De avond bracht ik door bij Yanti in haar kamer achterin op het ressort, gebouwd op bamboepalen drie meter boven de grond zoals ze in Sumatra doen om zich te beschermen tegen tijgers. Alsof er hier nog tijgers zaten, tss, ja kroegtijgers. Via een heel smal laddertje moest ik een beetje aangeschoten want echt dronken word ik niet als ik onder druk staat wiebelend en verend steil omhoog klimmen richting olielampje en flikkerende kaarsen. Eenmaal bij haar boven onder de klamboe met de lichtjes op één na gedoofd voelde ik me eindelijk een beetje veilig en tot rust komen.Wat een stressdag, mijn vrienden verrot geschopt en meegenomen en ik zit ondertussen met het probleem dat de kit mijn paspoort heeft. Ontsnappen is dus onmogelijk en naar de ambassade gaan was voor mij uitgesloten omdat ik dan mijn vader en familie in diskrediet zou brengen. Als het uit zou lekken dat ik drugs gebruikte daar mijn vader in die tijd met zijn neus (te) diep in politieke zaken zat tussen Nederland en Indonesië. Nee dit was mijn shit en ik moest het opruimen. Mijn vader had te lang gevochten om te bereiken wat hij bereikt had en dat ging ik niet voor hem verzieken, mijn kop eraf of niet. Ik had een briefje op mijn deur geprikt met een punaise, ik kom vannacht niet thuis, slaap in Den Pasar op het Nederlandse consulaat. Dat zou ze wel even op afstand houden was mijn gedachte of meer mijn hoop. En in de tussentijd lag ik lekker tachtig meter verder onder de klamboe met Yanti in een soort boomhut. Niet te geloven. Het stortregende, de natte moesson was aangebroken en zou voorlopig zo blijven. Elke dag een paar keer een paar uur pijpenstelen maar dan met druppels zo groot als eieren en van warm water. Harde kletsen op het houten met riet bedekte dak maakte een vreemd soort van lugubere doffe muziek. Er hing dan ook een dikke mist over het terrein.
Yanti stak wat wierook aan en schoof deze onder het bed. Zogenaamd om de slechte geesten te doen verjagen maar in het echt was het om de luizen uit je bed en de muggen uit je buurt te houden. Ik kreeg overal het zelfde antwoord en als ik dan op de verpakking wees van de wierrook van het merk Baygon, juist die van Aspro Bruis waar je allemaal insecten op getekend stonden met een rood kruis er doorheen gingen ze altijd hard lachen. Orang pienter zeiden ze dan, ik een slimmerik? Nee, daar moet je slim voor zijn zeg! Yanti probeert me te verleiden wat mij af en toe tegenstaat omdat ik die jongens niet kan vergeten en wil weten hoe het met ze is. Volgens haar kon ik ze beter maar vergeten want de gewoonte had haar geleerd, drugs is de dood of in ieder geval verdwijning of je moet rijke ouders hebben. Nou, Yantho en David die hadden geeneens ouders meer tenminste niet zover ik wist. Wel een eigen zaak allebei weliswaar beiden met huur en elektriciteitsschuld, wat gebeurde er dan? Yanti wist het niet en ging op mij zitten, mijn hele sodemieter deed zeer ik had ze goed gekregen meer dan dat ik dacht, twee ribben rechtsonder voelden minimaal gekneusd of gebroken aan om over mijn schenen en gezicht nog maar te zwijgen, zelfs het zoenen deed pijn.
Ik deed echt mijn best, verbeet mijn pijn maar elke beweging was onaangenamer dan fijn dus Yanti moest even heel tactisch opzouten en die koelbox aangeven. Laat me nou even smeekte ik, ik kom net een beetje bij, zit hier lekker veilig, niemand weet dat ik hier ben, denk aan die jongens, begrijp je dat dan niet en ik sterf van de pijn en dorst. Ik drukte een koude fles Ankerbier tegen mijn gezwollen gezicht en hoofd. Dat koelt lekker af. Ze werd een beetje nijdig. Mag ik je schouders aanraken? Ze deed een standje waar ze mij geheel bij ontlastte en alles wat ik hoefde te doen was helemaal niets, godverdomme wat een uithoudingsvermogen had die meid. Die had echt een week zitten wachten dat was nu wel duidelijk, in hurkzit schommelend draaiend, op en neer, heen en weer, het leek wel een kermis attractie. Af en toe maan ik haar een beetje tot stilte en als dit niet lukt, maak ik snel een prop van de hangende klamboe en prop het in haar mond, stel je voor, voor een wip een nekschot, dat is lauwtof. Haar bijnaam had die uit die James Bondfilm moeten zijn: Anna Onnatop want ze raakte buiten mijn lul en schouders als steun verder niets aan en gaf haar vanaf dat moment de naam "kurkentrekkertje," waarna ik dan meestal een stomp in mijn maag kreeg.
Hoe ze het deed deed ze het maar voor even, heel even was ik alle ellende vergeten en viel verzadigd in slaap. Zij met een met ijs gevulde kussensloop mijn voorhoofd afkoelend. Heel even word ik weer wakker als ze de zak ijs tegen ons kruis houd. Lekker he? Vraag ze. Ik deed net of achterlijk was en niet door had dat ze er weer klaar voor was en me probeerde te verleiden. Zachtjes probeert ze me rijdend in de stemming te brengen, wat lukt natuurlijk dus ik probeer op mijn buik te gaan leggen slapen. Wat natuurlijk niet gaat als je fietsenstandaard staat uitgeklapt. Ok! Zegt ze beledigd en met een harde zucht blaast ze fanatiek het laatste lichtje uit. Welterusten scheet, zeg ik. Ik kreeg geen antwoord. Hadoe, hoor ik ze zachtjes in haar eigen zeggen. Ik vond het welletjes voor vandaag. Morgen, God weet wat er gebeurt. In het ritme van de regen, gleed het bloed mij voor de ogen en weg was ik.
© juli 2008, Franciscus Borst, BasicPublishing.nl
|
