Bij het kraaien van de hanen schijnt het eerste daglicht door de goedkope beschimmelde gordijntjes van het piepkleine kamertje.
Mijn kop hangt schuin op de grond, de lucht uit het hoofddeel van mijn luchtbedje was leeggelopen. Met een schuine stijve nek kom ik overeind om de schade van mijn gedeelde "indekos" kamer te overzien. Ik zie vier insulinespuiten in een getekend dartbord in het hoofdeind van mijn luchtbed steken en herinner mij de avond ervoor van het darten met de gebruikte spuiten in mijn luchtbed. Weer lekker bijdehand, ik bedoel het was leuk maar nu liep ik met een scheve kop van de kramp in mijn nek en een kater wanhopig op zoek naar een lepel citroen een sigarettenfilter en een aansteker. Als ik alles heb en de schoenveter zit om mijn arm maak ik Boman wakker, tenminste dat probeer ik. Zwaar coma maar ik was ziek dus ik bleef schudden totdat ik er gek van werd en een "mandie emmertje" die voor het baden gebruikt worden daar kun je dan een keer of vier per dag koud water mee over je sodemieter flikkeren anders ga je dood in de tropen of je krijgt hele zwermen ongedierte achter je stinkende bilspleet aan en aangezien wat er daar rondvliegt dat wilt u niet weten maar er zitten insecten bij, zo groot als mussen met het hoofd van E.T. en het geluid maken van een kapotte tractor.
Dus ik flikker dat plastic steelpannetje laat ik het zo noemen leeg midden in Bomans smoelwerk die als een bijna verzopen kat blazend en met gekromde rug overeind sprong. Hadoe! Hadoe! Bangsat!! Schreeuwt hij..
Ja? Hadoe? "Je grootmoe" zei ik op mijn lepel tikkend.
Ik ben ziek Bo, waar is die dope? "Ik heb me rot gezocht". Weer een hadoe met een habis er achter aan wat "op" betekent. Wat!? Habis?!Van ongeloof en paniek met open mond hem aankijkend totdat mijn zelfbehoud het overnam.
Ik wurgde hem bijna en gooide mijn Bahasa Indonesia er vloekend op los gemengd met Ambonees Javaans Soendanees Sumatraans en Jakartaanse straattaal. De arme Balinees wist niet wat hij hoorde en hem overkwam.

Dan zie ik een twijfelende glunder van hem langzaam veranderend in een glimlach, zingend begint hij: Happy birthday to you, happy..

Fuck you Boman, hoe kan ik blij zijn, kleine rot egoïst.

