Het Gekkenhuis, afkickklinieken en sekten. H6 d7 London, De Horrorkliniek. Narcose en ontwakening.

Op de ochtend van vertrek voordat mijn vader mij op komt halen, stop ik mij zodanig vol met drugs om twee redenen. De belangrijkste was de oversteek naar Londen te halen zonder ziek te worden. De iets mindere maar niet minder essentieel was omdat het mijn laatste keer was dat ik zou gebruiken. Niet minder belangrijk zeg ik omdat dat dit mij behoorlijk genekt heeft in het herstel na de operatie.
Ik weet dan ook echt niets maar dan ook niets meer van de heenreis.
Wel weet ik, waarschijnlijk waren de drugs bijna uitgewerkt, dat ik als eerste herinnering heb dat ik en mijn vader in een straat in London op zoek zijn naar iets te eten want we stierven van de honger van dat lauwe weeïge voer in het vliegtuig. Het liefst iets waar we hartige saté konden eten of een halve kip, we hadden trek in vlees, veel warm en pittig vlees.
Op deze locatie was daar echter niets van te vinden en teleurgesteld lopen wij in de regen in typisch Londense straten te vragen waar de Waelbeckstreet was. Snel waren wij op het juiste adres. Een portiek met een tiental treden was de ingang van de privékliniek die later zou worden omgedoopt door mijn pa als Horrorhotel. Nee echt Well Back zou ik niet komen uit de Waelbeckstreet.

Als we binnen komen worden we hartelijk verwelkomt wat logisch is, de behandeling alleen was al elfduizend gulden, mag je dan een bak koffie verwachten? Dacht het wel!
Het blijkt dat er nog iemand is aangekomen. een meisje uit Frankrijk samen met haar moeder. Als zij schoon, 'clean' zou zeker een lekker ding zijn wist ik zeker. Ik zou tegelijk met haar behandeld worden en zij laten ons de operatiekamer zien waar het allemaal gebeuren moest. Dat zag er heel erg griezelig uit. Veel te veel apparaten en slangen. Ik had dit liever niet gezien.

Al snel worden mijn vader en de Franse vrouw, die niet meer dan een ouwe tas was voor het geval u mij verkeerd interpreteert, een Hotel toegewezen precies om de hoek en spreken wij nog voor de volgende morgen af voordat ik onder zeil ga, de afkick onder narcosebehandeling in. Ik zelf krijg een kamer toegewezen en twee shotjes Morfine om de nacht door te komen. Dat was niet verkeerd eerlijk gezegd, heb er goed op geslapen in ieder geval. Dit kwam niet op de laatste plaats door het kwart gram Heroïne welke ik had meegesmokkeld in een afgevijlde Vicks- neuspray, daar er nogal scherpe randjes aan het draaidopje zitten, in mijn kont welke ik op rookte toen ze dachten dat ik sliep. Door een klein klapraampje vlak tegen het plafond moest ik mij ver uitrekken staand op een stoel op een tafel om de bittere rook naar buiten te kunnen blazen.

Als ik wakker gemaakt word raak ik direct in paniek en zit te hyperventileren want ik was alweer ziek daar het spul maar zes uur werkt. Ik was al om tien uur gaan slapen en het was nu half acht. Ik smeek dan ook de dokter om nog wat Morfine maar kreeg nee op rekwest, mijn vader die inmiddels ook was aangekomen probeerde ook nog iets te doen voor me maar kreeg het niet ook niet voor elkaar. Ik zou binnen een half uur onder narcose gaan. Ik vervloekte mijzelf dat ik niets bewaard had en dit half uur.

Het is zover. In pyjamabroek en een witte ruggeloze ziekenhuishoes moet ik gaan liggen en tot tien tellen. verder als vier kom ik niet en weg was ik. Het is misschien leuk om te vertellen dat ik toen een bijna dood ervaring heb gehad. Ik was uitgetreden zag ons twee een paar minuten liggen waarna ik weer terug kwam in mijn lichaam om nu in een niet al te originele witte tunnel met wit licht omgeven. Het had wel iets weg van de Maastunnel maar dan in het zwart met witte wolken op de vloer en spierwit licht. Ik zal de zware stem nooit vergeten. God? "Jij mag kiezen Frans, schei jij er mee uit of het meisje?" Met leven wel te verstaan, bedoelde hij. Ik weet niet waarom ik dat weet maar dat was zo.
Weer zag ik ons beiden even liggen. Heftig stuiterend op platte bedden vastgebonden met riemen, met in alle gaatjes van het menselijk lichaam die je maar kunt verzinnen een slang. Hierbij stonden nog hartmeters bloeddrukmeters infusen welke ook allemaal waren aangesloten op ons. Het leek op die scène uit die film Coma, maar dan erger.
"Nou eh, als ik mag kiezen?" "Neem mij maar mee," hoor ik mijzelf tot verbazing denken wat als antwoord werd beschouwd.
God was verbaasd, hij moest even overleggen. Met wie? dat weet ik niet, maar respecteerde het besluit en zei weer met de zware stem dat ik door deze opoffering het verder leven werd geschonken, evenals het Franse meisje. Waarom was ik niet opgelucht?
Ik had hierna geen uittredingen meer en word wakker als uit een heel diepe slaap met mijn vader spierwit naast mij zittend wachten op een krukje.

