De hanen kraaien, ik wil mij nog één keer omdraaien om in lepeltje-lepeltje te gaan liggen als ik mijn ribben, benen en gezicht pijnlijk aanvoel.
What the hell vraag ik me af maar ik herinner het mij al weer, de jongens, mijn paspoort. Zenuwachtig zoek ik naar een sigaret, mis poes een leeg doosje, nog een leeg pakje, godverdomme als ik ergens een hekel aan heb. Ik begon natuurlijk ook al weer ziek te worden want ik zat zonder dope. Dat zou listig worden vandaag, ik moest weg uit Bali, wilde naar West Java gaan om bij vrienden af te kicken en dan fris bij mijn echte vriendin verschijnen. Moest toch zo'n zestienhonderd kilometer overbruggen en het liefst niet ziek. Eindelijk vind ik dan een pakje met nog wat verkreukelde Djarum Super sigaretten erin.
Het was net kwart over vijf a half zes s´morgens als ik door de mist en regen over het bungalow-complex door het drassige gras langs de zwembaden sluip die overliepen van het water en bij 'mijn bungalowtje' No.1 aankwam. Het briefje op mijn voordeur was of weggehaald of weg geregend. Ik steek net de sleutel in mijn deur als er twee motoren aam komen rijden. Godver. Hebben gewoon de hele nacht staan posten. Eerst een sigaret aansteken om mijzelf wat bedenktijd te geven, dan hun; Een goede morgen, zeg ik droog zeiknat geregend.
"Kom je net uit Den Pasar," wilden ze weten, duidelijk makende het berichtje wat er niet meer was met zijn vinger tikkend op mijn deur. Ja, ja, zeg ik hebben jullie me net niet aan zien komen? Ik ben achterlangs gekomen en liegen deed ik niet, ik had het alleen over Yanti en hun over de terugreis uit Den Pasar waar ik helemaal niet geweest was natuurlijk. Ze speelden het spel mee. Mogen we binnen komen? Ze wachten geen antwoord af en liepen mijn kamer brutaal binnen. Eentje keek er in mijn pedaalemmer, de ander onder het bed.
Wat zoek je? Kakkerlakken? Vroeg ik. Heftig aan mijn sigaret trekkend. Ben je nerveus? Vragen ze mij. Nerveus? Nerveus? Waarom zou ik? Heb ik daar een reden voor dan? Blufte ik, goed beseffend dat hun gewapend waren en ik niet en dat het nog bijna donker was en geen kip op straat. Geen getuigen dus. Ook stom, om geen wapen bij me te hebben, zoals bijvoorbeeld Yantis klewang waar ze alles mee deed, dat ding was zo scherp daar sloeg ik in één keer iemands kop eraf, als het moest. Ik vervloekte mezelf voor deze fout.
"Hebben jullie mijn paspoort bij je?" Vraag ik hen, ongeïnteresseerd spelend. Geduld, geduld, zeggen ze mij in het vertrouwde Bahasa Indonesia. "Wat zit er in die pakketten, cadeautjes voor ons?" Vraagt een van hen.
O, gaan we op die toer? Corrupte bloedhonden, dacht ik. Ik lach als een boer met kiespijn. Cadeautjes? Natuurlijk, maar dan wil ik wel eerst mijn paspoort. Geduld, geduld, krijg ik weer te horen en ze pakken de twee paar cowboylaarzen en ze verdwijnen in het donker, de motoren wegebbend in de straat.
Fuck, wat moest ik hier van denken en terwijl ik dit denk stopt er een Jeep voor mijn muil, net als ik mijn deur wil afsluiten om hem te peren terug naar mijn "boomhut." Weer een goedemorgen, weer een; Mogen we binnen komen, zonder wachten op antwoord. Weer een pedaalemmer onderzoek, nog een sigaret van mij. Weer mijn vraag: "Zoek je kakkerlakken," staat er één achter je, je maat.
Lachend wijzen ze naar mijn overgebleven pakjes. Cadeautjes? Voor ons?
Natuurlijk zei ik, mijn paspoort alstublieft. Was dit ingestudeerd of niet. Geduld, geduld hoor ik weer. Weer rekende ik mezelf af op die klewang als ik hem nu had was ik gaan hakken want ik begon nu toch een beetje mijn geduld te verliezen, ze pakken de lederen hesjes en riemen, zeggen bedankt en laten mij verbijsterd achter, op het randje van mijn bed zittend. Ik steek nog een sigaret aan, het duizelt in mijn hoofd van de zoete kruidnagels. Hoor ik godverdomme nou weer wat?