Drie September, party! roept hij terwijl hij de lege spuiten uit mijn luchtbed trekt.
Even geduld Frans, het is allemaal geregeld.
Geregeld? Er is er maar één die altijd alles regelt en dat ben ik zelf. Dat is een lachertje zeg. We rapen alle bewijsmaterialen bij elkaar zoals stukjes karton voor filtertjes lange vloeitjes peuken van jointjes watjes kromme lepels lege pakketjes en reepjes aluminiumfolie met de bijbehorende pijpjes en stopten alles in de zogenoemde dopezak dat was een routine gworden, normaal, voordat de hanen kraaiden maar het nu was erg laat geworden, we braken dan ook voortdurend ons nek over de lege flessen bier om dan keihard op het zeil te vallen of op elkaar of erger op andere lege flessen, met je heup of zo. Dat hok, zo noemde ik onze kamer was niet groter als tweeënhalf bij drie meter dus je liep elkaar voortdurend in de weg vooral als je stoned was. Ga jij links langs mij heen? Of jij? Weet je wel om daarna na drie schijnbewegingen die Van Basten niet zouden misstaan, toch nog op elkaar te knallen.
Ga jij die tas droppen of ik? Vraagt hij mij. Ga jij maar, jij bent stoned en ik ben zo ziek als een hond, tenminste het moet niet lang meer duren of ik schijt je hele kamer onder. Weg was hij op de motor na drie keer trappen sloeg hij aan en in zijn derde versnelling, rijden kan niemand daar, alle motorblokken zijn ook gaar rijdt hij heimelijk bijna geluidloos uit het; in de kost paviljoen uit met het plastic tasje rotzooi want je moest op je hoede zijn al was je op Bali. Ik liet de rest van het opblaasbed leeglopen en smeet het in de hoek en begon de overgebleven troep aan te vegen met een bij elkaar gebonden bundel riet, een soort bezem zonder steel echter wel effectief en sloeg er zo alles mee de voordeur uit, goed controlerend of er geen gekkigheid tussen zat. Naast ons woonden gewoon studenten en iedereen in Indonesië lult als brugman daar moet je rekening mee houden. Ik zit op mijn horloge te staren hoelang Boman weg was en luisterde of ik al een motorfiets aan hoorde komen. Hoe langer het duurde hoe meer ik er van verzekerd was dat hij bij de ledershop langs zou gaan. Hij was nu al drie kwartier weg het was half acht in de ochtend. Ik begon net in slaap te sukkelen als ik een gepruttel hoor van afslaande motorfietsen, twee of drie stuks. Ik gluur tussen de gordijnen door of het "safe" is. Het is "safe." Ik zie Yanto, David en Boman met grote pakketten met vlastouw erom heen gebonden met een strik er aan. Zachtjes word er op de deur geklopt, Francis? Francis? Ben je wakker?
"Wie is daar?" Net alsof ik gek was. En weer dat kutliedje nu driestemmig en alsof ze net de baard in hun keel hadden, happy birthday..

Is dat de kleding? Vroeg ik aan David. Ja pa (schrijf pak )
als het over geld ging of zaken werden ze ineens onderdanig en uitgenast als de pest. Dus daar trapte ik niet meer in en reageerde zoals een westerling dat niet misstaat. Lul niet met je: Ya pak, wat krijg je van me? Schijnheil! Er kwam een bonnetje van een centimeter of dertig te voorschijn. Twee broeken twee paar laarzen twee riemen twee vestjes, ja, ja, David ik weet het, wat krijg je van me? Vierhonderduizend Rp. zei hij. Wat? Ben je niet goed? Vroeg ik. Het is geen geld natuurlijk zo'n vierhonderd gulden want we hebben het over spullen allemaal van een goede kwaliteit leer en hij was er haast een week mee bezig geweest. Tweehondergvijftigduizend Rp. hadden we afgesproken en als je er vier wil geef je er maar twee gram bij. Eén gram zei hij. Ok anderhalf onversneden en het is een deal. Deal? Vroeg ik.

