Daar zaten wij dan op de achterbank in het midden van het horrorscenario.
Stef als een verzopen kat uit de Aristocats en ik als een soort psychotische Billy Idol
Beiden in een legergroen jacket, dat leek ons een slim idee, en een Ray-Ban.
We zaten nu boven Kreta en het zou niet lang meer duren, voordat wij in  Tel-Aviv aan
zouden komen , tenminste dat was de bedoeling, gezien de staat van het vliegtuig en
dat er in de jaren tachtig nog wel eens een vliegtuig naar beneden werdt geschoten door de PLO.
De Rabbi's werden stil, er gebeurde iets, er ging een geroezemoes rond, en er vielen heimelijke blikken over schouders achterom kijkend naar ons. Of leek dat maar zo? Nee, we wisten het zeker,
het geroezemoes werdt luider en zaktte weer af, en zij gingen verder met hun gebed , zij het nu nog heftiger. Ze kopten de hoofdsteunen voor hun er nu bijna af, gelijk Zidane, en mompelden, Hebreeuws of hun leven er van af hing, tussen door, heimelijk naar ons kijkend.
Mijn maat ving op dat er terrorristen aan boord zouden zijn.
Maak me nou niet gek, en gaf hem een poeier met mijn elleboog in zijn milt, waarop hij serieuskijkend mij vertelde dat hij dat echt had gehoord, wat goed zou kunnen daar ik zelf maar één goed oor heb. Onze ogen gingen rond het vliegtuig, wie moesten die terrorristen dan zijn, knaagden onze vragen, één van die rabbi's? eerlijk gezegd zagen ze er wel een beetje gluiperig uit, ze konden het allemaal wel zijn, wat ons betrof. Iedereen werdt stil. De middelandse zee verdween. We gingen dalen. Iedereen in de gordels, intussen wij ook biddend, tot wie was ons een vraag, maar het was nou eenmaal zo n sfeertje waar je alles kon verwachten. De piloot nam een duik waar je u tegen zei, waarschijnlijk blij dat hij het gehaald had.

Oh kijk zei ik tegen Stef er staat een ontvangstcommitéé, in plaats van een luchtsluis.
Met zijn halfblinde muil, hij had min vier geloof ik, hing hij over mij heen om door de patrijspoort te kijken. Godverdomme er stonden wel honderd soldaten, waarvan vijftig links en vijftig rechts in een nauw aaneengesloten rij, met de M 16 s aan een riem aan hun schouder. Normaal loop je zo het vliegtuig uit een sluis naar de aankomsthallen. Niets daarvan . Ons vliegtuig stond midden op de landingsbaan geparkeerd geen Airport te zien, en via een smal trappetje moesten we het vliegtuig uyit klimmen, waarna we tussen de twee rijen soldaten door moesten wurmen, de aluminium framebuizen van onze rugzakken tikkent tegen de kolven der geweren. Nou dat is gezellig zeg probeerde ik te zeggen, maar werdt direct in de rede gevallen, door de soldaten: No talking!
Wat is er godverdomme aan de hand? En waarom bleven die sneaky rabbi's achterom kijken naar ons en wijzen? met die duimpjes over hun schouder, hadden wij het nu gedaan?
Eenmaal door de troep soldaten heen werden we letterlijk als laatsten in een busje gegooid , begeleidt dooor vier mi8litairen, geen kolven maar lopen prikten nu in onze ribben.
Ha fijn, eindelijk iets wat op een luchthaven leek, iedereen mocht uitstappen, wij niet.
Ruw werden wij in een ander busje gezet en naar de zijkasnt van het gebouw gereden, er uit gesleurd
bij ons kraag en letterlijk vooruit geschopt door die vier militairen, die er op stonden dat we geen woord tegen elkaar zeiden. Nou was dat heel erg moeilijk voor twee a- socialen uit Rotterdam-Zuid zoals ons, die van niemand iets pikten, laat staan als je je van geen kwaad bewust bent.
Elk woord een schop, deed ons maar zwijgen, op wat ongelooflijk gepruttel na.