Mijn deur stond nog open en door de regengordijnen zie ik inderdaad wat licht scherper en scherper worden. Ik stap de deuropening in. Twee brommers of lichte motorfietsen. En wie zie, of denk ik te herkennen, juist die gek van gisteren waar ik bij achterop gezeten had, weer met één hand sturende, nu niet met een spuit boven zijn hoofd houdend maar met mijn paspoort in zijn andere hand. De klootzak, in deze regen, zo heb ik er dadelijk niets meer aan. Ze kwamen net als hun voorgangers binnen, uiterst vriendelijk, rustig en dodelijk als een slapende cobra. Zij vragen echter niets meer, maken een diepe buiging, de ene houd het paspoort in gevouwen handen samen en zegt het te willen geven in ruil voor cadeautjes. Dat was het dan, daar gingen mijn twee leren broeken maar wat belangrijker was ik had hem eindelijk terug, en ik was dus vrij althans bijna.Al mocht ik van hun de eerste achtenveertig uur, Kuta niet verlaten voor eventuele verdere ondervraging.
De tyfus voor ze, ik deed mijn paspoort in een plastic tasje en begroef het in een bloemperk naast het zwembad en liep het ressort uit en ging achterom door een heg heen. De postende narco's voor deur No 1, in de waan latende dat ik daar was kroop ik weer het laddertje van Yanti op. Met de sigaretten achter het elastiek van mijn korte broek en onder mijn oksel een driekwart literfles bier en opener in mijn mond, waardoor Yanti, Wanti werd, en dusdanig niet werd herkend als mezelf zijnde. Godver. Ik weer die ladder helemaal naar beneden af, en boos keil ik de opener tegen haar deur, waarom zat die eigenlijk op slot?
Hé kurkentrekker, ik ben het Francis! Een spierwit muiltje deed de deur open, ik weer naar boven in de stortregen, op die spekgladde ladder. Ze was geschrokken en had alles gehoord. Hoe dan? Bij het eerste motor geluid was ze naar beneden geslopen en had alles gezien en gehoord. Ja, het blijven Indianen, je hoort ze niet, je ziet ze niet maar ze zijn er wel en weten altijd alles. Vooral deze.
Kashi an, kashi an, zegt ze, waarmee ze bedoelde dat ze meelij met me had. Ik begreep het niet, ze huilde.
Wat is er nou meisje, ik heb mijn pas terug, is toch helemaal perfect?
Ja maar, ze hebben al je spullen gestolen en weer een vloedgolf van tranen.
Dit vond ik zo raar, wat kon mij die spullen nu nog schelen?
Hé, hé, kap is effen, ik ben hartstikke blij joh! Kijk dan, ik lach, kijk dan! Ik trek haar handen voor haar gezicht weg en na de derde poging zie ik grote waterlanders die me ongelovig aan kijken. Ik tik op mijn pas en zeg; "Dit is mijn leven, dit is mijn vrijheid." De rest is niet belangrijk.
"Je moet wel uit blijven kijken hoor, Prancis," de f en de p weer omdraaiend. Ja, ik weet het, wist het maar al te goed.
Yanti zegt, "Mijn baas komt zo, om zeven uur moet ik beginnen,
hou jij je maar stil en ga pas naar buiten als het druk is en doe een zonnebril op en een hoed of petje." De deur ging dicht. En weer open, en ``O, ja, draag lange mouwen!``
Ja, werk ze, doei! Ik plofte op het bed en dacht na, ik had nog wat geld in de kluis van het ressort liggen, maar bij wie moet ik dope halen? Dat zal die jongen wel worden, die ik kon voordat ik David, Boman en Yanto leerde kennen. Zijn naam ben ik even kwijt.
Zijn adres zou ik nu nog zo naar toe lopen, al is het elf jaar geleden.
Eerst wachten tot twaalf uur. Junkies slapen op Bali tot twaalf uur omdat er voor enen simpel, niets, geen dope te krijgen valt. Ik probeer nog wat te slapen maar dat wil niet echt lukken.
Omstreeks elf uur sluip ik naar buiten, lichtelijk vermomd, door de heg en laat me wegvallen in het toeristische kliekje toeristen op de markt.
Ik zoek de weg terug naar mijn oude maatje die aan het eind van een hele smalle lange omhooglopend straat woont, een na laatste rechts, tweede links. Ah, daar was zijn vrouw. "Waar is Arie," in eens weet ik het weer, ik dacht, ik zal een naam verzinnen en dan zeg ik Arie, maar hij heette echt Arie. "Slaapt nog."
Dat is mooi, dacht ik, dat was de normale gang van zaken geweest, de eerste drie vier weken. Ik lichtte hem dan van zijn bed af, altijd weer schrikkend, de arme jongen en dan werd hij blij mij te zien en was hij binnen twee minuten gewassen en brommer gestart, vroemmm, weg. Met mijn centjes snel China white halen, als een speer en dan na soms een kwartier, soms een half uur, maar meestal kon ik rekenen op veertig minuten, en dan zat ik daar met een lepeltje, limoen, aansteker, watje, en een schoenveter alvast om mijn arm, op zijn bed in het kleine kamertje te wachten. Deze keer was het een grote bestelling van twee gram, wat me zo'n driehonderdduizend Rupiah kostte, zeg 140 Euro maar ik moest er twee a drie dagen meedoen om "thuis" te komen in West-Java.