Beteuterd kwam er het woord: deal uit zijn mond maar in zijn ogen zag ik hem al aan zijn pik trekken van blijdschap. Moet je niet kijken naar de spullen? Vraagt David. Eerst beter worden of niet? Daar was iedereen het mee eens. Hier met die shit en trok het uit zijn broekzak. Voorzichtig Francis, hadoe. Kijk eens Francis, zei hij; een cadeau van ons drie. Ik kreeg een heel klein pakketje met een vette gram erin. Kijk, now we're talking business, trok gelijk mijn schoenveter weer strak om mijn bovenarm en trok hem deze hard aan met mijn tanden en met mijn ene hand houd ik de lepel vast en de andere houd ik er vuurtje onder, mompelend tussen tanden en veter door naar mijn maatjes; "Gooi er nog eens een paar druppeltjes limoen bij." Het lost niet goed op. Hadoe, hoorden ik ze weer mompelen, hij ken alles te gelijk helemaal alleen, Orang Hardcore! Ik kijk hem even schuin aan met zijn hardcore en hij wist dat ik dit absoluut niet als een compliment beschouwde en hij kneep de limoen met het sneetje erin boven mijn lepel van de schrik een beetje te hard uit. Ho, ho niet te veel, siste ik uit mijn mondhoek wil je dat mijn aders wegbranden of zo, wezenloos.
Het loste even tot kookpunt gekomen op en het witte poeder was verdwenen en duwde de naald in het watje om het levenselixer op te trekken. Ik was zo beroerd dat ik vergat de spuit met kokendhete vulling af te koelen en duwde het bloedhete ding in mijn ader. Ai, dat doet echt zeer, de hitte en het te veel van citroenzuur bijt in mijn arm, een hittegolf overspoelt mij. Dan een vreselijke jeuk in gezicht haren neus en armen ontzettende jeuk. Alsof ik door miljoenen mieren te gelijk gebeten word. Oh jé, toch geen O.D.? Ik had toch niet te veel gezet zeker? Zou waardeloos zijn om precies een dag voor mijn vertrek uit die hel hier en nog op mijn verjaardag ook de pijp uit gaan? Kan mij het verdomme ik voel er al toch niets meer van. Ik begon, eerst zachtjes te neuriën toen zachtjes te zingen terwijl ik rondjes draaide en mijn veter probeerde los te knopen van mijn arm wat niet zo lukte; It was the third of September, the day I always remeber, mmm, it's allright. Papa was a rolling stone, where ever he lay his head was his home en when he died, all we sang was in the name of the lord. And mama?
Ik likte het bloed van mij onderarm af wat goed bijna zoet smaakte. Dracula zegt een van hun, Ja, Batman antwoord de ander terug. Batman? Dacht ik nog. Ik zag als in een droom mijzelf in een witte wolk met een zwart met rood gevoerde cape en een spierwit gezicht rondjes draaien en dansen. Terwijl zij hun shotje klaarmaakte leerde ik het hun meezingen. Papa was a rolling stone, na, na, na.

