het bed. Zogenaamd om de slechte geesten te doen verjagen maar in het echt was het om de luizen uit je bed en de muggen uit je buurt te houden. Ik kreeg overal het zelfde antwoord en als ik dan op de verpakking wees van de wierrook van het merk Baygon, juist die van Aspro Bruis waar je allemaal insecten op getekend stonden met een rood kruis er doorheen gingen ze altijd hard lachen. Orang pienter zeiden ze dan, ik een slimmerik? Nee, daar moet je slim voor zijn zeg! Yanti probeert me te verleiden wat mij af en toe tegenstaat omdat ik die jongens niet kan vergeten en wil weten hoe het met ze is. Volgens haar kon ik ze beter maar vergeten want de gewoonte had haar geleerd, drugs is de dood of in ieder geval verdwijning of je moet rijke ouders hebben. Nou, Yantho en David die hadden geeneens ouders meer tenminste niet zover ik wist. Wel een eigen zaak allebei weliswaar beiden met huur en elektriciteitsschuld, wat gebeurde er dan? Yanti wist het niet en ging op mij zitten, mijn hele sodemieter deed zeer ik had ze goed gekregen meer dan dat ik dacht, twee ribben rechtsonder voelden minimaal gekneusd of gebroken aan om over mijn schenen en gezicht nog maar te zwijgen, zelfs het zoenen deed pijn. Ik deed echt mijn best, verbeet mijn pijn maar elke beweging was onaangenamer dan fijn dus Yanti moest even heel tactisch opzouten en die koelbox aangeven. Laat me nou even smeekte ik, ik kom net een beetje bij, zit hier lekker veilig, niemand weet dat ik hier ben, denk aan die jongens, begrijp je dat dan niet en ik sterf van de pijn en dorst. Ik drukte een koude fles Ankerbier tegen mijn gezwollen gezicht en hoofd. Dat koelt lekker af. Ze werd een beetje nijdig. Mag ik je schouders aanraken? Ze deed een standje waar ze mij geheel bij ontlastte en alles wat ik hoefde te doen was helemaal niets, godverdomme wat een uithoudingsvermogen had die meid. Die had echt een week zitten wachten dat was nu wel duidelijk, in hurkzit schommelend draaiend, op en neer, heen en weer, het leek wel een kermis attractie. Af en toe maan ik haar een beetje tot stilte en als dit niet lukt, maak ik snel een prop van de hangende klamboe en prop het in haar mond, stel je voor, voor een wip een nekschot, dat is lauwtof. Haar bijnaam had die uit die James Bondfilm moeten zijn: Anna Onnatop want ze raakte buiten mijn lul en schouders als steun verder niets aan en gaf haar vanaf dat moment de naam "kurkentrekkertje," waarna ik dan meestal een stomp in mijn maag kreeg. Hoe ze het deed deed ze het maar voor even, heel even was ik alle ellende vergeten en viel verzadigd in slaap. Zij met een met ijs gevulde kussensloop mijn voorhoofd afkoelend. Heel even word ik weer wakker als ze de zak ijs tegen ons kruis houd. Lekker he? Vraag ze. Ik deed net of achterlijk was en niet door had dat ze er weer klaar voor was en me probeerde te verleiden. Zachtjes probeert ze me rijdend in de stemming te brengen, wat lukt natuurlijk dus ik probeer op mijn buik te gaan leggen slapen. Wat natuurlijk niet gaat als je fietsenstandaard staat uitgeklapt. Ok! Zegt ze beledigd en met een harde zucht blaast ze fanatiek het laatste lichtje uit. Welterusten scheet, zeg ik. Ik kreeg geen antwoord. Hadoe, hoor ik ze zachtjes in haar eigen zeggen. Ik vond het welletjes voor vandaag. Morgen, God weet wat er gebeurt. In het ritme van de regen, gleed het bloed mij voor de ogen en weg was ik.
Een toffe vent, die wijkagent zonder knallen, binnenvallen Scherpe neus, had geen keus Mijn oogst één richting, of een geïnformeerde woningstichting
Van goed verdienend, naar armoe troef verdween het gouden leven, van een boef Mijn Alfa gepikt door de belasting herinnerend, ziende mijn ontlasting Zonder mensen zoals mij, vrat de Gemeente nog geen hardgekookt ei
Bij deze een oproep tot woningruil ver weg bij Victor, met zijn hondemuil.
Boman beweerde met bibberende lippen dat hij suikerziekte had vandaar de insulinespuit. Waarop wij ons allen moesten uitkleden, ik nog steeds spelende alsof ik er niets van begreep en bleef protesteren dat ik hier alleen op visite was om mijn verjaardag te vieren. Het kwam hierop neer, na onze armen gecheckt te hebben dat we wel allemáál heet erg last van suikerziekte hadden. Ja, zit in de familie probeerde Boman nog met zijn handen voor zijn kruis. We lachten als boeren met kiespijn. Dat klopte natuurlijk niet met mij als blonde Hollander ertussen. Onze kleding lag op een hoop geschopt een metertje verder in de hoek naast mijn pakketten met kleding. Een van de narcotica's vond tot over mate van ramp ook nog een leeg pakje waar Heroïne in had gezeten in het schijtgat geplakt van de w.c. Boze blikken voelde ik prikken in de zijkant van mijn gezicht van mijn maten en schaamte. Dat wegspoelen was mijn gefaalde klus geweest, godverdomme nog aan toe, ging hij nou proeven die smeris? Ja hoor, "paith," zegt hij, wat bitter betekent, Heroïna riep hij luid met zijn borst voluit triomferend! Van wie is dat papiertje terwijl ze er ons mee in het gezicht sloegen. Dan weer in stom Engels dan weer in Indonesisch. Het ging nergens over, het was mijn verjaardagscadeautje geweest dat papiertje van drie bij twee centimeter waar een grammetje in had gezeten maar iedereen zweeg. Met hun legerkistjes met stalen neuzen begonnen ze de schenen van mijn maten te bewerken en kleine sneetjes te kerven onder de kin waarvan ik ook mocht "meegenieten," de schoppen lieten ze bij mij, gelukkig na een paar achterwege maar mijn vrienden hun benen werden letterlijk gevild, open geschopt tot op het bot waardoor ik in een grote plas bloed stond die tussen de spleten van mijn tenen, mijn voeten rood kleurden en snel ronde tot een plakkerig goedje waar ik een beetje misselijk van werd. Bloed stinkt naar roest. Door de woede echter had ik voor misselijk zijn geen tijd, maar elke beweging die ik hulpverlenende richting waart tot mijn maten of aanvallend tot de narco,s werd met de bajonet letterlijk in de kiem gesmoord. Mijn kin en handen zaten vol met mes sneden waarvan ik nu nog de littekens draag. Boman werd een beetje ontzien omdat zijn vader in het leger zat daar viel dus iets te halen, (een afkoopsom bv.). Zo was het ook met mij, punt één; ik was een toerist, nog uit Holland ook die konden ze niet zo maar zonder schandaal vermoorden hoewel het was nog erg vroeg dus omstanders waren er nog niet. Yanto en David met hun lederzaak en tatooshop waren echter al veel langer een doorn in het oog van de lokale narcoticapolitie en recherche maar waren tot nu toe ongrijpbaar gebleken. Ze waren al weken aan het posten dat wisten we. Hun kregen het hardst te verduren dat was duidelijk. Nadat hun onderbenen ontveld waren en witgrijs scheenbeen er voor in de plaats kwam met repen vlees afgescheurd afgeschopt vlees en daar dus niet meer op konden staan, lagen zij nu te creperen in hun eigen bloed op het zeil. Wanhopig proberend op te staan, hun gezicht en hoofd bedekkend tegen de harde stalen schoppen. Schreeuwen van pijn werden gesmoord door nog meer schoppen. Schedels, kaken en tanden kraken. Afschuwelijke geluiden klonken. Tevergeefs proberen ze zich op te richten want niet veel later werd eerst Yantho en daarna David bewegingloos op een soort brancard gesmeten, gemaakt van twee bamboepalen met een jutezak ertussen, en vervolgens ingeladen, eigenlijk meer gesmeten achter in hun legerjeep. Ik voelde geen pijn meer, maakte het nu meer mee als in een dronken droom, dit kon toch niet waar zijn? Door de verwarring ging ik haast van mijn stokje. De Jeep reed weg, de buitendeur sloot zich en het felle zonlicht verdween weer even om plaats te maken voor het lugubere licht wat door de gele gordijntjes viel wat het bloed eerst oranje daarna lichtbruin geronnen deed kleuren. Ik had moeite te blijven staan in het glibberige moesje van etter en bloed en de duizelingen die mij parten speelden. Zo en nu jullie twee, weer in dom Engels en afwisselend Indonesisch. Hij vroeg van wie de pakketten kleding waren en waar ik dan wel verbleef als ik hier niet woonde. Godver, nu had hij me tuk. Ik greep een kleine kans en die was dat Yanti mijn kamer vrij gehouden had hier een halve kilometer vandaan in een bungalowresort met hoop op dat ik terug zou komen daar ze nog al gek op me was. Dus gaf ik dat adres op. Wilden ze daar kijken! Boman was intussen in de boeien geslagen en liep mank naar