Het Gekkenhuis, afkickklinieken en sekten. H6 d6 Engeland London, Waelbeckstreet Horrorkliniek

In 1997 was ik manisch depressief en had mij dan ook al verschillende keren een overdosis toegediend maar door de meest waanzinnige situaties heb ik die overleefd. Zo had ik een kat die Fritz heette die zo groot en sterk was dat hij met zijn schouder het presteerde de deur van de ijskast open te krijgen. Na een stoel er tegen aan gezet te hebben lukte hem dit nog. Dan maar een lege krat pils op die stoel. Toen lukte hem dit nog, weliswaar langzaam maar toen we thuiskwamen waren de biefstukken verdwenen. Een zak kattenstenen boven op de krat erbij, en nog hoorden ik en mijn toenmalige vrouwtje, piep piep van het schuiven van de stoel over het zijl. Hoe kreeg hij het voor elkaar? Toen heb ik met een hamer een houten spie geslagen tussen de ijskastdeur en de muur. Dat was Fritz. Als ik dan ook lichtelijk blauw voor dood lag, vanwege een O.D. pikte hij dat niet en bleef dan ook net zo lang met zijn grote klauwen op mijn smoel slaan tot ik wakker werd. Helemaal niet meer begrijpende wat er aan de hand was, niet meer dood wilde en er alles aan deed om op te been te komen. Dat kunstje heeft Fritz me drie keer geflikt. We hadden een haat liefde verhouding, maar ik mis hem als de pest. Ook vreemd dat er op een andere keer door een piepklein gaatje in mijn dikke velours gordijnen precies een zonnestraal door de donkere huiskamer in mijn oog schijnt, alsof God zelf mij liep te tarten, daar kwam nog bij dat de bovenburen Gospelmuziek zaten te maken waardoor ik echt dacht dat ik in de hemel beland was. Als een smurf gekleurd liet ik mij van de bank afvallen en kroop op handen en voeten naar de keuken om een paar eetlepels keukenzout door een glas water te roeren als tegengif. In de tussentijd proberend wakker te blijven. Dit was een overdosis grove opium, meegenomen door een vriend uit Marokko.

Als het zo niet lukt dan maar zwaar versneden Heroïne inspuiten, dan duurt het iets langer maar het werkt wel. Ook komt het dan minder hard aan bij mijn ouders dacht ik op een vreemde manier. Er woonde een Turk bij mij in de straat die tegen zeer lage prijzen grammen per dag verkocht, zwaar versneden met bruine cafeïne. Het slechte spul deed zij werk en ik zag er uit alsof ik in het laatste stadium van een Aids-patiënt zat. Ik woog nog maar vijftig kilo op zijn top, was er dus dertig minimaal kwijt geraakt. Ik at niet meer, dronk niet meer, niets. Kwam ook niet meer buiten alleen iedere ochtend even snel heen en weer naar de methadonbus bij mij om de hoek. Verder kwam ik niet onder de mensen meer van schaamte en het levensmoe zijn. Vaak zat ik te huilen in een grote plas bloed omdat ik geen aders meer kon vinden en de dope inmiddels vermengd met bloed in mijn spuit tot een klonterig zaakje was veranderd. Als ik erg ziek was dan trok ik de naald eraf en spoot zo het hele zaakje in mijn mond. Dat duurde iets langer via de maag maar het werkte wel. Ik word al misselijk als ik er aan denk. Mijn moeder kwam eens in de week langs met boodschappen, waarvan ik de meest waardevolle spullen verkocht aan de buren voor smack (Heroïne) te kunnen kopen. Als zij op een gegeven moment langs komt zegt zij op de televisie een programma te hebben gezien, waar je word behandeld onder narcose. Uitgevonden door een Israëlische arts, om de zwaarverslaafde soldaten die terugkwamen uit Afghanistan te kunnen helpen. Ja die zaten er toen al.

Een néé was geen optie wat de behandeling betrof. Sterker nog mijn moeder en haar man hadden het al geregeld en ik moest mee naar een tussenkantoor in A’Dam in de Argonautenstraat. Na een uren en urenlang durend gesprek kwam het hier op neer: 11.000 gulden kostprijs, de verzekering kende deze behandeling toen nog niet, er moest een familielid mee, en ik zou er helemaal niets van voelen. Ik zou clean wakker worden. En mijn hersenen zouden geblokt zijn voor de ontvangst van opiaten. Een soort lobotomie? Nee zo zat het niet, ik moest ieder dag na de operatie een halve tablet Naltrexon innemen, waardoor ik immuun zou blijven voor opiaten. Ik kon al binnen veertien dagen geholpen worden. Dat was snel, tot mijn moeders grote tevredenheid. De handtekeningen werden gezet. Mijn ma en stiefvader betaalden het en mijn eigen vader zou meegaan naar Londen, dat was de afspraak. Mijn vader zou dan in een Hotel om de hoek van de Waelbeckstreet afwachten tot ik geholpen was om na de narcose mij bij te staan, was hun advies.

 

© september 2008, Franciscus Borst, BasicPublishing.nl