Israël H2 d7 Inschattingsfoutjes

Als we de eigenaar van het Youthhostel: 'The Old city,' beloven de Whisky af te leveren in Sham el Shek aan de Rode zee krijgen wij ieder zes flessen Johnny Walker mee, die wij in kranten gerold onder in ons rugzak stopten. Het was een zwaar vrachtje maar we zouden er zeshonderd Amerikaanse Dollars voor krijgen en we zouden binnen drie dagen terug kunnen zijn. Wij zouden daar honderd Dollar voor krijgen van hem voor krijgen. Hij beloofde een half open grens in het toen nog niet geannexeerde gebied Taba.
Een niemandsland tussen Egypte en Israël wat bewoond werd door hippies op het strand. Het smokkelen was "No problem," volgens hem. Er liepen daar de hele dag jongeren heen en weer, Taba in en uit om bijvoorbeeld naar Eilat te gaan, een toeristische badplaats in Israël. "Afgesproken,"zei ik, en gaf Stef een knipoog.

Eenmaal buiten, zei ik: "Laat die de pleuris krijgen, die viespeuk".
Stef lachte zenuwachtig over zijn schouder kijkend naar de uitzwaaiende Arabier, met zijn rood witte theedoek op zijn kop alsof hij dacht dat hij Arafat was, waar hij trouwens verdomd veel op leek. Misschien was hij het wel. Hij leefde toch altijd 'undercover'?
"Zeker weten!," beantwoord Stef en met ferme stappen besloten wij eens, ons rijk voelende met onze handel de Old City te gaan bezichtigen. We zijn net 'The South Gate' door met aan weerzijden The Old Wall compleet met schietgaten en kantelen en direct zien we de smalle straatjes bedekt met marmeren beige tegels met aan weerszijde hoge duizenden jaren oude huizen van drie verdiepingen, met piepkleine raampjes met de luiken meestal gesloten. Alsof je een geschiedenisverhaal binnen komt, voel je direct de sfeer van de oude stad. Een verse gebakken broodlucht kwam ons tegemoet, en we zouden proberen een van de flessen te verkopen. Het was vroeg in de morgen dus het eerste stuk was rustig en sereen, alsof we Jezus zelf tegen konden komen, met ezel en al. We liepen praktisch op ons tenen. Zo indrukwekkend.

Helaas is het na honderd meter afgelopen met de rust en schieten de souvenirwinkels uit de grond, met spulletjes zoals kruizen, rozenkransen, waterpijpen en natuurlijk ansichtkaarten. Daar wij ons fototoestel verkocht hadden voor wat eten en een lift, hadden we afgesproken in iedere stad een paar kaarten te kopen zodat we toch iets van onze trip thuis konden laten zien of gewoon voor ons eigen herinneringen konden bewaren. De ansichtkaartentoren spint rond.
"Hé kijk nou eens Frans, daar zijn wij toch geweest?".
Ik trek de kaart uit Stefs handen en zie de steengroeve met de paar gaten waar wij onze eerste dag toen we aankwamen ons behoeften hadden gedaan. Er stond boven: 'Kidron Valley, the holy grave of Mother Mary'. We keken elkaar aan stonden versteld en voelden ons schuldig.
"Hebben we nou in het graf van Maria zitten schijten?," vragen we elkaar haast tegelijk. We waren het er over eens dat we het niet geweten hadden en als er een God was en ook nog eens een schoondochter had in Israël, Hij het ons zeker zou vergeven.
Ik bedoel ik heb God juist bedankt toen voor dat plekje, het was voor mij een wonder ineens een ideale plek te zien verschijnen.
Hij zou het vast begrijpen, en we zouden het er niet meer over hebben en aan niemand vertellen. Bij deze. Dat we stoned spijkers hebben lopen zoeken op heuvel van Getshemane houden we ook liever voor ons.

"Ze hadden hier toch zo'n muur?," vraag ik mijn maat.
"De Klaagmuur, ja daar gaan we kijken en het huis van Koning David schijnt daar ook te zitten en..".
"Rustig Stef, je bent goed geïnformeerd, step by step".

Als we in het centrum van de oude stad komen wat een enorm groot plein bleek te zijn, zien wij inderdaad aan één kant een met een laag muurtje afgezet stuk, van de oude muur waarboven Israëlische militairen met M-zestiens heen en weer lopen. Met daaronder spierwitte gezichten van Rabbi's boven ook nog eens een wit overhemd en een zwart pak met lange punten van achter, uit de jaren vijftig. Hun bolhoed leveren zij in op het afgezette muurtje en krijgen daar een keppeltje voor in de plaats, waarna zij dus gaan klagen tegen de muur. Wij draaiden een fles open en gingen er eens goed voor zitten, met ons rug tegen de muur tegenover de Klaagmuur languit op de grond. Sigaretje erbij.
De een stond te slaan met gebalde vuisten, de ander gebruikte maar één hand, weer een ander schopte de muur of kopte hem of stonden in ieder geval heen en weer te schommelen met hun hoofd. Maar het mooiste was: er stond er één bij die stond te slaan, te schoppen
en te koppen tegelijk en dat wel zo fanatiek dat hij af en toe op zijn reet viel. Ons gelach klonk hard echoënd over het plein. De soldaten op de bovenmuur keken ons even streng aan en marcheerden verder.
We lagen te rollen over dat plein, we konden ons ogen niet geloven.
Inmiddels was de fles Johnny half leeg en dachten dat Jeruzalem van ons was. We begonnen te praten dat het eigenlijk wel fijn was dat we eindelijk eens een beetje lol hadden, en dat we nu wat handel hadden niet in verleiding moesten komen de fout in te gaan met achter de Heroïne aan te gaan. Nu dit gezegd was ging het duiveltje in ons hersens direct aan de slag. De automatische piloot werd ingeschakeld en onze vier ogen zochten het plein af naar een 'stout' iemand. We hadden trek, omdat we dronken waren. De controle was compleet verdwenen.
De Rabbiclown leverde zijn keppeltje in gooide een muntje in een houten bak, zette zijn bolhoed op en liep met grote passen zoals die van de drogisthouder uit Pietje Puk het plein over recht op ons af.

