Veel leesplezier, voor evt uitgevers en bestellingen http://www.writehistory.be/?p=store Contact op franciscusborst@hotmail.nl
11-05-2008
Het verraad
Beursgeslagen armen en benen en schoppen in je rug kwam jij naar je geboortestad Rotterdam terug mijn kalverliefde nu zo groot als een koe nam jou in mijn armen mee naar mijn flatje toe
Je zei dat ik jouw pijn deed verdwijnen soms zag ik hoop op jouw gezicht verschijnen maandenlang lag jij te 'snachts te vechten mij schoppend en slaand oude ruzies te beslechten
met fluwelen hand maakte ik jou dan wakker zei de woorden:Je bent veilig, het is voorbij, ik ben het, ik ben het, rustig, je bent bij mij je trok dan mijn armen om je heen en zei ik voel me veilig bij jou, en sliep dan even rustig
geen ringen maar tattoo's in een verliefde ondoordachte roes? panterkop met ons naam er onder wij samen voor altijd gelukkig loopt de rest maar naar den donder
Jarenlang heb ik gestreden tegen een geest uit jouw verleden Eenmaal done kreeg ik het te verduren bleek er nog een in de fles met kuren
Kerstmissen en verjaardagen verzuimde jij was je bij een ander of kom ik uit een ei? Mijn meelij overwon de woede nam jou steeds weer onder mijn hoede
Nu zijn onzer wegen voorgoed gescheiden en hoop ik oprecht uit het diepst van mijn ziel het verraad wat ik voel dat jij het zelfde mag lijden
Oh en nog wat jouw treft alle blaam ook zwarte panters, viezerik zijn monogaam.
Geitevlees in stukjes voor saté op de rand van de stoep daarnaast een kraam met kippenkoppensoep penetrante luchten van open riolen en rottend fruit doen mijn adem ontnemen, dasje los, blazer uit
Kinderen worden gewassen in zwart water ik heb ondertussen een stevige kater er glijdt van allerlei waanzin stinkend aan mij voorbij zwetend als in een sauna, op een houten bank, zij aan zij
In deze hitte kun je niet werken,onmogelijk ik wordt hier gestoord V.OC. soldaten, leder en ijzer bekleed, wapens sjouwend, in een stinkend foort daaraan denkend, ach denk na. ik ben toch geen mietje zuigend op mijn duim, een wondje van een nietje
Heb mijn drie-delig Armani en Belly's aan de wilgenpalmen gehangen lekker gezopen, gekiert en vis zitten vangen laarzen, motorfiets en een hengel gekocht en wordt tot op heden toe, nog steeds, door mijn baas gezocht.
Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten maar niets van jouw evenbeeld om mij te troosten
Gezocht in Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika doch lachte Hij mij uit en gaf zelfs een flinke trap na want nu zag ik duizenden Claudia's in Israël ik dacht: this must be heaven or this must be hell
Stevige tieten, wespentailles, mooie bossen haar en een heerlijke kont wat een geluk maar niet heus, want ze haten daar blond
Daar zaten wij dan op de achterbank in het midden van het horrorscenario. Stef als een verzopen kat uit de Aristocats en ik als een soort psychotische Billy Idol Beiden in een legergroen jacket, dat leek ons een slim idee, en een Ray-Ban. We zaten nu boven Kreta en het zou niet lang meer duren, voordat wij in Tel-Aviv aan zouden komen , tenminste dat was de bedoeling, gezien de staat van het vliegtuig en dat er in de jaren tachtig nog wel eens een vliegtuig naar beneden werdt geschoten door de PLO. De Rabbi's werden stil, er gebeurde iets, er ging een geroezemoes rond, en er vielen heimelijke blikken over schouders achterom kijkend naar ons. Of leek dat maar zo? Nee, we wisten het zeker, het geroezemoes werdt luider en zaktte weer af, en zij gingen verder met hun gebed , zij het nu nog heftiger. Ze kopten de hoofdsteunen voor hun er nu bijna af, gelijk Zidane, en mompelden, Hebreeuws of hun leven er van af hing, tussen door, heimelijk naar ons kijkend. Mijn maat ving op dat er terrorristen aan boord zouden zijn. Maak me nou niet gek, en gaf hem een poeier met mijn elleboog in zijn milt, waarop hij serieuskijkend mij vertelde dat hij dat echt had gehoord, wat goed zou kunnen daar ik zelf maar één goed oor heb. Onze ogen gingen rond het vliegtuig, wie moesten die terrorristen dan zijn, knaagden onze vragen, één van die rabbi's? eerlijk gezegd zagen ze er wel een beetje gluiperig uit, ze konden het allemaal wel zijn, wat ons betrof. Iedereen werdt stil. De middelandse zee verdween. We gingen dalen. Iedereen in de gordels, intussen wij ook biddend, tot wie was ons een vraag, maar het was nou eenmaal zo n sfeertje waar je alles kon verwachten. De piloot nam een duik waar je u tegen zei, waarschijnlijk blij dat hij het gehaald had.