een tweede Jeep mee, in zijn rug geduwd door zo n smeerlap om achterin droevig door de tralies naar mij te kijken als een van de straat geplukte hond op weg naar de gaskamer door mijn schuld. Althans zo voelde ik het. Nu zat ik met twee man die ineens heel minnetjes tegen mij doende, wat gebeurde er? Priksa kamer Hotel, wat mijn hotelkamer onderzoeken betekent wat ik zogenaamd niet begreep, er spookten van allerlei doom scenario's door mijn hoofd. Of mijn kamer was verhuurd, zo niet dan lag het zeker vol met spuiten en zilverfolietjes onder mijn bed, dat is dubbel loose op de gokkast. Ik had een fout gemaakt ergens. Het volgende wat er gebeurde, is te gek om te verzinnen. Ik moest bij een van klootzakken achter op de brommer of een laag pk motorfiets gaan zitten waarna hij demonstratief over dé strandboulevard van Bali reed de Jalan Kuta Raya met een gangetje van maximaal vijftien kilometer per uur met één hand sturend en nonstop claxonnerend terwijl hij met zijn andere hand de gevonden spuit boven zijn hoofd hield alsof hij de wereldbeker voetballen gewonnen had. De tweede brommer reed achter mij, mijn pakketten kleding tussen zijn kruis geklemd en onder zijn ene arm. Ontsnappen onmogelijk dus. Demonstratief twee keer, op en neer de boulevard af, luid claxonnerend, ik geboeid achterop mijn T-shirt bloedrood en gele etterplekken tekenend. Zat ik voor lul! U moet niet vergeten, ik woonde daar al een vette maand en iedereen kon mij. Ik probeerde zoveel mogelijk mijn gezicht de andere kant op te te draaien als ik bekenden zag zoals eigenaars eettentjes, kroegen of gewoon mensen van het strand. "Rijden we goed, " naar je hotel? Vroeg de lul. Ja, ja, zei ik per ongeluk in plaats van Yes, yes, maar hij had het niet door, gelukkig. Aangekomen bij mijn voormalig ressort, rijden de gare motoren of brommers het pad in om vlak voor de balie te stoppen, ik stuiterend vanwege de kapotte vering op en neer schokkend. Toevallig werkte Yanti mijn 'kamermeisje" achter de balie. Het arme kind schrok zich helemaal wezenloos van mijn toegetakelde gezicht en rode wat eens een wit shirt geweest was en trok spierwit weg. Hadoe slikte ze in, Prancis, zei ze, de scheet. Want de p en de f draaien ze daar om vraag me niet waarom, wastafel is wasstapel en pantoffel fantoppel! Kamer dia zei de narco tegen haar, kunci silakhan. O mij god hij vroeg naar mijn kamer en vroeg de sleutel. Nee Yanthi, mijn God, alsjeblieft, wees slim, geef een andere sleutel niet de mijne! Dacht ik. Met bibberende handen zie ik haar de sleutel van kamer één, mijn kamer pakken. Ik ben dood, dacht ik. Game over. End of story. And when he died, all we sang was in the name of the lord, kwam even in mij op. Mooi verhaal! Papa was a rolling stone! En ik heb nog geeneens kinderen. De trillende hand van haar lichte huid gaf de sleutel aan de gebronsde moordenaar, en vroeg of zij hun, ons, wilde begeleiden naar kamer één. Ik kon haar wel dood kijken, de stommeling. Waarom geef je nou geen andere sleutel, fluister ik haar toe. Ze was zo bang ze keek me niet aan en deed alsof ze me niet hoorde. Nou daar was ik lekker mee, dit was een eenzame partij, zonder hulp dat was duidelijk. De sleutel draait in het slot, ik hou mijn adem in, stik haast, laat het opgeruimd zijn. God, als je me een beetje mag heb je dat geregeld voor me maar ze waren niet zo vlot met opruimen als het geen hoogseizoen was daarom was mijn kamer ook nog niet verhuurd. Nr. één! Het eerste bungalowtje nota bene. Het zonlicht valt naar binnen. Ik haal diep adem en open mijn ogen. Het viel mee, dat was een meevaller, het was of leek in ieder geval opgeruimd. Oh nee, dat is waar ook ik pleurde altijd alles onder mijn tweepersoonsbed daar ligt het vast vol met folietjes en spuiten en terwijl ik dit denk gaat een van de twee bij de deuropening staan voor een eventuele vlucht, de hand op zijn bajonet. Moeilijk hoeken geven met je handen geboeid op je rug anders was dit mijn moment geweest om te overwegen om toe te slaan en te vluchten wilde ik overleven. Een kopstoot misschien? Ik twijfel me mezelf vliegensvlug rot. Weeg de voordelen en nadelen af en wetende dat hier geen tijd voor was. De ander ging op zijn knieën zitten om onder mijn bed te kijken. Ik zie iets, zei hij. Iets? Dacht ik, heeft hij een vuiltje in zijn oog? Er lag daar vier weken dopegebruik aan attributen. Heb je misschien een stok, vroeg de klootzak bastaard aan Yanti. Mijn bek viel open van verbazing toen ze zei: Ya, Pak! Ja pa?! Wat?! Pakt ze me nou terug omdat ik haar na een avondje flink douwen niet meer gezien had, zoals beloofd?! Komt ze godverdomme met een originele bamboepaal van zeker drieënhalve meter aanlopen. Zo, die moest me haten. De agent lag nu plat op zijn buik met de paal onder mijn bed te schuiven. En ja hoor, onmiskenbaar herken ik het geluid van knisperende aluminiumfolie. Zoiets herken je direct, als junkie. Het duizelde voor mijn ogen en zag mij ook al ingeladen worden, verrot geschopt achter in een Jeep. Zal ik hem een kopstoot geven? Ja, dat ga ik doen, ik moet wel, mijn handen zijn gebonden en dan? Waarna toe te rennen, niemand zal je helpen hier, ze zij zo bang voor de politie en het leger nog erger en nu wist ik waarom. Dat zie ik dan wel weer, geen keus. Even afwachten op het moment dat ik mijn kans grijpen moet. Het geritsel van folie en het geschuif van de bamboepaal over het zeil kwam dichterbij. Ja, hij had het in zijn handen en net als ik toe wil slaan bij de deuropening zie ik tot mijn perplexe verbazing dat hij alleen de binnenkant van een pakje Marlboro in zijn handen heeft. Met open bek kijk ik Yanti aan die mij snel een knipoog geeft en weer snel van angst naar de grond keek. Wat Nu? Ik ben gered of in ieder geval voor een paar minuten. Ik zette mijn angst haat en woede om in arrogantie, schelde hun verrot in hun eigen taal met hun slechte onbeschofte gedachten over een normale nette toerist zoals mij en dat nog op zijn verjaardag ook! Hoe durfden ze? Pure bluf! Oh. Je kunt Indonesisch praten en verstaan vroegen ze, zich betrapt voelend. Het werkte voorlopig. Kunnen die boeien af misschien, stelletje onbeschoften? De één keek de ander aan waarschijnlijk lager in rang en kreeg goedkeuring van zijn meerdere. Zo dat was lekker, nu moesten zij uitkijken nu was ik levensgevaarlijk. Maar ik speelde mijn rol, ik had natuurlijk ook pijn in mijn poten en als ik het pratend op kon lossen is dat natuurlijk wel wat aangenamer als door de hele Balinese narcoticapolitie, militaire politie en militairen gezocht worden, voor moord of aanval op twee narcotica agenten. Ik ging in een fauteuil zitten, mijn ene been wijdbeens geslagen over de armleuning en legde hun even uit met wie ze te maken hadden. Namelijk de zoon van een zakenrelatie van de zoon (Bambam, ja ik verzin het niet) van de President (Suharto in die tijd). En ex Jeneral Norman Sasono nu Politiecommissaris van Jakarta, moest ik die even bellen, soms? Even zag ik vertwijfeling en ontzag. Dan zegt de hoge Piet, Jakarta is ver weg, vergeet dat niet! We nemen je paspoort mee zodat je niet kunt vluchten voor eventuele verdere ondervraging. Zat ik in de boot godverdomme maar voorlopig had ik het even gered en kort daarna reden ze verkankerd weg uit het ressort mij in verdwazing angst, walging en trots achterlatend. Ik rende naar Yanti pakte haar beet zoende haar met mijn blauw geslagen muil en dikke lippen helemaal onder, pakte haar bij haar middel en slingerde, danste in het rond. Prancis! Prancis, mijn blouse, mijn rok. Oh. Hadoe! Helemaal rood wat moet ik nou dadelijk tegen de directeur zeggen? Laat dat maar aan mij over zei ik, kom hier schat het is toch stil we gaan lekker samen in bad. De hals van de bierfles deed zeer tegen mijn bebloede mond, ik vertelde haar wat ik meegemaakt had. En hoe blij ik was, dat zij mijn kamer opgeruimd had en het zo cool had gespeeld. IJszakken tegen mijn gewonde hoofd drukkend zitten we in bad. Oh ja, je bent jarig vandaag zei ze. Schei alsjeblieft uit! Vroeg ik. Ik heb een cadeautje voor je. Ze had een mooi poloshirt in een mosgroene kleur met een klein embleem van een turkooizen Merlin zeilvis erop want ze wist dat ik van Big Game fishing hield. Wat was ik dankbaar, zo dankbaar was ik in mij leven nog nooit geweest. Ze had mijn leven gered. Dat zou de volgende morgen veranderen.