Zo die was snel terug en evenzo snel waren de zo bekende handelingen verricht. Goed spul, niet zo goed als die van David maar toch. Ik liet een kwart gram achter voor Arie, waar ik afscheid van nam en de rest begroef ik in de buurt van mijn paspoort onder een grote stenen pot waar een vetplant in groeide bij het zwembad.
Ik moest weten hoe het met mijn maten verging. Ik was gewaarschuwd, ga er niet heen maar ik moest het weten. Was het aan mijzelf verplicht. Dus ging ik kriskras lopend, er van overtuigd niet achtervolgd te worden, door straatjes en steegjes waar ik nog nooit was geweest om op mijn plaats van bestemming te komen, het in-de- kostcomplex. Ik klop op de deur van Boman, niets. Terug naar de boomhut, drie uur 's middags ging ik met alle risico van dien, weer en weer niets.
Weer terug naar het ressort, vijf uur weer kriskros door ellende om bij Bomans deur te komen, weer klop ik, niets.
Als ik vermoeid en intussen weer ziek aankom bij het ressort, verlies ik even alle moed, concentratie, hoop, verstop me niet meer, en laat me onder een fronsend gezicht van Yanti achter de balie neerstorten in een luie stoel onder een parasol. Vrijwel direct aan de overkant waar een heel duur restaurant is gelegen en waar elke dag een live Caipong-dans optreden is, spreek uit tsjaipong, met heerlijke meiden in traditionele kledij waar ik vaste voyeur was omstreeks deze tijd als ik in het Hotel was tenminste, zie ik een tengere jongen in een zwart leren Jacket en een helm onder zijn arm en wat smeer op zijn gezicht, met grote stappen op me aflopen, erg schuw en voorzichtig links en rechts kijkend. "Are you Mister Prancis?"
And what if I am? Nerveus twijfelt hij. Hij douwt een vettig propje in mijn hand. Surat dari Boman. Een briefje van Boman? En weg was hij, ergens om de hoek start een motor en rijd vol gas met piepende banden weg.
Ik lees het volgende: Beste Francis, Yantho is dood, David is dood, mijn vader heeft zijn huis moeten verkopen om me vrij te krijgen. Francis je moet vluchten, nu direct. Ze gaan je lynchen. Ik heb het gehoord toen ze de anderen aan het martelen waren. Je hebt te veel gezien. Je moet verdwijnen, de jongen die je deze brief gaf staat morgenochtend om vier uur achter het ressort, hij brengt je weg en legt het verder wel uit, hij zorgt dat je veilig in Surabaya aan komt. Farwell Boman, never come back. Mijn adem stokt, ik krijg geen lucht meer en kan niet meer denken, opstaan, ik moet opstaan en wegwezen, maar waar zo snel naar toe?
Ik ga vannacht echt niet bij Yanti slapen, veel te gevaarlijk.
Ik besloot naar Arie te gaan. Ook opgepakt, zijn vrouw huilt hysterisch en de bediende of een zusje probeert haar te troosten.
Godver, wat nu? Ik had mijn spullen in een plunjezak om mijn nek hangen en mijn geld, dope en paspoort in een stoffen revolverholster met klittenband die ik een dump in Nederland had gekocht, onder mijn T-shirt. Ik besloot vannacht niet te slapen en ging ik een grote drukke kroeg vol "Aussies," Australiërs zitten. Met pet en zonnebril op. Om een uur of drie ging ik nog met een paar gasten mee naar hun hotel naast mijn oude Ressort en bleef nog wat drinken bij hun op de kamer. Drie beulen van gasten, ik dacht als het fout gaat dan zullen we ons huid duur verkopen, dat hadden ze mij beloofd en ik geloofde ze, ze waren te dronken om te beseffen, hoe gevaarlijk de situatie was.
Of geloofden me gewoon niet. Gemeen van mij? Dat is overleven, in het leven ben je overal altijd en overal zelf bij, je hebt het voor negenennegentig procent zelf in handen, die ene procent is het lot, daar doe je niets aan. Als je vliegtuig neer stort, stort het neer. Game over, maar meestal heb je het zelf in de hand.
Gelijk moet ik weer aan David en Yantho denken, dood, weg, zomaar ineens, wat hadden zij kunnen doen? Achteraf zeg ik, een poging doen die pistolen te pakken, wist ik veel dat ze je vermoorden voor een leeg papiertje? Stommelingen, hun wisten het wel. Waarom dan zo passief, als vee naar de slachtbank? Is het allemaal mijn schuld geweest? Als het kwart voor vier 'smorgens is zeg ik de Aussies goodbye en sluip ik om mij heen kijkend naar de achterkant van het Ressort, waar direct een motor gestart word en zonder licht op mij af komt rijden. Narcotica of vriend?
© juli 2008, Franciscus Borst, BasicPublishing.nl
|