We kwamen aan bij een soort van kleedhokjes zoals je die in het zwembad ziet.
Zij wilden dat we ons uitkleden, en er nu stond een speciale eenheid van de explosiedienst,
in zwaar beschermd materiaal om ons heen. Waar zijn de bommen? We weten dat jullie terrorristen zijn! Waarom opgestapt in Antwerpen als jullie uit Holland komen? Waarom zonnebrillen dragen in een vleigtuig? Als de situatie bniet zo serieus geweest was hadden we spontaan een lachkick gekregen
maar nu werden we boos, en scholden hun uit voor alles wat in ons op kwam, we waren maar eenvoudige fucking tourists is het niet? Het legergroene jasjes idee , was dus geen goed idee.
Voorzichtig , heel voorzichtig kleden zij ons uit, tot we poedelnaakt waren. Een applaus klonk, van der zijde der randdebielen, ze waren veilig, no explosives...Nu kwamen er twee ander nog gemener uitziende, bleek later narcotica agenten aan. Waar is de Heroine? Heroine?, wij konden niet vertellen dat we hier hier juist naar toe waren gekomen om af te kicken...daar wren we voor gewaarschuuwd.
Mond dicht over drugs opf je krijg geen werk of sterker nog, je wordt het land niet binnen gelaten.
Ik hoorde Stef gillen schreeuwen en vloeken op zij engels uit het andere hokje, ik probeerde kalm te blijven, wat lukte, totdat hij begon: vertel het nou maar waar is de Heroine? We hebben jullie gescheckt we weten dat je moeder de hoer speelt....Hoorde ik dat nou goed? Ineens gaf de man een hoek op zijn kin waarna ik door vijf man en twee vrouwen plat ,naakt op het zijl lag. Ik voelde grof een vinger in mijn reet gaan op zoek naar iets wat er niet was.
De latex handschoenen werden met een knal uitgetrokken, met de woorden :He's clean!
Ja in me reet wel dacht ik, nu de rest nog. Clean hoorde ik nu ook uit het andere hokje roepen.

Vernedered en half verkracht werdt ik bij mijn maat gevoegd, met een vage glimlach van de MP's
Welcome to Israël, the land of Milk and Honey. Fuck you, zeiden wij in stereo , ons niet meer schelend of we nou wel of niet mochten blijven. Met grote stappen liepen wij naar de paspoortcontrole, maar dat was niet meer nodig we hadden vrijbaan, na een wen k een der MP's. Een visastempel en belastingsgeld moest wel betaald worden, gek genoeg want in elk ander land, betaal je belasting als je er uit gaat. We stierven van de koppijn en desillusies. Na wat informatie bij een balie vernamen wij
dat we bus vijftien naar Tel- Aviv konden nemen of een taxi. Bus dus. We liepen met grote passen op de uitgang van dit ellendige vliegveld af. Eenmaal buiten sloeg de hitte om onze oren, en schreeuwde Stef een palmboom, een palmboom, hier mijn camera ,maak een foto van me onder de palmboom..
Ik zag een vies bushokje en een prullebak met daarnaast een klein plantsoen met inderdaad twee palmbomen, alsof dat mijn stemming in vervoering kon brengen...Stef dus wel. Met zijn armen over elkaar onder de bomen moewst ik hem fotograferen alsof hij op Haïti zat, in plaats van dat hij net geript was door de plaatselijke douane alhier. Klik , hij was zo blij als een kind, nu jij! met een afgezakte muil nam ik plaats onder die boom en gelukkig is die foto mislukt, ik zei het al min vier , dus scherpstellen....tsjaa, wordt een moeilijke zaak.
Na wat enige informatie bleek dat onze bus pas over twee uur zou vertrekken.
Ruggelings tegen die bomen probeerden wij wat slaap te vatten in het plantsoen, vlakbij onze halte.