Het Gekkenhuis, afkickklinieken en sekten. H6 d8 Sussex

Ik sta in het kantoor van de Welbaeckstreet waar getelefoneerd word, ik gris een scherp afgeslepen potlood van de dokters bureau af. Een taxi word besteld en na een half uurtje verschijnt deze ook. Voordat ik in wil stappen krijg ik snel heel sneaky van achteren een prik in mijn bil, een injectie. Dus nu kon het ineens wel?
Het was een ouderwetse taxi. klassieke zwarte oldtimer die op een bolhoed lijkt met het stuur aan de verkeerde kant. Mijn vader vertelt dat hij naar Nederland heeft gebeld en hulp heeft ingeroepen. Mijn moeder zou overkomen met haar man en ik zou vanaf nu vierentwintig uur per dag bewaakt worden. Om beurten acht uur.
Ik had nog steeds last van gruwelijke pijnen die mijn grens overschreden. Ik zeg dan ook als mijn vader klaar is uit leggen waar we moesten zijn, tegen de chauffeur dat hij niet naar mijn vader moest luisteren maar naar mij. Ik eis dat hij me wat Heroïne bezorgt en wel heel snel. De chauffeurs ogen dwalen in de achteruitkijkspiegel af zoekend mijn vaders oogcontact.
"Don't listen to him!" zegt deze.
De chauffeur geeft mij zijn excuses en zegt niet te weten waar het te moeten kopen.
"Je bent godverdomme toch een taxichauffeur, die weten alles althans in Nederland wel dus hier ook, don't you bullshit with me now!."
Mijn arme vader zat tussen twee vuren in. Ik had meelij met hem maar had geen keus, ik werd verscheurd.

Ik kon maar geen locatie in Londen verzinnen waar wat te kon kopen was, te ver heen en te ziek om aan de achterstandswijken in East End te denken. Hoe dom.
Ik zag lichten en drukte voor mijn ogen voorbij glijden van toeristische promotiefilmpjes.
"Picadilly Circys!" roep ik dan ook half verlost van het brainbreken.
Daar was drukte, daar was neonlicht, het vergelijkend met de Rotterdamse kruiskade. Dáár zou iets te krijgen zijn wist ik zeker.
"Drive to Picadilly Circus, en nu vraag ik het nog aardig."
Weer draaien de ogen in een nu bleker gezicht naar mijn vaders bleke gezicht die haast onzichtbaar vanuit mijn ooghoeken "nee," knikt.
Ik had genoeg van de pijnen en besloot letterlijk het bijltje er bij neer te gooien want elk kwart grammetje zou mij nu onmiddellijk doden door middel van een overdosis omdat zo schoon was als een baby. Maar wel één met een open ruggetje zeker?
Mijn keus was zeker en definitief, liever dood dan deze pijnen.
Ik zag dat de chauffeur niet van zijn weg afweek en pakte mijn potlood en zet het op zijn strot. Mijn vader probeert het mij afhandig te maken wat niet lukt, wel lukt hem het van zijn strot weg te houden. De auto zwabbert over de weg door de angstige ontwijkingen van de man.
Als ik het nog eens probeer in mijn wanhopige situatie slaat de injectie toe en weet verder niets meer.
Ik word wakker in Sussex waar twee zusters voor de deur staan te wachten met een rolstoel.

© oktober 2008, Franciscus Borst, BasicPublishing.nl