Bij het kraaien van de hanen schijnt het eerste daglicht door de goedkope beschimmelde gordijntjes van het piepkleine kamertje. Mijn kop hangt schuin op de grond, de lucht uit het hoofddeel van mijn luchtbedje was leeggelopen. Met een schuine stijve nek kom ik overeind om de schade van mijn gedeelde "indekos" kamer te overzien. Ik zie vier insulinespuiten in een getekend dartbord in het hoofdeind van mijn luchtbed steken en herinner mij de avond ervoor van het darten met de gebruikte spuiten in mijn luchtbed. Weer lekker bijdehand, ik bedoel het was leuk maar nu liep ik met een scheve kop van de kramp in mijn nek en een kater wanhopig op zoek naar een lepel citroen een sigarettenfilter en een aansteker. Als ik alles heb en de schoenveter zit om mijn arm maak ik Boman wakker, tenminste dat probeer ik. Zwaar coma maar ik was ziek dus ik bleef schudden totdat ik er gek van werd en een "mandie emmertje" die voor het baden gebruikt worden daar kun je dan een keer of vier per dag koud water mee over je sodemieter flikkeren anders ga je dood in de tropen of je krijgt hele zwermen ongedierte achter je stinkende bilspleet aan en aangezien wat er daar rondvliegt dat wilt u niet weten maar er zitten insecten bij, zo groot als mussen met het hoofd van E.T. en het geluid maken van een kapotte tractor. Dus ik flikker dat plastic steelpannetje laat ik het zo noemen leeg midden in Bomans smoelwerk die als een bijna verzopen kat blazend en met gekromde rug overeind sprong. Hadoe! Hadoe! Bangsat!! Schreeuwt hij.. Ja? Hadoe? "Je grootmoe" zei ik op mijn lepel tikkend. Ik ben ziek Bo, waar is die dope? "Ik heb me rot gezocht". Weer een hadoe met een habis er achter aan wat "op" betekent. Wat!? Habis?!Van ongeloof en paniek met open mond hem aankijkend totdat mijn zelfbehoud het overnam. Ik wurgde hem bijna en gooide mijn Bahasa Indonesia er vloekend op los gemengd met Ambonees Javaans Soendanees Sumatraans en Jakartaanse straattaal. De arme Balinees wist niet wat hij hoorde en hem overkwam.
Dan zie ik een twijfelende glunder van hem langzaam veranderend in een glimlach, zingend begint hij: Happy birthday to you, happy..
Fuck you Boman, hoe kan ik blij zijn, kleine rot egoïst.
Drie September, party! roept hij terwijl hij de lege spuiten uit mijn luchtbed trekt. Even geduld Frans, het is allemaal geregeld. Geregeld? Er is er maar één die altijd alles regelt en dat ben ik zelf. Dat is een lachertje zeg. We rapen alle bewijsmaterialen bij elkaar zoals stukjes karton voor filtertjes lange vloeitjes peuken van jointjes watjes kromme lepels lege pakketjes en reepjes aluminiumfolie met de bijbehorende pijpjes en stopten alles in de zogenoemde dopezak dat was een routine gworden, normaal, voordat de hanen kraaiden maar het nu was erg laat geworden, we braken dan ook voortdurend ons nek over de lege flessen bier om dan keihard op het zeil te vallen of op elkaar of erger op andere lege flessen, met je heup of zo. Dat hok, zo noemde ik onze kamer was niet groter als tweeënhalf bij drie meter dus je liep elkaar voortdurend in de weg vooral als je stoned was. Ga jij links langs mij heen? Of jij? Weet je wel om daarna na drie schijnbewegingen die Van Basten niet zouden misstaan, toch nog op elkaar te knallen. Ga jij die tas droppen of ik? Vraagt hij mij. Ga jij maar, jij bent stoned en ik ben zo ziek als een hond, tenminste het moet niet lang meer duren of ik schijt je hele kamer onder. Weg was hij op de motor na drie keer trappen sloeg hij aan en in zijn derde versnelling, rijden kan niemand daar, alle motorblokken zijn ook gaar rijdt hij heimelijk bijna geluidloos uit het; in de kost paviljoen uit met het plastic tasje rotzooi want je moest op je hoede zijn al was je op Bali. Ik liet de rest van het opblaasbed leeglopen en smeet het in de hoek en begon de overgebleven troep aan te vegen met een bij elkaar gebonden bundel riet, een soort bezem zonder steel echter wel effectief en sloeg er zo alles mee de voordeur uit, goed controlerend of er geen gekkigheid tussen zat. Naast ons woonden gewoon studenten en iedereen in Indonesië lult als brugman daar moet je rekening mee houden. Ik zit op mijn horloge te staren hoelang Boman weg was en luisterde of ik al een motorfiets aan hoorde komen. Hoe langer het duurde hoe meer ik er van verzekerd was dat hij bij de ledershop langs zou gaan. Hij was nu al drie kwartier weg het was half acht in de ochtend. Ik begon net in slaap te sukkelen als ik een gepruttel hoor van afslaande motorfietsen, twee of drie stuks. Ik gluur tussen de gordijnen door of het "safe" is. Het is "safe." Ik zie Yanto, David en Boman met grote pakketten met vlastouw erom heen gebonden met een strik er aan. Zachtjes word er op de deur geklopt, Francis? Francis? Ben je wakker? "Wie is daar?" Net alsof ik gek was. En weer dat kutliedje nu driestemmig en alsof ze net de baard in hun keel hadden, happy birthday..
Is dat de kleding? Vroeg ik aan David. Ja pa (schrijf pak ) als het over geld ging of zaken werden ze ineens onderdanig en uitgenast als de pest. Dus daar trapte ik niet meer in en reageerde zoals een westerling dat niet misstaat. Lul niet met je: Ya pak, wat krijg je van me? Schijnheil! Er kwam een bonnetje van een centimeter of dertig te voorschijn. Twee broeken twee paar laarzen twee riemen twee vestjes, ja, ja, David ik weet het, wat krijg je van me? Vierhonderduizend Rp. zei hij. Wat? Ben je niet goed? Vroeg ik. Het is geen geld natuurlijk zo'n vierhonderd gulden want we hebben het over spullen allemaal van een goede kwaliteit leer en hij was er haast een week mee bezig geweest. Tweehondergvijftigduizend Rp. hadden we afgesproken en als je er vier wil geef je er maar twee gram bij. Eén gram zei hij. Ok anderhalf onversneden en het is een deal. Deal? Vroeg ik.