Wij dachten dat hij zou gaan schelden om ons gelach van bijna een uur. Niets daarvan, hij boog voorover trok onze hoofden naar zijn mond, en vroeg: "Do you want to buy some Heroïn?".
Dit vonden wij zo vreemd, zo schokkerend, dat ondanks onze trek het voor geen stuiver vertrouwden, en allebei tegelijk: "Nee!!!". riepen zodat het hele plein ons aankeek. Hij rechte zijn rug streek zijn ouderwetse colbert recht en liep met grote stappen weg.
"Wat was dit nou?" word me gevraagd.
"Stef jongen,"  "Ik denk dat hij ons wilde naaien, omdat we hem geïrriteerd hebben, hij had ons zeker aangegeven!".
"Zou het?".
"Nou we schrokken beiden zo erg, onze intuïtie zat echt wel goed".
"En als het niet zo is en ze dealen echt die Rabbi"s is het mooi een schijnheilig teringvolk!". "Hoe komen ze aan die diamanten eigenlijk?". "Zou er een connectie zijn?".
We lieten onze gedachten even over dit onderwerp glijden en werden er ziek van hoe de wereld in elkaar zat.

We besloten wat dichter naar de Klaagmuur te lopen en zien dat in de linkerhoek een poortje zit met een bord er boven: 'King Davids House'. Het was twee Shekkels intree en die hadden we nog over van ons loon van de dag ervoor. Bij de ingang staat een soldaat van het Israëlische leger met alweer een M zestien aan een draagriem met zijn vinger rustend op de trekker.
We moesten eerst tussen twee gouden paaltjes door met een touw ertussen die losgehaakt werd door de soldaat. We liepen een met rode vloerbedekking beklede trap af naar beneden. Wat we zagen was ongelooflijk. De grot van Ali Baba en zijn veertig rovers, maar dan zonder Ali Baba en slechts twee rovers. Alles blonk van het goud. Metershoge kandelaars van puur goud, bekers kelken iconen alles en overal waar je keek goud goud en nog en eens goud. En was het geen goud dan waren het wel diamanten en edelstenen.

Daar stonden we dan twee winkeldiefjes uit Rotterdam die zich bezighielden met dekbedovertrekken of C.D.-tjes, midden in het Mekka. Geen camera's geen alarm niks. Geen andere mensen, we waren helemaal alleen. Het was te mooi om waar te zijn. Stef loopt naar de geaquarelleerde turkooizen schoorsteen en stopt twee gouden kelken onder zijn oksels onder zijn legergroene jas die er al zo'n vijfduizend jaar stonden. Ik loop naar Stef toe knijp hard in biceps en fluister in zijn oor: "Dit is toch te mooi om waar te zijn, denk even na, dit klopt gewoon niet!". "Zet die dingen terug", beval ik. "Heb je de portier gezien?". "Als die je fouilleert?". "Die schiet echt je kop eraf hoor!".
Met enig tegensputteren zet Stef gelukkig de kelken terug, en ik zette ze nog netjes even recht zoals ze echt hadden gestaan. Met de oren naar buiten. We werden niet gefouilleerd en Stef heeft de hele dag geen woord meer tegen mij gezegd. We hadden allebei genoeg van Jeruzalem wilden wat eten en snel vertrekken richting Eilat wat een fijne badplaats moest zijn. Als we een broodje Fallafel hebben gegeten, horen we toeristen over de Blue Mosque en The Golden Mosque, de blauwe moskee en de gouden moskee. Waarop wij besloten deze te gaan bekijken. Jezus weer zoiets! Wij die gewend waren lood uit de dakgoten van sloophuizen te jatten en koperen waterleidingen en gaspijpen met veel pijn en moeite uit de muren te rukken zagen ineens een hele gouden Moskee, althans de koepel. We maakten plannen 's avonds terug te komen om het dak te strippen, helemaal lazarus natuurlijk. En daar is gelukkig ook niets van gekomen want ze hadden ons levend gevild. We werden 's morgens wakker gemaakt in een bushokje voor The South Gate.
Arafat de Youthhosteleigenaar stond voor ons, en vroeg ons waarom we nog niet vertrokken waren. We keken elkaar aan, waren we nou zo dom geweest?. Stef die sneller ken liegen dan dat het gedrukt word zei: "We zitten op de bus te wachten, maak je niet druk we zijn zo weg!".
Een kegel van de alcohol van hier tot ginder, maar hij durfde niets te zeggen.
 



 
 

© september 2008, Franciscus Borst, BasicPublishing.nl