"He gozer, hoe gaat het," klinkt hij opgelucht. Achteraf bleek dat hij erg bang was geweest dat ik het niet zou halen vanwege gebeurde complicaties tijdens de operatie.
Eerst zeg ik dat het wel gaat maar als ik goed wakker word na een kwartiertje krijg ik een pijn in mijn borstbeen en darmen. Dat borstbeen deed zo verschrikkelijk zeer dat het precies aanvoelde of er een bijl in mijn middenrif zat geslagen. Het was niet uit te houden daar ik toch weet ik van mij zelf een zeer hoge pijngrens heb. Ze laten het bad vollopen met heet water om de pijn te verminderen.
"Pa ik trek het niet hoor het is niet te doen!" kijk ik hem verloren aan.
Waarop hij: "Tsja je moet er toch doorheen, wat ken ik nou doen?" beantwoord.
Ik overschrijd de pijngrens en af en toe val ik even een paar seconde bewusteloos om weer in dezelfde hel wakker te worden, God vervloekend dat hij me niet mee genomen had maar 'gematst'.
Met mijn vader naast het ligbad gezeten probeer ik mijzelf te verdrinken in het bruine ondergescheten water. Mijn vader trekt mij aan mijn haren omhoog en zeg dat ik niet zo raar moest doen.
De tweede keer laat hij mij echter begaan en kom ik zelf boven het rioolwater uit en zeg lachend als een boer met kiespijn dat dit ook niet te doen was vanwege het pijnlijke gevoel van het bijtende water in mijn neus en voorhoofdsholte wat brandde als de pest door de paar uur geleden verwijderde operatieslangen natuurlijk.
"Ja natuurlijk doet dat zeer," beantwoord hij sjacherijnig en wanhopig.
Ik probeer het voor de zekerheid nog een keer. Mijn vader roept er iemand bij en legt de situatie uit. "Dit kon zo niet doorgaan."

Met paracetamol en antibiotica houden ze me nog net in leven maar voor hoelang. Omdat het een privé kliniek was hadden ze zeer onhygiënisch vloerbedekking overal liggen. Mijn kamer hebben ze tot twee keer toe opnieuw moeten stofferen daar ik vanaf mijn bed zo twee meter verder tegen de muur aan scheet. Alles zat onder de stront. Een pijnlijk aanhoudend gevoel of ik een familie egels in mijn buik had logeren. Ik hield niets binnen en het infuus word weer aangesloten, met zakjes water met daarin een zoutoplossing. Maar mijn borstbeen was het pijnlijkst. Elke ademhaling een klap met die bijl en daartussen door een zacht cirkelzaagje. Ik heb diverse nachtzusters en broeders letterlijk onder gescheten. De tweede nacht probeer ik een nachtbroeder om te kopen, een Pakistaner wat bijna lukte met de tweehonderd gulden die ik bij me had. Dit om de buitendeur te openen en mij te laten ontsnappen. Als dit niet lukt sluip ik om een uur of zeven uit mijn bed en gooi een in de gang staand bakje door de glazen ruiten van de voordeur welke samen met de glasscherven neer viel op het trapje en daarna stoep. Bebolhoede en parapludragende heren springen verschrikt opzij. Gelijk stort ik in elkaar van zwakte en word opgevangen door de zwarte broeder die was geschrokken van de knal.
De glaszetter was al geweest voordat mijn vader de derde morgen om tien uur langs kwam en ik moest de dokter die mij hielp, Dr Gary Marshall beloven om niets te vertellen omdat hij het al zo zwaar had gehad.
Na de vierde dag word besloten dat ik niet langer kan blijven in de kliniek vanwege de extra kosten die ik maakte, maar ook is duidelijk dat ik nog niet terug kan naar Nederland op deze manier. Besloten word dat ik word verhuisd naar een aanverwant ziekenhuis in Sussex.

© oktober 2008, Franciscus Borst, BasicPublishing.nl