Beteuterd kwam er het woord: deal uit zijn mond maar in zijn ogen zag ik hem al aan zijn pik trekken van blijdschap. Moet je niet kijken naar de spullen? Vraagt David. Eerst beter worden of niet? Daar was iedereen het mee eens. Hier met die shit en trok het uit zijn broekzak. Voorzichtig Francis, hadoe. Kijk eens Francis, zei hij; een cadeau van ons drie. Ik kreeg een heel klein pakketje met een vette gram erin. Kijk, now we're talking business, trok gelijk mijn schoenveter weer strak om mijn bovenarm en trok hem deze hard aan met mijn tanden en met mijn ene hand houd ik de lepel vast en de andere houd ik er vuurtje onder, mompelend tussen tanden en veter door naar mijn maatjes; "Gooi er nog eens een paar druppeltjes limoen bij." Het lost niet goed op. Hadoe, hoorden ik ze weer mompelen, hij ken alles te gelijk helemaal alleen, Orang Hardcore! Ik kijk hem even schuin aan met zijn hardcore en hij wist dat ik dit absoluut niet als een compliment beschouwde en hij kneep de limoen met het sneetje erin boven mijn lepel van de schrik een beetje te hard uit. Ho, ho niet te veel, siste ik uit mijn mondhoek wil je dat mijn aders wegbranden of zo, wezenloos. Het loste even tot kookpunt gekomen op en het witte poeder was verdwenen en duwde de naald in het watje om het levenselixer op te trekken. Ik was zo beroerd dat ik vergat de spuit met kokendhete vulling af te koelen en duwde het bloedhete ding in mijn ader. Ai, dat doet echt zeer, de hitte en het te veel van citroenzuur bijt in mijn arm, een hittegolf overspoelt mij. Dan een vreselijke jeuk in gezicht haren neus en armen ontzettende jeuk. Alsof ik door miljoenen mieren te gelijk gebeten word. Oh jé, toch geen O.D.? Ik had toch niet te veel gezet zeker? Zou waardeloos zijn om precies een dag voor mijn vertrek uit die hel hier en nog op mijn verjaardag ook de pijp uit gaan? Kan mij het verdomme ik voel er al toch niets meer van. Ik begon, eerst zachtjes te neuriën toen zachtjes te zingen terwijl ik rondjes draaide en mijn veter probeerde los te knopen van mijn arm wat niet zo lukte; It was the third of September, the day I always remeber, mmm, it's allright. Papa was a rolling stone, where ever he lay his head was his home en when he died, all we sang was in the name of the lord. And mama? Ik likte het bloed van mij onderarm af wat goed bijna zoet smaakte. Dracula zegt een van hun, Ja, Batman antwoord de ander terug. Batman? Dacht ik nog. Ik zag als in een droom mijzelf in een witte wolk met een zwart met rood gevoerde cape en een spierwit gezicht rondjes draaien en dansen. Terwijl zij hun shotje klaarmaakte leerde ik het hun meezingen. Papa was a rolling stone, na, na, na.
Mag alles op? Word er gevraagd. What the hell, zei ik. Natuurlijk! De cassetterecorder ging aan, volume twaalf. Er werd het een en ander heen en weer gespoeld totdat wij alle drie half voor pampus lagen mee te zingen knock knock knocking on heavens door van Dylan maar dan nu in de versie (bar slecht) door Guns 'n Roses gezongen waar ze op Bali allemaal fan van zijn. Vraag me niet waarom, dat is nou eenmaal zo en dat ging zover dat Yanto van de tatooshop die trouwens nog een mooie panterkop op mijn schouder heeft gezet voor de prijs van een vijfje en twee strippen valium een complete transformatie had ondergaan en precies leek op Slash de gitarist van die Roses. Met hoog permanent en hoge hoed compleet en dan dat gekke zonnebrilletje op zijn muil, een wereldgoser was het. Kon ook ontzettend goed gitaar spelen, zelfs Hendrix imiteerde hij moeiteloos totdat hij blaren kreeg dan pas schee hij er mee uit tot ons aller teleurstelling. Dan deed hij soms kokertjes om zijn vingers en ging hij nog door. Versterker op honderd watt. Het hele Kuta beach complex had last van ons of juist niet dat ligt aan je instelling, maar als we niets te verbergen hadden gingen we altijd echt pas los als we aan het rotzooien met dope moest het allemaal een beetje stilletjes voor de narcotica en daar liep het hem nou net mis mee. In de feestvreugde en in euforische staat het gevaar vergetende. De tape stond te hard, wij zongen te hard en te foute teksten, achteraf gezien. We gingen alle vier fout en onvoorzichtig en vooral niet opgeruimd "out" (in coma). Omstreeks elf uur klinkt er een luid geklop op de deur. Een erg luid geklop. Ook horen wij motorfietsen en auto's met zware motoren lopen. Stijf van de adrenaline staat de doodsangst op ons gezicht te lezen. Er lagen overal spuiten en noem maar op. Verstijfd van angst kijken we elkaar aan. Dan staat Boman als een ninja zo stil op en begint alle rotzooi in een plastic zakje te gooien en vermaant ons de dope door de plee te spoelen. Als je van een plee kon spreken want daar hebben mensen geen wc maar een gat in de grond soms rondom betegeld maar het blijft een gat waar je gehurkt in moet gaan zitten scheiten en als je drol dat in dat gat valt dat spettert het rioolwater tegen je dijen, heerlijk. Niet! Vandaar ook die mandiebakjes zodat je elke keer als je gescheten had gelijk een halve douche pakte. Waarom vertel ik dit nou, je begrijpt dat als je heel zachtjes wil zijn en je dope moet doorspoelen zonder trekker maar met een vol emmertje dat maakt natuurlijk een teringherrie en dat allemaal terwijl de narcoticapolitie op de deur staat te bonken. En die schieten je daar gewoon af. En dat beseften we alle vier maar al te goed. Dit was het eind of i.i.g. het moment van de waarheid. Boman slingerde via het raampje van het kakoes (kakhuis, uit het oud Nederlands) Indonesisch voor schijthuis of W.C. netjes gezegd, het tasje met spuiten en dergelijke op het dak van de buren, zo een deur of drie verder. Zo daar waren we sowieso van af. Nu stonden we te dringen op te wc om onze zakken te legen en ik die emmertjes water er over heen flikkeren om het door dat strontgat te spoelen. Het kloppen werd luider, het werd beuken en de deur werd ingetrapt Vier man in legerkleding waarvan twee met een automatische colt getrokken en op ons richtend en de andere twee met een bajonet dwongen en smakten ons onder dreiging met ons gezicht tegen de muur aan. Een koude loop drukt in mijn nek en als ik opzij probeer te kijken naar mijn maten word de druk erger. Ik had een bloedneus van de smak tegen de muur wat ik pas door had toen ik druppels op mijn borst voelde vallen. En ik voelde ook een bult op mijn voorhoofd groeien. Ik was de enige die schold, de andere waren doodstil en ik begreep na een klap op mijn kop met die blaffer, waarom. Met die gasten moest je niet dollen. Het was ondergaan. Ik voelde een nattige gloeiende plek op mijn achterhoofd wat mij deed vermoeden dat ik open lag. Ik was woest maar kon geen fok doen. Weer werd ik met mijn smoelwerk tegen de muur geplet. Nu stonden er nog drie man achter ons en de vierde begon "het hok" te inspecteren.
Aha, hoor ik zeggen, disuntik! (spuiten). We werden één voor één om gedraaid en duidelijk werd dat het opruimen geen succes was geweest. Bomans matras stond overeind en de lul had er een spuit onder bewaart en was dat in de consternatie vergeten. Ik zei "So what?" Ik ben hier alleen maar op visite vakantie! Net doende of ik geen Indonesisch praatte. Dat leek mij op dat moment veiliger. Een bajonet onder mijn kin prikkend deed mij zwijgen. Vuile laffe corrupte pestpleurislijders verbeet ik. Was ik maar in Jakarta daar had ik macht vanwege mijn vaders zakenrelaties waaronder ene gepensioneerde Generaal ene Norman Sasono die nu hoofdcommissaris was van heel Jakarta een stad met gauw veertig miljoen zo niet vijftig miljoen inwoners. Die vent was zo gek, die had twee leeuwen en een tijger in zijn tuin en die voerde hij wel eens een crimineeltje net zo makkelijk. En daar had ik het visitekaartje van welke nog machtiger bleek dan een mitrailleur, in Jakarta dan als zij mij ooit iets probeerde te flikken waarover later meer. Dan liet ik ze mijn voeten kussen en wegrennen alleen al door dat kaartje te trekken, maar nu, wat nu? Nu zit ik op Bali, balie dan?
