Israël H2 d8 Beer-Sheba--Negev

Na enige informatie wisten wij dat we met een bus via Beer-Sheba naar Eilat konden reizen, een vakantiestad aan de Rode Zee. Dit om eventuele calamiteiten in de Westbank te vermijden.
Na alle consternatie vonden wij dat we wel recht op een vakantie hadden. Dat God het niet zo zag is een ander verhaal. Bij deze.

We hadden de whisky zo goed als allemaal verkocht aan een persoon wat de broer had kunnen zijn van degene waar we het van gestolen hadden. Nou gestolen? Meer als boeteverzoening hadden aangenomen zullen we maar zeggen. Na heel voorzichtig bij de oude muur wat hasjiesj gerookt te hebben en de bus eindelijk vertrok vielen wij al snel in slaap in de verroeste bus met alweer geblindeerde ramen. Wel viel ons nog even op dat het weer heel ander volk was als in Tel Aviv en Jeruzalem. Er zaten nu ook nomaden tussen. Pikzwart groot sterk en heel vriendelijk in zwarte tulbanden en jurken. Je zou toch zeggen dat zwart de warmte aantrekt? Na enig navragen kwamen we er achter dat dat inderdaad zo was maar hun lichaamstemperatuur lager was dan de woestijn met zo'n vijfenveertig in de schaduw, om over het zonnetje nog maar niet te spreken. En die dragen dat al zo'n achtduizend jaar die Egyptenaren dus weten ze echt wel waar ze over praten.

Als we wakker worden rijdt de bus door een zandige stofwolk op een soort van nederzetting aan wat er uit ziet als een groot wit vierkant Amerikaans tankstation omgeven door een grote waaierige zandvlakte met allemaal kleine winkeltjes er in op een westernachtige manier. Het bleek de busterminal van Beer-Sheba. Als dit het station was waar was dan de stad. Er was verder geen fok te zien.
Wij stappen uit en regelen een broodje fallaffel en kopen een kaartje Eilat voor omgerekend zo'n veertig euro. Niet duur als je nagaat dat we nog zevenhonderd kilometer moesten rijden door de Negev woestijn.

We moesten drie uur wachten en maakten vast kennis met de droogte die Israël dus ook bezat. Om beurten liepen we naar zo'n tokootje toe om waterijs te kopen tot de buikpijn toesloeg en het maar voor lief namen. Ik had er geloof ik dertig op. Werd gek daar.
Eindelijk vertrekt de bus dan. Met ons alweer sufgerookte hoofd vergeten wij de bus in de gaten te houden en vallen in slaap tegen de halte, ruggelings tegen elkaar gezeten. Hadden we geen zitplaats. Zevenhonderd kilometer voor de boeg. Lekker bijdehand.

Het word erger als we het gebergte van de Negev doorkruisen met een en al haarspeldbochten. Hangend in de lussen aan het plafond, de rugzakken tussen ons onderbenen geklemd schommelen wij als gevilde varkens in een slachthuis aan een vleeshaak heen en weer.
Urenlang kwam er geen eind aan en vielen wij weer oververmoeid van het afkicken en balanceren hangend met ons hoofd steunend tegen onze armen met de polsen vastgedraaid in de buslussen in slaap.

Als het slingeren na een paar uur op houd worden wij vanzelf initiatief wakker. De haarspeldbochten waren verdwenen en reden nu op een rechte weg met links een azuurblauwe zee en rechts een honderd meter vlakke en daarachter een heuvelachtige woestijn.
De Rode zee dachten wij. Als wij urenlang rijden tussen branding en woestijn door stopt de bus bij een halte. Wij blij want we stonden al een halve dag en vragen aan iemand of dit de halte Eilat was. Ja zei de persoon en we trekken aan een touw wat een zoemer af doet gaan en een licht op rood zet en de bus stopt weer en wij  stappen uit. Als de bus met een dieselwalm in ons gezicht blazend achterlaat beseffen wij onze domme fout. We zaten letterlijk met onze pik in het zand want we stonden bij een paal met aan de ene kant dus de zee volgens ons de Rode Zee en aan de andere kant de woestijn en een lange weg die geen auto's verwachte de eerste uren of zelfs dagen. We begonnen hem te knijpen. Wat een pleurisvent met zijn 'ja' je bent er. En wat ontzettend dom van ons. We hadden niets te drinken meer want de whisky was intussen ook verzilverd en niets te eten. Daar stonden we dan met onze rugzakken in het zand met de zon brandend op onze kop.
Woestijnverhalen uit films, boeken en strips komen naar boven en wij wisten zeker dat we ten dode waren opgeschreven naar mate de uren verstreken. Zaten er hier wolven, hyena's? We waren geen van tweeën op de hoogte van de biotopen in de woestijn. Mensen waren er in ieder geval niet.