Mag alles op? Word er gevraagd. What the hell, zei ik. Natuurlijk! De cassetterecorder ging aan, volume twaalf. Er werd het een en ander heen en weer gespoeld totdat wij alle drie half voor pampus lagen mee te zingen knock knock knocking on heavens door van Dylan maar dan nu in de versie (bar slecht) door Guns 'n Roses gezongen waar ze op Bali allemaal fan van zijn. Vraag me niet waarom, dat is nou eenmaal zo en dat ging zover dat Yanto van de tatooshop die trouwens nog een mooie panterkop op mijn schouder heeft gezet voor de prijs van een vijfje en twee strippen valium een complete transformatie had ondergaan en precies leek op Slash de gitarist van die Roses. Met hoog permanent en hoge hoed compleet en dan dat gekke zonnebrilletje op zijn muil, een wereldgoser was het. Kon ook ontzettend goed gitaar spelen, zelfs Hendrix imiteerde hij moeiteloos totdat hij blaren kreeg dan pas schee hij er mee uit tot ons aller teleurstelling. Dan deed hij soms kokertjes om zijn vingers en ging hij nog door. Versterker op honderd watt. Het hele Kuta beach complex had last van ons of juist niet dat ligt aan je instelling, maar als we niets te verbergen hadden gingen we altijd echt pas los als we aan het rotzooien met dope moest het allemaal een beetje stilletjes voor de narcotica en daar liep het hem nou net mis mee. In de feestvreugde en in euforische staat het gevaar vergetende. De tape stond te hard, wij zongen te hard en te foute teksten, achteraf gezien. We gingen alle vier fout en onvoorzichtig en vooral niet opgeruimd "out" (in coma).
Omstreeks elf uur klinkt er een luid geklop op de deur. Een erg luid geklop. Ook horen wij motorfietsen en auto's met zware motoren lopen. Stijf van de adrenaline staat de doodsangst op ons gezicht te lezen. Er lagen overal spuiten en noem maar op. Verstijfd van angst kijken we elkaar aan. Dan staat Boman als een ninja zo stil op en begint alle rotzooi in een plastic zakje te gooien en vermaant ons de dope door de plee te spoelen. Als je van een plee kon spreken want daar hebben mensen geen wc maar een gat in de grond soms rondom betegeld maar het blijft een gat waar je gehurkt in moet gaan zitten scheiten en als je drol dat in dat gat valt dat spettert het rioolwater tegen je dijen, heerlijk. Niet! Vandaar ook die mandiebakjes zodat je elke keer als je gescheten had gelijk een halve douche pakte. Waarom vertel ik dit nou, je begrijpt dat als je heel zachtjes wil zijn en je dope moet doorspoelen zonder trekker maar met een vol emmertje dat maakt natuurlijk een teringherrie en dat allemaal terwijl de narcoticapolitie op de deur staat te bonken. En die schieten je daar gewoon af. En dat beseften we alle vier maar al te goed. Dit was het eind of i.i.g. het moment van de waarheid. Boman slingerde via het raampje van het kakoes (kakhuis, uit het oud Nederlands) Indonesisch voor schijthuis of W.C. netjes gezegd, het tasje met spuiten en dergelijke op het dak van de buren, zo een deur of drie verder. Zo daar waren we sowieso van af. Nu stonden we te dringen op te wc om onze zakken te legen en ik die emmertjes water er over heen flikkeren om het door dat strontgat te spoelen.
Het kloppen werd luider, het werd beuken en de deur werd ingetrapt
Vier man in legerkleding waarvan twee met een automatische colt getrokken en op ons richtend en de andere twee met een bajonet dwongen en smakten ons onder dreiging met ons gezicht tegen de muur aan.
Een koude loop drukt in mijn nek en als ik opzij probeer te kijken naar mijn maten word de druk erger. Ik had een bloedneus van de smak tegen de muur wat ik pas door had toen ik druppels op mijn borst voelde vallen. En ik voelde ook een bult op mijn voorhoofd groeien. Ik was de enige die schold, de andere waren doodstil en ik begreep na een klap op mijn kop met die blaffer, waarom. Met die gasten moest je niet dollen. Het was ondergaan. Ik voelde een nattige gloeiende plek op mijn achterhoofd wat mij deed vermoeden dat ik open lag. Ik was woest maar kon geen fok doen. Weer werd ik met mijn smoelwerk tegen de muur geplet. Nu stonden er nog drie man achter ons en de vierde begon "het hok" te inspecteren.

Aha, hoor ik zeggen, disuntik! (spuiten). We werden één voor één om gedraaid en duidelijk werd dat het opruimen geen succes was geweest. Bomans matras stond overeind en de lul had er een spuit onder bewaart en was dat in de consternatie vergeten. Ik zei "So what?" Ik ben hier alleen maar op visite vakantie! Net doende of ik geen Indonesisch praatte. Dat leek mij op dat moment veiliger. Een bajonet onder mijn kin prikkend deed mij zwijgen. Vuile laffe corrupte pestpleurislijders verbeet ik. Was ik maar in Jakarta daar had ik macht vanwege mijn vaders zakenrelaties waaronder ene gepensioneerde Generaal ene Norman Sasono die nu hoofdcommissaris was van heel Jakarta een stad met gauw veertig miljoen zo niet vijftig miljoen inwoners. Die vent was zo gek, die had twee leeuwen en een tijger in zijn tuin en die voerde hij wel eens een crimineeltje net zo makkelijk. En daar had ik het visitekaartje van welke nog machtiger bleek dan een mitrailleur, in Jakarta dan als zij mij ooit iets probeerde te flikken waarover later meer. Dan liet ik ze mijn voeten kussen en wegrennen alleen al door dat kaartje te trekken, maar nu, wat nu? Nu zit ik op Bali, balie dan?

© juli 2008, Franciscus Borst, BasicPublishing.nl