Ik sla even een stukje reizen door Israël over, laten we zeggen een hoofdstukje. Hoe het ook zij, op een gegeven moment hadden wij het voor elkaar gekregen, twee kaartjes richting meer van Gallilea en een getuigschrift van het arbeidsbureau in Tel-Aviv. Deze getuigschriften waren bestemd voor de kibbutz genaamd Nir David. Dat was dé kibbutz waar je wezen moest, volgens onze "raadgevende" vrienden en vriendin in Rotterdam. Daar had je een warmwaterbron waar je tussen de Black Molly's en Neon Tetra's kon zwemmen, zo warm zo helder water, een duikbril was niet nodig geweest. Goed eten, makkelijk beleid, disco er bij , orgieën , het kon niet op. U begrijpt wij waren dolgelukkig met onze tickets naar het lang verwachte en hard voor gevochten Nir David, wij zaten al bij wijze van spreken met een erectie in de bus. U moet niet vergeten dat wij emotioneel, seksueel en alles overgevoelig waren vanwege onze afkick van de drugs, en we zaten op onze zesde dag, schat ik, dat is bij een cold turkey: dé dag dat je even leeft, even sterft, even leeft, even sterft enz. Maar de momenten dat je dan leeft , O my God die zijn zo intens, dat is met geen pen te beschrijven. Waarom vertel ik dit, het aankomende verhaal is het gevolg van omstandigheden van beïng at the wrong place, at the wrong time and the wrong moment. Niet dat ik iets wil goed praten over mijn gedrag aldaar maar toch.
Amichay the volunteerleader wachtte ons op, begroette ons vriendelijk, wees ons een eigen huisje toe, gaf daar verf en kwasten bij , voor het opkalefateren, en bracht ons naar de afwasmachine van tien meter lang. een minuut of tien later stonden we zeepbellen te snuiven en te vreten tot het ons strot uitkwam, maar het was gelukkig maar een uurtje. Het was vrijdag en er zou volunteerdisco zijn. Onze ogen groot als van jagers gingen rondzoekend naar vrouwelijk schoon. Niets daarvan, zeker nog aan t werk. Dan de kamer maar opknappen. We hadden rode witte en zwarte verf gekregen. Dus op de ene muur verscheen een drie bij twee meter grote Feyenoordvlag met daaronder "Don't fuck with Rotterdam" en op de andere muur een zwartgemaskerd ridderhoofd met een vlammenzee achter zich met de volgende tekst eronder "Go throug the heat backwards and fight your heart out" naar een schilderij van Stefs, mijn reizigersmaats vader, een goed gelukte kopie mag ik wel zeggen. We waren nog niet klaar met de laatste kwasten te cleanen, en daar was Amichay. So, you're fast painters, zei hij. En wat vindt je er van? Vroegen wij. Hij vond het helemaal niks, maar zei: Artistic! Voordat hij naar buiten ging zei hij dat er een "housewarming "was. Een housewarming? Wat is dat nou weer, vroegen wij ons af en waar? Over here, your new house eight 'o clock, there will be visitors. Enjoy your staying at Nir David!! Ik hoor het m nog zeggen.
Wij gingen uit ons bol, een party, in ons nieuw geverfde huisje, orgieën gleden voorbij, verhalen uit R'Dam over Nir David, het ging gebeuren en wel vannacht. Wij snel ons bed op blazen en netjes neer te leggen met een kleed er tussen in , een tafel was er niet, dus moesten ze maar op de grond of bed zitten, vat je 'm? Toen zijn we snel gaan douchen , scheren , gel in haar en klaar, kom op met die housewarming horny shit, we stonden te popelen, te tappen, als kleine kinderen bij een kerstboom die de pakjes nog niet mogen openen. Slecht gekleed in handdoek om ons middel komen wij aan bij ons huisje, harde muziek, Onze muziek kwam naar buiten, onmiskenbaar Jimmi Hendrix. Heb je nou die ghettoblaster aan laten staan lummel, die batterijen zijn zo leeg. We liepen naar binnen, het zat vol met jongens en meiden, een stuk of twaalf op onze bedden opeengepakt, met vier flessen Wodka, twee flessen 7-up, een plastic beker, op een zilveren plaat en een slof Marlborro's. Ze trokken onze handdoeken van ons reet, onder het mom van doe niet zo preuts, en stelden zich allen nogal klef voor. Daar sta je dan in je blote snikkel, haastig zoekend naar mijn afgeknipte spijkerbroek, aha gevonden. Zoals Spongebob zegt: "ik ben er klaar voor! Zocht de mooiste meiden uit, wrikte mij er tussen en vroeg: Hoe heet dit spel? Kijkende naar de plastic beker, 7-up en Wodka op de zilveren schaal. Stervend van de dorst, ook Stefs ogen keerden van tieten naar Wodka en andersom, iedereen was nogal schaars gekleed, had ik dat al vermeld, het was ook voorzomer in Israël dus dat is niet zo gek, maar wij waren nogal gevoelig, voelde prikkelingen sneller, intenser, dus het spel het Slammer, afgekort van sledgehammer, zoiets als kopstoot. In Nedrland is dat een Jenevertje net een biertje er achter aan. Hier deden ze het voor: Plastic beker voor eenderde gevuld met Wodka, beetje 7-up dan draaiden ze de beker om, slaan deze met een klap op de plaat en dan krijg je een soort overheerlijke schuimbom, een Slammer dus. Hier met die fles, wij zijn nieuw toch? Yes, riepen ze allemaal, en wat waren ze verbaasd toen wij onze eerste slammer namen en ze ons aan zaten te gapen met grote ogen van :Nou die gaan gelijk neer! Maar in plaats daarvan kwam de slammer schotel niet meer van zijn plaats en gooiden ik en Stef een stuk of tien van dingen achterover in plaats van de kring rond te gaan, geen hebberigheid hoor, we hebben nog drie flessen laten aanrukken, maar t was zo lekker en gezellig. Nou komt het verhaal. Nou zit er naast mij een Amerikaanse blonde stoot en een rode sproetige guitige snuit uit Schotland genaamd Chrissy, hoe toepasselijk blijkt achteraf. En die zegt recht door zee, of ik eerst wil neuken en dan dansen of andersom?
Had ik mij al voorgesteld, ik gaf ze een arm en zei: ik heet Frans en als ik mag kiezen, gaan we eerst dansen. We komen met de hele jolige ploeg aan bij een tot disco gepromoveerde bunker: the volunteersdisco dus. En dansen , en zuipen, en het vooruitzicht dat ik kon gaan wanneer ik wilde met Chrissy gaf me een machtig, heerlijk haast euforisch gevoel, had tenslotte al een jaar niet gewipt of zo, zo knap ben je niet als junk zijnde, maar we waren in die week aardig opgeknapt althans dat vonden we. Tijdens het dansen zeg i tegen die Schotse ik ga even pissen en als ik terug kom gaan we lekker een stukje wandelen. Allright, was a deal, I love you, riep ze me na. Ik kom terug ,trap af in de danszaal pikkedonker met blacklight zoekende naar "Mijn Chrissy", maar nergens te bekennen. Ik vraag Stef en andere mensen of ze haar gezien hebben, niemand had iets gezien. Ik rende de trap weer op richting toilet en uitgang en zag wat lui voor de uitgang staan hangen. Hebben jullie Chrissy gezien? Uit Schotland? Ja die hadden ze gezien, die was het pad afgelopen met Amichay. Amichay? Was dat die boy niet die onze leider was? Ja die, bevestigden ze. Ik dacht heel snel na, dus terwijl ik sta te pissen, opgegeild en al ga zij er vandoor met een ander? Daar moesten ze nou net niet, voor bij mij wezen, nooit niet, maar zeker niet nu! Mijn Dromen stortten in elkaar, het bloed stroomt mij voor de ogen, hete stoom als van een dolle stier spuit uit mijn neusgaten. Ren ik de trap af, en grijp mijn maat bij zijn kladden, mee!. Zei ik.Maar ik, ik pruttelde hij tegen. Ik trok hem aan zijn kraagje mee de trap op, en vroeg eenmaal boven waar die Amichay woonde. Dat was geen probleem het zevende grote huis rechts van het pad. Mee! Zei ik weer tegen Stef, die vroeg wat er aan de hand was. We zijn verneukt, en wat staat er op onze muur? Dus muil dicht! Amichay die kolerejood ligt mijn meisje te kaaien, en durf eens te lachen! Hij keek wel linker uit. Aangekomen bij zijn huis zagn we snel lichtjes doven en hoorden geroezemoes, onmiskenbaar van Chrissy en the leader. Ik riep in het engels, dat ze één minuut had om naar buiten te komen en hem zou ik met rust laten, want het is niet zijn schuld!! Geen antwoord, nog vijf tellen! Riep ik, en pakte de olielamp, die aan een paal op zijn patio hing, zette deze op zijn hoogste stand, en gooide hem op zijn rieten dak, en ging gehurkt zitten wachten, Stef meetrekkend naar de grond, die mij voor alles en nog wat uitmaakte. Het dak brandde sneller en heftiger dan dat ik voorzien had, maar dat gaf niks dat was de bedoeling. En ja hoor wie kwamen daar in hun ondergoed naar buiten? Juist Amichay en Chrissy Luid hoestend, proestend en kokhalzend van de rookvergiftiging. Ik liep met grote stappen op ze af. Haar gaf ik met een platte hand een pets op dr bek, en zei dat heel Schotland voor mij in zee mocht zakken , en jij Mr. Volunteerleader , weet voortaan wie je, en met wie je fuckt!