Oh kijk zei ik tegen Stef er staat een ontvangstcommitéé, in plaats van een luchtsluis. Met zijn halfblinde muil, hij had min vier geloof ik, hing hij over mij heen om door de patrijspoort te kijken. Godverdomme er stonden wel honderd soldaten, waarvan vijftig links en vijftig rechts in een nauw aaneengesloten rij, met de M 16 s aan een riem aan hun schouder. Normaal loop je zo het vliegtuig uit een sluis naar de aankomsthallen. Niets daarvan . Ons vliegtuig stond midden op de landingsbaan geparkeerd geen Airport te zien, en via een smal trappetje moesten we het vliegtuig uyit klimmen, waarna we tussen de twee rijen soldaten door moesten wurmen, de aluminium framebuizen van onze rugzakken tikkent tegen de kolven der geweren. Nou dat is gezellig zeg probeerde ik te zeggen, maar werdt direct in de rede gevallen, door de soldaten: No talking! Wat is er godverdomme aan de hand? En waarom bleven die sneaky rabbi's achterom kijken naar ons en wijzen? met die duimpjes over hun schouder, hadden wij het nu gedaan? Eenmaal door de troep soldaten heen werden we letterlijk als laatsten in een busje gegooid , begeleidt dooor vier mi8litairen, geen kolven maar lopen prikten nu in onze ribben. Ha fijn, eindelijk iets wat op een luchthaven leek, iedereen mocht uitstappen, wij niet. Ruw werden wij in een ander busje gezet en naar de zijkasnt van het gebouw gereden, er uit gesleurd bij ons kraag en letterlijk vooruit geschopt door die vier militairen, die er op stonden dat we geen woord tegen elkaar zeiden. Nou was dat heel erg moeilijk voor twee a- socialen uit Rotterdam-Zuid zoals ons, die van niemand iets pikten, laat staan als je je van geen kwaad bewust bent. Elk woord een schop, deed ons maar zwijgen, op wat ongelooflijk gepruttel na.
We kwamen aan bij een soort van kleedhokjes zoals je die in het zwembad ziet. Zij wilden dat we ons uitkleden, en er nu stond een speciale eenheid van de explosiedienst, in zwaar beschermd materiaal om ons heen. Waar zijn de bommen? We weten dat jullie terrorristen zijn! Waarom opgestapt in Antwerpen als jullie uit Holland komen? Waarom zonnebrillen dragen in een vleigtuig? Als de situatie bniet zo serieus geweest was hadden we spontaan een lachkick gekregen maar nu werden we boos, en scholden hun uit voor alles wat in ons op kwam, we waren maar eenvoudige fucking tourists is het niet? Het legergroene jasjes idee , was dus geen goed idee. Voorzichtig , heel voorzichtig kleden zij ons uit, tot we poedelnaakt waren. Een applaus klonk, van der zijde der randdebielen, ze waren veilig, no explosives...Nu kwamen er twee ander nog gemener uitziende, bleek later narcotica agenten aan. Waar is de Heroine? Heroine?, wij konden niet vertellen dat we hier hier juist naar toe waren gekomen om af te kicken...daar wren we voor gewaarschuuwd. Mond dicht over drugs opf je krijg geen werk of sterker nog, je wordt het land niet binnen gelaten. Ik hoorde Stef gillen schreeuwen en vloeken op zij engels uit het andere hokje, ik probeerde kalm te blijven, wat lukte, totdat hij begon: vertel het nou maar waar is de Heroine? We hebben jullie gescheckt we weten dat je moeder de hoer speelt....Hoorde ik dat nou goed? Ineens gaf de man een hoek op zijn kin waarna ik door vijf man en twee vrouwen plat ,naakt op het zijl lag. Ik voelde grof een vinger in mijn reet gaan op zoek naar iets wat er niet was. De latex handschoenen werden met een knal uitgetrokken, met de woorden :He's clean! Ja in me reet wel dacht ik, nu de rest nog. Clean hoorde ik nu ook uit het andere hokje roepen.
Vernedered en half verkracht werdt ik bij mijn maat gevoegd, met een vage glimlach van de MP's Welcome to Israël, the land of Milk and Honey. Fuck you, zeiden wij in stereo , ons niet meer schelend of we nou wel of niet mochten blijven. Met grote stappen liepen wij naar de paspoortcontrole, maar dat was niet meer nodig we hadden vrijbaan, na een wen k een der MP's. Een visastempel en belastingsgeld moest wel betaald worden, gek genoeg want in elk ander land, betaal je belasting als je er uit gaat. We stierven van de koppijn en desillusies. Na wat informatie bij een balie vernamen wij dat we bus vijftien naar Tel- Aviv konden nemen of een taxi. Bus dus. We liepen met grote passen op de uitgang van dit ellendige vliegveld af. Eenmaal buiten sloeg de hitte om onze oren, en schreeuwde Stef een palmboom, een palmboom, hier mijn camera ,maak een foto van me onder de palmboom.. Ik zag een vies bushokje en een prullebak met daarnaast een klein plantsoen met inderdaad twee palmbomen, alsof dat mijn stemming in vervoering kon brengen...Stef dus wel. Met zijn armen over elkaar onder de bomen moewst ik hem fotograferen alsof hij op Haïti zat, in plaats van dat hij net geript was door de plaatselijke douane alhier. Klik , hij was zo blij als een kind, nu jij! met een afgezakte muil nam ik plaats onder die boom en gelukkig is die foto mislukt, ik zei het al min vier , dus scherpstellen....tsjaa, wordt een moeilijke zaak. Na wat enige informatie bleek dat onze bus pas over twee uur zou vertrekken. Ruggelings tegen die bomen probeerden wij wat slaap te vatten in het plantsoen, vlakbij onze halte.
Starend in de zonnespiegels van de Maas bengelen tranen aan de kaken van een dwaas Mijn lief mijn schat, jij rotte appel van mijn oog borende meelworm die mij bedroog
Knagend aan schillen vlees en een toereikend klokhuis maalde jij onvermoeibaar zielendeeg fijn tot hatelijk steengruis Palingen in kadaverkamers verdringen voor herinneringen verrotten al vretend scheurende repen gedachtenvlees van mijn woeste botten
Toch zal ik jouw ellendig mooie lichaam en glimlach doen verdringen want daar op de bodem gesmeten liggen onze gouden ringen