Een meer van bloed bodemd mijn hart Op de zandige purperen oevers liggen prachtige naakte bewegingloze vrouwen Zwartgeteerd metalen beelden in eenzelfde pose
Slechts gezichten en haar verschillend lichamelijk gelijk tot perfectionisme gegoten Een hand in het haar het hoofd ondersteunend kijken zij mij kwalijknemend aan
Ik herken vriendinnen uit vervlogen tijden Nu als gestrande oliebedekte zeehonden Geluidloos huilen zij pijnlijk verwensend dit angstig visioen veroordelend toe
Ingehouden adem loslatend schrikbedarend analyseer oprecht mijn lieflijk verleden Ontdek gelukkig slechts bevroren angst onschuldig smeltend in vurige opofferingen