Ik was klaar, onderweg vloekend schreeuwend, helemaal lazarus, verneukt voelend, naar ons huisje hebben we nog wat huizen uitgebrand, Stef deed nu met volle teugen mee!
Dan opeens schijnt de zon fel in mijn ogen, moet knipperen om te kunnen zien, waar is ons dak? Ik kijk opzij en Stef vraagt mij: waar is ons dak? Ik zeg blijf doodstil liggen want je ligt helemaal in het glas Ja jij ook zei hij tegen mij. En waar zijn de ramen de kozijnen, de deur? Is er nou gewoon een bom gepleurd, en zijn wij daar dwars doorheen geslapen? Kon niet anders, toch? Ik kwam langzaam overeind het glas uit mijn armen en benen wrijvend, om daarna Stef uit zijn "spijkerbed" te trekken. Toen wij opstonden, nou ja stonden, een beetje krom hingen zagen we alleen maar witte flitsen in ons hoofd. Bomshellshock wellicht? We lopen door een gat in de muur de tuin in, onze lantarenpalen waren dubbel gevouwen en stonden met hun kop in de grond, heel apart gezicht, van ons huis was niets over dan onze twee geverfde muren.
Daar kwam Amichay aanlopen, gekleed als Jezus himself in een smetteloos wit lendendoek. Ik dook in het gras maakte een koprol en tijdens die koprol pluktte ik een grote paardebloem, sprong overeind en liep op hem af en zei: I don't know what the hell has happened here last night, but I'm sure, You got something to do with it! Am I right? Vroeg ik. Hij vertrapte de bloem en zei: You ve got ten minutes, I ve allready alarmed the Police the Military Police and the Army and iff youre not gone', You'll get shot!! You are on the black list now. Wij renden naar onze rugzakken, lieten de opblaasbedden, toch lek, propten er wat rotzooi in renden de kibbutzpoort uit, en heel slim, doken we in een greppel, en bedekten ons met hooi, in plaats van naar een dorp te lopen, of bij een bushalte te gaan staan. Zo, wat er voor cavalerie aankwam voor ons, door ons, dat wil je niet weten, maar ik was echt bang, maar ze zochten niet dat was het frappante, ze dachten dat we al met de bus mee waren waarschijnlijk. Wat een geluk. Wat een nacht. Dag Nir David. Dag Neon Tetra's. KutChrissy
Recht uit het hart geschreven gedichten waardevol, blijken allen ineens te zwichten Bloed kruipt waar het niet kan gaan wat als ik jou voor mij zie staan
Blindheid ziet kogels, sex, liefde, verraad eens voor het leven, mijn beste kameraad Een telefoontje met jouw zuigende stem zet snode plannen voorlopig klem
Hou ik dan toch nog van jou? jij, die ik het liefst begraven zou?
You know who I am he said. I m the freak who was an angel, he closed his eyes and moved his lips: It s time we should be going. Waiting so long, I was waiting so long,. Look back in anger, driven by the night, here she comes.
"scary monsters supercreeps"
When I looked in her eyes, they were blue, but nobody home. She could have been a killer if she didn t walk away, she do. She opens strange doors, we can never close again. Scary monsters, supercreeps keep me running, running scared. She asked for my love, and I gave her a dangerous mind, now she's sleeping in the street and she can't socialize. But I love the little girl, and I love her till the day she dies.
"Heroes"
I wish, I wish we could swim, like the dolphins,, like dolphins can swim
"Joe the lion"
Joe the Lion went to a bar, with a couple of freaks, from the houses, you know, who they are, when you know it s tomorrow.
"Beauty and the beast"
Nothing to do, nothing to game. Kiss you in the rain, in the rain, in the rain, Bring me to the doctor!, it s selfprotection. Don t say no, to the beauty and the beast.
"Station to station"
I am the thin white duke, throwing darts in lovers eyes.
'Golden years".
Don t let me hear you re save lives, taking you nowhere, angel Nothing s gonna touch you, in these golden years.
"Fame"
Fame, is there anybody wunder, I reject you first. Fame.
"Ashes to ashes"
The little green wings follow me, oh no not again,
I'm the next, who breaks the ice, Want to come down right now. Ashes to ashes. Funk to funky, we know Major Tom's a junkie, strong out in heavens high, weeping at all time long.
From "Sound and vision"
You re just a little girl with grey eyes, waiting to say something, waiting till the grave cries.
"China girl"
My little china girl, you shouldn t mess with me, I ruin everything you are. I gave you television. I gave you eyes so blue. You had a man, who wants to rule the world for you. I gave you everything you are. But when I get exited, she just say: just you shut your mouth: sssst.
"Space oddity"
10.9.8,7,6,5,4,3,2,1 Lift off... This is Major Tom to ground control: I m stepping throug the door, and I'm floating in a most a peculier way, and the stars look very different today. Ground control to Major Tom, your circuits dead, there s something wrong, can you here me Major Tom?. Can you here me.....Here am I floating in a tin can, far above the world. Planet earth is blue and there s nothing I can do.
"Red sails"
Red sails, red sail action. red sail, some reaction. We re going down to the Hinterland, the Hinterland, and its fafafafafar away
"DJ"
This is easy, realism. I ve got a girl out there. I think she s dancing. What do I know? I am a Dj. I am what I play. I ve got believers, believe in me. I'm lost and be terrible ill, of night and evening faces. Fast food.
"The man who sold the world"
He said I was his friend, wich came as some suprise,
I spoke into his eyes: I thougt you died alone, a long long time ago. Oh No, not me, I never lost control. You re face to face, with the man who sold the world.
"the jean geanie"
Sits like an amber, smiles like a reptile . She loves him, she loves him but just for a short while She scratch in the sand, let go his hand
"A-ladd-insane"
Who will love: A-Ladd-Insane
"Hurt"
I hurt myself today. To see or I still feel. I focus on the pain. The only thing thats real.
Ïs there life on Mars?"
Take a look at the lord men, beating on the wrong guy, I wunder if you ever know, its the bestselling show, Is there life on Mars?