Als we nou onze kaart van Israël niet in repen hadden gescheurd onderweg vanwege onze diarree hadden we een beetje kunnen kijken waar we ons bevonden, al zou dat op zich weinig opschieten in deze toestand. Met Stefs Zwitserse zakmes waar ook een klein zaagje in zat, stonden we van de ellende onze broekspijpen af te zagen. Wat een hitte. In ontbloot bovenlijf en een in de zee nat gemaakt T-shirt op ons hoofd beginnen we maar richting te lopen waar we de bus bij ons vandaan hadden zien rijden. De minuten werden kwartieren, de kwartieren uren en het lopen werd waggelen.
Zeewater is trouwens niet te drinken en we hadden geen plastic en brandhout om het eventueel te destilleren. Ook hadden we gehoord dat het stierf van de haaien in De Rode Zee dus van een verfrissende duik was geen sprake en in onze hallucinaties zagen we bij enkeldiep al de haaienvinnen op ons af komen bij bosjes wat op zich onmogelijk was want we liepen niet aan de kust van de Rode Zee maar van de Dode zee kwamen we later achter.. Wij dachten in ieder geval wel dat we langs de Rode zee liepen en hadden van onze vrienden in Nederland gehoord die ons Israël aanbevolen hadden dat je maar tot je knieën het water in hoefden te lopen en flink te stampen en dan zag je hele scholen aan komen rukken zei ene Ger een vriend van ons. Dus wij niet verder als enkeldiep proberend wat water op elkaar te gooien zonder opgevreten te worden. Nou we zaten alleen onder het zand en zout wat nog meer beet in onze verbrande schouders en gezicht. Ook onze broekspijpen afknippen bleek geen goed idee want onze benen leken op de poten van een gekookte kreeft. Ik zei dan ook toen we op een gegeven moment dat we meer van links naar rechts liepen dat ik het bijltje er bij neer gooide en ging op de weg liggen met mijn hoofd op mijn rugzak. Stef ging een stukje verder in hurkzit zitten en vroeg tot mijn verbazing of ik een foto wilde maken met de door hem geregelde wegwerpcamera.
"We gaan dood en jij wil een foto?" Vroeg ik.
"Daarom juist," was zijn argument, waar ik niets op te zeggen had en maar verrot opstond en een foto klikte. Ook maakte hij van mij een foto stervend op de weg liggend.
Het liggen was niet vol te houden en ik wilde nog niet dood. We moesten in beweging blijven zei ik, anders is het game over.

De zon begon te dalen het werd koeler, de bergen en heuvels kregen de mooiste kleuren die je maar kunt verzinnen van paarszilver tot oranjegoud en alles wat er tussen in zit. Een sprookje zo mooi en al waren we uitgedroogd hadden gebarsten lippen waren verbrand en hadden een zonnesteek waardoor we over ons nek gingen en stond het bloed in onze schoenen, vonden we dat toch mooi.

Als de zon onder is word het ineens stervenskoud en lopen we te bibberen. Dan ineens verschijnt de maan. Zo groot dat we hem dachten te kunnen pakken. Dit kwam natuurlijk omdat we op de evenaar liepen. Zo groot als een muur, prachtig gewoon. Betoverend.
Nu we het zo koud hadden vroegen we af wat beter was de hitte of de kou?
We lopen af en toe een kilometertje en rusten dan. Er kwam maar geen auto bus of vrachtwagen of Jezus zelf op een ezel voor ons part, niks. We begonnen over roofdieren te praten en ik vond een steen die ik bij me hield want ik hoopte daar juist op dan kon ik proberen zijn kop in te gooien om hem daarna leeg te drinken. Ik stierf van de dorst.

© september 2008, Franciscus Borst, BasicPublishing.nl