(all lines written by D.Bowie and or Brian Eno) Vooral Bowie, vormde mijn kleuter-puberjaren, vandaar dit dankbare getuigschrift
Het is maandagmorgen vijf uur. Over twintig minuten moet ik klaar staan met mijn maatje Nico op de Leuvehaven, tien voor half zes precies. Wij werkten in Hoofddorp, niet ver van Amsterdam-Schiphol, waar wij containers losten die voorzien waren van Daewoo monitoren. Het was nog pikkedonker en wij wachtten op een racemotor geluid, daar onze baas Rob B. zijn Alfa Romeo had laten tunen op Zandvoort en met gemak een topsnelheid van driehonderd en vijf haalde. Hij was tien minuten te laat, half zes daarom schold hij ons de pleuris alsof het onze schuld was. Ik ga toch echt niet in de file staan want ik moet om elf uur thuis zijn want dan ligt de witte ridder, zo noemde hij zijn vriendin, in bed te wachten, en oh je als hij niet op tijd zou zijn. Dat werd dus pezen voor ons. Vier of vijf containers leeg gooien in drie uur met z'n tweeën. De autodeur zwaaide open en een heftige whiskylucht kwam ons tegemoet. Zo Rob weer niet geslapen? Godverdomme dachten wij dat word weer wat. Hij was onze vorkheftruckchauffeur, en onze baas te gelijk. Je komt direct van The White's vandaan zeker, vroeg ik. Je moet niet zo ouwepleurishoeren zij hij ik moet me concentreren op de weg , de eerste vrachtwagen staat om half zeven klaar om gelost te worden. We reden Blijdorp voorbij, afslag Den Haag Amsterdam, en ja hoor nog voorbij Delft, file. Godgloeiende godverredomme, Frans voel eens onder je stoel. Onder mijn stoel? Je gaat toch niet schieten? Onder je stoel en snel! Rob duldde nooit geen tegenspraak. Ik voelde iets ronds, een bouwlamp? Geef hier en hou mijn stuur vast en recht sturen als je m in de prak rijdt nou! Nico lag achterin te snurken, die dacht filetijd is slaaptijd. Niets was minder waar. Rob trok het ding uit mijn handen, en vloekte godverdomme waar zit dat knoppie nou? Opeens was ik stekeblind, hij had het knopje gevonden, en een luid sirenegehuil loeide door de wagen compleet met blauwe zwaailichten. Nico sprong van schrik zo hard omhoog dat hij zijn kop tegen het dak stootte. Hij zat al met de polsjes tegen elkaar, maar er was niets aan de hand behalve dan dat onze "baas" een eigen zwaailicht op de kop had getikt, deze op het dak plantte en nu met tweehonderdvijftig over de vluchtstrook reed, de file links laten liggend. We werden in onze kuipstoelen gedrukt door de snelheid. Sigarenrook uit Robs hoofd ontnam ons en zijn uitzicht, en bidden wij samen voor een heelhuidse aankomst. Auto vliegen in paniek voor ons weg, Rob zigzaggend als Nicki Lauda er tussen door. Zo we zijn er, niet slecht he? In zeventien minuten Rotterdam-Amsterdam? Frans ga eens kijken of de eerste vrachtwagen er al staat, we zijn iets te vroeg. Met iets, bedoelde hij een half uur, die tijd wachten doodden wij met koffiedrinken, en bijkomen uit een halve shock, en schelden op Rob. Dat hij eens normaal naar zijn nest moest gaan, als hij de volgende dag moest werken. Wie is er godverdomme nou directeur? Vroeg de meesteroplichter dan verontwaardigd? Juist Rob jij bent onze baas geef dan het goede voorbeeld en doe niet zo achterlijk! Achterlijk? Achterlijk? Wie brengt jullie nou in een kwartier naar Hoofddorp, en drie uur later leg je te rukken in je bed met een meier in je zak! Nou?"Nou? Wat moesten we daar nou op zeggen? Hij was en is waarschijnlijk nog steeds knettergek, maar gelijk had hij. Niemand behalve wij en de witte ridder wist echt waar hij woonden maar hij vertrouwde ons. Wij hem niet maar dat is een ander verhaal, hij was altijd goed voor zijn geld hoor, maar het duurde wel eens iets langer dan beloofd, maar dat ter zake. Het was qua werk de leukste en gekste tijd van mijn leven. Een paar voorbeelden van onze baas, bijnaam bommerdebom, omdat hij dacht dat hij ook dronken goed truck kon rijden, waardoor er ettelijke malen stapels monitoren van soms wel duizend stuks, omvielen als hij er keihard tegen aan reed, of gewoon zijn lepels van zijn truck dwars door een breedbeeld of vier heen schoof. De andere mensen die ook in de loods werkten maar dan voor en echt bedrijf keken er nog geneens meer van op. Inschattingsfoutje!!!! Riep hij dan, kan gebeuren, is allemaal gedekt, maar zet die stapel toch maar even andersom voor de zekerheid, met de gaten tegen elkaar aan dus zodat ze aan de buitenkant puntgaaf leken. Eigenlijk komt het hier op neer. Koopt u geen Daewoo monitor of TV, er zou wel eens een draadje los kunnen zitten. Soms stond ik met Nico en soms stond ik met een illegale zwarte Afrikaan, Dennis heette hij, die hij ergens opgedoken had, in een container zei Rob, met een ontzettend penetrante zweetlucht, alsof hij dode baby's at. Maar sterk was hij en hij kon "gooien", de pallet stond vol voor ik het wist, en dan was het wachten op Rob. Wel of geen bommerdebom? Nee, nu één lange aanhoudende pijnlijke klank van een claxon. Iedereen vloekte in de loods, wij stapten over de pallet heen, de container uit, om te kijken waar hij blijft, en ja hoor, Rob was gewoon met zijn muil, op de claxon in slaap gevallen, helemaal lazarus. Onze baas. Ons goede voorbeeld. Hem eenmaal wakker gemaakt, gaf hij direct vol gas, om de container in te storten en de pallet met de netjes neergezette monitoren te vermorzelen.. Stelletje klootzakken riep hij dan, dat kost me allemaal tijd en jullie weten dat ik elf uur thuis moet zijn. Maar jij rijdt toch alles verrot? Jullie moeten er gewoon voor zorgen dat ik niet in slaap val, daar betaal ik jullie toch voor? Wie is er hier nou Directeur? Ja. jij, Rob, tikten we op ons voorhoofd achter zijn rug. Dat heb ik gezien in mijn achteruitkijkspiegels, allebei een tientje minder, en bezems zoeken, glas weghalen, voor de inspectie op die herrie afkomt. Dat korten deed hij nooit, hij had slechts een grote bek, maar een hart van goud. Om elf uur lag ik weer in bed, en dacht er aan dat ik wel de meest gestoorde baas op aard moest hebben, en viel lachend in slaap, met honderd gulden op mijn nachtkastje..
Misschien niet genoeg geleden of uit het verkeerde hout gesneden Niet ons geest dan het lichaam wreed getimed gepijnigd, irritant en bekwaam
Wakker houdend lust ontnemend een carrousel vol ellende gevend De slaapdemon is onvermoeibaar trucks in varia op het nachtkastje klaar
Winnend van alcohol drugs en pillen één uurtje slaap is al wij willen Onvrijwillig stadswachten van 't duister regen, straatlantaarns soms wat gefluister
Geen lepeltje lepeltje voor wat steun eenzaam koud bed, bij de buren gekreun Hoelang nog de hoofdprijs blijven betalen voordat wij Incubus kiel kunnen halen
Na een op de klippen gelopen relatie met een door mij meegenomen bruidje uit Indonesië naar Nederland spraken wij af elkaar een tijdje niet meer te zien om daarna af te spreken op het eiland Balie zodat haar familie wonende te West-Java het niet te weten kon komen. Daar had ze me al te zwart bij gemaakt dat ze onmogelijk nog kon laten weten wel van me te houden en dat het hele zooitje gelogen was en zelf niet helemaal, spoorde, aldus. In de tussentijd van die ene maand wachten op haar te Balie liep het een en ander spaak. Dat wil zeggen goed spaak of spike beter gezegd want Fransje kon weer niet tegen eenzaamheid had geen zin in druiper gevende hoertjes en kwam weer eens in de goot terecht door de aanwezigheid van Chinese Heroïne (China white).
Ik had al twee jaar niet gebruikt maar dat eerste anderhalf stevig vervangen door het slikken van kalmerende middelen en alcohol en lang levende lol totdat ik er genoeg van kreeg en serieus wilde leven huisje boompje, Keessie en belandde zo in deze situatie. Allah zijt geprezen. Godverdomme zeg, zit ik hier op dat kut Balie met een naald in mijn arm, het woord bloody tourist was nu wel erg toepasselijk. Het scoren (stelen) op de Jalan Kuta Raya (de strandboulevard) is levensgevaarlijk maar het moest want van mijn uitkering haalde ik het niet die rommel, nou ja het was wel goed zuiver spul rechtstreeks uit Bangkok, uit het Engels vertaald zijnde als klaplul. U weet waarom was wel 4 keer zo duur als in Nederland en dan werkt het maar zes uur, tel uit je winst. Of verlies eigenlijk.
En dan dat lopen en hosselen in vijfendertig tot achtendertig graden terwijl het kots uit je mond liep en je billen samen kneep om niet in je broek te schijten, het was verschrikkelijk. In Nederland is verslaafd zijn erg maar daar, Jezus. Soms moest je zes uur of tien uur op een dealer wachten en dan was je al twee uur ziek voordat je een tussenpersoontje gevonden had. Nou echt dat je dan zelf je shotje niet meer kon zetten want dan lag ik gewoon op sterven in een of andere hut of villa dat lag aan de situatie en was ik compleet overgeleverd aan de zetter en de dosis daarvan. Ver weg kon ik dan horen; "Zou hij het kunnen hebben, zou het niet te veel zijn?" "Nee het is een blanke, hij is sterk en goed ziek, hij trekt dat wel," hoorde ik weer heel heel ver weg, beantwoorden. Met een laatste stuip kwam ik overeind en brulde woest: "Alles! Het hele fucking pakket, ben je begodgloeiendebegodverredomd?" In het Indisch dan he? Of Engels of van alles door elkaar dat moet u van mij tegoed houden. Om daarna weer slap als een vloedje in elkaar te zakken. Dan is daar de prik van een bij, om weer te kunnen dansen als Mohammed Ali. De bierkurken vlogen weer in het rond, vette joints werden gedraaid, maakten dikke mist en het was weer even feest, met ergens in je achterhoofd de klok zes uur vooruit. Verdomd het was hier qua drugs een stuk relaxter als in Jakarta of Bandung of waar dan ook in Indonesië dat komt natuurlijk omdat het hier zo toeristisch is, en het minst percentage moslims van alle eilanden ervan. En dat er twee jongens op de uitkijk, ieder een aan het eind van de kant van de straat met een walkietalkie zal er ook wel iets mee te maken gehad hebben. Zodat wij op ons gemak door konden feesten, zo tippelde ik op het randje van hemel en hel dag in dag uit wachtende op mijn bruid, hé dat rijmt. Misschien schuilde er ergens wel een dichtertje in mij. Dan op een dag, ik schat; week vijf inmiddels tien twaalf kilo lichter parkeert er een legergroene Jeep met twee mooie meiden erin pal voor mijn Hotel waar ik net apestoned zat te ontbijten aan een rond tafeltje met parasol half op de stoep parkerend. De ene vloog mij om de nek en stuurde de andere weg met de Jeep om spraken ze af haar over een uurtje waarover ik zei: maak er maar twee van, ok anderhalf uurtje werd het, om terug te komen en haar weer op te halen.
Hallo, het was Yanthi, mijn illegaal getrouwde vrouwtje. Ze was net negentien afgestudeerd en ik was toen zesentwintig. We waren in haar vaders huis getrouwd voor Allah, hier zouden we zeggen voor de kerk maar niet de gemeente, dus niet officieel dus 'onder de tafel' getrouwd. Maar anders mocht ik niet blijven slapen tegenover de buren een schaamteloze prestatie als niet moslim zijnde dus dat deden we even, dat trouwen. De hadji was zo lazarus dat hij in plaats van de koran de Gouden gids had meegebracht en mijn snikkel nog wilde controleren ook. Nee daar doen wij blanke moslims niet aan is allemaal een kwestie van vertrouwen, beredenerende door mezelf wat je van God gekregen heb laat je niet afhakken, toch? Ik op die bewuste dag mijn zaakje ingepakt met verband en ingesmeerd met Heinz Tomatoketchup sta ik te voetballen tegen een muurtje staat ineens mijn schoonvader achter me en zegt: "Zo dat ga goed, zo snel na de operatie." Stille pest Jappenbusjes ook, die hoor je niet aankomen joh! Snel met een rood beschaamd gezicht greep ik naar mijn kruis om: Auw? te zeggen. Hij had me door dat was zeker maar dat kon hem niet schelen zolang hij maar van die geschuffelde dochter af was en het liefst zo ver en snel mogelijk, nou dat was gelukt.
Alleen een maand later stond ze weer voor zijn neus daar ze zich in Nederland zich zwaar misdragen had tegenover mij en mijn familie. Pappie mag ik naar Balie naar oom bla bla? Dat vond de rijke pa goed, want die schaamde zich weer voor zijn buren, dat zijn dochter in een maand gepresteerd had van een blanke te scheiden. Zo kwam het dat ik die dondersteen echt letterlijk door het plafond heen spoot nadat ik voor de derde of zelfs vierde keer kwam, goh wat had ik haar gemist. Niet dat geouwehoer natuurlijk maar in bed; what an animal. Ze nam me mee naar haar familie net buiten Kuta stad. Wat een verassing haar oom was Majoor, nou daar was ik echt hartstikke blij mee met mijn zakken vol dope en de doodstraf die daarop staat. En ja hoor, die begon gelijk te bellen naar Yanthi's ouders en zo kwam het dat ik na haar weglopen bij Oom Majoor vier hete zwoele dagen en nachten want ze had zo meelij met me dat ik was afgevallen van "het liefdesverdriet" mijn speldenkussen onderarm ingepakt als zogenaamd motorongelukje, helemaal alleen en verlaten wakker werd. Ze was gekidnapt door een paar mensen van het leger, zei mijn vriendin achter de Balie die toevallig ook Yanthi heette. Maak je me godver dan niet wakker dan? Domoor! Nou en domoor is nog al wat daar, schelden is taboe. Huilend vroeg ze me om vergiffenis en of ze het goed kon maken, vannacht wel te verstaan. Daar zat ik nou al vijf weken op te wachten op een hint van haar, nou ben ik net vier dagen verkracht krijg ik het als toetje. Okay wat moet dat moet, afgesproken! Eén uur vannacht dan ben ik klaar en zorg dat de baas je niet hoort, ik laat een kaarsje branden zodat je niet van de trap af pleurt dat zei ze niet maar bedoelde ze wel omdat ze wist dat ik niet vies was van een biertje de schat. Zij wist van mijn geheim af verzorgde mijn wonden kocht eten en vitamines of verse sinaasappelsap en waste me als ik te ziek was om het zelf te kunnen doen. Zelfs met gevaar voor eigen leven heeft ze zelfs wel eens een dealer voor me opgezocht en naar me toe gestuurd, gek genoeg zonder dat ze het zelf wist of niet wilde weten. Maar ze wist alles. Het was één september, twee dagen voor mijn verjaardag. Ik heb mijn moeder aan de telefoon en krijg voor een verslaafde het goede nieuws dat mijn uitkering op de ABN staat in Den Pasar met een extra paar honderd gulden als verjaardagscadeau. Nu mijn vrouwtje bij me weggehaald was en waarschijnlijk terug naar Cikampek-Karawang West-Java was gebracht ik een nieuwe maitresse had die nog zorgde voor me ook vond ik het tijd to move on.
Ik leerde een paar nieuwe vrienden kennen, waarvan een jongen met een tatooshop, en een ander met een lederwinkel, die laarzen riemen, broeken, meestal van het merk Harley Davidson verkocht. Hun namen waren Yanto en David en dan was er een derde, Boman, daar kon ik bij in de kost op zijn Indonesisch; "indekos," voor omgerekend twintig gulden per maand en nu betaalde ik vijftien per dag weliswaar met ontbijt met neuk maar toch gaat Heroïne dan voor al had ik plannen mijn echte Yanthi te achtervolgen volgeladen met cadeaus. En zo zij het, ik liet twee lederen broeken, riemen, twee paar cowboylaarzen en twee lederen mouwloze hesjes op maat maken, één paar alles in het zwart voor haar en voor mij alles in het bruin.
Voordat wij naar Nederland gingen zat ik bij een motorclub in Java en zij had van haar rijke pappie ook een Harley gehad en kwam haar tegen bij de bios, droeg ze ook nog eens het zelfde T-shirt van de Red Hot Chilli Peppers en toen bleek dat we ook nog eens allebei op donderdag geboren waren op drie september was ze ineens geen maagd meer maar een vrouw die wist wat ze wilde en zo rot had ik het niet getroffen want pa had een golfbaan zwembad, motoren, auto's. Alles voor het grijpen, toen ben ik uit de club of "gang" gestapt waar ik u later nog veel en veel meer over zal vertellen want dat was een anderhalf jaar durende adrenaline thriller die ik nooit gemist zou willen hebben maar dat komt later. Het is twee september ik moet komen kijken naar de bevorderingen die mijn leder snijdende en naaiende Heroïnedealer, had ik dat al verteld? Ik woonde nu twintig meter bij een dealer vandaan en kon nog poffen ook. Het werk zag er goed uit geraffineerd als vanuit een echte Harley Davidson fabriek maar dan waarschijnlijk nog mooier. Hij beloofde mij op mijn verjaardag alles klaar te hebben, want dan zou ik na een kort feestje gegeven te hebben naar Cikampek gaan om daar mijn meisje op te zoeken en te verrassen met de prachtige op maat gemaakte cadeaus. Het liep even net iets anders want in plaats van drie September veranderde in een soort van Vrijdag de dertiende deel vijf.
Een meer van bloed bodemd mijn hart Op de zandige purperen oevers liggen prachtige naakte bewegingloze vrouwen Zwartgeteerd metalen beelden in eenzelfde pose
Slechts gezichten en haar verschillend lichamelijk gelijk tot perfectionisme gegoten Een hand in het haar het hoofd ondersteunend kijken zij mij kwalijknemend aan
Ik herken vriendinnen uit vervlogen tijden Nu als gestrande oliebedekte zeehonden Geluidloos huilen zij pijnlijk verwensend dit angstig visioen veroordelend toe
Ingehouden adem loslatend schrikbedarend analyseer oprecht mijn lieflijk verleden Ontdek gelukkig slechts bevroren angst onschuldig smeltend in vurige opofferingen
Geen zorgen geen lusten geen lasten of behoefte om te betasten Vergif in kleur en naamrijk varia het geestdodend gif anti-depressivia
Populair zijn Prozac en Remmeron schooltje gepekelde haringen inbeton Gelijk snoekbaars glazen ogen verdoofd de maatschappij van geest beroofd
Iedereen in lijn op een lopende band ongelijken die wijken worden verbrand Zombies lopen zwaar zielloos op straat beter dan dat niets hen ontgaat
Gevoelloos lichtblauwe dode lippen mensheid getemd alleen even chippen Microfoontje en speaker ingebouwd in oor politie bij machte full-continu verhoor
Fantasie- en futloos om te hengelen gereïcarneerd plan van Dr. Mengele
